ซวนเทียนยี่บอกว่าเขาไม่กลัวการถูกลากลงมาแต่เขากลัวว่าหลังจากเฟิงเซียงหรูแต่งงานเขาไปแล้ว นางจะคิดถึงองค์ชายเจ็ดมากยิ่งขึ้น เขาจะสามารถระงับมันได้อย่างไร หากเขามีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการคิดถึงเรื่องนี้ ?
รถม้ากำลังเดินทางกลับเมืองหลวงนางต้องการที่จะพิงรถม้า หลับตาและพักผ่อน แต่องค์ชายองค์นี้ก็ทำให้จิตใจของนางดีขึ้นในไม่ช้า นางจะไอเมื่อรถม้าตกหลุม และร่างกายของนางก็อ่อนแอราวกับว่ามันกำลังจะล้มลง แต่นางก็ยังยืนกราน สั่งให้รถม้าวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อกลับเมืองหลวง
ซวนเทียนยี่ไม่สามารถทนต่อไปได้อีกต่อไปและตำหนิตัวเอง”ข้าไม่ควรบอกข่าวนี้กับเจ้า เมื่อเป็นเจ้าเป็นแบบนี้ ข้าก็ไม่สบายใจ และเมื่อรถม้าตกหลุม เจ้าก็ดูแย่ลง ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป เจ้าจะให้ข้าอยู่ได้อย่างไร ? เจ้าต้องการให้ข้าตายไปพร้อมกับเจ้า หรือเก็บลมหายใจเพื่อตำหนิตัวเองไปตลอดชีวิต ? ”
เฟิงเซียงหรูผลักซวนเทียนยี่อย่างอ่อนแอ”อย่าแช่งข้า ข้ายังตายไม่ได้ ข้ายังไม่ได้เห็นหน้าท่านปู่เมื่อข้าอยู่ที่นั่น ตอนนี้ท่านปู่จากไปแล้ว ข้าไม่สามารถกลับมาเป็นครั้งสุดท้ายได้ ดังนั้นข้าจะไปงานศพของท่านปู่ ไปเคารพศพและคำนับสามครั้ง ถ้าข้าไม่ทำอะไรเลย ข้าจะรู้สึกผิดต่อพี่รองและผิดต่อมโนธรรมของข้า”
”นั่นคือปู่ของพี่รองของเจ้า”ซวนเทียนยี่รู้สึกโกรธเล็กน้อย “ไม่ใช่ปู่ของเจ้าสำหรับร่างกายของเขา เขาแค่ไปสู่สุขคติ เฟิงเซียงหรู เจ้าเป็นอะไรไป ? เจ้าหยุดคิดเอาเองได้หรือไม่ ? ”
เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้วและจ้องมองเขาด้วยความโกรธ”พระองค์ไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ ! เมื่อก่อนพี่รองของข้าเป็นคุณหนูใหญ่และท่านฮูหยินเหยาก็เป็นฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิงเช่นกัน พวกเรายังเด็กทุกคน ข้าต้องยอมรับว่าท่านฮูหยินเหยาดูแลข้าอย่างดี ข้าเรียกเขาว่าท่านปู่ตั้งแต่ข้ายังเด็ก ก่อนที่ตระกูลเหยาจะออกจากเมืองหลวง เขาได้ปฏิบัติตามภาระหน้าที่ในการเป็นปู่ ข้ารู้สึกได้เมื่อกลับบ้าน ตระกูลเหยาปฏิบัติต่อข้าเหมือนกับพี่รอง ไม่เคยดูถูกหรือปฏิบัติต่อข้าไม่ดีเพราะข้าเป็นบุตรสาวของอนุ สำหรับข้าแล้ว เขาคือท่านปู่ของข้า พระองค์ไม่รู้อย่าพูดจะดีกว่า”
นางไอหลายครั้งในขณะที่นางกำลังพูดและมีเลือดไหลออกมาบนผ้าเช็ดหน้าของนาง อันชิทนไม่ได้ที่จะมองนางและหันหน้าไปซับน้ำตา เฟิงเซียงหรูจับมือของอันชิแล้วกล่าว “ท่านแม่ไม่ต้องเสียใจ วันนี้ข้ารู้สึกดีขึ้นมากเจ้าค่ะ”
นางทำอะไรไม่ถูกกับอาการป่วยของบุตรสาวคนนี้และเริ่มหมดหนทางมากขึ้นเรื่อยๆ นางได้แต่พูดกับเฟิงเซียงหรูว่า “เจ้าไม่ต้องพูดเพื่อให้ข้าสบายใจ แต่ทำไมเจ้าถึงเป็นแบบนี้ ? ไม่ถือโทษว่าป่วย เจ้ากลับเมืองหลวงได้ไม่เป็นไร เนื่องจากหมอหลายคนในหยูโจวไม่สามารถวินิจฉัยอาการป่วยของเจ้าได้ แม้แต่หมอที่ร้านห้องโถงสมุนไพรก็ทำอะไรไม่ถูก กลับเมืองหลวงดีกว่า บางทีหมอที่นั่นอาจรักษาได้ ไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหน… แค่รอคุณหนูรองกลับมา นางรักษาเจ้าได้อย่างแน่นอน”
นางไม่ได้โต้แย้งนางยังอยากอยู่ในเมืองหลวง แต่ไม่ใช่เพราะอาการเจ็บป่วยของนาง แต่เป็นเพราะการที่นางป่วยกะทันหันนั้นเกี่ยวข้องกับคนผู้นั้นหรือไม่ ?
