บทที่ 285 ข้าสามารถช่วยพวกท่านได้
“พวกท่านไม่ลองเป่ายิงฉุบกันดูล่ะ?” หลิงเยว่ถามอย่างลองเชิง
ทั้งสามสบตากัน ถอยห่างออกมาเป็นรูปสามเหลี่ยม พลางซ่อนมือไว้ด้านหลัง
ถึงแม้วิธีเด็ก ๆ แบบนี้จะเป็นวิธีที่ศิษย์น้องหลิงสอนมา แต่ก็เร็วกว่าการต่อสู้กันเป็นไหน ๆ
“งั้นเป่ายิงฉุบกันเถอะ!”
ทั้งสามคนมีแววตาเอาชนะให้ได้
“ค้อน”
“กรรไกร”
“กระดาษ!”
สองกำปั้น หนึ่งกระดาษ ผู้ชนะคือผู่ตานที่ออกกระดาษ เขายิ้มกว้าง “ต้องขอโทษศิษย์พี่ทั้งสองแล้ว”
กิเลนไฟตัวหนึ่งพุ่งขึ้นฟ้า เหยียบเท้าทั้งสี่บนเมฆเพลิง เงยหน้าคำรามดังกึกก้อง ท่าทางน่าเกรงขามยิ่งนัก
“นั่นมันกิเลนไฟของยอดเขาหลอมศาสตราไม่ใช่หรือ?!”
หลังจากอิงหลง สัตว์เทพโบราณอย่างกิเลนไฟก็ปรากฏตัวขึ้นในสนามรบโบราณ ทุกที่ที่กิเลนไฟผ่านไป อุณหภูมิจะพุ่งสูงขึ้น แม้ยังไม่ได้เริ่มโจมตี เหล่าปีศาจระดับต่ำก็ละลายไปแล้ว
ผู่ตานคำรามอีกครั้ง ปีศาจระดับกลางระเบิดตายทันที เขายังรู้สึกไม่พอใจจึงรีบพุ่งเข้าใส่ปีศาจระดับสูง แสงสีแดงทะลุร่างมหึมา
ปีศาจระดับสูงชะงักไป จากนั้นร่างกายที่เหมือนภูเขาลูกใหญ่พลันลุกไหม้ขึ้นมา
ผู้บำเพ็ญระดับสูงที่กำลังต่อสู้กับปีศาจตัวนั้นอยู่ “?”
หลังจากต่อสู้กันมาสามวันสามคืน ในที่สุดก็ทำให้เจ้าตัวใหญ่นี่บาดเจ็บได้แล้ว แต่ผลลัพธ์กลับไม่เท่ากับหนึ่งกระบวนท่าของสัตว์เทพโบราณ…
พวกเขาจะโกรธแล้วนะ!
“เจ้าทำสำเร็จอีกแล้ว…”
ผู้อาวุโสมู่ยืนอยู่ข้างหลิงเยว่พลันถอนหายใจ “ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นักหลอมศาสตราวุธจะสามารถผลิตศาสตราวุธชั้นเลิศที่มีจิตวิญญาณได้”
“สุราปราบมารหมดอีกแล้วเหรอเจ้าคะ?” หลิงเยว่เหลือบมอง ทุกครั้งที่ท่านผู้นี้ปรากฏตัว มักจะมาขอสุราปราบมารตลอด
เมื่อหลิงเยว่ยื่นสุราปราบมารที่เหลืออยู่ให้ผู้อาวุโสมู่ อีกฝ่ายก็รับไปอย่างสบาย ๆ ครั้งนี้เขาไม่ได้จากไปทันที แต่กลับถอนหายใจมองไปยังผู่ตานที่แปลงร่างเป็นกิเลนไฟกำลังคลุ้มคลั่งอยู่ในสนามรบ
“จะให้ข้าทำอะไรอีกเจ้าคะ?”
ผู้อาวุโสมู่ส่ายหัว หลิงเยว่ช่วยเหลือมามากพอแล้ว ความจริงเขากำลังคิดวิธีที่จะทำให้ ศาสตราวุธขับไล่ปีศาจมีจิตวิญญาณได้แล้ว แต่วิธีนี้โหดร้ายเกินไป ถ้าไม่ใช่หนทางสุดท้าย เขาก็ไม่อยากใช้
“ม่านพลังป้องกันปีศาจอย่างมากก็อยู่ได้อีกสิบปี”
“ถ้าภายในสิบปียังแก้ไขไม่ได้ ดินแดนตะวันตกจะกลายเป็นเขตแดนปีศาจโดยสมบูรณ์…”
หลิงเยว่ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้อาวุโสมู่ถึงมาพูดเรื่องพวกนี้กับนาง นางทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว แต่นางหลอมศาสตราวุธไม่ได้นะ!
อิงหลงเย้ยหยัน “อยากได้ศาสตราวุธที่มีจิตวิญญาณเหรอ? แค่เอาพลังวิญญาณของผู้บำเพ็ญมาสักสองสามคน แล้วมาหลอมให้เป็นศาสตราวุธก็ได้แล้ว!”
“ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ?!”
คำตอบคือต้องถูกลงโทษแน่นอน! นี่คือสาเหตุที่ผู้อาวุโสมู่ลังเล ไม่เพียงแต่คนที่หลอมเท่านั้นที่จะถูกสวรรค์ลงโทษ รวมไปถึงวิญญาณของผู้ที่ถูกนำมาหลอมก็จะถูกขังอยู่ในศาสตราวุธนั้นไปชั่วกัปชั่วกัลป์
ดังนั้นวิธีนี้จึงโหดร้ายมาก!
“ท่านอาวุโส หากพวกท่านกับปรมาจารย์ขอบเขตฝ่าทัณฑ์สวรรค์อีกหลายคนร่วมมือกัน น่าจะสามารถจัดการปีศาจในสนามรบได้ทั้งหมดใช่ไหมเจ้าคะ?”
กิเลนไฟหัวเราะ
“ไม่จำเป็นต้องใช้พวกเขาหรอก สัตว์เทพโบราณอย่างข้าสามารถเผาปีศาจข้างในให้วอดวายได้ในพริบตา เพียงแต่…”
“เพียงแต่อะไรเหรอ?” หลิงเยว่รีบถาม
“เพียงแต่ว่าดินแดนตะวันตกทั้งหมดจะกลายเป็นทะเลเพลิง”
“ท่านไม่สามารถควบคุมไฟของตัวเองได้หรือ?”
หลิงเยว่รู้สึกว่าหมอนี่กำลังโม้อยู่อย่างแน่นอน!
“สนามรบโบราณเฉียนซีนั้นพิเศษมาก หากที่นี่ได้รับความเสียหายอย่างใหญ่หลวง ดินแดนตะวันตกทั้งหมดก็ไม่อาจรักษาไว้ได้แล้ว”
หลิงเยว่ยังคงฟังไม่เข้าใจ จนกระทั่งเสวียนอู่ลากนางลงไปใต้ดินและเดินทางไปรอบหนึ่ง นางจึงเข้าใจได้เล็กน้อย…
รากของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ตายแล้วกระจายอยู่ทั่วทั้งดินแดนตะวันตก แม้กระทั่งยังแผ่ขยายไปนอกดินแดนตะวันตกด้วย หากปล่อยให้กิเลนไฟเผาพวกปีศาจในสนามรบโบราณ แต่เปลวเพลิงเหล่านั้นก็สามารถแพร่กระจายออกไปได้ในพริบตา
“หากไฟไม่ได้ แล้วน้ำแข็งหรือสายฟ้าล่ะ?”
ชายร่างใหญ่หลายคนมองไปที่หลิงเยว่อย่างเงียบงัน คุณสมบัติอื่น ๆ ก็เช่นกัน วิธีที่ดีที่สุดคือการวางกับดักสังหาร
“ข้าสามารถช่วยพวกท่านได้”
หลิงเยว่หันหน้าไปอีกด้านอย่างรวดเร็ว วิญญาณที่เหลืออยู่วิ่งเข้ามาหานางพร้อมรอยยิ้ม
“ฟูเหรินผีผา?”
นางไม่ได้หลับอยู่หรอกเหรอ!
“ตราบใดที่ยินยอมกลายเป็นศาสตราวุธ เหล่านักหลอมศาสตราวุธจะไม่ถูกสวรรค์ลงโทษ”
หลิงเยว่ส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง นางยังคิดจะรอจนกว่าจะหาส่วนที่เหลือครบ เพื่อฟื้นคืนชีพพวกเขา หากกลายเป็นศาสตราวุธแล้ว…
ตอนแรกถ้าไม่ใช่เพราะฟูเหรินผีผา หลิงเยว่คงตายไปนานแล้ว บุญคุณชีวิตนี้นางจดจำมาโดยตลอด ทั้งยังมีอินสุ่ยอวิ๋นด้วย!
“ข้าไม่เห็นด้วย!”
“เสี่ยวเยว่ ข้าตายไปก็ไม่เสียดาย”
ฟูเหรินผีผายิ้มอย่างอ่อนโยน แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เมื่อนางกลายเป็นดวงตาปีศาจ ทั้งญาติพี่น้องและเพื่อนร่วมสำนักส่วนใหญ่ต่างเสียชีวิตด้วยน้ำมือของนางเอง บาปเช่นนี้ไม่อาจให้อภัยได้!
ถือเสียว่าเป็นการชดใช้บาปกรรมเถอะ…
“ยังขาดอีกสิบเจ็ดดวงใช่ไหม?”
