”ข้าแค่อยากเจอนางนางเป็นพี่สาวของข้า” เฟิงเฟินไดวิงวอนพร้อมกับความดันเลือดที่พุ่งพล่านของนาง “ข้าแค่อยากไปดูนาง ข้าไม่ได้มาเพื่อสร้างปัญหา พวกเจ้าเห็นหรือไม่ ข้าพาเสี่ยวเปามาด้วย ข้าพาเขามาที่นี่เพราะพี่สามชอบเขามาก” นางผลักเสี่ยวเปาไปข้างหน้า “เสี่ยวเปา ขอพี่สาวของเจ้า เราจะได้เข้าไปข้างใน” เสี่ยวเปาไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาก็ยังคงร้องไห้ สำหรับเหรินซีเฟิง เขากล่าวว่า “พี่สาวของข้าเป็นคนดีปล่อยนางเข้าไป ! หรือจะให้ข้าเป็นตัวประกันก็ได้ ข้าสามารถเป็นตัวประกันได้ขอรับ” ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาถูกลักพาตัวไป ดงหยิงอธิบายกับเขาเกี่ยวกับการลักพาตัว จุดประสงค์ของเรื่องราวเช่นตัวประกันคือการแจ้งเตือนเขาเพื่อที่เขาจะได้ระมัดระวังมากขึ้นในอนาคต แต่นางไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะจำมันได้
เหรินซีเฟิงและคนอื่นๆ รู้สึกไม่สบายใจเมื่อได้ยินเสี่ยวเปาพูดเช่นนั้น แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่เฟิงเฟินไดได้ทำ ก็ทำให้หัวใจของพวกนางแข็งกระด้างอีกครั้ง และพวกนางก็ปฏิเสธที่จะตกลงกับสิ่งใด หลายคนอยู่ในทางตัน แต่พวกนางได้ยินเสียงของอันชิมาจากประตูบ้านด้านหลังของนาง อันชิกล่าวว่า “ให้นางเข้ามา ! นางพูดถูก ไม่ว่าอย่างไรเซียงหรูก็เป็นพี่สาวของนางในฐานะบุตรของตระกูลเฟิง ขอเพียงให้เซียงหรูได้ใช้ช่วงเวลาสุดท้ายของนางกับพี่น้อง นางจะไม่มีญาติในตระกูลเฟิง” นางพูดพลางหันข้าง เปิดช่องประตู “พี่สามของเจ้าไม่เคยตำหนิเจ้าเลย ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรกับนาง นางมักจะบอกข้าว่าเจ้าเป็นแค่เด็ก และเพิกเฉย นางเป็นพี่สาวและไม่สามารถโกรธเจ้าได้ เมื่อตื่นมานางยังพูดถึงการแต่งงานของเจ้า นางบอกว่านางอาจอยู่ได้ไม่ถึงวันแต่งงานของเจ้า ให้ข้าเตรียมสินเดิมให้เจ้า นางเป็นคนที่ดูแลร้านเย็บปักถักร้อยในมณฑลจี่อัน ข้าได้เตรียมทั้งหมดไว้สำหรับเจ้า และเจ้าจะนำติดตัวไปด้วยเมื่อเจ้ากลับไป มันอาจจะเทียบไม่ได้กับทรัพย์สินของราชวงศ์ แต่อย่างไรก็ตามมันก็มาจากใจของนางเช่นกัน”
เลือดที่นางกล้ำกลืนไว้ในอกของนางไม่สามารถฝืนทนได้อีกต่อไปนางกระอักเลือกออกมาและเซไปมาเกือบจะล้มลง เหรินซีเฟิงก็รีบรั้งนางไว้ นางทรงตัวและโบกมือให้เหรินซีเฟิง “ข้าไม่เป็นอะไร” จากนั้นนางก็เดินโซซัดโซเซเข้าไปในห้อง และในแวบแรกที่นางเห็นใบหน้าที่ไร้สีเลือดนอนอยู่บนเตียง น้ำตาของนางก็ไหลริน
นอกจากเฟิงหยูเฮงและเฟิงเซียงหรูแล้วยังมีเด็กสองคนในตระกูลเฟิงที่สามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันและรู้สึกเสียใจต่อกันและกัน เฟิงเฟินไดไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งนางจะหลั่งน้ำตาให้กับเฟิงเซียงหรูเช่นนี้ นางมักจะรู้สึกว่าคนในตระกูลเฟิงนั้นตายไปหมดแล้ว นางไม่หลงเหลือความคิดดี ๆ ให้กับคฤหาสน์ นางเกลียดทุกคนในคฤหาสน์ แต่เวลาผ่านไป และวันหนึ่งนางเติบโตขึ้น เมื่อสองเดือนที่แล้ว ตอนนี้นางเป็นสาวน้อยที่ถึงวัยปักปิ่นแล้ว ดังนั้นนางจึงเข้าใจความหมายของครอบครัวความหมายของพี่สาวน้องสาว และความหมายของความเสียใจ
นางทิ้งตัวลงข้างเตียงของเฟิงเซียงหรูและในชั่วขณะหนึ่ง ความทรงจำในวัยเด็กที่ถูกปิดผนึกแล่นเข้ามาในสมอง นางจับมือของเซียงหรูหรูและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ความคิดของนางสับสนวุ่นวายและมันเป็นเรื่องในวัยเด็กทั้งหมด นางควรเริ่มต้นที่ไหน ?
