The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1204 เจ้ามีความสามารถที่จะลองดูหรือไม่

　　ก่อนที่หลี่เจี้ยนจะมาชุนหยูชิงได้รับข่าวว่าซวนเทียนฮั่วได้รับบาดเจ็บจากสายฟ้าสวรรค์ที่นอกประตูทางทิศตะวันตกของตงเฉิง และพวกเขาไม่เห็นศพหรือเศษชุดเลย การวิเคราะห์โดยองครักษ์เงาของนางคือ : จะมีโอกาสรอดชีวิตจากทุ่นระเบิดขนาดใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร ทุ่นระเบิดหนาแน่น และผู้คนถูกทิ้งระเบิดภายใน ไม่เหลือแม้กระทั่งกระดูก
ชุนหยูชิงไม่สามารถยอมรับความจริงเรื่องนี้ได้และรู้สึกอึดอัดนางกังวลว่านางไม่มีที่ให้ระบาย จู่ ๆ หลี้เจี้ยนก็รีบวิ่งเข้ามาและตะโกนด่าทอนาง นางพบที่ระบาย ตั้งแต่เข้ามาในพระราชวัง ฮองเฮาซึ่งมักจะทำให้ผู้คนเข้าใจผิดเสมอ ได้หันหน้าไปมองฮ่องเต้เป็นครั้งแรก และเผชิญหน้ากับการคุกคามของหลี่เจี้ยน นางก็เย้ยหยัน “ใช่ ถ้าฝ่าบาทต้องการถอดข้าออกจากตำแหน่งฮองเฮา ฝ่าบาทก็สามารถรับสั่งได้ แต่ฝ่าบาทต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าข้าถูกถอดออกจากตำแหน่งในเวลานี้ มันก็จะเท่ากับการเผชิญหน้ากับตระกูลชุนในเวลานี้ ซงซุยไม่เพียงแต่เสียสามเมืองชายแดน ข้ากลัวว่าแม้แต่เมืองหลวงก็ไม่สามารถปกป้องได้ ฝ่าบาท ข้าไม่อยากคิดเลยว่าใครจะเป็นฮองเฮาแทนข้าได้ ข้าได้ยินมาว่ามีบางคนในตำหนักในตั้งคำถามว่าฝ่าบาททรงครองบัลลังก์ได้อย่างไร และยังมีคนที่ไปตามล่าหลี่คุน ฝ่าบาทไม่สามารถชิงพระราชโองการในมือของหลี่คุนมาได้ ใช่ ก่อนที่ฝ่าบาทจะพูดถึงเรื่องนี้ ฝ่าบาทต้องคิดว่าจะเอาตัวรอดอย่างไร หากฝ่าบาทสนใจจริง ๆ ให้มองหาแขนที่ขาดของตวนมู่อันกัว และรถม้าที่พังเพื่อรายงานความเจ็บปวดจากการสูญเสียเมืองทั้งสาม แทนที่จะวิ่งมาที่นี้เพื่อมาตะโกนด่าข้า” หลังจากที่ชุนหยูชิงพูดจบ นางก็เดินจากไปโดยเหลือเพียงหลี้เจี้ยนซึ่งอยู่ยืนอยู่กับที่และเต็มไปด้วยความโกรธจนตัวสั่นไปหมด　　ชุนหยูชิงพูดถูก! เขาพยายามอย่างเต็มที่ เขาไม่กล้าแตะต้องคนในตระกุลชุนมาก่อน ตอนนี้อาณาจักรกำลังตกอยู่ในสภาพวิกฤต และอำนาจทางทหารยังอยู่ในมือของชุนหยูอัน เขากล้าที่จะถอดถอนตำแหน่งของนางได้อย่างไร ? เขากลัวว่าถ้าเขาถอดถอนตำแหน่งของนางในวันนี้ เขาจะถูกขับไล่ออกจากพระราชวังด้วยตัวเองในวันพรุ่งนี้หรือไม่ ? เป็นครั้งแรกที่หลี่เจี้ยนรู้สึกเสียใจที่ใช้วิธีการที่น่ารังเกียจเช่นนี้ในการต่อสู้เพื่อชิงบัลลังก์ แม้ว่าเขาจะนั่งบนบัลลังก์ เขาก็จะถูกยับยั้งในทุกหนทุกแห่งก่อนที่เขาจะค่อย ๆ หุบปีกของเขา และเตรียมพร้อมที่จะพลิกสถานการณ์ การตัดสินใจที่ผิดพลาดจะทำลายเขา
