ตอนที่1,189 กระแสจิต
เจ้าต้องการพูดอะไรกับข้าก็พูดได้! เขาเห็นความคิดของเทียนปิงและริเริ่มที่จะพูด ข้าไม่มีเจตนาที่จะทำให้เจ้าอับอาย เนื่องจากเขาเต็มใจที่จะกลับไปที่ราชวงศ์ต้าชุน เขาควรได้รับการปฏิบัติเหมือนพลเมืองของราชวงศ์ต้าชุนของข้า สองคนที่เจ้าพากลับมาเป็นเพื่อนที่สำคัญมากของข้า และข้าขอบคุณเจ้ามาก หากเจ้าต้องการความช่วยเหลืออะไร พูดมาได้ !
เทียนปิงตื่นเต้นมากเขาไม่คิดว่าจาวเหลียนจะเป็นเพื่อนขององค์ชายเก้าจริงๆ และยังเป็นเพื่อนที่สำคัญมาก เขาเงยหน้าขึ้น และใบหน้าของเขาก็แสดงความหวังขึ้นมาอีกครั้ง พระองค์ ข้าช่วยชีวิตเขาจากการที่ถูกตวนมู่อันกัวไล่ล่า เขากล่าวว่าเมื่อเขามาหาข้าเพื่อขอความช่วยเหลือ ถ้าข้าช่วยเขา พระชายาหยูของราชวงศ์ต้าชุนจะรักษาบุตรสาวของข้าขอรับ
หัวใจของซวนเทียนหมิงบีบรัดและเทียนปิงกล่าวถึงเฟิงหยูเฮงซึ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจมาก เขาหันกลับไปมองจาวเหลียนและจะเห็นแขนที่ถูกตัดอยู่ข้างเขา ดังนั้นเขาจึงจ้องมองและถามว่า นั่นแขนของใคร ?
เทียนปิงเหลือบมองกลับมาและตอบว่า แขนของตวนมู่อันกัวขอรับ จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่หยุนเซียว เขาเป็นคนตัดออกมาขอรับ
ความเย็นชาของซวนเทียนหมิงแผ่ออกมาอีกครั้งดวงตาของเขาดูเหมือนจะแผดเผาแขนที่หัก เขาลงจากหลังม้าเดินไปที่รถเข็นจับแขนที่ขาดแล้วบีบข้อต่อของแขนข้างนั้นด้วยแรงที่ฝ่ามือ เทียนปิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาอดไม่ได้ที่จะสั่น เขากำลังขอร้องคนเช่นนี้จริง ๆ และดูเหมือนว่าเขาพูดคุยเกี่ยวกับข้อตกลงเกี่ยวกับเงื่อนไข เขากล้าหาญชาญชัยมาจากไหน ? แต่เขาไม่สามารถช่วยได้ เขาต้องการช่วยบุตรสาวของเขา ดังนั้นแม้จะเผชิญกับการดำรงอยู่ของซวนเทียนหมิงที่ทำให้เขารู้สึกแย่มาก เขาก็ต้องกัดฟันลอง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ตกเป็นเชลย จะมีชีวิตอยู่และความตายก็ยังไม่แน่นอน ลองดูสิ ถ้าเขาทำไม่สำเร็จ มันก็เพียงแค่ความตาย ไม่มีอะไร
เมื่อเทียนปิงคิดเช่นนี้เขาก็รู้สึกสงบขึ้นในใจแต่แล้วเขาก็กังวลอีกครั้งเมื่อเขาจำได้ว่าพระชายาหยูและองค์ชายเจ็ดแห่งราชวงศ์ต้าชุนเสียชีวิตในการทิ้งระเบิดนอกประตูทิศตะวันตกเมื่อคืนที่ผ่านมา หากพระชายาหยูเสียชีวิต ทุกสิ่งที่เขาทำคืออะไร ?
