มันต่างกันเขาเคยรับสนมเข้าตำหนักแต่ตอนนี้เขาแค่รับพวกนางเข้าตำหนัก แต่เขาไม่อยากแตะต้องผู้หญิงพวกนั้นด้วยซ้ำ ด้วยเหตุนี้จึงมีสนมจำนวนมากขึ้นในตำหนัก และผู้หญิงเหล่านั้นก็อยู่เฉย ๆ พวกนางรวมตัวกันและเริ่มพูดคุยกัน โดยบอกว่าองค์ชายห้าไม่สามารถทำในสิ่งที่ผู้ชายควรทำ
คำพูดเหล่านี้ได้ยินเข้าหูของเขาแต่ซวนเทียนหยานไม่สนใจ เขาไม่สนใจว่าผู้หญิงเหล่านั้นพูดอะไรเกี่ยวกับเขา อย่างไรก็ตามสิ่งที่เฟิงเซียงหรูเพิ่งพูดได้เข้าไปในหัวใจของเขา
การปรากฏตัวของเฟิงเฟินไดกลับมาในใจอีกครั้งและกองเลือดที่เขาเห็น ซวนเทียนหยานรู้สึกกังวล เขาโบกมือและพูดกับผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาอย่างไม่อดทน “เจ้าไม่จำเป็นต้องถามว่าองค์ชายผู้นี้จะไปไหน เจ้ากลับตำหนักไปก่อนข้า หรือเจ้าอยากไปที่ไหน ข้าไม่สามารถควบคุมได้ ข้าจะพูดสั้น ๆ ว่าอย่าตามองค์ชายผู้นี้”
หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็ไม่สนใจอีกฝ่าย เขาก้าวไปยังทิศทางของเรือนเล็ก ๆ ของเฟิงเฟินได ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้น และใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง นางกัดฟันสีขาวของนางจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ
ไอ้บ้า! นางพยายามทุกวิถีทางที่จะแต่งงานกับองค์ชาย และเพื่อที่จะทำตัวให้โดดเด่นท่ามกลางผู้หญิงมากมาย องค์ชายปฏิบัติกับนางดีกว่าคนอื่น ๆ นางคิดว่าถ้านางทำงานหนักสักปีหรือสองปี นางควรจะก้าวไปข้างหน้าใช่ไหม ? โดยไม่คาดคิดองค์ชายองค์ห้าจะหันหน้ามากล่าวแบบนี้ พวกเขาหันหน้าไปผู้หญิงที่กระอักเลือดบนถนน นางถูกทิ้งทันที เฟิงเซียงหรู ? นางได้ยินมาว่าเป็นพี่สาวของเฟิงเฟินได ดังนั้นองค์ชายห้าต้องตามหาเฟิงเฟินได นางคำนวณมันในใจ และเขาไม่ยอมให้นางตามไป นางอยากเห็นว่าเฟิงเฟินไดเป็นผู้หญิงแบบไหน และนางก็หลงใหลในองค์ชายห้ามาก
ซวนเทียนหยานเดินตรงไปที่เรือนเล็กๆ ของเฟิงเฟินได เขาเคยมาแอบดูนางตอนกลางคืนอย่างเงียบ ๆ แต่เขาไม่กล้าที่จะพบนางอย่างเปิดเผย เพราะความปากร้ายของเฟิงเฟินไดทำให้เขายอมแพ้และมันขับไล่เขาออกไป ผู้หญิงคนนั้นจะพูดอะไรก็ได้ และเขาเป็นผู้ชาย ! เมื่อต้องเผชิญกับคำพูดที่รุนแรงเช่นนี้ เขาจะทนได้อย่างไร ?
แต่วันนี้แตกต่างออกไปซวนเทียนหยานคิดว่าขอบคุณที่ได้พบกับเฟิงเซียงหรู และขอบคุณที่เฟิงเซียงหรูกระอักเลือดออกมา เขาใช้เหตุการณ์นี้เป็นเหตุผลในการพูดคุยกับเฟิงเฟินได มันเป็นข้ออ้างที่ดีที่สุด เฟิงเฟินไดจะไล่เขาออกไป ดังนั้นมันจะไม่เลวร้ายเกินไปใช่หรือไม่ ?
