การแต่งงานเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงชีวิตหนึ่งเฟิงเฟินไดยังคงประหม่านางนับนิ้วของนาง และถามเฟิงหยูเฮง “ข้าได้ยินมาว่าลูกสาวจะต้องคำนับขอบคุณบิดา มารดาก่อนที่จะออกไป แต่ข้า… ”
”ถ้าคุณหนูสี่ไม่รังเกียจข้าให้ข้าเป็นผู้อาวุโส” อันชิพูดอย่างเขินอาย “ปกติข้าไม่ได้รับโอกาสนี้ ไม่ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไร ข้าเคยเป็นอนุของคฤหาสน์ตระกูลเฟิง อนุก็เป็นทาสหรือสาวใช้ จะเรียกว่าผู้อาวุโสไม่ได้ มันเป็นสถานการณ์นี้… หากคุณหนูสี่ไม่เต็มใจ ก็ทำเหมือนว่าไม่ได้ยินที่ข้าพูด”
”ไม่ไม่เจ้าค่ะ ! ” เฟิงเฟินไดดีใจมาก นางบอกกับอันชิ “ท่านป้าอันรู้หรือไม่ ข้าอยากเป็นบุตรสาวของท่านป้ามานานแล้ว ข้าเกลียดตระกูลเฟิงตั้งแต่ข้ายังเด็ก ๆ ท่านฮูหยินเหยาดูสูงส่งมากไม่ข้ากล้าที่จะติดต่อกับนาง พี่สาวของข้าดูสนิทกว่า ท่านป้าอันมีอาหารดี ๆ กินอยู่ที่เรือนของท่านป้าอัน ท่านป้าอันมีร้านปักที่เป็นสินเดิม ตอนนั้นข้าคิดว่าถ้าข้าเป็นบุตรสาวของท่านป้าอันด้วย จะดีแค่ไหนที่ข้าจะได้กินอาหารอร่อย ๆ ข้าได้แต่งตัวได้ดีขึ้นและข้ามีเงินมากมายในกระเป๋า จากนั้นข้าจะสามารถซื้อเครื่องประดับที่ชอบได้ ท่านป้าอันรู้ดีว่าเบี้ยเลี้ยงที่คฤหาสน์ของตระกูลเฟิงมอบให้ก่อนหน้านี้ไม่เพียงพอที่จะจ่ายเงินให้คนในวันธรรมดาด้วยซ้ำ ข้าไม่กลัวเรื่องตลกของท่านป้าอัน ท่านฮูหยินเหยามีความยุติธรรมในเวลานั้นเนื่องจากตระกูลเฟิงอยู่ในความดูแลของราชสำนักเป็นเวลานาน เราหาเลี้ยงชีพด้วยการขายเครื่องประดับที่ท่านป้าของข้านำมาจากคลังของตระกูลเฟิง”
ทุกอย่างในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงเป็นประวัติศาสตร์ที่น่าเศร้านางเห็นดวงตาของเฟิงเฟินไดแดงระเรื่ออีกครั้ง และนางไม่อยากให้เฟิงเฟินไดคิดถึงเรื่องที่น่าเศร้าในคืนก่อนงานแต่งงาน นางจึงยิ้มและกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าข้าไม่ใช่คนเดียวที่จะเพิ่มเกียรติให้เจ้า ท่านป้าอันก็เตรียมสินเดิมให้เจ้า เพราะท่านป้าอันเป็นผู้อาวุโส ! ”
อันชิพยักหน้าโดยไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของนางได้”มีสินเดิม ข้าเตรียมไว้ให้คุณหนูสี่นานแล้ว แต่ข้ารู้สึกอายเสมอ ข้าไม่รู้จะให้ยังไง” ในขณะที่นางพูด นางหยิบตั๋วแลกเงินออกมาจากแขนเสื้อ เฟิงหยูเฮงเหลือบมองมัน เงิน 5,000 เหรียญเงินเป็นเงินจำนวนเล็กน้อยสำหรับนาง แต่สำหรับอันชิและเฟิงเซียงหรู มันเป็นเงินก้อนใหญ่ ไม่ว่าจะเปิดร้านเย็บปักถักร้อยดีแค่ไหน แต่ก็เป็นเพียงร้านเย็บปัก นางทำเงินได้ไม่มาก หากไม่มีร้านขายเครื่องประดับและร้านขายของเก่าอยู่ในมือของนาง
เฟิงเฟินไดยังรู้สึกว่ามันมากเกินไปและปฏิเสธที่จะรับแต่อันชิบอกว่า “ข้าเป็นผู้อาวุโสแล้ว นี่คือสิ่งที่ข้าให้กับบุตรสาวของข้า ข้าจะไม่ปิดบังเจ้า นอกจาก 5,000 เหรียญเงินนี้ ข้ามีเงินเก็บอีก 10,000 เหรียญเงิน มอบให้เจ้า5,000 เหรียญเงินแล้ว อีก 5,000 เหรียญเงินมอบให้คุณหนูรอง ในสายตาของข้า พวกเจ้าทุกคนก็เหมือนกัน ไม่ลำเอียง ทุกคนได้เหมือนกัน อย่ารังเกียจมัน”
เฟิงเฟินไดไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไปนางร้องไห้ในอ้อมกอดของอันชิ เฟิงเซียงหรูช่วยเช็ดน้ำตาของนางด้วย นางพยายามปลอบเฟิงเฟินได “ไม่ต้องร้องไห้ พรุ่งนี้นี้เจ้าจะต้องเข้าพิธีแต่งงาน ตาของเจ้าบวมแล้วจะไม่สวย”
”ข้าไม่สนซวนเทียนหยานต้องรับได้ถ้าข้าดูไม่สวย” อารมณ์ของนางพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าเขากล้าพูดว่าข้าไม่ชอบ ข้าจะเตะเขา ! นอกจากนี้ยังมีพี่รอง ต่อให้บวมเป็นหัวหมูก็หายบวมได้”
”ใช่”เฟิงหยูเฮงไม่คิดว่าการร้องไห้และตาบวมแบบนี้จะสามารถรักษาให้หายได้ด้วยตัวเอง แต่นางก็ไม่ได้พูดจาโต้แย้งในทันที นางรู้สึกว่าชีวิตของบุตรของตระกูลเฟิงนั้นหดหู่เกินไป และมีอารมณ์มากมายที่สะสมอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจเป็นเวลานานจนทำให้เกิดความผิดเพี้ยน มันดีอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ นางควรร้องไห้เมื่อต้องร้องไห้ หัวเราะเมื่อต้องหัวเราะ และพูดในสิ่งที่ควรพูด ไม่จำเป็นต้องทนเพราะอะไรบางอย่าง นางพูดกับเฟิงเฟินได “ไม่เป็นไร ร้องไห้ออกมา ! ข้ารักษาไม่ได้ แต่อย่างที่เจ้าบอก องค์ชายห้าต้องรับได้ ใครจะปล่อยให้… นางเป็นน้องสาวของข้า ข้าบอกว่าใครก็ได้ ถ้าพระองค์กล้ารังแกน้องสาวของข้า เฟิงหยูเฮงจะไม่ปราณี” นางลูบหน้าเฟิงเฟินได “วันนี้ข้าจะเป็นพี่สาวของเจ้าวันสุดท้าย หลังจากวันพรุ่งนี้ข้าต้องเรียกเจ้าว่าพี่สะใภ้”
นางพูดแบบนี้แล้วก็หัวเราะอีกครั้ง
มีการให้สินเดิมและเฟิงเซียงหรูได้มอบเงินและของสำหรับเพิ่มศักดิ์ศรีไปแล้วมีเพียงเฟิงหยูเฮงที่ยังมีสินเดิมก้อนใหญ่อยู่ในมือ นางรออย่างอดทนเพื่อให้เฟิงเฟินไดร้องไห้เสร็จและเช็ดน้ำตาด้วยตัวเอง จากนั้นนางก็กล่าวว่า “เดิมทีท่านแม่ควรเป็นผู้สนับสนุนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของบุตรสาว เราเคยคิดว่าตระกูลเฟิงจะให้เราพึ่งพาไปชั่วชีวิต ท่านพ่อที่อยู่ในตำแหน่งจะไม่ถูกรังแก ไม่ว่าเขาจะแต่งงานกับที่ไหนในอนาคตน่าเสียดายที่ท่านพ่อไว้ใจไม่ได้ และตระกูลเฟิงก็ยิ่งไว้ใจไม่ได้ ตอนนี้เราไม่มีท่านแม่ดูแล เราต้องพึ่งตัวเอง แต่เจ้าก็เป็นน้องสาวของข้า ข้าจะไม่ปล่อยให้น้องสาวของข้าถูกบ้านสามีหัวเราะเยาะ เฟิงเฟินได ข้าจะเพิ่มสินเดิมให้เจ้า และสิ่งที่ข้าเพิ่มคือสามในสิบส่วนของทรัพย์สินในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันของข้า”
ในขณะที่นางกำลังพูดอยู่นางก็ขยิบตาไปที่วังซวน หวงซวนที่อยู่ข้าง ๆ นาง บ่าวรับใช้ทั้งสองก็ออกไปทันที และต่อมาพวกนางพูดกับเฟิงเฟินได “คุณหนูสี่ได้โปรดไปที่ลาน และรับสินเดิมของพระชายาของเราเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงเฟินไดเดินออกไปด้วยความงุนงงคำพูดของเฟิงหยูเฮงยังคงสั่นคลอนอยู่ในใจของนาง “สามในสิบส่วนของทรัพย์สินในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน” สวรรค์ มันมากมายขนาดไหน ? ทุกคนในราชวงศ์ต้าชุนรู้ดีว่าพระชายาหยูร่ำรวยพอ ๆ กับอาณาจักรแห่งหนึ่ง นางมอบทรัพย์สมบัติให้ถึงสามในสิบส่วนจริงหรือ ?
