ค่ำคืนที่ยาวนานแขกของตำหนักหลี่เริ่มทยอยกลับไปทีละคน
วันนี้หลายคนดื่มมากเกินไปนี่เป็นเพราะเมืองหลวงไม่ได้มีงานเลี้ยงเช่นนี้มานานแล้ว และฮ่องเต้กับองค์ชายห้าได้ยุติข้อสงสัยของพวกเขา รวมทั้งองค์ชายเก้าและองค์ชายห้าจับมือและเห็นพ้องกัน องค์ชายห้าได้เข้ามาช่วยงานราชสำนักอีกครั้ง จะทำให้คนไม่มีความสุขได้อย่างไร
ในตอนเย็นเกือบครึ่งชั่วยามที่ผ่านมาแม่ทัพปิงหนานดื่มมากเกินไป เหรินซีเต๋าทนไม่ไหวและคุยกับน้องสาวของเขาให้ช่วยแม่ทพปิงหนานกลับคฤหาสน์ก่อน วันนี้คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานส่งคน 3 คนเข้าร่วมงานแต่งงาน แต่ฮูหยินของแม่ทัพไม่ได้มาและอยู่ในคฤหาสน์พร้อมกับหลู่ปิงที่ตั้งครรภ์
แม่ทัพปิงหนานออกไปก่อนและขึ้นรถม้ากลับนางก็รู้ว่าคนขับรถม้าที่ส่งพวกเขากลับมาไม่มีเวลากลับมารับนาง ข้างนอกฝนตก แม้ว่ามันจะตกไม่หนัก แต่ก็สามารถเปียกได้ นางคิดว่าจะเข้าไปรอข้างในสักพัก รถม้าของคฤหาสน์น่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้ แต่ก่อนที่นางจะกลับเข้าไป นางได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังนาง “คุณหนูเหรินกำลังรอรถม้าอยู่หรือไม่ อย่ารอเลย เดี๋ยวข้าจะไปส่งเจ้าเอง”
นางผงะและมองไปที่คนที่พูดอย่างระมัดระวังชายในวัยยี่สิบปีเขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาบวกกับการที่เขาดื่มสุราจำนวนมาก กลิ่นของสุราทำให้นางคลื่นไส้ นางมองคนผู้นี้แล้วรู้สึกคุ้นตาเล็กน้อย แต่นางจำไม่ได้จริง ๆ ว่าเป็นใคร นางอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าและพูดว่า “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ แต่เจ้ากับข้าไม่รู้จักกัน ข้าจะขึ้นรถม้าของเจ้าได้อย่างไร” เหรินซีเฟิงกล่าว นางหันไปรอบ ๆ และเดินเข้าไปในประตูตำหนัก ใครจะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่สุภาพเลย เขายื่นมือออกไปเพื่อรั้งนางไว้ด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “ไม่รู้จักหรือ ไม่นานเราจะแต่งงานกัน เจ้ายังบอกว่าเจ้าไม่รู้จักข้าอีกหรือ ? ” เสียงของเขาดังมาก และหลายคนกำลังเดินออกไปข้างนอกที่ประตูตำหนักหลี่จะได้ยินโดยธรรมชาติ และผู้คนก็อดไม่ได้ที่จะหยุดชะงก หลังจากนั้นอีกคนหนึ่งยืนดูเพื่อความตื่นเต้น
เหรินซีเฟิงโกรธและสะบัดแขนของเขาอย่างรุนแรงบุตรสาวของแม่ทัพเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ ด้วยความพยายามอย่างมาก นางจึงกระแทกชายคนนั้นถอยหลังไปหลายก้าวแล้วกระแทกประตูตำหนัก
วันนี้ชายคนนี้ดื่มมากเกินไปเขาแทบจะไม่รู้สึกกับการชนประตู ความโกรธก็พุ่งขึ้นมา เขาส่ายหน้าและยืนตัวตรง เขาชี้ไปที่เหรินซีเฟิงและตะโกนว่า “นังบ้า ! เจ้ากล้าทำแบบนี้ เจ้าเป็นแค่บุตรสาวของแม่ทัพชราไม่ใช่หรือ เจ้าทำอะไร ? ใครจะไม่รู้ว่าอำนาจทางทหารของราชวงศ์ต้าชุนอยู่ในมือขององค์ชาย เมื่อก่อนแม่ทัพปิงหนานอาจจะมีอำนาจอยู่บ้าง แต่ตอนนี้อำนาจทางทหารถูกยึดคืนนานแล้ว เขายังมีว่างงานอีกด้วย นอกเหนือจากชื่อเสียงในช่วงแรก แม่ทัพปิงหนานแล้วมีอะไรอีกบ้าง ? พี่ชายของเจ้าเป็นเพียงแม่ทัพเล็ก ๆ เท่านั้น มีทหารหลักหมื่นอยู่ในการดูแล ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าท่านพ่อของข้าคือใคร ท่านพ่อของข้าคือคือเจิ้งตูจากสำนักตรวจการ ท่านพ่อมีอำนาจมาก และเป็นขุนนางขั้นสองที่สามารถไปที่คฤหาสน์ของเจ้าเพื่อสู่ขอได้ คู่ควรกับตระกูลเหรินของเจ้า อย่าคิดว่าตัวเองสูงส่ง ! ”
