ตอนที่ 736 กระจอกงอกง่อย
บลูเกมส์เป็นมหกรรมกีฬาที่ยิ่งใหญ่ การเชือดเฉือนกันระหว่างฉิน ฉี ฉู่ และเยี่ยนจึงน่าตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่าแต่ก่อน ทางปู้ลั่วเพลิดเพลินกับความครึกครื้น ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าไฟจะมาไหม้บนหัวของเขา
“แม่เจ้าโว้ย!”
“เซี่ยนอวี๋หมายความหมายอย่างไรกัน พวกคุณสามคนดึงผู้ใช้งานของเราไปที่บล็อกตั้งเท่าไหร่ ตอนนี้แม้แต่บัญชีทางการคุณก็ยังไม่ปล่อยไปรึ!”
“บ้าชะมัด!”
“หานโจวมันรีบตามไปจริงๆ พวกคุณไม่มีศักดิ์ศรีบ้างหรือไง บัญชีทางการของทวีปใหญ่ก็วิ่งแจ้นตามเขาไปอีก เรื่องแบบนี้โทรศัพท์หาเป็นการส่วนตัวก็จัดการได้แล้ว!”
“หลิงคง!”
“เป็นความผิดของหลิงคงทั้งนั้น ถ้าตอนนั้นหลิงคงไม่ได้ข่มเหงอิ่งจือ คงไม่ทำให้สามสหายถอนตัวออกจากปู้ลั่วหรอก ตอนนี้แม้แต่เซี่ยนอวี๋ยังกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกเรา!”
“…”
หลายแผนกในปู้ลั่วต่างก่นด่ากันเสียย กใหญ่!
บัญชีทางการระหว่างบลูเกมส์มีปริมาณการใช้งานสูงมาก!
ต่อให้หลังจากบลูเกมส์จบลงแล้วพวกเขากลับมา กระแสครั้งนี้ก็ผ่านไปแล้ว!
ต้องหาทางนำพวกเขากลับมาเล่นปู้ลั่วให้ได้!
และแผนกการ์ตูน
หลิงคงซึ่งกำลังพยายามอย่างหนักเพื่อหาโอกาสชำระความอับอายของเขา แทบกระอักเลือดออกมาเมื่อรู้เรื่องนี้!
ระยะนี้เขาเจียมเนื้อเจียมตัวไม่กล้าโผล่ออกมาสู้หน้าใคร ผลปรากฏว่าเขากลับถูกต่อยหน้าหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว
“รอผมก่อนเถอะ!”
เขาคำรามเสียงต่ำ ไม่รู้ว่ากำลังคุยกับใครอยู่
……
ทางการแต่ละทวีปรีบไปยังบล็อกเพื่อร่วมสนุก และทยอยกันเมนชันถึงเซี่ยนอวี๋
ทุกคนต้องการขอเพลง!
อันที่จริงพวกเขาเองก็รู้ว่าพวกเขาคงไม่ได้รับเพลงนี้ เพียงแต่ต้องการสร้างความปั่นป่วนและกวนประสาทหานโจวก็เท่านั้นเอง
ชาวเน็ตแต่ละทวีปพูดได้ถูกต้อง
พรีวิวของบลูเกมส์ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!
อย่างไรก็ตาม พฤติกรรมของเซี่ยนอวี๋ซึ่งสร้างความวุ่นวายให้กับปู้ลั่ว ยังทำให้ชาวเน็ตหัวร่องอหาย
‘พฤติกรรมดูหมิ่นปู้ลั่ว!’
‘พ่อเพลงอวี๋จะไปมีเจตนาร้ายอะไรได้’
‘ปู้ลั่วน่าจะโมโหแย่แล้ว ส่วนบล็อกดีใจหน้าบาน!’
‘สามสายเข้าร่วมบล็อก บล็อกได้กำไรเต็มๆ !’
‘ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องปู้ลั่ว นึกไม่ถึงว่าพ่อเพลงอวี๋จะยังมีอีกหนึ่งเพลง’
‘คุณดูสีหน้าของผมนี่ ผมตกใจสักนิดไหม?’