นางหลับตาลงเล็กน้อยหยุดพูดและดูเหมือนกำลังสับสนอยู่ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในช่วงไม่กี่วันมานี้เมื่อนางคิดถึงคน ๆ นั้น นางจะกลัวมากและหัวใจของนางจะว่างเปล่าไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป แม้ว่านางจะไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ อย่างน้อยการรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนก็ยังดี จากนั้นการเฝ้าดูและคิดถึงจากระยะไกลก็เป็นจริงเช่นกัน แต่ตอนนี้ความว่างเปล่าแบบนี้ราวกับว่าไม่มีเขาอยู่ในโลกอีกต่อไป ท้องฟ้ากว้างใหญ่มากจนนางไม่สามารถหาคน ๆ นั้นได้ในช่วงชีวิตของนาง
เฟิงเซียงหรูเสียใจมากนางไม่ได้คิดว่าจะเกิดเรื่องใด ๆ กับซวนเทียนฮั่ว ตราบใดที่คนๆ นั้นสามารถมีชีวิตที่ดี และให้นางได้ยินข่าวเกี่ยวกับเขาบ้างเป็นครั้งคราวก็คงจะดี แต่ตอนนี้ทำไมถึงรู้สึกแย่แบบนี้ เห็นได้ชัดว่านางปฏิเสธการหมั้นหมายกับคน ๆ นั้น เพียงแค่ไม่ต้องการนำหายนะและอันตรายใด ๆ ไปสู่เขาเท่านั้นยังไม่พอหรือ
เป่ยฟู่หรงก็อยู่ในรถม้าพร้อมกับเฟิงเซียงหรูนางไม่พูดอะไรสักคำ นางไม่ได้มีความประทับใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเหยาเซียน และไม่มีการติดต่อโดยตรงระหว่างทั้งสอง นางไม่เหมือนกับเฟิงเซียงหรูที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเหยาเซียน นางเป็นคนนอกของตระกูลเหยาและไม่สามารถรีบกลับเมืองหลวงได้ แต่เหยาเซียนเป็นปู่ของเฟิงหยูเฮง นอกจากความเป็นพี่น้องที่ลึกซึ้งระหว่างนางกับเฟิงหยูเฮงแล้ว นางยังได้รับความช่วยเหลือจากเฟิงหยูเฮงเป็นอย่างมาก นั่นคือการช่วยชีวิตและการเกิดใหม่ ตอนนี้เฟิงหยูเฮงอยู่ในสนามรบกับซงซุย นางในฐานะน้องสาว นางควรมาเพื่อพี่สาวอย่างเฟิงหยูเฮง เหรินซีเฟิง และเฟิงเทียนหยูที่อยู่ในเมืองหลวงจะต้องไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเหยาเพื่อไว้อาลัยแก่เหยาเซียนเป็นครั้งสุดท้าย แต่น่าเสียดายที่ซวนเทียนเก้อไม่สามารถกลับมาได้ เพราะกูซูอยู่ไกลเกินไป…
อันที่จริงกูซูอยู่ไกลเกินไปแม้ว่าตระกูลเหยาได้ส่งจดหมายถึงเหยาซู่ล่วงหน้าแล้ว แต่จดหมายก็ยังส่งไม่ถึงเหยาซู่ จนศพของเหยาเซียนจะฝังแล้ว
ในเวลานั้นเหยาซู่เป็นแขกที่พระราชวังกูซูในปีใหม่นี้เขาได้รับเชิญจากซวนเทียนเก้อและฮ่องเต้ไปฉลองปีใหม่ในพระราชวัง เขาไม่ได้รับจดหมายจากตระกูลเหยา แต่ฮ่องเต้กูซูได้รับข่าวการตายของเหยาเซียนผ่านช่องทางของเขาเอง เขาบอกข่าวกับซวนเทียนเก้อแล้ว ซวนเทียนเก้อก็กังวล นางควรบอกเหยาซูอย่างไรดี ? ต้าชุนกับกูซูไกลเกินไปแม้ว่าเหยาซู่จะกลับไปทันที เขาก็ไปไม่ทันส่งศพแน่นอน คราวนี้ไม่ว่าการเดินทางจะเร็วแค่ไหนก็ต้องใช้เวลามากกว่า 4 เดือน ถ้าเขาอยู่ปักกิ่งนานกว่านี้อีกหน่อย ครึ่งปีก็จะผ่านไป ในฐานะที่เป็นเจ้าหน้าที่ทางการ เหยาซู่สามารถลางานได้เพียงครึ่งเดือน แต่มันนานเกินไปที่จะออกไปครึ่งปี แต่ตระกูลเหยาให้ความสำคัญกับความรักในครอบครัวมาก หากนางไม่พูดถึงเรื่องนี้ นางก็กลัวเหยาซู่จะไม่พอใจ
