เมื่อเฟิงหยูเฮงกลับมาหลายคนมีความหวังไม่เพียงแต่พระชายาหยุนและเฟิงเซียงหรูเท่านั้น แต่คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานก็รู้สึกโล่งใจมากเช่นกัน
หลู่ปิงกล่าวว่า”พระชายาหยูต้องมีวิธี แต่ตอนนี้เรารบกวนพระชายาไม่ได้ ปล่อยให้พระชายารักษาคุณหนูสามก่อน”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงต้องการรักษาอย่างรวดเร็วแม้ว่านางจะบอกว่าซวนเทียนฮั่วไม่ได้ตาย แต่เขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส และการรักษาต้องใช้เวลานาน แต่ก็ยากที่จะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง
แต่เฟิงหยูเฮงไม่ต้องการยอมแพ้นางบอกกับเฟิงเซียงหรู “อาการป่วยของเจ้าอาจไม่สามารถรักษาให้หายได้ในหนึ่งหรือสองปี แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะให้ความร่วมมือได้อย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นทางด้านจิตใจ หรือการฉีดยาและการกินยา เจ้าสามารถให้ความร่วมมือได้ดีและจะมีวันที่ดี ข้าบอกเจ้าว่าอาการบาดเจ็บภายในของพี่เจ็ดนั้นร้ายแรงกว่าของเจ้า ถ้าเจ้ารักษามันเป็นเวลา 3 ปี พี่เจ็ดอาจได้รับการรักษาเป็นสิบปีแม้กระทั่ง 20 ปี และ 30 ปี ข้ารู้ว่าวันหนึ่งเจ้าจะดีขึ้น เฟิงเซียงหรู ถ้าเจ้าไม่อยากเจอพี่เจ็ดหลังจากนี้ เจ้าก็ยอมแพ้ และข้าก็ไม่ต้องกังวล ถ้าเจ้ายังอยากเจอพี่เจ็ดอีก เจ้าฟังข้า เมื่อเจ้าดีขึ้น ท่านพี่ก็จะมีความหวัง”
เฟิงเซียงหรูถูกสะกดด้วยคำพูดของเฟิงหยูเฮงนางอยากพบซวนเทียนฮั่วและคิดถึงคน ๆ นั้นทุกวัน และในอีก 10 ปี 20 ปี 30 ปี ? “ข้าจะรอ” นางมองไปที่เฟิงหยูเฮง และในที่สุดก็ยกปากยิ้มและสัญญากับเฟิงหยูเฮง “พี่รองไม่ต้องกังวล ข้าจะร่วมมือกับท่านพี่ ข้าจะกินยาที่ท่านพี่จัดให้ ข้าจะฉีดยาอะไรก็ได้ที่ท่านพี่ต้องการ ข้าแค่อยากเจอพระองค์อีกครั้ง และมองพระองค์อีกครั้ง ตราบใดที่ข้าได้พบพระองค์ มันก็คุ้มค่าแล้วในชีวิตนี้”
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจเบาๆ “ข้าก็อยากเจอเจ้าเหมือนกัน คิดถึงท่านฮูหยินอันให้มากขึ้น ผู้คนไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เพียงเพื่อความรัก เจ้ายังมีครอบครัวและมิตรสหาย เจ้าอยู่ใกล้เกินไป เจ้าเป็นหญิงสาวแล้วและเจ้าควรตั้งหลักใหม่ในการเผชิญกับหลายสิ่งหลายอย่างของเจ้า เจ้าควรรู้ว่าไม่ได้มีแค่เจ้าและคนที่เข้ารัก แต่ยังมีคนที่รักเจ้าอีกมากมาย ท่านฮูหยินอันให้กำเนิดเจ้า เลี้ยงดูเจ้า และเจ้าควรมีความรับผิดชอบในการเลี้ยงดูนางไปจนแก่เฒ่า ถ้าเจ้าคิดได้ลองคิดดูสิ ลองคิดดู”
เฟิงเซียงหรูคิดเรื่องนี้คิดทุกวัน และรับการรักษาอย่างกระตือรือร้น นางแค่รู้สึกว่าสภาพร่างกายและจิตใจดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังยากเกินกว่าที่จะกลับคืนสู่อดีต แต่นางก็พอใจมากแล้ว นางพูดกับอันชิ “เป็นเพราะข้าไม่ดี และข้าไม่สามารถคลายปมในใจของข้าได้ แต่ท่านแม่ ข้าไม่สนใจท่านแม่บางครั้งข้าก็รู้สึกได้ คนที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้จะป่วย แต่ท่านแม่ไม่ต้องกังวล ข้าจะดีขึ้นอย่างช้า ๆ ตอนนี้พี่รองกลับมาแล้ว เราไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว”
ในห้องมารดาและบุตรสาวพูดถ้อยคำที่ใกล้ชิดในห้อง เฟิงเฟินไดกำลังเล่นกับเสี่ยวเปา เฟิงเฟินไดไม่ได้กลับไปหลังจากปีใหม่ นางอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล นางได้อยู่กับเฟิงเซียงหรูอีกครั้ง ซึ่งเป็นเวลาประมาณวันที่ 15 ของเดือนหนึ่ง อันชิกล่าวว่า “คุณหนูสี่ควรกลับก่อนวันที่ 10 ของเดือนสอง” นางเดินไปเปิดหน้าต่าง “คุณหนูรองกล่าวว่าการระบายอากาศในห้องมากเป็นผลดีต่อโรคของเจ้า คุณหนูสี่ถามว่าเจ้าจะเดินไปรอบ ๆ ได้เมื่อไหร่ และคุณหนูรองสามารถบอกว่าเจ้าอย่าพึ่งทำอะไรให้ตัวเองเหนื่อย เจ้าไม่ต้องไปไหนไกล ตอนนี้นางไปคุยเรื่องแต่งงานกับองค์ชายห้าที่กำหนดไว้ในฤดูใบไม้ผลิในเดือนมีนาคม เมื่อนั้นเจ้าคงดีขึ้นและสามารถไปร่วมงานได้”
เมื่อนางได้ยินว่าเฟิงเฟินไดกำลังจะแต่งงานใบหน้าของนางก็มีความสุข “มันยอดเยี่ยมมาก” นางกล่าวว่า “ข้าดีใจมากที่ได้เห็นน้องสาวของข้าแต่งงาน ข้าเคยคิดว่าข้าจะไม่ได้พบนางและพี่รองของข้าอีกต่อไป ! ข้าไม่คิดว่าข้าจะตื่นจากความอาการป่วย และดูเหมือนว่าวันเวลาจะกลับมาอีกครั้ง สิบกว่าปีที่แล้วทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม”
อันชิถอนหายใจและพูดด้วยอารมณ์ว่า”ใช่ เยี่ยมจริง ๆ แล้วคุณหนูสี่ก็ไม่ได้ดุร้ายเหมือนเมื่อก่อน ชีวิตที่ห่างไกลจากคฤหาสน์ตระกูลเฟิงเป็นเวลาหลายปีทำให้นางมีบุคลิกที่ดีขึ้น นางบิดเบี้ยวจากการชิงดีชิงเด่นมากเกินไป และนางก็ไม่พอใจกับสถานการณ์ของตัวเองอยู่เสมอ เรื่องนี้ไม่สามารถตำหนินางได้เพราะไม่มีสภาพแวดล้อมการเติบโตที่ดี และทุกคนรอบตัวนางกำลังต่อสู้กัน ด้วยการเรียนรู้เช่นนี้ ทำให้นางกลายเป็นคนต่อสู้เมื่อเจ้าออกจากคฤหาสน์ของตระกูลเฟิง เจ้าจะเห็นว่าวันเวลาที่ผ่านไป ทุกคนไปในทิศทางที่ดีหรือไม่ ? ”
เฟิงเซียงหรูพยักหน้า”ใช่ ข้ารู้สึกว่าสิ่งที่ดีที่สุดคือสภาพตอนที่ข้าไม่มีตำแหน่งอะไรไม่มีใครอยากกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเฟิงอีกต่อไป”
”ใช่แม้ว่าตระกูลเฟิงจะยังอยู่ เจ้าก็สามารถเดินออกไปดูท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ได้ คงไม่มีใครยอมกลับไปที่นั่น และชมท้องฟ้าอีกแล้ว คุณหนูสองออกไปแล้ว นางจึงเข้าใจเร็วกว่าที่เราทำ”
นอกหน้าต่างเสี่ยวเปาหัวเราะอีกครั้ง เด็กคนนั้นปรบมือและตะโกนว่า “ท่านพี่เห็นหรือว่ากระสอบทรายที่ข้าโยนไปไกลพอหรือไม่ ท่านพี่โยนมันไปไกลกว่าข้าได้หรือไม่”
อันชิถอนหายใจอีกครั้ง”ท่านแม่บางครั้งข้าก็คิด ข้าเสียใจจริง ๆ ที่ไม่สามารถมีน้องชายให้เจ้าอีกคนได้ ดูเฟิงเฟินไดและพี่รองของเจ้าที่มีน้องชาย บางทีตอนที่ข้ายังเป็นเด็ก ข้ารู้สึกว่ามันเป็นภาระ แต่เมื่อเจ้าทั้งคู่เติบโตขึ้น ดูเมื่อเจ้าอายุมากขึ้นวันหนึ่ง เด็กผู้ชายจะยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าเพื่อปกป้องเจ้า ถ้าเจ้ามีน้องชายด้วย บางทีเจ้าอาจจะไม่เหงา”
เฟิงเซียงหรูยิ้ม”ข้ามีน้อง ! เสี่ยวเปาและจื่อหรูก็เป็นน้องชายของข้าเช่นกัน เสี่ยวเปายังเป็นเด็ก ต้องพึ่งจื่อหรู ท่านแม่ ข้าคิดว่าถ้าข้าถูกรังแกในอนาคต เขาจะไม่ยืนอยู่ตรงหน้าข้าเพื่อปกป้องหรือเจ้าคะ ? ”
”เขาไม่สามารถอยู่เคียงข้างเจ้าได้ตลอดเวลาเขาต้องติดตามพี่สาวของเขา”
”แต่ไม่ช้าก็เร็วเขาจะแต่งงานและเริ่มมีครอบครัว แม้ว่าเขาจะเป็นน้องชาย แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่กับเขาตลอดไป” เฟิงเซียงหรูปลอบใจอันชิ “ท่านแม่ อย่าไปคิดถึงพวกเด็ก ๆ ตระกูลเฟิง แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว อีกอย่างใครจะรับประกันได้ว่าอารมณ์ของเขาจะเหมือนใคร ในกรณีที่เขาเหมือนกับบิดาของเขา… นั่นไม่ดีแน่”
วันแต่งงานของเฟิงเฟินไดถูกกำหนดไว้ในวันที่10 เดือนมีนาคม ในตอนเช้าของวันที่ 14 เดือนสอง ซวนเทียนหยานมาที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล และพานางและเสี่ยวเป่ากลับไปที่เรือนเล็ก ๆ ของเฟิงเฟินได เฟิงเฟินไดสัญญาว่าเฟิงเซียงหรูจะมาหานางทุก ๆ สองวัน และพี่สาวถึงกับเช็ดน้ำตาเมื่อเห็นอันชิยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เราเคยเป็นเหมือนศัตรูกันเมื่อเราได้พบกัน แต่หลังจากนั้นพวกนางก็เป็นญาติสนิทและสายเลือดเดียวกัน และพวกเขาจะมีสติรู้จักคิดเมื่อโตขึ้น
ทุกวันนี้เฟิงหยูเฮงกำลังเดินทางไปมาระหว่างคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลพระราชวังของฮ่องเต้ และคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนาน อาการป่วยของพระชายาหยุน อาการป่วยของเฟิงเซียงหรู และบุตรของหลู่ปิง เพื่อรักษาอาการป่วยของพวกนาง รวมทั้งงานแต่งของเฟิงเฟินได เฟิงหยูเฮงไม่ได้อยู่ที่นั่นเมื่อเฟิงเฟินไดย้ายออกจากคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลและไม่ได้ไปส่งนาง ต่อมาเมื่อมีคนได้ยินเรื่องนี้ นางก็บอกกับวังซวน หวงซวน “เจ้าบอกฉิงหยู ให้นางสั่งของบางอย่างในนามคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล นำเงินบางส่วนและบัญชีทั้งหมดกลับมาให้ข้า เพื่อที่ข้าจะได้มอบสินเดิมให้เฟิงเฟินได” หลังจากได้ยินเรื่องนี้วังซวนไม่ได้พูดอะไร แต่หวงซวนกลับทำหน้ามุ่ย และกล่าวว่า “คุณหนูใจดีจริง ๆ และเฟิงเฟินไดก็โชคดีมากเช่นกัน ในเวลานี้นางคืนดีกบท่านและได้เงินสินเดิมจากคุณหนู”
วังซวนดุนาง”เจ้าพูดเช่นนั้นได้อย่างไร มันเป็นเรื่องดีที่สามารถคลายปมในใจของนางออกไปได้ เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้ายังต้องการดูเด็ก ๆ ในตระกูลเฟิงเถียงกันไปชั่วชีวิต”
หวงซวนแลบลิ้นออกมา”ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น เอ่อ คฤหาสน์ของเราไม่ขาดแคลนสิ่งของดี ๆ และเงินทอง คุณหนูใจดีมาตลอด และถ้าเจ้าให้สินเดิมเขา เจ้าก็จะได้สินเดิมของตัวเองด้วย ! ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะและพูดว่า”มองดูคุณหนูของเจ้าสิ ข้าทุกข์ใจหรือไม่ ข้ามีธุรกิจขนาดใหญ่ เจ้ายังกลัวว่าคุณหนูของเจ้าจะยากจนอีกหรือ ไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหนก็ยังมีองค์ชายเก้าของเจ้า ! เขาเป็นคนรวย ข้ามีของหลายอย่างในคฤหาสน์ของข้า แต่เมื่อเทียบกับเขาแล้ว มันก็เป็นเพียงแค่ถังขยะเท่านั้น”
หวงซวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม”ใช่ ตอนนี้เราไม่ได้มีแค่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเพียงแห่งเดียว แต่ยังมีตำหนักขององค์ชายเก้าอีกด้วย ! ตำหนักขององค์ชายเก้านั้นร่ำรวยกว่าคฤหาสน์ขององค์หญิงเสียอีก” วังซวนหัวเราะ “ทำไมเจ้าถึงดูเหมือนโจรล่ะ ? ” อย่างไรก็ตามนางก็สงสัยเช่นกันว่าเฟิงหยูเฮงต้องการให้สินเดิมเท่าไหร่ นางจึงถามว่า “คุณหนูมอบสินเดิมให้กับคุณหนูสี่เท่าไหร่หรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าว”ข้าถูกจำกัดหลายปีมานี้ ข้าใช้เงินไปมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับร้านห้องโถงสมุนไพร ข้าใช้เงินของตัวเองเป็นหลักในการสนับสนุน โชคดีที่ข้าขโมยเงินจากพี่แปดและขุนนางที่อยู่ข้างพี่ชายคนที่แปด มันช่วยบรรเทาได้นิดหน่อย ไม่อย่างนั้นแม้ว่าข้าจะมีธุรกิจขนาดใหญ่ ข้าก็ไม่สามารถสู้ศึกได้ ! “ บ่าวรับใช้ทั้งสองสาวกลอกตา”คุณหนู ในที่สุดคุณหนูก็ยอมรับว่าคุณหนูทำสิ่งนั้น”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า”น่าเสียดายที่การขโมยยังไม่เพียงพอ ข้าเลยสงสัยว่าลมทางฝ่ายองค์ชายแปดด้านนอกกำลังจะพัดมาหรือไม่ เมื่อลมพัดแรง ข้าจะไปรับเงินเพื่อขยายพื้นที่ห้องใต้ดินของคฤหาสน์หลังใหญ่” นางพยักหน้าขณะที่พูดอย่างพอใจกับความคิดของนาง หลังจากนั้นในที่สุดนางก็ตอบคำถามที่วังซวนถามนางกล่าวว่า “เงินทั้งหมดในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลแบ่งออกเป็น 3 ส่วน เก็บไว้ 1 ส่วน เก็บไว้ใช้ 1 ส่วน เราจะให้อีกส่วนแก่เฟิงเฟินได”
”หือ? ” ทั้งสองมองหน้ากัน หวงซวนก็รีบพูดว่า “ส่วนของนายน้อยล่ะเจ้าค่ะ ? คุณหนูไม่แบ่งไว้ให้นายน้อยหรือเจ้าค่ะ”
วังซวนกล่าว”ใช่เจ้าค่ะ! คุณหนูต้องแบ่งเป็น 4 ส่วนเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและพูดว่า “จื่อหรูอายุเท่าไหร่ ยังเร็วเกินไปที่เขาจะใช้เงินของเขา ! “ ”หลังจากปีใหม่นี้นายน้อยอายุ13 ปีแล้วเจ้าค่ะ” หวงซวนเตือนนาง “อายุ 13 ปี ถือว่าเร็วไปหรือเจ้าค่ะ?”
”ใช่! ” เฟิงหยูเฮงพูดอย่างเคร่งขรึม “ข้าไม่สามารถควบคุมคนอื่นได้ แต่ข้าต้องควบคุมเรื่องนี้อย่างเคร่งครัด โดยเฉพาะเขาเป็นน้องชายของข้าเอง ข้าเคยบอกเจ้าแล้วไม่ว่าจะเป็นเพศไหนก็ตาม อายุที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการแต่งงาน สำหรับผู้หญิงจะแต่งงานหลังจากอายุ 20 ปี ในขณะที่ผู้ชายหลังจากอายุ 25 ปี จะมีความรับผิดชอบอย่างแท้จริง จื่อหรูไม่รีบร้อน ตอนนี้ถึงเวลาแต่งงานของพวกเจ้าแล้ว”
ใบหน้าของหวงซวนเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีที่นางพูดแบบนี้แต่วังซวนก็สงบลง “ไม่มีใครในใจของข้าเลยเจ้าค่ะ ข้าจะรับใช้คุณหนูตลอดไปเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้คัดค้านนางกล่าวว่า “ใช่ ไม่มีใครกำหนดว่าผู้หญิงต้องแต่งงานกับใคร และถ้าเจ้าต้องการแต่งงาน เจ้าต้องแต่งงานกับผู้ชายที่เจ้าชอบ ก่อนที่จะพบคนที่เหมาะสม ติดตามข้าได้ตลอด ! ” หลังจากพูดจบ นางก็เหลือบไปที่หวงซวนอีกครั้ง และพูดอย่างครุ่นคิด “ตอนนี้เรากลับมาเมืองหลวงแล้ว ก็ถึงเวลาที่บานซูจะต้องกลับมาแล้ว”
เมื่อได้คำนี้ใบหน้าของหวงซวนก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
หลู่ปิงกล่าวว่า”พระชายาหยูต้องมีวิธี แต่ตอนนี้เรารบกวนพระชายาไม่ได้ ปล่อยให้พระชายารักษาคุณหนูสามก่อน”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงต้องการรักษาอย่างรวดเร็วแม้ว่านางจะบอกว่าซวนเทียนฮั่วไม่ได้ตาย แต่เขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส และการรักษาต้องใช้เวลานาน แต่ก็ยากที่จะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง
แต่เฟิงหยูเฮงไม่ต้องการยอมแพ้นางบอกกับเฟิงเซียงหรู “อาการป่วยของเจ้าอาจไม่สามารถรักษาให้หายได้ในหนึ่งหรือสองปี แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะให้ความร่วมมือได้อย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นทางด้านจิตใจ หรือการฉีดยาและการกินยา เจ้าสามารถให้ความร่วมมือได้ดีและจะมีวันที่ดี ข้าบอกเจ้าว่าอาการบาดเจ็บภายในของพี่เจ็ดนั้นร้ายแรงกว่าของเจ้า ถ้าเจ้ารักษามันเป็นเวลา 3 ปี พี่เจ็ดอาจได้รับการรักษาเป็นสิบปีแม้กระทั่ง 20 ปี และ 30 ปี ข้ารู้ว่าวันหนึ่งเจ้าจะดีขึ้น เฟิงเซียงหรู ถ้าเจ้าไม่อยากเจอพี่เจ็ดหลังจากนี้ เจ้าก็ยอมแพ้ และข้าก็ไม่ต้องกังวล ถ้าเจ้ายังอยากเจอพี่เจ็ดอีก เจ้าฟังข้า เมื่อเจ้าดีขึ้น ท่านพี่ก็จะมีความหวัง”
เฟิงเซียงหรูถูกสะกดด้วยคำพูดของเฟิงหยูเฮงนางอยากพบซวนเทียนฮั่วและคิดถึงคน ๆ นั้นทุกวัน และในอีก 10 ปี 20 ปี 30 ปี ? “ข้าจะรอ” นางมองไปที่เฟิงหยูเฮง และในที่สุดก็ยกปากยิ้มและสัญญากับเฟิงหยูเฮง “พี่รองไม่ต้องกังวล ข้าจะร่วมมือกับท่านพี่ ข้าจะกินยาที่ท่านพี่จัดให้ ข้าจะฉีดยาอะไรก็ได้ที่ท่านพี่ต้องการ ข้าแค่อยากเจอพระองค์อีกครั้ง และมองพระองค์อีกครั้ง ตราบใดที่ข้าได้พบพระองค์ มันก็คุ้มค่าแล้วในชีวิตนี้”
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจเบาๆ “ข้าก็อยากเจอเจ้าเหมือนกัน คิดถึงท่านฮูหยินอันให้มากขึ้น ผู้คนไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เพียงเพื่อความรัก เจ้ายังมีครอบครัวและมิตรสหาย เจ้าอยู่ใกล้เกินไป เจ้าเป็นหญิงสาวแล้วและเจ้าควรตั้งหลักใหม่ในการเผชิญกับหลายสิ่งหลายอย่างของเจ้า เจ้าควรรู้ว่าไม่ได้มีแค่เจ้าและคนที่เข้ารัก แต่ยังมีคนที่รักเจ้าอีกมากมาย ท่านฮูหยินอันให้กำเนิดเจ้า เลี้ยงดูเจ้า และเจ้าควรมีความรับผิดชอบในการเลี้ยงดูนางไปจนแก่เฒ่า ถ้าเจ้าคิดได้ลองคิดดูสิ ลองคิดดู”
เฟิงเซียงหรูคิดเรื่องนี้คิดทุกวัน และรับการรักษาอย่างกระตือรือร้น นางแค่รู้สึกว่าสภาพร่างกายและจิตใจดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังยากเกินกว่าที่จะกลับคืนสู่อดีต แต่นางก็พอใจมากแล้ว นางพูดกับอันชิ “เป็นเพราะข้าไม่ดี และข้าไม่สามารถคลายปมในใจของข้าได้ แต่ท่านแม่ ข้าไม่สนใจท่านแม่บางครั้งข้าก็รู้สึกได้ คนที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้จะป่วย แต่ท่านแม่ไม่ต้องกังวล ข้าจะดีขึ้นอย่างช้า ๆ ตอนนี้พี่รองกลับมาแล้ว เราไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว”