เขาสรุปเช่นนี้และในไม่ช้าก็มาถึงประตูเรือนเล็ก ๆ ของเฟิงเฟินได ตอนนั้นดงหยิงก็มาข้างนอก นางถือตะกร้ามันฝรั่งและไม่มีอะไรอื่นอีก
เขาจ้องไปที่ตะกร้าด้วยความรู้สึกอึดอัดเขาเอื้อมมือไปควานหาถุงเงินออกมาจากแขนเสื้อและยื่นให้ดงหยิงพร้อมเอ่ยพูดว่า “อย่าบอกนาง เจ้าแอบเก็บไว้ซื้อของอร่อยให้นางกิน”
ดงหยิงตกตะลึงจ้องมองไปที่ถุงเงินนางอยากจะรับแต่ก็ไม่กล้ารับ หลังจากลังเลอยู่นาน นางก็ยังรับมันแล้วกระซิบ “ขอบคุณสำหรับความเมตาของพระองค์ ถ้าคุณหนูรู้เรื่องนี้ คุณหนูต้องฆ่าข้าแน่ ๆ เพคะ”
”ข้าเข้าใจ”ซวนเทียนหยานถอนหายใจ “ดังนั้นเจ้าก็ไม่ต้องบอกนาง เมื่อเจ้าจะซื้อของดี ๆ ก็จะแยกจากกัน อย่าซื้อมากเกินไปในคราวเดียว ระวังไว้”
ดงหยิงพยักหน้า”เข้าใจแล้วเพคะ ขอบพระทัยองค์ชายห้า นี่คือ…” นางมองไปที่ซวนเทียนหยาน ขณะที่นางกำลังจะไปที่ลาน ดงหยิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “เช้านี้คุณหนูอารมณ์เสีย เพราะนายน้อยบอกว่าเขาคิดถึงองค์ชายห้ามาก หากไม่มีอะไรเร่งด่วนสำหรับองค์ชาย จะดีกว่าหากรอสองสามวันเพื่อให้นางเลิกอารมณ์เสีย นางจะได้ไม่พูดจาทำร้ายจิตใจพระองค์”
ซวนเทียนหยานโบกมือ“เปล่า วันนี้เจ้าเข้าไปบอกนางว่าข้าไม่ได้มาหานางเพื่อชักชวนนาง ข้าจะพูดกับนางเกี่ยวกับคุณหนูสามตระกูลเฟิง ! ”
ดงหยิงผงะเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูสามตระกูลเฟิง ? แต่นางก็ตอบสนองทันที ไม่ว่ามันจะเป็นอย่างไรก็ตาม ตราบใดที่มันเป็นเรื่องจริงจัง คุณหนูอาจจะตกลงที่จะพบ ถ้าทั้งสองคุยกันได้ในครั้งนี้ นั่นจะเป็นเรื่องที่ดีมาก ดังนั้นนางจึงรีบเก็บถุงเงินลงในกระเป๋าเสื้อ และวิ่งไปรายงานเฟิงเฟินได
ไม่นานหลังจากนั้นเฟิงเฟินไดก็เชิญซวนเทียนหยานเข้าไปที่เรือนแต่เขาไม่รู้ว่าสนมที่เขาสั่งให้กลับตำหนักแอบตามหลังเขามาอย่างเงียบ ๆ
ไม่มีบ่าวรับใช้ในเรือนของเฟิงเฟินไดและโดยธรรมชาติแล้วไม่มีคนอำนวยความสะดวก ผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในเรือนได้โดยง่าย ซวนเทียนหยานต้องการตามหาเฟิงเฟินไดอย่างสุดใจ และบอกเขาว่าเขาพบเฟิงเซียงหรู แต่เขาไม่ได้สังเกตเห็นใครที่อยู่ข้างหลังเขา จนกระทั่งเขายืนอยู่ตรงข้ามกับเฟิงเฟินได ทันใดนั้นเขารู้สึกได้ถึงลมกระโชกแรงจากด้านหลัง พร้อมกลิ่นหอมด้วยความงุนงง ทันใดนั้นเฟิงเฟินไดก็ถูกเหวี่ยงออกไป ผู้หญิงคนหนึ่งบีบคอของเฟิงเฟินไดแน่น ใบหน้าของนางไม่แสดงความรู้สึก พวกเขาทั้งหมดดูน่ากลัว
เฟิงเฟินไดรู้สึกหวาดกลัวกับการโจมตีอย่างกะทันหันนี้แม้ว่านางจะล้มลงกับพื้น แต่ท้ายทอยของนางกระแทกที่พื้น นางมึนงงจนกระทั่งนางจุกที่คอ และนางกำลังจะหายใจไม่ออก ความคิดแรกของนางคือ : ในที่สุดซวนเทียนหยานที่แค้นก็ส่งคนมาฆ่านาง ?