‘ตั้งแต่เขาเขียนเพลงให้กับฉู่โจว ฉันก็รู้แล้วว่าหานโจวน่าจะเข้าร่วมด้วย’
‘ครั้งนี้หานโจวก็น่าจะเข้าร่วมชาร์ตเพลงด้วย’
‘ใครจะไปกลัวหานโจว?’
‘ฮ่าๆๆๆๆๆ มีเหตุผล จากผลงานด้านกีฬาของหานโจว แม้แต่คนในทวีปของเขาเองยังไม่ชอบใจเลย’
……
ฉินฉีฉู่เยี่ยนต่อสู้กัน
การจัดอันดับฤดูกาลเพลงกำลังจะถูกเล่นงานจนแทบพังยับเยินแล้ว
ในเวลานี้หากจะมีหานโจวเพิ่มขึ้นมาหรือหานโจวลดลงมา ทุกคนล้วนไม่รู้สึกอะไร
มาก็มาเถอะ!
มาสู้กันเลย!
ใครกลัวใครกันแน่!
และเหตุผลพื้นฐานซึ่งทำให้ทุกคนผ่อนคลายนั้นเรียบง่ายเหลือเกิน
เพราะวงการกีฬาของหานโจวนั้นอ่อนแอ!
จำนวนเหรียญทองของของหานโจวในบลูเกมส์ครั้งก่อนนั้นเป็นที่โหล่ในบรรดาทุกทวีป!
พวกเขาคือทวีปที่อ่อนที่สุดในบลูเกมส์!
เซี่ยนอวี๋เขียนเพลงให้พวกคุณแล้วอย่างไร
ความสามารถของพวกคุณกระจอกงอกง่อยที่สุดในบรรดาทุกทวีป
ไม่ว่าจะเขียนเพลงเชียร์พวกคุณอย่างไร ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลความจริงที่ว่าหานโจวคือทวีปที่ฝีมือแย่ที่สุด!
อ่อนแอ!
จะว่าไปแล้ว
ถึงแม้จะไม่เห็นหานโจวอยู่ในสายตา แต่ทุกคนก็ยังสงสัยเหลือเกินว่าเพลงที่เซี่ยนอวี๋มอบให้หานโจวนั้นเป็นอย่างไร!
ลายเพลงก่อนหน้านี้สุดยอดมาก!
เพลงสุดท้ายจะยังรักษาคุณภาพของเพลงก่อนหน้าได้อยู่หรือไม?
ช่างเถอะ!
จะสนใจทำไม!
เพลงออกมาก็รู้แล้ว!
กลับไปปั่นชาร์ตก่อน ถล่มทวีปอื่นให้ราบคาบดีกว่า!
หานโจวไม่มายังพอว่า ทันทีที่พวกเขาเข้ามา ทวีปอื่นๆ ล้วนรังแกเขา!
ทุกทวีปต่างสงบศึกกันมาสิบกว่านาที เพื่อออกมาดูความคึกคัก หลังจากนั้นก็พุ่งเข้าใส่คู่ต่อสู้บนชาร์ตเพลงด้วยจิตสังหารอันแรงกล้า!
……
ฉินโจว
เป้ยจิง
เมื่อหลินเยวียนเห็นหานโจวตามหาตนยังบล็อกเพื่อขอเพลง จึงยกยิ้มมุมปาก
เขายังทนไม่ไหว ต้องออกตัวบุกก่อน
ฉินฉีฉู่เยี่ยนหาน ห้าทวีปผนวกรวม ทำไมเขาจะไม่กอบโดยจากทวีปสุดท้ายของบลูเกมส์ล่ะ!
