บทที่ 1352 เป็นท่านโอหังมากเกินไป

ตอนที่ 1,352 เป็นท่านโอหังมากเกินไป

ความเด็ดขาดในฝีมือของพานตั่วชิงทำให้ผู้คนจำนวนมากต้องอ้าปากค้าง

นับตั้งแต่ที่การแข่งขันค้นหาเทพเจ้าหน้าใหม่ดำเนินจากตอนแรกมาถึงขณะนี้ ทุกหนทุกแห่งล้วนเต็มไปด้วยบรรยากาศที่แปลกประหลาด

ขีดความสามารถในการต่อสู้ของพานตั่วชิงกับฮั่วเซี่ยทำให้บรรดาเทพเจ้าผู้อาวุโสหลายคนเสียวสันหลังวาบ

นี่เรียกว่ากลุ่มคนรุ่นใหม่มีความสามารถสูงส่ง แต่ไม่ว่าจะได้รับโอกาสหรือมีพรสวรรค์มากเพียงใด ก็ไม่สมควรมีความสามารถสูงส่งถึงเพียงนี้

หลายท่านจึงสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล

ทันใดนั้น การต่อสู้คู่ที่สองก็กำลังจะเริ่มขึ้น

เมื่อร่างของหลินเป่ยเฉินปรากฏขึ้นบนสะพานหินโบราณฝั่งตะวันตก ดวงตาของผู้รับชมการถ่ายทอดสดต่างก็จับจ้องมองไปที่เขาเป็นจุดเดียว

เสื้อคลุมสีดำ ชุดเกราะสีดำ

หน้ากากสัตว์อสูรลวดลายเปลวไฟ

นี่คือการแต่งกายที่เป็นสัญลักษณ์ของปีศาจน้อยเจี๋ยนเซียวเหยา

สำหรับผู้คนจำนวนมาก เจี๋ยนเซียวเหยาเป็นตัวแทนของความลึกลับ ความแข็งแกร่ง ความพิสดารและปาฏิหาริย์ นับเป็นผู้ที่โดดเด่นที่สุดผู้หนึ่งของเมืองเยี่ยเฉิงในช่วงหลัง

โด่งดังจากความไร้ชื่อเสียง

เพียงมีกระบี่อยู่ในมือ เขาก็สามารถบุกถล่มเหมืองแร่ใต้ดินได้โดยไม่กลัวความตาย

เจี๋ยนเซียวเหยาเป็นผู้ที่โชคดี

และยังเป็นผู้เสียสติอีกด้วย

ก่อนการแข่งขันรอบนี้จะเริ่มขึ้น ทุกคนต่างก็ลงความเห็นอย่างเป็นเอกฉันท์ว่า เจี๋ยนเซียวเหยาคือผู้ที่มีระดับพลังแข็งแกร่งมากที่สุด

แต่เมื่อเห็นการแสดงพลังของพานตั่วชิงเมื่อสักครู่ พวกเขาก็เปลี่ยนแปลงความคิดไป

บัดนี้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับฉางจิ้งคงผู้เป็นหนึ่งในสุดยอดนักเวทรุ่นใหม่ เจี๋ยนเซียวเหยาจะสามารถเอาชนะนางและเข้าไปพบกับพานตั่วชิงในรอบชิงชนะเลิศได้หรือไม่?

ทุกคนได้แต่เฝ้ารอด้วยความลุ้นระทึก

…

“กราบเรียนใต้เท้า เจี๋ยนเซียวเหยาเกลี้ยกล่อมให้ตัวแทนของท่านถอนตัวออกจากการแข่งขัน ถือเป็นการกระทำที่กำเริบเสิบสานมากเกินไป ใต้เท้าจะไม่สั่งสอนเขาหน่อยหรือเจ้าคะ?”

ในวิหารของใต้เท้าเหลียน เด็กสาวเท้าเปล่าในชุดเสื้อคลุมสีดำกำลังมองม่านพลังถ่ายทอดสด

รับชมการแข่งขันด้วยความสนใจ

สำหรับใต้เท้าเหลียน นางสามารถใช้พลังจิตติดตามการแข่งขันได้อย่างใกล้ชิดมากกว่าการชมถ่ายทอดสดเหมือนผู้คนทั่วไป

“ถอนตัวไปก็ไม่เป็นไรหรอก”

ใต้เท้าเหลียนใช้พลังจิตเพ่งมองสะพานหินโบราณและกระซิบแผ่วเบา “ฮันลั่วเซวี่ยยังเด็กมากเกินไป เพียงมาถึงรอบนี้ได้ ก็นับว่าประเสริฐแล้ว”

“แต่ว่า…”

เด็กสาวเท้าเปล่าทำหน้างอ “นี่ไม่ใช่เป็นการทำลายแผนการของใต้เท้าหรือเจ้าคะ? ในเมื่อผู้เข้าแข่งขันซึ่งเป็นตัวแทนจากใต้เท้าใหญ่ท่านอื่น ๆ ต่างก็ร่วมการแข่งขันในรอบรองชนะเลิศกันหมดสิ้น”

“หนทางยังอีกยาวไกล เจ้าเปิดตาให้กว้างไว้จะดีกว่า”

ใต้เท้าเหลียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “บรรดาผู้คนที่ยังเข้าร่วมการแข่งขันต่อไปนั้น ล้วนแต่เป็นผู้ที่มีสายตามืดบอดทั้งสิ้น”

เด็กสาวเท้าเปล่าขมวดคิ้ว คล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

…

“ได้ยินมาว่าบัดนี้เจ้ามีลูกศิษย์แล้วหรือ?”

