ซวนเทียนหยานมาหาเฟิงเฟินไดครั้งหรือสองครั้งแต่เฟิงเฟินไดไม่รู้ เขาจะกลับไปก่อนรุ่งสาง เมื่อเขามากลางดึก เขาจึงรู้ว่าเฟิงเฟินไดเพิ่งป่วยเป็นโรคนอนไม่หลับ และเขานอนไม่หลับ ไม่ว่าจะเดินในเรือนหรือนั่งในห้องโถง ตอนนี้นั่งหนึ่งคืน เขารู้สึกสงสารเฟิงเฟินไดมาก อยากจะเดินไปข้างหน้าและกอดนางหลาย ๆ ครั้ง แต่เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีกต่อไป และเขาก็จะได้รับความอับอายเมื่อเขาปรากฏตัว
เขากลับมาอีกครั้งในคืนนี้เพราะฉีฟางบอกว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนมีคนมาสาปแช่งว่าเฟิงเฟินไดเป็นเวลาสองวันสองคืนที่นี่เขาคิดไม่ออกว่าอารมณ์ของเขาเป็นอย่างไรตามนิสัยของเฟิงเฟินได ! แต่เมื่อเขาหันไปมอง เขาก็เห็นว่าเฟิงเฟินไดยังคงนั่งอยู่ในห้องเงียบ ๆ เหมือนปกติ ใบหน้าของนางสงบและไม่เห็นความโกรธใด ๆ เลย เขาคิดอีกครั้งว่ากี่วัน? มันไม่ถูกต้อง เพียงแค่อาศัยอารมณ์ของเฟิงเฟินไดไม่ว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ง่ายเพียงใด โดยปกติแล้วมันควรจะเป็นการสาปแช่งอย่างต่อเนื่อง เขามาก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะหลับ เขาอยากเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้และยังอยากฟังว่าเฟิงเฟินไดจะตอบสนองอย่างไรหลังจากรู้ว่าเขารับอนุเพิ่มอีก 1 คน
อย่างไรก็ตามเขายังคงมองไม่เห็นอะไรในตัวเฟิงเฟินไดเหมือนกับว่านางไม่เคยสัมผัสกับสิ่งเหล่านั้นมาก่อน นางไม่ตอบสนองใด ๆ และอยู่อย่างเงียบ ๆ
ซวนเทียนหยานยังคงเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนหน้านี้เขาไม่ได้มาบ่อย และเมื่อเขามาส่วนใหญ่เป็นเวลาดึก และเขามองไม่เห็นความมีชีวิตชีวาในสวน วันนี้เขามาเร็วไปหน่อย บวกกับปีใหม่คนก็นอนดึก เมื่อเขามาเขาบังเอิญเห็นดงหยิงป้อนข้าวให้เสี่ยวเปา มันเป็นเนื้อนึ่งครึ่งชามซึ่งเห็นได้ชัดว่ายังร้อนอยู่ เสี่ยวเปากินอย่างเอร็ดอร่อย และบางครั้งก็จะชวนเฟิงเฟินไดให้กินด้วย แต่เฟิงเฟินไดไม่ได้กิน นางนั่งดูเงียบ ๆ
ต่อมาเสี่ยวเปาก็กลับไปที่เตียงหลังจากรับประทานอาหารเขาได้ยินดงหยิง และเฟิงเฟินไดพูดว่า คุณหนูกินบะหมี่แค่ครึ่งชามเอง ข้าจะทำอะไรให้คุณหนูกินเจ้าค่ะ ! นายน้อยกินเนื้อตุ๋น ข้ากินไม่ได้ หลังจากนั้นมีข้าวเหลืออยู่ในเตา ข้าจะอุ่นให้คุณหนูกินกับเนื้อตุ๋นนะเจ้าคะ
เฟิงเฟินไดส่ายหัวแล้วพูดว่า ข้าไม่หิว เก็บเนื้อไว้ ฤดูหนาวมันจะไม่เสีย เก็บไว้พรุ่งนี้ เผื่อเสี่ยวเปาจะกินอีก ! สำหรับวันตรุษจีน เจ้าอย่าให้เขากินเจเหมือนเรา พรุ่งนี้เจ้าเปลี่ยนเนื้อสัตว์ที่เหลือไปทำอาหารอย่างอื่น ใส่ผักแห้งลงไป เสี่ยวเปาชอบกิน
ดงหยิงทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย น่าเสียดายที่เราไม่สามารถจ่ายค่าอาหารได้อีกต่อไป ข้าและบ่าวรับใช้คนอื่นจะทำอาหารได้อย่างไรเจ้าคะ! เนื้อตุ๋นในชามแค่ใส่เกลือลงไปเล็กน้อย นายน้อยอาจจะชอบก็ได้เจ้าค่ะ…หรือจะจ้างคนทำอาหารก็ได้ แต่ไม่ใช่แม่ครัว เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่ทำอาหารได้ แถมยังหอมกว่าอาหารที่ข้าทำเจ้าค่ะ
เฟิงเฟินไดโบกมือ แม้แต่ผู้หญิงธรรมดาก็ต้องจ่ายค่าจ้างเดือนละครึ่งเหรียญเงิน เราสามารถซื้อของได้หลายอย่างด้วยเงินจำนวนนั้น เราใช้ได้เกือบเดือน !