สำหรับบรรดาเพลงที่หานโจวถามหาจากที่อื่น เพราะเหตุใดถึงไม่มีข่าวคราวล่ะ
ไม่ใช่เพราะนักประพันธ์เพลงคนอื่นฝีมือไม่ถึง
เพลงให้กำลังใจโดยมากมีทำนองเรียบง่าย เนื้อเพลงไม่ซับซ้อน ระดับความยากในการสร้างสรรค์ผลงานนับว่าค่อนข้างต่ำ
แต่ต่อให้เป็นเพลงที่เรียบง่าย พวกเขาก็ต้องการเวลา!
นอกจากนั้น ในบางครั้ง สิ่งที่เรียบง่ายคือสิ่งที่ยากที่สุด
ยิ่งเป็นคนที่มีประสบการณ์ในการผลิตผลงานมากเท่าใด ก็ยิ่งเข้าใจประโยคนี้มากขึ้น!
มิหนำซ้ำ คอลเลกชันเพลงนี้ก็กะทันหันมากจริงๆ !
เว้นแต่ว่ามีคนเตรียมตัวมาล่วงหน้าเหมือนหลินเยวียน!
ไม่เช่นนั้นต่อให้พ่อเพลงระดับยอดพีระมิดอย่างหยางจงหมิงออกโรงเองก็อาจไม่สามารถหยิบเพลงที่ตรงตามความต้องการของอีกฝ่ายออกมาในระยะเวลาอันสั้น!
แต่ในตอนนี้ ทุกทวีปต่างกำลังแข่งขันบนการจัดอันดับฤดูกาลเพลงกันอย่างดุเดือด
กว่าจะรอให้หานโจวขอเพลงจากข้างนอกได้สำเร็จและเพลงส่งถึงมือ งานเลี้ยงคงเลิกราไปเสียแล้ว!
……
ในเวลานี้กู้ตงได้รับโทรศัพท์ หลังจากนั้นจึงรีบนำมาให้หลินเยวียน ทั้งยังไม่ลืมที่จะเตือนหลินเยวียนว่าเป็นสายจากหานโจว
“สวัสดีครับ”
หลินเยวียนไม่ได้ประหลาดใจ เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์มา
เสียงจากปลายสายไม่ได้ตื่นเต้นเท่าที่หลินเยวียนคาดหวัง “ขอบคุณอาจารย์เซี่ยนอวี๋ที่เสนอความช่วยเหลือให้กับพวกเรา แต่อาจมากเกินไป พวกเรามีคำขอสำหรับเพลงนี้ ก่อนอื่นจะต้องเป็นเพลงภาษากลาง นี่คือการแสดงความเคารพของเราต่อบลูเกมส์ที่ฉินโจวเป็นเจ้าภาพ…”
“ครับ”
หลินเยวียนรู้สึกว่าน้ำเสียงของอีกฝ่ายคล้ายกับไม่มีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ ต่างจากท่าทีของทวีปอื่นๆ
อีกฝ่ายเอ่ยอย่างจนใจ
“คุณน่าจะรู้ว่าผลงานในบลูเกมส์ของหานโจวไม่ดีนัก นับว่าบ๊วยที่สุดในบรรดาทุกทวีปก็ว่าได้”
“ครับ”
แน่นอนว่าหลินเยวียนรู้เรื่องที่ผลงานด้านกีฬาของหานโจวนั้นย่ำแย่
ว่ากันว่าหานโจวเป็นทวีปซึ่งมีจำนวนเหรียญทองรวมน้อยที่สุด
“วันนี้ผมไม่กลัวที่จะเปิดเผยความอัปยศของบ้านเกิด หวังว่าคำพูดนี้จะกลายเป็นข้อมูลในการสร้างสรรค์ผลงานของคุณได้”
อีกฝ่ายถอนหายใจ
