ใช่วันแต่งงานต้องถูกเลื่อนออกไปตอนแรกนางคิดว่าแม้ว่างานแต่งงานครั้งใหญ่ของนางจะไม่มีญาติเข้าร่วมเลย นอกจากเสี่ยวเปา อย่างน้อยนางก็รู้ว่าพี่สาวของนางทุกคนอยู่ในเมืองหลวงและนางก็รู้สึกดีมาก แน่นอน แต่โดยไม่คาดคิด เฟิงหยูเฮงยังไม่กลับมาและเฟิงเซียงหรูก็ป่วยหนัก ซึ่งทำให้นางไม่สามารถคิดที่จะแต่งงานได้
นางถามดงหยิง”เจ้าบอกว่าคนมักจะพูดว่าพวกเขามีความสุขแล้วมันก็จะเป็นไปตามนั้น ถ้ามันเป็นเช่นนั้นจริง ข้าขอให้พี่สามได้แต่งงานอย่างมีความสุขได้หรือไม่ ? ถ้ามันเป็นจริงได้ ข้าก็ไม่ต้องกังวล ข้าไม่สามารถรอได้อีกต่อไป”
ดงหยิงรู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อยสำหรับนางแต่นางก็ยินดีมากเช่นกันนางกล่าวกับเฟิงเฟินได “ญาติของคุณหนูต้องมีความสุขมากถ้าคุณหนูสามารถคิดได้ พวกเขาหวังเสมอว่าคุณหนูมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่น้องตระกูลเฟิง ใช่ ตอนนี้คุณหนูสามารถละทิ้งความเสียใจและคิดเพื่อประโยชน์ของคุณหนูสามได้ แม้แต่ข้าก็รู้สึกอบอุ่นเมื่อได้ฟังเจ้าค่ะ อย่างไรก็ตามคุณหนูไม่เชื่อในเรื่องใด ๆ สิ่งเหล่านี้เป็นข่าวลือของชาวบ้าน และอาการป่วยของคุณหนูสามก็ต้องได้รับการรักษาโดยหมอ ถ้าคุณหนูรีบแต่งงานเพื่อสิ่งนี้ก็ไม่มีความจำเป็นจริง ๆ เจ้าค่ะ”
”ใช่”เฟิงเฟินไดส่ายหัว “น่าเสียดายจริง ๆ ข้าคิดว่าจะทำอะไรให้นางได้เสมอ นอกจากนั้นข้าก็ทำอะไรแบบนั้นในตอนแรก ข้าไม่สามารถตำหนินางได้ ตอนนี้นางป่วยแบบนั้น แต่ข้าไม่สามารถทำอะไรเพื่อนางได้” นางโบกมืออย่างหงุดหงิด “ไม่เป็นไร ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ พี่รองกำลังจะกลับมาถึงเร็ว ๆ นี้ ตราบใดที่นางกลับมา โรคใด ๆ ก็สามารถรักษาให้หายได้ เมื่อพี่สามหายแล้ว ข้าจะได้แต่งงานอย่างสบายใจ ! ”
หลังจากพูดแบบนั้นนางก็หัวเราะอย่างขมขื่นอีกครั้ง “ข้าหนีชะตากรรมของตัวเองไม่ได้จริง ๆ ! พี่รองจะต้องจำน้องสาวคนนี้ไม่ได้ ข้าแต่งงานกับซวนเทียนหยาน และในที่สุดก็กลายมาเป็นพี่สะใภ้ของนาง เจ้าคิดว่าเรื่องนี้ตลกหรือไม่ ดงหยิง ! เจ้าบอกว่าข้าไม่เข้าใจความชอบของซวนเทียนหยาน แต่จริง ๆ แล้วข้าเหมาะกับความชอบของเขาที่สุด คนที่ข้ารู้จักในตอนนั้นเพื่อที่จะทำให้เขาพอใจ เพื่อที่จะได้เชิดหน้าของข้าขึ้นสูงในคฤหาสน์ตระกูลเฟิง ในฐานะพระชายาขององค์ชายห้า ข้าทำทุกอย่างที่ควรทำ และข้าพยายามทุกวิถีทางเพื่อค้นหาว่าเขาชอบและเกลียดอะไร แต่เมื่อนึกถึงตอนนี้ มันจะดูสง่างาม อย่างไรก็ตามทุกอย่างจบลงแล้วตั้งแต่ข้าสัญญาว่าจะแต่งงานกับเขาอีกครั้ง ข้าจะพิจารณาเขาอย่างตั้งใจในอนาคต ข้าจะดูแลและเอาใจใส่อย่างจริงใจ ดิงหยิง ไม่ต้องเป็นห่วงข้า คุณหนูของเจ้าได้เติบโตขึ้นแล้ว”
ทั้งสองกำลังคุยกันแต่มีคนข้างนอกพาเสี่ยวเปาเข้ามา และถามนางว่า “คุณหนู ห้องครัวได้เตรียมเกี๊ยวสำหรับวันส่งท้ายปีเก่า แต่นายน้อยบอกว่าอยากกินซาลาเปา บอกให้ข้าทำ คุณหนูว่าอย่างไรเจ้าคะ ? ”
