เมื่อเฟิงหยูเฮงได้ยินว่าว่าองค์หญิงหวู่หยางมาถึงเมืองหลวงแล้วนางก็เดาได้แล้วว่าทำไมซวนเทียนเก้อจึงกลับมา ข่าวองค์ชายเจ็ดเสียชีวิตในซงซุยเรื่องนี้เป็นที่รู้กันทั้งโลก และไม่มีทางซ่อนมันจากนาง
เข้าไปในพระราชวังด้วยความเร่งรีบสิ่งที่นางเห็นคือซวนเทียนเก้อในชุดขาวธรรมดา และดวงตาของนางที่แดงและบวมจากการร้องไห้
อ๋องเหวินซวนและพระชายาเหวินซวนก็อยู่ที่นี่เช่นกันและฮ่องเต้กำลังอธิบายกับซวนเทียนเก้อ พี่เจ็ดของเจ้ายังไม่ตาย อาเฮงเป็นคนบอกกับข้าเอง ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้าก็ให้ถามอาเฮงดูสิ
ซวนเทียนเก้อไม่เชื่อและเช็ดน้ำตาของนางแล้วกล่าว คนทั้งโลกบอกว่าพี่เจ็ดตายแล้ว เสด็จลุงบอกว่าเสด็จพี่ยังไม่ตาย แล้วเสด็จพี่อยู่ที่ไหนละเพคะ ! ฮ่องเต้อธิบาย พี่เก้าของเจ้าบอกว่ามันพิเศษมาก พี่เจ็ดต้องรักษาบาดแผลอยู่ที่นั่นและจะกลับมาได้หลังจากที่แผลหายแล้ว ข้าแย่มาก ข้าควรส่งคนไปบอกข่าวก่อนหน้านี้ ข้าลืมได้อย่างไร หลังจากนั้นเขาก็ถามซวนเทียนเก้อ พวกเจ้ายังไม่เข้าบ้านหรือ ? เจ้าไม่ได้กินข้าวหรือ ? ดูสิเจ้าแต่งงานได้กี่วัน เจ้าผอมเช่นนี้ได้อย่างไร ? เจ้าสูญเสียสินเดิมหรือไม่ ? เจ้าถูกรังแกในกูซูหรือไม่ ? หลังจากพูดแล้วเขาก็จ้องไปที่ฮ่องเต้กูซู ฮ่องเต้กูซู เจ้าไม่ต้องการมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วงั้นหรือ ?
ฮ่องเต้กูซูกล่าวด้วยรอยยิ้ม องค์ฮ่องเต้ เทียนเก้อกินอาหารที่ดีกว่าฮ่องเต้องค์นี้เสียอีก
นั่นคือเหตุผลที่ทำให้นางโกรธ
เทียนเก้ออยากใช้ชีวิตสบายๆ มีแต่นางที่ไม่พอใจก็จะตีคนอื่น และทุกวันจะมีคนติดตามนางไปเล่นไพ่นกกระจอก บางครั้งข้าก็ดูพวกเขาเล่นไพ่นกกระจอก และมีเพียงไม่กี่คนที่จัดการได้ อย่าสนใจเลย พูดแบบนี้ ใครจะโกรธนางได้
แล้วทำไมนางถึงดูผอม เขาจับมือซวนเทียนเก้อ และพูดอย่างทุกข์ใจ เทียนเก้อ แม้ว่าเจ้าจะทำอะไรผิด เจ้าบอกข้าข้าจะเป็นหลักให้เจ้า ในอนาคตข้าไม่ใช่ฮ่องเต้ ก็ยังมีพี่หกที่คอยสนับสนุนเจ้า พี่หกรักเจ้ามาก ในตระกูลซวนมีซวนเทียนเก้อที่เป็นผู้หญิง นางถูกตามใจตั้งแต่เด็ก ทำให้นางนิสัยเสีย หากว่ากูซูรังแกนางจริง ๆ ฮ่องเต้สามารถสั่งให้คนส่งกองกำลังโจมตีกูซูได้ทันที
ซวนเทียนเก้อเช็ดน้ำตาอีกครั้ง ข้ารู้ว่าเสด็จลุงและเสด็จพี่หลายคนรักข้ามาก แต่เสด็จลุง ข้าอยากพบพี่เจ็ด เสด็จพี่อยู่ที่ไหนเพคะ ?
เฟิงหยูเฮงเดินเข้ามาในห้องโถงเมื่อได้ยินเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบา ๆ
ซวนเทียนเก้อได้ยินเสียงนางหันหน้าไปเห็นเฟิงหยูเฮง นางเดินรีบก้าวไปข้างหน้าและกอดคน ๆ นั้นแล้วพูดเสียงดัง อาเฮง เจ้าบอกข้ามาว่าพี่เจ็ดเป็นอย่างไร ? พี่เจ็ดยังมีชีวิตอยู่หรือจากไปแล้ว ถ้าเสด็จพี่ยังมีชีวิตอยู่ เสด็จพี่อยู่ที่ไหน ?