ซีเฟิงผงะสู่ขอ ? เจิ้งตูไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเรินเพื่อขอหมั้นหมายงั้นหรือ ? นางไม่ค่อยแน่ใจนักเพราะตั้งแต่พี่ชายของนางแต่งงาน ครอบครัวก็วางแผนแต่งงานให้กับนาง มารดาของนางเคยบอกว่าอยากให้นางแต่งงานกับขุนนางในเมืองหลวง ไม่ว่าครอบครัวจะร่ำรวยหรือยากจนก็ไม่สำคัญ ตราบใดที่นางไม่ได้ออกจากเมือง หากออกจากเมืองหลวง ครอบครัวของนางจะไม่สามารถช่วยนางได้
นางไม่ได้ต่อต้านเรื่องนี้หลังจากที่อายุเท่านี้นางอายุมากกว่าเฟิงหยูเฮง 2 ปี และตอนนี้นางก็อายุ 20 ปีแล้ว ตอนนี้นางเป็นสาวแก่ไปแล้ว ถ้านางไม่แต่งงานนางก็กลัวว่าจะแต่งงานช้าไปอีก แม้ว่าครอบครัวจะไม่กังวลมากนัก แต่นางก็หวังเสมอว่านางจะได้แต่งงานกับครอบครัวที่ดีและเห็นชอบกับสามีของนางด้วย อย่างไรก็ตามในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานางไม่พบใครที่สามารถเห็นชอบกับนางได้ ดังนั้นนางจึงถูกเลื่อนออกไปจนกระทั่งนางอายุ 20 ปี ในเวลานี้ครอบครัวกำลังกังวล มีสาวโสดคนไหนบ้างที่ยังจะไม่แต่งงานจนกระทั่งนางอายุ 20 ปี?
นางกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้หากนางกังวล มันจะทำให้ทุกคนรู้สึกแย่ คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานไม่เคยยอมรับข้อเสนอแต่งงานมาก่อน ก่อนที่แม่สื่อจะถูกไล่ออกจากคฤหาสน์ ดังนั้นโดยทั่วไปผู้คนจึงไม่คาดคิดว่าเมื่อไม่นานมานี้ประตูถูกเปิดเพื่อต้อนรับแม่สื่อเข้ามาในคฤหาสน์ ผู้คนจึงตอบสนองเช่นเดียวกัน คุณหนูตระกูลเหรินอายุ 20 ปี ! นี่แก่เกินไปนางจะต้องอับอายขายหน้าถ้าไม่แต่งงาน
เป็นผลให้ขีดจำกัดของคฤหาสน์ของแม่ทัพกำลังจะถูกข้ามโดยแม่สื่อฮูหยินของแม่ทัพปิงหนานต้องดูแลหลู่ปิงและจัดการกับแม่สื่อ และนางรู้สึกเหนื่อยมาก
เหรินซีเฟิงบอกมารดาของนางหลายครั้งว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องด่วนและนางจะไม่แต่งงาน ไม่เป็นไรหากคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานคิดว่านางลำบากใจหรือไม่สามารถจ่ายเงินให้นางได้
แต่ฮูหยินของแม่ทัพบอกว่าข้าไม่อายหรอก บุตรสาวของข้าเป็นคนดี ไม่ใช่ว่าข้าเลี้ยงดูบุตรสาวคนเดียวไม่ได้ ครอบครัวไม่ได้ยากจน เพียงแค่ว่าถ้านางไม่มีคู่ชีวิตนั้น นั่นแสดงว่านางไม่มีเพื่อนร่วมชีวิต และพ่อกับแม่ของเจ้าก็ไม่สามารถอยู่กับเจ้าได้ตลอดไป จะเป็นอย่างไรถ้าวันหนึ่งพวกข้าจากไปและเจ้าถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว อย่านับรวมพี่ชายของเจ้า ไม่ว่าพี่ชายของเจ้าจะดีแค่ไหน พี่ชายของเจ้าก็จะมีภรรยาและพวกเขาจะมีบุตรของตัวเองในอนาคต ดังนั้นหากเจ้าจะอยู่กับพวกข้า พวกข้าก็จะสบายใจถ้าเจ้ามีความสุข”
นางรู้สึกเสียใจกับบิดามารดาของนางนางจึงไม่ได้พูดถึงเรื่องปฏิเสธอีกต่อไป และคิดในใจว่าถ้ามีคนที่คล้ายกันบิดามารดาของนาง นางจะรู้สึกดีและนางจะแต่งงาน ไม่มีใครในใจนาง และนางก็ใช้ชีวิตแบบเดียวกันกับใคร สาววัยยี่สิบอยู่บ้านกลัวขึ้นคาน !
ด้วยวิธีนี้เหรินซีเฟิงจึงยอมรับข้อเสนอของครอบครัวเรื่องการหมั้นแต่นี่ไม่ได้หมายความว่านางเห็นด้วยกับในการแต่งงานกับบุตรของเจิ้งตู บิดามารดาของนางทุกคนรู้ดีแก่ใจ แม้ว่านางจะไม่อยู่ หากพวกเขาตัดสินใจด้วยตัวเอง พวกเขาจะบอกนางก่อน และเป็นการดีที่นางจะพยักหน้า บุตรชายของเจิ้งตูคนนี้ดูหยิ่งเกินไป ? เขาดูถูกคฤหาสน์ของแม่ทัพเกินไปหรือไม่ ?
นางขมวดคิ้วและจ้องไปที่ชายคนนี้เป็นเวลานานก่อนที่นางจะพูดว่า “มีคนมากมายที่ไปที่คฤหาสน์ของแม่ทัพเพื่อคุยเรื่องการสู่ขอท่านพ่อของข้าก็ยังไม่ได้ตอบตกลงใครเลย ทำไมวันนี้เจ้าพูดแบบนี้ และเนื่องจากคฤหาสน์แม่ทัพไร้ค่าในสายตาของเจ้า ทำไมเจ้าถึงยังขอแต่งงานกับบุตรสาวของแม่ทัพชราที่ไม่มีอำนาจล่ะ ? ”
”ข้อเสนอนี้มีค่าสำหรับเจ้า”ชายคนนั้นจ้องไปที่เหรินซีเฟิง “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้างดงาม ข้าจะไม่แต่งงานกับเด็กสาวอายุ 20 ปี เจ้าไม่ได้ดูตัวเองหรือ ใบหน้าของเจ้ามีริ้วรอย มันคุ้มแค่ไหน ? บางคนเต็มใจที่จะแต่งงาน แต่ไม่รีบใส่สินเดิมเพื่อแต่งงานกับตัวเอง ถ้าไม่แต่งงานก็ไม่สามารถกลบกลิ่นได้ ! ”
คำพูดของเขาน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ และผู้สังเกตการณ์รู้สึกว่ามันมากเกินไปและพวกเขาก็เริ่มกีดกันเขา แต่ชายคนนั้นไม่ฟัง ดังนั้นเขาจึงเดินหน้าไปดึงเหรินซีเฟิง และในขณะที่ดึงนาง เขาก็กล่าวว่า “รีบขึ้นรถม้าของข้า ข้ายินดีที่จะส่งเจ้า เจ้าต้องขอบคุณข้าที่ยินดีจะไปส่งเจ้า หรือเจ้าไม่อยากกลับคฤหาสน์ของแม่ทัพ เจ้าอยากไปคฤหาสน์ของข้าหรือไม่ ข้าไม่ได้อยากเป็นเจ้าบ่าวก่อนเลย”
ในขณะที่เขาพูดมืออีกข้างของเขาก็เริ่มขยับ เขาวางมือบนไหล่ของนาง นิ้วทั้งห้าบีบเข้าหากัน และท่าทางกำลังจะดึงนางเข้าไปในอ้อมกอดของเขา พลังนั้นแข็งแกร่งมาก แม้ว่าซีเฟิงจะกัดฟัน แต่เท้าของนางก็ไม่มั่นคง นางเอียงไปหาเขา
ชายคนนั้นหัวเราะและรู้สึกว่าเขาประสบความสำเร็จเขาเคยจินตนาการถึงภาพของการใช้เวลาช่วงเย็นของเทศกาลฤดูใบไม้ผลิกับคุณหนูของคฤหาสน์แม่ทัพปิงหนานอยู่ในใจ แต่ในขณะนี้เขาได้ยินเสียงที่มาจากด้านหลัง เขาไม่รีบร้อนไม่โกรธ หรือมีเกียรติ เหมือนบัณฑิตที่มาด้วยกลิ่นอายที่บริสุทธิ์และสง่างาม แต่คำพูดที่ออกมาคือ “ปล่อยมือทั้งสองของเจ้า ไม่เช่นนั้นองค์ชายผู้นี้ไม่รังเกียจที่จะตัดมือทั้งสองข้างออกจากร่างกายของเจ้า”
ทุกคนผงะตามเสียงและสูดหายใจลึกๆ แต่บุตรชายของเจิ้งตูไม่ได้สังเกตอะไรเลยเขาดื่มมากเกินไป ทันทีที่ได้ยินคำพูดที่มาจากด้านหลัง เขาก็ไม่ได้คิดอะไร เขาพูดทันทีว่า “เจ้าสายตาสั้นหรือ ? ลิ้นยาวใช้คำพูดที่โหดร้ายวันนี้ ข้าไม่ปล่อย ! ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเท่านั้น ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ต้องกลับไปที่คฤหาสน์กับข้า เจ้าจะทำอะไรกับข้าได้”
”น่าเสียดาย”เสียงดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขาลุกขึ้น “ท่านใต้เท้าเจิ้งเป็นขุนนาง และองค์ชายผู้นี้ไม่สามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้ แต่อย่างน้อยก็ยุติธรรม องค์ชายผู้นี้ก็ไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อเขาเช่นกัน แต่เขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกที่ไม่ดี เป็นที่น่าเสียดายที่ท่านใต้เท้าเจิ้งเป็นขุนนางที่ยอดเยี่ยมมาครึ่งชีวิต แต่อาชีพขุนนางต้องถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของบุตรชาย ลืมไปเถิด เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องลงโทษบุตรชาย”
เสียงนั้นดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนชายคนนั้นรู้สึกได้ว่าคนที่พูดกำลังจะเกาะด้านหลังศีรษะของเขา และทันใดนั้นแขนของเขารู้สึกก็เจ็บ แขนที่จับซีเฟิงชาไปกับความเจ็บปวดนี้ เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาถูกดึงออกไป และเขาต้องการที่จะจับมือของซีเฟิงด้วยมืออีกข้างของเขา ! อย่างไรก็ตามเขาเห็นพัดตีที่ข้อมือของเขาเบา ๆ และไม่เห็นว่าพัดออกแรงมากแค่ไหน แต่เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดและความเจ็บปวดนั้นเจ็บปวดมากจนเขาถึงกับน้ำตาไหล ชายผู้สง่างามออกมาช่วย
”ใครกล้าเอาผู้หญิงของข้าไปและยังกล้าทำร้ายข้า ข้า… ” เขาตะโกนและหันหน้าไปมองเห็นซวนเทียนเฟิง องค์ชายหกที่กำลังกอดเหรินซีเฟิงไว้ในอ้อมแขนของเขา สติของเขากลับมาทันที ขาของเขาสั่นและเขาไม่สามารถยืนขึ้นได้ เขาคุกเข่าลงทันที
ซวนเทียนเฟิงไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดคุยกับคนจำพวกนี้มากเกินไปแต่เพียงแค่พูดกับคนข้าง ๆ ของเขาว่า “มัดแล้วส่งไปที่กรมอาญา สำหรับความผิดคือแอบอ้างเป็นญาติของราชวงศ์ บอกซูจิงหยวนให้เขารับการพิจารณาคดี นอกจากนี้ให้ใต้เท้าเจิ้งเข้าไปในพระราชวังและคุยกับข้า ถ้าบุตรชายของเขาเป็นญาติของราชวงศ์ เขาก็คงจะมาทางเสด็จพ่อ” เขาพูดจบก็ไม่อยู่ต่อไป เขาปล่อยเหรินซีเฟิงออกจากอ้อมกอด เขาก็พาเหรินซีเฟิงลงบันไดของตำหนักหลี่ รถม้าราชสำนักของเขารออยู่ด้านล่าง และซวนเทียนเฟิงก็พูดว่า “เข้าไปในรถม้า ข้าจะไปส่งเจ้าเอง”
วันนี้หลายคนดื่มมากเกินไปนี่เป็นเพราะเมืองหลวงไม่ได้มีงานเลี้ยงเช่นนี้มานานแล้ว และฮ่องเต้กับองค์ชายห้าได้ยุติข้อสงสัยของพวกเขา รวมทั้งองค์ชายเก้าและองค์ชายห้าจับมือและเห็นพ้องกัน องค์ชายห้าได้เข้ามาช่วยงานราชสำนักอีกครั้ง จะทำให้คนไม่มีความสุขได้อย่างไร
ในตอนเย็นเกือบครึ่งชั่วยามที่ผ่านมาแม่ทัพปิงหนานดื่มมากเกินไป เหรินซีเต๋าทนไม่ไหวและคุยกับน้องสาวของเขาให้ช่วยแม่ทพปิงหนานกลับคฤหาสน์ก่อน วันนี้คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานส่งคน 3 คนเข้าร่วมงานแต่งงาน แต่ฮูหยินของแม่ทัพไม่ได้มาและอยู่ในคฤหาสน์พร้อมกับหลู่ปิงที่ตั้งครรภ์
แม่ทัพปิงหนานออกไปก่อนและขึ้นรถม้ากลับนางก็รู้ว่าคนขับรถม้าที่ส่งพวกเขากลับมาไม่มีเวลากลับมารับนาง ข้างนอกฝนตก แม้ว่ามันจะตกไม่หนัก แต่ก็สามารถเปียกได้ นางคิดว่าจะเข้าไปรอข้างในสักพัก รถม้าของคฤหาสน์น่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้ แต่ก่อนที่นางจะกลับเข้าไป นางได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังนาง “คุณหนูเหรินกำลังรอรถม้าอยู่หรือไม่ อย่ารอเลย เดี๋ยวข้าจะไปส่งเจ้าเอง”
นางผงะและมองไปที่คนที่พูดอย่างระมัดระวังชายในวัยยี่สิบปีเขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาบวกกับการที่เขาดื่มสุราจำนวนมาก กลิ่นของสุราทำให้นางคลื่นไส้ นางมองคนผู้นี้แล้วรู้สึกคุ้นตาเล็กน้อย แต่นางจำไม่ได้จริง ๆ ว่าเป็นใคร นางอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าและพูดว่า “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ แต่เจ้ากับข้าไม่รู้จักกัน ข้าจะขึ้นรถม้าของเจ้าได้อย่างไร” เหรินซีเฟิงกล่าว นางหันไปรอบ ๆ และเดินเข้าไปในประตูตำหนัก ใครจะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่สุภาพเลย เขายื่นมือออกไปเพื่อรั้งนางไว้ด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “ไม่รู้จักหรือ ไม่นานเราจะแต่งงานกัน เจ้ายังบอกว่าเจ้าไม่รู้จักข้าอีกหรือ ? ” เสียงของเขาดังมาก และหลายคนกำลังเดินออกไปข้างนอกที่ประตูตำหนักหลี่จะได้ยินโดยธรรมชาติ และผู้คนก็อดไม่ได้ที่จะหยุดชะงก หลังจากนั้นอีกคนหนึ่งยืนดูเพื่อความตื่นเต้น
เหรินซีเฟิงโกรธและสะบัดแขนของเขาอย่างรุนแรงบุตรสาวของแม่ทัพเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ ด้วยความพยายามอย่างมาก นางจึงกระแทกชายคนนั้นถอยหลังไปหลายก้าวแล้วกระแทกประตูตำหนัก
วันนี้ชายคนนี้ดื่มมากเกินไปเขาแทบจะไม่รู้สึกกับการชนประตู ความโกรธก็พุ่งขึ้นมา เขาส่ายหน้าและยืนตัวตรง เขาชี้ไปที่เหรินซีเฟิงและตะโกนว่า “นังบ้า ! เจ้ากล้าทำแบบนี้ เจ้าเป็นแค่บุตรสาวของแม่ทัพชราไม่ใช่หรือ เจ้าทำอะไร ? ใครจะไม่รู้ว่าอำนาจทางทหารของราชวงศ์ต้าชุนอยู่ในมือขององค์ชาย เมื่อก่อนแม่ทัพปิงหนานอาจจะมีอำนาจอยู่บ้าง แต่ตอนนี้อำนาจทางทหารถูกยึดคืนนานแล้ว เขายังมีว่างงานอีกด้วย นอกเหนือจากชื่อเสียงในช่วงแรก แม่ทัพปิงหนานแล้วมีอะไรอีกบ้าง ? พี่ชายของเจ้าเป็นเพียงแม่ทัพเล็ก ๆ เท่านั้น มีทหารหลักหมื่นอยู่ในการดูแล ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าท่านพ่อของข้าคือใคร ท่านพ่อของข้าคือคือเจิ้งตูจากสำนักตรวจการ ท่านพ่อมีอำนาจมาก และเป็นขุนนางขั้นสองที่สามารถไปที่คฤหาสน์ของเจ้าเพื่อสู่ขอได้ คู่ควรกับตระกูลเหรินของเจ้า อย่าคิดว่าตัวเองสูงส่ง ! ”
ซีเฟิงผงะสู่ขอ ? เจิ้งตูไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเรินเพื่อขอหมั้นหมายงั้นหรือ ? นางไม่ค่อยแน่ใจนักเพราะตั้งแต่พี่ชายของนางแต่งงาน ครอบครัวก็วางแผนแต่งงานให้กับนาง มารดาของนางเคยบอกว่าอยากให้นางแต่งงานกับขุนนางในเมืองหลวง ไม่ว่าครอบครัวจะร่ำรวยหรือยากจนก็ไม่สำคัญ ตราบใดที่นางไม่ได้ออกจากเมือง หากออกจากเมืองหลวง ครอบครัวของนางจะไม่สามารถช่วยนางได้
นางไม่ได้ต่อต้านเรื่องนี้หลังจากที่อายุเท่านี้นางอายุมากกว่าเฟิงหยูเฮง 2 ปี และตอนนี้นางก็อายุ 20 ปีแล้ว ตอนนี้นางเป็นสาวแก่ไปแล้ว ถ้านางไม่แต่งงานนางก็กลัวว่าจะแต่งงานช้าไปอีก แม้ว่าครอบครัวจะไม่กังวลมากนัก แต่นางก็หวังเสมอว่านางจะได้แต่งงานกับครอบครัวที่ดีและเห็นชอบกับสามีของนางด้วย อย่างไรก็ตามในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานางไม่พบใครที่สามารถเห็นชอบกับนางได้ ดังนั้นนางจึงถูกเลื่อนออกไปจนกระทั่งนางอายุ 20 ปี ในเวลานี้ครอบครัวกำลังกังวล มีสาวโสดคนไหนบ้างที่ยังจะไม่แต่งงานจนกระทั่งนางอายุ 20 ปี?
นางกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้หากนางกังวล มันจะทำให้ทุกคนรู้สึกแย่ คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานไม่เคยยอมรับข้อเสนอแต่งงานมาก่อน ก่อนที่แม่สื่อจะถูกไล่ออกจากคฤหาสน์ ดังนั้นโดยทั่วไปผู้คนจึงไม่คาดคิดว่าเมื่อไม่นานมานี้ประตูถูกเปิดเพื่อต้อนรับแม่สื่อเข้ามาในคฤหาสน์ ผู้คนจึงตอบสนองเช่นเดียวกัน คุณหนูตระกูลเหรินอายุ 20 ปี ! นี่แก่เกินไปนางจะต้องอับอายขายหน้าถ้าไม่แต่งงาน
เป็นผลให้ขีดจำกัดของคฤหาสน์ของแม่ทัพกำลังจะถูกข้ามโดยแม่สื่อฮูหยินของแม่ทัพปิงหนานต้องดูแลหลู่ปิงและจัดการกับแม่สื่อ และนางรู้สึกเหนื่อยมาก
เหรินซีเฟิงบอกมารดาของนางหลายครั้งว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องด่วนและนางจะไม่แต่งงาน ไม่เป็นไรหากคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานคิดว่านางลำบากใจหรือไม่สามารถจ่ายเงินให้นางได้
แต่ฮูหยินของแม่ทัพบอกว่าข้าไม่อายหรอก บุตรสาวของข้าเป็นคนดี ไม่ใช่ว่าข้าเลี้ยงดูบุตรสาวคนเดียวไม่ได้ ครอบครัวไม่ได้ยากจน เพียงแค่ว่าถ้านางไม่มีคู่ชีวิตนั้น นั่นแสดงว่านางไม่มีเพื่อนร่วมชีวิต และพ่อกับแม่ของเจ้าก็ไม่สามารถอยู่กับเจ้าได้ตลอดไป จะเป็นอย่างไรถ้าวันหนึ่งพวกข้าจากไปและเจ้าถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว อย่านับรวมพี่ชายของเจ้า ไม่ว่าพี่ชายของเจ้าจะดีแค่ไหน พี่ชายของเจ้าก็จะมีภรรยาและพวกเขาจะมีบุตรของตัวเองในอนาคต ดังนั้นหากเจ้าจะอยู่กับพวกข้า พวกข้าก็จะสบายใจถ้าเจ้ามีความสุข”
นางรู้สึกเสียใจกับบิดามารดาของนางนางจึงไม่ได้พูดถึงเรื่องปฏิเสธอีกต่อไป และคิดในใจว่าถ้ามีคนที่คล้ายกันบิดามารดาของนาง นางจะรู้สึกดีและนางจะแต่งงาน ไม่มีใครในใจนาง และนางก็ใช้ชีวิตแบบเดียวกันกับใคร สาววัยยี่สิบอยู่บ้านกลัวขึ้นคาน !
ด้วยวิธีนี้เหรินซีเฟิงจึงยอมรับข้อเสนอของครอบครัวเรื่องการหมั้นแต่นี่ไม่ได้หมายความว่านางเห็นด้วยกับในการแต่งงานกับบุตรของเจิ้งตู บิดามารดาของนางทุกคนรู้ดีแก่ใจ แม้ว่านางจะไม่อยู่ หากพวกเขาตัดสินใจด้วยตัวเอง พวกเขาจะบอกนางก่อน และเป็นการดีที่นางจะพยักหน้า บุตรชายของเจิ้งตูคนนี้ดูหยิ่งเกินไป ? เขาดูถูกคฤหาสน์ของแม่ทัพเกินไปหรือไม่ ?
นางขมวดคิ้วและจ้องไปที่ชายคนนี้เป็นเวลานานก่อนที่นางจะพูดว่า “มีคนมากมายที่ไปที่คฤหาสน์ของแม่ทัพเพื่อคุยเรื่องการสู่ขอท่านพ่อของข้าก็ยังไม่ได้ตอบตกลงใครเลย ทำไมวันนี้เจ้าพูดแบบนี้ และเนื่องจากคฤหาสน์แม่ทัพไร้ค่าในสายตาของเจ้า ทำไมเจ้าถึงยังขอแต่งงานกับบุตรสาวของแม่ทัพชราที่ไม่มีอำนาจล่ะ ? ”
”ข้อเสนอนี้มีค่าสำหรับเจ้า”ชายคนนั้นจ้องไปที่เหรินซีเฟิง “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้างดงาม ข้าจะไม่แต่งงานกับเด็กสาวอายุ 20 ปี เจ้าไม่ได้ดูตัวเองหรือ ใบหน้าของเจ้ามีริ้วรอย มันคุ้มแค่ไหน ? บางคนเต็มใจที่จะแต่งงาน แต่ไม่รีบใส่สินเดิมเพื่อแต่งงานกับตัวเอง ถ้าไม่แต่งงานก็ไม่สามารถกลบกลิ่นได้ ! ”
คำพูดของเขาน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ และผู้สังเกตการณ์รู้สึกว่ามันมากเกินไปและพวกเขาก็เริ่มกีดกันเขา แต่ชายคนนั้นไม่ฟัง ดังนั้นเขาจึงเดินหน้าไปดึงเหรินซีเฟิง และในขณะที่ดึงนาง เขาก็กล่าวว่า “รีบขึ้นรถม้าของข้า ข้ายินดีที่จะส่งเจ้า เจ้าต้องขอบคุณข้าที่ยินดีจะไปส่งเจ้า หรือเจ้าไม่อยากกลับคฤหาสน์ของแม่ทัพ เจ้าอยากไปคฤหาสน์ของข้าหรือไม่ ข้าไม่ได้อยากเป็นเจ้าบ่าวก่อนเลย”
ในขณะที่เขาพูดมืออีกข้างของเขาก็เริ่มขยับ เขาวางมือบนไหล่ของนาง นิ้วทั้งห้าบีบเข้าหากัน และท่าทางกำลังจะดึงนางเข้าไปในอ้อมกอดของเขา พลังนั้นแข็งแกร่งมาก แม้ว่าซีเฟิงจะกัดฟัน แต่เท้าของนางก็ไม่มั่นคง นางเอียงไปหาเขา
ชายคนนั้นหัวเราะและรู้สึกว่าเขาประสบความสำเร็จเขาเคยจินตนาการถึงภาพของการใช้เวลาช่วงเย็นของเทศกาลฤดูใบไม้ผลิกับคุณหนูของคฤหาสน์แม่ทัพปิงหนานอยู่ในใจ แต่ในขณะนี้เขาได้ยินเสียงที่มาจากด้านหลัง เขาไม่รีบร้อนไม่โกรธ หรือมีเกียรติ เหมือนบัณฑิตที่มาด้วยกลิ่นอายที่บริสุทธิ์และสง่างาม แต่คำพูดที่ออกมาคือ “ปล่อยมือทั้งสองของเจ้า ไม่เช่นนั้นองค์ชายผู้นี้ไม่รังเกียจที่จะตัดมือทั้งสองข้างออกจากร่างกายของเจ้า”
