The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1177 ตงเฉิง

　　ตอนที่1,177 ตงเฉิง

　　ตงเฉิงถูกปิดผนึกและวันเดียวกับที่มีการสังหารหมู่ในเมืองทหาร 100,000 นายของตวนมู่อันกัวก็มาถึงทีละคนโดยถือสิ่งของลึกลับและเริ่มขุดดินรอบ ๆ

　　ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งเหล่านั้นคืออะไรพวกเขาเห็นเพียงทหารไถดินเหมือนไถนา จากนั้นฝังสิ่งของเหล่านั้นลงไปแล้วปิดประตูเมือง ไม่มีใครในเมืองได้รับอนุญาตให้ออกไปนอกเมือง นอกจากนี้ยังมีการตั้งจุดตรวจที่ห่างออกไป 8 กิโลเมคร และไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ได้แม้แต่ก้าวเดียว

　　ในเวลานั้นข่าวการสังหารหมู่ทั้งเมืองยังไม่ไปถึงตงเฉิงและไม่มีข่าวเกี่ยวกับบ่อน้ำของเมืองไปถึงตงเฉิง ผู้คนรู้เพียงว่าซงซุยกำลังทำสงครามกับราชวงศ์ต้าชุน เมืองนี้ถูกปิดเพื่อความปลอดภัย, ไม่มีอุบัติเหตุ, และไม่มีแรงต้านทานมากเกินไป แม้ว่าชีวิตจะไม่สะดวกสบายอีกต่อไป แต่ชีวิตก็สำคัญกว่าความทุกข์ทรมานจากสงคราม

　　แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นสองสามวันแต่อย่างใดแม้ว่าประตูเมืองจะถูกปิด แต่ข่าวจากอีกฟากหนึ่งของเมืองก็ยังคงแพร่กระจายไปยังตงเฉิง

　　สิ่งนี้ทำให้เกิดความโกลาหลในตงเฉิงในทันทีสักพักความตื่นตระหนกของตงเฉิงก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองและกลายเป็นหัวข้อที่ผู้คนต้องพูดถึง ในไม่ช้าข่าวการสังหารหมู่ก็ยังไม่จบลง และข่าวที่ตวนมู่อันกัววางยาพิษในบ่อน้ำทำให้คนกลายเป็นศพเดินได้ก็กระจายไปด้วย ทำให้เกิดความตื่นตระหนกอีกระลอก ในขณะที่ผู้คนยังตกตะลึง

　　ผู้คนไม่กล้าดื่มน้ำจากบ่อน้ำแต่พวกเขาก็ไม่สามารถตายด้วยความกระหายน้ำได้ หลายคนนึกถึงแม่น้ำใหญ่นอกเมือง แม่น้ำใหญ่ที่ไหลจากใต้ไปเหนือ มันกว้างและลึกมาก น้ำใสมาก ผู้คนในตงเฉิงจะไปที่นั่นเสมอ ในฤดูร้อนไปที่แม่น้ำเพื่อดื่มน้ำ น้ำสามารถดื่มได้เมื่อพวกเขาตักขึ้นมา มันก็หวานเหมือนน้ำพุบนภูเขา

　　น้ำในแม่น้ำเป็นน้ำไหลตลอดเวลาหมอในคลินิกการแพทย์ทุกคนบอกว่าน้ำที่ไหลไม่เป็นพิษ แม้ว่าจะมีพิษก็ไม่เป็นไร มันจะกระจายไปตามกระแสน้ำอย่างรวดเร็ว และไม่มียาพิษอีกต่อไป ดังนั้นผู้คนจึงต้องการไปที่แม่น้ำใหญ่นอกเมืองเพื่อหาน้ำมาดื่ม และแม้แต่ครอบครัวใหญ่ ๆ ก็ให้รถม้าไปและวางถังไม้ขนาดใหญ่ไว้บนรถเพื่อที่จะขนน้ำมาไว้ใช้ในบ้าน

