ด้วยความสิ้นหวังซวนเทียนยี่จึงต้องไปที่ร้านห้องโถงสมุนไพรอีกครั้งโดยจ่ายเงินไว้ให้หมอที่นั่น เพื่อให้หมอไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลทุกวัน นางจะมีชีวิตอยู่ต่อไปจนกว่าเฟิงหยูเฮงจะกลับมาเมืองหลวง
ผู้คนในร้านห้องโถงสมุนไพรย่อมรู้ดีว่าเฟิงหยูเฮงและเฟิงเซียงหรูมีความสัมพันธ์ที่ดีพวกเขาไม่รับเงินของซวนเทียนยี่และบอกกับเขาว่า “คุณหนูสามเป็นน้องสาวของพระชายาหยู ข้าจะรับเงินเพื่อรักษาได้อย่างไร ? ยิ่งไปกว่านั้นคุณหนูสามอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล หากข้ารับเงิน พระชายาหยูจะไม่ขับไล่พวกเราทั้งหมดออกจากเมืองหลวงหรือ องค์ชายสี่ไม่ต้องกังวล ! พวกเราหมอห้องโถงสมุนไพรจะผลัดกันไปดูแลคุณหนูสามที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล แม้ว่าการรักษาจะไม่ดีเท่าพระชายาหยู พวกข้าก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถพะยะค่ะ จะรอจนกว่าพระชายาหยูจะกลับมา”
รอจนกว่าเฟิงหยูเฮงจะกลับมานี่เป็นความคิดที่สิ้นหวังและหมดหนทางจริง ๆ โดยทั่วไปหลังจากมีร้านห้องโถงสมุนไพรและสำนักศึกษาทางการแพทย์แล้ว ความเจ็บป่วยส่วนใหญ่สามารถรักษาให้หายได้ และแม้แต่โรคที่ยากแก่การรักษาก็สามารถแก้ไขได้ด้วยการผ่าตัด มีหมอหลายคนที่เฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนเป็นคนสอน พวกเขามีทักษะทางการแพทย์ขั้นสูงที่ยอดเยี่ยม และสามารถแทนที่เฟิงหยูเฮงในการปฏิบัติงานส่วนใหญ่ได้ แต่ก็ยังมีโรคบางโรคที่พวกเขาไม่สามารถรักษาได้ โรคดังกล่าวจะถูกส่งให้เฟิงหยูเฮงหรือเหยาเซียนในอดีต เมื่อมีคนส่งมอบ นั่นหมายความว่าคนผู้นั้นป่วยหนัก แต่เนื่องจากเฟิงหยูเฮงหรือเหยาเซียนที่สามารถรักษาได้ จึงมีความน่ากลัวน้อยลง
นี่เป็นความจริงที่ขัดแย้งกันมากแต่โดยทั่วไปแล้วผู้คนก็ยังไม่อยากป่วย แต่ตอนนี้เฟิงเซียงหรูป่วยนอนอยู่บนเตียงและรออย่างเงียบ ๆ ไม่มีเหยาเซียนในโลกนี้ ไม่มีใครสามารถช่วยนางได้นอกจากพี่รองของนาง
ทุกคนกำลังรอให้เฟิงหยูเฮงกลับเมืองหลวงไม่เพียงแต่เฟิงเซียงหรูเท่านั้นที่กำลังรอการรักษา แต่ยังมีอีกคนในคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานที่รอให้เฟิงหยูเฮงกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ กล่าวอีกนัยหนึ่งไม่ใช่คน ๆ เดียว แต่เป็นครอบครัวทั้งหมด
ตอนนี้หลู่ปิงภรรยาของเหรินซีเต๋าซึ่งแต่งงานกันเมื่อต้นเดือนสี่ปีนี้ตอนนี้นางตั้งครรภ์ได้ 3 เดือนแล้ว แต่มีอาการเลือดออกเล็กน้อยตั้งแต่ช่วงสองเดือนแรก พวกเขาเชิญหมอของร้านห้องโถงสมุนไพรไปตรวจว่ากันว่าสามารถรักษาให้หายได้ แต่ยาที่มีประสิทธิภาพสูงสุดของห้องโถงสมุนไพรถูกขายหมดแล้ว เนื่องจากเฟิงหยูเฮงออกจากเมืองหลวงไปนานแล้ว และเฟิงหยูเฮงไม่ได้ส่งยามาให้ หมอจึงไม่สามารถรักษามันได้ในตอนนี้ หากไม่มียาเฉพาะของเฟิงหยูเฮงก็สามารถรักษาได้ตามวิธีการโบราณเท่านั้นแต่ผลกระทบไม่ดีนัก ผลของการแพทย์แผนจีนเป็นไปอย่างช้า ๆ และเป็นเรื่องยากสำหรับผู้ที่วิตกกังวลเช่นการตั้งครรภ์