“เนื่องจากผลงานด้านกีฬาของหานโจวเราย่ำแย่ ดังนั้นนักกีฬาจึงขาดแรงจูงใจในการต่อสู้ ตอนที่พวกเขาฝึกซ้อม ผมสัมผัสได้ว่าพวกเขาสับสนอยู่ในใจ พอในทำผลงานในการแข่งกันกีฬาแต่ละประเภทได้ไม่ดี แฟนกีฬาในทวีปมักจะเข้ามาดุด่าว่าพวกเขาไม่พยายาม พอถูกคนในทวีปดุด่ามากเข้า พวกเขาจึงทนไม่ไหว ถึงขั้นไม่อนาทรร้อนใจเลยด้วยซ้ำไป เพราะฉะนั้นผมเลยหวังเป็นอย่างยิ่งว่าอาจารย์เซี่ยนอวี๋จะสามารถเขียนเพลงสักเพลงที่ทำให้พวกเขาเชื่อมั่นใจตัวเองจากก้นบึ้งของจิตใจ อันที่จริงความสามารถของพวกเขาก็ไม่ได้แย่ พูดถึงตรงนี้ผมต้องบอกว่าเพลงเชื่อในตัวเองดีมากจริงๆ นะครับ เพลงนั้นถ้าเป็นของหานโจวก็คงจะดี พวกเขาขาดความเชื่อมั่นในตัวเอง ทั้งที่พวกเขากระตือรือร้นและไม่ใช่คนที่ยอมแพ้กันง่ายๆ ”
“ครับ”
“ยังมีอีกเรื่องหนึ่งคือทวีปเรามีซูเปอร์สตาร์ในวงการกีฬาแค่ไม่กี่คน ทวีปอื่นๆ มีซูเปอร์สตาร์ในกีฬาประเภทต่างๆ ตั้งมากมาย แต่นักกีฬาทวีปเรากลับธรรมดามาก ไม่มีใครอยากเป็นคนธรรมดาขนาดนั้นหรอกครับ ต้องเข้าใจว่าเมื่อยี่สิบปีก่อนหานโจวเราไม่ได้อ่อนขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนนี้ถึงได้แย่มาก เพลงของคุณเขียนเกี่ยวกับการวิ่งทะยานและโผบินอะไรทำนองนั้น แต่นักกีฬาของเราเหมือนว่าจะลืมความรู้สึกของการวิ่งทะยานและโผบินอย่างอิสระไปแลว หวังว่าเรื่องราวเหล่านี้จะได้รับการถ่ายทอดผ่านบทเพลงครับ”
“เข้าใจแล้วครับ”
หลินเยวียนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากด พลางเอ่ยขึ้นว่า
“ที่จริงแล้วสิ่งที่พวกคุณต้องการไม่ใช่เพลงเชื่อในตัวเอง แต่ต้องเรียนรู้ที่จะกล้าหาญก่อน”
“หา?”
“คนคนหนึ่งที่ผมเคารพมากเคยกล่าวไว้ว่า ท้ายที่สุดแล้วต้องมีคนชนะ ทำไมคนคนนั้นถึงไม่ใช่ฉันล่ะ?”
อีกฝ่ายนิ่งอึ้ง
หลินเยวียนเอ่ย “ส่งเพลงไปแล้วครับ หวังว่าหานโจวจะหาความรู้สึกนั้นเจอ”
ความรู้สึกของอิสระ
ความรู้สึกของการโผบิน
พูดจบหลินเยวียนจึงวางสาย
อีกด้านหนึ่ง
ผู้อำนวยการสำนักงานการกีฬาหานโจวคนนั้นสีหน้างุนงง
ส่งเพลงมาแล้ว?
เขียนเพลงไว้ล่วงหน้า?
แต่ผมเพิ่งบอกความต้องการหลายข้อนั้นกับคุณเมื่อกี้เองนะ หวังว่าคุณจะใช้เป็นข้อมูลในการสร้างสรรค์ผลงาน คุณได้ฟังไหม?
สิ่งที่ผมต้องการคือ…
เขากดเปิดอีเมลด้วยสีหน้าสับสน ปรากฏว่าทันใดนั้นผู้อำนวยการสำนักการกีฬาหานโจวก็เห็นคำตรงหน้าซึ่งทำให้เขาเศร้าใจ
หัวใจอันกล้าหาญ