ในที่สุดนางก็เปิดปากของนางสิ่งแรกที่นางพูดคือตอนนางอายุ 4 ขวบ พี่สาวทั้งสองแอบออกจากบ้าน และเห็นครอบครัวหนึ่งแต่งงานกับภรรยา… “ตอนนั้นเราบอกว่าเราจะแต่งงานพร้อมกันเมื่อเราโตขึ้น ! เราเกิดปีเดียวกัน เราควรจะแต่งงานพร้อมกัน ต่อมาเมื่อข้ากลับบ้านทีหลัง ข้าไม่สามารถแอบกลับไปทางประตูหลังได้สำเร็จ ท่านพ่อพบข้า ท่านพ่อต้องการตีเรา แต่เป็นท่านแม่เหยาที่ขอร้องช่วยเรา ข้าจำได้ว่าเจ้าบอกว่าท่านแม่อ่อนโยนดีกว่าท่านพ่อมาก นั่นเป็นความลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเรา ท่านพ่อดุเรา เราจะแอบด่าท่านพ่อว่าท่านพ่อเป็นคนไม่ดี”
”พี่สามจำได้หรือไม่ว่าครั้งหนึ่งเราแอบโยนหนอนใส่ใต้กระโปรงของเฉินหยูเพราะเราได้ยินนางพูดว่านางเป็นคนที่สวยที่สุดในโลก และนางก็แอบพูดว่าพี่รอง นางกลัวและร้องไห้ไปฟ้องท่านพ่อ ในเวาลนั้นท่านพ่อไม่เชื่อ ท่านพ่อคิดว่านางสวยกว่าพวกเรา และนางน่าจะมีประโยชน์กับตระกูลเฟิงมากกว่าพวกเราในอนาคต ดังนั้นท่านพ่อจึงชอบเฉินหยูและลงโทษเราครั้งนั้น ท่านพ่อตัดสินลงโทษพวกเรา และให้ข้ายืนแบกหม้อไว้ทั้งวัน ส่วนท่านพี่ถูกลงโทษให้คุกเข่าในวิหารสามวันสามคืน และท่านพี่ไม่ได้รับอนุญาตให้กินข้าว ข้าไปกลางดึก ข้าเอาข้าวไปให้ท่านพี่ และพบว่าประตูถูกล็อค ข้าจึงปีนหน้าต่าง ผลก็คือข้าปีนไม่เก่งและตกลงมาจนฟันของข้าหัก”
”แม้ว่าข้าจะเอาแต่ใจในตอนเด็ก ๆ แต่จริง ๆ แล้วชีวิตของเราก็ไม่ได้ดีขึ้นมากนัก ท่านป้าอันมีร้านเย็บปักถักร้อย ส่วนท่านแม่ของข้ามีภูมิหลังที่ไม่ดีและไม่มีอะไร เลยท่านพ่อต้องมาเสียเวลากับพวกเรา แต่ท่านพ่อก็ไม่ยอมให้มากกว่านี้ ข้าไม่มีเครื่องประดับมากนักและไม่เคยเห็นรองเท้าเงิน ท่านพี่ให้ผ้าเช็ดหน้าปักลายในวันเกิดอายุ 5 ขวบของข้า และลวดลายบนนั้นแม้แต่หญิงชราก็อดไม่ได้ที่จะอยากได้ ข้าชอบมันมาก จนถึงตอนนี้ข้ายังเก็บไว้”
”ท่านพี่ข้ากำลังจะแต่งงาน แต่ทำไมท่านพี่ถึงหลับไป ท่านพี่บอกว่าจะแต่งงานพร้อมกับข้าไม่ใช่หรือ ลุกขึ้น อย่าเป็นแบบนี้ ข้าจะบอกท่านพี่ว่าองค์ชายเจ็ดยังมีชีวิตอยู่ พระองค์เป็นเทพเซียน พระองค์จะตายได้อย่างไร ท่านพี่ไม่ได้ยินคำบอกเล่าหรือ ตื่นขึ้นมาเร็ว ๆ ถ้าพระองค์กลับมาและไม่เห็นท่านพี่ จะทำอย่างไร ? นอกจากนี้ซวนเทียนหยานบอกว่าพี่รองจะกลับมาถึงก่อนปีใหม่ ท่านพี่รอก่อนอีก 2-3 วัน ท่านไม่อยากได้ยินนางเล่าให้ฟังด้วยตัวเองหรือว่าเกิดอะไรขึ้น ท่านจะตายแบบนี้ไม่ได้ ท่านพี่ ! ” นางเสียใจมากขึ้นเรื่อย ๆ นางตะโกนเสียงดัง “เฟิงเซียงหรู ถ้าท่านพี่ตายแบบนี้ พระองค์จะไม่ยกโทษให้ท่านเมื่อพระองค์กลับมา พี่รองก็ไม่ให้อภัยท่านพี่เช่นกัน ท่านพี่จะตายไม่ได้ ! ”