แต่นางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเพราะผู้หญิงที่บีบคอนางมานั้นไม่ค่อยมีแรงเท่าไร ถ้าซวนเทียนหยานต้องการฆ่าผู้หญิงคนหนึ่ง เขาจะทำให้นางขาดอากาศตายแบบนี้ไม่ได้ มันควรจะถูกส่งมาในตอนกลางคืน และสังหารตายด้วยวิธีอื่น !
นางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ในลักษณะนี้อันที่จริงสมองของนางปวดอย่างรุนแรง นางเจ็บคอ นางเห็นดงหยิงพยายามดึงผู้หญิงคนนั้นออกไปอย่างหมดหวัง แต่แรงที่คอของนางไม่ได้ลดลงเลย การหายใจเริ่มลำบากขึ้นเรื่อย ๆ เฟิงเฟินไดคิดว่าอีกไม่นานนางก็คงจะตายได้
แต่ทุกคนบอกว่าความตายคือการปลดปล่อยแต่นางไม่คิดว่าการตายจะมีดีอะไร หลังจากที่นางเสียชีวิต นางจะได้พบเฟิงจินหยวน, เฟิงเฉินหยู, ตระกูลเฟิง, จาวเหลียน และหญิงชราหลายคนที่นางไม่อยากพบจะได้เห็น มันน่ากลัวมาก เฟิงเฟินไดคิดว่านางสามารถคลานออกจากบ้านของตระกูลเฟิงได้อย่างไร นางจะกลับไปอีกครั้งได้อย่างไร ?
ความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดฟื้นขึ้นมาอีกครั้งแต่ในเวลานี้เฟิงเฟินไดไม่สามารถหายใจได้ ใบหน้าของนางแดงก่ำ ดวงตาของนางดูเหมือนจะระเบิดออกมาจากเบ้าตาของนาง นางเห็นเสี่ยวเปาวิ่งออกมาจากที่ไหนไม่รู้ กระโดดลงไปที่พื้นข้าง ๆ ผู้หญิงคนนั้นและกัดหูของนาง นางอยากจะบอกว่าเสี่ยวเปาไม่ควรทำแบบนั้น ระวังผู้หญิงคนนั้นจะทำร้ายเขา แต่ในขณะนี้จู่ ๆ ผู้หญิงก็ไม่เป็นอะไร นางหยุดจริง ๆ และเด็กทั้งคนดูเหมือนจะนิ่งพร้อมกับสีหน้าเหลือเชื่อ หลังจากนั้นไม่นานเลือดจำนวนมากก็พุ่งออกมาจากมุมปากของนาง
ในที่สุดมือที่บีบคอของนางก็ปล่อยเฟิงเฟินไดอ้าปากค้างและไอ แต่นางก็เห็นปลายดาบทะลุเข้ามาในหัวใจของผู้หญิงคนนั้นด้วย
ผู้หญิงคนนั้นเสียชีวิตและล้มลงกับพื้นด้วยเสียงร้องของดงหยิง นางเห็นซวนเทียนหยานถือดาบยาวแทงที่ด้านหลังตรงหัวใจของผู้หญิงคนนั้น
เฟิงเฟินไดหลั่งน้ำตาไม่ใช่เพราะนางถูกทิ้งแต่เป็นเพราะนางเห็นผู้คนมากมายที่ทำงานอย่างหนักเพื่อให้นางมีชีวิตอยู่ เมื่อนางกำลังจะตาย ดงหยิง, เสี่ยวเปา, และซวนเทียนหยาน ได้พยายามช่วยชีวิตนาง
”อย่าร้องไห้”แขนอันทรงพลังโอบนางไว้ในอ้อมแขนแน่น และซวนเทียนหยานกล่าวว่า “ข้าขอโทษ ข้าต้องการปกป้องเจ้าด้วยสุดใจ แต่ข้ากลับเป็นคนทำร้ายเจ้าตลอดเวลา เฟิงเฟินได ! เจ้า ! ข้าทำไปแล้ว ข้าก็คิดทบทวนอีกครั้ง เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ทำอะไรบางอย่าง ข้าปล่อยมันไปและมันก็จบ แต่ข้าเป็นผู้ชายตัวใหญ่ และข้าต่อต้านเจ้า คิดเกี่ยวกับการแข่งขันที่เจ้าพูด เจ้าคิดไม่ออกหรือ เฟิงเฟินได ! เจ้าบอกว่าชีวิตคือการมีเพื่อน ! เมื่อเจ้ายังเด็กก็ทะเลาะกัน เมื่อเจ้าอายุมากขึ้น เจ้าจะคุกเข่าและพูดเล่น ไม่ชอบหน้ากันเหมือนเดิมหรือ ไม่เป็นไร ! ไม่สำคัญหรอกว่าเจ้าจะอารมณ์เสีย จากนี้ไปข้าจะอารมณ์ดี จากนี้ไปข้าจะปล่อยให้เจ้าทุบตีและด่าว่าข้า แค่ไม่พูดอะไรเพื่อแยกจากกัน ตกลงหรือไม่ ? ” เมื่อซวนเทียนหยานกล่าวเช่นนี้ ร่างกายของเขาก็สั่น เขาตะลึงเมื่อผู้หญิงคนนั้นรีบวิ่งไปทำร้ายเฟิงเฟินได เขาไม่ตอบสนองสักพัก มันเป็นแค่ความงุนงง เสี่ยวเปากระโดดขึ้นไปบนร่างกายผู้หญิงคนนั้นแล้วกัดหูของผู้หญิงคนนั้น