เฟิงหยูเฮงลูบหลังซวนเทียนเก้อและพูดกับนางในสิ่งที่นางพูดกับฮ่องเต้และพระชายาหยุน พี่เจ็ดยังไม่ตาย เสด็จพี่ยังมีชีวิตอยู่แต่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติ ซวนเทียนหมิงและข้าให้เสด็จพี่อยู่ในสถานที่พิเศษและไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ในขณะนี้ แต่ไม่ต้องกังวล พี่เจ็ดจะฟื้นขึ้นมาแน่นอน
แล้วทำไมไม่อธิบายให้คนทั้งโลกรู้ผู้คนฟังหรือไม่ ทำไมทุกคนถึงพูดว่าพี่เจ็ดจากไปแล้ว อาเฮง เจ้ารู้หรือไม่ข้าเดินทางกลับเมืองหลวงจากกูซู ระหว่างข้าได้ยินก็คือข่าวว่าพี่เจ็ดเสียชีวิตที่นอกกำแพงตงเฉิง พวกเขาสวมชุดขาวธรรมดาเพื่อไว้อาลัยแด่พี่เจ็ด และบางคนถึงกับบอกว่าพวกเขาจะไว้อาลัยให้กับพี่เจ็ดเป็นเวลา 3 ปี หัวใจของข้าแตกสลาย ข้าอึดอัดมาก อาเฮง
นางกำลังร้องไห้นางดึงแขนเสื้อของเฟิงหยูเฮงมาซับน้ำตา แขนเสื้อของเฟิงหยูเฮงเปียก เฟิงหยูเฮงถอนหายใจ มีคนพูดแบบนั้น ทุกคนในโลกคิดอย่างนั้น นั่นเป็นเพราะพี่เจ็ดตกอยู่ในอันตรายนอกกำแพงตงเฉิงของซงซุย มีคนเห็นมากมายและบางคนก็มีเจตนาร้าย สถานการณ์ยิ่งน่าสลดใจ และทำให้คนทั้งโลกเชื่อว่าพี่เจ็ดจากไปแล้ว แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะบอกความจริงหลังจากที่ทุกคนเชื่อหมดใจของพวกเขา เว้นแต่พี่เจ็ดจะยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา น่าเสียดายที่ตอนนี้เป็นไปไม่ได้แล้ว
ซวนเทียนเก้อจับมือนางและถามอย่างน่าสงสาร ที่เจ้าพูดเป็นเรื่องจริงหรือ ? พี่เจ็ดยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ และมีโอกาสที่จะฟื้นขึ้นมา
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า แน่นอน เสด็จพี่จะฟื้นอย่างแน่นอน! นางบอกซวนเทียนเก้อและบอกตัวเองด้วย
ดีมาก ซวนเทียนเก้อเช็ดน้ำตาของนาง เมื่อเจ้าพูดแล้ว ข้าก็จะเชื่อเจ้า อาเฮงเจ้ารู้หรือไม่ ข้ามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับพี่น้องเหล่านี้ตั้งแต่ข้ายังเด็ก โดยเฉพาะพี่เจ็ด และพี่เก้า พวกเขาพาข้าไปเล่นด้วยตั้งแต่ข้ายังเป็นเด็ก และข้าไม่สามารถยอมรับได้เลยว่าพี่เจ็ดจะทิ้งข้าไป ดังนั้นอาเฮง ได้โปรดทำให้ดีที่สุดเพื่อรักษาพี่เจ็ด
ไม่ต้องกังวล หยูเฮกล่าว ข้าก็เหมือนกับเจ้า ข้าไม่สามารถยอมรับการจากไปของใครได้ เทียนเก้อ เชื่อข้าเถิด ข้าจะรักษาพี่เจ็ดให้หายดีแน่นอน หลังจากแก้ไขความเจ็บปวดในใจของซวนเทียนเก้อได้ ในที่สุดนางก็หัวเราะและหันไปรอบ ๆ นางพูดกับฮ่องเต้อย่างมีความสุขเกี่ยวกับสิ่งที่นางได้เห็นและได้ยินในกูซู และเน้นย้ำว่าหลังจากที่นางไปถึงกูซู นางได้นำวัฒนธรรมของราชวงศ์ต้าชุนไปเผยแพร่สู่กูซู เพื่อให้ผู้คนในกูซูรู้จักราชวงศ์ต้าชุนมากขึ้น และเคารพนางมากขึ้น
อย่างไรก็ตามฮ่องเต้ไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยเขากังวลเกี่ยวกับสิ่งหนึ่งในใจ มันสนุกหรือไม่ สนุกยิ่งกว่าไพ่สมสิบอีกหรือ ?
ซวนเทียนเก้อตกใจและจากนั้นนางก็สนใจมากขึ้นนางพูดอย่างโอ้อวด มันสนุกเจ้าค่ะ ! สิ่งที่อาเฮงสอนจะไม่สนุกได้อย่างไร เสด็จลุง ข้าจะเล่าให้เสด็จลุงฟัง… ซวนเทียนเก้อเริ่มเล่าให้ฮ่องเต้ฟังเกี่ยวกับการเล่นไพ่นกกระจอก
ทั้งสองคนบอกว่ามันเป็นเกมที่มีชีวิตชีวาและทุกคนในห้องก็เหลือคนเดียว ฮ่องเต้กูซูกล่าวขึ้นทันที นางเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณ พวกท่านคิดว่านางจะถูกรังแกหรือไม่ ?
อ๋องเหวินซวนส่ายหัวว่ามันเหมือนกับที่เขาพูดจริงๆ และเขาก็เชื่อเขา เป็นไปไม่ได้ที่บุตรสาวของเขาจะถูกรังแก ไม่ต้องพูดถึงว่ามีตระกูลมารดาที่ทรงพลังเช่นเดียวกับราชวงศ์ต้าชุนนั่งอยู่ด้านหลัง เพียงแค่คนที่เฟิงหยูเฮงมอบให้นั่นคือแก่นแท้ของอาวุธหนัก ! พวกเขาทั้งหมดคือปรมาจารย์ที่สามารถระเบิดกูซูทั้งหมดโดยไม่พูดอะไรสักคำ ฮ่องเต้กูซูจะรังแกนางเมื่อเขาหิว นอกจากนี้เขายังมีความมั่นใจในเสน่ห์ของบุตรชายและบุตรสาวของเขา และความสามารถในการทำสิ่งต่าง ๆ นางเป็นองค์หญิงที่มีบุตรธิดาที่ชอบธรรม และตั้งแต่นางยังเด็กนางไม่เคยเรียนรู้วิธีจัดการครอบครัวและอาณาจักรของนาง
เฟิงหยูเฮงก็เริ่มทบทวน โอ้ สิ่งที่ข้าสอน เดิมทีข้าต้องการบรรเทาความเบื่อหน่ายของเจ้าในเวลาว่าง แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะหลงใหลขนาดนี้
จางหยวนฟังด้านข้างแล้วเขาก็พูดขึ้น ของที่พระชายานำออกมานั้นดี แบบที่เรียกว่าไพ่สมสิบ ทั้งฮ่องเต้และพระชายาหยุนชอบเล่น ให้ข้าร่วมเล่นเกมสองสามตาพะยะค่ะ
เฟิงหยูเฮงเลิกคิ้วและแน่ใจว่าเขากำลังเล่นกับฮ่องเต้และพระชายาหยุนมากกว่าที่จะเล่นกับตัวเอง?
จางหยวนเห็นว่าดวงตาของเฟิงหยูเฮงหมายถึงอะไรและรู้สึกอายเล็กน้อย บ่าวรับใช้ก็สนุกเช่นกันพะยะค่ะ อย่างไรก็ตามการฟังองค์หญิงหวู่หยางเล่น ไพ่นกกระจอกน่าจะสนุกกว่า… เฟิงหยูเฮงเข้าใจ ไปกันเถิด ! ข้าจะส่งไพ่นกกระจอกชุดหนึ่งไปที่พระราชวัง และสอนเจ้า แต่ปัญหาคือต้องเล่น 4 คน ก็จะขาดไปคนหนึ่ง
อ๋องผู้นี้อยู่ที่นี่! อ๋องเหวินซวนพูดออกมา ข้าจึงไปที่พระราชวังเพื่อไปเล่นกับเสด็จพี่
เจ้าไม่อายหรือ? พระชายาเหวินซวนยิ้มให้เขา เจ้าเคยได้ยินหรือไม่ว่ามีสตรีนอกจากองค์ฮ่องเต้ ? เล่นไพ่หรือ ? จาวหยวนอย่าฟังเขา ข้าจะไป
เฟิงหยูเฮงและฟานเทียนพูดไม่ออกไม่มีอะไรผิดปกติกับพวกเขาเลย
เพื่อต้อนรับซวนเทียนเก้อและฮ่องเต้กูซูพระราชวังซึ่งไม่ได้จัดงานเลี้ยงมาเป็นเวลานานได้จัดงานเลี้ยงในพระราชวังอีกครั้ง คราวนี้คนที่สามารถเข้าพระราชวังเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังมีความสามัคคีกันมากขึ้น เพราะขุนนางที่เป็นคนสนิทถูกทิ้งไว้หลังจากทำความสะอาดหลายรอบ คนสนิทคนนี้รวมถึงคนสนิทของฮ่องเต้ คนสนิทของซวนเทียนหมิง และคนสนิทของซวนเทียนฮั่ว รวมถึงคนสนิทของซวนเทียนเฟิง เมื่อมีคนสนิทจำนวนมากอยู่ด้วยกัน พลังงานทั้งหมดจึงถูกใช้ในที่เดียว แม้แต่สมาชิกในครอบครัวก็เข้าใจว่าทุกคนเป็นกลุ่ม ดังนั้นแม้ว่าจะปิดประตูและทะเลาะกันที่คฤหาสน์ พวกเขาก็ต้องเป็นมิตร มีความสัมพันธ์ที่ดีกับทุกครัวเรือน และมีความมุ่งมั่นต่อราชสำนัก เพราะมันเกี่ยวข้องกับโชคของพวกผู้ใหญ่ และมันก็เกี่ยวข้องกับชีวิตของพวกเขาเองด้วย
ในงานเลี้ยงในพระราชวังในที่สุดสาว ๆ กลุ่มหนึ่งก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ซวนเทียนเก้อ, เฟิงเทียนหยู, เหรินซีเฟิง, เป่ยฟู่หรง, เฟิงเฟินได และเฟิงหยูเฮง พวกนางนั่งรอบ ๆ มองหน้ากัน และพวกนางก็หัวเราะด้วยกัน ซวนเทียนเก้อชี้ไปที่เฟิงเทียนหยูและกล่าวว่า ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะแต่งงานกับหลี่คุน เจ้าทำอะไรในตอนแรก ข้ารู้สถานการณ์ของวันนี้ในตอนแรกหลี่คุนมาเพื่อแสดงแร่เหล็กของเขา เจ้าควรจะแต่งงานในตอนนั้น บางทีเจ้าอาจช่วยให้หลี่คุนลุกขึ้น เจ้าจะได้เป็นฮองเฮาด้วย
เทียนหยูเม้มริมฝีปาก ใครอยากเป็นฮองเฮา ข้าแค่อยากอยู่บ้านและเผชิญหน้ากับตัวเองทุกวัน ท่านพ่อและท่านแม่สบายใจ หลังจากนั้นนางก็ชี้ไปที่เหรินซีเฟิงอีกครั้ง นางเป็นคนตลก ! หลังจากหลายปีที่ผ่าน นางได้เลือกและเลือกด้วยตัวเองจนกระทั่งนางอายุ 20 ปี และนางพบว่านางเข้ากับองค์ชายหกได้ดี พวกเราอยู่ในเมืองหลวงตั้งแต่ยังเด็ก เจ้าพึ่งได้พบกับองค์ชายหกตอนเจ้าต้องมีอายุ 20 ปีหรือ !
เหรินซีเฟิงก็ทำอะไรไม่ถูก ปัญหาก็คือข้าไม่เคยติดต่อกับองค์ชายหกมากนักก่อนที่ข้าจะอายุยี่สิบ เจ้าไม่รู้จักพระองค์หรือตอนที่พระองค์อยู่ในเมืองหลวง พระองค์ขังตัวเองอยู่ในห้องสมุด ไม่ว่าพระองค์จะออกจากเมืองหลวง เดินไปรอบ ๆ หรืออยู่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ งานเลี้ยงในพระราชวังแทบจะไม่เห็นพระองค์ แล้วเจ้าจะสื่อสารได้อย่างไร ?เจ้าลองให้อาเฮงพูดสิว่านางได้พบองค์ชายหกกี่ครั้งตั้งแต่นางกลับมาอยู่เมืองหลวง
เฟิงหยูเฮงเห็นด้วยกับเรื่องนี้นางกล่าวว่า ข้าจำได้ว่าตอนที่ข้าได้พบกับพี่หกที่ชานเมืองหลวงในปีนั้น ข้าจำท่านพี่ไม่ได้และคุยกับท่านพี่อยู่นาน แล้วต่อมาข้าก็รู้ว่าคน ๆ นี้มีความสำคัญต่ำแค่ไหน นางยิ้มให้เหรินซีเฟิงและพูดด้วยความจริงใจว่า ซีเฟิง เจ้าช่างโชคดี
เจ้าโชคดีมาก! ทุกคนพูดพร้อมเพรียงกันจากนั้นพวกนางก็หัวเราะกันเสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วพระราชวัง และเป็นที่น่ายินดีที่จะได้ยิน