เฟิงเฟินไดร้องไห้เสียงดังราวกับจะร้องไห้ออกมาด้วยความคับแค้นใจที่นางต้องทนทุกข์ทรมานมานานหลายปีแต่เมื่อร้องไห้นางรู้สึกราวกับว่ามีมือกำลังลูบหัวนางเบา ๆ และเสียงที่แผ่วเบาดังมาจากเหนือศีรษะของนางพูดกับนางว่า “น้องโง่ ข้ายังไม่ตาย ! ”
เฟิงเฟินไดดีใจมากทุกคนมีความสุขมาก และอันชิก็ปิดใบหน้าของนางด้วยความสุข นางอยากจะตื่น หมอบอกว่าตราบใดที่นางยังตื่นได้ นางก็ยังรอได้อีก 2-3 วัน ตอนนี้ไม่ได้คาดหวังว่าหมอจะรักษาเฟิงเซียงหรูได้ นางแค่ต้องการยื้อเฟิงเซียงหรูเพื่อรอเฟิงหยูเฮงกลับมา ตอนนี้เฟิงเซียงหรูตื่นขึ้นมา ดูเหมือนว่านางจะได้บุตรสาวกลับมาอีกครั้ง นางหัวเราะและร้องไห้ พร้อมเอ่ยว่า “เคราะห์ดีที่ยังมีคุณหนูสี่อยู่ที่นี่”
”พี่สาม”เฟิงเฟินไดจับมือเฟิงเซียงหรูและไม่สามารถหยุดสะอื้นได้ นางไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป
จากนั้นเฟิงเซียงหรูมองไปที่นางด้วยรอยยิ้มและพูดกับนางว่า “เจ้าพูดถูก ข้ายังตายไม่ได้ ยังไงข้าต้องอยู่จนกว่าพี่รองจะกลับมา”
เฟิงเฟินไดโกรธมาก”ท่านพี่รู้จักพี่รอง ท่านพี่ไม่ได้คิดถึงข้าด้วยซ้ำ ท่านพี่ลืมสิ่งที่ท่านพี่พูดตอนเด็กไปหรือยัง ถ้าท่านพี่ไม่สามารถแต่งงานพร้อมข้าได้ตอนนี้ ข้ากำลังจะแต่งงาน ท่านพี่ไม่สามารถปิดบังได้ ข้ารู้ว่าข้าเคยทำสิ่งผิดพลาดมากมายมาก่อน แต่เมื่อก่อนข้ายังเป็นเด็ก ใครบอกว่าข้าจะไม่สนใจเรื่องนี้ ใครบอกว่าพี่สาวต้องจำน้องสาวไว้เสมอ ใครบอกว่าไม่ว่าพี่สาวของข้าจะทำผิดอะไร นางก็สามารถได้รับการอภัย ใช่ ท่านพี่จะสนใจแต่พี่รอง แล้วไม่ต้องการข้าไม่ได้ ! ”
เฟิงเซียงหรูยิ้ม”น้องโง่ ข้าจะลืมได้อย่างไร ข้าเตรียมสินเดิมมากมายให้เจ้าด้วย น้องสาวกำลังจะแต่งงานแล้ว แต่อย่าให้คนดูถูกได้ ไม่ต้องกังวล ข้าจะพยายามประคับประคองชีวิตให้ดีที่สุด อย่างน้อยก็จนกว่าเจ้าจะแต่งงาน และข้าจะต้องพาเจ้าไปที่ตำหนักหลี่ และข้าจะปล่อยให้เจ้าแต่งงานคนเดียวไม่ได้”
ภายใต้อิทธิพลของเฟิงเฟินไดในที่สุดเฟิงเซียงหรูก็ตื่นขึ้นมา หมอของร้านห้องโถงสมุนไพรและหมอหลวงในพระราชวังได้เข้ามาตรวจสอบนางอีกครั้ง ในที่สุดอันชิก็ทราบข่าวว่านางน่าจะสบายใจขึ้นเล็กน้อย และหมอก็บอกนางว่า “ตราบใดที่เจ้ายังมีขวัญและกำลังใจที่ดี อย่างน้อยก็อยู่ได้จนถึงปีใหม่ เมื่อพี่สาวเจ้ากลับมา ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย”
อันชิกังวลนางถามเฟิงเฟินไดว่า “เมื่อกี้เจ้าบอกว่าองค์ชายห้าบอกว่าคุณหนูรองจะกลับมาก่อนปีใหม่จริงหรือ ? ”
เฟิงเฟินไดพยักหน้า”จริงเจ้าค่ะ ข่าวจากพระราชวัง รถม้าขององค์ชายเก้าได้ผ่านกันประตูเข้าสู่เมืองหลวงแล้วเจ้าค่ะ”
อันชิถอนหายใจด้วยความโล่งอกหากพวกเขาเร่งม้าให้เร็ว พวกเขาจะไปที่นั่นในสามวัน และนางจะสามารถเข้าเมืองหลวงได้ก่อนปีใหม่อย่างแน่นอน
ผู้คนต่างมีความสุขมากเมื่อเฟิงเซียงหรูตื่นเฟิงเฟินไดจึงอยู่กับนาง เมื่อพี่น้องทั้งสองคุยกันถึงเรื่องต่าง ๆ ในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงก่อนหน้านี้ นางก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเป็นระยะ ๆ
ผู้คนรู้สึกแปลกใจมากในอดีตที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงมีเพียงโลกเดียวในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงในชีวิต ดังนั้นนางรู้สึกว่าทุกอย่างในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับโชคชะตาของตัวเอง และนางต้องใส่ใจทุกสิ่งเล็กน้อยแม้กระทั่งเสื้อผ้าสักชิ้น
ตอนนี้นางเดินออกมาจากคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงเห็นท้องฟ้ากว้างใหญ่ด้านนอก แล้วมองย้อนกลับไปที่ถนนที่นางเคยเดินมาก่อนที่ผ่านมาทั้งหมด ตอนนี้นางยักไหล่และหัวเราะ
นางไม่สนใจอีกต่อไปเฟิงเซียงหรูก็ไม่สนใจอีกต่อไป และเฟิงหยูเฮง นางไม่เคยสนใจเลย เฟิงเฟินไดกล่าวว่า “พี่รองฉลาดที่สุดที่มองได้ไกลกว่าข้า ข้าโง่ที่สุดเหมือนตัวตลก และสุดท้ายข้าก็ถูกทุกคนปฏิเสธ”
เฟิงเซียงหรูมองไปที่นางและรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้เติบโตขึ้นจริงๆ ราวกับว่านางเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ในชั่วข้ามคืน หากนางคิดถึงอดีตก็จะเหลือเพียงรอยยิ้มและความเสียใจ และจากนี้ไปอวยพรซึ่งกันและกัน
เสี่ยวเปาถูกบ่าวรับใช้พาไปเล่นในสนามคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลมองดูทีละก้าว เด็ก ๆ มีช่วงเวลาที่ดี อันชิเป็นคนที่ใจดีที่สุดเสมอ นางอยู่สองสามวัน นางยังคงมอบชุดใหม่แก่เสี่ยวเปาหลายชุด แม้แต่ห้องครัวก็สามารถทำอาหารโปรดของเสี่ยวเปาได้ จนกระทั่งองค์ชายห้ามาเยี่ยมเฟิงเซียงหรู ตอนที่เขาเห็นเฟิงเฟินได เขาเห็นว่าเสี่ยวเปาเป็นที่รักของทุกคนได้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน
เขากล่าวว่า” ดูเหมือนว่าเด็ก ๆ ยังคงต้องได้รับการดูแลอย่างดีที่สุดจากผู้อาวุโสที่อยู่รอบ ๆ แม้ว่าพี่สาวของเจ้าอาจจะไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงาน ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะดูแลเด็กได้ดีกว่านี้หรือไม่”
เฟิงเฟินไดยิ้มไม่พูดอะไรเพิ่มเติมพาซวนเทียนหยานไปหาเฟิงเซียงหรู แล้วปล่อยให้เขาและนางพูดตามลำพัง
เฟิงเฟินไดกล่าวขอโทษเขาเล็กน้อย”ข้าอยากจะใช้เวลาปีใหม่ที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลกับพี่สามของข้าที่เรือนเล็ก ๆ นี่… ”
”ไม่มีปัญหา”ซวนเทียนหยานโบกมืออย่างรวดเร็ว “เราจะแต่งงานอีกไม่นาน เราจะอยู่ด้วยกันทุกปีใหม่ในอนาคต เจ้าไม่ต้องห่วงในปีนี้ เจ้าอยู่กับพี่สาวได้ ข้ามีความสุขมาก นี่เป็นสิ่งที่ข้าอยากเห็นมากที่สุด พี่สาวของเจ้าดีเหมือนในวัยเด็ก และเจ้าเต็มใจที่จะก้าวไปข้างหน้า ตอนนี้ข้าภูมิใจในตัวเจ้า”