ในห้องมารดาและบุตรสาวพูดถ้อยคำที่ใกล้ชิดในห้อง เฟิงเฟินไดกำลังเล่นกับเสี่ยวเปา เฟิงเฟินไดไม่ได้กลับไปหลังจากปีใหม่ นางอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล นางได้อยู่กับเฟิงเซียงหรูอีกครั้ง ซึ่งเป็นเวลาประมาณวันที่ 15 ของเดือนหนึ่ง อันชิกล่าวว่า “คุณหนูสี่ควรกลับก่อนวันที่ 10 ของเดือนสอง” นางเดินไปเปิดหน้าต่าง “คุณหนูรองกล่าวว่าการระบายอากาศในห้องมากเป็นผลดีต่อโรคของเจ้า คุณหนูสี่ถามว่าเจ้าจะเดินไปรอบ ๆ ได้เมื่อไหร่ และคุณหนูรองสามารถบอกว่าเจ้าอย่าพึ่งทำอะไรให้ตัวเองเหนื่อย เจ้าไม่ต้องไปไหนไกล ตอนนี้นางไปคุยเรื่องแต่งงานกับองค์ชายห้าที่กำหนดไว้ในฤดูใบไม้ผลิในเดือนมีนาคม เมื่อนั้นเจ้าคงดีขึ้นและสามารถไปร่วมงานได้”
เมื่อนางได้ยินว่าเฟิงเฟินไดกำลังจะแต่งงานใบหน้าของนางก็มีความสุข “มันยอดเยี่ยมมาก” นางกล่าวว่า “ข้าดีใจมากที่ได้เห็นน้องสาวของข้าแต่งงาน ข้าเคยคิดว่าข้าจะไม่ได้พบนางและพี่รองของข้าอีกต่อไป ! ข้าไม่คิดว่าข้าจะตื่นจากความอาการป่วย และดูเหมือนว่าวันเวลาจะกลับมาอีกครั้ง สิบกว่าปีที่แล้วทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม”
อันชิถอนหายใจและพูดด้วยอารมณ์ว่า”ใช่ เยี่ยมจริง ๆ แล้วคุณหนูสี่ก็ไม่ได้ดุร้ายเหมือนเมื่อก่อน ชีวิตที่ห่างไกลจากคฤหาสน์ตระกูลเฟิงเป็นเวลาหลายปีทำให้นางมีบุคลิกที่ดีขึ้น นางบิดเบี้ยวจากการชิงดีชิงเด่นมากเกินไป และนางก็ไม่พอใจกับสถานการณ์ของตัวเองอยู่เสมอ เรื่องนี้ไม่สามารถตำหนินางได้เพราะไม่มีสภาพแวดล้อมการเติบโตที่ดี และทุกคนรอบตัวนางกำลังต่อสู้กัน ด้วยการเรียนรู้เช่นนี้ ทำให้นางกลายเป็นคนต่อสู้เมื่อเจ้าออกจากคฤหาสน์ของตระกูลเฟิง เจ้าจะเห็นว่าวันเวลาที่ผ่านไป ทุกคนไปในทิศทางที่ดีหรือไม่ ? ”
เฟิงเซียงหรูพยักหน้า”ใช่ ข้ารู้สึกว่าสิ่งที่ดีที่สุดคือสภาพตอนที่ข้าไม่มีตำแหน่งอะไรไม่มีใครอยากกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเฟิงอีกต่อไป”
”ใช่แม้ว่าตระกูลเฟิงจะยังอยู่ เจ้าก็สามารถเดินออกไปดูท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ได้ คงไม่มีใครยอมกลับไปที่นั่น และชมท้องฟ้าอีกแล้ว คุณหนูสองออกไปแล้ว นางจึงเข้าใจเร็วกว่าที่เราทำ”
นอกหน้าต่างเสี่ยวเปาหัวเราะอีกครั้ง เด็กคนนั้นปรบมือและตะโกนว่า “ท่านพี่เห็นหรือว่ากระสอบทรายที่ข้าโยนไปไกลพอหรือไม่ ท่านพี่โยนมันไปไกลกว่าข้าได้หรือไม่”
อันชิถอนหายใจอีกครั้ง”ท่านแม่บางครั้งข้าก็คิด ข้าเสียใจจริง ๆ ที่ไม่สามารถมีน้องชายให้เจ้าอีกคนได้ ดูเฟิงเฟินไดและพี่รองของเจ้าที่มีน้องชาย บางทีตอนที่ข้ายังเป็นเด็ก ข้ารู้สึกว่ามันเป็นภาระ แต่เมื่อเจ้าทั้งคู่เติบโตขึ้น ดูเมื่อเจ้าอายุมากขึ้นวันหนึ่ง เด็กผู้ชายจะยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าเพื่อปกป้องเจ้า ถ้าเจ้ามีน้องชายด้วย บางทีเจ้าอาจจะไม่เหงา”
เฟิงเซียงหรูยิ้ม”ข้ามีน้อง ! เสี่ยวเปาและจื่อหรูก็เป็นน้องชายของข้าเช่นกัน เสี่ยวเปายังเป็นเด็ก ต้องพึ่งจื่อหรู ท่านแม่ ข้าคิดว่าถ้าข้าถูกรังแกในอนาคต เขาจะไม่ยืนอยู่ตรงหน้าข้าเพื่อปกป้องหรือเจ้าคะ ? ”
”เขาไม่สามารถอยู่เคียงข้างเจ้าได้ตลอดเวลาเขาต้องติดตามพี่สาวของเขา”