ดงหยิงไม่ได้พูดอะไรหลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้หลังจากเสร็จสิ้นเรื่องของเฟิงเฟินได นางก็กลับไปอยู่กับเสี่ยวเปา หลังจากได้ฟังบทสนทนาระหว่างเจ้านายและบ่าวรับใช้ ซวนเทียนหยานรู้สึกอึดอัดใจ ถ้าเขารู้ว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนี้กำลังมีปัญหาหนัก เขาควรจะทิ้งเงินให้นางมากกว่านี้เมื่อพวกเขาแยกทางกัน
ซวนเทียนหยานรู้สึกเป็นทุกข์แต่ตอนนี้ทั้งสองคนกลายเป็นคนแปลกหน้า เขาแค่อยากจะมอบมันให้กับเฟิงเฟินได เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากซ่อนตัวอยู่ที่มุมของเรือน เฝ้าดูเฟิงเฟินไดอย่างเงียบ ๆ ตามปกติ จากนั้นก็จากไปอย่างเงียบ ๆ ก่อนรุ่งสาง ถือได้ว่าใช้เวลาช่วงปีใหม่ร่วมกับนาง! ซวนเทียนหยานคิดว่าในวันปีใหม่เขาอยากอยู่กับนางไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ดังนั้นเขาจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่คนเดียว ตอนนี้ตระกูลเฟิงมีเพียงนางคนเดียวที่อยู่เมืองหลวง เด็กผู้หญิงคนนี้อารมณ์ร้าย นางมักจะปฏิเสธที่จะคืนดีกับเฟิงหยูเฮงและเฟิงเซียงหรูเสมอ เขาลังเลที่จะพูดคุย หากนางมีพี่สาว 2 คนนั้นอยู่เคียงข้างนาง เขาก็จะรู้สึกโล่งใจได้อีกด้วย เช่นเดียวกับตอนนี้เขาจะมั่นใจได้อย่างไร
รุ่งเช้าซวนเทียนหยานจากไปและเฟิงเฟินไดลุกขึ้นจากเก้าอี้ เท้าของนางชา และใช้เวลาในการก้าว เมื่อนางเดินออกจากบ้าน คนที่แอบมองนางคงจะหายไปนานแล้ว แม้แต่ลมหายใจของนางก็ปลิวไปตามลมหนาว เฟิงเฟินไดไม่เห็นว่าซวนเทียนหยานมาจริง ๆ แต่นางรู้สึกว่าเมื่อคืนที่มุมหนึ่งของเรือน มีคนยืนอยู่ที่นั่นเฝ้าดูอย่างเงียบๆ นางจะออกไปดู แต่เมื่อเท้าของนางอยู่บนพื้น นางก็ถอยกลับ นางรู้ว่านั่นคือซวนเทียนหยาน และในเมืองหลวงนี้มีเพียงซวนเทียนหยานที่นางจำได้ แต่จะเป็นอย่างไรได้ ตอนนี้พวกเขามีชีวิตของตัวเอง นางอาศัยอยู่ในเรือนเล็ก ๆ แห่งนี้อย่างเงียบ ๆ โดยไม่ต้องต่อสู้กับโลกภายนอก จากนี้เขายังมีผู้หญิงในตำหนักมากมายและดำเนินชีวิตที่ไร้สาระของเขาต่อไป ทุกคนมีทางเลือกของตัวเองแต่ไม่ควรมีจุดตัดระหว่างกัน
เฟิงเฟินไดนั่งลงที่เรือนม้านั่งหินที่เย็นตลอดทั้งคืนทำให้นางมีจิตวิญญาณ และร่างกายของนางก็เย็น แต่นางไม่ลุกขึ้น ปล่อยให้ความเย็นแผ่ซ่านจนปลายนิ้วของนางเย็น และจนกระทั่งดงหยิงมา นางจึงพูดกับดงหยิงที่เกลี้ยกล่อมให้นางกลับไปที่เรือนว่า ไม่เป็นไร เอาล่ะ ใจเย็น ๆ เพื่อที่ข้าจะได้บอกได้ว่าใครถูกใครผิด และข้าควรมีชีวิตแบบไหน
นางพอใจกับสภาพปัจจุบันแม้ว่านางจะยากจนเล็กน้อย แม้ว่าดวงตาของนางจะถูกกดทับ เงินก้นหีบกำลังจะหมด แม้ว่าอีกไม่นานนางจะต้องหาทางทำมาหากินเพื่อให้นางอยู่รอด แต่เฟิงเฟินไดคิดว่าแม้ว่านางจะมีฐานะยากจน แต่ชีวิตของนางในตอนนี้ก็ดีกว่าเมื่อก่อนมาก นางไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงชอบต่อสู้มากขนาดนี้ และทำไมนางถึงสนใจตำแหน่งบุตรสาวของตระกูลเฟิงมากนัก เมื่อมองย้อนกลับไป จะเกิดอะไรขึ้นกับนางแม้ว่านางจะกลายเป็นอนุ ตอนนี้ตระกูลเฟิงล้มสลายไปแล้ว นางเป็นได้แค่อนุ และนางก็เป็นแค่บุตรสาวของตระกูลที่ล่มสลาย และนางจะไม่มีทางต่อสู้กับเฟิงหยูเฮงได้อีก ท้ายที่สุดแล้วนางไม่ได้มีความสามารถเหมือนเฟิงหยูเฮง และนางก็ไม่มีนิสัยใจคอเหมือนเฟิงเซียงหรู และไม่มีสายตายาวไกล นางยืนอยู่ในฝ่ายที่ไม่ถูกต้องตั้งแต่แรกเริ่ม ดังนั้นตอนนี้นางจึงไม่มีญาติหรือเพื่อน
แต่จะทำอย่างไรได้บ้าง? นางยิ้ม นางยังมีเสี่ยวเปา ! ไม่ว่าบิดาผู้ให้กำเนิดของเด็กจะเป็นใคร มารดาก็คือฮันชิ เขาเป็นน้องชายของนางเสมอ
รู้สึกดีมากที่มีญาติอยู่ข้างๆ ข้า นางยิ้มให้ดงหยิง แต่รอยยิ้มนั้นเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ ไม่นานก็จางลงอีก นางบอกกับดงหยิงว่า หลังจากปีนี้ข้าจะคืนสัญญาให้เจ้า เจ้าจะเป็นอิสระ ! อย่ารอข้าอีกต่อไป ไปหาเจ้านายที่ดี เจ้าไม่ต้องเป็นแบบนี้ เจ้าจะได้กินแต่ของดีๆ
ดงหยิงผงะเฟิงเฟินไดเต็มใจที่จะคืนสัญญาให้นาง ? นี่คือสิ่งที่นางเคยฝันถึง ! คุณหนูสี่คนนี้มีอารมณ์รุนแรง และนางไม่มีทางเลือกนอกจากถูกทุบตีและถูกดุด่า ครั้งหนึ่งนางต้องการที่จะไถ่ตัวเองและได้รับอิสรภาพกลับคืนมา นางเคยคิดว่าไม่ว่านางจะอยู่กับเจ้านายแบบไหนก็จะดีกว่าเฟิงเฟินได
แต่ตอนนี้เมื่อเฟิงเฟินไดพูดจริงๆ ว่าจะคืนสัญญาให้กับนาง ดงหยิงรู้สึกใจหายเล็กน้อย นางลืมที่จะมีความสุขเช่นกันแต่กลับตัวแข็งทื่อ นางรู้สึกแสบจมูกขึ้นมา ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าไม่อยากจากไป นางไม่อยากทิ้งเฟิงเฟินไดไปและเริ่มต้นชีวิตใหม่ นางคุ้นเคยกับการติดตามเฟิงเฟินได ชีวิตของนางได้รวมกับตระกูลเฟิง และเฟิงเฟินไดอย่างสมบูรณ์ การจากไปก็เหมือนถูกบิดามารดาไล่ออกจากบ้าน นางรู้สึกอึดอัด
นางส่ายหน้าและพูดกับเฟิงเฟินได ข้าจะไม่ทิ้งคุณหนูเจ้าค่ะ ถ้าคุณหนูจะประหยัดเงิน คุณหนูก็ไม่ต้องขับไล่ข้าไป ข้าไม่ต้องการเงิน ข้าอยากอยู่กับคุณหนูและนายน้อย ตอนนี้ชีวิตลำบาก ไม่เป็นไร ความลำบากของการเป็นบ่าวรับใช้จะเป็นอย่างไร คุณหนูใช้ชีวิตแบบนี้ในฐานะคุณหนูใหญ่ได้แล้ว ข้าทำอะไรผิดเจ้าคะ นอกจากนี้เมื่อตอนที่มีช่วงเวลาดี ๆ คุณหนูไม่เคยปฏิบัติต่อบ่าวรับใช้ไม่ดี ข้าได้ลิ้มรสการเป็นทาสและบ่าวรับใช้มาทั้งหมดแล้ว และข้าก็ไม่เสียใจในชีวิตนี้ คุณหนูไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับวันข้างหน้า ข้าและบ่าวรับใช้คนอื่น ๆ มีความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลังจากปีใหม่ ข้าและบ่าวรับใช้คนอื่น ๆ จะออกไปข้างนอกเพื่อไปรับงานเย็บปักถักร้อย ใช่ อย่างน้อยข้าก็จะอิ่มท้องเจ้าค่ะ
หลังจากที่นางพูดจบนางก็หันกลับเดินเข้าไปในเรือนโดยไม่รอให้เฟิงเฟินไดตอบกลับ เมื่อนางออกมาอีกครั้ง นางก็นำเสื้อคลุมมาให้เฟิงเฟินได เฟิงเฟินไดตกตะลึง เสื้อคลุมตัวนี้ทำจากขนจิ้งจอกมันมีค่าหลายเหรียญเงิน ข้าจำได้ว่าข้าให้เจ้านำเสื้อนี้ไปขาย ทำไมมันถึงยังอยู่ที่นี่ ?
ดงหยิงถอนหายใจ ข้าเต็มใจที่จะเป็นบ่าวรับใช้ของคุณหนู แม้ว่าคุณหนูไม่มีสิ่งของมากมาย คุณหนูชอบเสื้อคลุมตัวนี้มาโดยตลอด เรายังมีชีวิตอยู่ ไม่จำเป็นต้องขายมันเพื่อเงินเจ้าค่ะ
เฟิงเฟินไดตะลึงไปชั่วขณะและเอื้อมมือไปแตะเสื้อคลุมขนจิ้งจอกสีขาวราวกับหิมะเป็นของขวัญวันเกิดที่เฟิงจินหยวนมอบให้นางเมื่อตระกูลของนางเฟื่องฟู ตอนนั้นนางยังเด็กนางอายุประมาณ 9 ขวบ นางไม่สูงเท่าตอนนี้ และตอนนี้นางดูเขินเมื่อสวมเสื้อคลุม เมื่อก่อนนางไม่เต็มใจที่จะใช้มันมาโดยตลอด ขนยังคงเงางามและสวยงาม
นี่เป็นครั้งเดียวที่เฟิงจินหยวนมอบสิ่งดีๆ ให้กับนาง และมันก็เป็นเสียงร้อง และปัญหาที่ฮันชิขอให้นาง ในสายตาของบิดานั้น มีเพียงเฟิงเฉินหยูที่งดงามเสมอ ในสายตาของเขา บุตรสาวคนอื่น ๆ เป็นเพียงก้อนหินที่ปูทางให้เฟิงเฉินหยู ตอนนี้คนที่เคยรุ่งโรจน์ตายไปแล้ว แต่นางรอดมาได้ เมื่อคิดเช่นนี้ เฟิงหยูเฮงก็ยังดีกับนาง อย่างน้อยนางก็เป็นคนเดียวที่ต่อต้านอีกฝ่าย
เฟิงเฟินไดยิ้มอย่างขมขื่นวันนี้นางรู้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไป และนางไม่ควรทำตัวต่อต้านเฟิงหยูเฮงในทุกด้าน อย่างไรก็ตามไม่มียาแก้เสียใจในโลกนี้ และความจริงที่นางเข้าใจในตอนนี้ก็แลกกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในตอนแรก เวลาไม่สามารถย้อนกลับได้ และทุกสิ่งไม่สามารถย้อนกลับได้
ความหวังของข้าหมดไปแล้ว นางกระซิบเบาๆ พี่รอง ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง กลับมาเร็ว ๆ ! ข้ารู้สึกเสมอว่าเมืองหลวงนี้ไม่สงบสุขอย่างที่คิดเอาไว้ !