บุตรสาวของเจ้าป่วยเป็นอะไร? ซวนเทียนหมิงปล่อยมือ แขนที่ขาดถูกบดขยี้ เขาเอียงศีรษะและพูดกับเป่ยจื่อที่อยู่ข้าง ๆ เขา เรียกคนมาเก็บกวาดแล้วโยนทิ้งนอกเมืองให้หมากิน จากนั้นเขาก็ถามเทียนปิงว่า รออีกไม่กี่วัน พระชายาประสบอุบัติเหตุในการต่อสู้ครั้งนี้ แต่ข้าเชื่อว่านางจะไม่เป็นไร ดังนั้น… เขาเหลือบมองไปที่เทียนปิง และกล่าวอย่างเย็นชา ในฐานะเจ้าเมืองตงเฉิง เจ้าควรติดตามข้า และภาวนาให้พระชายาและองค์ชายเจ็ดกลับมาโดยเร็วที่สุด เพื่อที่ความเกลียดชังของข้าที่มีต่อเมืองนี้จะลดลง
เทียนปิงสามารถรู้สึกถึงความเกลียดชังที่ไม่มีการปกปิดของซวนเทียนหมิงได้อย่างชัดเจนเขาเชื่อว่าหากไม่มีร่องรอยของเหตุผลที่เหลืออยู่หรือความหวังที่พระชายาหยูจะรอดชีวิต เขาจะไม่สงสัยในองค์ชายเก้า เขาจะเปลี่ยนตงเฉิงให้กลายเป็นเมืองร้าง และฆ่าคนทั้งหมดที่นี่
เทียนปิงก้มศีรษะลงและกล่าวว่า ไม่ว่าจะเป็นการรักษาบุตรสาวของข้าหรือไม่ก็ตาม ข้าจะสวดภาวนาให้พระชายาหยูและองค์ชายเจ็ดกลับมาในไม่ช้าขอรับ
ตั้งแต่นั้นมาราชวงศ์ต้าชุนก็ยึดเมืองตงเฉิงและสิ่งแรกหลังจากเข้าเมืองคือการซ่อมแซมประตูทิศตะวันตก ในเวลาเดียวกันประตูทั้งสามของทางหนือ ตะวันออก และทางใต้ยังคงปิดอยู่ และที่วางทุ่นระเบิดระยะทาง 8 กิโลเมตรถูกปิดตายเพื่อป้องกันไม่ให้ใครเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ อันตรายที่ซ่อนอยู่ที่ตวนมู่อันกัวทิ้งไว้ให้ตงเฉิงตั้งแต่เจ้าเมืองตงเฉิงไปจนถึงพลเมืองตงเฉิง พวกเขาทั้งหมดเกลียดชังตวนมู่อันกัว และสาปแช่งว่าตวนมู่อันกัวเป็นสัตว์เดรัจฉาน ตอนนี้ตงเฉิงเต็มไปด้วยทุ่นระเบิดทั้งสามด้าน หากเกิดระเบิดโดยไม่ได้ตั้งใจ ตงเฉิงจะถูกทิ้งระเบิดจนไม่มีที่อยู่อีกต่อไป แต่เหมืองได้ถูกฝังไปแล้วและไม่สามารถออกกฎได้ แม้แต่ซวนเทียนหมิงก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับทุ่นระเบิดทั้งสามด้าน
แต่มันไม่ใช่วิธีที่ผู้คนจะต้องอยู่ในความหวาดกลัวตลอดทั้งวันหลังจากคิดเรื่องนี้มานาน ซวนเทียนหมิงก็คิดหาวิธีขึ้น เขาพูดคุยกับเทียนปิง เมื่อพระชายาหยูกลับมาข้าจะขอให้นางดูทุ่นระเบิดทั้งสาม และคิดว่าจะมีวิธีจัดการอย่างไรได้บ้าง เอาสายฟ้าสวรรค์ที่ฝังอยู่ใต้ดินออก ถ้าไม่มีทางจริง ๆ พลเมืองก็อยู่ได้ในฐานะชาวต่างชาติเท่านั้น ในขณะนี้เมืองที่สร้างขึ้นนั้นว่างเปล่า และตงเฉิงสามารถย้ายไปยังเมืองที่สร้างขึ้นชั่วคราวได้ หากพลเมืองยอมรับที่จะอาศัยอยู่ในเมืองอื่นได้ เราก็จะใช้ชีวิตแบบเดิม สภาพความเป็นอยู่ของเมืองสามารถจัดสรรบ้านและทุ่งนาในเมืองที่สร้างขึ้นได้ หากพวกเจ้าไม่ต้องการออกจากบ้านเกิด ถือว่าเป็นที่อยู่อาศัยชั่วคราว เราจะระเบิดพื้นที่ทุ่นระเบิดทั้งสามแห่งเมื่อทุกคนถูกย้ายออกไป จากนั้นจึงดำเนินการสร้างอาคารที่อยู่ใหม่ให้
เทียนปิงต้องยอมรับว่าซวนเทียนหมิงมีน้ำใจมากและนี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการทำเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่มีใครอยากออกจากบ้านเกิด แต่ถ้าพวกเขาไม่เคลื่อนย้าย ชีวิตของพวกเขาก็อาจตกอยู่ในอันตรายได้ทุกที่ทุกเวลา เขาเป็นเจ้าเมือง แม้ว่าเขาจะเป็นขุนนางของราชวงศ์ซงซุย แต่หลังจากที่ตงเฉิงถูกยึดครองโดยกองทัพของต้าชุน ซวนเทียนหมิงก็ไม่ได้ขับไล่เขาออกจากตำแหน่งเจ้าเมือง อีกฝ่ายยังคงอนุญาตให้เขาอาศัยอยู่ในจวนเจ้าเมืองและจัดการกิจการของเมืองนี้ เทียนปิงรู้สึกขอบคุณสำหรับสิ่งนี้ เขาสัญญากับซวนเทียนหมิง ข้าจะไปพูดคุยกับพลเมือง และขอความคิดเห็นจากพวกเขา องค์ชายมั่นใจได้ว่าพลเมืองจะไม่สับสน และจะให้ความร่วมมืออย่างแน่นอนขอรับ
เมื่อทุกอย่างถูกกล่าวซวนเทียนหมิงก็ผ่อนคลายเช่นกัน เขาไม่ต้องการจัดการกับเรื่องเหล่านี้อีกต่อไป เขายังต้องใช้สมาธิในการค้นหาเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่ว
ดังนั้นนอกประตูทิศตะวันตกของตงเฉิงจะพบซวนเทียนหมิงได้ตลอดทั้งวันเขาและทหารนับไม่ถ้วนตามหาในพื้นที่แนวป้องกันนั้น โดยใช้เวลาทั้งวันในการตามหา บางครั้งเขาก็ไม่อยากกลับไปที่เมืองในตอนกลางคืน เขาจึงนั่งขัดสมาธิในจุดที่เฟิงหยูเฮงหายตัวไป
ในพริบตาเจ็ดวันต่อมา เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วก็ยังไม่ปรากฏตัว
ทหารรู้สึกท้อแท้เล็กน้อยมีบางคนเช็ดน้ำตาขณะตามหาพวกเขา ทุกคนรู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วจะไม่กลับมา ทุ่นระเบิดระเบิดทำให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขาจะอยู่รอดได้อย่างไรในเจ็ดวันนี้ ?
