ในเมืองหลวงฮ่องเต้เป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าตอนเย็นวันที่ 1 ของปีใหม่ ขุนนางและครอบครัวของพวกเขา ขุนนางขั้น 4 ขึ้นไปได้รับเชิญไปที่พระราชวังเพื่อรับประทานอาหารค่ำ
ขุนนางในเมืองคุ้นเคยกับงานเลี้ยงในพระราชวังฮ่องเต้ผู้ซึ่งชอบมีชีวิตชีวามาโดยตลอดจะจัดงานเลี้ยงในพระราชวังตามเทศกาลต่าง ๆ ไม่ว่าจะงานเล็กหรืองานใหญ่ แม้ว่าเขาจะดื่มไวน์ได้เล็กน้อยก็ตาม แต่คนก็ยังสนุกกับมัน ท้ายที่สุดแล้วงานเลี้ยงในพระราชวังก็เทียบเท่ากับการพบปะของผู้คนระดับสูงส่วนใหญ่ ขุนนางสามารถพูดคุยกันได้ และเด็ก ๆ ยังสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อทำความรู้จักมากขึ้น หากพวกเขาสามารถเข้ากันได้ พวกเขาก็สามารถแต่งงานด้วยกัน
งานเลี้ยงในพระราชวังของปีนี้ก็คึกคักเช่นกันสงครามในทางตะวันออกได้ต่อสู้โดยตรงกับซงซุยห่างจากเมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุนเป็นระยะทาง 1,600 กว่ากิโลเมตร นอกจากนี้องค์ชายเก้าและเฟิงหยูเฮงก็นั่งอยู่ในเมือง ผู้คนต่างคิดว่าไม่มีปัญหา จึงไม่มีใครกังวลอะไรมาก ทุกคนสนุกกับงานเลี้ยง สนุกกับการร้องเพลงและเต้นรำ และวิ่งเล่นกัน ทุกอย่างดูเหมือนปีก่อน ๆ แต่มีองค์ชายหลายคนหายไป
หลายปีก่อนองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนตอนนี้นั่งอยู่ที่นี่มีเพียงองค์ชายโหญ่, องค์ชายรอง องค์ชายห้า และองค์ชายหก คนที่ระมัดระวังสังเกตเห็นรายละเอียด จากนั้นก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมาและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ มีแต่สิ่งไม่เที่ยงเท่านั้นในช่วงแรก มังกรให้กำเนิดบุตรทั้งเก้าจนเติบใหญ่ถึงวัยเจริญพันธุ์ แต่ตอนนี้พวกเขาเหี่ยวเฉาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และแม้แต่คนนอกก็ยังทนไม่ได้
วันนี้เฟิงเทียนหยูบุตรสาวของคฤหาสน์ของเสนาบดีไม่ได้เข้าร่วมงานในพระราชวัง ผู้หญิงที่คุ้นเคยกับเมืองหลวงถามเหรินซีเฟิง และเหรินซีเฟิงกล่าวว่า “เทียนหยูเท้าแพลงและเดินไม่สะดวก เมื่อเช้าข้าไปเยี่ยมนางมา นางบอกว่านางไม่ได้เจอน้องสาวมานานแล้ว เมื่อนางหายดีแล้ว นางจะไปเยี่ยม ! ”
ทันทีที่ทุกคนได้ยินดังนั้นพวกนางก็รีบบอกว่าพวกนางจะไปเยี่ยมนางในวันพรุ่งนี้ จากหัวข้อนี้ เด็กผู้หญิงหลายคนที่ติดต่อกันในวันธรรมดารวมตัวกัน และเริ่มสนทนาอย่างสนุก ซีเฟิงรู้สึกน่าเบื่อหลังจากฟังไปสักพัก สิ่งที่พวกนางพูดไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่ท่านใต้เท้าของตระกูลมีอนุเพิ่มอีกครั้ง อนุคนไหนถูกอนุเก่ารังแก ร้านไหนมีของใหม่ และติ่มซำร้านไหนอร่อย นางไม่เคยชอบพวกนั้น นางนั่งและฟังอย่างเงียบ ๆ และค่อย ๆ ใจลอย
เมื่อมองไปอีกด้านหนึ่งหลังจากหันไปรอบ ๆ หลายครั้ง สายตานางก็หยุดอยู่ที่องค์ชายหกโดยไม่รู้ตัว
ซวนเทียนเฟิงไม่ได้นั่งอยู่ในกลุ่มขององค์ชายในฐานะองค์ชายของอาณาจักรเขาก็ไม่ต่างจากองค์ชายเลย เขามีตำแหน่งพิเศษที่สงวนไว้สำหรับเขานั่นคือองค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์
