The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 1251 ตอนจบ (1)

　　นางหันกลับมาถามซวนเทียนหมิง”เจ้าบอกว่าสถานที่ที่เจ้าพาข้ามาคือกูโม่ แต่มันแปลกทำไมชื่ออาณาจักรถึงเขียนไว้ที่ประตูเมือง มันควรจะเป็นชื่อเมืองไม่ใช่หรือ ? ”
”ฮ่าๆ”อดีตฮ่องเต้ลงมาจากรถม้าของพระราชวังแล้วหัวเราะ “อาเฮง ! เจ้าอยู่มาหลายปีแล้ว เจ้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทั้งกูโม่มีเมืองเดียว”
ทั้งกูโม่มีแค่เมืองเดียว? เฟิงหยูเฮงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย ? นางยังไม่ได้ศึกษาเลยจริง ๆ ! นางหันหน้าไปถามซวนเทียนหมิงเพื่อยืนยันให้แน่ใจ แต่เห็นสามีของนางพยักหน้า “ใช่ มีแค่เมืองเดียว ดังนั้นจึงไม่มีชื่อเมือง นับประสาอะไรกับเมืองหลวง ข้าจึงเขียนชื่ออาณาจักรกูโม่ไว้ที่นี่” เขาชี้นิ้วไปพร้อมกับรอยยิ้มอันภาคภูมิใจบนใบหน้าของเขา เขากล่าวว่า “อาเฮง กูโม่เป็นของกำนัลสำหรับสามีของเจ้า และเป็นของหมั้นที่ใหญ่ที่สุดสำหรับข้าที่จะแต่งงานกับเจ้า”
เฟิงหยูเฮงก็ถูกดึงเข้าไปในกูโม่ประตูเมืองเปิดกว้าง ทหารยามไม่เข้มงวดเกินไปและไม่ค่อยมีคนมาไป ทุกคนดูเหมือนจะคุ้นเคยกับทหารยาม พวกเขาทักทายกันและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
เมื่อรถม้าราชสำนักเข้าไปทหารยามกูโม่จ้องมองมา แล้วเห็นคนที่คุ้นเคย เขาตะโกน “ฮ่องเต้กลับมาแล้ว ! ฮ่องเต้กลับมาแล้ว ! ”
เฟิงหยูเฮงสับสนมากขึ้นฮ่องเต้ ? เรียกอดีตฮ่องเต้หรือไม่ ?
นางหันหน้ากลับไปแต่เห็นอดีตฮ่องเต้นั่งอยู่ในรถม้าโดยไม่ขยับ เพียงแค่เอื้อมมือไปหาซวนเทียนหมิงแล้วบอกเขาว่า “เรียกเด็กคนนี้มา ! ”
”เรียกเขามาทำไมเพคะ? ” นางสงสัย “ที่นี่คือกูโม่ ทำไมถึงเรียกเขาว่าฮ่องเต้” ลองคิดดูอีกครั้งว่า “โอ้ คิดจะมอบบัลลังก์ให้เขาหรือ ? ราชวงศ์ต้าชุนเปลี่ยนฮ่องเต้แล้ว กูโม่อาจยังไม่ทราบข่าวและคิดว่าฮ่องเต้องค์ใหม่คือซวนเทียนหมิง ? ”
อดีตฮ่องเต้หัวเราะเบาๆ ส่ายหน้าแต่ไม่พูดอะไร แม้แต่พระชายาหยุนก็ยิ้ม แล้วชี้ไปที่บุตรชายของนาง “ถามเขาดู”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วแล้วหยิกแขนของซวนเทียนหมิง “พูดมา ! เกิดอะไรขึ้น ? ”
ซวนเทียนหมิงแสยะยิ้มด้วยความเจ็บปวดและรีบบอกนางว่า “สามีของเจ้าเป็นกบในสระน้ำได้อย่างไร และผู้หญิงของข้าก็เป็นหงส์เพลิงบนท้องฟ้า ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดีได้อย่างไร” เขากล่าว เขาหัวเราะและชี้นิ้วไปข้างหน้า “ดูสิ ที่นี่คือกูโม่ อาณาจักรทางตะวันตกของราชวงศ์ต้าชุน ทุกคนในโลกนี้รู้ว่ากูโม่ติดราชวงศ์ต้าชุน แต่พวกเขาไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วกูโม่อยู่ในมือของราชวงศ์ต้าชุนมาโดยตลอด จนกระทั่งสิบปีที่แล้วท่านพ่อได้มอบให้ข้า แต่มันก็ถูกปิดบังไว้อย่างเงียบ ๆ จากผู้คนในโลก และมีเพียงไม่กี่คนในครอบครัวของข้าที่รู้ในตอนแรก เมื่อข้าชนะการสู้รบทางตะวันตกเฉียงเหนือ เมื่อพี่สามรู้ เขารู้ก็โจมตีทำร้ายข้าและขังข้าไว้บนภูเขา โชคดีที่ข้าได้พบเจ้า”
เฟิงหยูเฮงสับสนเขาพูดอะไร? ฮ่องเต้กูโม่ ? สามีของนางคือฮ่องเต้ของกูโม่ ?