　　อย่างไรก็ตามตงเฉิงปิดเมืองและไม่มีใครออกไปได้มีทหาร 100,000 นายของตวนมู่อันกัวคอยคุ้มกันพวกเขาเป็นการส่วนตัว และทหารทั้งหมดที่ปกป้องตงเฉิงถูกนำตัวออกไป ผู้คนไม่สามารถออกไปจากเมืองได้และพวกเขาโกรธมาก พวกเขาสาปแช่งตวนมู่อันกัว แต่ทหารก็คอยเฝ้าประตูเมืองทำเหมือนพวกเขาไม่ได้ยิน

　　ผู้คนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมารวมตัวกันที่ประตูจวนเจ้าเมืองเพื่อตีกลองเพื่อขอความช่วยเหลือ

　　เจ้าเมืองเทียนปิงยังกังวลเกี่ยวกับน้ำในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาได้เจรจากับทหารของตวนมู่อันกัวเป็นการส่วนตัวหลายครั้ง แต่ก็น่าเสียดายที่เขากลับมาโดยไม่ประสบความสำเร็จ ตอนนี้ผู้คนกำลังโกรธแค้นและปิดล้อมเทียนปิง เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเผชิญหน้ากับทหารอีกครั้ง

　　ครั้งนี้เทียนปิงก็โกรธเช่นกันเจ้าหน้าที่ประจำมณฑลก็ไม่กล้าดื่มน้ำจากบ่อน้ำเพราะคิดว่าศพที่เดินได้นั้นแย่มาก มันทำให้คนสั่นไปทั่วร่างกายยิ่งกว่ายาพิษ พลเมืองยังคงกังวลเกี่ยวกับปัญหาใด ๆ

　　เทียนปิงชี้ไปที่รองแม่ทพและตะโกนด้วยความโกรธ ในเมื่อพวกเจ้าบอกว่าน้ำในบ่อไม่มียาพิษ งั้นพวกเจ้าก็ต้องดื่มน้ำจากบ่อน้ำทุกแห่งในเมืองนี้ ผู้คนถึงจะกล้าดื่ม !   เขาโกรธจนตัวสั่นและอดไม่ได้ที่จะพูด  คน 300,000 คนที่อยู่ในเมืองนี้ ! ทั้งหมดได้รับอันตรายจากพวกเจ้า ! ยังมีกองทัพอีก200,000 นาย ไม่มีใครรอดชีวิตไปได้ด้วยยาพิษของตวนมู่อันกัว ทำไมเขาช่างโหดร้ายเช่นนี้ ดังนั้นเมื่อพวกเจ้าต้องการให้ทุกคนเข้าร่วมเป็นทหาร ทำไมไม่ให้คนของพวกเจ้าดื่มก่อน ? ทำไมพวกเจ้าอนุญาตให้เฉพาะคนของซงซุยดื่ม ?  

　　รองแม่ทัพมองเทียนปิงและกล่าวว่า ในเมื่อเจ้าเมืองกล่าวเช่นนี้ ถ้าเจ้าต้องการถาม เจ้าควรถามแม่ทัพของเราด้วยตัวเอง มันไม่มีประโยชน์ที่จะถามพวกเรา เป็นเพียงคำบอกเล่าวว่าคนที่อยู่ในเมืองถูกฆ่าโดยราชวงศ์ต้าชุน แล้วแม่ทัพของเราไปเกี่ยวข้องด้วยได้อย่างไร ? ใครจะสามารถพิสูจน์ได้ ? จะว่าพวกเรากินยาแก้พิษล่วงหน้างั้นหรือ ฮึ่ม ! ไม่เหลือใครรอดชีวิตอยู่ในเมืองนั้นสักคนและซากศพถูกเผาโดยซวนเทียนหมิง 

　　เทียนปิงจ้องไปรองแม่ทพอย่างดุร้ายแต่ก็พูดไม่ออก อันที่จริงข่าวเป็นเพียงคำบอกเล่า สำหรับคนที่ได้ยินครั้งแรกนั้น พวกเขาไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นใคร พูดสั้น ๆ ก็คือมันแพร่กระจายไปทั่วเมืองในชั่วข้ามคืนตอนนี้ เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับมัน ดูเหมือนว่ามีคนทำโดยเจตนา

　　แต่อย่างไรก็ตามข่าวนี้เป็นที่รู้โดยทั่วกันเพื่อที่จะยุติความตื่นตระหนกในหมู่พลเมืองและไม่ก่อให้เกิดการจลาจลมากขึ้น เทียนปิงรู้ดีว่าเขาต้องบังคับให้ทหารเหล่านี้ทดสอบน้ำเป็นการส่วนตัวเพื่อให้แน่ใจ ไม่เช่นนั้นพลเมืองจะไม่สบายใจ

　　ทหารไม่มีทางเลือกเทียนปิงเป็นเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น และด้วยเสียงของคนจำนวนมาก พวกเขาไม่เต็มใจที่จะสร้างปัญหาก่อนที่ตวนมู่อันกัวจะมาถึง ไม่มีอะไรผิดปกติกับน้ำจากบ่อน้ำด้านซ้ายและด้านขวาดังที่เทียนปิงกล่าว เขาตักน้ำจากบ่อพร้อมกับกองทัพไปสองสามครั้ง ผู้คนต่างกล้าที่จะดื่มเมื่อเห็นพวกเขาดื่มแล้วไม่เป็นอะไร ถ้าพวกเขาดื่มมัน ดังนั้นพวกเขาจึงหยุดสร้างความวุ่นวายเพื่อออกจากเมือง และดื่มน้ำต่อไป

　　ตวนมู่อันกัวมาถึงตงเฉิงในสองสามวันต่อมาและผู้คนก็เยาะเย้ย มันไม่สวยงามเหมือนตอนที่เขามาถึง ไม่เพียงแต่ไม่มีใครต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น แต่ยังมีคนที่ชี้หน้าสาปแช่งเขา แต่ตวนมู่อันกัวไม่สนใจ เขาแค่ต้องการใช้ตงเฉิงนี้เพื่อวางแผนต่อสู้กับซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง สิ่งที่คนเหล่านี้คิดว่าเขาไม่สนใจเลยเมื่อเขาชนะการต่อสู้คนเหล่านี้สามารถทำตามได้ การทำลายล้างของราชวงศ์ต้าชุน และลดขนาดเป็นงานศพเขาจะไม่มีวันปล่อยให้ตงเฉิงนี้ยังคงอยู่อย่างสมบูรณ์

　　คราวนี้ตวนมู่อันกัวไม่ได้อาศัยอยู่ในมณฑลแต่เลือกอยู่ที่อื่นเดิมทีบ้านหลังนั้นเป็นที่อยู่อาศัยของทหารของเขาที่ซ่อนตัวอยู่ในตงเฉิง ไม่ใช่แค่ลานกว้าง แต่ยังมีศาลาลับใต้ดินอีกนับไม่ถ้วน ตวนมู่อันกัวอาศัยอยู่ในนั้นอย่างปลอดภัย ไม่เพียงแต่คนนอกเท่านั้นที่จะหาไม่พบ แม้ว่าเขาจะเป็นคนของเขาก็จะไม่พบ แต่ก่อนที่จะได้รับคำตอบที่แน่ชัด เขาไม่รู้ว่าตวนมู่อันกัวอยู่ศาลาหรืออุโมงค์ลับแห่งใด

　　เช่นเดียวกับที่เจียนเฉิงโจวดากล่าวเขาเป็นเหมือนหนูปกป้องบุตรชายและถูกแขวนให้อยู่ในสภาพที่ผิดปกติ และถึงแม้จะนอนหลับ เขาก็ต้องทิ้งยามลับไว้อย่างน้อย 10 คนเพื่อปกป้องเขา ไม่เช่นนั้นจะไม่สบายใจ