แต่พระองค์ไม่เห็นความสุขมากนักขณะนั่งอยู่ที่นั่น มันยังคงเป็นข่าวลือปกติ และการดูแลอาณาจักรไม่ได้เปลี่ยนอารมณ์ของเขา เขาเป็นคนง่าย ๆ และไม่แยแส ไม่ชอบความรับผิดชอบที่หนักหน่วง องค์ชายหกดูเหมือนบัณฑิตหน้าขาว
เขาถือถ้วยไวน์แต่ไม่ได้ดื่มเขานั่งเงียบ ๆ มองไปที่ฮ่องเต้เป็นครั้งคราว มองไปที่องค์ชายองค์อื่น ๆ เป็นครั้งคราว แต่ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถนั่งอยู่ด้วยกันเหมือนอดีตได้ ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถพูดคุยกันได้ เขานั่งอย่างโดดเดี่ยว ใช่ มันเจ็บปวด
เมื่อเห็นว่ามีใครบางคนกำลังมองมาที่เขาซวนเทียนเฟงิก็จ้องย้อนกลับไป เขามองไปที่เหรินซีเฟิงอย่างแม่นยำจนเหรินซีเฟิงตกใจมากและอยากจะหันไปทางอื่น แต่มันก็สายเกินไป ซวนเทียนเฟิงโบกมือให้นางและพูดอย่างเงียบ ๆ “มานี่”
เหรินซีเฟิงลังเลและบิดมือทั้งสองข้างไปข้างหน้าเขาและในที่สุดก็ลุกขึ้น กัดฟันและเดินไปทีละก้าวภายใต้การจ้องมองของผู้สนใจมากมาย เมื่อไปถึง ซวนเทียนเฟิงคำนับและนั่งลง แล้วมองตัวเองอย่างผิดปกติ ทำไมชักกระตุกจัง นางเป็นบุตรสาวของแม่ทัพปิงหนาน นางเป็นขุนนางชั้นแนวหน้าในเมืองหลวง นางเคยคุยกับองค์ชายมาก่อน ละรับมือได้ ทำไมนางถึงอาย ?
นางจึงกระแอมในลำคอนั่งตัวตรงและดูสงบลง
ซวนเทียนเฟิงหัวเราะ”แค่พูดคุยกับข้า ดูเหมือนว่าเจ้าต้องมีความกล้าหาญมากขึ้นขนาดนั้นเลยหรือ ? คุณหนูเหริน” เหรินซีเฟิงไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนั้น ดังนั้นนางจึงมองดูพวกนั้นได้ หลังจากที่นางจากไป นางเริ่มชี้ไปที่พวกคุณหนูและพวกนางกำลังกระซิบกระซาบ นางส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
นางกล่าวว่า”ข้าต้องใช้ความกล้าพอสมควรเจ้าค่ะ ! ” จากนั้นนางก็ชี้ไปที่อีกด้านหนึ่ง นางกล่าวว่า “เมื่อพูดไป คนก็แย่มาก ท่านผู้หญิงมองอยู่เห็นหรือไม่เจ้าคะ คนเหล่านั้นต้องสนใจ เพราะข้านั่งอยู่ข้างพระองค์เจ้าค่ะ”
ซวนเทียนเฟิงมองไปที่ฝั่งตรงข้ามสักพักอ่านริมฝีปากของนางและถอนหายใจ “มันเป็นเรื่องจริง เมื่อข้าไม่เคยดูแลอาณาจักร ข้าไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงตลอดทั้งปี แม้ว่าข้าจะอยู่ในเมืองหลวง ข้าก็คงขังตัวเองอยู่ในห้องสมุด ไม่ค่อยมีโอกาสเช่นนี้ และข้าไม่คิดว่าความอยากรู้อยากเห็นของผู้คนจะหนักหนาสาหัสขนาดนี้ ตอนนี้มันทำให้เจ้ามีปัญหา”
”ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”เหรินซีเฟิงโบกมือครั้งแล้วครั้งเล่า “ไม่ใช่ปัญหา ข้าไม่ใช่หญิงสาวที่บอบบาง หากไม่มีอารมณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ละเอียดอ่อน พวกนางก็แค่พูดในสิ่งที่ต้องการ และพวกนางก็ไม่สามารถสูญเสียเนื้อชิ้นโตไปได้เจ้าค่ะ”
ซวนเทียนเฟิงหัวเราะแต่บอกว่าอารมณ์ของคุณหนูเหรินคล้ายแม่ทัพปิงหนานจริง ๆ ใบหน้าที่สวยงามมีกลิ่นอายของความกล้าหาญ มันเป็นไปได้อย่างไร… ทำไมมันถึงเหมือนกับเฟิงหยูเฮง ผู้หญิงคนนั้น ?
เขาสับสนเล็กน้อยเขาจ้องมองเหรินซีเฟิงเป็นเวลานานจนนางกระแอม จากนั้นเขาก็ดึงสติกลับมาและอดไม่ได้ที่จะขอโทษ “ข้าหยาบคายต่อคุณหนูเหริน”
เหรินซีเฟิงส่ายหัว”ไม่ องค์ชายหกคงคิดถึงอาเฮง ข้าก็คิดถึงนางเช่นกันเจ้าค่ะ”
”คิดถึงมาก”ซวนเทียนเฟิงพูดโดยไม่ปิดบัง เขาพูดพร้อมกับ “อันที่จริงข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีความสัมพันธ์ที่ดีมาก นิสัยของเจ้าคล้ายกับนางมาก ซึ่งทำให้ข้าฉุกคิดขึ้นมาเล็กน้อย นางเดินตามน้องเก้าไปตะวันออกและยังไม่มีกำหนดการกลับมา เมื่อหลายปีก่อน ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าพวกเขาเป็นอย่างไร ตอนนี้ข้าเป็นห่วงพวกเขา”
”พวกเขาต้องกลับมาเจ้าค่ะ! ” เหรินซีเฟิงมั่นใจในเรื่องนี้มาก “อาเฮงมีพลังมาก และพวกเขาจะสามารถต่อสู้กับซงซุยได้เจ้าค่ะ ! ”
ในที่สุดบรรยากาศที่อึดอัดก็คลี่คลายลงและเหรินซีเฟิงก็ผ่อนคลายมากขึ้นกว่าเดิม นางเริ่มถามซวนเทียนเฟิง “อาการป่วยของพระองค์เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ? ”
”ดีขึ้นแล้ว”ซวนเทียนเฟิงยิ้ม และกล่าวว่า “อาเฮงจัดยาไว้ให้ข้าก่อนที่นางจะออกจากเมืองหลวง ดีกว่านี้ถ้าข้ากินมันเป็นเวลาและกินติดต่อกัน ขอบคุณคุณหนูเหรินที่ช่วยปกปิดอาการของข้าในครั้งนั้น เจ้าก็รู้ข้าเป็นผู้ดูแลอาณาจักร ถ้ามีใครรู้ว่าข้าป่วย จะมีพายุอีกลูก ราชวงศ์ต้าชุนจะทนไม่ไหว ตอนนี้ข้าไม่สามารถรับความเสี่ยงนั้นได้”
”แต่พระองค์ไม่สามารถละเลยร่างกายของพระองค์ได้อีกต่อไปเจ้าค่ะ”เหรินซีเฟิงก้มหน้าลง “ครั้งที่แล้วข้ารู้สึกแย่มาก ดีที่อาเฮงอยู่ที่นั่น แต่อาเฮงเป็นหมออัจฉริยะไม่ใช่เทพเจ้า และไม่ใช่ทุกโรคที่สามารถรักษาให้หายได้ หากพระองค์อยากให้ราชวงศ์ต้าชุนปลอดภัย พระองค์ต้องดูแลร่างกายของพระองค์ด้วยเจ้าค่ะ”
”ข้ารู้”ซวนเทียนเฟิงพยักหน้า “ขอบคุณคุณหนูเหรินมาก”
”พระองค์ได้โปรดอย่าสุภาพกับข้ามากเจ้าค่ะเมื่อพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้วข้ายังต้องขอโทษพระองค์เรื่องท่านผู้หญิงหลี่… ”
”เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษข้า”ซวนเทียนเฟิงรู้ว่านางกำลังจะพูดอะไร เขาจึงหยุดคำขอโทษของเหรินซีเฟิง แล้วกล่าวว่า “เจ้าพูดถูก เจ้าพูดถูกทุกคำพูด คำพูดเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ข้าอยากจะพูด แต่ข้าเป็นบุตรชายของนาง ข้ารู้ความจริงบางอย่าง แต่ข้าไม่สามารถพูดได้ ข้ายังอยากขอบคุณเจ้าที่พูดแทนข้าแบบนั้น เมื่อพูดคำเหล่านั้น มันเป็นเพราะเจ้า ทำให้สถานการณ์ของข้าเปลี่ยนไป”
”มีปัญหาอีกแล้วหรือเจ้าค่ะ?”เหรินซีเฟิงถอนหายใจ “แค่หยุดสร้างปัญหา” หลังจากพูดจบ นางรู้สึกแค่ว่าคันจมูก และนางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดทนต่อมัน แต่ก็ช่วยไม่ได้หลังจากนั้นนางก็จาม ซวนเทียนเฟิงขมวดคิ้ว”เจ้าไม่สบายหรือ ? ”
เหรินซีเฟิงพยักหน้าอย่างรำคาญแล้วมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง โชคดีที่นางปิดปากเมื่อจาม และเสียงของนางก็เบามาก และเสียงจามก็ถูกปิดด้วยเสียงกลอง และไม่มีใครสังเกตเห็น นางมองไปที่ซวนเทียนเฟิงด้วยสีหน้างุนงง แล้วกล่าวว่า “พรองค์ได้โปรดยกโทษให้ข้าเจ้าค่ะ ข้าเป็นไข้เล็กน้อยและข้าก็มีอาการไอวันนี้ ข้ารู้ว่าการเข้าพระราชวังชณะเป็นโรคเป็นเรื่องต้องห้าม และมันจะทำให้ขุนนางเจ็บป่วย แต่ข้าก็ยังอดไม่ได้ที่อยากจะเข้ามาร่วมความสนุก พระองค์อย่าตำหนิข้าเลยเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนเฟิงโบกมือ”ข้าไม่กลัวที่จะป่วย และข้าจะไม่ทำให้เจ้าบาดเจ็บ ไม่ต้องกลัว เจ้ายังบอกให้ดูแลร่างกาย เจ้าก็ควรดูแลตัวเองด้วย”
เหรินซีเฟิงพยักหน้า”ขอบคุณพระองค์ที่เป็นห่วง ข้าจะรักษาตัวเองและกินยาที่ร้านห้องโถงสมุนไพรสั่งแล้ว ตอนนี้ใกล้จะหายแล้วเจ้าค่ะ” นางก้มหน้าลงรู้สึกหดหู่เล็กน้อยและเงียบไปนาน นางรู้สึกหายใจไม่ออกในใจ “ข้าไม่ควรเข้าพระราชวัง แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา ข้ารู้สึกว่าถ้าข้าไม่ได้เข้าไปในพระราชวัง ข้าจะขาดการติดต่อกับผู้คนมากมาย ข้าเคยมีเพื่อนที่สนิทมากมาย แต่ตอนนี้อาเฮงไปทำสงคราม เทียนเก้อแต่งงานกับกูซูแล้ว เทียนหยูก็เท้าแพลง ฟูหรงและเซียงหรูก็อยู่ที่มณฑลจี่อันและจะไม่กลับมาที่เมืองหลวงเพื่อฉลองปีใหม่ ดูองค์ชายที่เข้าร่วม องค์ชายแปดสิ้นพระชนม์ไปแล้วและองค์ชายสี่ก็ไปที่มณฑลจี่อัน องค์ชายเจ็ดและองค์ชายเก้ากำลังทำสงครามกับซงซุย มีผู้คนจำนวนมากหายไป มันจะทำให้ผู้คนรู้สึกว่างเปล่าและไร้หัวใจ ดังนั้นข้าจึงอยากเข้าพระราชวังเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพระองค์ต้องการอยู่ในสถานที่ที่มีผู้คนมากขึ้น แม้ว่าพระองค์จะเชื่อฟังบิดามารดาก็เป็นเรื่องดี อย่างน้อยก็เป็นที่ชื่นชอบของฮ่องเต้ พระองค์รู้หรือไม่ ข้าหวังว่าจะย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน แม้ว่าจะมีข้อพิพาท และการต่อสู้ก็ตาม อย่างน้อยทุกชีวิตก็ยังมีชีวิตอยู่ แต่ตอนนี้แม้ว่าพระองค์ต้องการทะเลาะ พระองค์ก็ไม่สามารถหาใครมาทะเลาะกันได้เจ้าค่ะ”
คำพูดของนางทำให้ซวนเทียนเฟิงถอนหายใจและเดินไปรอบ ๆ หลายปีที่ผ่านมา เป็นผลให้หลายคนล้มลง และเมื่อพวกเขาล้มลง พวกเขาไม่สามารถตามทัน มีคนเพียงไม่กี่คนที่จะก้าวต่อไป และยิ่งพวกเขาไปได้ไกลเท่าไหร่ คนรอบข้างก็ยิ่งน้อยลง เหมือนตอนนี้เขานั่งอยู่ตรงนี้ไม่อายหรือตำแหน่งที่หลายคนอิจฉา เหมือนเป็นห่วงเขามากกว่า แต่เขาไม่สามารถกำจัดมันได้ กุญแจมือนี้มีมาแต่กำเนิด และต้องทนอยู่กับตระกูลซวน ยิ่งไปกว่านั้นหญิงสาวเช่นเฟิงหยูเฮงก็ยังใส่ไว้ด้วย
ซวนเทียนเฟิงยิ้มอย่างขมขื่นผู้หญิงคนนั้นต้องการเป็นอิสระและโยนภาระอันหนักอึ้งให้เขา แล้วเขาก็จะรับมันไว้ ! แม้ว่าจะเป็นของเด็กผู้หญิงคนนั้น เพื่อที่นางจะอายุได้ร้อยปี เขาก็เต็มใจที่จะอยู่ในโลกนี้ เขาหวังเพียงว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะจำพี่หกได้ ไม่ว่านางจะไปที่ใดในอนาคต ดังนั้น… ถือว่าเป็นเรื่องดี
เหรินซีเฟิงมองไปที่ซวนเทียนเฟิงและครุ่นคิดอีกครั้ง และเงียบ ทั้งสองกำลังคิดเรื่องต่าง ๆ ในขณะนี้ เมื่อพวกเขาเห็นทิศทางตรงกันข้าม ผู้หญิงคนหนึ่งก็ก้าวไปทางนั้น เหล่าองค์ชายเดินไปทางที่นั่ง…
ขุนนางในเมืองคุ้นเคยกับงานเลี้ยงในพระราชวังฮ่องเต้ผู้ซึ่งชอบมีชีวิตชีวามาโดยตลอดจะจัดงานเลี้ยงในพระราชวังตามเทศกาลต่าง ๆ ไม่ว่าจะงานเล็กหรืองานใหญ่ แม้ว่าเขาจะดื่มไวน์ได้เล็กน้อยก็ตาม แต่คนก็ยังสนุกกับมัน ท้ายที่สุดแล้วงานเลี้ยงในพระราชวังก็เทียบเท่ากับการพบปะของผู้คนระดับสูงส่วนใหญ่ ขุนนางสามารถพูดคุยกันได้ และเด็ก ๆ ยังสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อทำความรู้จักมากขึ้น หากพวกเขาสามารถเข้ากันได้ พวกเขาก็สามารถแต่งงานด้วยกัน
งานเลี้ยงในพระราชวังของปีนี้ก็คึกคักเช่นกันสงครามในทางตะวันออกได้ต่อสู้โดยตรงกับซงซุยห่างจากเมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุนเป็นระยะทาง 1,600 กว่ากิโลเมตร นอกจากนี้องค์ชายเก้าและเฟิงหยูเฮงก็นั่งอยู่ในเมือง ผู้คนต่างคิดว่าไม่มีปัญหา จึงไม่มีใครกังวลอะไรมาก ทุกคนสนุกกับงานเลี้ยง สนุกกับการร้องเพลงและเต้นรำ และวิ่งเล่นกัน ทุกอย่างดูเหมือนปีก่อน ๆ แต่มีองค์ชายหลายคนหายไป
หลายปีก่อนองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนตอนนี้นั่งอยู่ที่นี่มีเพียงองค์ชายโหญ่, องค์ชายรอง องค์ชายห้า และองค์ชายหก คนที่ระมัดระวังสังเกตเห็นรายละเอียด จากนั้นก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมาและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ มีแต่สิ่งไม่เที่ยงเท่านั้นในช่วงแรก มังกรให้กำเนิดบุตรทั้งเก้าจนเติบใหญ่ถึงวัยเจริญพันธุ์ แต่ตอนนี้พวกเขาเหี่ยวเฉาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และแม้แต่คนนอกก็ยังทนไม่ได้
วันนี้เฟิงเทียนหยูบุตรสาวของคฤหาสน์ของเสนาบดีไม่ได้เข้าร่วมงานในพระราชวัง ผู้หญิงที่คุ้นเคยกับเมืองหลวงถามเหรินซีเฟิง และเหรินซีเฟิงกล่าวว่า “เทียนหยูเท้าแพลงและเดินไม่สะดวก เมื่อเช้าข้าไปเยี่ยมนางมา นางบอกว่านางไม่ได้เจอน้องสาวมานานแล้ว เมื่อนางหายดีแล้ว นางจะไปเยี่ยม ! ”
ทันทีที่ทุกคนได้ยินดังนั้นพวกนางก็รีบบอกว่าพวกนางจะไปเยี่ยมนางในวันพรุ่งนี้ จากหัวข้อนี้ เด็กผู้หญิงหลายคนที่ติดต่อกันในวันธรรมดารวมตัวกัน และเริ่มสนทนาอย่างสนุก ซีเฟิงรู้สึกน่าเบื่อหลังจากฟังไปสักพัก สิ่งที่พวกนางพูดไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่ท่านใต้เท้าของตระกูลมีอนุเพิ่มอีกครั้ง อนุคนไหนถูกอนุเก่ารังแก ร้านไหนมีของใหม่ และติ่มซำร้านไหนอร่อย นางไม่เคยชอบพวกนั้น นางนั่งและฟังอย่างเงียบ ๆ และค่อย ๆ ใจลอย
เมื่อมองไปอีกด้านหนึ่งหลังจากหันไปรอบ ๆ หลายครั้ง สายตานางก็หยุดอยู่ที่องค์ชายหกโดยไม่รู้ตัว
ซวนเทียนเฟิงไม่ได้นั่งอยู่ในกลุ่มขององค์ชายในฐานะองค์ชายของอาณาจักรเขาก็ไม่ต่างจากองค์ชายเลย เขามีตำแหน่งพิเศษที่สงวนไว้สำหรับเขานั่นคือองค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์
แต่พระองค์ไม่เห็นความสุขมากนักขณะนั่งอยู่ที่นั่น มันยังคงเป็นข่าวลือปกติ และการดูแลอาณาจักรไม่ได้เปลี่ยนอารมณ์ของเขา เขาเป็นคนง่าย ๆ และไม่แยแส ไม่ชอบความรับผิดชอบที่หนักหน่วง องค์ชายหกดูเหมือนบัณฑิตหน้าขาว
เขาถือถ้วยไวน์แต่ไม่ได้ดื่มเขานั่งเงียบ ๆ มองไปที่ฮ่องเต้เป็นครั้งคราว มองไปที่องค์ชายองค์อื่น ๆ เป็นครั้งคราว แต่ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถนั่งอยู่ด้วยกันเหมือนอดีตได้ ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถพูดคุยกันได้ เขานั่งอย่างโดดเดี่ยว ใช่ มันเจ็บปวด
เมื่อเห็นว่ามีใครบางคนกำลังมองมาที่เขาซวนเทียนเฟงิก็จ้องย้อนกลับไป เขามองไปที่เหรินซีเฟิงอย่างแม่นยำจนเหรินซีเฟิงตกใจมากและอยากจะหันไปทางอื่น แต่มันก็สายเกินไป ซวนเทียนเฟิงโบกมือให้นางและพูดอย่างเงียบ ๆ “มานี่”
เหรินซีเฟิงลังเลและบิดมือทั้งสองข้างไปข้างหน้าเขาและในที่สุดก็ลุกขึ้น กัดฟันและเดินไปทีละก้าวภายใต้การจ้องมองของผู้สนใจมากมาย เมื่อไปถึง ซวนเทียนเฟิงคำนับและนั่งลง แล้วมองตัวเองอย่างผิดปกติ ทำไมชักกระตุกจัง นางเป็นบุตรสาวของแม่ทัพปิงหนาน นางเป็นขุนนางชั้นแนวหน้าในเมืองหลวง นางเคยคุยกับองค์ชายมาก่อน ละรับมือได้ ทำไมนางถึงอาย ?
นางจึงกระแอมในลำคอนั่งตัวตรงและดูสงบลง
ซวนเทียนเฟิงหัวเราะ”แค่พูดคุยกับข้า ดูเหมือนว่าเจ้าต้องมีความกล้าหาญมากขึ้นขนาดนั้นเลยหรือ ? คุณหนูเหริน” เหรินซีเฟิงไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนั้น ดังนั้นนางจึงมองดูพวกนั้นได้ หลังจากที่นางจากไป นางเริ่มชี้ไปที่พวกคุณหนูและพวกนางกำลังกระซิบกระซาบ นางส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
นางกล่าวว่า”ข้าต้องใช้ความกล้าพอสมควรเจ้าค่ะ ! ” จากนั้นนางก็ชี้ไปที่อีกด้านหนึ่ง นางกล่าวว่า “เมื่อพูดไป คนก็แย่มาก ท่านผู้หญิงมองอยู่เห็นหรือไม่เจ้าคะ คนเหล่านั้นต้องสนใจ เพราะข้านั่งอยู่ข้างพระองค์เจ้าค่ะ”
ซวนเทียนเฟิงมองไปที่ฝั่งตรงข้ามสักพักอ่านริมฝีปากของนางและถอนหายใจ “มันเป็นเรื่องจริง เมื่อข้าไม่เคยดูแลอาณาจักร ข้าไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงตลอดทั้งปี แม้ว่าข้าจะอยู่ในเมืองหลวง ข้าก็คงขังตัวเองอยู่ในห้องสมุด ไม่ค่อยมีโอกาสเช่นนี้ และข้าไม่คิดว่าความอยากรู้อยากเห็นของผู้คนจะหนักหนาสาหัสขนาดนี้ ตอนนี้มันทำให้เจ้ามีปัญหา”
”ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”เหรินซีเฟิงโบกมือครั้งแล้วครั้งเล่า “ไม่ใช่ปัญหา ข้าไม่ใช่หญิงสาวที่บอบบาง หากไม่มีอารมณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ละเอียดอ่อน พวกนางก็แค่พูดในสิ่งที่ต้องการ และพวกนางก็ไม่สามารถสูญเสียเนื้อชิ้นโตไปได้เจ้าค่ะ”
ซวนเทียนเฟิงหัวเราะแต่บอกว่าอารมณ์ของคุณหนูเหรินคล้ายแม่ทัพปิงหนานจริง ๆ ใบหน้าที่สวยงามมีกลิ่นอายของความกล้าหาญ มันเป็นไปได้อย่างไร… ทำไมมันถึงเหมือนกับเฟิงหยูเฮง ผู้หญิงคนนั้น ?
เขาสับสนเล็กน้อยเขาจ้องมองเหรินซีเฟิงเป็นเวลานานจนนางกระแอม จากนั้นเขาก็ดึงสติกลับมาและอดไม่ได้ที่จะขอโทษ “ข้าหยาบคายต่อคุณหนูเหริน”
เหรินซีเฟิงส่ายหัว”ไม่ องค์ชายหกคงคิดถึงอาเฮง ข้าก็คิดถึงนางเช่นกันเจ้าค่ะ”
”คิดถึงมาก”ซวนเทียนเฟิงพูดโดยไม่ปิดบัง เขาพูดพร้อมกับ “อันที่จริงข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีความสัมพันธ์ที่ดีมาก นิสัยของเจ้าคล้ายกับนางมาก ซึ่งทำให้ข้าฉุกคิดขึ้นมาเล็กน้อย นางเดินตามน้องเก้าไปตะวันออกและยังไม่มีกำหนดการกลับมา เมื่อหลายปีก่อน ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าพวกเขาเป็นอย่างไร ตอนนี้ข้าเป็นห่วงพวกเขา”
”พวกเขาต้องกลับมาเจ้าค่ะ! ” เหรินซีเฟิงมั่นใจในเรื่องนี้มาก “อาเฮงมีพลังมาก และพวกเขาจะสามารถต่อสู้กับซงซุยได้เจ้าค่ะ ! ”
ในที่สุดบรรยากาศที่อึดอัดก็คลี่คลายลงและเหรินซีเฟิงก็ผ่อนคลายมากขึ้นกว่าเดิม นางเริ่มถามซวนเทียนเฟิง “อาการป่วยของพระองค์เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ? ”
”ดีขึ้นแล้ว”ซวนเทียนเฟิงยิ้ม และกล่าวว่า “อาเฮงจัดยาไว้ให้ข้าก่อนที่นางจะออกจากเมืองหลวง ดีกว่านี้ถ้าข้ากินมันเป็นเวลาและกินติดต่อกัน ขอบคุณคุณหนูเหรินที่ช่วยปกปิดอาการของข้าในครั้งนั้น เจ้าก็รู้ข้าเป็นผู้ดูแลอาณาจักร ถ้ามีใครรู้ว่าข้าป่วย จะมีพายุอีกลูก ราชวงศ์ต้าชุนจะทนไม่ไหว ตอนนี้ข้าไม่สามารถรับความเสี่ยงนั้นได้”
”แต่พระองค์ไม่สามารถละเลยร่างกายของพระองค์ได้อีกต่อไปเจ้าค่ะ”เหรินซีเฟิงก้มหน้าลง “ครั้งที่แล้วข้ารู้สึกแย่มาก ดีที่อาเฮงอยู่ที่นั่น แต่อาเฮงเป็นหมออัจฉริยะไม่ใช่เทพเจ้า และไม่ใช่ทุกโรคที่สามารถรักษาให้หายได้ หากพระองค์อยากให้ราชวงศ์ต้าชุนปลอดภัย พระองค์ต้องดูแลร่างกายของพระองค์ด้วยเจ้าค่ะ”
”ข้ารู้”ซวนเทียนเฟิงพยักหน้า “ขอบคุณคุณหนูเหรินมาก”
”พระองค์ได้โปรดอย่าสุภาพกับข้ามากเจ้าค่ะเมื่อพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้วข้ายังต้องขอโทษพระองค์เรื่องท่านผู้หญิงหลี่… ”
”เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษข้า”ซวนเทียนเฟิงรู้ว่านางกำลังจะพูดอะไร เขาจึงหยุดคำขอโทษของเหรินซีเฟิง แล้วกล่าวว่า “เจ้าพูดถูก เจ้าพูดถูกทุกคำพูด คำพูดเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ข้าอยากจะพูด แต่ข้าเป็นบุตรชายของนาง ข้ารู้ความจริงบางอย่าง แต่ข้าไม่สามารถพูดได้ ข้ายังอยากขอบคุณเจ้าที่พูดแทนข้าแบบนั้น เมื่อพูดคำเหล่านั้น มันเป็นเพราะเจ้า ทำให้สถานการณ์ของข้าเปลี่ยนไป”
”มีปัญหาอีกแล้วหรือเจ้าค่ะ?”เหรินซีเฟิงถอนหายใจ “แค่หยุดสร้างปัญหา” หลังจากพูดจบ นางรู้สึกแค่ว่าคันจมูก และนางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดทนต่อมัน แต่ก็ช่วยไม่ได้หลังจากนั้นนางก็จาม ซวนเทียนเฟิงขมวดคิ้ว”เจ้าไม่สบายหรือ ? ”
เหรินซีเฟิงพยักหน้าอย่างรำคาญแล้วมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง โชคดีที่นางปิดปากเมื่อจาม และเสียงของนางก็เบามาก และเสียงจามก็ถูกปิดด้วยเสียงกลอง และไม่มีใครสังเกตเห็น นางมองไปที่ซวนเทียนเฟิงด้วยสีหน้างุนงง แล้วกล่าวว่า “พรองค์ได้โปรดยกโทษให้ข้าเจ้าค่ะ ข้าเป็นไข้เล็กน้อยและข้าก็มีอาการไอวันนี้ ข้ารู้ว่าการเข้าพระราชวังชณะเป็นโรคเป็นเรื่องต้องห้าม และมันจะทำให้ขุนนางเจ็บป่วย แต่ข้าก็ยังอดไม่ได้ที่อยากจะเข้ามาร่วมความสนุก พระองค์อย่าตำหนิข้าเลยเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนเฟิงโบกมือ”ข้าไม่กลัวที่จะป่วย และข้าจะไม่ทำให้เจ้าบาดเจ็บ ไม่ต้องกลัว เจ้ายังบอกให้ดูแลร่างกาย เจ้าก็ควรดูแลตัวเองด้วย”
เหรินซีเฟิงพยักหน้า”ขอบคุณพระองค์ที่เป็นห่วง ข้าจะรักษาตัวเองและกินยาที่ร้านห้องโถงสมุนไพรสั่งแล้ว ตอนนี้ใกล้จะหายแล้วเจ้าค่ะ” นางก้มหน้าลงรู้สึกหดหู่เล็กน้อยและเงียบไปนาน นางรู้สึกหายใจไม่ออกในใจ “ข้าไม่ควรเข้าพระราชวัง แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา ข้ารู้สึกว่าถ้าข้าไม่ได้เข้าไปในพระราชวัง ข้าจะขาดการติดต่อกับผู้คนมากมาย ข้าเคยมีเพื่อนที่สนิทมากมาย แต่ตอนนี้อาเฮงไปทำสงคราม เทียนเก้อแต่งงานกับกูซูแล้ว เทียนหยูก็เท้าแพลง ฟูหรงและเซียงหรูก็อยู่ที่มณฑลจี่อันและจะไม่กลับมาที่เมืองหลวงเพื่อฉลองปีใหม่ ดูองค์ชายที่เข้าร่วม องค์ชายแปดสิ้นพระชนม์ไปแล้วและองค์ชายสี่ก็ไปที่มณฑลจี่อัน องค์ชายเจ็ดและองค์ชายเก้ากำลังทำสงครามกับซงซุย มีผู้คนจำนวนมากหายไป มันจะทำให้ผู้คนรู้สึกว่างเปล่าและไร้หัวใจ ดังนั้นข้าจึงอยากเข้าพระราชวังเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพระองค์ต้องการอยู่ในสถานที่ที่มีผู้คนมากขึ้น แม้ว่าพระองค์จะเชื่อฟังบิดามารดาก็เป็นเรื่องดี อย่างน้อยก็เป็นที่ชื่นชอบของฮ่องเต้ พระองค์รู้หรือไม่ ข้าหวังว่าจะย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน แม้ว่าจะมีข้อพิพาท และการต่อสู้ก็ตาม อย่างน้อยทุกชีวิตก็ยังมีชีวิตอยู่ แต่ตอนนี้แม้ว่าพระองค์ต้องการทะเลาะ พระองค์ก็ไม่สามารถหาใครมาทะเลาะกันได้เจ้าค่ะ”
คำพูดของนางทำให้ซวนเทียนเฟิงถอนหายใจและเดินไปรอบ ๆ หลายปีที่ผ่านมา เป็นผลให้หลายคนล้มลง และเมื่อพวกเขาล้มลง พวกเขาไม่สามารถตามทัน มีคนเพียงไม่กี่คนที่จะก้าวต่อไป และยิ่งพวกเขาไปได้ไกลเท่าไหร่ คนรอบข้างก็ยิ่งน้อยลง เหมือนตอนนี้เขานั่งอยู่ตรงนี้ไม่อายหรือตำแหน่งที่หลายคนอิจฉา เหมือนเป็นห่วงเขามากกว่า แต่เขาไม่สามารถกำจัดมันได้ กุญแจมือนี้มีมาแต่กำเนิด และต้องทนอยู่กับตระกูลซวน ยิ่งไปกว่านั้นหญิงสาวเช่นเฟิงหยูเฮงก็ยังใส่ไว้ด้วย
ซวนเทียนเฟิงยิ้มอย่างขมขื่นผู้หญิงคนนั้นต้องการเป็นอิสระและโยนภาระอันหนักอึ้งให้เขา แล้วเขาก็จะรับมันไว้ ! แม้ว่าจะเป็นของเด็กผู้หญิงคนนั้น เพื่อที่นางจะอายุได้ร้อยปี เขาก็เต็มใจที่จะอยู่ในโลกนี้ เขาหวังเพียงว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะจำพี่หกได้ ไม่ว่านางจะไปที่ใดในอนาคต ดังนั้น… ถือว่าเป็นเรื่องดี
เหรินซีเฟิงมองไปที่ซวนเทียนเฟิงและครุ่นคิดอีกครั้ง และเงียบ ทั้งสองกำลังคิดเรื่องต่าง ๆ ในขณะนี้ เมื่อพวกเขาเห็นทิศทางตรงกันข้าม ผู้หญิงคนหนึ่งก็ก้าวไปทางนั้น เหล่าองค์ชายเดินไปทางที่นั่ง…