วิญญาณที่แตกสลายกระโดดออกมาจากร่างของหลิงเยว่ทีละดวง พวกเขาไม่ได้บ้าคลั่ง จิตวิญญาณได้รับการปลอบโยนจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์และ… ได้ความทรงจำคืนมา พวกเขาจดจำมือที่เปื้อนเลือดของญาติพี่น้องร่วมสำนักได้ดี
วิญญาณสิบแปดดวงที่แตกสลาย มีทั้งชายหญิง คนแก่และเด็ก พวกเขาแสร้งทำเป็นไม่ยี่หระ แต่ไม่อาจซ่อนดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ความเสียใจ ความเจ็บปวดได้
“ร่างกายของเจ้าทำไมถึงสามารถบรรจุวิญญาณที่แตกสลายได้มากมายขนาดนี้ โดยไม่เสียสติ?!”
อิงหลงตกใจกับหลิงเยว่อีกครั้ง นางอยู่กับหลิงเยว่มานานขนาดนี้ กลับไม่รู้สึกเลยว่ามีวิญญาณที่แตกสลายอยู่ในร่างของนาง!
ช่างน่าอับอายยิ่งนัก!
สามสัตว์เทพโบราณเงียบไป สาวน้อยคนนี้กันแน่ เป็นคนแปลกประหลาดอะไรกัน?
พวกเขานึกถึงพลังชีวิตที่คุ้นเคยนั้น แล้วก้มหน้าลงมองพื้นพร้อมกัน ผู้คนในโลกผู้บำเพ็ญเซียนไม่รู้ว่าต้นไม้ยักษ์ที่ตายแล้วใต้ดินคืออะไร…
ผู้สืบทอดหรือ?
สัตว์เทพโบราณทั้งสี่ตนพูดอะไรไม่ออกเป็นเวลานาน
แน่นอนว่าหลิงเยว่ไม่มีอารมณ์จะอธิบายและไม่สามารถอธิบายได้ด้วย หากบอกพวกเขาไปว่าในร่างของนางมีวิญญาณที่แตกสลายมากกว่าสิบดวง พวกเขาคงหน้าชามากกว่านี้แน่!
จู่ ๆ ผู้อาวุโสมู่ที่เผชิญหน้ากับวิญญาณที่แตกสลายทั้งสิบแปดดวงก็งุนงง
ถึงกับมีคนยอมเป็นศาสตราวุธด้วยความสมัครใจ?
แม้การเป็นศาสตราวุธจะทำให้เป็นอมตะ แต่นั่นจะไม่ใช่ตัวตนของพวกเขาอีกต่อไป
“ระหว่างการหลอมศาสตราวุธนั้นจะทำให้เจ็บปวดมากนะ!”
มีความเจ็บปวดใดที่มากกว่าการกลายเป็นดวงตาปีศาจอีกหรือ?
สิบแปดวิญญาณที่เหลือเพียงแค่หัวเราะ ไม่มีเรื่องใดที่เจ็บปวดไปกว่าการกลายเป็นตาปีศาจอีกแล้ว
“พวกท่านลองคิดใหม่อีกครั้ง คิดให้ดี ๆ นะ”
หลิงเยว่มองฟูเหรินผีผาด้วยความเศร้าใจ และหวังว่านางจะเปลี่ยนใจ
แต่ฟูเหรินผีผากลับตอบมาด้วยสายตาที่มุ่งมั่น
“ได้…” หลิงเยว่ก้มหน้าลงด้วยความเสียใจ
นางเคยถูกบังคับให้อ่านความทรงจำของพวกเขา แล้วจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าทำไมพวกเขาถึงตัดสินใจเช่นนี้?
หากเป็นนาง นางคงจะทำแบบนี้เช่นกัน
ผู้อาวุโสมู่มองหลิงเยว่ แล้วมองวิญญาณเหล่านั้น ในใจรู้สึกสับสนยิ่งนัก เขาแค่อยากจะบ่นกับหลิงเยว่เท่านั้น แต่ไม่คิดว่าจะมีวิญญาณมากมายออกมาเช่นนี้…
วิญญาณที่ตื่นขึ้นมาในร่างของหลิงเยว่นั้นอยากจะขยับตัว แต่ถูกนางกดไว้
การกลายเป็นดวงตาปีศาจแล้วทำร้ายคนที่รัก ไม่ใช่ความตั้งใจของพวกเขา แต่เป็นสิ่งชั่วร้ายที่ทำต่างหาก จะโทษพวกเขาทั้งหมดได้อย่างไร!
ยังไงก็ตาม วิญญาณทั้งสิบแปดดวงนี้นางไม่อาจหยุดยั้งได้ ส่วนที่เหลือ…
หากที่เหลืออยากจะกลายเป็นศาสตราวุธ นั่นคือทางเลือกของพวกเขา นางมีสิทธิ์อะไรไปขัดขวางล่ะ?
หลิงเยว่ถอนหายใจ และไม่ฝืนกดวิญญาณในร่างอีกต่อไป ทำได้เพียงมองพวกเขาเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ บางทีการเปลี่ยนทางเดินชีวิตใหม่คงไม่เลวนัก?