แม้ว่านางจะคาดเดาว่าสิ่งที่เรียกว่าการมาทางตะวันตกนั้นเกี่ยวข้องกับกูโม่แต่นางไม่เคยคิดเลยว่าซวนเทียนหมิงจะเป็นฮ่องเต้ของกูโม่
มองขึ้นไปอีกครั้งมีผู้คนจำนวนมากมาที่นี่ผู้คนกำลังมองมาที่รถม้าราชสำนักด้วยรอยยิ้ม และบางคนก็พูดเสียงดังว่า “ฮ่องเต้กลับมาแล้ว ข้าคิดว่าฝ่าบาทจะอยู่เมืองหลวง และไม่อยากกลับมาแล้ว ! ”
อีกคนกล่าวว่า”ไม่ ! วัชพืชจะสูงท่วมหัวอยู่แล้ว ถ้าฝ่าบาทยังไม่กลับมา ! เมื่อถึงเวลานั้นจะต้องเสียเงินกำจัดวัชพืชอีก ! ”
”คนที่ยืนข้างฝ่าบาทคือใคร? ”
”ใครจะยืนอยู่ข้างฝ่าบาทได้นอกจากฮองเฮา? “　　”ฮองเฮา? อ่า… ฮองเฮาสวยมาก ! ”
เฟิงหยูเฮงสับสนอีกครั้งว่านี่คือใคร? คนของกูโม่กำลังพูดกับฮ่องเต้เช่นนี้หรือ ?
ซวนเทียนหมิงพานางกระโดดลงจากรถม้าราชสำนักยกขาขึ้นและเตะคนที่เพิ่งพูด แม้ว่าจะเตะแต่ไม่ได้เตะแรงมาก ราวกับว่าพี่น้องกำลังเล่นกัน เขาพูดว่า “เหล่าจื้อ ดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง ข้าแต่งงานแล้ว เจ้าไม่มีของกำนัลให้หรือ ? ”
”อ่า”ผู้ชมโห่ “ส่งมันฝรั่ง 2 ตะกร้าให้ได้หรือไม่?”
”ของข้าจะเป็นตะกร้าไข่”
”อยากได้ฮอว์ธอร์นหรือไม่ข้าเพิ่งเก็บมาเลยเปรี้ยวมาก ! ”
ผู้คนไม่กลัวฮ่องเต้เลยบางคนเสนอเสียงดัง “ฝ่าบาทอยากได้ของกำนัล ! แต่ฝ่าบาทไม่จัดงานเลี้ยง ! ถ้าฝ่าบาทจัดงานเลี้ยงแล้ว พลเมืองกูโม่จะให้ของกำนัลแก่ฝ่าบาท” เขากลอกตา “ฝ่าบาทเป็นฮ่องเต้ และฝ่าบาทร่ำรวยมากจริง ๆ ฝ่าบาทอายที่จะทำตัวสุภาพกับพลเมืองหรือ ทำไมฝ่าบาทถึงมีผิวหนาขนาดนี้ ? ”
หลังจากนั้นผู้คนก็หัวเราะอย่างไรก็ตามในไม่ช้าก็มีใครบางคนอธิบายกับเฟิงหยูเฮงว่า “ฮองเฮา ไม่เป็นไร ! พลเมืองกูโม่ของเราคุ้นเคยกับการกระทำเช่นนี้ อย่าคิดว่าเราดูหมิ่นองค์ฮ่องเต้เลยขอรับ”
”เราแค่ดูหมิ่นฮ่องเต้! ฮ่าๆๆ!”