ในความเป็นจริงหลายคนไม่คิดว่าทั้งสองคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ตั้งแต่แรก แต่พวกเขาไม่กล้าที่จะยอมรับมัน และพวกเขาไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน ไม่เพียงแต่ไม่ต้องการทำร้ายจิตใจของซวนเทียนหมิง แต่พวกเขาก็ไม่เคยเชื่อว่าเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วนั้นตายไปแล้ว สองคนนั้นคนหนึ่งเป็นองค์ชายเจ็ดเหมือนเทพเซียน และอีกคนเป็นพระชายาเหมือนนางฟ้า ทั้งคู่มีความรู้สึกลึกซึ้งกับพวกเขา เมื่อใดก็ตามที่มีความหวังเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกคนจะพยายามค้นหาและไม่อยากพลาดความหวังอันน้อยนิดนี้
แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้วการระเบิดครั้งใหญ่เช่นนี้จะมีอะไรเหลือรอดได้ ? แม้แต่เสื้อคลุมยังกลายเป็นขี้เถ้า แล้วจะมีคนรอดชีวิตได้อย่างไร
ทหารจำนวนมากเริ่มร้องไห้ขณะที่พวกเขาค้นหา เสียงร้องไห้กลายเป็นโรคติดต่อทำให้ทุกคนที่กำลังตามหาร้องไห้
เสียงร้องให้ของผู้คนนับหมื่นแพร่กระจายผ่านเข้าไปในตงเฉิงและไปถึงหูของชาวเมืองตงเฉิงทุกคน ส่งผลให้ชาวเมืองตงเฉิงตกอยู่ในความเศร้าโศกด้วยเช่นกัน
ในบรรยากาศที่เศร้าเช่นนี้ตงเฉิงเริ่มอพยพ เทียนปิงนำกลุ่มทหารที่ประจำการอยู่ในตงเฉิง และนำผู้คนจากประตูตะวันตกไปยังทิศทางการสร้างเมือง หลังจากผ่านบริเวณทุ่นระเบิด ทุกคนไม่รีบไปข้างหน้าอีกต่อไปแต่ล้อมรอบพื้นที่ทุ่นระเบิด เข้าร่วมทีมค้นหาและเริ่มค้นหาอย่างระมัดระวัง
เฮกานติดตามซวนเทียนหมิงไปเขากัดฟันแน่น เขาไม่ได้ร้องให้ไปกับพวกทหาร และเขาก็ระงับความต้องการที่จะร้องไห้ในใจ เช่นเดียวกับซวนเทียนหมิง เขาเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่าเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วยังไม่ตาย ซวนเทียนหมิงบอกเขาว่า อย่าร้องไห้ ถ้าเราร้องไห้กันหมด อาเฮงจะไม่กลับมาจริง ๆ จากนั้นเฮกานกล่าวว่า เขาก็จะไม่มีวันหลั่งน้ำตา แม้จะต้องควักลูกตาของตัวเอง
ความเศร้าโศกของตงเฉิงแพร่กระจายไปหลายพันกิโลเมตรในมณฑลจี่อัน คุณหนูสามตระกูลเฟิงป่วยหนักมาหลายวันแล้ว และตอนนี้นางนอนอยู่บนเตียงและแทบจะลืมตาไม่ขึ้น
นางล้มป่วยอย่างกะทันหันในคืนหนึ่งเมื่อหลายวันก่อนนางบอกว่านางนอนไม่หลับ นางจึงขอให้บ่าวรับใช้ชงชา 1 กาแล้วนำไปที่สวน ก่อนที่นางจะดื่มมันนางก็กระอักเลือดออกมา
บ่าวรับใช้ที่ตกใจมากและรีบเรียกหาใครบางคนทันใดนั้นเฟิงเซียงหรูก็กระอักเลือดและทำให้ทั้งบ้านตกใจ แม้แต่พระชายาหยุนที่อดกลั้นไม่อยากคุยกับนางมานานก็รีบวิ่งไปหา อันชิร้องไห้และสั่งให้คนรีบเชิญหมอจากร้านห้องโถงสมุนไพรในกลางดึกทันที เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับน้องสาวของเฟิงหยูเฮง แม้ว่าหมอจะหลับไปแล้ว แต่พวกเขาก็รีบลุกขึ้น และหมอ 5 คนก็มาถึงประตูบ้านอย่างรวดเร็ว หลังจากหมอมาตรวจ ไม่มีใครบอกได้ว่าทำไมนางถึงป่วย