หลังจากนั้นซวนเทียนหยานก็รู้ว่าคนรักของเขากำลังจะถูกผู้หญิงคนนี้บีบคอจนตายและผู้หญิงคนนี้ยังคงเป็นสนมที่เขาพาเข้าไปในตำหนักหลี่ ความเกลียดชังที่แผ่เข้ามา เขาดึงดาบของเขาออกมา และไม่มีคำพูดใด ๆ เขาก็แทงเข้าที่หัวใจของนาง
ไม่มีใครที่จะฆ่ากันเขาบอกกับเฟิงเฟินไดที่ยังไออยู่ว่า “อย่ากลัว ถ้าข้าอยู่ที่นั่น แม้ว่าจะต้องฆ่าคน ข้าแค่อยากให้เจ้ามีชีวิตที่ดี”
คำพูดเหล่านี้ได้ยินเข้าหูของเขาแต่ซวนเทียนหยานไม่สนใจ เขาไม่สนใจว่าผู้หญิงเหล่านั้นพูดอะไรเกี่ยวกับเขา อย่างไรก็ตามสิ่งที่เฟิงเซียงหรูเพิ่งพูดได้เข้าไปในหัวใจของเขา
การปรากฏตัวของเฟิงเฟินไดกลับมาในใจอีกครั้งและกองเลือดที่เขาเห็น ซวนเทียนหยานรู้สึกกังวล เขาโบกมือและพูดกับผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาอย่างไม่อดทน “เจ้าไม่จำเป็นต้องถามว่าองค์ชายผู้นี้จะไปไหน เจ้ากลับตำหนักไปก่อนข้า หรือเจ้าอยากไปที่ไหน ข้าไม่สามารถควบคุมได้ ข้าจะพูดสั้น ๆ ว่าอย่าตามองค์ชายผู้นี้”
หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็ไม่สนใจอีกฝ่าย เขาก้าวไปยังทิศทางของเรือนเล็ก ๆ ของเฟิงเฟินได ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้น และใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง นางกัดฟันสีขาวของนางจนแทบจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ
ไอ้บ้า! นางพยายามทุกวิถีทางที่จะแต่งงานกับองค์ชาย และเพื่อที่จะทำตัวให้โดดเด่นท่ามกลางผู้หญิงมากมาย องค์ชายปฏิบัติกับนางดีกว่าคนอื่น ๆ นางคิดว่าถ้านางทำงานหนักสักปีหรือสองปี นางควรจะก้าวไปข้างหน้าใช่ไหม ? โดยไม่คาดคิดองค์ชายองค์ห้าจะหันหน้ามากล่าวแบบนี้ พวกเขาหันหน้าไปผู้หญิงที่กระอักเลือดบนถนน นางถูกทิ้งทันที เฟิงเซียงหรู ? นางได้ยินมาว่าเป็นพี่สาวของเฟิงเฟินได ดังนั้นองค์ชายห้าต้องตามหาเฟิงเฟินได นางคำนวณมันในใจ และเขาไม่ยอมให้นางตามไป นางอยากเห็นว่าเฟิงเฟินไดเป็นผู้หญิงแบบไหน และนางก็หลงใหลในองค์ชายห้ามาก
ซวนเทียนหยานเดินตรงไปที่เรือนเล็กๆ ของเฟิงเฟินได เขาเคยมาแอบดูนางตอนกลางคืนอย่างเงียบ ๆ แต่เขาไม่กล้าที่จะพบนางอย่างเปิดเผย เพราะความปากร้ายของเฟิงเฟินไดทำให้เขายอมแพ้และมันขับไล่เขาออกไป ผู้หญิงคนนั้นจะพูดอะไรก็ได้ และเขาเป็นผู้ชาย ! เมื่อต้องเผชิญกับคำพูดที่รุนแรงเช่นนี้ เขาจะทนได้อย่างไร ?