”ตวนมู่อันกัว! ” หลี่เจี้ยนกัดฟันของเขา “ถ้าวันหนึ่งเจ้าปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าด้วยการลงโทษที่โหดร้ายที่สุดในโลกเพื่อคลายความเกลียดชังของข้า ! ” เขาหลับตาและพยายามสงบความโกรธของเขาทีละน้อย ชุนหยูชิงเพิ่งกล่าวถึงหลี่คุน เขาไม่ต้องการพระราชโองการของอดีตฮ่องเต้ในมือของหลี่คุน แต่หลี่คุนกลับวิ่งหนี ! แถมยังหนีไปที่ราชวงศ์ต้าชุน สายลับที่เขาส่งกลับมาบอกเขาว่าหลี่คุนได้รับการปกป้องอย่างลับ ๆ โดยราชวงศ์ต้าชุน และเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำอะไรได้
นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เจี้ยนรู้สึกถึงความกลัวและเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกราวกับว่าซงซุยกำลังจะล่มสลายด้วยมือของเขาจริง ๆ หากมรดกหลายร้อยปีของตระกูลหลี่ถูกทำลายลงด้วยวิธีนี้ เขาจะเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษของเขาอย่างไร ?
แต่ลองคิดดูอีกทีถึงจะไม่ล่มสลาย เขายังมีหน้าไปเจอบรรพบุรุษด้วยหรือ ? เพื่อชิงบัลลังก์ เขาฆ่าบิดาและพี่ชายของเขา และทำเรื่องเลวทรามทั้งหมด เขาทำเมื่อนานมาแล้ว เขาจะพบกับบรรพบุรุษของเขาได้อย่างไร ? ช่างน่าสมเพชเสียจริง ! แม้ว่าเขาตั้งใจที่จะสร้างสุสานของฮ่องเต้ที่แยกออกมาสำหรับตัวเอง แต่เขาก็ไม่รู้ว่ายังมีโอกาสนี้อยู่หรือไม่ ภัยคุกคามจากราชวงศ์ต้าชุนนั้นแย่มาก และเขาก็เสียใจมาก
ตอนนั้นหลี่คุนกำลังสับฟืนอยู่ในคฤหาสน์ของเสนาบดีและเขารู้สึกสบายใจมากกว่าที่หลี่เจี้ยนหวาดกลัวตลอดทั้งวัน ทุกเช้าเขาจะลุกขึ้นแบกน้ำ สับฟืน และทำตามคำสั่งของเฟิงเทียนหยูเป็นครั้งคราว ดูเหมือนจะงานหนัก แต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ยกเว้นอาหารและงาน ไม่มีอะไรอื่น คฤหาสน์ของเสนาบดีไม่ได้กักขังบริเวณเขา เขายังมีอิสระที่จะออกจากคฤหาสน์ และแม้แต่คฤหาสน์ของเสนาบดีก็ไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย เขาตกหลุมรักทุกที่ที่เขาไปและเป็นการดีที่จะปล่อยเขาไป และช่วยเขาด้วยการส่งคนมาคุ้มกันเขา
ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายเป็นหลี่คุนที่ไม่กล้าไปและไม่อยากไป ไม่ว่าการป้องกันของราชวงศ์ต้าชุนจะเข้มงวดแค่ไหนก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการละเว้นใด ๆ ได้ ในที่สุดเขาก็หลบหนีหลังจากซ่อนตัวมานานแล้ว เขาจะละทิ้งความพยายามทั้งหมดได้อย่างไร แต่คิดอีกที เขาควรลงมือเองใช่หรือไม่ ? ในตอนแรกเขายังคงหวังว่าราชวงศ์ต้าชุนจะช่วยให้เขาได้รับบัลลังก์คืนมาได้ ตราบใดที่เขาขึ้นเป็นฮ่องเต้ซงซุย เขาจะไม่ต่อต้านราชวงศ์ต้าชุนอย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้เขาคิดเรื่องนี้อีกครั้งเขาไม่มีประโยชน์มากนัก ราชวงศ์ต้าชุนใช้กำลังเพื่อเอาชนะซงซุย ด้วยความตายและการบาดเจ็บของทหาร มันจะกลับมาหาเขาได้อย่างไร ? ตราบใดที่อาณาจักรนั้นเป็นของคนอื่น ราชวงศ์ต้าชุนจะเสี่ยงต่อการถูกก่อกบฏ ในเวลานั้นความพยายามทั้งหมดในวันนี้จะไร้ผล และทุกอย่างจะต้องเกิดซ้ำ
ดังนั้นในที่สุดราชวงศ์ต้าชุนจะกลืนกินซงซุยและรวมซงซุยเข้าสู่ดินแดนของตน และเขาซึ่งเป็นสมาชิกของราชวงศ์ซงซุยโชคดีพอที่สามารถช่วยชีวิตเขาได้ ดังนั้นเขาจึงยังคงเจรจากับคนอื่น ๆ เขาเป็นเช่นนี้ซึ่งเทียบเท่ากับการสละโลกของตระกูลหลี่ แต่ถ้าเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาไม่สามารถถือได้ว่ายอมแพ้ ! ท้ายที่สุดคนที่กบฏคือหลี่เจี้ยน และซงซุยมักจะแพ้ในสงครามครั้งนี้ ท้ายที่สุดซงซุยถูกฝังไว้ในมือของหลี้เจี้ยน และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา
หลี่คุนคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ แทนที่จะได้รับอันตรายจากหลี้เจี้ยน กลับดีกว่าที่จะให้ราชวงศ์ต้าชุนดูแล คนของซงซุยจะมีชีวิตที่ดีขึ้นภายใต้การปกครองของราชวงศ์ต้าชุน และตราบใดที่พลเมืองอยู่ดีกินดี ฮ่องเต้จะเป็นอย่างไร? ตระกูลหลี่ตั้งอยู่บนโลก และหวังว่าจะนำชีวิตที่ดีมาสู่ตระกูลหลี่ภายใต้ท้องฟ้านั้น ตอนนี้ถือเป็นพรของพลเมืองซงซุย และซงซุยที่จะมีสมาชิกในตระกูลที่ดีกว่าตระกูลหลี่
ในความงุนงงการกระทำของเขาหยุดลง แต่ไม่รู้ว่าเฟิงเทียนหยูมาถึงเมื่อไหร่ นางเดินไปรอบ ๆ ในเรือนเล็ก ๆ ของเขา เมื่อนางเห็นเขาถือขวานไว้ นางก็ขมวดคิ้ว และไม่มีความสุข “พระองค์ช่างแรงน้อยจริง ๆ ” นางไม่รู้จริง ๆ ว่าการสับฟืนเกี่ยวข้องกับความก้าวหน้า แต่เขาหันกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และเริ่มสับฟืนอีกครั้งทันที หลังจากสับเพียงไม่กี่ครั้ง เฟิงเทียนหยูก็พูดอย่างเงียบ ๆ “ข้าได้ยินมาว่าเมืองนี้หายไปแล้ว และตงเฉิงก็ระเบิดเช่นกัน แต่หลี่คุน ข้าต้องบอกให้ชัดเจนว่าไม่ใช่น้ำมือของราชวงศ์ต้าชุน คนทำคือตวนมู่อันกัว พลเมืองถูกวางยาพิษโดยตวนมู่อันกัว ความตายเกิดจากสายฟ้าสวรรค์ที่นอกตงเฉิงก็เกิดจากมู่อันกัว ดังนั้นถ้าพระองค์จะเกลียด อย่าเกลียดราชวงศ์ต้าชุน พระองค์ควรเกลียดตวนมู่อันกัว”