ซวนเทียนเก้อพยายามคิดเป็นเวลา2 วันเพราะเหตุนี้ และในที่สุดก็บอกข่าวแก่เหยาซู่ เหยาซู่ไม่เชื่อในตอนแรก ! ครั้นได้เห็นว่าซวนเทียนเก้อพูดอย่างจริงจัง คิดอีกครั้งไม่มีใครสามารถพูดตลกเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ จากนั้นก็ตระหนักว่าปู่ของเขาจากไปแล้วจริง ๆ เขาก็เป็นลมหมดสติไป
ซวนเทียนเก้อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องดูแลเขาก่อนจากนั้นจึงรีบไปส่งจดหมายไปให้องค์ชายหกได้เตรียมตัว เมื่อเหยาซู่จะกลับไปเมืองหลวงก็จะมีคนของกูซูเข้ายึดครอง ไม่สามารถปล่อยว่างนานถึงครึ่งปีได้ หลังจากนั้นมันก็เป็นพรมแดนแม้ว่านางจะเป็นฮองเฮาแห่งกูซูก็ตาม เรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องที่ไร้ขอบเขต
เมื่อฮ่องเต้จากไปเขารู้สึกว่าฮองเฮาของเขาสร้างความยุ่งยากครั้งใหญ่ ในเมื่อเขาแต่งงานกับนาง หมายความว่าอย่างน้อยเขาต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับราชวงศ์ต้าชุนเมื่อเขายังมีชีวิตอยู่ และเขาจะไม่ใช้ประโยชน์จากมันเพียงเพราะไม่มีคนเฝ้าประจำอยู่ที่ชายแดนของกูซู แต่ลองคิดดูอีกที มันจะดีกว่าที่จะระมัดระวังเรื่องนี้ให้มากขึ้น ถ้าเขาไม่เคลื่อนไหวก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นไม่เคลื่อนไหวเช่นกัน ในกรณีที่มีคนลงมือเคลื่อนไหว กูซูจะต้องแบกก้นหม้อดำไว้บนหลังซึ่งไม่คุ้มค่า
ดังนั้นเขาจึงริเริ่มที่จะช่วยซวนเทียนเก้อด้วยการส่งนกอินทรีที่บินได้ดีที่สุดไปยังเมืองหลวงของต้าชุนและยังส่งแพทย์ที่ดีที่สุดจากกูซูเพื่อดูแลเหยาซู่ เมื่ออีกฝ่ายฟื้นขึ้นมา เขาจะส่งเหยาซูออกจากกูซูเอง
ในเวลาเดียวกันซวนเทียนหมิงซึ่งยังคงสร้างเมืองอยู่ก็ได้รับข่าวเช่นกัน เหยาเซียนเสียชีวิตและญาติที่เฟิงหยูเฮงห่วงใยมากที่สุดได้จากโลกไปแล้ว แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะเตรียมใจมานานแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าถ้ามีการบอกข่าวจริง มันจะเป็นการระเบิดครั้งใหญ่สำหรับเฟิงหยูเฮง
แม้เขาจะไม่ได้พูดแต่มันไม่ได้หมายความว่าเฟิงหยูเฮงไม่รู้ แต่เฟิงหยูเฮบง ไม่ได้พูดอะไร ดังนั้นเขาจึงเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจและเลือกที่จะลืม นางนอนหลับตามปกติทุกวันและตื่นขึ้นมาตามปกติ ในระหว่างวันนางจะช่วยซวนเทียนหมิงฝึกทหาร นางจะสอนทักษะการเป็นนักแม่นปืนของนางให้กับทหารของค่ายที่นำโดยเฮกานซ้ำแล้วซ้ำเล่า และนางจะเข้าสู่มิติทุกวัน ไปที่นี่เพื่อทดสอบซวนเทียนฮั่ว นางหยุดพูดถึงเรื่องของเหยาเซียน ตั้งแต่วันนั้นหลังจากร้องไห้อย่างขมขื่นบนถนน ซวนเทียนหมิงก็จำมันได้ ดูเหมือนว่านางไม่เคยพูดถึงเลย