มีเสียงหัวเราะคำรามอีกครั้งและซวนเทียนหมิงก็ทำอะไรไม่ถูก และพูดกับเฟิงหยูเฮง “พสกลูกลิงพวกนี้ไร้ยางอาย ถ้าไม่ได้รับการปกป้องจากข้า พวกเขาจะได้อยู่แบบนี้หรือไม่ ? พวกเขามีความสุขแบบนี้เพราะใคร ? พวกเขาไม่รู้จักขอบคุณ ข้าอยากจะเคาะกะโหลกของพวกเขาจริง ๆ ! ”
”ข้า? ” เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “อืม ข้าว่าบทบาทของเจ้าเปลี่ยนไปได้ดีจริง ๆ ซวนเทียนหมิง ! ” นางโกรธและยื่นมือไปบิดหูของสามี “เจ้าบอกข้ามา ทำไมเจ้าเก็บเรื่องใหญ่เช่นนี้ไว้จากข้า ? ทำไมเจ้าต้องปิดบังข้า ? ”
ฮองเฮาบิดหูฮ่องเต้ทุกคนหัวเราะจนตัวงอ และทุกคนก็ให้ความคิดเฟิงหยูเฮง “าพระองค์ต้องพยายามมากขึ้น ถ้าพระองค์ไม่ใช้แรงมากพอ จะไม่เจ็บ ! ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่ามันน่าขบขันเพียงแค่บอกว่าคนเหล่านี้กำลังดูจริง ๆ ตื่นเต้นไม่แพ้กัน !
ซวนเทียนหมิงถือแส้ไว้ในมือและพูดเสียงดังกับฝูงชน “ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ ข้าจะจัดการพวกเจ้า ! ” ฝูงชนเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน และเฟิงหยูเฮงยืนอยู่ที่นั่น ดู ผู้คนของกูโม่กระจัดกระจายกันออกไป มีฮ่องเต้และผู้คนอาศัยอยู่ร่วมกันในลักษณะนี้ในโลกนี้เป็นจริงและเป็นธรรมชาติ มันน่าอัศจรรย์มาก
ผู้คนต่างล้อเล่นหัวเราะกันอย่างสนุกสักพักจากนั้นก็ฟื้นความจริงจัง และเริ่มคำนับฮองเฮา ซวนเทียนหมิงยิ้มและกล่าวว่า “ดี อย่าแก้ไขสิ่งที่ไร้ประโยชน์เหล่านี้ ไม่ได้หมายความว่าพระราชวังของข้าเต็มไปด้วยวัชพืชหรือไม่ พวกเจ้ามีความกล้าในการแกล้งข้าที่นี่ ดังนั้นพวกเจ้าไม่รู้จักเข้าไปถอนวัชพืชในพระราชวังได้อย่างไร”
”เสร็จแล้ว! ” ผู้คนต่างหัวเราะ และพูดว่า “จะให้วัชพืชเกาะพระราชวังได้อย่างไร! เราตั้งหน้าตั้งตารอการกลับมาของฮ่องเต้ทุกวัน เมื่อฮ่องเต้กลับมา กูโม่ก็เหมือนกูโม่มากขึ้น ! ”
”ทำความสะอาดเสร็จหมดแล้ว!พูดตามตรงพวกข้าไม่ได้ทำเพื่อฝ่าบาท แต่พวกเราทำเพื่อฮองเฮา แต่เป็นฮองเฮา ! ฝ่าบาทสามารถเปลี่ยนเพื่อเราได้หรือ ฝ่าบาทสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรก็ได้ !”