ในที่สุดเมื่อนางยืนอยู่บนลานนางเฝ้าดูขณะที่ผู้คนยังคงยกหีบไม้ขนาดใหญ่เข้ามาในสนาม แต่ละหีบหนักมากและผู้คนก็พยายามที่จะยกมันขึ้นมา เฟิงเฟินไดนับทีละหีบจนครบ 48 หีบ นางไม่สามารถนับมันได้อีกต่อไป พี่รองให้นางเท่าไหร่? แต่เดิมลานบ้านของนางมีขนาดเล็ก และไม่สามารถวางหีบได้อีกต่อไป หีบหลายใบถูกซ้อนกัน
หีบไม้เหล่านี้ทำจากไม้มะฮอกกานีคุณภาพสูงและมัดด้วยดอกไม้สีแดงขนาดใหญ่ เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “พรุ่งนี้เจ้าจะมีสินเดิมเหล่านี้ตามขบวนเจ้าสาวไปด้วย และให้ผู้คนเห็นว่าตระกูลเฟิงไม่แพ้ใคร ! บุตรสาวของตระกูลเฟิงแต่งงานแล้วก็ยังไม่มีใครเทียบได้ ขบวนเจ้าสาวยาวสุดลูกหูลูกตา”
ในที่สุดหลังจากยกหีบทั้งหมดแล้วนางก็อยากจะนับมัน และในเวลานี้นางก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “สวรรค์ ! น้องสี่ มีทั้งหมด 128 หีบ อ่า ! ”
ฉิงหยูผู้ดูแลธุรกิจและบัญชีทั้งหมดของคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเดินเข้ามาพร้อมกับถือสมุดไว้ในมือนางยืนอยู่กลางสนามและกำลังอ่านรายการสินเดิมเสียงดังต่อหน้าทุกคน “พระชายาหยูมอบสินเดิมให้คุณหนูสี่ตระกูลเฟิง หยก 2 ชิ้น, มังกรหยกฝังทองคำให้กำเนิดบุตรชายเก้าคน, หยกขาว 20 ชิ้น, แจกันลายครามสีฟ้า และสีขาว 50 ใบ, หยกพก 10 ชิ้น, แจกันทองคำ 5 ใบ, ปะการังแดง 10 ต้น, ต้นไม้สมบัติทั้งสิบ, หม้อหยกขาวมันแพะ 5 ชุด, หม้อทองรูปนกฟีนิกซ์คู่, ถ้วยฝาหยกขาว 20 ชุด, หม้อทองคำ 10 ชุด, ชุดหม้อและถ้วย ถาดเลี่ยมทอง 10 ชุด… จี้หยกขาวนกฟีนิกซ์แกะสลัก, ตัวอักษร “ความสุข” ทองคำ 2 อัน, กำไลลูกปัดทองคำ 9 คู่, ปิ่นดอกไม้สีทอง 1 คู่, ต่างหูลูกปัดหยกเลี่ยมทอง 1 คู่, ต่างหูลูกปัดฝังทองคำ 10 คู่,เครื่องประดับทองคำฝังพลอย10 เม็ด และปิ่นปักผมทองรูปค้างคาวประดับพลอย 10 เม็ด และต่างหูแกะสลักรูปผึ้งฝังหยก 1 คู่ หยกฟ้าขาว 10 ชิ้น… และยังมีอัญมณีทุกอย่างกระจายกันไปอีก 20 กล่อง”
ทุกคนตกใจ!
เฟิงเฟินไดพึมพำกับตัวเอง”ข้ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง ข้าฝันมาตลอดสองสามปีที่ผ่านมา นี่คือของหมั้นขององค์ชายเก้า”
นางพูดสิ่งนี้กับทุกคนในใจลิ้นของเฟิงเซียงหรูและอันชิก็เริ่มต้นขึ้นเช่นกันความคิดเดียวกันก็ทะยานขึ้นในใจ ฉากดังกล่าวมีให้เห็นก็ต่อเมื่อองค์ชายเก้ามอบของหมั้นให้เฟิงหยูเฮง ! ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่พวกนางคิดถึงฉากในตอนนั้น มันน่าทึ่งมาก
ตอนนี้โอกาสที่ยิ่งใหญ่ของปีได้ปรากฏขึ้นอีกครั้งและผู้คนแทบไม่อยากจะเชื่อเลย พวกนางทั้งหมดรู้สึกว่าพวกนางเห็นภาพหลอน และพวกนางย้อนกลับมาในช่วงฤดูร้อนเมื่อเฟิงหยูเฮงเพิ่งกลับมาที่เมืองหลวงทันที ! ฉิงหยูยืนอยู่ที่สนามและอ่านรายการสินเดิมเป็นเวลา2 เค่อ ดื่มน้ำ 2 ครั้ง นางเหนื่อยกับการอ่าน เสียงของนางดูแหบแห้ง คุณหนูของนางฟุ่มเฟือยเกินไปและสามในสิบส่วนของทรัพย์สินของคฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑลนั้นเป็นเพียงแค่คำพูด แต่ในความเป็นจริง ใครจะจินตนาการได้ว่าสิ่งเหล่านี้เพียงพอที่จะซื้อเมืองอย่างน้อย 2-3 เมืองในราชวงศ์ต้าชุน
ผู้คนค่อยๆ กลับมามีสติสัมปชัญญะ ไม่มึนงงอีกต่อไป และในที่สุดก็ตระหนักว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสินเดิมที่เฟิงหยูเฮงมอบให้เฟิงเฟินได และพวกนางก็ได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดว่าก็เตรียมสินเดิมเหมือนกัน
สินเดิมนี้ยิ่งใหญ่เกินไปใช่ไหม?เฟิงเฟินไดคิดว่ามันน่าภูมิใจเกินไปจริง ๆ แม้ว่าองค์ชายเก้าจะเคยส่งของหมั้นที่คฤหาสน์ของตระกูลเฟิง แต่พวกนางก็ตกใจ แต่เมื่อเทียบกับสินเดิมของเฟิงหยูเฮงแล้ว พวกมันก็ยังเทียบไม่ได้ เพราะสิ่งที่เฟิงหยูเฮงมอบให้มีทั้งหมด 10อย่างพื้นฐาน 20 หรือ 30 อย่างสามารถให้จากสิ่งเดียวได้ทุกครั้ง นางฟังจนสมองพองโต พี่รองของนางทำอะไรมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ? ปล้นคฤหาสน์หรือไม่ ? นางเอาทั้งหมดนี้มาจากไหน ?
รายการสินเดิมในมือของฉิงหยูยังไม่เสร็จสิ้นและสิ่งปกติจะถูกอ่านจากนั้นนางก็ยังคงคัดลอกสิ่งที่ซวนเทียนหมิงทำในอดีต นางคิดว่า “พระชายาหยูยังมอบของกำนัลให้คุณหนูสี่ ผ้าทอดิ้นเงิน-ทองธรรมดา 3 พับ ผ้าทอเมฆาเคลื่อนคล้อย 5 พับ และพระชายาหยูได้มอบเงิน 1,000,000 เหรียญเงิน และ 500,000 เหรียญทองเจ้าค่ะ ! ”
บ้าไปแล้วทุกคนตกใจอีกครั้ง
เงิน1,000,000 เหรียญเงิน 500,000 เหรียญทอง สมบัติทั้งห้า… นี่ นี่ นี่…
มันยังไม่จบในท้ายที่สุดฉิงหยูก็สั่งให้คนวางอะไรบางอย่างจากนั้นก็จิบชาและพูดกับเฟิงเฟินได “พระชายาหยูได้เตรียมชุดแต่งงานของคุณหนูสี่ไว้ด้วยเจ้าค่ะ” ”เอ่อ? “เฟิงเฟินไดผงะ “ชุดแต่งงานของข้าหรือ ? ” จากนั้นนางก็มองไปที่เฟิงเซียงหรูและอันชิ “ชุดแต่งงานของข้าไม่ได้ทำในร้านเย็บปักของท่านป้าอันหรือ ? ” นางรู้สึกละอายใจเมื่อพูดแบบนี้ เสื้อผ้าควรจะปักด้วยตัวเอง แต่ฝีมือของนางแย่มาก ดงหยิงที่อยู่กับเสี่ยวเปาทุกวันและไม่สามารถช่วยนางได้ โชคดีที่อันชิขอให้ร้านเย็บปักมารับงาน ปักชุดแต่งงานที่ดีที่สุดของนาง
ตอนนี้เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเฟิงเฟินไดอันชิและเฟิงเซียงหรูเอาแต่เม้มริมฝีปากและไม่พูด จากนั้นฉิงหยูก็พูดอีกครั้งและกล่าวว่า “รูปแบบและการตัดเย็บได้ทำในร้านเย็บปักจริง ๆ แต่ผ้านั้นถูกส่งมาจากพระชายาหยู ดังนั้นเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ชุดแต่งงานนี้จึงถือได้ว่าจากพระชายาหยู ท่านผู้หญิงอันและคุณหนูสามร่วมกับมอบของขวัญชิ้นนี้เจ้าค่ะ ! ”
หลังจากพูดแล้วฉิงหยูก็ยกมือขึ้นและดึงผ้าคลุมออก แล้วพูดเสียงดัง “พระชายาหยูมอบชุดแต่งงานสำหรับน้องสาวสุดที่รัก และรองเท้าปักเจ้าค่ะ ! ”
”ถ้าคุณหนูสี่ไม่รังเกียจข้าให้ข้าเป็นผู้อาวุโส” อันชิพูดอย่างเขินอาย “ปกติข้าไม่ได้รับโอกาสนี้ ไม่ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไร ข้าเคยเป็นอนุของคฤหาสน์ตระกูลเฟิง อนุก็เป็นทาสหรือสาวใช้ จะเรียกว่าผู้อาวุโสไม่ได้ มันเป็นสถานการณ์นี้… หากคุณหนูสี่ไม่เต็มใจ ก็ทำเหมือนว่าไม่ได้ยินที่ข้าพูด”
”ไม่ไม่เจ้าค่ะ ! ” เฟิงเฟินไดดีใจมาก นางบอกกับอันชิ “ท่านป้าอันรู้หรือไม่ ข้าอยากเป็นบุตรสาวของท่านป้ามานานแล้ว ข้าเกลียดตระกูลเฟิงตั้งแต่ข้ายังเด็ก ๆ ท่านฮูหยินเหยาดูสูงส่งมากไม่ข้ากล้าที่จะติดต่อกับนาง พี่สาวของข้าดูสนิทกว่า ท่านป้าอันมีอาหารดี ๆ กินอยู่ที่เรือนของท่านป้าอัน ท่านป้าอันมีร้านปักที่เป็นสินเดิม ตอนนั้นข้าคิดว่าถ้าข้าเป็นบุตรสาวของท่านป้าอันด้วย จะดีแค่ไหนที่ข้าจะได้กินอาหารอร่อย ๆ ข้าได้แต่งตัวได้ดีขึ้นและข้ามีเงินมากมายในกระเป๋า จากนั้นข้าจะสามารถซื้อเครื่องประดับที่ชอบได้ ท่านป้าอันรู้ดีว่าเบี้ยเลี้ยงที่คฤหาสน์ของตระกูลเฟิงมอบให้ก่อนหน้านี้ไม่เพียงพอที่จะจ่ายเงินให้คนในวันธรรมดาด้วยซ้ำ ข้าไม่กลัวเรื่องตลกของท่านป้าอัน ท่านฮูหยินเหยามีความยุติธรรมในเวลานั้นเนื่องจากตระกูลเฟิงอยู่ในความดูแลของราชสำนักเป็นเวลานาน เราหาเลี้ยงชีพด้วยการขายเครื่องประดับที่ท่านป้าของข้านำมาจากคลังของตระกูลเฟิง”
ทุกอย่างในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงเป็นประวัติศาสตร์ที่น่าเศร้านางเห็นดวงตาของเฟิงเฟินไดแดงระเรื่ออีกครั้ง และนางไม่อยากให้เฟิงเฟินไดคิดถึงเรื่องที่น่าเศร้าในคืนก่อนงานแต่งงาน นางจึงยิ้มและกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าข้าไม่ใช่คนเดียวที่จะเพิ่มเกียรติให้เจ้า ท่านป้าอันก็เตรียมสินเดิมให้เจ้า เพราะท่านป้าอันเป็นผู้อาวุโส ! ”
อันชิพยักหน้าโดยไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของนางได้”มีสินเดิม ข้าเตรียมไว้ให้คุณหนูสี่นานแล้ว แต่ข้ารู้สึกอายเสมอ ข้าไม่รู้จะให้ยังไง” ในขณะที่นางพูด นางหยิบตั๋วแลกเงินออกมาจากแขนเสื้อ เฟิงหยูเฮงเหลือบมองมัน เงิน 5,000 เหรียญเงินเป็นเงินจำนวนเล็กน้อยสำหรับนาง แต่สำหรับอันชิและเฟิงเซียงหรู มันเป็นเงินก้อนใหญ่ ไม่ว่าจะเปิดร้านเย็บปักถักร้อยดีแค่ไหน แต่ก็เป็นเพียงร้านเย็บปัก นางทำเงินได้ไม่มาก หากไม่มีร้านขายเครื่องประดับและร้านขายของเก่าอยู่ในมือของนาง
เฟิงเฟินไดยังรู้สึกว่ามันมากเกินไปและปฏิเสธที่จะรับแต่อันชิบอกว่า “ข้าเป็นผู้อาวุโสแล้ว นี่คือสิ่งที่ข้าให้กับบุตรสาวของข้า ข้าจะไม่ปิดบังเจ้า นอกจาก 5,000 เหรียญเงินนี้ ข้ามีเงินเก็บอีก 10,000 เหรียญเงิน มอบให้เจ้า5,000 เหรียญเงินแล้ว อีก 5,000 เหรียญเงินมอบให้คุณหนูรอง ในสายตาของข้า พวกเจ้าทุกคนก็เหมือนกัน ไม่ลำเอียง ทุกคนได้เหมือนกัน อย่ารังเกียจมัน”
เฟิงเฟินไดไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไปนางร้องไห้ในอ้อมกอดของอันชิ เฟิงเซียงหรูช่วยเช็ดน้ำตาของนางด้วย นางพยายามปลอบเฟิงเฟินได “ไม่ต้องร้องไห้ พรุ่งนี้นี้เจ้าจะต้องเข้าพิธีแต่งงาน ตาของเจ้าบวมแล้วจะไม่สวย”
”ข้าไม่สนซวนเทียนหยานต้องรับได้ถ้าข้าดูไม่สวย” อารมณ์ของนางพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าเขากล้าพูดว่าข้าไม่ชอบ ข้าจะเตะเขา ! นอกจากนี้ยังมีพี่รอง ต่อให้บวมเป็นหัวหมูก็หายบวมได้”
”ใช่”เฟิงหยูเฮงไม่คิดว่าการร้องไห้และตาบวมแบบนี้จะสามารถรักษาให้หายได้ด้วยตัวเอง แต่นางก็ไม่ได้พูดจาโต้แย้งในทันที นางรู้สึกว่าชีวิตของบุตรของตระกูลเฟิงนั้นหดหู่เกินไป และมีอารมณ์มากมายที่สะสมอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจเป็นเวลานานจนทำให้เกิดความผิดเพี้ยน มันดีอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ นางควรร้องไห้เมื่อต้องร้องไห้ หัวเราะเมื่อต้องหัวเราะ และพูดในสิ่งที่ควรพูด ไม่จำเป็นต้องทนเพราะอะไรบางอย่าง นางพูดกับเฟิงเฟินได “ไม่เป็นไร ร้องไห้ออกมา ! ข้ารักษาไม่ได้ แต่อย่างที่เจ้าบอก องค์ชายห้าต้องรับได้ ใครจะปล่อยให้… นางเป็นน้องสาวของข้า ข้าบอกว่าใครก็ได้ ถ้าพระองค์กล้ารังแกน้องสาวของข้า เฟิงหยูเฮงจะไม่ปราณี” นางลูบหน้าเฟิงเฟินได “วันนี้ข้าจะเป็นพี่สาวของเจ้าวันสุดท้าย หลังจากวันพรุ่งนี้ข้าต้องเรียกเจ้าว่าพี่สะใภ้”
นางพูดแบบนี้แล้วก็หัวเราะอีกครั้ง
มีการให้สินเดิมและเฟิงเซียงหรูได้มอบเงินและของสำหรับเพิ่มศักดิ์ศรีไปแล้วมีเพียงเฟิงหยูเฮงที่ยังมีสินเดิมก้อนใหญ่อยู่ในมือ นางรออย่างอดทนเพื่อให้เฟิงเฟินไดร้องไห้เสร็จและเช็ดน้ำตาด้วยตัวเอง จากนั้นนางก็กล่าวว่า “เดิมทีท่านแม่ควรเป็นผู้สนับสนุนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของบุตรสาว เราเคยคิดว่าตระกูลเฟิงจะให้เราพึ่งพาไปชั่วชีวิต ท่านพ่อที่อยู่ในตำแหน่งจะไม่ถูกรังแก ไม่ว่าเขาจะแต่งงานกับที่ไหนในอนาคตน่าเสียดายที่ท่านพ่อไว้ใจไม่ได้ และตระกูลเฟิงก็ยิ่งไว้ใจไม่ได้ ตอนนี้เราไม่มีท่านแม่ดูแล เราต้องพึ่งตัวเอง แต่เจ้าก็เป็นน้องสาวของข้า ข้าจะไม่ปล่อยให้น้องสาวของข้าถูกบ้านสามีหัวเราะเยาะ เฟิงเฟินได ข้าจะเพิ่มสินเดิมให้เจ้า และสิ่งที่ข้าเพิ่มคือสามในสิบส่วนของทรัพย์สินในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันของข้า”
ในขณะที่นางกำลังพูดอยู่นางก็ขยิบตาไปที่วังซวน หวงซวนที่อยู่ข้าง ๆ นาง บ่าวรับใช้ทั้งสองก็ออกไปทันที และต่อมาพวกนางพูดกับเฟิงเฟินได “คุณหนูสี่ได้โปรดไปที่ลาน และรับสินเดิมของพระชายาของเราเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงเฟินไดเดินออกไปด้วยความงุนงงคำพูดของเฟิงหยูเฮงยังคงสั่นคลอนอยู่ในใจของนาง “สามในสิบส่วนของทรัพย์สินในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน” สวรรค์ มันมากมายขนาดไหน ? ทุกคนในราชวงศ์ต้าชุนรู้ดีว่าพระชายาหยูร่ำรวยพอ ๆ กับอาณาจักรแห่งหนึ่ง นางมอบทรัพย์สมบัติให้ถึงสามในสิบส่วนจริงหรือ ?
ในที่สุดเมื่อนางยืนอยู่บนลานนางเฝ้าดูขณะที่ผู้คนยังคงยกหีบไม้ขนาดใหญ่เข้ามาในสนาม แต่ละหีบหนักมากและผู้คนก็พยายามที่จะยกมันขึ้นมา เฟิงเฟินไดนับทีละหีบจนครบ 48 หีบ นางไม่สามารถนับมันได้อีกต่อไป พี่รองให้นางเท่าไหร่? แต่เดิมลานบ้านของนางมีขนาดเล็ก และไม่สามารถวางหีบได้อีกต่อไป หีบหลายใบถูกซ้อนกัน
หีบไม้เหล่านี้ทำจากไม้มะฮอกกานีคุณภาพสูงและมัดด้วยดอกไม้สีแดงขนาดใหญ่ เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “พรุ่งนี้เจ้าจะมีสินเดิมเหล่านี้ตามขบวนเจ้าสาวไปด้วย และให้ผู้คนเห็นว่าตระกูลเฟิงไม่แพ้ใคร ! บุตรสาวของตระกูลเฟิงแต่งงานแล้วก็ยังไม่มีใครเทียบได้ ขบวนเจ้าสาวยาวสุดลูกหูลูกตา”
ในที่สุดหลังจากยกหีบทั้งหมดแล้วนางก็อยากจะนับมัน และในเวลานี้นางก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “สวรรค์ ! น้องสี่ มีทั้งหมด 128 หีบ อ่า ! ”
ฉิงหยูผู้ดูแลธุรกิจและบัญชีทั้งหมดของคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเดินเข้ามาพร้อมกับถือสมุดไว้ในมือนางยืนอยู่กลางสนามและกำลังอ่านรายการสินเดิมเสียงดังต่อหน้าทุกคน “พระชายาหยูมอบสินเดิมให้คุณหนูสี่ตระกูลเฟิง หยก 2 ชิ้น, มังกรหยกฝังทองคำให้กำเนิดบุตรชายเก้าคน, หยกขาว 20 ชิ้น, แจกันลายครามสีฟ้า และสีขาว 50 ใบ, หยกพก 10 ชิ้น, แจกันทองคำ 5 ใบ, ปะการังแดง 10 ต้น, ต้นไม้สมบัติทั้งสิบ, หม้อหยกขาวมันแพะ 5 ชุด, หม้อทองรูปนกฟีนิกซ์คู่, ถ้วยฝาหยกขาว 20 ชุด, หม้อทองคำ 10 ชุด, ชุดหม้อและถ้วย ถาดเลี่ยมทอง 10 ชุด… จี้หยกขาวนกฟีนิกซ์แกะสลัก, ตัวอักษร “ความสุข” ทองคำ 2 อัน, กำไลลูกปัดทองคำ 9 คู่, ปิ่นดอกไม้สีทอง 1 คู่, ต่างหูลูกปัดหยกเลี่ยมทอง 1 คู่, ต่างหูลูกปัดฝังทองคำ 10 คู่,เครื่องประดับทองคำฝังพลอย10 เม็ด และปิ่นปักผมทองรูปค้างคาวประดับพลอย 10 เม็ด และต่างหูแกะสลักรูปผึ้งฝังหยก 1 คู่ หยกฟ้าขาว 10 ชิ้น… และยังมีอัญมณีทุกอย่างกระจายกันไปอีก 20 กล่อง”
ทุกคนตกใจ!
เฟิงเฟินไดพึมพำกับตัวเอง”ข้ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง ข้าฝันมาตลอดสองสามปีที่ผ่านมา นี่คือของหมั้นขององค์ชายเก้า”
นางพูดสิ่งนี้กับทุกคนในใจลิ้นของเฟิงเซียงหรูและอันชิก็เริ่มต้นขึ้นเช่นกันความคิดเดียวกันก็ทะยานขึ้นในใจ ฉากดังกล่าวมีให้เห็นก็ต่อเมื่อองค์ชายเก้ามอบของหมั้นให้เฟิงหยูเฮง ! ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่พวกนางคิดถึงฉากในตอนนั้น มันน่าทึ่งมาก
ตอนนี้โอกาสที่ยิ่งใหญ่ของปีได้ปรากฏขึ้นอีกครั้งและผู้คนแทบไม่อยากจะเชื่อเลย พวกนางทั้งหมดรู้สึกว่าพวกนางเห็นภาพหลอน และพวกนางย้อนกลับมาในช่วงฤดูร้อนเมื่อเฟิงหยูเฮงเพิ่งกลับมาที่เมืองหลวงทันที ! ฉิงหยูยืนอยู่ที่สนามและอ่านรายการสินเดิมเป็นเวลา2 เค่อ ดื่มน้ำ 2 ครั้ง นางเหนื่อยกับการอ่าน เสียงของนางดูแหบแห้ง คุณหนูของนางฟุ่มเฟือยเกินไปและสามในสิบส่วนของทรัพย์สินของคฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑลนั้นเป็นเพียงแค่คำพูด แต่ในความเป็นจริง ใครจะจินตนาการได้ว่าสิ่งเหล่านี้เพียงพอที่จะซื้อเมืองอย่างน้อย 2-3 เมืองในราชวงศ์ต้าชุน
ผู้คนค่อยๆ กลับมามีสติสัมปชัญญะ ไม่มึนงงอีกต่อไป และในที่สุดก็ตระหนักว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสินเดิมที่เฟิงหยูเฮงมอบให้เฟิงเฟินได และพวกนางก็ได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดว่าก็เตรียมสินเดิมเหมือนกัน
สินเดิมนี้ยิ่งใหญ่เกินไปใช่ไหม?เฟิงเฟินไดคิดว่ามันน่าภูมิใจเกินไปจริง ๆ แม้ว่าองค์ชายเก้าจะเคยส่งของหมั้นที่คฤหาสน์ของตระกูลเฟิง แต่พวกนางก็ตกใจ แต่เมื่อเทียบกับสินเดิมของเฟิงหยูเฮงแล้ว พวกมันก็ยังเทียบไม่ได้ เพราะสิ่งที่เฟิงหยูเฮงมอบให้มีทั้งหมด 10อย่างพื้นฐาน 20 หรือ 30 อย่างสามารถให้จากสิ่งเดียวได้ทุกครั้ง นางฟังจนสมองพองโต พี่รองของนางทำอะไรมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ? ปล้นคฤหาสน์หรือไม่ ? นางเอาทั้งหมดนี้มาจากไหน ?
รายการสินเดิมในมือของฉิงหยูยังไม่เสร็จสิ้นและสิ่งปกติจะถูกอ่านจากนั้นนางก็ยังคงคัดลอกสิ่งที่ซวนเทียนหมิงทำในอดีต นางคิดว่า “พระชายาหยูยังมอบของกำนัลให้คุณหนูสี่ ผ้าทอดิ้นเงิน-ทองธรรมดา 3 พับ ผ้าทอเมฆาเคลื่อนคล้อย 5 พับ และพระชายาหยูได้มอบเงิน 1,000,000 เหรียญเงิน และ 500,000 เหรียญทองเจ้าค่ะ ! ”
บ้าไปแล้วทุกคนตกใจอีกครั้ง
เงิน1,000,000 เหรียญเงิน 500,000 เหรียญทอง สมบัติทั้งห้า… นี่ นี่ นี่…
มันยังไม่จบในท้ายที่สุดฉิงหยูก็สั่งให้คนวางอะไรบางอย่างจากนั้นก็จิบชาและพูดกับเฟิงเฟินได “พระชายาหยูได้เตรียมชุดแต่งงานของคุณหนูสี่ไว้ด้วยเจ้าค่ะ” ”เอ่อ? “เฟิงเฟินไดผงะ “ชุดแต่งงานของข้าหรือ ? ” จากนั้นนางก็มองไปที่เฟิงเซียงหรูและอันชิ “ชุดแต่งงานของข้าไม่ได้ทำในร้านเย็บปักของท่านป้าอันหรือ ? ” นางรู้สึกละอายใจเมื่อพูดแบบนี้ เสื้อผ้าควรจะปักด้วยตัวเอง แต่ฝีมือของนางแย่มาก ดงหยิงที่อยู่กับเสี่ยวเปาทุกวันและไม่สามารถช่วยนางได้ โชคดีที่อันชิขอให้ร้านเย็บปักมารับงาน ปักชุดแต่งงานที่ดีที่สุดของนาง
ตอนนี้เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของเฟิงเฟินไดอันชิและเฟิงเซียงหรูเอาแต่เม้มริมฝีปากและไม่พูด จากนั้นฉิงหยูก็พูดอีกครั้งและกล่าวว่า “รูปแบบและการตัดเย็บได้ทำในร้านเย็บปักจริง ๆ แต่ผ้านั้นถูกส่งมาจากพระชายาหยู ดังนั้นเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ชุดแต่งงานนี้จึงถือได้ว่าจากพระชายาหยู ท่านผู้หญิงอันและคุณหนูสามร่วมกับมอบของขวัญชิ้นนี้เจ้าค่ะ ! ”
หลังจากพูดแล้วฉิงหยูก็ยกมือขึ้นและดึงผ้าคลุมออก แล้วพูดเสียงดัง “พระชายาหยูมอบชุดแต่งงานสำหรับน้องสาวสุดที่รัก และรองเท้าปักเจ้าค่ะ ! ”