หลี่คุนผงะ? ราชวงศ์ต้าชุนโจมตีสามเมืองอย่างรวดเร็ว ซงซุยมักอ้างว่าเป็นอาณาจักรใหญ่แม้ว่าจะไม่ใช่ราชวงศ์ต้าชุน แต่อย่างน้อยก็แข็งแกร่งกว่าอีกสามมณฑล แต่เขาทำอะไรได้ล่ะ ? ยังคงเสี่ยงต่อหน้าราชวงศ์ต้าชุน
”ราชวงศ์ต้าชุนเป็นเจ้านายของซงซุยทำไมข้าต้องเกลีบด ? ” เขาโบกมือ “แม่นางเฟิงคิดมากเกินไป”　　”โอ้”เฟิงเทียนหยูถูจมูกของนาง นางอยากจะออกไป แต่เมื่อนางหันกลับไป นางเห็นเสื้อคลุมที่หลี่คุนสวมอยู่ นางก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วอีกครั้ง นางกล่าวว่า “ชุดของพระองค์ขาดหมดแล้ว พระองค์เป็นองค์ชาย ! พระองค์ควรดูแลตัวเอง”
หลี่คุนหัวเราะ”เจ้าอย่าพูดอย่างนั้น อย่าให้ข้าจำตัวตนในอดีตของข้าตลอด ไม่ว่าจะเป็นฮ่องเต้หรือไม่ ท่านพ่อก็ตายด้วยน้ำมือของหลี่เจี้ยน ข้าไม่มีความสามารถที่จะแก้แค้น ดังนั้นข้าไม่มีคุณสมบัติพอที่จะบอกว่าข้าเป็นบุตรชายของเสด็จพ่ออีกต่อไป” สีหน้าขมขื่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “แม่นางเฟิงกลับไปเถิด ! ข้างอากาศหนาว และเสื้อผ้าของเจ้าก็บางมาก”
เทียนหยูมองดูตัวเองก้เป็นความจริงนางรู้สึกหนาว ดังนั้นนางจึงจะกลับเข้าบ้าน แต่เมื่อนางจะจากไป นางพูดกับหลี่คุนว่า “พระองค์ไม่ต้องทำแล้ว ตอนนี้เป็นปีใหม่ พระองค์ไปพักผ่อนเถิด ! “　　แต่หลี่คุนไม่ต้องการเมื่อมีเวลาว่างเขามักจะคิดถึงมันเสมอเมื่อเขาพักผ่อน สับฟืนดีกว่า แม้จะคุ้มกับเงินในคฤหาสน์เสนาบดีก็ตาม
ตามที่กล่าวไปสถานที่ที่อันตรายที่สุดก็ปลอดภัยที่สุดเช่นกัน เมื่อคนทั้งโลกกำลังตามหาตวนมู่อันกัว เมื่อฮ่องเต้หลี่เจี้ยนกัดฟัน ต้องการจะฉีกตวนมู่อันกัวเป็นชิ้น ๆ ไม่มีใครคิดได้ว่าตวนมู่อันกัวจะหนีเข้าไปในพระราชวังของซงซุย เขาอยู่ที่ตำหนักของฟางจินเซซึ่งเป็นคนที่ได้รับความโปรดปรานจากหลี่เจี้ยน
ฟางจินเซมองไปที่ตวนมู่อันกัวซึ่งยังคงเต็มไปด้วยความโกรธและแขนขาดและหัวใจของนางก็หมุนไปรอบ ๆ นางไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับบิดาคนนี้ เหตุผลที่นางได้รับอนุญาตให้เข้ามาในพระราชวังของซงซุยด้วยความเมตตา นางก็แค่หวังว่าจะช่วยชีวิตพ่อแม่บุญธรรมของนาง รวมถึงบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ นาง หยูซินก็ถูกควบคุมโดยภัยคุกคามเดียวกัน　　นี่เป็นวิธีการปกติที่ตวนมู่อันกัวใช้บุตรสาวเกือบทั้งหมดของเขาที่กระจัดกระจายอยู่ท่ามกลางผู้คนซึ่งตกอยู่ภายใต้การคุกคามแบบเดียวกันตอนนี้ฟางจินเซมองไปที่เขาโดยคิดอยู่ในใจตลอดเวลา ตวนมู่อันกัวผู้ซึ่งหดหู่ใจขนาดนี้ยังมีความสามารถที่จะทำร้ายพ่อแม่บุญธรรมของนางได้หรือไม่ ?