ในวันที่29 ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงกลับมาถึงเมืองหลวง…
เหรินซีเฟิงและคนอื่นๆ รู้สึกไม่สบายใจเมื่อได้ยินเสี่ยวเปาพูดเช่นนั้น แต่เมื่อคิดถึงสิ่งที่เฟิงเฟินไดได้ทำ ก็ทำให้หัวใจของพวกนางแข็งกระด้างอีกครั้ง และพวกนางก็ปฏิเสธที่จะตกลงกับสิ่งใด หลายคนอยู่ในทางตัน แต่พวกนางได้ยินเสียงของอันชิมาจากประตูบ้านด้านหลังของนาง อันชิกล่าวว่า “ให้นางเข้ามา ! นางพูดถูก ไม่ว่าอย่างไรเซียงหรูก็เป็นพี่สาวของนางในฐานะบุตรของตระกูลเฟิง ขอเพียงให้เซียงหรูได้ใช้ช่วงเวลาสุดท้ายของนางกับพี่น้อง นางจะไม่มีญาติในตระกูลเฟิง” นางพูดพลางหันข้าง เปิดช่องประตู “พี่สามของเจ้าไม่เคยตำหนิเจ้าเลย ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรกับนาง นางมักจะบอกข้าว่าเจ้าเป็นแค่เด็ก และเพิกเฉย นางเป็นพี่สาวและไม่สามารถโกรธเจ้าได้ เมื่อตื่นมานางยังพูดถึงการแต่งงานของเจ้า นางบอกว่านางอาจอยู่ได้ไม่ถึงวันแต่งงานของเจ้า ให้ข้าเตรียมสินเดิมให้เจ้า นางเป็นคนที่ดูแลร้านเย็บปักถักร้อยในมณฑลจี่อัน ข้าได้เตรียมทั้งหมดไว้สำหรับเจ้า และเจ้าจะนำติดตัวไปด้วยเมื่อเจ้ากลับไป มันอาจจะเทียบไม่ได้กับทรัพย์สินของราชวงศ์ แต่อย่างไรก็ตามมันก็มาจากใจของนางเช่นกัน”
เลือดที่นางกล้ำกลืนไว้ในอกของนางไม่สามารถฝืนทนได้อีกต่อไปนางกระอักเลือกออกมาและเซไปมาเกือบจะล้มลง เหรินซีเฟิงก็รีบรั้งนางไว้ นางทรงตัวและโบกมือให้เหรินซีเฟิง “ข้าไม่เป็นอะไร” จากนั้นนางก็เดินโซซัดโซเซเข้าไปในห้อง และในแวบแรกที่นางเห็นใบหน้าที่ไร้สีเลือดนอนอยู่บนเตียง น้ำตาของนางก็ไหลริน
นอกจากเฟิงหยูเฮงและเฟิงเซียงหรูแล้วยังมีเด็กสองคนในตระกูลเฟิงที่สามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันและรู้สึกเสียใจต่อกันและกัน เฟิงเฟินไดไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งนางจะหลั่งน้ำตาให้กับเฟิงเซียงหรูเช่นนี้ นางมักจะรู้สึกว่าคนในตระกูลเฟิงนั้นตายไปหมดแล้ว นางไม่หลงเหลือความคิดดี ๆ ให้กับคฤหาสน์ นางเกลียดทุกคนในคฤหาสน์ แต่เวลาผ่านไป และวันหนึ่งนางเติบโตขึ้น เมื่อสองเดือนที่แล้ว ตอนนี้นางเป็นสาวน้อยที่ถึงวัยปักปิ่นแล้ว ดังนั้นนางจึงเข้าใจความหมายของครอบครัวความหมายของพี่สาวน้องสาว และความหมายของความเสียใจ
นางทิ้งตัวลงข้างเตียงของเฟิงเซียงหรูและในชั่วขณะหนึ่ง ความทรงจำในวัยเด็กที่ถูกปิดผนึกแล่นเข้ามาในสมอง นางจับมือของเซียงหรูหรูและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ความคิดของนางสับสนวุ่นวายและมันเป็นเรื่องในวัยเด็กทั้งหมด นางควรเริ่มต้นที่ไหน ?