ใต้เท้ากั้วนั่งอยู่บนบัลลังก์ใหญ่ของตนเอง

ใจกลางวิหาร ประตูมิติถูกเปิดออก และสะพานหินโบราณก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ดวงตาของใต้เท้ากั้วจ้องมองไปที่ร่างของหลินเป่ยเฉินบนฝั่งตะวันตกของสะพานหินโบราณอย่างไม่วางตา

เด็กหนุ่มในชุดเกราะสีดำทมิฬยืนโดดเดี่ยวเงียบงัน

ท่าทางอาจผ่าเผย

ความเงียบปกคลุมบรรยากาศ

นักเวทชราประสานมือ กล่าวอย่างแช่มช้าว่า “นางเป็นลูกศิษย์ที่ข้าน้อยเลือกมาเองกับมือขอรับ”

ใต้เท้ากั้วยิ้มอย่างเย็นชา “บอกข้าทีว่าเจ้าจะยังคงรักษาสัญญาต่อไป?”

นักเวทอู่จิวพูดช้า ๆ “ย่อมต้องรักษาสัญญา”

เมื่อพูดคำนั้น ในน้ำเสียงกลับปราศจากความเคารพ

นี่ไม่ต่างจากการพูดคุยระหว่างคนที่มีสถานะเท่าเทียมกัน

ใต้เท้ากั้วพลันหัวเราะออกมาด้วยความพอใจ “วางใจเถอะ ครั้งนั้นข้าสาบานในนามของท่านมหาเทพ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องรักษาสัญญาอยู่แล้ว เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะรับลูกศิษย์เช่นนี้”

“นี่คงเป็นโชคชะตากำหนด”

นักเวทอู่จิวตอบรับกลับไปเสียงเรียบ

“ฮ่า ๆๆ …แต่บุคคลที่เจ้าเลือก มีความใกล้ชิดกับบุคคลที่ข้าเลือกเหลือเกิน”

รอยยิ้มบนใบหน้าใต้เท้ากั้วหายไป ก่อนกล่าวเน้นย้ำทีละคำว่า “เจ้าคงไม่ได้พยายามสั่งสอนลูกศิษย์ให้ทำลายแผนการของข้าหรอกกระมัง?”

“ใต้เท้าได้โปรดอย่าเป็นกังวล”

น้ำเสียงของนักเวทชรากลับมามีความเคารพดังเดิม

ใต้เท้ากั้วพยักหน้าและกล่าวอย่างใช้ความคิด “ใต้เท้าฉางมีความมั่งมีมากกว่าข้า ตัวแทนจากเผ่าเทพตะวันคงมีของวิเศษอยู่ในมือไม่น้อย… ฮ่า ๆๆ เมื่อการแข่งขันรอบนี้จบลง หากเจี๋ยนเซียวเหยาชนะ ก็มอบถุงมือเทวฤทธิ์อีกข้างให้เขาไปเถอะ”

“รับทราบขอรับ”

นักเวทอู่จิวประสานมือทำความเคารพอีกครั้ง

…

หุบเหวโหยหวน

สายลมกรีดตัวดังหวีดหวิว

ไม่ต่างจากเสียงร้องครวญครางของวิญญาณคนตาย

หลินเป่ยเฉินเดินไปข้างหน้าบนสะพานหินอย่างแช่มช้า

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาที่นี่

แต่ทุกครั้งที่ได้มาที่นี่ เด็กหนุ่มกลับรู้สึกไม่เหมือนเดิมเสมอ

เขาเงยหน้ามอง

ฝั่งตรงข้ามมีแต่ความว่างเปล่า

หืม?

เกิดอะไรขึ้น?

อย่าบอกนะว่าฉางจิ้งคงถอนตัวออกจากการแข่งขันไปแล้ว?

แต่ทันทีที่คิดเช่นนี้ หัวใจของเขาก็กระตุกวูบ สองเท้ารู้สึกเย็นวาบ ราวกับมีเข็มแหลมทิ่มแทงขึ้นมาทำให้รู้สึกเจ็บปวด

พรึ่บ!