เฟิงเฟินไดหัวเราะและดึงเสี่ยวเปาไปข้างๆ นาง “ข้าไม่ได้บอกเจ้าหรือว่าเจ้าต้องกินเกี๊ยวในช่วงปีใหม่”
”แต่เสี่ยวเปาชอบซาลาเปา”เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองนาง “ท่านพี่ ซาลาเปา มีแป้งมากมาย อิ่มง่ายกว่าเกี๊ยว และท่านไม่จำเป็นต้องใช้เนื้อสัตว์มากนัก”
เฟิงเฟินไดผงะและจากนั้นนางก็รู้ว่าเสี่ยวเปาหมายถึงสิ่งนี้จริง ๆ ไม่กี่วันที่ผ่านมา พวกเขามีช่วงเวลาที่ยากลำบาก พวกเขากินอาหารมังสวิรัติอยู่เสมอ และบางครั้งพวกเขาก็สามารถแบ่งก๋วยเตี๋ยว 1 ชามมาไว้กิน 2 มื้อ ในบางครั้งเสี่ยวเปามีความโลภ ดังนั้นนางจะทำซาลาเปาที่ใส่แป้งเยอะ ๆ และมีไส้น้อยลง โดยไม่คาดคิดว่าเด็กจะจดจำได้และยังรู้สึกว่าเกี๊ยวหรูหรา เขาไม่กล้ากิน
นางกอดน้องชายไว้ในอ้อมแขนอย่างเป็นทุกข์และพูดเบาๆ ว่า “เด็กโง่ ! เราไม่ต้องทนอีกต่อไป เราไม่ต้องกินซาลาเปาที่มีแต่แป้งและใส่ไส้น้อยแล้ว เป็นเพราะข้าไม่ดี ทำให้เจ้าจะต้องทนทุกข์กับข้า ในอนาคตเจ้าจะสุขสบาย เสี่ยวเปาจะไม่ต้องทนอีกต่อไป”
เด็กคนนั้นไม่เข้าใจเรื่องต่างๆ มากนัก แต่เขาได้ยินมาว่าในอนาคตเขาจะไม่ต้องทนทุกข์เหมือนเมื่อก่อน เขาจึงยิ้ม เขาเงยหน้าขึ้น ยิ้มจนดวงตาเหมือนพระจันทร์เสี้ยวและถามว่า “ดีจังเลย ข้าจะได้กินเกี๊ยวห่อแป้งบาง ๆ ไส้เยอะ ๆ หอม ๆ”
”ใช่!พวกเขาใส่เนื้อสัตว์มากขึ้น เสี่ยวเปาชอบกินเนื้อ”
พี่น้องทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุขแต่เมื่อบ่าวรับใช้ที่ดูแลแขกรีบเข้าไปในลานบ้าน เขายืนอยู่ที่ประตูและพูดเสียงดังว่า “คุณหนูมีเรื่องเกิดขึ้นเจ้าค่ะ ข้ารายงานได้หรือไม่ ? ”
เฟิงเฟินไดไม่ได้ร้ายเหมือนเมื่อก่อนเมื่อนางได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของนางก็เต้นแรงทันทีราวกับว่านางถูกบีบด้วยแรง และความเจ็บปวดทำให้นางยิ้ม และน้ำตาของนางก็ไหลออกมา
เสี่ยวเปายังคงอยู่ในอ้อมแขนของนางและรู้สึกถึงความไม่สบายใจของเฟิงเฟินไดและถามอย่างกระตือรือร้น “ท่านพี่เป็นอะไรขอรับ ? ”
เฟิงเฟินไดส่ายหน้านางปล่อยให้เด็กน้อยเข้ามาเร็ว ๆ แล้วฟังรายงาน “คุณหนู มีคนส่งข่าวมาจากคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล อาการของคุณหนูสามแย่ลงเจ้าค่ะ ตอนนี้มีหมอ 4 คนจากร้านห้องโถงสมุนไพรได้เข้าไปคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลอย่างต่อเนื่องเจ้าค่ะ เมื่อกี้แม้แต่หมหลวงก็ไปด้วยเจ้าค่ะ”
”อะไรนะ? ” เฟิงเฟินไดลุกขึ้นทันที ร่างกายของนางสั่นสะท้าน มีหมอหลายคนเข้ามาในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล พี่สามของนาง… “ไปเอารถม้าออกเร็ว ข้าจะไปคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล ! ” นางคิดไม่ออกและนางก็ไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปด้วยซ้ำ เดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว ด้านหลังนาง เสี่ยวเปากำลังร้องไห้ นางมองย้อนกลับไปและรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย นางกระทืบเท้าของนาง และพาเสี่ยวเปาไปด้วย ทั้งสามคนเข้าไปในรถม้าและรีบไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล
เมื่อนางมาถึงยามที่เฝ้าประตูคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลก็คิดอยู่นานว่านางควรจะได้รับอนุญาตให้เข้าไปหรือไม่ ในที่สุดเฟิงเฟินไดก็พูดกับอีกฝ่าย “ยังไงข้าก็เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของนาง ตอนนี้ตระกูลเฟิงเหลือไม่กี่คน ข้ากับพี่สามสนิทกันมาก แต่ไม่มีแม้แต่ญาติของตระกูลเฟิงอยู่เคียงข้างนาง เจ้าจะยอมรับได้หรือไม่ ? ”
ในที่สุดนางก็เข้าไปอย่างราบรื่นและมองดูสถานที่นี้คฤหาสน์หลังใหญ่แต่บอบบาง ทำให้เฟิงเฟินไดรู้สึกมีอารมณ์มาก นางยังจำได้ว่าตอนที่นางยังเป็นเด็ก นางแอบเข้ามาครั้งหนึ่ง แต่มันเป็นการหลอกล่อองค์ชายเก้าซึ่งเป็นพี่เขยในอนาคตของนางแล้ว เป็นผลให้นางถูกองค์ชายเก้าถูกโยนลงไปในน้ำเป็นการตอบโต้และเฟิงจินหยวนถูกทุบตี
นางเกลียดเฟิงหยูเฮงในเวลานั้นไม่เพียงแต่ขโมยคนรักของนาง แต่ยังทำให้นางต้องทนทุกข์ทรมานกับบาปมากมายในสภาพที่น่าเกลียดน่ากลัวเช่นนี้ แต่ตอนนี้ที่นางคิดอีกครั้ง นางรู้สึกว่านางดูเป็นตัวตลกจริง ๆ องค์ชายเก้าอยู่ไกลเกินเอื้อม แม้แต่ตอนนี้เมื่อนางคิดถึงคนที่มีดอกบัวสีม่วงระหว่างคิ้ว หัวใจของนางก็ยังคงเต้นรัว แต่นางเข้าใจแล้วว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ ใครชอบนางและใครไม่ใช่นาง
ไม่เป็นไรเฟิงเฟินไดคิดว่าคน ๆ นั้นไม่ใช่แค่พี่เขยของนาง แต่ยังเป็นน้องชายของคู่หมั้นของนางที่ไม่สามารถหลบเลี่ยงได้จากครอบครัว และจะไม่ลงเอยในฐานะคนแปลกหน้าและศัตรู
มีคนพานางไปยังเรือนที่เฟิงเซียงหรูพักอาศัยแต่ท่าทีที่มีต่อนางไม่ค่อยดีนักใบหน้าของบ่าวรับใช้เย็นชาและคำพูดของนางก็ดูโกรธ เมื่อถึงเวลาที่ต้องหันกลับมา นางพูดห้วน ๆ ว่า “ดูทางสิ ถึงตรงนั้นให้เลี้ยวซ้ายที่ทางแยกหน้าอย่าไปทางขวา”
เฟิงเฟินไดยิ้มในใจอย่างขมขื่นแต่นางก็ไม่สนใจ ท้ายที่สุดมันเป็นบาปทั้งหมดที่นางเคยทำในอดีต ทุกคนไม่พอใจ ดังนั้นใครจะไว้ใจนางได้ แล้วจะมีหน้าตายิ้มแย้มต้อนรับนางได้อย่างไร ? คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลนี้เคยเป็นที่อิจฉามากจนนางอยากจะบีบคอเฟิงหยูเฮงและย้ายเข้ามาอยู่เอง แต่นางก็ไม่เคยประสบความสำเร็จ คาดไม่ถึงว่านอกจากเฟิงหยูเฮง เฟิงเซียงหรูยังสามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้เช่นเดียวกับเจ้าของครึ่งหนึ่ง ทำให้นางอิจฉาเล็กน้อย
เฟิงเซียงหรูกระอักเลือดอาการของนางแย่มากในวันนี้ นางยังคงกระอักเลือดออกมาจนหน้าซีด อันชิกังวลมากที่หมอจากร้านห้องโถงสมุนไพรมากัน 4-5 คน เหรินซีเฟิง เฟิงเทียนหยู และเป่ยฟู่หรงก็มาด้วย และเฟิงเทียนหยูไปพาหมอหลวงมาด้วย เป็นที่น่าเสียดายที่หมอทุกคนสรุปออกมาว่า “ท่านฮูหยิน ข้าเสียใจด้วย คุณหนูสามอาจจะไม่รอดหลังจากคืนนี้ขอรับ”
อันชิแทบหมดแรงนางไม่สามารถพยุงตัวได้หลังจากใช้ความพยายามอย่างหนัก นางไม่สามารถบอกความเจ็บปวดของนางได้ เมื่อเฟิงหยูเฮงกลับมาที่เมืองหลวง นางทำได้เพียงเฝ้าดูบุตรสาวร้องไห้เงียบ ๆ นางทะเลาะกับเฟิงจินหยวน และนางก็มีบุตรคนเดียวในชีวิตนี้ นางคิดว่าไม่ว่าจะเป็นบุตรชายหรือบุตรสาว นางจะเลี้ยงพวกเขาเป็นอย่างดี น่าเสียดาย … หรือโทษตัวเอง ? นางเป็นคนที่เลี้ยงดูบุตรสาวไม่ดี ทำให้วันนี้เฟิงเซียงหรูจะจากไป ไม่รอดคืนนี้ ไม่รอดคืนนี้ ! นางจะจัดการศพให้เสร็จ แล้วตายตามเฟิงเซียงหรู เพื่อไปยมโลกและดูแลนางให้ดี
ความคิดของอันชิมีมากมายเหรินซีเฟิงและสองสามคนชักชวนนาง แต่พวกนางก็อดไม่ได้ที่จะทำร้ายคนรุ่นด้วยกัน เหรินซีเฟิงมองไปที่เฟิงเซียงหรู ทันใดนั้นเองก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อไม่กี่เดือนก่อนตอนที่พระชายาหยุนเกิดการเปลี่ยนแปลง นางขอให้องค์ชายหกไปที่ตำหนักจุน เมื่อนางเห็นพระชายาหยุน เขากล่าวว่า ข้าจะบอกกับน้องเก้าได้อย่างไร ?
เหรินซีเฟิงคิดว่าตอนนี้นางมีความคิดเดียวกันถ้าเฟิงเซียงหรูไม่สามารถรักษาได้ นางจะบอกเฟิงหยูเฮงอย่างไหร่เมื่อนางกลับมา ?
บ่าวรับใช้เข้ามากระซิบ”คุณหนูสี่รอข้างนอกเจ้าค่ะ”
ทุกคนผงะและไม่รู้ว่าคุณหนูสี่คือใครจนกระทั่งเป่ยฟู่หรงพูดว่า “ใช่เฟิงเฟินไดหรือไม่ ? ”
เฟิงเทียนหยูขมวดคิ้ว”นางมาทำอะไรที่นี่ ? ” หันหน้าไปอีกครั้ง เมื่อเห็นอันชิไม่ตอบรับ เพียงแต่จ้องมองด้วยความเสียใจ นางจึงไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้และแสดงท่าทางให้อีกสองคน ทั้งสามออกไปจากห้องและมาที่ลานด้วยกัน
เฟิงเฟินไดยืนอยู่ที่ประตูโดยจับมือเสี่ยวเปาดงหยิงโอบเสี่ยวเปาเป็นครั้งคราวเพราะกลัวลมหนาวจะเข้ามา
เมื่อหลายคนเห็นท่าทางของเฟิงเฟินไดเหรินซีเฟิงจึงพูด นางถามเฟิงเฟินได “เจ้ามาทำอะไร ? ”
เฟิงเฟินไดกล่าว”ข้าได้ยินมาว่าพี่สามป่วยหนัก”
”แล้วไง”เฟิงเทียนหยูรีบพูด “เซียงหรูไม่สบายแบบนี้ เจ้ายังอยากแกล้งนางอีกหรือ ? เฟิงเฟินได ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากับองค์ชายห้ากำลังจะแต่งงานกัน ดังนั้นจงเตรียมตัวให้ดีสำหรับการแต่งงาน อย่ารบกวนเซียงหรูอีกต่อไป ลองคิดดูว่าก่อนหน้านี้เจ้าทำอะไรไว้”
เป่ยฟู่หรงกล่าวว่า”ใช่ เราไม่อยากสนใจเรื่องความบาดหมางระหว่างพี่น้องตระกูลเฟิงของเจ้า ข้าแค่หวังว่าเซียงหรูจะจากไปอย่างสงบในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต และไม่ต้องกังวลกับการถูกขังในช่วงชีวิตของนาง เฟิงเฟินได เจ้าช่วยทำให้นางสมหวังได้หรือไม่ ! ”
พูดเพียงคำเดียวลมหายใจของเฟิงเฟินไดก็ดังขึ้นจากหน้าท้องของนางพร้อมกับความหวานที่เต็มปาก นางทำงานหนักมากเพื่อระงับแรงกระตุ้นของการกระอักเลือด แต่ถึงอย่างนั้นเลือดก็ไหลออกมาจากมุมริมฝีปาก…
นางถามดงหยิง”เจ้าบอกว่าคนมักจะพูดว่าพวกเขามีความสุขแล้วมันก็จะเป็นไปตามนั้น ถ้ามันเป็นเช่นนั้นจริง ข้าขอให้พี่สามได้แต่งงานอย่างมีความสุขได้หรือไม่ ? ถ้ามันเป็นจริงได้ ข้าก็ไม่ต้องกังวล ข้าไม่สามารถรอได้อีกต่อไป”
ดงหยิงรู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อยสำหรับนางแต่นางก็ยินดีมากเช่นกันนางกล่าวกับเฟิงเฟินได “ญาติของคุณหนูต้องมีความสุขมากถ้าคุณหนูสามารถคิดได้ พวกเขาหวังเสมอว่าคุณหนูมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่น้องตระกูลเฟิง ใช่ ตอนนี้คุณหนูสามารถละทิ้งความเสียใจและคิดเพื่อประโยชน์ของคุณหนูสามได้ แม้แต่ข้าก็รู้สึกอบอุ่นเมื่อได้ฟังเจ้าค่ะ อย่างไรก็ตามคุณหนูไม่เชื่อในเรื่องใด ๆ สิ่งเหล่านี้เป็นข่าวลือของชาวบ้าน และอาการป่วยของคุณหนูสามก็ต้องได้รับการรักษาโดยหมอ ถ้าคุณหนูรีบแต่งงานเพื่อสิ่งนี้ก็ไม่มีความจำเป็นจริง ๆ เจ้าค่ะ”
”ใช่”เฟิงเฟินไดส่ายหัว “น่าเสียดายจริง ๆ ข้าคิดว่าจะทำอะไรให้นางได้เสมอ นอกจากนั้นข้าก็ทำอะไรแบบนั้นในตอนแรก ข้าไม่สามารถตำหนินางได้ ตอนนี้นางป่วยแบบนั้น แต่ข้าไม่สามารถทำอะไรเพื่อนางได้” นางโบกมืออย่างหงุดหงิด “ไม่เป็นไร ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ พี่รองกำลังจะกลับมาถึงเร็ว ๆ นี้ ตราบใดที่นางกลับมา โรคใด ๆ ก็สามารถรักษาให้หายได้ เมื่อพี่สามหายแล้ว ข้าจะได้แต่งงานอย่างสบายใจ ! ”
หลังจากพูดแบบนั้นนางก็หัวเราะอย่างขมขื่นอีกครั้ง “ข้าหนีชะตากรรมของตัวเองไม่ได้จริง ๆ ! พี่รองจะต้องจำน้องสาวคนนี้ไม่ได้ ข้าแต่งงานกับซวนเทียนหยาน และในที่สุดก็กลายมาเป็นพี่สะใภ้ของนาง เจ้าคิดว่าเรื่องนี้ตลกหรือไม่ ดงหยิง ! เจ้าบอกว่าข้าไม่เข้าใจความชอบของซวนเทียนหยาน แต่จริง ๆ แล้วข้าเหมาะกับความชอบของเขาที่สุด คนที่ข้ารู้จักในตอนนั้นเพื่อที่จะทำให้เขาพอใจ เพื่อที่จะได้เชิดหน้าของข้าขึ้นสูงในคฤหาสน์ตระกูลเฟิง ในฐานะพระชายาขององค์ชายห้า ข้าทำทุกอย่างที่ควรทำ และข้าพยายามทุกวิถีทางเพื่อค้นหาว่าเขาชอบและเกลียดอะไร แต่เมื่อนึกถึงตอนนี้ มันจะดูสง่างาม อย่างไรก็ตามทุกอย่างจบลงแล้วตั้งแต่ข้าสัญญาว่าจะแต่งงานกับเขาอีกครั้ง ข้าจะพิจารณาเขาอย่างตั้งใจในอนาคต ข้าจะดูแลและเอาใจใส่อย่างจริงใจ ดิงหยิง ไม่ต้องเป็นห่วงข้า คุณหนูของเจ้าได้เติบโตขึ้นแล้ว”
ทั้งสองกำลังคุยกันแต่มีคนข้างนอกพาเสี่ยวเปาเข้ามา และถามนางว่า “คุณหนู ห้องครัวได้เตรียมเกี๊ยวสำหรับวันส่งท้ายปีเก่า แต่นายน้อยบอกว่าอยากกินซาลาเปา บอกให้ข้าทำ คุณหนูว่าอย่างไรเจ้าคะ ? ”
เฟิงเฟินไดหัวเราะและดึงเสี่ยวเปาไปข้างๆ นาง “ข้าไม่ได้บอกเจ้าหรือว่าเจ้าต้องกินเกี๊ยวในช่วงปีใหม่”
”แต่เสี่ยวเปาชอบซาลาเปา”เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองนาง “ท่านพี่ ซาลาเปา มีแป้งมากมาย อิ่มง่ายกว่าเกี๊ยว และท่านไม่จำเป็นต้องใช้เนื้อสัตว์มากนัก”
เฟิงเฟินไดผงะและจากนั้นนางก็รู้ว่าเสี่ยวเปาหมายถึงสิ่งนี้จริง ๆ ไม่กี่วันที่ผ่านมา พวกเขามีช่วงเวลาที่ยากลำบาก พวกเขากินอาหารมังสวิรัติอยู่เสมอ และบางครั้งพวกเขาก็สามารถแบ่งก๋วยเตี๋ยว 1 ชามมาไว้กิน 2 มื้อ ในบางครั้งเสี่ยวเปามีความโลภ ดังนั้นนางจะทำซาลาเปาที่ใส่แป้งเยอะ ๆ และมีไส้น้อยลง โดยไม่คาดคิดว่าเด็กจะจดจำได้และยังรู้สึกว่าเกี๊ยวหรูหรา เขาไม่กล้ากิน
นางกอดน้องชายไว้ในอ้อมแขนอย่างเป็นทุกข์และพูดเบาๆ ว่า “เด็กโง่ ! เราไม่ต้องทนอีกต่อไป เราไม่ต้องกินซาลาเปาที่มีแต่แป้งและใส่ไส้น้อยแล้ว เป็นเพราะข้าไม่ดี ทำให้เจ้าจะต้องทนทุกข์กับข้า ในอนาคตเจ้าจะสุขสบาย เสี่ยวเปาจะไม่ต้องทนอีกต่อไป”
เด็กคนนั้นไม่เข้าใจเรื่องต่างๆ มากนัก แต่เขาได้ยินมาว่าในอนาคตเขาจะไม่ต้องทนทุกข์เหมือนเมื่อก่อน เขาจึงยิ้ม เขาเงยหน้าขึ้น ยิ้มจนดวงตาเหมือนพระจันทร์เสี้ยวและถามว่า “ดีจังเลย ข้าจะได้กินเกี๊ยวห่อแป้งบาง ๆ ไส้เยอะ ๆ หอม ๆ”
”ใช่!พวกเขาใส่เนื้อสัตว์มากขึ้น เสี่ยวเปาชอบกินเนื้อ”
พี่น้องทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุขแต่เมื่อบ่าวรับใช้ที่ดูแลแขกรีบเข้าไปในลานบ้าน เขายืนอยู่ที่ประตูและพูดเสียงดังว่า “คุณหนูมีเรื่องเกิดขึ้นเจ้าค่ะ ข้ารายงานได้หรือไม่ ? ”
เฟิงเฟินไดไม่ได้ร้ายเหมือนเมื่อก่อนเมื่อนางได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของนางก็เต้นแรงทันทีราวกับว่านางถูกบีบด้วยแรง และความเจ็บปวดทำให้นางยิ้ม และน้ำตาของนางก็ไหลออกมา
เสี่ยวเปายังคงอยู่ในอ้อมแขนของนางและรู้สึกถึงความไม่สบายใจของเฟิงเฟินไดและถามอย่างกระตือรือร้น “ท่านพี่เป็นอะไรขอรับ ? ”
เฟิงเฟินไดส่ายหน้านางปล่อยให้เด็กน้อยเข้ามาเร็ว ๆ แล้วฟังรายงาน “คุณหนู มีคนส่งข่าวมาจากคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล อาการของคุณหนูสามแย่ลงเจ้าค่ะ ตอนนี้มีหมอ 4 คนจากร้านห้องโถงสมุนไพรได้เข้าไปคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลอย่างต่อเนื่องเจ้าค่ะ เมื่อกี้แม้แต่หมหลวงก็ไปด้วยเจ้าค่ะ”
”อะไรนะ? ” เฟิงเฟินไดลุกขึ้นทันที ร่างกายของนางสั่นสะท้าน มีหมอหลายคนเข้ามาในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล พี่สามของนาง… “ไปเอารถม้าออกเร็ว ข้าจะไปคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล ! ” นางคิดไม่ออกและนางก็ไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปด้วยซ้ำ เดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว ด้านหลังนาง เสี่ยวเปากำลังร้องไห้ นางมองย้อนกลับไปและรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย นางกระทืบเท้าของนาง และพาเสี่ยวเปาไปด้วย ทั้งสามคนเข้าไปในรถม้าและรีบไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล
เมื่อนางมาถึงยามที่เฝ้าประตูคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลก็คิดอยู่นานว่านางควรจะได้รับอนุญาตให้เข้าไปหรือไม่ ในที่สุดเฟิงเฟินไดก็พูดกับอีกฝ่าย “ยังไงข้าก็เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของนาง ตอนนี้ตระกูลเฟิงเหลือไม่กี่คน ข้ากับพี่สามสนิทกันมาก แต่ไม่มีแม้แต่ญาติของตระกูลเฟิงอยู่เคียงข้างนาง เจ้าจะยอมรับได้หรือไม่ ? ”
ในที่สุดนางก็เข้าไปอย่างราบรื่นและมองดูสถานที่นี้คฤหาสน์หลังใหญ่แต่บอบบาง ทำให้เฟิงเฟินไดรู้สึกมีอารมณ์มาก นางยังจำได้ว่าตอนที่นางยังเป็นเด็ก นางแอบเข้ามาครั้งหนึ่ง แต่มันเป็นการหลอกล่อองค์ชายเก้าซึ่งเป็นพี่เขยในอนาคตของนางแล้ว เป็นผลให้นางถูกองค์ชายเก้าถูกโยนลงไปในน้ำเป็นการตอบโต้และเฟิงจินหยวนถูกทุบตี
นางเกลียดเฟิงหยูเฮงในเวลานั้นไม่เพียงแต่ขโมยคนรักของนาง แต่ยังทำให้นางต้องทนทุกข์ทรมานกับบาปมากมายในสภาพที่น่าเกลียดน่ากลัวเช่นนี้ แต่ตอนนี้ที่นางคิดอีกครั้ง นางรู้สึกว่านางดูเป็นตัวตลกจริง ๆ องค์ชายเก้าอยู่ไกลเกินเอื้อม แม้แต่ตอนนี้เมื่อนางคิดถึงคนที่มีดอกบัวสีม่วงระหว่างคิ้ว หัวใจของนางก็ยังคงเต้นรัว แต่นางเข้าใจแล้วว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ ใครชอบนางและใครไม่ใช่นาง
ไม่เป็นไรเฟิงเฟินไดคิดว่าคน ๆ นั้นไม่ใช่แค่พี่เขยของนาง แต่ยังเป็นน้องชายของคู่หมั้นของนางที่ไม่สามารถหลบเลี่ยงได้จากครอบครัว และจะไม่ลงเอยในฐานะคนแปลกหน้าและศัตรู
มีคนพานางไปยังเรือนที่เฟิงเซียงหรูพักอาศัยแต่ท่าทีที่มีต่อนางไม่ค่อยดีนักใบหน้าของบ่าวรับใช้เย็นชาและคำพูดของนางก็ดูโกรธ เมื่อถึงเวลาที่ต้องหันกลับมา นางพูดห้วน ๆ ว่า “ดูทางสิ ถึงตรงนั้นให้เลี้ยวซ้ายที่ทางแยกหน้าอย่าไปทางขวา”
เฟิงเฟินไดยิ้มในใจอย่างขมขื่นแต่นางก็ไม่สนใจ ท้ายที่สุดมันเป็นบาปทั้งหมดที่นางเคยทำในอดีต ทุกคนไม่พอใจ ดังนั้นใครจะไว้ใจนางได้ แล้วจะมีหน้าตายิ้มแย้มต้อนรับนางได้อย่างไร ? คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลนี้เคยเป็นที่อิจฉามากจนนางอยากจะบีบคอเฟิงหยูเฮงและย้ายเข้ามาอยู่เอง แต่นางก็ไม่เคยประสบความสำเร็จ คาดไม่ถึงว่านอกจากเฟิงหยูเฮง เฟิงเซียงหรูยังสามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้เช่นเดียวกับเจ้าของครึ่งหนึ่ง ทำให้นางอิจฉาเล็กน้อย
เฟิงเซียงหรูกระอักเลือดอาการของนางแย่มากในวันนี้ นางยังคงกระอักเลือดออกมาจนหน้าซีด อันชิกังวลมากที่หมอจากร้านห้องโถงสมุนไพรมากัน 4-5 คน เหรินซีเฟิง เฟิงเทียนหยู และเป่ยฟู่หรงก็มาด้วย และเฟิงเทียนหยูไปพาหมอหลวงมาด้วย เป็นที่น่าเสียดายที่หมอทุกคนสรุปออกมาว่า “ท่านฮูหยิน ข้าเสียใจด้วย คุณหนูสามอาจจะไม่รอดหลังจากคืนนี้ขอรับ”
อันชิแทบหมดแรงนางไม่สามารถพยุงตัวได้หลังจากใช้ความพยายามอย่างหนัก นางไม่สามารถบอกความเจ็บปวดของนางได้ เมื่อเฟิงหยูเฮงกลับมาที่เมืองหลวง นางทำได้เพียงเฝ้าดูบุตรสาวร้องไห้เงียบ ๆ นางทะเลาะกับเฟิงจินหยวน และนางก็มีบุตรคนเดียวในชีวิตนี้ นางคิดว่าไม่ว่าจะเป็นบุตรชายหรือบุตรสาว นางจะเลี้ยงพวกเขาเป็นอย่างดี น่าเสียดาย … หรือโทษตัวเอง ? นางเป็นคนที่เลี้ยงดูบุตรสาวไม่ดี ทำให้วันนี้เฟิงเซียงหรูจะจากไป ไม่รอดคืนนี้ ไม่รอดคืนนี้ ! นางจะจัดการศพให้เสร็จ แล้วตายตามเฟิงเซียงหรู เพื่อไปยมโลกและดูแลนางให้ดี
ความคิดของอันชิมีมากมายเหรินซีเฟิงและสองสามคนชักชวนนาง แต่พวกนางก็อดไม่ได้ที่จะทำร้ายคนรุ่นด้วยกัน เหรินซีเฟิงมองไปที่เฟิงเซียงหรู ทันใดนั้นเองก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อไม่กี่เดือนก่อนตอนที่พระชายาหยุนเกิดการเปลี่ยนแปลง นางขอให้องค์ชายหกไปที่ตำหนักจุน เมื่อนางเห็นพระชายาหยุน เขากล่าวว่า ข้าจะบอกกับน้องเก้าได้อย่างไร ?
เหรินซีเฟิงคิดว่าตอนนี้นางมีความคิดเดียวกันถ้าเฟิงเซียงหรูไม่สามารถรักษาได้ นางจะบอกเฟิงหยูเฮงอย่างไหร่เมื่อนางกลับมา ?
บ่าวรับใช้เข้ามากระซิบ”คุณหนูสี่รอข้างนอกเจ้าค่ะ”
ทุกคนผงะและไม่รู้ว่าคุณหนูสี่คือใครจนกระทั่งเป่ยฟู่หรงพูดว่า “ใช่เฟิงเฟินไดหรือไม่ ? ”
เฟิงเทียนหยูขมวดคิ้ว”นางมาทำอะไรที่นี่ ? ” หันหน้าไปอีกครั้ง เมื่อเห็นอันชิไม่ตอบรับ เพียงแต่จ้องมองด้วยความเสียใจ นางจึงไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้และแสดงท่าทางให้อีกสองคน ทั้งสามออกไปจากห้องและมาที่ลานด้วยกัน
เฟิงเฟินไดยืนอยู่ที่ประตูโดยจับมือเสี่ยวเปาดงหยิงโอบเสี่ยวเปาเป็นครั้งคราวเพราะกลัวลมหนาวจะเข้ามา
เมื่อหลายคนเห็นท่าทางของเฟิงเฟินไดเหรินซีเฟิงจึงพูด นางถามเฟิงเฟินได “เจ้ามาทำอะไร ? ”
เฟิงเฟินไดกล่าว”ข้าได้ยินมาว่าพี่สามป่วยหนัก”
”แล้วไง”เฟิงเทียนหยูรีบพูด “เซียงหรูไม่สบายแบบนี้ เจ้ายังอยากแกล้งนางอีกหรือ ? เฟิงเฟินได ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากับองค์ชายห้ากำลังจะแต่งงานกัน ดังนั้นจงเตรียมตัวให้ดีสำหรับการแต่งงาน อย่ารบกวนเซียงหรูอีกต่อไป ลองคิดดูว่าก่อนหน้านี้เจ้าทำอะไรไว้”
เป่ยฟู่หรงกล่าวว่า”ใช่ เราไม่อยากสนใจเรื่องความบาดหมางระหว่างพี่น้องตระกูลเฟิงของเจ้า ข้าแค่หวังว่าเซียงหรูจะจากไปอย่างสงบในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต และไม่ต้องกังวลกับการถูกขังในช่วงชีวิตของนาง เฟิงเฟินได เจ้าช่วยทำให้นางสมหวังได้หรือไม่ ! ”
พูดเพียงคำเดียวลมหายใจของเฟิงเฟินไดก็ดังขึ้นจากหน้าท้องของนางพร้อมกับความหวานที่เต็มปาก นางทำงานหนักมากเพื่อระงับแรงกระตุ้นของการกระอักเลือด แต่ถึงอย่างนั้นเลือดก็ไหลออกมาจากมุมริมฝีปาก…