อย่างไรก็ตามตามที่พระชายาหยุนพูดกับฮ่องเต้ บางสิ่งจะไม่เกิดขึ้น หากนางไม่ยอมรับมัน และบางคนก็ไม่ได้มีอยู่จริง หากนางไม่ต้องการลืม การเสียชีวิตของเหยาเซียนยังคงสร้างความตกใจให้กับเฟิงหยูเฮงเป็นอย่างมาก เฟิงหยูเฮงร้องไห้ในตอนกลางคืน แต่เมื่อเขาตื่นขึ้น เฟิงหยูเฮงก็ยังคงหลับอยู่ การร้องไห้แบบนั้นเป็นเรื่องธรรมชาติ ไม่จำเป็นต้องตั้งใจแม้ในความฝันก็มีน้ำตา
เขารู้สึกเป็นทุกข์และอยากจะปลอบนางให้หยุดร้องไห้และไม่ปล่อยให้นางจมอยู่กับความทุกข์อีกต่อไป เขาพานางไปซื้อของ พักผ่อนเมื่อเหนื่อย เมื่อหิวก็แวะกินเกี๊ยวที่แผงลอยริมถนน เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ดูเหมือนมันผ่านไปนานมากแล้วที่เราไปกินข้าวข้างทางเหมือนคนทั่วไปเช่นนี้”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า”ถ้าชอบกิน หลังจากนี้จะพามากินบ่อย ๆ “ ”ที่ไหน? ” นางถาม “ข้าจะไปเฉียนโจว ข้าต้องเอาขี้เถ้าของจาวเหลียนและหยุนเซียวกลับไป ยังไงก็ตามข้าต้องพาหลี่เฉิงไปด้วย จิตใจของนางคงอ่อนแอมาก จาวเหลียนไม่มีทางเลือกมากนัก แต่นางตกหลุมรักเพียงแวบเดียว จากนั้นก็จินตนาการว่านางคือพระชายาเหลียน หากนางเพ้อฝันมากเกินไป มันก็กลายเป็นความจริง และนางตามเราจากภาคเหนือมาจนถึงเมืองหลวง ตอนนี้นางอาศัยอยู่ในเมืองหลวง ข้าไม่รู้จะ บอกข่าวการเสียชีวิตของจาวเหลียนอย่างไร”
นางเริ่มกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ซวนเทียนหมิงรู้สึกขมขื่นมาก เขาไม่รู้ว่านางจะบอกอย่างไร ? เขายื่นมือออกไปลูบผมของนาง และพูดในที่สุดว่า “อย่ากลัว ไม่ว่าใครจะตายไป ก็ยังมีข้าอยู่”
คฤหาสน์ของตระกูลเหยาจัดงานศพในวันที่เก้าในวันที่เก้าเขาแห่โลงศพของเหยาเซียนออกจากเมืองหลวง และมุ่งหน้าไปที่หลุมศพของตระกูลเหยา ตระกูลเหยาเป็นตระกูลในเมืองหลวงและบรรพบุรุษของพวกเขาเติบโตบนแผ่นดินนี้มาหลายชั่วอายุคน บรรพบุรุษเลือกสุสานบรรพบุรุษของพวกเขาในเทือกเขาฟางซุยห่างจากชานเมืองปักกิ่ง 80 กิโลเมตร และหวังว่าสุสานที่เฟิงซุยจะอวยพรคนรุ่นหลังให้ไร้กังวล
ในวันฝังศพพระชายาหยุนมาตามคำพูดของนาง โดยยังคงแต่งตัวด้วยความเคารพนับถือ ปักดอกไม้สีขาวบนศีรษะของนาง และแต่งตัวเหมือนบุตรของตระกูลเหยา
นอกจากนางแล้วองค์ชายทุกคนในเมืองหลวงก็มาด้วย และพาพระชายาของพวกเขามาส่งเหยาเซียนเป็นครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ยังมีผู้คนนับไม่ถ้วนที่มาเข้าแถว ทั้งสองข้างทางด้วยเสียงสะอื้นและเสียงร้องไห้ เดินจากเมืองหลวงออกไปนอกเมืองหลวง
พระชายาหยุนเดินไปพร้อมกับบุตรของตระกูลเหยาซึ่งแต่งกายไว้ทุกข์ทุกคนรู้ดีว่าตระกูลเหยามีบุตรสาวเพียงคนเดียว เหยาซื่อที่เสียชีวิตไปหลายปีแล้ว แต่พระชายาหยุนคนนี้ยืนอยู่ในตำแหน่งของบุตรสาวอย่างแท้จริงเพื่อส่งเหยาเซียนในวันนี้ ซึ่งทำให้คนงงงวย พระชายาหยุนผู้นี้ซึ่งเป็นพระสนมที่พิเศษที่สุดมาโดยตลอด ผู้ซึ่งไม่เต็มใจที่จะพบฮ่องเต้มานานกว่า 20 ปี เหตุใดนางถึงออกจากพระราชวังมาฝังศพของเหยาเซียน
อย่างที่บอกไปคำพูดของผู้คนนั้นยาก0ที่คาดเดาอะไรบางคำก็ไม่ค่อยดี…
รถม้ากำลังเดินทางกลับเมืองหลวงนางต้องการที่จะพิงรถม้า หลับตาและพักผ่อน แต่องค์ชายองค์นี้ก็ทำให้จิตใจของนางดีขึ้นในไม่ช้า นางจะไอเมื่อรถม้าตกหลุม และร่างกายของนางก็อ่อนแอราวกับว่ามันกำลังจะล้มลง แต่นางก็ยังยืนกราน สั่งให้รถม้าวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อกลับเมืองหลวง
ซวนเทียนยี่ไม่สามารถทนต่อไปได้อีกต่อไปและตำหนิตัวเอง”ข้าไม่ควรบอกข่าวนี้กับเจ้า เมื่อเป็นเจ้าเป็นแบบนี้ ข้าก็ไม่สบายใจ และเมื่อรถม้าตกหลุม เจ้าก็ดูแย่ลง ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป เจ้าจะให้ข้าอยู่ได้อย่างไร ? เจ้าต้องการให้ข้าตายไปพร้อมกับเจ้า หรือเก็บลมหายใจเพื่อตำหนิตัวเองไปตลอดชีวิต ? ”
เฟิงเซียงหรูผลักซวนเทียนยี่อย่างอ่อนแอ”อย่าแช่งข้า ข้ายังตายไม่ได้ ข้ายังไม่ได้เห็นหน้าท่านปู่เมื่อข้าอยู่ที่นั่น ตอนนี้ท่านปู่จากไปแล้ว ข้าไม่สามารถกลับมาเป็นครั้งสุดท้ายได้ ดังนั้นข้าจะไปงานศพของท่านปู่ ไปเคารพศพและคำนับสามครั้ง ถ้าข้าไม่ทำอะไรเลย ข้าจะรู้สึกผิดต่อพี่รองและผิดต่อมโนธรรมของข้า”
”นั่นคือปู่ของพี่รองของเจ้า”ซวนเทียนยี่รู้สึกโกรธเล็กน้อย “ไม่ใช่ปู่ของเจ้าสำหรับร่างกายของเขา เขาแค่ไปสู่สุขคติ เฟิงเซียงหรู เจ้าเป็นอะไรไป ? เจ้าหยุดคิดเอาเองได้หรือไม่ ? ”
เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้วและจ้องมองเขาด้วยความโกรธ”พระองค์ไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ ! เมื่อก่อนพี่รองของข้าเป็นคุณหนูใหญ่และท่านฮูหยินเหยาก็เป็นฮูหยินใหญ่ตระกูลเฟิงเช่นกัน พวกเรายังเด็กทุกคน ข้าต้องยอมรับว่าท่านฮูหยินเหยาดูแลข้าอย่างดี ข้าเรียกเขาว่าท่านปู่ตั้งแต่ข้ายังเด็ก ก่อนที่ตระกูลเหยาจะออกจากเมืองหลวง เขาได้ปฏิบัติตามภาระหน้าที่ในการเป็นปู่ ข้ารู้สึกได้เมื่อกลับบ้าน ตระกูลเหยาปฏิบัติต่อข้าเหมือนกับพี่รอง ไม่เคยดูถูกหรือปฏิบัติต่อข้าไม่ดีเพราะข้าเป็นบุตรสาวของอนุ สำหรับข้าแล้ว เขาคือท่านปู่ของข้า พระองค์ไม่รู้อย่าพูดจะดีกว่า”
นางไอหลายครั้งในขณะที่นางกำลังพูดและมีเลือดไหลออกมาบนผ้าเช็ดหน้าของนาง อันชิทนไม่ได้ที่จะมองนางและหันหน้าไปซับน้ำตา เฟิงเซียงหรูจับมือของอันชิแล้วกล่าว “ท่านแม่ไม่ต้องเสียใจ วันนี้ข้ารู้สึกดีขึ้นมากเจ้าค่ะ”
นางทำอะไรไม่ถูกกับอาการป่วยของบุตรสาวคนนี้และเริ่มหมดหนทางมากขึ้นเรื่อยๆ นางได้แต่พูดกับเฟิงเซียงหรูว่า “เจ้าไม่ต้องพูดเพื่อให้ข้าสบายใจ แต่ทำไมเจ้าถึงเป็นแบบนี้ ? ไม่ถือโทษว่าป่วย เจ้ากลับเมืองหลวงได้ไม่เป็นไร เนื่องจากหมอหลายคนในหยูโจวไม่สามารถวินิจฉัยอาการป่วยของเจ้าได้ แม้แต่หมอที่ร้านห้องโถงสมุนไพรก็ทำอะไรไม่ถูก กลับเมืองหลวงดีกว่า บางทีหมอที่นั่นอาจรักษาได้ ไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหน… แค่รอคุณหนูรองกลับมา นางรักษาเจ้าได้อย่างแน่นอน”
นางไม่ได้โต้แย้งนางยังอยากอยู่ในเมืองหลวง แต่ไม่ใช่เพราะอาการเจ็บป่วยของนาง แต่เป็นเพราะการที่นางป่วยกะทันหันนั้นเกี่ยวข้องกับคนผู้นั้นหรือไม่ ?
นางหลับตาลงเล็กน้อยหยุดพูดและดูเหมือนกำลังสับสนอยู่ในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในช่วงไม่กี่วันมานี้เมื่อนางคิดถึงคน ๆ นั้น นางจะกลัวมากและหัวใจของนางจะว่างเปล่าไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป แม้ว่านางจะไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ อย่างน้อยการรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนก็ยังดี จากนั้นการเฝ้าดูและคิดถึงจากระยะไกลก็เป็นจริงเช่นกัน แต่ตอนนี้ความว่างเปล่าแบบนี้ราวกับว่าไม่มีเขาอยู่ในโลกอีกต่อไป ท้องฟ้ากว้างใหญ่มากจนนางไม่สามารถหาคน ๆ นั้นได้ในช่วงชีวิตของนาง
เฟิงเซียงหรูเสียใจมากนางไม่ได้คิดว่าจะเกิดเรื่องใด ๆ กับซวนเทียนฮั่ว ตราบใดที่คนๆ นั้นสามารถมีชีวิตที่ดี และให้นางได้ยินข่าวเกี่ยวกับเขาบ้างเป็นครั้งคราวก็คงจะดี แต่ตอนนี้ทำไมถึงรู้สึกแย่แบบนี้ เห็นได้ชัดว่านางปฏิเสธการหมั้นหมายกับคน ๆ นั้น เพียงแค่ไม่ต้องการนำหายนะและอันตรายใด ๆ ไปสู่เขาเท่านั้นยังไม่พอหรือ
เป่ยฟู่หรงก็อยู่ในรถม้าพร้อมกับเฟิงเซียงหรูนางไม่พูดอะไรสักคำ นางไม่ได้มีความประทับใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเหยาเซียน และไม่มีการติดต่อโดยตรงระหว่างทั้งสอง นางไม่เหมือนกับเฟิงเซียงหรูที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเหยาเซียน นางเป็นคนนอกของตระกูลเหยาและไม่สามารถรีบกลับเมืองหลวงได้ แต่เหยาเซียนเป็นปู่ของเฟิงหยูเฮง นอกจากความเป็นพี่น้องที่ลึกซึ้งระหว่างนางกับเฟิงหยูเฮงแล้ว นางยังได้รับความช่วยเหลือจากเฟิงหยูเฮงเป็นอย่างมาก นั่นคือการช่วยชีวิตและการเกิดใหม่ ตอนนี้เฟิงหยูเฮงอยู่ในสนามรบกับซงซุย นางในฐานะน้องสาว นางควรมาเพื่อพี่สาวอย่างเฟิงหยูเฮง เหรินซีเฟิง และเฟิงเทียนหยูที่อยู่ในเมืองหลวงจะต้องไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเหยาเพื่อไว้อาลัยแก่เหยาเซียนเป็นครั้งสุดท้าย แต่น่าเสียดายที่ซวนเทียนเก้อไม่สามารถกลับมาได้ เพราะกูซูอยู่ไกลเกินไป…
อันที่จริงกูซูอยู่ไกลเกินไปแม้ว่าตระกูลเหยาได้ส่งจดหมายถึงเหยาซู่ล่วงหน้าแล้ว แต่จดหมายก็ยังส่งไม่ถึงเหยาซู่ จนศพของเหยาเซียนจะฝังแล้ว
ในเวลานั้นเหยาซู่เป็นแขกที่พระราชวังกูซูในปีใหม่นี้เขาได้รับเชิญจากซวนเทียนเก้อและฮ่องเต้ไปฉลองปีใหม่ในพระราชวัง เขาไม่ได้รับจดหมายจากตระกูลเหยา แต่ฮ่องเต้กูซูได้รับข่าวการตายของเหยาเซียนผ่านช่องทางของเขาเอง เขาบอกข่าวกับซวนเทียนเก้อแล้ว ซวนเทียนเก้อก็กังวล นางควรบอกเหยาซูอย่างไรดี ? ต้าชุนกับกูซูไกลเกินไปแม้ว่าเหยาซู่จะกลับไปทันที เขาก็ไปไม่ทันส่งศพแน่นอน คราวนี้ไม่ว่าการเดินทางจะเร็วแค่ไหนก็ต้องใช้เวลามากกว่า 4 เดือน ถ้าเขาอยู่ปักกิ่งนานกว่านี้อีกหน่อย ครึ่งปีก็จะผ่านไป ในฐานะที่เป็นเจ้าหน้าที่ทางการ เหยาซู่สามารถลางานได้เพียงครึ่งเดือน แต่มันนานเกินไปที่จะออกไปครึ่งปี แต่ตระกูลเหยาให้ความสำคัญกับความรักในครอบครัวมาก หากนางไม่พูดถึงเรื่องนี้ นางก็กลัวเหยาซู่จะไม่พอใจ