แต่วันนี้แตกต่างออกไปซวนเทียนหยานคิดว่าขอบคุณที่ได้พบกับเฟิงเซียงหรู และขอบคุณที่เฟิงเซียงหรูกระอักเลือดออกมา เขาใช้เหตุการณ์นี้เป็นเหตุผลในการพูดคุยกับเฟิงเฟินได มันเป็นข้ออ้างที่ดีที่สุด เฟิงเฟินไดจะไล่เขาออกไป ดังนั้นมันจะไม่เลวร้ายเกินไปใช่หรือไม่ ?
เขาสรุปเช่นนี้และในไม่ช้าก็มาถึงประตูเรือนเล็ก ๆ ของเฟิงเฟินได ตอนนั้นดงหยิงก็มาข้างนอก นางถือตะกร้ามันฝรั่งและไม่มีอะไรอื่นอีก
เขาจ้องไปที่ตะกร้าด้วยความรู้สึกอึดอัดเขาเอื้อมมือไปควานหาถุงเงินออกมาจากแขนเสื้อและยื่นให้ดงหยิงพร้อมเอ่ยพูดว่า “อย่าบอกนาง เจ้าแอบเก็บไว้ซื้อของอร่อยให้นางกิน”
ดงหยิงตกตะลึงจ้องมองไปที่ถุงเงินนางอยากจะรับแต่ก็ไม่กล้ารับ หลังจากลังเลอยู่นาน นางก็ยังรับมันแล้วกระซิบ “ขอบคุณสำหรับความเมตาของพระองค์ ถ้าคุณหนูรู้เรื่องนี้ คุณหนูต้องฆ่าข้าแน่ ๆ เพคะ”
”ข้าเข้าใจ”ซวนเทียนหยานถอนหายใจ “ดังนั้นเจ้าก็ไม่ต้องบอกนาง เมื่อเจ้าจะซื้อของดี ๆ ก็จะแยกจากกัน อย่าซื้อมากเกินไปในคราวเดียว ระวังไว้”
ดงหยิงพยักหน้า”เข้าใจแล้วเพคะ ขอบพระทัยองค์ชายห้า นี่คือ…” นางมองไปที่ซวนเทียนหยาน ขณะที่นางกำลังจะไปที่ลาน ดงหยิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “เช้านี้คุณหนูอารมณ์เสีย เพราะนายน้อยบอกว่าเขาคิดถึงองค์ชายห้ามาก หากไม่มีอะไรเร่งด่วนสำหรับองค์ชาย จะดีกว่าหากรอสองสามวันเพื่อให้นางเลิกอารมณ์เสีย นางจะได้ไม่พูดจาทำร้ายจิตใจพระองค์”
ซวนเทียนหยานโบกมือ“เปล่า วันนี้เจ้าเข้าไปบอกนางว่าข้าไม่ได้มาหานางเพื่อชักชวนนาง ข้าจะพูดกับนางเกี่ยวกับคุณหนูสามตระกูลเฟิง ! ”
ดงหยิงผงะเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูสามตระกูลเฟิง ? แต่นางก็ตอบสนองทันที ไม่ว่ามันจะเป็นอย่างไรก็ตาม ตราบใดที่มันเป็นเรื่องจริงจัง คุณหนูอาจจะตกลงที่จะพบ ถ้าทั้งสองคุยกันได้ในครั้งนี้ นั่นจะเป็นเรื่องที่ดีมาก ดังนั้นนางจึงรีบเก็บถุงเงินลงในกระเป๋าเสื้อ และวิ่งไปรายงานเฟิงเฟินได
