ในตำหนักจิงซีฮองเฮามีความอยากอาหารมาก นางกินข้าวในถ้วยเล็ก ๆ ข้าวเต็มถ้วย อาหารก็อร่อยมาก และนางกินเนื้อ 2 ชิ้นเป็นครั้งแรก
ฟางอี้กล่าวว่า นี่คือสิ่งที่พระองค์ต้องการ เพียงแค่กินของดี ๆ ผิวพรรณก็จะดีขึ้นเพคะ
ฮองเฮายิ้มและกล่าวว่า ใช่ ! ตั้งแต่ชายคนนั้นถูกจับตัวไป ดูเหมือนว่าภาระของข้าจะได้รับการปลดปล่อยทั้งหมดในคราวเดียว ข้ารู้สึกผ่อนคลายมาก นางหยิบผลไม้ที่ฟางอี้มอบให้และกินผลไม้อีกสองสามชิ้น ทุกคนสามารถบอกได้ว่าฮองเฮาอารมณ์ดี
แต่ในความเป็นจริงนอกจากฟางอี้แล้ว คนในพระราชวังคนอื่น ๆ ก็ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของฮองเฮา ฮองเฮาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว ? เขาแค่สนใจแต่เรื่องพระชายาหยุนทั้งวัน เขาจะจำได้อย่างไรว่าเขายังมีฮองเฮาอยู่ มีคนแอบบ่นกับฮองเฮา แต่ไม่รู้ว่าฮองเฮาชอบที่นี่มาก เป็นเวลาหลายปีแล้วที่นางคุ้นเคยกับการมีเรื่องแยกกันอยู่กับฮ่องเต้ ในอดีตฮองเฮาอยู่ในความดูแล และทั้งสองคนจำเป็นต้องเข้าร่วมกันในบางโอกาสเท่านั้นเพื่อสนับสนุนฉากการอยู่ร่วมกัน แม้ว่าฮ่องเต้จะไม่น่าพอใจ แต่ฮองเฮาก็ไม่ได้ร้องขอความโปรดปรานหรือสิ่งใด ๆ ฮ่องเต้ให้นางทุกอย่างและไม่ได้มองนางแตกต่างจากตัวตนของนาง เขายังคงเชื่อมั่นในตัวนางและมอบตำหนักในให้นางดูแล สำหรับนาง ด้วยความเมตตานี้ นางต้องปกป้องพระราชวังให้กับฮ่องเต้
ฟางอี้บอกกับนางว่า มีข่าวจากห้องโถงจาวเหอบอกว่าองค์ชายเก้าและพระชายาหยูจะออกเดินทางจากเมืองหลวงในอนาคต ฮ่องเต้และพระชายาหยุนก็ติดตามไปด้วย ข่าวนี้มาจากจาวหยวน ข้าคิดว่าองค์ฮ่องเต้หมายถึง…ต้องการให้ฮองเฮารู้ล่วงหน้า และเตรียมพร้อม…
ไม่มีอะไรต้องเตรียม ฮองเฮายิ้ม องค์ฮ่องเต้ไม่ได้เป็นคนอารมณ์สงบ ฝ่าบาทไม่ได้รับการปรับแต่งมาหลายปีแล้ว และพระราชวังของข้าก็ไม่สามารถติดตามฝ่าบาทหรือเข้าไปเกลือกกลั้วได้ ถ้าฝ่าบาทต้องการจากไปก็ไปกันเถิด สองคนก็ยากพอแล้ว ทุกคนในวัยนี้จะมีชีวิตที่ดีได้กี่ปี ปล่อยพวกเขาไป ! แต่ข้าไปไม่ได้ และราชวงศ์ต้าชุนจะต้องได้รับการสนับสนุนจากใคร แม้ว่าองค์ชายหกจะขึ้นครองบัลลังก์ แต่ก็ต้องมีไทเฮา แต่อย่างไรก็ตามข้าไม่สบายใจจริง ๆ