นี่เป็นบุตรคนแรกของเหรินซีเต๋าและหลู่ปิงและเป็นหลานคนแรกของแม่ทัพปิงหนาน แม่ทัพปิงหนานจึงให้ความสำคัญกับเด็กคนนี้มาก อาหารบำรุงจำนวนมากถูกส่งไปที่ห้องของหลู่ปิง หมอได้อ่านทั้งหมดและพยักหน้าให้หลู่ปิง
โชคไม่ดีที่ร่างกายของหลู่ปิงยังไม่ดีขึ้นนางจึงนอนบนเตียงทั้งวันเพื่อป้องกันไม่ให้แท้งบุตร
มันไม่มีทางที่จะเป็นแบบนี้ต่อไปแม่ทัพปิงหนานยอมแพ้ เขาเข้าไปในพระราชวังเพื่อถามองค์ชายหกว่าเฟิงหยูเฮงจะกลับมาเมื่อไหร่ หลังจากที่องค์ชายหกทราบเรื่องคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนาน เขาขอให้หมอหลวงจัดยาลับในพระราชวังให้กับหลู่ปิง แต่สิ่งที่หมอหลวงกล่าวก็คือ “นี่คือสัญญาณการแท้งบุตร นั่นคือบอระเพดแห้งต้มดื่มอีกหน่อย แต่จริง ๆ แล้วมันได้ผลไม่มากนัก มันขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของผู้หญิง แต่เดิมพระราชวังควรเตรียมยาที่ดีหรือเขียนใบสั่งยาที่ดีสำหรับเรื่องนี้ ในรอบสิบปี องค์ชายหกรู้หรือไม่ ตำหนักในได้กลายเป็นของประดับตกแต่ง พระสนมกลายเป็นเพียงไม้ประดับเท่านั้น”
นี่เป็นเรื่องที่ชัดเจนมากแล้วฮ่องเต้ไม่ได้เข้าสู่ฮาเร็ม และไม่มีเด็กคลอดในพระราชวัง ที่ตั้งใจว่าจะปกป้องเด็กในครรภ์ มันไม่ใช่ทารกในครรภ์! แม่ทัพปิงหนานไม่มีทางเลือกนอกจากต้องออกจากพระราชวัง หลังจากขอบคุณองค์ชายหกแล้วเขาจึงทำได้เพียงรอให้เฟิงหยูเฮงกลับมา
มีหมอหญิงเค้อฉิงมาดูแลหลู่ปิงทุกวันแต่อาการของหลู่ปิงไม่ค่อยดีนัก นางรู้สึกเหนื่อยตลอดทั้งวันและไม่มีแรงที่จะพูด หมอบอกว่านางลงจากเตียงไม่ได้ มิฉะนั้นจะมีความเป็นไปได้ที่จะแท้งบุตรได้ทุกเมื่อ เมื่อนางกำลังคิดว่านางจะเสียบุตรคนนี้หรือ ? หรือเด็กไม่ชอบนางและต้องการยุติความสัมพันธ์ระหว่างมารดากับบุตรด้วยวิธีนี้ ?
ในช่วงแรกของการตั้งครรภ์หมอบอกว่ามีโอกาส 8 ส่วนที่จะเป็นเด็กทารกเพศชาย และแม่ทัพปิงหนานมีความสุขเป็นพิเศษ แม้ว่าในคฤหาสน์จะไม่มีแนวคิด แต่แม่ทัพปิงหนานเป็นผู้บัญชาการทหาร เขามักจะหวังว่าจะมีหลานชาย และเมื่อเด็กอายุไม่กี่ขวบ เขาก็สามารถพาหลานไปเรียนศิลปะการต่อสู้ด้วยกันได้ เขาฝากความหวังไว้กับเด็กคนนี้ และดีใจที่ได้ผู้สืบทอดตระกูลเหริน ส่วนหลู่ปิงนั้น เพื่อที่จะสามารถอยู่กับเหรินซีเต๋าได้ สามีของนางต้องทนทุกข์ทรมานมากและยังต้องต่อสู้ดิ้นรนอีกมากมายภายใต้การใส่ร้ายของตระกูลหลู่ คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานไม่ได้ทำให้นางเสียใจ พวกเขาปฏิบัติต่อนางราวกับนางเป็นสมาชิกในครอบครัวอีกคน ทำให้นางซาบซึ้งใจมาก
อย่างไรก็ตามมีความรู้สึกผิดมากพอๆกับความรู้สึกขอบคุณเด็กตนนี้ แต่นางกำลังเผชิญกับความเป็นไปได้ที่จะสูญเสียได้ตลอดเวลา สิ่งนี้จะทำให้นางจะรู้สึกปลอดภัยได้อย่างไร ?
ทุกคนในคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานรู้ดีว่าหลู่ปิงรู้สึกอึดอัดเฝ้าดูนาง น้ำหนักของนางลดทุกวัน แม้แต่แม่ทัพปิงหนานก็ยังทนไม่ได้ เขาพูดกับหลู่ปิง “ไม่ว่าเด็กคนนี้จะอยู่รอดได้หรือไม่ เจ้าก็ยังคงเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเหรินของข้า ตระกูลเหรินไม่ได้บอกว่าพวกเขาจะปฏิบัติต่อลูกสะใภ้ของตนไม่ดีเพียงเพราะพวกเขาไม่มีบุตร มันขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว”
ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ในภาคตะวันออกแต่ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่นี้ก็เหมือนกับเมื่อซวนเทียนหมิงกลับมาจากทางตะวันตกเฉียงเหนือเมื่อหลายปีก่อน พวกเขาเห็นชัยชนะที่ไร้ร่องรอยแห่งความยินดี เนื่องจากในการต่อสู้ครั้งนี้ ซวนเทียนฮั่วเสียชีวิตเนื่องจากในเวลานี้ในเมืองหลวง เหยาเซียนก็เสียชีวิตแล้ว เฟิงเซียงหรูก็ป่วยหนัก หลู่ปิงก็เสี่ยงแท้งบุตร แม่ทัพปิงหนานไม่สามารถช่วยได้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผลก็คือมีข่าวลือในหมู่ผู้คนบางคนบอกว่าทั้งหมดนี้คือการแก้แค้นการแก้แค้นขององค์ชายเก้าที่สังหารหมู่ทั้งเมือง
ข่าวลือก็ค่อยๆ จับต้องได้มากขึ้นเรื่อย ๆ โดยแพร่กระจายจากเมืองหลวงไปยังมณฑลอื่น ๆ และในไม่ช้าก็แพร่กระจายไปทุกทิศทาง ดังนั้นพลเมืองต้าชุนเกือบทั้งหมดจึงรู้ว่าองค์ชายเจ็ดเสียชีวิตด้วยน้ำมือของผู้บริสุทธิ์ 300,000 คนที่ถูกสังหารโดยองค์ชายเก้า เช่นเดียวกับคนในเมืองหลวงที่เกี่ยวข้องกับองค์ชายเก้าและพระชายาหยู พวกเขาทั้งหมดมีส่วนเกี่ยวข้องกับการสังหารหมู่ครั้งนั้น และแม้แต่ทารกในครรภ์ก็ไม่สามารถหนีไปได้
เมื่อคำนี้ไปถึงหูของแม่ทัพปิงหนานชายชราโกรธมากจนพูดออกมาที่ถนน “เรื่องไร้สาระ ! อาณาจักรมีอันตราย ! หากมีการแก้แค้นในสนามรบ พลเมืองซงซุยก็สมควรที่จะได้รับ และสงครามครั้งนี้ ซงซุยเป็นคนเลือกเอง เมื่อพวกเขาสมรู้ร่วมคิดกับตวนมู่อันกัวและฆ่าองค์ชายองค์เจ็ด พวกเจ้าไม่ได้มองหาความยุติธรรม แต่พวกเจ้าชี้ปลายมีดของพวกเขาไปที่คนของพวกเรา ภายใต้การให้กำลังใจของคนที่มีหัวใจ ดวงตาของพวกเจ้าช่างมืดบอด หากไม่มีความสามารถในการแยกแยะถูกผิด ข้าจะช่วยชี้แนะให้”
ตระกูลเหยาส่งเหยาจิงจุนไปเป็นตัวแทนเพื่อแสดงจุดยืนของเขา”ท่านพ่อของข้าแก่แล้วและการตายเป็นเรื่องของธรรมชาติ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการแก้แค้น เมื่อพวกเจ้าฟังการใส่ร้าย พวกเจ้าก็เพิ่มข้อกล่าวหา ในเวลานั้นโปรดคิดถึงความเมตตาขององค์ชายเก้าและพระชายาหยูที่มีต่อพวกเจ้าด้วย พวกเขาไปต่อสู้และฆ่าศัตรูเพื่อใคร ไม่ใช่เพื่อประโยชน์ของราชวงศ์ต้าชุนที่จะไม่ถูกรุกรานจากผู้อื่น และเพื่อให้พลเมืองไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน หากแต่เดิมเป็นซงซุย ถ้าพวกเขาโจมตีราชวงศ์ต้าชุนก่อนก็จะเป็นพวกเราที่ถูกฆ่า เหตุผลที่พวกเราทุกคนยังมีชีวิตอยู่เป็นเพราะความกล้าหาญและศิลปะการต่อสู้ขององค์ชายเก้า องค์ชายเจ็ดและพระชายาหยู”