ผู้คนพูดพวกเขาเดินไปพร้อมกับพวกเขา แม้แต่อดีตฮ่องเต้และพระชายาหยุนลงจากรถม้า และทุกคนก็เดินไปบนแผ่นดินกูโม่ ในบางครั้งมีคนยื่นผลไม้ให้อดีตฮ่องเต้และพระชายาหยุน พวกเขาพูดอย่างคุ้นเคยว่า “เลือกได้เลยเจ้าค่ะ ข้าเพิ่งเก็บมาจากสวน หวานมาก”
อดีตฮ่องเต้กัดกินอย่างมีความสุขและมันก็หวานมากเขาบอกกับพระชายาหยุนทันที “ชิมดูสิ มันอร่อยมาก”
พระชายาหยุนไม่สามารถพูดได้อย่างสุภาพนางกินทีละคำ หลังจากกินหมดแล้วนางก็ถามว่า “มีอีกหรือไม่ ? ”
”มีเจ้าค่ะ! ” ผู้คนถามด้วยรอยยิ้ม “พระองค์คือพระชายาหยุนและอดีตฮ่องเต้ ! โอ้ เป็นเรื่องดีมากที่ฮ่องเต้มา และไม่เพียงแต่มากับฮองเฮาเท่านั้น ยังพาบิดาและมารดามาด้วย ใช่แล้ว ! ที่นี่เหมือนบ้านของฮ่องเต้ ! ”
มีคนมารวมตัวกันมากขึ้นใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ และเฟิงหยูเฮงก็สนใจเช่นกัน นางแสดงเวทมนตร์ในที่สาธารณะ และหยิบจักรยานออกจากแขนเสื้อ
ผู้คนต่างสงสัยว่าสิ่งนี้คืออะไรเฟิงจื่อหรูจึงสาธิตและขี่จักรยานของเขาบนถนน
ทุกคนต่างตกใจและมีที่กล่าวว่า”สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ดีจริง ๆ ถ้ามีมัน มันสะดวกในการเดินทางไปทางทิศใต้ ทิศตะวันออก และทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ฮองเฮา พระองค์สามารถเปิดร้านค้าขายของเหล่านี้ได้ ! ”
เฟิงหยูเฮงคิดว่านี่เป็นความคิดที่ดีจริงๆ ! หากวัฒนธรรมของกูโม่เป็นเช่นนี้ นางอาจพิจารณาเปิดร้านค้าแบบนั้นเพื่อให้คนรุ่นหลังขายอาหารในมิติของนาง
ในความเป็นจริงนางเคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่นางอยู่ที่ราชวงศ์ต้าชุน แต่วัฒนธรรมของราชวงศ์ต้าชุนไม่อนุญาตผู้คนสงสัยเกี่ยวกับที่มาของทรัพย์สินของนาง และพวกเขาก็สงสัยว่านางไม่ต้องการสร้างปัญหาให้ตัวเองมากเกินไป
กูโม่สามารถพิจารณาสถานการณ์นี้ได้มันสมบูรณ์แบบ! ดังนั้นนางจึงพยักหน้าและพูดเสียงดัง “ไม่ต้องกังวล พรุ่งนี้ข้าจะตั้งร้านขาย ! ”
ซวนเทียนหมิงเตือนนาง”เจ้าต้องเรียกตัวเองว่าฮองเฮา ตอนนี้เจ้าเป็นฮองเฮาแล้ว”
ผู้คนตะโกน”ไม่! ฝ่าบาทไม่ได้พูดถึงเหล่าจื้อ อย่าส่งผลกระทบต่อฮองเฮาและพลเมืองของเรา”　　เขาผายมือออก”เห็นหรือไม่… ข้าอยู่ที่นี่ ข้าไม่มีสถานะ”
”แต่พวกเขารักเจ้าจริงๆ ” เฟิงหยูเฮงยิ้มและพูดว่า “ข้าเห็นได้ว่าทุกคนชอบเจ้าในฐานะฮ่องเต้ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่กลัว แต่พวกเขาปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนญาติ เนื่องจากพวกเขาเป็นญาติกันจึงไม่มีกฎเกณฑ์มากมาย ดังนั้น… ” นางยิ้มอย่างเต็มใจ นางลุกขึ้น “กูโม่ดีมาก”
เย้! กูโม่ดีมาก นางได้ยินมาว่ามีเต๋าหยวนอยู่ทางตะวันตก แต่นางไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นอาณาจักรแบบนี้
ฮองเฮาเข้าพระราชวังและรับการคำนับของเจ้าหน้าที่หลายร้อยคน ซวนเทียนหมิงบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า “ในกูโม่ทุกคนเท่าเทียมกัน ฮ่องเต้ไม่ได้เป็นผู้ปกครองดินแดนนี้และไม่ใช่คนที่พวกเขาเทิดทูน คนที่พวกเขาเทิดทูนเป็นกรรมกรที่ทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อพลเมืองทุกคน ภาษีทั้งหมดในกูโม่ยังถูกที่เก็บมาจากพลเมืองเพื่อใช้โดยพลเมือง ทุก ๆปีจะมีการประกาศรายจ่ายของท้องพระคลังแก่พลเมืองทุกคน และจะไม่มีการยักยอกเงินจากท้องพระคลังซึ่งได้รับพลเมืองในการจ่ายภาษีเพื่อใช้ส่วนตัว ทุกคนคือเจ้าของของอาณาจักร”