ฮองเฮากังวลเกี่ยวกับท่านผู้หญิงหลี่เพราะคนๆ นั้นจะเป็นไทเฮาในอนาคต แม้ว่านางจะถูกขังอยู่ในตำหนักจิงซีและไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไป แต่องค์ชายหกก็ครองบัลลังก์ต่อไป และไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องกักตัวผู้ที่ควรจะเป็นไทเฮา แต่ท่านผู้หญิงหลี่จะกระสับกระส่าย ถ้าไม่มีพระสนมในตำหนักในก็กลัวว่ามันจะยุ่งอีก
ท่านผู้หญิงหลี่ไม่สบายใจจริงๆ นางคิดมากตั้งแต่ยังเป็นเด็กผู้หญิงในครอบครัวที่เพิ่งคลอด แต่นางก็ไม่ได้แสดงออกมาภายนอกมากนัก นางเก็บมันไว้ในใจ น้ำไม่ดีในกระเพาะอาหาร คนประเภทนี้ในแง่มุมธรรมดาคือดูซื่อสัตย์ แต่จริง ๆ แล้วมีความร้ายกาจซ่อนอยู่
ตัวอย่างเช่นตอนนี้ในตำหนักจิงซี ท่านผู้หญิงหลี่ไม่ได้พลิกหน้ากระดาษคัมภีร์ลัทธิเต๋าเลย แต่นางถือมันไว้ในมือเป็นเวลาสองวันสองคืน ผู้คนที่เคยนั่งอยู่ในห้องพระก็เปลี่ยนการอ่านคัมภีร์ลัทธิเต๋า และบ่าวรับใช้จูเอ๋อก็สับสนเช่นกัน แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็แค่นั่งอ่าน จูเอ๋อคิดว่าตราบใดที่ท่านผู้หญิงหลี่ไม่ออกจากตำหนักจิงซีทุกอย่างก็จะดี แต่นางไม่คาดคิดว่าท่านผู้หญิงหลี่จะไม่รู้วิธีอ่านหนังสือเล่มนี้ ดังนั้นนางจึงไม่เข้าใจดี ดังนั้นนางจึงสามารถเห็นเรื่องราวทั้งหมดของการเล่นแร่แปรธาตุและอายุยืนได้อย่างชัดเจน นางต้องการถามจูเอ๋อ นางสามารถมีชีวิตอยู่ได้นานหลังจากกินยาเหล่านี้หรือไม่ ? หรือจะมีชีวิตอยู่อีกไม่กี่ปี รอบุตรชายของนางขึ้นเป็นฮ่องเต้ นี่เหมาะสำหรับนาง ไม่มีสถานะเมื่อนางเป็นพระสนม แต่นางแตกต่างเมื่อนางเป็นไทเฮา นางเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของฮ่องเต้ ใครจะกล้าดูถูกนาง ?
แต่เมื่อคำพูดเหล่านี้มาถึงริมฝีปากของนางนางก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไปเพราะนางตระหนักว่าจูเอ๋อดูเหมือนจะอยู่ภายใต้บุตรชายของนาง และจะรายงานทุกอย่างให้ซวนเทียนเฟิงทราบ หากซวนเทียนเฟิงรู้ว่านางต้องการกินยาเม็ด จะตกลงกันไม่ได้แน่นอน
ดังนั้นท่านผู้หญิงหลี่จึงปกปิดเรื่องนี้ไว้และกล่าวเพียงว่า ข้าสนใจคัมภีร์ลัทธิเต๋ามาก จูเอ๋อให้ไปบอกองค์ชายหกว่าข้าต้องการเชิญนักบวชลัทธิเต๋า 2 คนเข้าพระราชวังเพื่อเทศนาพระคัมภีร์ ข้าได้ยินว่าวัดจินหยูในเสี่ยวโจวมีความเจริญรุ่งเรืองมาก ดังนั้นไปเชิญพวกเขามาที่นี่ !
จู่เอ๋อไม่สงสัยเลยว่าทำไมนางให้เชิญนักบวชลัทธิเต๋าสองคนเข้ามาในพระราชวังเรื่องนี้เคยใช้มาก่อน และนางได้ยินมาว่าท่านผู้หญิงหลี่ขลุกอยู่กับลัทธิเต๋ามาก ใช้ตั้งแท่นบูชาในพระราชวัง นางจึงตอบตกลงโดยรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่
เฟิงหยูเฮงออกไปจากพระราชวังและเมื่อนางกลับไปที่ตำหนักหยู ท้องฟ้าก็มืดแล้ว นางเดินไปตามวงกลมขนาดใหญ่และเหนื่อยมาก แต่นางไปที่มิติเพื่อเตรียมความพร้อม นางพบชาสองสามชนิดและให้วังซวนนำไปตั้ง แล้วจะให้ซวนเทียนหมิงนำมันเข้าไปในพระราชวังพรุ่งนี้เช้าเพื่อให้องค์ชายหก
หลังจากทำสิ่งเหล่านี้เสร็จแล้วนางก็คิดว่าถึงเวลาที่ต้องกังวลเกี่ยวกับการแต่งงานของเป่ยจื่อ
เป่ยจื่อและเป่ยฟู่หรงรักกันมาหลายปีแล้วและควรจะทำ แม้ว่านางจะเป็นน้องสาวที่แสนดีของเป่ยฟู่หรง แต่ซวนเทียนหมิงก็เป็นเจ้านายของเป่ยจื่อ นางยังคงต้องยืนอยู่ข้างผู้ชายเพื่อพิจารณาและจัดการเรื่องนี้
วันรุ่งขึ้นซวนเทียนหมิงเข้าพระราชวังเพื่อเข้าราชสำนักนางเรียกเป่ยจื่อเพื่อมาคุยเรื่องนี้ แม้ว่าบิดามารดาของเจ้าไม่มีชีวิตอยู่แล้ว แต่บิดาของฟู่หรงยังมีชีวิตอยู่ ! ดังนั้นการแต่งงานก็ไม่ควรจัดแบบเรียบง่าย เจ้าต้องไปในที่ที่เจ้าควรไป เจ้าไม่สามารถผ่านไปได้ ข้าจะขอให้คนที่เชี่ยวชาญในเรื่องนี้ช่วยเจ้า ตั้งแต่สู่ขอไปจนถึงการส่งมอบของหมั้น เจ้าต้องเข้าร่วมด้วยตัวเอง
เมื่อพูดถึงการแต่งงานเป่ยจื่อตื่นเต้นและอายเล็กน้อย อันที่จริงเขาอยากจะพูดถึงเรื่องนี้เมื่อนานมาแล้ว แต่เจ้านายยุ่งมากและมีหลายอย่างเกินขึ้นในเมืองหลวง เขาอายที่จะพูดในเวลานั้น แต่ถ้าเขาไม่พูดอีกครั้ง เขาจะรู้สึกเสียใจจริง ๆ และไม่สามารถสารภาพได้ เขากำลังดิ้นรน เขาไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะเป็นคนริเริ่มที่จะพูดถึงเรื่องนี้ เขาคิดว่าพระชายาของเขาช่างใจดีจริง ๆ ! ตอนที่เขาอยู่บนภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ เขายังชี้ดาบไปที่บ้านตอนนี้กำลังคิดอยู่ตอนนั้นพระชายาไม่ได้ยิงเขาเลย นางช่างใจดีเหลือเกิน
การแต่งงานเป็นเช่นนี้เฟิงหยูเฮงยังคงดีกับเป่ยจื่อมาก หลังจากนั้นพวกเขาก็รู้จักกันตั้งแต่เนิ่น ๆ และได้พบกันบนภูเขากับซวนเทียนหมิง ดังนั้นนางจึงขอให้นางกำนัลอาวุโสโจวไปพูดคุยเรื่องนี้โดยเฉพาะ และเป่ยจื่อก็ตื่นเต้นมาก
แต่ในทุกสิ่งเขาต้องมีบ้านเฟิงหยูเฮงกล่าวหลังจากกลายเป็นญาติ เขาจะมีครอบครัวและเขาต้องรับผิดชอบต่อเป่ยฟู่หรงและครอบครัว ดังนั้นในอนาคตเป่ยจื่อไม่สามารถออกจากเมืองหลวงไปกับพวกเขาได้ แต่อยู่ที่นี่เพื่อใช้ชีวิตของตัวเอง
เฟิงหยูเฮงพูดคุยเรื่องนี้กับซวนเทียนหมิงซวนเทียนหมิงก็ตกลงที่จะทิ้งเป่ยจื่อไว้เพื่อให้เป่ยจื่อดูแลครอบครัวของเขา และประการที่สอง เขาต้องจากคนที่ไว้ใจได้ในเมืองหลวง
เป่ยจื่อลังเลที่จะละทิ้งเจ้านายของเขาแต่เขารู้ว่าถึงเวลาต้องจากกันแล้ว คนเราไม่มีทางเดินไปสู่ความมืดได้ตลอดชีวิต ต้องมีจุดเปลี่ยนในชีวิตเสมอ เขารู้สึกขอบคุณเจ้านายที่ทำให้การแต่งงานครั้งนี้เป็นไปได้ และยิ่งรู้สึกขอบคุณเจ้านายที่มอบบ้านให้กับเขา เขาจึงมีบ้านเป็นของตัวเอง
ทางด้านของเป่ยจื่อญาติของเขาลุกขึ้น และภายใต้การจัดการของนางกำนัลอาวุโสโจว เขาได้นำของหมั้นที่เตรียมไว้ เขาไปยังมณฑลจีอันเพื่อพบกับช่างฝีมือเป่ย
ในเมืองหลวงคฤหาสน์ของเสนาบดีเฟิงก็มีชีวิตชีวาเช่นกันเพราะได้ยินมาว่าเฟิงหยูเฮงซวนเทียนหมิงกำลังจะออกจากเมืองหลวง เฟิงเทียนหยูจัดวันแต่งงานเป็นพิเศษ และต้องรีบจัดก่อนที่เฟิงหยูเฮงจะออกจากเมืองหลวง เพื่อที่พวกนางจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง
ไม่ได้มีแต่คนที่คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานฮ่องเต้พูดกบแม่ทัพปิงหนานเป็นการส่วนตัว และบอกว่าเขาต้องการให้จัดงานแต่งงานขององค์ชายหกทันที ไม่ต้องกังวลเรื่องผิดธรรมเนียมขององค์ชาย เขามีแผนที่จะส่งมอบบัลลังก์โดยนึกถึงเวลาที่องค์ชายหกจะจัดพิธีโดยตรง ในเรื่องนี้แม่ทัพปิงหนานไม่มีข้อสงสัย
นอกเมืองกองกำลังขององค์ชายแปดตัวปลอมได้เริ่มรวมตัวกันเหล่าขุนนางก็เริ่มกระวนกระวายใจอีกครั้ง ทุกวันราชสำนักชั้นบนจะต้องหารือเรื่องนี้เป็นเวลานาน โชคดีที่พวกเขาเป็นคนในราชวงศ์ตอนนี้ แม้ว่าทุกคนจะทะเลาะกันเป็นครั้งคราว แต่พวกเขาก็จริงใจเพื่อประโยชน์ของราชวงศ์ต้าชุน องค์ชายหกยังช่วยได้มาก
พวกขององค์ชายแปดตัวปลอมรู้สึกประหม่าแต่ตรงกันข้าม เฟิงหยูเฮงกลับใช้ฃีวิตแบบผ่อนคลาย นางเริ่มสนุกกับชีวิตสบาย ๆ เข้านอนเร็วทุกวันออกไปข้างนอกกับซวนเทียนหมิงทุกวัน ไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเพื่อไปหาเฟิงจื่อหรูเพื่อออกกำลังกายด้วยกัน
มีเฟิงเฟินไดอีก1 คนที่ออกกำลังกายกับนาง ทั้งสามคนจะมารวมตัวกันที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลทุกเช้า จากนั้นก็วิ่งไปรอบ ๆ สนาม เฟิงหยูเฮงได้วางแผนการออกกำลังกายให้กับนางทั้งสอง ได้รับการฝึกฝนอย่างจริงจัง เฟิงเซียงหรูรู้ว่าร่างกายของนางยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ดังนั้นนางจึงไม่ต้องออกกำลังกายหนักเกินไป และนางมักจะต้องหยุดพักหลังจากวิ่งไปสักพัก แต่เมื่อดูเฟิงเฟินได และเฟิงหยูเฮงฝึกฝนอย่างมีความสุข นางก็มีความสุขเช่นกัน แค่นางคิดถึงคนที่เป็นอมตะอยู่เสมอ พี่รองบอกว่าเขายังไม่ตาย แต่คนนั้นอยู่ที่ไหน
ในวันนี้เฟิงหยูเฮงอยู่ในมิติทั้งวันก่อนอื่นนางทำการตรวจสอบซวนเทียนฮั่ว จากนั้นจึงเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ นางจ้องมองคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างว่างเปล่า
มันนานมากแล้วและเขาก็ยังไม่ตื่นแม้ว่าซวนเทียนฮั่วจะนอนหลับสิบหรือยี่สิบปี แต่นางก็ยังหวังว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น กี่ครั้งแล้วที่นางฝันถึงซวนเทียนฮั่วที่ตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหันและยิ้มให้นางเหมือนเทพเซียน ทุกอย่างก็เหมือนเดิม น่าเสียดายที่เมื่อนางลืมตาขึ้นมา คนนี้ก็ยังคงอยู่ในห้องผ่าตัดที่เย็นเฉียบนี้เท่านั้น
เฟิงหยูเฮงยื่นมือออกไปและจับมือกับคนที่อยู่บนเตียงนางอยากจะบอกว่าเกิดอะไรขึ้นในเมืองหลวงในวันนี้ แต่เมื่อนางอ้าปาก นางก็สะอื้นอีกครั้ง นางต้องทำงานอย่างหนักเพื่อทำให้อารมณ์สงบลง จากนั้นก็พึมพำอย่างเงียบ ๆ เล่าถึงอาการป่วยที่รุนแรงของเฟิงเซียงหรูและพระชายาหยุน งานแต่งงานของเฟิงเฟินได การหมั้นของเฟิงเทียนหยูและหลี่คุน และการหมั้นขององค์ชายหกกับคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนาน ทุกสิ่งในเมืองหลวงถูกพูดอย่างนั้น มันฟังดูธรรมดาและเรียบง่าย แต่แต่ละสิ่งล้วนส่งผลต่อจิตใจของพวกเขา
นางอยู่ในมิติเป็นเวลาครึ่งวันและจับมือของซวนเทียนฮั่วและพูดคุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งนางกลับมาในตอนเที่ยง เมื่อนางได้ยินเสียงของหวงซวนตะโกนอยู่ข้างนอกโดยพูดว่า คุณหนู องค์หญิงหวู่หยางกลับถึงเมืองหลวงแล้วเจ้าค่ะ ฮ่องเต้แห่งกูซูก็มาที่นี่ด้วยเจ้าค่ะ !
นางตัวสั่นและรีบออกจากมิติแต่ไม่ทันเห็นนิ้วของคนนอนอยู่บนเตียงกระดิก…