ซวนเทียนเก้อพยายามคิดเป็นเวลา2 วันเพราะเหตุนี้ และในที่สุดก็บอกข่าวแก่เหยาซู่ เหยาซู่ไม่เชื่อในตอนแรก ! ครั้นได้เห็นว่าซวนเทียนเก้อพูดอย่างจริงจัง คิดอีกครั้งไม่มีใครสามารถพูดตลกเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ จากนั้นก็ตระหนักว่าปู่ของเขาจากไปแล้วจริง ๆ เขาก็เป็นลมหมดสติไป
ซวนเทียนเก้อไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องดูแลเขาก่อนจากนั้นจึงรีบไปส่งจดหมายไปให้องค์ชายหกได้เตรียมตัว เมื่อเหยาซู่จะกลับไปเมืองหลวงก็จะมีคนของกูซูเข้ายึดครอง ไม่สามารถปล่อยว่างนานถึงครึ่งปีได้ หลังจากนั้นมันก็เป็นพรมแดนแม้ว่านางจะเป็นฮองเฮาแห่งกูซูก็ตาม เรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องที่ไร้ขอบเขต
เมื่อฮ่องเต้จากไปเขารู้สึกว่าฮองเฮาของเขาสร้างความยุ่งยากครั้งใหญ่ ในเมื่อเขาแต่งงานกับนาง หมายความว่าอย่างน้อยเขาต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับราชวงศ์ต้าชุนเมื่อเขายังมีชีวิตอยู่ และเขาจะไม่ใช้ประโยชน์จากมันเพียงเพราะไม่มีคนเฝ้าประจำอยู่ที่ชายแดนของกูซู แต่ลองคิดดูอีกที มันจะดีกว่าที่จะระมัดระวังเรื่องนี้ให้มากขึ้น ถ้าเขาไม่เคลื่อนไหวก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นไม่เคลื่อนไหวเช่นกัน ในกรณีที่มีคนลงมือเคลื่อนไหว กูซูจะต้องแบกก้นหม้อดำไว้บนหลังซึ่งไม่คุ้มค่า
ดังนั้นเขาจึงริเริ่มที่จะช่วยซวนเทียนเก้อด้วยการส่งนกอินทรีที่บินได้ดีที่สุดไปยังเมืองหลวงของต้าชุนและยังส่งแพทย์ที่ดีที่สุดจากกูซูเพื่อดูแลเหยาซู่ เมื่ออีกฝ่ายฟื้นขึ้นมา เขาจะส่งเหยาซูออกจากกูซูเอง
ในเวลาเดียวกันซวนเทียนหมิงซึ่งยังคงสร้างเมืองอยู่ก็ได้รับข่าวเช่นกัน เหยาเซียนเสียชีวิตและญาติที่เฟิงหยูเฮงห่วงใยมากที่สุดได้จากโลกไปแล้ว แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะเตรียมใจมานานแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าถ้ามีการบอกข่าวจริง มันจะเป็นการระเบิดครั้งใหญ่สำหรับเฟิงหยูเฮง
แม้เขาจะไม่ได้พูดแต่มันไม่ได้หมายความว่าเฟิงหยูเฮงไม่รู้ แต่เฟิงหยูเฮบง ไม่ได้พูดอะไร ดังนั้นเขาจึงเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจและเลือกที่จะลืม นางนอนหลับตามปกติทุกวันและตื่นขึ้นมาตามปกติ ในระหว่างวันนางจะช่วยซวนเทียนหมิงฝึกทหาร นางจะสอนทักษะการเป็นนักแม่นปืนของนางให้กับทหารของค่ายที่นำโดยเฮกานซ้ำแล้วซ้ำเล่า และนางจะเข้าสู่มิติทุกวัน ไปที่นี่เพื่อทดสอบซวนเทียนฮั่ว นางหยุดพูดถึงเรื่องของเหยาเซียน ตั้งแต่วันนั้นหลังจากร้องไห้อย่างขมขื่นบนถนน ซวนเทียนหมิงก็จำมันได้ ดูเหมือนว่านางไม่เคยพูดถึงเลย
