ตอนที่ 744 ไม่อยากยุ่ง กลัวถูกฟ้าผ่า
ต้องการเด็กผู้หญิงที่พึ่งออกจากจวนไป?
นายหญิงใหญ่หลิวยังไม่ทันได้สติกลับมาหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่นักพรตยินซานเอ่ย “เด็กผู้หญิงคนไหน”
“คนที่พึ่งไปเมื่อครู่ สวมชุดสีเขียว มัดจุก บนศีรษะปักด้วยปิ่นปักผมไม้ท้อที่มีเอกลักษณ์เป็นอย่างมาก”
นักพรตยินซานเอ่ยพลางเอามือเทียบที่เอว “สูงประมาณนี้”
นายหญิงใหญ่หลิวนึกถึงภาพเด็กผู้หญิงขึ้นมาทันที นั่นเป็นเด็กน้อยที่นักพรตกระจอกผู้นั้นพามาด้วยไม่ใช่หรือ
“เจ้าอยากได้เด็กคนนั้นไปทำอะไร”
นักพรตยินซานสีหน้าดูเหลืออดเล็กน้อย เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เจ้าไม่ต้องยุ่งว่าข้าจะทำอะไร ไปจับตัวนางมาส่งให้ข้าก็พอแล้ว”
โหงวเฮ้งของเด็กผู้หญิงคนนั้นค่อนข้างแปลก เห็นได้ชัดว่านางเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย แต่กลับยังมีชีวิตอยู่ ร่างกายของนางก็ดึงดูดให้ปีศาจงูเลี่ยนกระสับกระส่าย อยากจะกระโดดออกมา
มีเพียงสิ่งของหรือคนที่เป็นหยินเท่านั้นจึงจะทำให้มันกระสับกระส่ายได้ เนื่องจากมันเป็นสิ่งที่ถูกปลุกเสกขึ้นมาด้วยครรภ์สตรีที่เป็นหญิงบริสุทธิ์ ซ้ำยังถูกเลี้ยงดูในสถานที่ที่เป็นหยินสูง เป็นปีศาจงูที่ร้ายกาจที่สุด หากมีคนที่เป็นหยินบริสุทธิ์ปรากฏตัว มันก็จะมีปฏิกิริยาอย่างแน่นอน
นายหญิงใหญ่หลิวเห็นว่าเขามีสีหน้าไม่พอใจ จึงรีบเอ่ย “ก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น เจ้าวางใจเถิด แต่ตอนนี้ข้ากำลังจะคลอดแล้ว กลับกินไม่ได้นอนไม่หลับ หัวใจเต้นแรงมาก ไม่เพียงแต่รู้สึกกังวล ซ้ำยังรู้สึกเหมือนร่างกายร้อนราวกับถูกไฟเผาไหม้อยู่เสมอ นี่เป็นเพราะเหตุใด นักพรตไม่ได้บอกว่าเมื่อลักสำเร็จแล้วก็ไม่มีอะไรแล้วไม่ใช่หรือ”
“เพียงแค่ผู้หญิงคนนั้นกำลังก่อกวนเท่านั้น นางใช้พลังวิญญาณอันเบาบางทำให้เจ้าราวกับถูกไฟเผา เมื่อครู่ข้าจัดการนางจนหนีไปแล้ว” นักพรตยินซานสายตาดูหมิ่น เอ่ย “หากนางกล้าปรากฏตัวอีก ข้าจะจัดการให้นางวิญญาณแตกสลายไปเลย เจ้าจะกลัวอะไร”
นายหญิงใหญ่หลิวสีหน้าซีด “ไยนางจึงได้มาปรากฏตัวอยู่รอบตัวข้า นางไม่ได้ไปเกิดใหม่หรือ นางคิดจะทำอะไร เป็นบุรุษของนางที่ขายนางแล้ว เหตุใดจึงต้องมาหาข้า ท่านนักพรต นักพรตกระจอกผู้นั้นบอกว่าครรภ์ของข้าไม่รอด เป็นเพราะถูกแก้แค้น ข้ารักษาเด็กคนนี้ไว้ไม่ได้จริงๆ หรือ อีกอย่าง คนผู้นั้นก็รู้วิธีการลักเด็กด้วย ในเมื่อรู้เช่นนี้ แล้วสิ่งที่นางเอ่ยมานั้นเป็นจริงหรือไม่”
นางพูดวกไปวนมา ยิ่งรู้สึกว่าในใจกระวนกระวาย เป็นกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ
หรือว่านางจะคลอดทารกที่ตายแล้วออกมาจริงๆ
“ตื่นตระหนกทำไม!” นักพรตยินซานตะคอกขึ้นมา “ถึงช่วงนี้ใกล้จะคลอดแล้ว เจ้าแค่คลอดเด็กออกมาอย่างปลอดภัยก็พอแล้ว”
สตรีช่างน่ารำคาญ
“เจ้าก็พูดง่าย คนที่คลอดไม่ใช่เจ้าเสียหน่อย เพียงแค่พูดออกมาก็เท่านั้น ราวกับมันง่ายนัก”
นายหญิงใหญ่หลิวรู้สึกหมดหวังเล็กน้อย มองดูเขา “สภาพของข้าในตอนนี้จะมีแรงคลอดเขาออกมาหรือไม่ก็บอกได้ยาก ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าเจ้าต้องคิดหาทุกวิถีทางรักษาพวกเราไว้ มิเช่นนั้นหากพวกเราสองคนแม่ลูกกลายเป็นหนึ่งศพสองชีวิต ต่อให้พวกเราเป็นผีก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป”
หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ใบหน้าที่ซูบผอมของนักพรตยินซานก็ยิ่งดูเย็นชาและร้ายกาจ เหลือบมองไป “เจ้ากำลังข่มขู่ข้าหรือ”
นายหญิงใหญ่หลิวตัวแข็งทื่อ หลบสายตาเขาโดยไม่กล้าเอ่ยอะไร
นักพรตยินซานสบถอย่างเย็นชา “คนที่อยากได้บุตรก็คือเจ้า ข้าเคยบอกกับเจ้านานแล้วว่าการลักเด็กเป็นวิธีชั่วร้าย เจ้าก็ยังจะทำ เช่นนั้นผลกรรมที่ต้องแบกรับแน่นอนว่าเจ้าหลบไม่พ้น นายหญิงใหญ่ ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยไม่ต้องแลก เจ้าได้จากตรงนี้ไป ก็ต้องสูญเสียจากที่อื่นอย่างแน่นอน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเจ้าก็ทำได้เพียงแบกรับ”
สีหน้าของนายหญิงใหญ่หลิวเปลี่ยนไป “เจ้าจะเมินเฉยอย่างนั้นหรือ เจ้าอย่าลืมนะว่าเจ้าเป็นคนทำอาคมนี้ ข้าก็เคยได้ยินมาว่าเมื่อพวกเจ้าทำเช่นนี้ก็ต้องแบกรับผลกรรมจากห้าโทษสามวิบัติเช่นกัน กล่าวอีกในหนึ่งก็คือ หากข้าเป็นอะไรไป คนที่ทำพิธีอย่างเจ้าก็ต้องรับผลสะท้อนกลับเช่นกัน”
“ข้าย่อมรู้อยู่แล้ว ดังนั้นจึงได้มาที่นี่แล้วไม่ใช่หรือ ทันทีที่มาข้าก็ได้ไล่สิ่งนั้นออกไปแล้ว เจ้ายังจะกลัวอะไรอีก หากนายหญิงใหญ่ยังคงจิตใจฟุ้งซ่านคิดเรื่องไร้สาระเช่นนี้ต่อไป เช่นนั้นการคลอดก็จะไม่ราบรื่น ข้าลักเด็กได้ แต่ข้าทำคลอดไม่เป็น เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าต้องทนทุกข์ทรมานขึ้นมาจริงๆ นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาของข้า” นักพรตยินซานกล่าวเตือนอย่างเหลืออดเล็กน้อย
นายหญิงใหญ่หลิวถูกตอบโต้กลับ ทั้งโมโหทั้งร้อนใจ แต่ก็รู้ว่าสิ่งที่เขากล่าวนั้นเป็นเรื่องจริง อดไม่ได้ที่จะนั่งลงบนเตียงหลัวฮั่นอย่างหมดอาลัยตายอยาก ก้มลงมองท้องโตๆ ของตัวเอง เอ่ยพึมพำว่า “ทำไมข้าจะไม่รู้ ข้าก็ไม่อยากคิดมาก แต่ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้ หากรู้เสียแต่แรก ตอนนั้นก็คง…”
นางไม่ได้เอ่ยต่อ เพียงแต่คิ้วที่ขมวดมุ่นไม่สามารถผ่อนคลายได้
นักพรตยินซานละสายตาอย่างดูหมิ่น
สตรีในจวนเช่นนี้ มีหรือที่จะหมดหนทาง เพียงแค่เห็นแก่ตัวมากเกินไป ไม่ยอมเสียผลประโยชน์ของตัวเองก็เท่านั้น
หากเริ่มใหม่อีกครั้ง นางก็จะยังคงดื่มเลือดลักเด็กโดยไม่กะพริบตาแม้แต่นิด
เขาเหลือบมองท้องของนางอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้บอกความจริงหนึ่งอย่างกับนายหญิงใหญ่หลิว นั่นก็คือวิธีการลักเด็กนั้นโหดร้ายเกินไป สวรรค์และโลกไม่อาจให้อภัยได้ แม้ว่าเด็กจะคลอดออกมาได้ ก็จะมีปัญหาอยู่บ้าง บางทีอาจจะไม่สมประกอบ เลี้ยงไม่โต
อีกหนึ่งประการก็คือ บุตรเช่นนี้จะไม่มีทางผูกพันกับคนเป็นแม่ พวกเขาจะมีแปดอักษรที่ไม่ลงรอยกันโดยกำเนิด ตั้งแต่ในครรภ์จนเติบใหญ่ เขาจะทำให้มารดาไม่สบายใจ เนื่องจากนางติดหนี้
แต่เด็กที่ยังไม่ทันโตเต็มตัวผู้นั้นกลับรู้วิชาลักเด็ก?
ในสถานที่แห่งนี้มีบุคคลเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
นักพรตยินซานลูบกำไลข้อมือบนข้อมือของเขา กำไลข้อมือสีแดงนั้นสามารถเคลื่อนไหวได้ หากมองดูดีๆ นั่นเป็นกำไลข้อมือเสียที่ไหนกัน เห็นได้ชัดว่าเป็นงูสีแดงราวกับเลือด พันอยู่ล้อมรอบข้อมือ ดวงตาทั้งสองข้างคู่นั้นเย็นชาเป็นพิเศษเมื่อจ้องมองผู้คน ลิ้นงูที่แลบออกมานั้นราวกับตะขอบางเฉียบ น่ากลัวน่าขนลุกเป็นอย่างมาก
…
หรงอันจวิ้นจู่กล่าวขอโทษฉินหลิวซี “หากไม่ใช่เพราะข้าไปยุ่งเรื่องคนอื่น ท่านเจ้าอาวาสน้อยก็คงไม่ต้องมาเจอคำพูดหยาบคายจากสตรีชั่วผู้นั้น ซ้ำยังมาเสียเที่ยว ต้องขออภัยด้วยจริงๆ กลับไปข้าจะส่งค่าตอบแทนนี้ไปที่จวนเว่ยเพื่อเป็นการขอโทษ”
“ไม่ต้องหรอก จวิ้นจู่เองก็มีเจตนาดี” ฉินหลิวซีปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม เอ่ยว่า “แม้ว่านางจะพูดจาดี ข้าก็จะไม่รับมันเผาที่ร้อนมือของนาง ก็ไม่นับว่าไปเสียเที่ยว”
หรงอันจวิ้นจู่ได้ฟังดังนั้นจึงถามว่า “แม้แต่ท่านก็ทำอะไรไม่ได้หรือ”
“ก็ไม่ใช่เช่นนั้น เป็นเพราะบาปนี้ร้ายแรงเกินไป ข้าไม่อยากไปเกี่ยวข้อง”
ฉินหลิวซีหุบยิ้ม เอ่ย “วิชาลักเด็กชั่วร้ายเช่นนี้ แต่นางก็ยังทำ แสดงให้เห็นถึงนิสัยที่ชั่วร้าย หากข้ารับเงินตอบแทนนี้ เกรงว่าจะถูกฟ้าผ่า”
หรงอันจวิ้นจู่หัวเราะพลางเอ่ย “แล้วคนที่ทำพิธีล่ะ วิชาชั่วร้ายนี้ เขาทำแล้วจะไม่มีผลกรรมตามสนองหรือ”
“โดยทั่วไปเมื่อทำลงไปแล้วย่อมได้รับผลกรรม เพียงแต่ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น แม้ว่าในโลกมนุษย์เขาจะหลบหนีไปได้ แต่เมื่อไปยมโลกก็หนีไม่พ้น” ฉินหลิวซีเอ่ยต่อว่า “แต่ผู้ที่เดินทางสายมาร เดิมทีก็เป็นคนนอกรีตอยู่แล้ว นิสัยชั่วร้าย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก”
หรงอันจวิ้นจู่ทอดถอนใจเล็กน้อย กล่าวว่า “เช่นนั้นนายหญิงใหญ่หลิวก็คงต้องแบกรับสิ่งที่ตัวเองทำเสียแล้วจริงๆ”
“เมื่อครู่มีคนเข้าไปในจวนหลิว คงจะเป็นนักพรตมารที่ช่วยนางทำพิธีลักเด็ก” สายตาของฉินหลิวซีมีความรังเกียจเล็กน้อย
หรงอันจวิ้นจู่ตกใจ หรือว่านายหญิงใหญ่หลิวจะทำเรื่องสกปรกอีก