ไม่นานหลังจากนั้นเฟิงเฟินไดก็เชิญซวนเทียนหยานเข้าไปที่เรือนแต่เขาไม่รู้ว่าสนมที่เขาสั่งให้กลับตำหนักแอบตามหลังเขามาอย่างเงียบ ๆ
ไม่มีบ่าวรับใช้ในเรือนของเฟิงเฟินไดและโดยธรรมชาติแล้วไม่มีคนอำนวยความสะดวก ผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในเรือนได้โดยง่าย ซวนเทียนหยานต้องการตามหาเฟิงเฟินไดอย่างสุดใจ และบอกเขาว่าเขาพบเฟิงเซียงหรู แต่เขาไม่ได้สังเกตเห็นใครที่อยู่ข้างหลังเขา จนกระทั่งเขายืนอยู่ตรงข้ามกับเฟิงเฟินได ทันใดนั้นเขารู้สึกได้ถึงลมกระโชกแรงจากด้านหลัง พร้อมกลิ่นหอมด้วยความงุนงง ทันใดนั้นเฟิงเฟินไดก็ถูกเหวี่ยงออกไป ผู้หญิงคนหนึ่งบีบคอของเฟิงเฟินไดแน่น ใบหน้าของนางไม่แสดงความรู้สึก พวกเขาทั้งหมดดูน่ากลัว
เฟิงเฟินไดรู้สึกหวาดกลัวกับการโจมตีอย่างกะทันหันนี้แม้ว่านางจะล้มลงกับพื้น แต่ท้ายทอยของนางกระแทกที่พื้น นางมึนงงจนกระทั่งนางจุกที่คอ และนางกำลังจะหายใจไม่ออก ความคิดแรกของนางคือ : ในที่สุดซวนเทียนหยานที่แค้นก็ส่งคนมาฆ่านาง ?
แต่นางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเพราะผู้หญิงที่บีบคอนางมานั้นไม่ค่อยมีแรงเท่าไร ถ้าซวนเทียนหยานต้องการฆ่าผู้หญิงคนหนึ่ง เขาจะทำให้นางขาดอากาศตายแบบนี้ไม่ได้ มันควรจะถูกส่งมาในตอนกลางคืน และสังหารตายด้วยวิธีอื่น !
นางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ในลักษณะนี้อันที่จริงสมองของนางปวดอย่างรุนแรง นางเจ็บคอ นางเห็นดงหยิงพยายามดึงผู้หญิงคนนั้นออกไปอย่างหมดหวัง แต่แรงที่คอของนางไม่ได้ลดลงเลย การหายใจเริ่มลำบากขึ้นเรื่อย ๆ เฟิงเฟินไดคิดว่าอีกไม่นานนางก็คงจะตายได้
แต่ทุกคนบอกว่าความตายคือการปลดปล่อยแต่นางไม่คิดว่าการตายจะมีดีอะไร หลังจากที่นางเสียชีวิต นางจะได้พบเฟิงจินหยวน, เฟิงเฉินหยู, ตระกูลเฟิง, จาวเหลียน และหญิงชราหลายคนที่นางไม่อยากพบจะได้เห็น มันน่ากลัวมาก เฟิงเฟินไดคิดว่านางสามารถคลานออกจากบ้านของตระกูลเฟิงได้อย่างไร นางจะกลับไปอีกครั้งได้อย่างไร ?
ความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดฟื้นขึ้นมาอีกครั้งแต่ในเวลานี้เฟิงเฟินไดไม่สามารถหายใจได้ ใบหน้าของนางแดงก่ำ ดวงตาของนางดูเหมือนจะระเบิดออกมาจากเบ้าตาของนาง นางเห็นเสี่ยวเปาวิ่งออกมาจากที่ไหนไม่รู้ กระโดดลงไปที่พื้นข้าง ๆ ผู้หญิงคนนั้นและกัดหูของนาง นางอยากจะบอกว่าเสี่ยวเปาไม่ควรทำแบบนั้น ระวังผู้หญิงคนนั้นจะทำร้ายเขา แต่ในขณะนี้จู่ ๆ ผู้หญิงก็ไม่เป็นอะไร นางหยุดจริง ๆ และเด็กทั้งคนดูเหมือนจะนิ่งพร้อมกับสีหน้าเหลือเชื่อ หลังจากนั้นไม่นานเลือดจำนวนมากก็พุ่งออกมาจากมุมปากของนาง
ในที่สุดมือที่บีบคอของนางก็ปล่อยเฟิงเฟินไดอ้าปากค้างและไอ แต่นางก็เห็นปลายดาบทะลุเข้ามาในหัวใจของผู้หญิงคนนั้นด้วย
ผู้หญิงคนนั้นเสียชีวิตและล้มลงกับพื้นด้วยเสียงร้องของดงหยิง นางเห็นซวนเทียนหยานถือดาบยาวแทงที่ด้านหลังตรงหัวใจของผู้หญิงคนนั้น
เฟิงเฟินไดหลั่งน้ำตาไม่ใช่เพราะนางถูกทิ้งแต่เป็นเพราะนางเห็นผู้คนมากมายที่ทำงานอย่างหนักเพื่อให้นางมีชีวิตอยู่ เมื่อนางกำลังจะตาย ดงหยิง, เสี่ยวเปา, และซวนเทียนหยาน ได้พยายามช่วยชีวิตนาง
”อย่าร้องไห้”แขนอันทรงพลังโอบนางไว้ในอ้อมแขนแน่น และซวนเทียนหยานกล่าวว่า “ข้าขอโทษ ข้าต้องการปกป้องเจ้าด้วยสุดใจ แต่ข้ากลับเป็นคนทำร้ายเจ้าตลอดเวลา เฟิงเฟินได ! เจ้า ! ข้าทำไปแล้ว ข้าก็คิดทบทวนอีกครั้ง เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ทำอะไรบางอย่าง ข้าปล่อยมันไปและมันก็จบ แต่ข้าเป็นผู้ชายตัวใหญ่ และข้าต่อต้านเจ้า คิดเกี่ยวกับการแข่งขันที่เจ้าพูด เจ้าคิดไม่ออกหรือ เฟิงเฟินได ! เจ้าบอกว่าชีวิตคือการมีเพื่อน ! เมื่อเจ้ายังเด็กก็ทะเลาะกัน เมื่อเจ้าอายุมากขึ้น เจ้าจะคุกเข่าและพูดเล่น ไม่ชอบหน้ากันเหมือนเดิมหรือ ไม่เป็นไร ! ไม่สำคัญหรอกว่าเจ้าจะอารมณ์เสีย จากนี้ไปข้าจะอารมณ์ดี จากนี้ไปข้าจะปล่อยให้เจ้าทุบตีและด่าว่าข้า แค่ไม่พูดอะไรเพื่อแยกจากกัน ตกลงหรือไม่ ? ” เมื่อซวนเทียนหยานกล่าวเช่นนี้ ร่างกายของเขาก็สั่น เขาตะลึงเมื่อผู้หญิงคนนั้นรีบวิ่งไปทำร้ายเฟิงเฟินได เขาไม่ตอบสนองสักพัก มันเป็นแค่ความงุนงง เสี่ยวเปากระโดดขึ้นไปบนร่างกายผู้หญิงคนนั้นแล้วกัดหูของผู้หญิงคนนั้น
หลังจากนั้นซวนเทียนหยานก็รู้ว่าคนรักของเขากำลังจะถูกผู้หญิงคนนี้บีบคอจนตายและผู้หญิงคนนี้ยังคงเป็นสนมที่เขาพาเข้าไปในตำหนักหลี่ ความเกลียดชังที่แผ่เข้ามา เขาดึงดาบของเขาออกมา และไม่มีคำพูดใด ๆ เขาก็แทงเข้าที่หัวใจของนาง
ไม่มีใครที่จะฆ่ากันเขาบอกกับเฟิงเฟินไดที่ยังไออยู่ว่า “อย่ากลัว ถ้าข้าอยู่ที่นั่น แม้ว่าจะต้องฆ่าคน ข้าแค่อยากให้เจ้ามีชีวิตที่ดี”