หลินเป่ยเฉินรีบระเบิดพลังอัคคีเทวะออกมาทันที

เปลวไฟลุกโชนสว่างไสวครอบคลุมทั่วร่างกายของเขา

บาดแผลและความเจ็บปวดที่ฝ่าเท้าและสองขาสลายหายไป

ขณะนี้ สะพานหินโบราณปกคลุมด้วยหมอกขาว

เป็นหมอกขาวที่ระเหยขึ้นมาจากพื้นสะพาน

ตอนแรกพวกมันเป็นเพียงกลุ่มหมอกบางเบาเท่านั้น

แต่หลังจากนั้น พวกมันก็กลายเป็นหมอกหนาไร้จุดสิ้นสุด

“หมอกแค่นี้ไม่ใช่ปัญหา”

หลินเป่ยเฉินรวบรวมสมาธิ

สายตาของเขายังสามารถมองทะลุผ่านม่านหมอกได้อย่างไม่ยากเย็น

แต่เมื่อมองทะลุม่านหมอกออกไปได้ประมาณหกวา หลินเป่ยเฉินก็มองไม่เห็นอะไรอีก

ไม่ใช่เพียงเท่านั้น

แม้แต่การใช้พลังจิตสำรวจรอบบริเวณก็ถูกปิดกั้นเช่นกัน

หลินเป่ยเฉินหยุดชะงักด้วยความประหลาดใจและความสงสัย…

วูบวาบ! วูบวาบ!

ในกลุ่มหมอกหนา ปรากฏรังสีกระบี่สี่สายพุ่งทะลวงเข้ามา

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

รังสีกระบี่เหล่านั้นกระทบเข้ากับม่านพลังอัคคีเทวะ

ร่างของหลินเป่ยเฉินสั่นสะเทือนเล็กน้อย

รังสีกระบี่เหล่านี้มีพลังโจมตีไม่เบา

ทันใดนั้น หลินเป่ยเฉินก็ได้เข้าใจแล้ว

ฉางจิ้งคงซึ่งเป็นคู่ต่อสู้ของเขาไม่ได้ถอนตัวออกจากการแข่งขัน

แต่ฉางจิ้งคงมาถึงก่อนเขาต่างหาก

ฉางจิ้งคงเป็นนักเวทที่ชำนาญการใช้ค่ายอาคม สะพานหินแห่งนี้คือค่ายอาคมของอีกฝ่าย ทันทีที่หลินเป่ยเฉินก้าวเท้าเดินเข้ามา ก็เท่ากับว่าเขาตกลงสู่กับดักของฉางจิ้งคงโดยไม่รู้ตัว

เขาคือเหยื่อที่ติดกับดัก

ให้ตายสิ

แบบนี้มันหมาลอบกัดนี่หว่า

“สหาย พวกเรามาสู้กันอย่างยุติธรรมเถอะ”

หลินเป่ยเฉินส่งเสียงตะโกน

“นับตั้งแต่ที่ท่านเหยียบเท้าลงบนสะพานแห่งนี้ การต่อสู้ก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เป็นท่านโอหังมากเกินไปจนไม่ทันสังเกตเองต่างหาก”

เสียงของหญิงสาวผู้หนึ่งดังตอบกลับมาจากด้านหลังม่านหมอก

เสียงพูดยังไม่ทันขาดหาย

รังสีกระบี่และลำแสงเปลวเพลิงก็ปะทะกันอย่างหนักหน่วงในม่านหมอกขาว

ตามมาด้วยความเงียบงัน

ราวกับมหาสมุทรที่ปราศจากคลื่นพายุ

“ท่านคงคิดว่าตนเองจะสามารถสลายค่ายอาคมของข้าได้กระมัง?”

เสียงของฉางจิ้งคงดังขึ้นจากอีกตำแหน่งหนึ่ง

“ข้าประมาทมากเกินไป แต่แก้ไขตอนนี้ก็ไม่ทันการณ์แล้ว…”

หลินเป่ยเฉินยังคงส่งเสียงตะโกน “หากเจ้ามีความสามารถ ก็จงสลายค่ายอาคมลงซะ แล้วมาต่อสู้กันอย่างเห็นหน้าเห็นตาดีกว่า”

“ท่านล้อเล่นหรืออย่างไร?”

ฉางจิ้งคงถามกลับมาด้วยความประหลาดใจ “นี่หรือคือคำพูดที่ควรออกมาจากปากปีศาจน้อยเจี๋ยนเซียวเหยา คิดว่าข้าโง่เขลานักหรือ?”

หลินเป่ยเฉินตอบว่า “หากเจ้าไม่ได้โง่เขลา เจ้าก็คงรู้ดีว่าไม่ควรทำเช่นนี้”

“งั้นท่านก็พยายามต่อไปเถอะ”

เสียงของฉางจิ้งคงบอกชัดถึงความสุขอันเปี่ยมล้น

ระหว่างที่ชวนคุยอยู่นี้ หลินเป่ยเฉินพยายามจะหาจุดกำเนิดของค่ายอาคม ซึ่งก็คือร่างที่แท้จริงของฉางจิ้งคง แต่นางขยับเคลื่อนไหวตลอดเวลา เขาจึงหาร่างที่แท้จริงของนางไม่พบ

นักเวทที่ชำนาญการใช้ค่ายอาคมนั้นน่ารำคาญอย่างนี้นี่เอง