ในความเป็นจริงคนส่วนใหญ่ยืนอยู่ฝ่ายซวนเทียนฮั่ว ทางด้านซวนเทียนหมิง และเฟิงหยูเฮง เหตุผลที่แม่ทัพปิงหนานและตระกูลเหยาออกมาบอกผู้คนในหมู่พวกเขาว่ามีคนที่มีแรงจูงใจแอบแฝงที่กำลังพูดความเท็จ ในขณะเดียวกันก็เตือนคนเหล่านั้นว่าอย่าเป็นคนโง่
ในตำหนักจุนพระชายาหยุนสั่งทำอาหารหลายอย่างในวันนี้นางบอกว่าผู้คนเจริญอาหารในฤดูใบไม้ร่วงเพราะอากาศไม่ร้อน เย็นสดชื่นและน่ารื่นรมย์ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของปี
แม่บ้านเรียงอาหารไว้บนโต๊ะแต่พวกเขาเห็นพระชายาหยุนยืนขึ้นและเสิร์ฟข้าวด้วยตัวเอง หลังจากเสิร์ฟทีละชาม ชามพิเศษก็ถูกวางไว้ข้าง ๆ นาง แล้วพูดกับผู้คนว่า “ฮั่วเอ๋อกลับมาได้ทุกเมื่อ จากนี้ไปจัดโต๊ะและตะเกียบเผื่อไว้บนโต๊ะ”
บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างๆ นางไม่สามารถกลั้นความเสียใจได้ นางทนไม่ได้ที่จะเช็ดมัน เมื่อน้ำตาไหลออกมามา พระชายาหยุนก็เห็นเบ้าตาที่แดงและบวมของนาง
พระชายาหยุนรู้สึกไม่พอใจและวางตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างเคร่งขรึมนางกล่าวกับบ่าวรับใช้ที่อยู่ในห้องนี้อย่างเคร่งขรึม “ฟังนะ อย่าเชื่อข่าวลือข้างนอก พวกเขารู้ไม่จริง ตำหนักของข้าจะไม่ไว้ทุกข์ ฮั่วเอ๋อยังไม่ตาย งานศพมาจากไหน พวกเจ้าเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มและสดใส รอหมิงเอ๋อและอาเฮงที่กำลังจะกลับมาถึง และฮั่วเอ๋อจะต้องอยู่กับพวกเขา”
หลังจากพูดจบนางก็มองไปที่ที่ว่างเปล่าซึ่งมีชามและตะเกียบ ข้าวเต็มถ้วยแล้วนางก็กล่าวว่า “กินสิ ! อย่าให้ฮั่วเอ๋ออารมณ์เสีย เขามักจะนั่งกินข้าวกับข้าตรงข้ามข้านี้ข้าคิดว่าดีที่สุด มีเพียงฮั่วเอ๋อเท่านั้นที่เต็มใจที่จะอยู่ร่วมกับข้า และเราใกล้ชิดที่สุด แม้ว่าพวกเจ้าจะไม่ได้เกิดในพระราชวังนี้ แต่อยู่ที่นี่ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก พระราชวังนี้ก็ไม่ต่างจากของข้าหรอก กินซะ ! ข้ารู้ว่าเขาชอบเป็นมังสวิรัติ ข้าจึงขอให้ห้องครัวทำมาเป็นพิเศษ”
นางพูดจบและเริ่มรับประทานอาหารหลังจากไม่กี่คำ จมูกของฝูงชนก็เริ่มฟืดฟาด
อาการของพระชายาหยุนไม่สู้ดีนักอีกต่อไปแล้วนางมักจะพูดไม่อยู่กับร่องกับรอยเช่นนี้ และนางได้ชักชวนผู้อื่นอย่างชัดเจนไม่ให้เสียใจ องค์ชายเจ็ดยังไม่เสียชีวิต แต่เมื่อนางหันกลับไป นางก็พูดกับเก้าอี้ที่ไม่มีใครนั่งอยู่ด้วยท่าทางจริงจังราวกับว่าองค์ชายนั่งอยู่ที่นั่น นางพูดอย่างสงบและเป็นธรรมชาติ
พวกเขาไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมพระชายาหยุนอย่างไรพวกเขากังวลและล้มเหลวในการสร้างห้องโถงไว้ทุกข์ให้กับองค์ชายเจ็ดได้ทันเวลา นี่คือตำหนักจุน ตอนนี้ข่าวการเสียชีวิตขององค์ชายเจ็ดเป็นข้อสรุปมาก่อน อย่างไรก็ตามตำหนักจุนไม่สามารถตั้งโลงศพให้เขาได้ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดในฐานะบ่าวรับใช้