ในที่สุดหมอซึ่งยอมรับกันว่ามีทักษะทางการแพทย์ที่ดีที่สุดในหยูโจวและมณฑลจี่อันได้บอกความจริงแก่อันชิเขากล่าวว่า คุณหนูสามไม่ได้ป่วย แม้ว่านางจะกระอักเลือด แต่อาการอื่น ๆ ไม่มีอะไร ไม่มีอาการผิดปกติ ชีพจรเป็นปกติ และเครื่องตรวจฟังเสียงที่พระชายาให้ก็ปกติเช่นกัน ไม่รู้สึกร้อนหรือเย็น และแม้ผิวจะแดงก่ำและเป็นมัน ดังนั้นนี่ไม่ใช่โรคแต่อย่างใด
อันชิไม่เข้าใจหากไม่ได้เป็นโรคทำไมจู่ ๆ เฟิงเซียงหรูถึงกระอักเลือด ? นางไม่เพียงแต่กระอักเลือด แต่ตอนนี้นางยังไม่ตื่นอีกด้วย และดูเหมือนนางจะพึมพำตลอด แต่นางก็ไม่ได้ยินสิ่งที่นางพูด
เรื่องนี้ดำเนินต่อไปหลายวันจนกระทั่งองค์ชายสี่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปเขาส่งจดหมายไปทางตะวันออก และขอให้คนของเขาตามหาเฟิงหยูเฮงที่นั่น ทันใดนั้นพระชายาหยุนก็พูดขึ้น ดูเหมือนว่าข้าจะเข้าใจในสิ่งที่คุณหนูสามพึมพำ นางมองไปที่เฟิงเซียงหรูตั้งใจฟังสักพักแล้วจึงพูดอีกครั้ง ดูเหมือนว่านางจะพูดถึง… องค์ชายเจ็ด
หลังจากที่พระชายาหยุนกล่าวเช่นนี้ผู้คนต่างพากันไปที่ องค์ชายเจ็ด ด้วยคำพูดเหล่านี้ และนางก็ได้ยินเสียงบางส่วนที่นี่ เฟิงเซียงหรูยังคงพึมพำ องค์ชายเจ็ด ซวนเทียนยี่โกรธมากที่หมอบอกว่านางเป็นโรคทางใจและไม่ใช่โรคทั่วไป
เมื่อมองไปที่บุตรสาวซึ่งนอนซมอยู่บนเตียงเพราะป่วยน้ำตาของอันชิก็ไหลออกมา คำพูดที่ซวนเทียนยี่เก็บไว้ในใจก็ถูกเอ่ยออกมา ทำไมเจ้าถึงปฏิเสธที่จะแต่งงานกับข้า ? เสด็จแม่ก็อนุญาตแล้ว ทำไมเจ้าไม่ยอมแต่งงาน ? เกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้าถึงปล่อยให้ตัวเองเป็นเช่นนี้ ?
พระชายาหยุนมองไปที่มารดาและบุตรสาวคู่นี้และนางต้องการที่จะบ่นบางอย่าง ในที่สุดความหงุดหงิดที่ถูกเก็บไว้ในใจไม่สามารถควบคุมได้ นางลุกขึ้นทันที และตะโกนสั่งบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ นาง เก็บของ ข้าจะกลับเมืองหลวง !
คนไม่เข้าใจว่าทำไมพระชายาหยุนถึงอยากกลับเมืองหลวงในเวลานี้แต่นางเป็นเจ้านาย แล้วใครจะกล้าถาม ? พระชายาหยุนยังคงโทษเฟิงเซียงหรู ! เลยไม่อยากเจอเฟิงเซียงหรูอีก
แต่ไม่มีใครรู้เมื่อคืนที่เฟิงเซียงหรูกระอักเลือดพระชายาหยุนก็ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลด้วยเหงื่อเย็นและมีอาการวูบวาบ นางรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเฟิงเซียงหรูพึมพำถึงองค์ชายเจ็ด หัวใจของนางเจ็บปวดราวกับว่ามีใครมาบิดมันด้วยมือของนาง นางไม่สามารถอยู่ในมณฑลจี่อันได้อีกต่อไป ข่าวที่นี่ถูกปิดกั้น นางต้องกลับไปที่เมืองหลวงเท่านั้น เมื่อกลับไปเมืองหลวง นางจะสามารถรับข่าวทางตะวันออกได้โดยสะดวก
พระชายาหยุนกลับเมืองหลวงซวนเทียนหมิงนำกองทัพออกค้นหาทั้งกลางวัน และกลางคืน… และในขณะนี้ในมิติร้านขายยา ผู้หญิงคนหนึ่งก็ค่อย ๆ ตื่นขึ้นมาท่ามกลางความวุ่นวาย…
��
