บทที่ 1368 ข้อแลกเปลี่ยน

ตอนที่ 1,368 ข้อแลกเปลี่ยน

มู่หลินเซินไม่ต้องการติดตามหลินเป่ยเฉินเข้าไปสู่ด้านในโพรงต้นไม้ เขาจึงยืนอยู่ที่หน้าประตูพร้อมกับมารดาและผายมือเป็นท่าทีว่า ‘เชิญ’

หลินเป่ยเฉินเดินเข้าไปด้านใน

แต่หลังจากเดินเข้ามาได้ไม่กี่ก้าว เด็กหนุ่มก็นึกอะไรได้บางอย่าง จึงหยุดเท้าและหมุนตัวกลับไปพูดว่า “จริงด้วยสิขอรับ ข้าเป็นสหายสนิทกับบุตรชายของท่าน บุตรชายของท่านเป็นคนดีมาก เขาไม่เคยเที่ยวหอนางโลม ไม่เคยดื่มสุรา ข่าวลือที่ว่าเขาเที่ยวไปแข่งขันวัดความแข็งแกร่งเชิงชายนั้นเป็นเรื่องโกหกทั้งสิ้น หากท่านไม่เชื่อ ท่านจะลองสืบสวนเรื่องนี้ดูก็ได้”

หลินเป่ยเฉินพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

สองแก้มขาวเนียนของหญิงสาวผู้เป็นมารดามู่หลินเซินแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย แต่แล้วความขวยเขินนั้นก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว

หลินเป่ยเฉินหยุดพูด หมุนตัวกลับมา ก้าวเท้าเดินเข้าสู่ด้านในโพรงต้นไม้ต่อไป

ด้านในโพรงต้นไม้มีสภาพเหมือนถ้ำแห่งหนึ่งจริง ๆ

ด้านบนทางเดินถึงกับมีท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

ดวงดาวเหล่านี้ไม่ต่างไปจากจุดสีเงินที่แต่งแต้มอยู่ทั่วผืนผ้ากำมะหยี่ขนาดใหญ่ แสงสว่างของมันทำให้เวลาก้าวเดินก็จะเกิดเงาดำทอดตัวอยู่ใต้ฝ่าเท้า…

หลินเป่ยเฉินเดินเข้ามาได้ไม่ไกล

เขาก็พบเจอเข้ากับม่านพลังขวางกั้น แต่ทันใดนั้น ม่านพลังก็เลื่อนเปิดออก ไม่ต่างไปจากประตูที่มีระบบตรวจจับเซนเซอร์อัตโนมัติในชาติภพที่แล้วของหลินเป่ยเฉิน

ด้านหลังม่านพลังเป็นดินแดนอันกว้างใหญ่ มีต้นไม้ที่สวยงาม ขุนเขาเขียวขจีและสวนดอกไม้บานสะพรั่ง

นี่คือโลกธรรมชาติที่แท้จริง

เป็นค่ายอาคมที่สวยงามยิ่งนัก

ที่นี่ไม่เหมือนกับสถานที่ภายในโพรงต้นไม้แม้แต่น้อย

แว่วเสียงสายลมกระโชกแรง

ใบหูของหลินเป่ยเฉินกระดิก

ไม่ใช่

นี่ไม่ใช่เสียงสายลม

แต่เป็นเสียงลมหายใจ

เพียงแต่มันเป็นเสียงลมหายใจที่ดังมากเกินไป ทุกครั้งที่เสียงลมหายใจพัดผ่าน บรรยากาศก็คล้ายกับเกิดพายุหมุนขึ้นในที่ห่างไกล ได้ยินเสียงดังโครมครามครืนครันตลอดเวลา

หลินเป่ยเฉินกวาดสายตามองรอบตัว

ทันใดนั้น เด็กหญิงร่างเล็กผู้ผูกผมหางม้าสองแกละก็เดินออกมาอย่างแช่มช้า ใบหน้าที่สวยงามของนางมีดวงตากลมโตผิดปกติ ดวงตาของนางไม่ต่างไปจากลูกแก้วสดใสสีเขียวมรกตเปล่งประกายระยิบระยับด้วยความสงสัยใคร่รู้

เสียงลมหายใจนั้นดังออกมาจากจมูกของนาง

เสียงโครมครามครืนครันนั้นคือเสียงหัวใจของนาง

หืม?

เด็กคนนี้มาได้อย่างไร?

“น้องสาว บิดามารดาของเจ้าอยู่ที่ใด?”

หลินเป่ยเฉินทักทายด้วยรอยยิ้ม

“ตายหมดแล้ว”

เด็กหญิงตอบกลับมาด้วยเสียงแผ่วเบา ไม่ต่างไปจากเสียงเสียดสีกันของกิ่งไม้

หลินเป่ยเฉินกะพริบตาปริบ ๆ

“แล้วญาติผู้ใหญ่คนอื่น ๆ ล่ะ?”

หลินเป่ยเฉินถามออกมาอีกครั้ง

“ตายหมดแล้วเช่นกัน”

เด็กหญิงร่างเล็กเดินเข้ามายืนอยู่ข้างกายหลินเป่ยเฉิน

หลินเป่ยเฉินพูดอะไรไม่ออก

เขาอยากยกตำแหน่งเจ้าหญิงแห่งความโชคร้าย ‘ผู้คนล้มตาย บ้านช่องพังพินาศ’ ให้แก่นางเหลือเกิน

หลินเป่ยเฉินกวาดสายตามองรอบตัวอีกครั้งและพบว่าไม่มีคนอื่นอยู่ในสถานที่นี้อีกแล้ว ฉับพลันนั้น หัวใจของเด็กหนุ่มก็กระตุกวูบ “หรือว่าเจ้าคือท่านยายของมู่หลินเซิน?”

“หึหึ”

เด็กหญิงหัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจ “สวัสดี หลานชาย”

หลินเป่ยเฉินอ้าปากค้างด้วยความเหลือเชื่อ

ให้ตายสิ!

ผู้อาวุโสสูงสุดของเผ่าเทพไม้เขียวมีตัวจริงเป็นเด็กหญิงร่างเล็กอย่างนี้หรือ?

เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าท่านยายของมู่หลินเซินจะไม่ใช่หญิงชราหน้าตายับย่นด้วยริ้วรอยตีนกา แต่กลับเป็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าชังผู้หนึ่ง

เพราะเหตุใดอายุกับรูปลักษณ์จึงได้สวนทางกัน?

หากจะอธิบายให้ถูกต้องก็คือ นี่เขากำลังพบเจอกับนางเฒ่าทารกใช่หรือไม่?

หลินเป่ยเฉินยกมือนวดขมับด้วยความปวดหัว

ช่างมันเถอะ เรื่องนี้ไม่ได้สำคัญอีกแล้ว

มาเข้าประเด็นกันเลยดีกว่า

“ผู้น้อยคำนับท่านผู้อาวุโส ได้ข่าวว่าผู้อาวุโสยินดีขายโอสถหัวใจพฤกษาแล้วใช่หรือไม่?”

หลินเป่ยเฉินกล่าวถาม “ช่างบังเอิญเสียจริงขอรับ”

“บังเอิญอันใด?”

หญิงชราทารกเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่รู้ เงยหน้าถามด้วยความไร้เดียงสา

หลินเป่ยเฉินตอบว่า “เพราะข้าน้อยอยากจะซื้อมันขอรับ”

หญิงชราทารกก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยและใต้เท้าของนางก็มีต้นไม้งอกเงยขึ้นมา ต้นไม้นั้นยกร่างของนางให้สูงขึ้นมาเทียบเท่ากับส่วนสูงของหลินเป่ยเฉิน ดังนั้น หญิงชราทารกจึงสามารถสบตามองหน้าเขาได้โดยไม่ต้องเงยหน้าอีกแล้ว

นางยื่นมือน้อย ๆ ออกมาข้างหน้า

บนฝ่ามือปรากฏแสงสว่างสีเขียวเป็นประกายระยิบระยับ

หากลองพิจารณาดูให้ละเอียดก็จะมองเห็นว่าในประกายสีเขียวนั้น ห่อหุ้มเอาไว้ด้วยวัตถุประหลาดรูปทรงหัวใจชิ้นหนึ่ง

พลังศักดิ์สิทธิ์ไหลเวียนออกมาจากวัตถุชิ้นนั้นอย่างหนาแน่น

วัตถุประหลาดรูปทรงหัวใจระเบิดแสงสว่างสีเขียวครอบคลุมทั่วบริเวณ

นี่คือโอสถหัวใจพฤกษาในตำนาน

หญิงชราทารกปล่อยให้โอสถหัวใจพฤกษาลอยขึ้นไปในอากาศ ดวงตาของนางจ้องมองที่มาหลินเป่ยเฉินพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “โอสถหัวใจพฤกษาอายุหนึ่งพันปี มีราคาตามท้องตลาดคือหนึ่งพันล้านแต้มคะแนนศรัทธา แต่เราจะไม่ขายตามราคาท้องตลาด ข้าจะขายในราคาที่สูงมากกว่านั้นอีกเท่าตัว ไม่ทราบว่าเจ้านำเงินมาเพียงพอหรือไม่?”

หลินเป่ยเฉินรับฟังด้วยความสบายใจ

เพราะในเมื่อหญิงชราทารกมองเขาเป็นสหายสนิทของหลานชายสุดที่รักของนาง นี่ก็หมายความว่านางคงไม่ได้ตั้งใจโก่งราคาเขาจริง ๆ หรอก

“ผู้เยาว์มีเรื่องบางอย่างอยากสอบถามผู้อาวุโส”

หลินเป่ยเฉินกล่าว “ปรากฏข่าวลือว่าโอสถหัวใจพฤกษามีสรรพคุณช่วยรักษาใบหน้าที่เสียโฉมให้แก่สตรีได้ ไม่ทราบว่านี่คือความจริงหรือไม่?”

ดวงตาของหญิงชราทารกทอแววประหลาดใจวูบ “อย่าบอกนะว่าที่เจ้าอยากได้โอสถหัวใจพฤกษา ก็เพราะอยากจะนำไปรักษาใบหน้าที่เสียโฉมให้แก่สตรีผู้หนึ่ง?”

หลินเป่ยเฉินพยักหน้า “ใช่แล้วขอรับ”

หญิงชราทารกถามด้วยความสงสัย “สตรีผู้ใดกันที่จะมีใบหน้าคุ้มค่ากับการลงทุนถึงสองพันล้านแต้มคะแนนศรัทธาเช่นนี้? นางเป็นอะไรกับเจ้า?”

หลินเป่ยเฉินตอบว่า “นางเป็น… เป็นเพื่อนร่วมสำนักศึกษาของผู้เยาว์”

“แค่เพื่อนร่วมสำนักศึกษา?”

เห็นได้ชัดว่าหญิงชราทารกไม่เชื่อ

หลินเป่ยเฉินพยักหน้าอย่างแข็งขัน “และก็ยังเป็นสหายสนิทของผู้เยาว์อีกด้วย”

“ไม่ใช่คนรักอย่างนั้นหรือ?” ดวงตากลมโตของหญิงชราทารกเป็นประกายล้อเลียน

หลินเป่ยเฉินรีบส่ายศีรษะปฏิเสธ “ไม่ใช่ขอรับ”

“ข้าไม่เชื่อ”

หญิงชราทารกส่ายศีรษะและกล่าวต่อ “โบราณกล่าวว่าความรักทำให้ผู้คนเสียสติ… และบัดนี้ เจ้าก็กำลังเสียสติด้วยความรัก สตรีนางนั้นคงมีความสำคัญต่อเจ้ามาก…”

หลินเป่ยเฉินล้มเลิกความคิดที่จะอธิบายไปทันที

“และหลานชายสุดที่รักของข้าก็ไปเป็นสหายสนิทกับตัวโง่งมอย่างเจ้าเนี่ยนะ” หญิงชราทารกใช้สายตาสำรวจมองหลินเป่ยเฉินตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าราวกับกำลังพบเจอตัวประหลาดที่ไม่น่าคบหา

ผ่านไปอึดใจใหญ่ นางจึงได้ยิ้มออกมาและกล่าวอีกครั้ง “การรักษาใบหน้าที่เสียโฉมเป็นเพียงหนึ่งในสรรพคุณข้างเคียงของโอสถหัวใจพฤกษาเท่านั้น แต่สรรพคุณหลักที่แท้จริงของมัน แม้แต่บรรดาเทพเจ้าก็อยากได้ไว้ในการครอบครอง เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่ามันคืออะไร?”

หลินเป่ยเฉินยิ้มเล็กน้อย ตอบว่า “ขอเพียงรักษาใบหน้าที่เสียโฉมได้ สรรพคุณอื่น ๆ ผู้เยาว์ก็ไม่สนใจอีกแล้วขอรับ”

“ให้ตายเถอะ เจ้านี่มันหมดหวังแล้วจริง ๆ”

หญิงชราทารกถอนหายใจด้วยความเอือมระอา “สำหรับโอสถหัวใจพฤกษาชิ้นนี้ ข้าจะขายให้เจ้าเพียงครึ่งราคาจากท้องตลาดเท่านั้น”

นั่นหมายถึงห้าร้อยล้านคะแนนศรัทธา?

หลินเป่ยเฉินเบิกตาโตด้วยความดีใจ “มีเงื่อนไขอะไรไหมขอรับ?”

“มีเงื่อนไขเพียงข้อเดียว”

หญิงชราทารกกล่าว “เจ้าต้องช่วยข้านำสิ่งของบางอย่างไปไว้ในวิหารต้องห้ามเท่านั้น”

ผู้ชนะการแข่งขันค้นหาเทพเจ้าหน้าใหม่ จะได้เข้าสู่วิหารต้องห้ามเพื่อไปเลือกตำแหน่งของตนเอง

นี่คือกฎกติกาที่ทุกคนทราบดี

“ของสิ่งนั้นคืออะไรขอรับ?”

หลินเป่ยเฉินคิดว่าตนเองควรถามรายละเอียดให้รอบคอบก่อนดีกว่า

เพราะในโลกมนุษย์ชาติภพที่แล้วของเขา เคยมีคนมากมายที่รับของฝากจากเพื่อนเพื่อนำไปส่งให้อีกสถานที่หนึ่ง แต่กลับกลายเป็นว่าต้องถูกตำรวจจับกุมในภายหลัง เพราะสิ่งของที่นำไปส่งนั้นเป็นยาเสพติด

“ก็แค่ใบไม้ธรรมดาใบหนึ่ง”

หญิงชราทารกยกมือดีดนิ้ว แล้วใบไม้ที่คดงอใบหนึ่งก็ลอยมาอยู่เบื้องหน้าหลินเป่ยเฉิน มันไม่ได้มีความแปลกประหลาดพิสดารไปจากใบไม้ธรรมดาตามต้นไม้ทั่วไปเลย ไม่มีการลงค่ายอาคม ไม่มีแม้แต่การลงอักขระอาคมเอาไว้สักตัวด้วยซ้ำ

“ความสามารถเดียวของมันก็คือ มันจะช่วยให้ข้าสามารถขโมยตำแหน่งเทพเจ้าในวิหารต้องห้ามได้โดยสะดวก”

หญิงชราทารกกล่าวออกมาตามความสัตย์จริง

“ท่านผู้อาวุโสอยากได้ตำแหน่งพวกนั้นหรือขอรับ?”

หลินเป่ยเฉินถามด้วยความเหลือเชื่อ

หญิงชราในร่างเด็กน้อยตอบว่า “ถูกต้อง เพราะข้าไม่อยากตาย… ผู้คนในลำดับชั้นเทพเจ้าจำแลงจะอย่างไรก็มีสิ้นสุดอายุขัย ไม่ได้เป็นอมตะอย่างพวกเทพเจ้าชนชั้นสูงเหล่านั้น ข้าติดอยู่ในลำดับชั้นเทพเจ้าจำแลงมาเกือบพันปีแล้ว และในดินแดนทวยเทพ มีเพียงวิหารต้องห้ามเท่านั้นที่มีตำแหน่งเทพเจ้าระดับสูงให้เลือกสรร หน้าที่ของเจ้าคือต้องนำใบไม้ใบนี้เข้าไปในวิหาร ส่วนเรื่องนอกเหนือจากนั้น เดี๋ยวข้าจัดการเอง”

หลินเป่ยเฉินถามอย่างใช้ความคิด “ผู้อาวุโสมั่นใจว่าข้าน้อยจะชนะมากถึงเพียงนี้เชียวหรือขอรับ?”

นับว่าเป็นหญิงชราที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกลทีเดียว

แต่นางกลับตอบว่า “ไม่เชื่อแม้แต่น้อย”

หลินเป่ยเฉินพูดอะไรไม่ออก

นี่หมายความว่าอย่างไร?

หากไม่เชื่อว่าเขาจะชนะ แล้วจะมาทำข้อตกลงเพื่ออะไร?

“เพราะฉะนั้น… ข้าจึงได้ทำข้อตกลงบางอย่างกับทางฝั่งของพานตั่วชิงเอาไว้เช่นกัน”

ความตรงไปตรงมาของหญิงชราทารกทำให้หลินเป่ยเฉินรู้สึกละอายใจขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

เขาไม่ได้ถามอะไรอีกและยินดีรับข้อเสนอโดยไม่มีปัญหา

เพราะเมื่อการแข่งขันจบลง และการเลือกตำแหน่งเทพเจ้าผ่านพ้นไป หญิงชราทารกจะขโมยตำแหน่งอย่างไรก็เรื่องของนาง เพราะถึงตอนนั้น หลินเป่ยเฉินก็คงกลับสู่จักรวรรดิเป่ยไห่ไปเรียบร้อยแล้ว

ในที่สุด ทั้งสองฝ่ายก็ได้ข้อสรุปที่พึงพอใจด้วยกันทั้งคู่

หลินเป่ยเฉินกลับออกมาพร้อมกับใบไม้ปริศนาใบนั้น

และเมื่อหลินเป่ยเฉินนำใบไม้ใบนี้เข้าสู่วิหารต้องห้ามได้เมื่อไหร่ ท่านยายของมู่หลินเซินก็ถึงจะมอบโอสถหัวใจพฤกษาให้กับเขา