”แต่ไม่ช้าก็เร็วเขาจะแต่งงานและเริ่มมีครอบครัว แม้ว่าเขาจะเป็นน้องชาย แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่กับเขาตลอดไป” เฟิงเซียงหรูปลอบใจอันชิ “ท่านแม่ อย่าไปคิดถึงพวกเด็ก ๆ ตระกูลเฟิง แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว อีกอย่างใครจะรับประกันได้ว่าอารมณ์ของเขาจะเหมือนใคร ในกรณีที่เขาเหมือนกับบิดาของเขา… นั่นไม่ดีแน่”
วันแต่งงานของเฟิงเฟินไดถูกกำหนดไว้ในวันที่10 เดือนมีนาคม ในตอนเช้าของวันที่ 14 เดือนสอง ซวนเทียนหยานมาที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล และพานางและเสี่ยวเป่ากลับไปที่เรือนเล็ก ๆ ของเฟิงเฟินได เฟิงเฟินไดสัญญาว่าเฟิงเซียงหรูจะมาหานางทุก ๆ สองวัน และพี่สาวถึงกับเช็ดน้ำตาเมื่อเห็นอันชิยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เราเคยเป็นเหมือนศัตรูกันเมื่อเราได้พบกัน แต่หลังจากนั้นพวกนางก็เป็นญาติสนิทและสายเลือดเดียวกัน และพวกเขาจะมีสติรู้จักคิดเมื่อโตขึ้น
ทุกวันนี้เฟิงหยูเฮงกำลังเดินทางไปมาระหว่างคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลพระราชวังของฮ่องเต้ และคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนาน อาการป่วยของพระชายาหยุน อาการป่วยของเฟิงเซียงหรู และบุตรของหลู่ปิง เพื่อรักษาอาการป่วยของพวกนาง รวมทั้งงานแต่งของเฟิงเฟินได เฟิงหยูเฮงไม่ได้อยู่ที่นั่นเมื่อเฟิงเฟินไดย้ายออกจากคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลและไม่ได้ไปส่งนาง ต่อมาเมื่อมีคนได้ยินเรื่องนี้ นางก็บอกกับวังซวน หวงซวน “เจ้าบอกฉิงหยู ให้นางสั่งของบางอย่างในนามคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล นำเงินบางส่วนและบัญชีทั้งหมดกลับมาให้ข้า เพื่อที่ข้าจะได้มอบสินเดิมให้เฟิงเฟินได” หลังจากได้ยินเรื่องนี้วังซวนไม่ได้พูดอะไร แต่หวงซวนกลับทำหน้ามุ่ย และกล่าวว่า “คุณหนูใจดีจริง ๆ และเฟิงเฟินไดก็โชคดีมากเช่นกัน ในเวลานี้นางคืนดีกบท่านและได้เงินสินเดิมจากคุณหนู”
วังซวนดุนาง”เจ้าพูดเช่นนั้นได้อย่างไร มันเป็นเรื่องดีที่สามารถคลายปมในใจของนางออกไปได้ เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้ายังต้องการดูเด็ก ๆ ในตระกูลเฟิงเถียงกันไปชั่วชีวิต”
หวงซวนแลบลิ้นออกมา”ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น เอ่อ คฤหาสน์ของเราไม่ขาดแคลนสิ่งของดี ๆ และเงินทอง คุณหนูใจดีมาตลอด และถ้าเจ้าให้สินเดิมเขา เจ้าก็จะได้สินเดิมของตัวเองด้วย ! ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะและพูดว่า”มองดูคุณหนูของเจ้าสิ ข้าทุกข์ใจหรือไม่ ข้ามีธุรกิจขนาดใหญ่ เจ้ายังกลัวว่าคุณหนูของเจ้าจะยากจนอีกหรือ ไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหนก็ยังมีองค์ชายเก้าของเจ้า ! เขาเป็นคนรวย ข้ามีของหลายอย่างในคฤหาสน์ของข้า แต่เมื่อเทียบกับเขาแล้ว มันก็เป็นเพียงแค่ถังขยะเท่านั้น”
หวงซวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม”ใช่ ตอนนี้เราไม่ได้มีแค่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเพียงแห่งเดียว แต่ยังมีตำหนักขององค์ชายเก้าอีกด้วย ! ตำหนักขององค์ชายเก้านั้นร่ำรวยกว่าคฤหาสน์ขององค์หญิงเสียอีก” วังซวนหัวเราะ “ทำไมเจ้าถึงดูเหมือนโจรล่ะ ? ” อย่างไรก็ตามนางก็สงสัยเช่นกันว่าเฟิงหยูเฮงต้องการให้สินเดิมเท่าไหร่ นางจึงถามว่า “คุณหนูมอบสินเดิมให้กับคุณหนูสี่เท่าไหร่หรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าว”ข้าถูกจำกัดหลายปีมานี้ ข้าใช้เงินไปมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับร้านห้องโถงสมุนไพร ข้าใช้เงินของตัวเองเป็นหลักในการสนับสนุน โชคดีที่ข้าขโมยเงินจากพี่แปดและขุนนางที่อยู่ข้างพี่ชายคนที่แปด มันช่วยบรรเทาได้นิดหน่อย ไม่อย่างนั้นแม้ว่าข้าจะมีธุรกิจขนาดใหญ่ ข้าก็ไม่สามารถสู้ศึกได้ ! “ บ่าวรับใช้ทั้งสองสาวกลอกตา”คุณหนู ในที่สุดคุณหนูก็ยอมรับว่าคุณหนูทำสิ่งนั้น”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า”น่าเสียดายที่การขโมยยังไม่เพียงพอ ข้าเลยสงสัยว่าลมทางฝ่ายองค์ชายแปดด้านนอกกำลังจะพัดมาหรือไม่ เมื่อลมพัดแรง ข้าจะไปรับเงินเพื่อขยายพื้นที่ห้องใต้ดินของคฤหาสน์หลังใหญ่” นางพยักหน้าขณะที่พูดอย่างพอใจกับความคิดของนาง หลังจากนั้นในที่สุดนางก็ตอบคำถามที่วังซวนถามนางกล่าวว่า “เงินทั้งหมดในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลแบ่งออกเป็น 3 ส่วน เก็บไว้ 1 ส่วน เก็บไว้ใช้ 1 ส่วน เราจะให้อีกส่วนแก่เฟิงเฟินได”
”หือ? ” ทั้งสองมองหน้ากัน หวงซวนก็รีบพูดว่า “ส่วนของนายน้อยล่ะเจ้าค่ะ ? คุณหนูไม่แบ่งไว้ให้นายน้อยหรือเจ้าค่ะ”
วังซวนกล่าว”ใช่เจ้าค่ะ! คุณหนูต้องแบ่งเป็น 4 ส่วนเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและพูดว่า “จื่อหรูอายุเท่าไหร่ ยังเร็วเกินไปที่เขาจะใช้เงินของเขา ! “ ”หลังจากปีใหม่นี้นายน้อยอายุ13 ปีแล้วเจ้าค่ะ” หวงซวนเตือนนาง “อายุ 13 ปี ถือว่าเร็วไปหรือเจ้าค่ะ?”
”ใช่! ” เฟิงหยูเฮงพูดอย่างเคร่งขรึม “ข้าไม่สามารถควบคุมคนอื่นได้ แต่ข้าต้องควบคุมเรื่องนี้อย่างเคร่งครัด โดยเฉพาะเขาเป็นน้องชายของข้าเอง ข้าเคยบอกเจ้าแล้วไม่ว่าจะเป็นเพศไหนก็ตาม อายุที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการแต่งงาน สำหรับผู้หญิงจะแต่งงานหลังจากอายุ 20 ปี ในขณะที่ผู้ชายหลังจากอายุ 25 ปี จะมีความรับผิดชอบอย่างแท้จริง จื่อหรูไม่รีบร้อน ตอนนี้ถึงเวลาแต่งงานของพวกเจ้าแล้ว”
ใบหน้าของหวงซวนเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีที่นางพูดแบบนี้แต่วังซวนก็สงบลง “ไม่มีใครในใจของข้าเลยเจ้าค่ะ ข้าจะรับใช้คุณหนูตลอดไปเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้คัดค้านนางกล่าวว่า “ใช่ ไม่มีใครกำหนดว่าผู้หญิงต้องแต่งงานกับใคร และถ้าเจ้าต้องการแต่งงาน เจ้าต้องแต่งงานกับผู้ชายที่เจ้าชอบ ก่อนที่จะพบคนที่เหมาะสม ติดตามข้าได้ตลอด ! ” หลังจากพูดจบ นางก็เหลือบไปที่หวงซวนอีกครั้ง และพูดอย่างครุ่นคิด “ตอนนี้เรากลับมาเมืองหลวงแล้ว ก็ถึงเวลาที่บานซูจะต้องกลับมาแล้ว”
เมื่อได้คำนี้ใบหน้าของหวงซวนก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