เป็นผลให้หลายคนแอบเผากระดาษเงินกระดาษทองให้ซวนเทียนฮั่วในตอนกลางคืนและพวกเขาไม่กลัวที่จะถูกค้นพบเพราะผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหมดรวมทั้งหัวหน้าขันทีกำลังเผากระดาษเงินกระดาษทอง และจะไม่มีใครต้องรับผิดชอบต่อการเสียสละส่วนตัวในกฎของพระราชวัง
จนถึงคืนนี้…
ผู้คนในร้านห้องโถงสมุนไพรย่อมรู้ดีว่าเฟิงหยูเฮงและเฟิงเซียงหรูมีความสัมพันธ์ที่ดีพวกเขาไม่รับเงินของซวนเทียนยี่และบอกกับเขาว่า “คุณหนูสามเป็นน้องสาวของพระชายาหยู ข้าจะรับเงินเพื่อรักษาได้อย่างไร ? ยิ่งไปกว่านั้นคุณหนูสามอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล หากข้ารับเงิน พระชายาหยูจะไม่ขับไล่พวกเราทั้งหมดออกจากเมืองหลวงหรือ องค์ชายสี่ไม่ต้องกังวล ! พวกเราหมอห้องโถงสมุนไพรจะผลัดกันไปดูแลคุณหนูสามที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล แม้ว่าการรักษาจะไม่ดีเท่าพระชายาหยู พวกข้าก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถพะยะค่ะ จะรอจนกว่าพระชายาหยูจะกลับมา”
รอจนกว่าเฟิงหยูเฮงจะกลับมานี่เป็นความคิดที่สิ้นหวังและหมดหนทางจริง ๆ โดยทั่วไปหลังจากมีร้านห้องโถงสมุนไพรและสำนักศึกษาทางการแพทย์แล้ว ความเจ็บป่วยส่วนใหญ่สามารถรักษาให้หายได้ และแม้แต่โรคที่ยากแก่การรักษาก็สามารถแก้ไขได้ด้วยการผ่าตัด มีหมอหลายคนที่เฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนเป็นคนสอน พวกเขามีทักษะทางการแพทย์ขั้นสูงที่ยอดเยี่ยม และสามารถแทนที่เฟิงหยูเฮงในการปฏิบัติงานส่วนใหญ่ได้ แต่ก็ยังมีโรคบางโรคที่พวกเขาไม่สามารถรักษาได้ โรคดังกล่าวจะถูกส่งให้เฟิงหยูเฮงหรือเหยาเซียนในอดีต เมื่อมีคนส่งมอบ นั่นหมายความว่าคนผู้นั้นป่วยหนัก แต่เนื่องจากเฟิงหยูเฮงหรือเหยาเซียนที่สามารถรักษาได้ จึงมีความน่ากลัวน้อยลง
นี่เป็นความจริงที่ขัดแย้งกันมากแต่โดยทั่วไปแล้วผู้คนก็ยังไม่อยากป่วย แต่ตอนนี้เฟิงเซียงหรูป่วยนอนอยู่บนเตียงและรออย่างเงียบ ๆ ไม่มีเหยาเซียนในโลกนี้ ไม่มีใครสามารถช่วยนางได้นอกจากพี่รองของนาง
ทุกคนกำลังรอให้เฟิงหยูเฮงกลับเมืองหลวงไม่เพียงแต่เฟิงเซียงหรูเท่านั้นที่กำลังรอการรักษา แต่ยังมีอีกคนในคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานที่รอให้เฟิงหยูเฮงกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ กล่าวอีกนัยหนึ่งไม่ใช่คน ๆ เดียว แต่เป็นครอบครัวทั้งหมด
ตอนนี้หลู่ปิงภรรยาของเหรินซีเต๋าซึ่งแต่งงานกันเมื่อต้นเดือนสี่ปีนี้ตอนนี้นางตั้งครรภ์ได้ 3 เดือนแล้ว แต่มีอาการเลือดออกเล็กน้อยตั้งแต่ช่วงสองเดือนแรก พวกเขาเชิญหมอของร้านห้องโถงสมุนไพรไปตรวจว่ากันว่าสามารถรักษาให้หายได้ แต่ยาที่มีประสิทธิภาพสูงสุดของห้องโถงสมุนไพรถูกขายหมดแล้ว เนื่องจากเฟิงหยูเฮงออกจากเมืองหลวงไปนานแล้ว และเฟิงหยูเฮงไม่ได้ส่งยามาให้ หมอจึงไม่สามารถรักษามันได้ในตอนนี้ หากไม่มียาเฉพาะของเฟิงหยูเฮงก็สามารถรักษาได้ตามวิธีการโบราณเท่านั้นแต่ผลกระทบไม่ดีนัก ผลของการแพทย์แผนจีนเป็นไปอย่างช้า ๆ และเป็นเรื่องยากสำหรับผู้ที่วิตกกังวลเช่นการตั้งครรภ์