　　ในความเป็นจริงตวนมู่อันกัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงกลัวขนาดนี้แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะมีความสามารถบางอย่าง แต่เขาก็เก่งกว่า แต่ถึงแม้ว่ามันจะดีมากจนคนพูดว่าเขาอยู่นอกสายตา เขาก็ไม่สามารถบุกเข้าไปในกำแพงได้ใช่หรือไม่ ? ทำไมเขาถึงกลัวจนถึงขั้นขังตัวเองอยู่ในห้องใต้ดินที่ไม่มีหน้าต่าง ? เขาถามตัวเองหลายครั้งเกี่ยวกับเรื่องนี้และได้คิดกับตัวเองหลายครั้ง แต่ไม่มีทางที่จะยื้อชีวิตตัวเองในบ้านบนดินได้

　　เทียนปิงถูกเรียกตัวเพียงวันเดียวหลังจากตวนมู่อันกัวเข้ามาในเมืองเขายืนอยู่ตรงหน้าตวนมู่อันกัว เขาไม่มีพลังงาน ไม่ได้ประจบสอพลอเหมือนโจวดา และไม่มีแม้แต่เสียงต่ำ เขาพูดกับตวนมู่อันกัว  นายทหารไม่ได้เข้าร่วมในสงคราม มีกองกำลัง 100,000 นายในตงเฉิง และพวกเขาทั้งหมดจะรับฟังคำส่งของแม่ทัพ ตามคำสั่งของฮ่องเต้ แต่ได้โปรดอย่าทำร้ายพลเมืองของตงเฉิง มิฉะนั้นข้าจะต่อสู้เพื่อชีวิตของตัวเอง และนำคนทั้งเมืองไปสู้กับท่านจนถึงที่สุด! 

　　ตวนมู่อันกัวหัวเราะเสียงดังหลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้ในความคิดของเขา เทียนปิงไม่เหมือนโจวดา เขาถึงกล้าพูดจาใหญ่โตขนาดนั้น ตวนมู่อันกัวไม่ได้ให้ความสำคัญกับเทียนปิงเลย และบอกกับเขาว่า  แม่ทัพผู้นี้จะถ่ายทอดคำพูดของเจ้าเมืองเทียนให้กับฮ่องเต้ 

　　ในขณะที่เขากล่าวเทียนปิงโบกมือและกล่าวอย่างเย็นชา  ความบาดหมางของท่านแม่ทัพไม่สามารถแก้ไขได้ในราชวงศ์ต้าชุนได้ ดังนั้นท่านจึงนำมันมาที่ซงซุย ท่านแม่ทัพเป็นพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุนและนำหายนะมาสู่ซงซุย หากฮ่องเต้ไม่ได้สติขึ้นมาก็คงไม่มีความหมายสำหรับเจ้าหน้าที่อย่างข้า หากต้องการฆ่าข้าก็จงฆ่า ! แต่ตวนมู่อันกัว ข้าต้องเตือนท่านแม่ทัพว่าซงซุยไม่เพียงรับใช้ท่านเพียงคนเดียว แม้ว่าท่านจะใช้ความทะเยอทะยานของหลิงหยุน แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะดึงคนของซงซุยมาเพื่อบรรลุเป้าหมายนี้ เมืองปินเฉิงถูกยึดไปแล้ว และข้าไม่สับสนเลยในตงเฉิง ตงเฉิงไม่ใช่ทุกเมืองที่จะขึ้นอยู่กับความเมตตาของท่าน ตวนมู่อันกัว ท่านย่อมรู้ดีแก่ใจ 

　　เทียนปิงพูดจบก็หันหลังจากไปหลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็กลับมาอีกครั้ง อุโมงค์นี้มีความซับซ้อนมากและเขาไม่ประสบความสำเร็จในการเดินไปไหนมาไหนด้วยความทรงจำตอนที่เข้ามา

　　ตวนมู่อันกัวหัวเราะและชี้ไปที่เทียนปิงหลังจากเห็นมัน  เจ้าไม่สามารถออกไปจากพื้นที่ของข้าได้ ดังนั้นข้าจึงกล้าที่จะพูดจาโอ้อวด เจ้าเมืองเทียน เจ้าควรรู้จักตัวเองดีและร่วมมือกับแม่ทัพผู้นี้อย่างเชื่อฟัง เพื่อให้พลเมืองตงเฉิงของเจ้าจะปลอดภัย มิฉะนั้น… 

　　 มิฉะนั้นให้ยาชนิดนั้นแก่พวกเราหรือ? ตวนมู่อันกัว เชื่อหรือไม่แม้ว่าพลเมืองตงเฉิงจะกินยาชนิดนั้นจริง ๆ ก็ตาม หัวหอกของเราจะมุ่งเป้าไปที่เจ้า ไม่ใช่ราชวงศ์ต้าชุน พลเมืองของตงเฉิงชัดเจนมาก เรารู้ว่าใครคือต้นตอของความชั่วร้าย 

　　ตวนมู่อันกัวไม่คิดว่าซงซุยจะมีเจ้าเมืองที่แข็งแกร่งเช่นนี้เทียนปิงทำให้เขาได้พบกับเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นที่แตกต่างจากปินเฉิงและเจียนเฉิง และยังแตกต่างจากเจ้าหน้าที่ในราชวงศ์ต้าชุน เขาไม่ชอบเจ้าหน้าที่แบบนี้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะกำจัดเทียนปิง เจ้าหน้าที่ของซงซุยไม่ได้ฆ่าเขา แม้ว่าเขาอยากให้เทียนปิงตาย เขาก็ต้องยืมมือของราชวงศ์ต้าชุน โชคดีที่วันนี้อยู่ไม่ไกล เขายิ้มเยาะตราบใดที่กองทัพของซวนเทียนหมิงมา เขามั่นใจอย่างน้อย 8 ส่วนว่าจะจัดการคู่ต่อสู้ได้ ตราบใดที่ราชวงศ์ต้าชุนสูญเสียซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง รวมถึงซวนเทียนฮั่วได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาไม่เชื่อว่าจะมีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

　　เทียนปิงกลับมาที่คฤหาสน์ของเขาทันทีที่เขาเข้าไปในคฤหาสน์เขาเห็นแม่บ้านกำลังทุบตีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เด็กหญิงตัวน้อยคุกเข่าลงบนพื้นเช็ดน้ำตาและพูดว่า  แม่บ้านหลิน มันเป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ได้ดูแลคุณหนูให้ดี แต่แม่บ้านได้โปรดอย่าขับไล่ข้าออกไป ข้ายังคงต้องการรอคุณหนูอยู่ คุณหนูคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีใครสักคนคอยเคียงข้างเจ้าค่ะ !  

　　แม่บ้านกระทืบเท้าด้วยความโกรธ ข้ารู้ว่าเจ้ามีความผูกพันกันอย่างลึกซึ้งระหว่างเจ้านายและบ่าวรับใช้ แต่เป็นเพราะเหตุนี้ข้าจึงต้องสั่งสอน คุณหนูเชื่อใจเจ้ามากที่สุด ถ้าเจ้าไม่ดูแลคุณหนูให้ดี จะมีใครที่ทำหน้าที่นี้ได้ดีอีก เมื่อเร็ว ๆ นี้ตงเฉิงตกอยู่ในความโกลาหลมากมาย และท่านใต้เท้าก็เหนื่อยมาตลอดทั้งวันในหน้าที่ราชการ พวกเราที่เป็นบ่าวรับใช้ต้องปรนนิบัติต่อท่านใต้เท้าอย่างดี เพื่อช่วยท่านใต้เท้า !   นางพูดจบก็ช่วยผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้  ตกลง ข้าแค่ขู่เจ้า คุณหนูรักเจ้ามาก ข้าจะขับไล่เจ้าออกไปได้อย่างไร ไปทำสิ่งต่าง ๆ ! หมอกำลังจะมาแล้ว 

　　หัวใจของเทียนปิงบีบแน่นและถามเสียงดัง คุณหนูล้มป่วยอีกแล้วหรือ ?