บทที่ 1481 ท่านพี่รู้แล้ว
กู้เสี่ยวอี้ยังคงจำท่าทางที่เศร้าโศกและสิ้นหวังของพี่ชายกับพี่สาวของตัวเองได้เป็นอย่างดี ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับนาง พูดตามตรงว่าทั้งพี่สาวและพี่ชายของนางคงจะเจ็บปวดเจียนตาย เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ กู้เสี่ยวอี้ก็รู้สึกหวาดกลัวจริง ๆ แต่แล้วนางก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นโชคดีจริง ๆ
“ท่านอา ไม่ต้องกังวล ข้าไม่กล้าทำเช่นนี้อีกแล้ว ข้าปล่อยให้พวกท่านเป็นห่วงข้าไม่ได้ ข้าจะไม่ทำแบบนี้อีก” กู้เสี่ยวอี้คร่ำครวญและพูดเช่นนี้วนไปวนมา
เมื่อรู้สึกถึงความกลัวของคนในอ้อมแขน กู้ฟางสี่มั่นใจแล้วว่าเด็กคนนี้จะไม่ทำเรื่องที่โง่เขลาแบบนี้อีก เมื่อความหนักอึ้งในจิตใจหายไป นางก็เช็ดน้ำตาของตนเองแล้วพูดว่า “เอาล่ะ รีบไปล้างหน้าล้างตาเถอะ ถ้าเสี่ยวหวานกลับมาก็อย่าบอกเรื่องนี้กับนางก็แล้วกัน ไม่งั้นอาจจะสร้างความกลัวให้นางได้”
กู้เสี่ยวอี้พยักหน้าและเช็ดน้ำตาบนใบหน้า
เมื่อเก็บของและออกมาจากห้องของกู้เสี่ยวอี้แล้ว โค่วตันก็มาบอกว่าคุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว
กู้เสี่ยวอี้รีบรวบรวมสติและติดตามกู้ฟางสี่ไปทางห้องของกู้เสี่ยวหวาน
เมื่อพวกนางมาถึงหน้าประตูห้องของกู้เสี่ยวหวาน กู้ฟางสี่ได้บอกโค่วตันว่าอย่าพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เพราะเกรงว่ามันจะทำให้กู้เสี่ยวหวานกังวล
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ จิตใจของกู้ฟางสี่ก็สั่นไหวอีกครั้ง ทันใดนั้นก็หันไปมองกู้เสี่ยวอี้ และเมื่อเห็นว่านางกำลังตามหลังมาด้วยท่าทางปกติ จากนั้นนางก็รู้สึกโล่งใจและหันกลับมา ก่อนจะจับมือของกู้เสี่ยวอี้ไว้แน่นและเตรียมเข้าไปในห้องของกู้เสี่ยวหวาน
ตอนที่กู้เสี่ยวอี้เห็นท่านอาหันกลับมามองตนเองอย่างกะทันหัน และยังคงเห็นความตื่นตระหนกในดวงตาของท่านอา เด็กสาวจึงรู้ว่าท่านอาของตนยังไม่สบายใจกับเหตุการณ์นั้น และเมื่อมาถึงหน้าห้องของกู้เสี่ยวหวาน นางกำลังพูดถึงอะไรบางอย่างและมีเสียงหัวเราะเบา ๆ ในห้อง
เมื่อได้ยินเสียงนี้ก็ดูเหมือนว่าถานอวี้ซูจะตามกู้เสี่ยวหวานมาด้วย
หลังจากกู้เสี่ยวอี้เดินเข้าไป จากนั้นก็นั่งลงตรงที่ประจำของตนเอง
หลังจากที่กู้ฟางสี่ได้พบกับถานอวี้ซู เมื่อนางได้ยินว่าถานอวี้ซูจะรับประทานอาหารเย็นที่นี่ นางจึงยิ้มกว้างและรีบออกไปเพื่อเตรียมอาหารให้ทุกคน
นับตั้งแต่กู้หนิงผิงเข้าร่วมกองทัพ ทุกครั้งที่ถานอวี้ซูมาที่สวนชิง กู้ฟางสี่จะตื่นเต้นมาก ตราบใดที่นางจะอยู่รับประทานอาหารที่สวนชิง นางจะเตรียมของดี ๆ ไว้มากมาย
ถานอวี้ซูมักจะท้องอิ่มกลับบ้านไปเสมอ
และทักษะการทำอาหารของกู้ฟางสี่เองนั้นดีขึ้นมาก ถานอวี้ซูสาบานว่าครั้งต่อไปนางจะไม่กินมากขนาดนั้น แต่เมื่อเห็นอาหารอร่อยเช่นนี้ นางก็ลืมคำสาบานครั้งก่อนไปเสียสนิท
ทุกคนพูดคุยล้อเล่นและหัวเราะกันอย่างมีความสุข
เมื่อเห็นกู้เสี่ยวอี้เดินเข้ามา ถานอวี้ซูมีอาการเกร็งขึ้นเล็กน้อย และจ้องมองนางอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าสบายดีจึงแอบถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของถานอวี้ซู เมื่อเห็นขนมอบมากมายบนโต๊ะ จึงหยิบมันขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วส่งให้กู้เสี่ยวอี้ จากนั้นกู้เสี่ยวอี้ก็รับมันไปแล้วกัดกินอย่างระมัดระวัง
ถานอวี้ซูกับกู้เสี่ยวหวานพูดคุยกันและกู้เสี่ยวอี้ก็ตอบกลับเป็นครั้งคราว พวกนางหัวเราะอย่างมีความสุข
ทันใดนั้น สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังถานอวี้ซูก็ส่งเสียงตะโกนขึ้นทันที “แม่นางคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่ช่วยชีวิตเด็กบนถนนไว้หรอกหรือ คุณหนูกล้าหาญมากที่ช่วยเด็กที่กำลังจะถูกม้าเหยียบ!”
คนที่เอ่ยออกมาคืออาชิง ในขณะนี้นางกำลังจ้องมองกู้เสี่ยวอี้อย่างชื่นชม
อาอวี้ที่อยู่ด้านข้างกระชากแขนอีกฝ่ายอย่างรุนแรง อาชิงไม่รู้จะทำอย่างไรและมองไปที่อาอวี้ด้วยสายตางุนงง
กู้เสี่ยวอี้ตกใจ นางหันไปมองกู้เสี่ยวหวานทันที จากนั้นก็รู้สึกว่าขนมในปากเริ่มฝืดคอ ทำให้นางสำลักและไอออกมา
กู้เสี่ยวหวานยื่นถ้วยชาให้น้องสาวอย่างรวดเร็ว หลังจากกระดกชาจนหมด นางก็รู้สึกดีขึ้น เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานที่กำลังขมวดคิ้วและมองมาที่ตัวเอง กู้เสี่ยวอี้ก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย “ท่านพี่…”
กู้เสี่ยวหวานผุดขึ้นอย่างรวดเร็ว ดึงกู้เสี่ยวอี้เข้าไปในห้องด้านหลัง มองดูเสื้อผ้าของกู้เสี่ยวอี้และถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าไม่มีรอยแผลบนร่างกายของนาง
ถานอวี้ซูเดินตามไปข้างหลังอย่างกังวล เมื่อเข้าไปข้างในก็เห็นกู้เสี่ยวอี้คุกเข่าร้องไห้อยู่บนพื้น นางร้องไห้และพูดว่า “ท่านพี่ ต่อไปนี้ข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว”
“เจ้าไปช่วยชีวิตคนอื่นเอาไว้โดยไม่คำนึงถึงตัวเองด้วยซ้ำ!” กู้เสี่ยวหวานโกรธจนแทบจะเป็นลม
สิ่งที่สาวใช้พูดเมื่อครู่ทำให้กู้เสี่ยวหวานเดาได้ หลังจากเข้าไปในห้องด้านหลังและฟังคำอธิบายของกู้เสี่ยวอี้
ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยคิดถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ กู้เสี่ยวหวานไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่เมื่อนางนึกถึงช่วงเวลาที่อันตรายนั้น กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกราวกับว่าเลือดของนางจับตัวเป็นก้อนและร่างกายของนางสั่นสะท้าน
“ท่านพี่ ไม่ต้องกังวล เสี่ยวอี้ไม่เป็นอะไร เสี่ยวอี้ไม่เป็นอะไร” เมื่อได้ยินเช่นนี้ ถานอวี้ซูจึงรีบวิ่งไปปลอบกู้เสี่ยวหวาน
จากนั้นนางก็บอกกู้เสี่ยวหวานว่า ในเวลานั้นมีคนหยุดม้าไว้ได้ และกู้เสี่ยวอี้ไม่ได้รับบาดเจ็บเลย ปรากฏว่าถานอวี้ซูบังเอิญผ่านไปในเวลานั้นพอดี แต่นางไม่รู้ว่ากู้เสี่ยวอี้เป็นคนที่เข้าไปช่วยเด็กคนนั้นไว้
เมื่อพบว่านั่นคือกู้เสี่ยวอี้ ถานอวี้ซูก็หวาดกลัวเช่นกัน
ในเวลานั้นมีผู้คนมากมาย นางต้องการไปหากู้เสี่ยวอี้ แต่ผู้คนแออัดมากจนรถไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ ในที่สุดเมื่อนางมาถึง กู้เสี่ยวอี้และคนอื่น ๆ ก็หายไปแล้ว
ดังนั้นถานอวี้ซูจึงรีบมาที่สวนชิงทันที โดยวางแผนว่าที่จะรอกู้เสี่ยวอี้ที่นี่
เมื่อเจอกู้เสี่ยวอี้แล้ว ถานอวี้ซูจึงลอบมองอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวอี้ปกติดี นางจึงคลายความกังวลลง
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวอี้ไม่ได้พูดเรื่องของตัวเอง เพราะคงกลัวว่าท่านพี่จะรู้สึกกังวลและเสียใจ ดังนั้นถานอวี้ซูจึงไม่พูดอะไรออกมา แต่ใครจะคิดว่าขณะที่ทุกคนนิ่งเงียบ จะมีสาวใช้คนหนึ่งพูดโพล่งออกมา
ถานอวี้ซูขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงสาวใช้ที่ไม่รู้จักกาลเทศะคนนั้น
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินว่ากู้เสี่ยวอี้ไปช่วยคนไว้และเกือบถูกม้าเหยียบ นางรู้สึกเหมือนถูกแช่แข็ง ไม่สามารถหายใจหรือเคลื่อนไหวได้
นางดึงกู้เสี่ยวอี้มากอดไว้แน่น ไม่กล้าปล่อยนางแม้แต่น้อย และมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาเบิกกว้างเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นภาพลวงตา
หลังจากความตึงเครียดและความกังวลก็คือความโกรธ
“คุกเข่าลง”