นี่เป็นบุตรคนแรกของเหรินซีเต๋าและหลู่ปิงและเป็นหลานคนแรกของแม่ทัพปิงหนาน แม่ทัพปิงหนานจึงให้ความสำคัญกับเด็กคนนี้มาก อาหารบำรุงจำนวนมากถูกส่งไปที่ห้องของหลู่ปิง หมอได้อ่านทั้งหมดและพยักหน้าให้หลู่ปิง
โชคไม่ดีที่ร่างกายของหลู่ปิงยังไม่ดีขึ้นนางจึงนอนบนเตียงทั้งวันเพื่อป้องกันไม่ให้แท้งบุตร
มันไม่มีทางที่จะเป็นแบบนี้ต่อไปแม่ทัพปิงหนานยอมแพ้ เขาเข้าไปในพระราชวังเพื่อถามองค์ชายหกว่าเฟิงหยูเฮงจะกลับมาเมื่อไหร่ หลังจากที่องค์ชายหกทราบเรื่องคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนาน เขาขอให้หมอหลวงจัดยาลับในพระราชวังให้กับหลู่ปิง แต่สิ่งที่หมอหลวงกล่าวก็คือ “นี่คือสัญญาณการแท้งบุตร นั่นคือบอระเพดแห้งต้มดื่มอีกหน่อย แต่จริง ๆ แล้วมันได้ผลไม่มากนัก มันขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของผู้หญิง แต่เดิมพระราชวังควรเตรียมยาที่ดีหรือเขียนใบสั่งยาที่ดีสำหรับเรื่องนี้ ในรอบสิบปี องค์ชายหกรู้หรือไม่ ตำหนักในได้กลายเป็นของประดับตกแต่ง พระสนมกลายเป็นเพียงไม้ประดับเท่านั้น”
นี่เป็นเรื่องที่ชัดเจนมากแล้วฮ่องเต้ไม่ได้เข้าสู่ฮาเร็ม และไม่มีเด็กคลอดในพระราชวัง ที่ตั้งใจว่าจะปกป้องเด็กในครรภ์ มันไม่ใช่ทารกในครรภ์! แม่ทัพปิงหนานไม่มีทางเลือกนอกจากต้องออกจากพระราชวัง หลังจากขอบคุณองค์ชายหกแล้วเขาจึงทำได้เพียงรอให้เฟิงหยูเฮงกลับมา
มีหมอหญิงเค้อฉิงมาดูแลหลู่ปิงทุกวันแต่อาการของหลู่ปิงไม่ค่อยดีนัก นางรู้สึกเหนื่อยตลอดทั้งวันและไม่มีแรงที่จะพูด หมอบอกว่านางลงจากเตียงไม่ได้ มิฉะนั้นจะมีความเป็นไปได้ที่จะแท้งบุตรได้ทุกเมื่อ เมื่อนางกำลังคิดว่านางจะเสียบุตรคนนี้หรือ ? หรือเด็กไม่ชอบนางและต้องการยุติความสัมพันธ์ระหว่างมารดากับบุตรด้วยวิธีนี้ ?
ในช่วงแรกของการตั้งครรภ์หมอบอกว่ามีโอกาส 8 ส่วนที่จะเป็นเด็กทารกเพศชาย และแม่ทัพปิงหนานมีความสุขเป็นพิเศษ แม้ว่าในคฤหาสน์จะไม่มีแนวคิด แต่แม่ทัพปิงหนานเป็นผู้บัญชาการทหาร เขามักจะหวังว่าจะมีหลานชาย และเมื่อเด็กอายุไม่กี่ขวบ เขาก็สามารถพาหลานไปเรียนศิลปะการต่อสู้ด้วยกันได้ เขาฝากความหวังไว้กับเด็กคนนี้ และดีใจที่ได้ผู้สืบทอดตระกูลเหริน ส่วนหลู่ปิงนั้น เพื่อที่จะสามารถอยู่กับเหรินซีเต๋าได้ สามีของนางต้องทนทุกข์ทรมานมากและยังต้องต่อสู้ดิ้นรนอีกมากมายภายใต้การใส่ร้ายของตระกูลหลู่ คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานไม่ได้ทำให้นางเสียใจ พวกเขาปฏิบัติต่อนางราวกับนางเป็นสมาชิกในครอบครัวอีกคน ทำให้นางซาบซึ้งใจมาก
อย่างไรก็ตามมีความรู้สึกผิดมากพอๆกับความรู้สึกขอบคุณเด็กตนนี้ แต่นางกำลังเผชิญกับความเป็นไปได้ที่จะสูญเสียได้ตลอดเวลา สิ่งนี้จะทำให้นางจะรู้สึกปลอดภัยได้อย่างไร ?
ทุกคนในคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานรู้ดีว่าหลู่ปิงรู้สึกอึดอัดเฝ้าดูนาง น้ำหนักของนางลดทุกวัน แม้แต่แม่ทัพปิงหนานก็ยังทนไม่ได้ เขาพูดกับหลู่ปิง “ไม่ว่าเด็กคนนี้จะอยู่รอดได้หรือไม่ เจ้าก็ยังคงเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเหรินของข้า ตระกูลเหรินไม่ได้บอกว่าพวกเขาจะปฏิบัติต่อลูกสะใภ้ของตนไม่ดีเพียงเพราะพวกเขาไม่มีบุตร มันขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว”
ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ในภาคตะวันออกแต่ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่นี้ก็เหมือนกับเมื่อซวนเทียนหมิงกลับมาจากทางตะวันตกเฉียงเหนือเมื่อหลายปีก่อน พวกเขาเห็นชัยชนะที่ไร้ร่องรอยแห่งความยินดี เนื่องจากในการต่อสู้ครั้งนี้ ซวนเทียนฮั่วเสียชีวิตเนื่องจากในเวลานี้ในเมืองหลวง เหยาเซียนก็เสียชีวิตแล้ว เฟิงเซียงหรูก็ป่วยหนัก หลู่ปิงก็เสี่ยงแท้งบุตร แม่ทัพปิงหนานไม่สามารถช่วยได้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผลก็คือมีข่าวลือในหมู่ผู้คนบางคนบอกว่าทั้งหมดนี้คือการแก้แค้นการแก้แค้นขององค์ชายเก้าที่สังหารหมู่ทั้งเมือง
ข่าวลือก็ค่อยๆ จับต้องได้มากขึ้นเรื่อย ๆ โดยแพร่กระจายจากเมืองหลวงไปยังมณฑลอื่น ๆ และในไม่ช้าก็แพร่กระจายไปทุกทิศทาง ดังนั้นพลเมืองต้าชุนเกือบทั้งหมดจึงรู้ว่าองค์ชายเจ็ดเสียชีวิตด้วยน้ำมือของผู้บริสุทธิ์ 300,000 คนที่ถูกสังหารโดยองค์ชายเก้า เช่นเดียวกับคนในเมืองหลวงที่เกี่ยวข้องกับองค์ชายเก้าและพระชายาหยู พวกเขาทั้งหมดมีส่วนเกี่ยวข้องกับการสังหารหมู่ครั้งนั้น และแม้แต่ทารกในครรภ์ก็ไม่สามารถหนีไปได้
เมื่อคำนี้ไปถึงหูของแม่ทัพปิงหนานชายชราโกรธมากจนพูดออกมาที่ถนน “เรื่องไร้สาระ ! อาณาจักรมีอันตราย ! หากมีการแก้แค้นในสนามรบ พลเมืองซงซุยก็สมควรที่จะได้รับ และสงครามครั้งนี้ ซงซุยเป็นคนเลือกเอง เมื่อพวกเขาสมรู้ร่วมคิดกับตวนมู่อันกัวและฆ่าองค์ชายองค์เจ็ด พวกเจ้าไม่ได้มองหาความยุติธรรม แต่พวกเจ้าชี้ปลายมีดของพวกเขาไปที่คนของพวกเรา ภายใต้การให้กำลังใจของคนที่มีหัวใจ ดวงตาของพวกเจ้าช่างมืดบอด หากไม่มีความสามารถในการแยกแยะถูกผิด ข้าจะช่วยชี้แนะให้”
ตระกูลเหยาส่งเหยาจิงจุนไปเป็นตัวแทนเพื่อแสดงจุดยืนของเขา”ท่านพ่อของข้าแก่แล้วและการตายเป็นเรื่องของธรรมชาติ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการแก้แค้น เมื่อพวกเจ้าฟังการใส่ร้าย พวกเจ้าก็เพิ่มข้อกล่าวหา ในเวลานั้นโปรดคิดถึงความเมตตาขององค์ชายเก้าและพระชายาหยูที่มีต่อพวกเจ้าด้วย พวกเขาไปต่อสู้และฆ่าศัตรูเพื่อใคร ไม่ใช่เพื่อประโยชน์ของราชวงศ์ต้าชุนที่จะไม่ถูกรุกรานจากผู้อื่น และเพื่อให้พลเมืองไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน หากแต่เดิมเป็นซงซุย ถ้าพวกเขาโจมตีราชวงศ์ต้าชุนก่อนก็จะเป็นพวกเราที่ถูกฆ่า เหตุผลที่พวกเราทุกคนยังมีชีวิตอยู่เป็นเพราะความกล้าหาญและศิลปะการต่อสู้ขององค์ชายเก้า องค์ชายเจ็ดและพระชายาหยู”
ในความเป็นจริงคนส่วนใหญ่ยืนอยู่ฝ่ายซวนเทียนฮั่ว ทางด้านซวนเทียนหมิง และเฟิงหยูเฮง เหตุผลที่แม่ทัพปิงหนานและตระกูลเหยาออกมาบอกผู้คนในหมู่พวกเขาว่ามีคนที่มีแรงจูงใจแอบแฝงที่กำลังพูดความเท็จ ในขณะเดียวกันก็เตือนคนเหล่านั้นว่าอย่าเป็นคนโง่
ในตำหนักจุนพระชายาหยุนสั่งทำอาหารหลายอย่างในวันนี้นางบอกว่าผู้คนเจริญอาหารในฤดูใบไม้ร่วงเพราะอากาศไม่ร้อน เย็นสดชื่นและน่ารื่นรมย์ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของปี
แม่บ้านเรียงอาหารไว้บนโต๊ะแต่พวกเขาเห็นพระชายาหยุนยืนขึ้นและเสิร์ฟข้าวด้วยตัวเอง หลังจากเสิร์ฟทีละชาม ชามพิเศษก็ถูกวางไว้ข้าง ๆ นาง แล้วพูดกับผู้คนว่า “ฮั่วเอ๋อกลับมาได้ทุกเมื่อ จากนี้ไปจัดโต๊ะและตะเกียบเผื่อไว้บนโต๊ะ”
บ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างๆ นางไม่สามารถกลั้นความเสียใจได้ นางทนไม่ได้ที่จะเช็ดมัน เมื่อน้ำตาไหลออกมามา พระชายาหยุนก็เห็นเบ้าตาที่แดงและบวมของนาง
พระชายาหยุนรู้สึกไม่พอใจและวางตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างเคร่งขรึมนางกล่าวกับบ่าวรับใช้ที่อยู่ในห้องนี้อย่างเคร่งขรึม “ฟังนะ อย่าเชื่อข่าวลือข้างนอก พวกเขารู้ไม่จริง ตำหนักของข้าจะไม่ไว้ทุกข์ ฮั่วเอ๋อยังไม่ตาย งานศพมาจากไหน พวกเจ้าเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มและสดใส รอหมิงเอ๋อและอาเฮงที่กำลังจะกลับมาถึง และฮั่วเอ๋อจะต้องอยู่กับพวกเขา”
หลังจากพูดจบนางก็มองไปที่ที่ว่างเปล่าซึ่งมีชามและตะเกียบ ข้าวเต็มถ้วยแล้วนางก็กล่าวว่า “กินสิ ! อย่าให้ฮั่วเอ๋ออารมณ์เสีย เขามักจะนั่งกินข้าวกับข้าตรงข้ามข้านี้ข้าคิดว่าดีที่สุด มีเพียงฮั่วเอ๋อเท่านั้นที่เต็มใจที่จะอยู่ร่วมกับข้า และเราใกล้ชิดที่สุด แม้ว่าพวกเจ้าจะไม่ได้เกิดในพระราชวังนี้ แต่อยู่ที่นี่ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก พระราชวังนี้ก็ไม่ต่างจากของข้าหรอก กินซะ ! ข้ารู้ว่าเขาชอบเป็นมังสวิรัติ ข้าจึงขอให้ห้องครัวทำมาเป็นพิเศษ”
นางพูดจบและเริ่มรับประทานอาหารหลังจากไม่กี่คำ จมูกของฝูงชนก็เริ่มฟืดฟาด
อาการของพระชายาหยุนไม่สู้ดีนักอีกต่อไปแล้วนางมักจะพูดไม่อยู่กับร่องกับรอยเช่นนี้ และนางได้ชักชวนผู้อื่นอย่างชัดเจนไม่ให้เสียใจ องค์ชายเจ็ดยังไม่เสียชีวิต แต่เมื่อนางหันกลับไป นางก็พูดกับเก้าอี้ที่ไม่มีใครนั่งอยู่ด้วยท่าทางจริงจังราวกับว่าองค์ชายนั่งอยู่ที่นั่น นางพูดอย่างสงบและเป็นธรรมชาติ
พวกเขาไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมพระชายาหยุนอย่างไรพวกเขากังวลและล้มเหลวในการสร้างห้องโถงไว้ทุกข์ให้กับองค์ชายเจ็ดได้ทันเวลา นี่คือตำหนักจุน ตอนนี้ข่าวการเสียชีวิตขององค์ชายเจ็ดเป็นข้อสรุปมาก่อน อย่างไรก็ตามตำหนักจุนไม่สามารถตั้งโลงศพให้เขาได้ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดในฐานะบ่าวรับใช้
เป็นผลให้หลายคนแอบเผากระดาษเงินกระดาษทองให้ซวนเทียนฮั่วในตอนกลางคืนและพวกเขาไม่กลัวที่จะถูกค้นพบเพราะผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหมดรวมทั้งหัวหน้าขันทีกำลังเผากระดาษเงินกระดาษทอง และจะไม่มีใครต้องรับผิดชอบต่อการเสียสละส่วนตัวในกฎของพระราชวัง
จนถึงคืนนี้…