อย่างไรก็ตามแม้จะมีความสงสัยเช่นนี้นางก็ยังไม่กล้าเสี่ยงด้วยกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่บุญธรรมของนาง
ตวนมู่อันกัวมองไปที่ฟางจินเซด้วยความยินดีและหัวเราะอย่างเยือกเย็น “อย่าพยายามคิดทรยศ แม้ว่าจะมีเสือเข้ามาในปิงหยางและถูกสุนัขรังแก แต่มีอีกหนึ่งประโยคที่เจ้าต้องไม่ลืมนั่นคืออูฐผอมยิ่งใหญ่กว่า ถึงแม้ว่าข้าจะล้มลงมาถึงจุดนี้ได้ แต่มันก็ง่ายมากที่จะบีบเจ้าให้ตายเหมือนมดถ้าเจ้าไม่เชื่อฟัง ข้าก็ลองดูสิ ตราบใดที่ข้าตายครอบครัวของเจ้าทุกคนก็จะการจากโลกนี้ไปด้วยวิธีที่เจ็บปวดที่สุด นี่คือของกำนัลชิ้นเยี่ยมที่ข้าเตรียมไว้ให้เจ้า”
ฟางจินเซหายใจเข้าลึกๆ สองครั้งรู้สึกยากที่จะสงบลงเล็กน้อย ในที่สุดฟางจินเซก็สงบมากขึ้น นางพูดกับตวนมู่อันกัว “สิ่งที่ท่านพ่อพูด เราเป็นบุตรสาวของท่านพ่อ และสมาชิกในครอบครัวคนอื่น ๆ อยู่ที่ไหน บุตรสาวในโลกต่างก็เอาใจใส่บิดาของพวกเขา ไม่ต้องกังวลเพราะท่านพ่อมาถึงที่นี่แล้ว ข้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องท่านพ่อ และจะไม่ทำร้ายท่านพ่อเจ้าค่ะ”
ตวนมู่อันกัวพอใจกับคำพูดของฟางจินเซมากเขาพยักหน้าและพูดว่า “ไม่ว่าเจ้าจะจริงใจหรือแสร้งทำ แต่ตราบใดที่เจ้าช่วยข้าผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ จากนี้ไปข้าจะปล่อยเจ้าเป็นอิสระ เพื่อพ่อแม่บุญธรรมของเจ้าและครอบครัวของเจ้าก็จะเป็นอิสระด้วย” หลังจากพูดจบเขาก็ดูพอใจ และพูดอย่างไม่เต็มใจ “กับเจ้า ถ้าเจ้าอยู่เคียงข้างพี่สาวของเจ้า เรียนรู้จากพี่สาวของเจ้า ด้วยความรักระหว่างเจ้าสองคนที่มีต่อบิดาของเจ้า ตราบใดที่เจ้าปกป้องข้า พ่อแม่บุญธรรมของเจ้าก็จะเป็นอิสระ”
มองฟางจินเซอย่างมีความสุขแต่เมื่อเห็นจินเซคุกเข่าลงต่อหน้าตวนมู่อันกัว นางคุกเข่ากับเขาแล้วได้ยินฟางจินเซพูดว่า “ข้าขอบคุณท่านพ่อ แต่ข้าไม่ต้องการอิสระ ข้าแค่หวังว่าท่านพ่อจะปลอดภัย การเลี้ยงดูไม่ดีเท่าในใจข้า ท่านพ่อเป็นญาติเพียงคนเดียวเจ้าค่ะ”
ตวนมู่อันกัวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจจินเซซ่อนเขาไว้ในห้องลับในพระราชวังนี้ จนกระทั่งประตูห้องลับปิดลง ฟางจินเซและหยูซินก็เดินออกจากห้อง และหยูซินกระซิบ “คุณหนูพูดจริงหรือเจ้าค่ะที่ว่าไม่สนความปลอดภัยของพ่อแม่บุญธรรม มีเพียงเขาเป็นญาติเพียงคนเดียว”