ทุกคนผงะตามเสียงและสูดหายใจลึกๆ แต่บุตรชายของเจิ้งตูไม่ได้สังเกตอะไรเลยเขาดื่มมากเกินไป ทันทีที่ได้ยินคำพูดที่มาจากด้านหลัง เขาก็ไม่ได้คิดอะไร เขาพูดทันทีว่า “เจ้าสายตาสั้นหรือ ? ลิ้นยาวใช้คำพูดที่โหดร้ายวันนี้ ข้าไม่ปล่อย ! ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเท่านั้น ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ต้องกลับไปที่คฤหาสน์กับข้า เจ้าจะทำอะไรกับข้าได้”
”น่าเสียดาย”เสียงดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขาลุกขึ้น “ท่านใต้เท้าเจิ้งเป็นขุนนาง และองค์ชายผู้นี้ไม่สามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้ แต่อย่างน้อยก็ยุติธรรม องค์ชายผู้นี้ก็ไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อเขาเช่นกัน แต่เขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกที่ไม่ดี เป็นที่น่าเสียดายที่ท่านใต้เท้าเจิ้งเป็นขุนนางที่ยอดเยี่ยมมาครึ่งชีวิต แต่อาชีพขุนนางต้องถูกทำลายลงด้วยน้ำมือของบุตรชาย ลืมไปเถิด เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องลงโทษบุตรชาย”
เสียงนั้นดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนชายคนนั้นรู้สึกได้ว่าคนที่พูดกำลังจะเกาะด้านหลังศีรษะของเขา และทันใดนั้นแขนของเขารู้สึกก็เจ็บ แขนที่จับซีเฟิงชาไปกับความเจ็บปวดนี้ เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาถูกดึงออกไป และเขาต้องการที่จะจับมือของซีเฟิงด้วยมืออีกข้างของเขา ! อย่างไรก็ตามเขาเห็นพัดตีที่ข้อมือของเขาเบา ๆ และไม่เห็นว่าพัดออกแรงมากแค่ไหน แต่เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดและความเจ็บปวดนั้นเจ็บปวดมากจนเขาถึงกับน้ำตาไหล ชายผู้สง่างามออกมาช่วย
”ใครกล้าเอาผู้หญิงของข้าไปและยังกล้าทำร้ายข้า ข้า… ” เขาตะโกนและหันหน้าไปมองเห็นซวนเทียนเฟิง องค์ชายหกที่กำลังกอดเหรินซีเฟิงไว้ในอ้อมแขนของเขา สติของเขากลับมาทันที ขาของเขาสั่นและเขาไม่สามารถยืนขึ้นได้ เขาคุกเข่าลงทันที
ซวนเทียนเฟิงไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดคุยกับคนจำพวกนี้มากเกินไปแต่เพียงแค่พูดกับคนข้าง ๆ ของเขาว่า “มัดแล้วส่งไปที่กรมอาญา สำหรับความผิดคือแอบอ้างเป็นญาติของราชวงศ์ บอกซูจิงหยวนให้เขารับการพิจารณาคดี นอกจากนี้ให้ใต้เท้าเจิ้งเข้าไปในพระราชวังและคุยกับข้า ถ้าบุตรชายของเขาเป็นญาติของราชวงศ์ เขาก็คงจะมาทางเสด็จพ่อ” เขาพูดจบก็ไม่อยู่ต่อไป เขาปล่อยเหรินซีเฟิงออกจากอ้อมกอด เขาก็พาเหรินซีเฟิงลงบันไดของตำหนักหลี่ รถม้าราชสำนักของเขารออยู่ด้านล่าง และซวนเทียนเฟิงก็พูดว่า “เข้าไปในรถม้า ข้าจะไปส่งเจ้าเอง”