อย่างไรก็ตามตามที่พระชายาหยุนพูดกับฮ่องเต้ บางสิ่งจะไม่เกิดขึ้น หากนางไม่ยอมรับมัน และบางคนก็ไม่ได้มีอยู่จริง หากนางไม่ต้องการลืม การเสียชีวิตของเหยาเซียนยังคงสร้างความตกใจให้กับเฟิงหยูเฮงเป็นอย่างมาก เฟิงหยูเฮงร้องไห้ในตอนกลางคืน แต่เมื่อเขาตื่นขึ้น เฟิงหยูเฮงก็ยังคงหลับอยู่ การร้องไห้แบบนั้นเป็นเรื่องธรรมชาติ ไม่จำเป็นต้องตั้งใจแม้ในความฝันก็มีน้ำตา
เขารู้สึกเป็นทุกข์และอยากจะปลอบนางให้หยุดร้องไห้และไม่ปล่อยให้นางจมอยู่กับความทุกข์อีกต่อไป เขาพานางไปซื้อของ พักผ่อนเมื่อเหนื่อย เมื่อหิวก็แวะกินเกี๊ยวที่แผงลอยริมถนน เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ดูเหมือนมันผ่านไปนานมากแล้วที่เราไปกินข้าวข้างทางเหมือนคนทั่วไปเช่นนี้”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า”ถ้าชอบกิน หลังจากนี้จะพามากินบ่อย ๆ “ ”ที่ไหน? ” นางถาม “ข้าจะไปเฉียนโจว ข้าต้องเอาขี้เถ้าของจาวเหลียนและหยุนเซียวกลับไป ยังไงก็ตามข้าต้องพาหลี่เฉิงไปด้วย จิตใจของนางคงอ่อนแอมาก จาวเหลียนไม่มีทางเลือกมากนัก แต่นางตกหลุมรักเพียงแวบเดียว จากนั้นก็จินตนาการว่านางคือพระชายาเหลียน หากนางเพ้อฝันมากเกินไป มันก็กลายเป็นความจริง และนางตามเราจากภาคเหนือมาจนถึงเมืองหลวง ตอนนี้นางอาศัยอยู่ในเมืองหลวง ข้าไม่รู้จะ บอกข่าวการเสียชีวิตของจาวเหลียนอย่างไร”
นางเริ่มกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ซวนเทียนหมิงรู้สึกขมขื่นมาก เขาไม่รู้ว่านางจะบอกอย่างไร ? เขายื่นมือออกไปลูบผมของนาง และพูดในที่สุดว่า “อย่ากลัว ไม่ว่าใครจะตายไป ก็ยังมีข้าอยู่”
คฤหาสน์ของตระกูลเหยาจัดงานศพในวันที่เก้าในวันที่เก้าเขาแห่โลงศพของเหยาเซียนออกจากเมืองหลวง และมุ่งหน้าไปที่หลุมศพของตระกูลเหยา ตระกูลเหยาเป็นตระกูลในเมืองหลวงและบรรพบุรุษของพวกเขาเติบโตบนแผ่นดินนี้มาหลายชั่วอายุคน บรรพบุรุษเลือกสุสานบรรพบุรุษของพวกเขาในเทือกเขาฟางซุยห่างจากชานเมืองปักกิ่ง 80 กิโลเมตร และหวังว่าสุสานที่เฟิงซุยจะอวยพรคนรุ่นหลังให้ไร้กังวล
ในวันฝังศพพระชายาหยุนมาตามคำพูดของนาง โดยยังคงแต่งตัวด้วยความเคารพนับถือ ปักดอกไม้สีขาวบนศีรษะของนาง และแต่งตัวเหมือนบุตรของตระกูลเหยา
นอกจากนางแล้วองค์ชายทุกคนในเมืองหลวงก็มาด้วย และพาพระชายาของพวกเขามาส่งเหยาเซียนเป็นครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ยังมีผู้คนนับไม่ถ้วนที่มาเข้าแถว ทั้งสองข้างทางด้วยเสียงสะอื้นและเสียงร้องไห้ เดินจากเมืองหลวงออกไปนอกเมืองหลวง
พระชายาหยุนเดินไปพร้อมกับบุตรของตระกูลเหยาซึ่งแต่งกายไว้ทุกข์ทุกคนรู้ดีว่าตระกูลเหยามีบุตรสาวเพียงคนเดียว เหยาซื่อที่เสียชีวิตไปหลายปีแล้ว แต่พระชายาหยุนคนนี้ยืนอยู่ในตำแหน่งของบุตรสาวอย่างแท้จริงเพื่อส่งเหยาเซียนในวันนี้ ซึ่งทำให้คนงงงวย พระชายาหยุนผู้นี้ซึ่งเป็นพระสนมที่พิเศษที่สุดมาโดยตลอด ผู้ซึ่งไม่เต็มใจที่จะพบฮ่องเต้มานานกว่า 20 ปี เหตุใดนางถึงออกจากพระราชวังมาฝังศพของเหยาเซียน
อย่างที่บอกไปคำพูดของผู้คนนั้นยาก0ที่คาดเดาอะไรบางคำก็ไม่ค่อยดี…