ในที่สุดนางก็เปิดปากของนางสิ่งแรกที่นางพูดคือตอนนางอายุ 4 ขวบ พี่สาวทั้งสองแอบออกจากบ้าน และเห็นครอบครัวหนึ่งแต่งงานกับภรรยา… “ตอนนั้นเราบอกว่าเราจะแต่งงานพร้อมกันเมื่อเราโตขึ้น ! เราเกิดปีเดียวกัน เราควรจะแต่งงานพร้อมกัน ต่อมาเมื่อข้ากลับบ้านทีหลัง ข้าไม่สามารถแอบกลับไปทางประตูหลังได้สำเร็จ ท่านพ่อพบข้า ท่านพ่อต้องการตีเรา แต่เป็นท่านแม่เหยาที่ขอร้องช่วยเรา ข้าจำได้ว่าเจ้าบอกว่าท่านแม่อ่อนโยนดีกว่าท่านพ่อมาก นั่นเป็นความลับเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเรา ท่านพ่อดุเรา เราจะแอบด่าท่านพ่อว่าท่านพ่อเป็นคนไม่ดี”
”พี่สามจำได้หรือไม่ว่าครั้งหนึ่งเราแอบโยนหนอนใส่ใต้กระโปรงของเฉินหยูเพราะเราได้ยินนางพูดว่านางเป็นคนที่สวยที่สุดในโลก และนางก็แอบพูดว่าพี่รอง นางกลัวและร้องไห้ไปฟ้องท่านพ่อ ในเวาลนั้นท่านพ่อไม่เชื่อ ท่านพ่อคิดว่านางสวยกว่าพวกเรา และนางน่าจะมีประโยชน์กับตระกูลเฟิงมากกว่าพวกเราในอนาคต ดังนั้นท่านพ่อจึงชอบเฉินหยูและลงโทษเราครั้งนั้น ท่านพ่อตัดสินลงโทษพวกเรา และให้ข้ายืนแบกหม้อไว้ทั้งวัน ส่วนท่านพี่ถูกลงโทษให้คุกเข่าในวิหารสามวันสามคืน และท่านพี่ไม่ได้รับอนุญาตให้กินข้าว ข้าไปกลางดึก ข้าเอาข้าวไปให้ท่านพี่ และพบว่าประตูถูกล็อค ข้าจึงปีนหน้าต่าง ผลก็คือข้าปีนไม่เก่งและตกลงมาจนฟันของข้าหัก”
”แม้ว่าข้าจะเอาแต่ใจในตอนเด็ก ๆ แต่จริง ๆ แล้วชีวิตของเราก็ไม่ได้ดีขึ้นมากนัก ท่านป้าอันมีร้านเย็บปักถักร้อย ส่วนท่านแม่ของข้ามีภูมิหลังที่ไม่ดีและไม่มีอะไร เลยท่านพ่อต้องมาเสียเวลากับพวกเรา แต่ท่านพ่อก็ไม่ยอมให้มากกว่านี้ ข้าไม่มีเครื่องประดับมากนักและไม่เคยเห็นรองเท้าเงิน ท่านพี่ให้ผ้าเช็ดหน้าปักลายในวันเกิดอายุ 5 ขวบของข้า และลวดลายบนนั้นแม้แต่หญิงชราก็อดไม่ได้ที่จะอยากได้ ข้าชอบมันมาก จนถึงตอนนี้ข้ายังเก็บไว้”
”ท่านพี่ข้ากำลังจะแต่งงาน แต่ทำไมท่านพี่ถึงหลับไป ท่านพี่บอกว่าจะแต่งงานพร้อมกับข้าไม่ใช่หรือ ลุกขึ้น อย่าเป็นแบบนี้ ข้าจะบอกท่านพี่ว่าองค์ชายเจ็ดยังมีชีวิตอยู่ พระองค์เป็นเทพเซียน พระองค์จะตายได้อย่างไร ท่านพี่ไม่ได้ยินคำบอกเล่าหรือ ตื่นขึ้นมาเร็ว ๆ ถ้าพระองค์กลับมาและไม่เห็นท่านพี่ จะทำอย่างไร ? นอกจากนี้ซวนเทียนหยานบอกว่าพี่รองจะกลับมาถึงก่อนปีใหม่ ท่านพี่รอก่อนอีก 2-3 วัน ท่านไม่อยากได้ยินนางเล่าให้ฟังด้วยตัวเองหรือว่าเกิดอะไรขึ้น ท่านจะตายแบบนี้ไม่ได้ ท่านพี่ ! ” นางเสียใจมากขึ้นเรื่อย ๆ นางตะโกนเสียงดัง “เฟิงเซียงหรู ถ้าท่านพี่ตายแบบนี้ พระองค์จะไม่ยกโทษให้ท่านเมื่อพระองค์กลับมา พี่รองก็ไม่ให้อภัยท่านพี่เช่นกัน ท่านพี่จะตายไม่ได้ ! ”
เฟิงเฟินไดร้องไห้เสียงดังราวกับจะร้องไห้ออกมาด้วยความคับแค้นใจที่นางต้องทนทุกข์ทรมานมานานหลายปีแต่เมื่อร้องไห้นางรู้สึกราวกับว่ามีมือกำลังลูบหัวนางเบา ๆ และเสียงที่แผ่วเบาดังมาจากเหนือศีรษะของนางพูดกับนางว่า “น้องโง่ ข้ายังไม่ตาย ! ”
เฟิงเฟินไดดีใจมากทุกคนมีความสุขมาก และอันชิก็ปิดใบหน้าของนางด้วยความสุข นางอยากจะตื่น หมอบอกว่าตราบใดที่นางยังตื่นได้ นางก็ยังรอได้อีก 2-3 วัน ตอนนี้ไม่ได้คาดหวังว่าหมอจะรักษาเฟิงเซียงหรูได้ นางแค่ต้องการยื้อเฟิงเซียงหรูเพื่อรอเฟิงหยูเฮงกลับมา ตอนนี้เฟิงเซียงหรูตื่นขึ้นมา ดูเหมือนว่านางจะได้บุตรสาวกลับมาอีกครั้ง นางหัวเราะและร้องไห้ พร้อมเอ่ยว่า “เคราะห์ดีที่ยังมีคุณหนูสี่อยู่ที่นี่”
”พี่สาม”เฟิงเฟินไดจับมือเฟิงเซียงหรูและไม่สามารถหยุดสะอื้นได้ นางไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป
จากนั้นเฟิงเซียงหรูมองไปที่นางด้วยรอยยิ้มและพูดกับนางว่า “เจ้าพูดถูก ข้ายังตายไม่ได้ ยังไงข้าต้องอยู่จนกว่าพี่รองจะกลับมา”
เฟิงเฟินไดโกรธมาก”ท่านพี่รู้จักพี่รอง ท่านพี่ไม่ได้คิดถึงข้าด้วยซ้ำ ท่านพี่ลืมสิ่งที่ท่านพี่พูดตอนเด็กไปหรือยัง ถ้าท่านพี่ไม่สามารถแต่งงานพร้อมข้าได้ตอนนี้ ข้ากำลังจะแต่งงาน ท่านพี่ไม่สามารถปิดบังได้ ข้ารู้ว่าข้าเคยทำสิ่งผิดพลาดมากมายมาก่อน แต่เมื่อก่อนข้ายังเป็นเด็ก ใครบอกว่าข้าจะไม่สนใจเรื่องนี้ ใครบอกว่าพี่สาวต้องจำน้องสาวไว้เสมอ ใครบอกว่าไม่ว่าพี่สาวของข้าจะทำผิดอะไร นางก็สามารถได้รับการอภัย ใช่ ท่านพี่จะสนใจแต่พี่รอง แล้วไม่ต้องการข้าไม่ได้ ! ”
เฟิงเซียงหรูยิ้ม”น้องโง่ ข้าจะลืมได้อย่างไร ข้าเตรียมสินเดิมมากมายให้เจ้าด้วย น้องสาวกำลังจะแต่งงานแล้ว แต่อย่าให้คนดูถูกได้ ไม่ต้องกังวล ข้าจะพยายามประคับประคองชีวิตให้ดีที่สุด อย่างน้อยก็จนกว่าเจ้าจะแต่งงาน และข้าจะต้องพาเจ้าไปที่ตำหนักหลี่ และข้าจะปล่อยให้เจ้าแต่งงานคนเดียวไม่ได้”
ภายใต้อิทธิพลของเฟิงเฟินไดในที่สุดเฟิงเซียงหรูก็ตื่นขึ้นมา หมอของร้านห้องโถงสมุนไพรและหมอหลวงในพระราชวังได้เข้ามาตรวจสอบนางอีกครั้ง ในที่สุดอันชิก็ทราบข่าวว่านางน่าจะสบายใจขึ้นเล็กน้อย และหมอก็บอกนางว่า “ตราบใดที่เจ้ายังมีขวัญและกำลังใจที่ดี อย่างน้อยก็อยู่ได้จนถึงปีใหม่ เมื่อพี่สาวเจ้ากลับมา ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย”
อันชิกังวลนางถามเฟิงเฟินไดว่า “เมื่อกี้เจ้าบอกว่าองค์ชายห้าบอกว่าคุณหนูรองจะกลับมาก่อนปีใหม่จริงหรือ ? ”
เฟิงเฟินไดพยักหน้า”จริงเจ้าค่ะ ข่าวจากพระราชวัง รถม้าขององค์ชายเก้าได้ผ่านกันประตูเข้าสู่เมืองหลวงแล้วเจ้าค่ะ”
อันชิถอนหายใจด้วยความโล่งอกหากพวกเขาเร่งม้าให้เร็ว พวกเขาจะไปที่นั่นในสามวัน และนางจะสามารถเข้าเมืองหลวงได้ก่อนปีใหม่อย่างแน่นอน
ผู้คนต่างมีความสุขมากเมื่อเฟิงเซียงหรูตื่นเฟิงเฟินไดจึงอยู่กับนาง เมื่อพี่น้องทั้งสองคุยกันถึงเรื่องต่าง ๆ ในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงก่อนหน้านี้ นางก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเป็นระยะ ๆ
ผู้คนรู้สึกแปลกใจมากในอดีตที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงมีเพียงโลกเดียวในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงในชีวิต ดังนั้นนางรู้สึกว่าทุกอย่างในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับโชคชะตาของตัวเอง และนางต้องใส่ใจทุกสิ่งเล็กน้อยแม้กระทั่งเสื้อผ้าสักชิ้น
ตอนนี้นางเดินออกมาจากคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงเห็นท้องฟ้ากว้างใหญ่ด้านนอก แล้วมองย้อนกลับไปที่ถนนที่นางเคยเดินมาก่อนที่ผ่านมาทั้งหมด ตอนนี้นางยักไหล่และหัวเราะ
นางไม่สนใจอีกต่อไปเฟิงเซียงหรูก็ไม่สนใจอีกต่อไป และเฟิงหยูเฮง นางไม่เคยสนใจเลย เฟิงเฟินไดกล่าวว่า “พี่รองฉลาดที่สุดที่มองได้ไกลกว่าข้า ข้าโง่ที่สุดเหมือนตัวตลก และสุดท้ายข้าก็ถูกทุกคนปฏิเสธ”
เฟิงเซียงหรูมองไปที่นางและรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้เติบโตขึ้นจริงๆ ราวกับว่านางเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ในชั่วข้ามคืน หากนางคิดถึงอดีตก็จะเหลือเพียงรอยยิ้มและความเสียใจ และจากนี้ไปอวยพรซึ่งกันและกัน
เสี่ยวเปาถูกบ่าวรับใช้พาไปเล่นในสนามคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลมองดูทีละก้าว เด็ก ๆ มีช่วงเวลาที่ดี อันชิเป็นคนที่ใจดีที่สุดเสมอ นางอยู่สองสามวัน นางยังคงมอบชุดใหม่แก่เสี่ยวเปาหลายชุด แม้แต่ห้องครัวก็สามารถทำอาหารโปรดของเสี่ยวเปาได้ จนกระทั่งองค์ชายห้ามาเยี่ยมเฟิงเซียงหรู ตอนที่เขาเห็นเฟิงเฟินได เขาเห็นว่าเสี่ยวเปาเป็นที่รักของทุกคนได้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน
เขากล่าวว่า” ดูเหมือนว่าเด็ก ๆ ยังคงต้องได้รับการดูแลอย่างดีที่สุดจากผู้อาวุโสที่อยู่รอบ ๆ แม้ว่าพี่สาวของเจ้าอาจจะไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงาน ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะดูแลเด็กได้ดีกว่านี้หรือไม่”
เฟิงเฟินไดยิ้มไม่พูดอะไรเพิ่มเติมพาซวนเทียนหยานไปหาเฟิงเซียงหรู แล้วปล่อยให้เขาและนางพูดตามลำพัง
เฟิงเฟินไดกล่าวขอโทษเขาเล็กน้อย”ข้าอยากจะใช้เวลาปีใหม่ที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลกับพี่สามของข้าที่เรือนเล็ก ๆ นี่… ”
”ไม่มีปัญหา”ซวนเทียนหยานโบกมืออย่างรวดเร็ว “เราจะแต่งงานอีกไม่นาน เราจะอยู่ด้วยกันทุกปีใหม่ในอนาคต เจ้าไม่ต้องห่วงในปีนี้ เจ้าอยู่กับพี่สาวได้ ข้ามีความสุขมาก นี่เป็นสิ่งที่ข้าอยากเห็นมากที่สุด พี่สาวของเจ้าดีเหมือนในวัยเด็ก และเจ้าเต็มใจที่จะก้าวไปข้างหน้า ตอนนี้ข้าภูมิใจในตัวเจ้า”
ในวันที่29 ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงกลับมาถึงเมืองหลวง…
