นางรู้ว่ามีหมีอยู่บนภูเขาแต่นางไม่คิดว่าจะมีหมีตัวใหญ่ขนาดนี้ หมีมีความสูงมากกว่า 4 เมตร และเมื่อมันตะปบลงมามันดูเหมือนกำแพง
หมีไม่ได้เป็นภัยคุกคามใดๆ ต่อเฟิงหยูเฮงเพราะนางสามารถเข้าไปในมิติได้ทุกที่ทุกเวลาเพื่อหลบหนี แต่หมีมาเร็วมากจนนางไม่สามารถกระพริบตาได้ นางถือเห็ดสีฟ้าไว้ในมือขวาก่อนจะโยนเห็ดลงไปที่พื้น ก่อนที่นางจะเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อด้านซ้าย หมีดำก็ตะปบและแยกแขนสองข้าง
ด้วยเสียงพึมพำในหัวของนางความสิ้นหวังผ่านไปนางพร้อมที่จะต่อสู้แบบตัวต่อตัว ต่อสู้ครั้งสุดท้ายเพื่อชีวิต แต่ในขณะนี้นางได้ยินเสียงคำรามของเสืออีกตัวมาจากทิศทางเดียว จากระยะไกลไปยังใกล้ หมีดำที่วิ่งมาข้างหน้าก็ถูกเสือผลักออกไป และด้วยเสียงคำรามที่รุนแรง มันก็กระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่
ต้นไม้ใหญ่ทนแรงขนาดนี้ไม่ไหวก็หักหมีดำไม่ยอม มันลุกขึ้นและต้องการโจมตีต่อ แต่เสือก็กล้าหาญเช่นกัน มันวิ่งตรงไปที่หมีดำและกัดหมี นั่นคือหลังจากหายใจไม่กี่ครั้ง มันก็กัดคอของหมีดำไม่ยอมปล่อย หมีดำดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง มันมองเสือที่กัดมันและหัวของมันหลุด เสียงร้องโหยหวนดังก้อง
ทุกคนรีบมาที่นี่บานซูปกป้องเฟิงหยูเฮงทันที แต่เมื่อเขามองไปอีกครั้ง ! เสือตัวนั้น นั่นมันเสี่ยวไป๋ที่พวกเขาเลี้ยงไม่ใช่หรือ?
วังซวนเดินไปข้างหน้าและลูบหัวของเสี่ยวไป๋แรงๆ สองสามครั้ง โดยยังคงมีอาการหวาดกลัวอยู่และพูดว่า “เสี่ยวไป๋ ขอบคุณเจ้ามาก ถ้าเจ้ามาช้ากว่านี้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น” พร้อมเช็ดเลือดออกจากปากนั้น
เสี่ยวไป๋ส่ายหัวและกลอกตามองพวกวังซวนโดยไม่พูดความจริงนั่นหมายความว่าเขากำลังพูดว่า ถ้าข้าปกป้องนางไม่ได้ ข้าจะต้องไปพบพระเจ้าใช่หรือไม่ ? จากนั้นมันก็เดินไปหาเฟิงหยูเฮงถูหัวของมันกับนางตลอดเวลาด้วยความไม่พอใจ
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกอดคอเสี่ยวไป๋ด้วยความขอบคุณ และพูดว่า “เสี่ยวไป๋ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้า ตอนนี้ข้ามากกลัวจริง ๆโชคดีที่เจ้ามา โชคดีที่มีเจ้า แต่…” นางปล่อยมือและมองไปที่เสี่ยวไป๋อย่างจริงจัง “เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร ข้าจำได้ว่าทิ้งเจ้าอยู่ที่ตำหนัก ? เจ้าไม่รอที่จะมากับซวนเทียนหมิงหรือ ? ”
เสี่ยวไป๋ถอนหายใจ? เดี๋ยวจะขาดอากาศหายใจ มันเป็นเสือ ใครได้ยินว่าเสือถูกเลี้ยงไว้ในบ้าน ? คนโง่เหล่านั้นเห็นมันเป็นแมวตัวใหญ่และเอามือเกาคางของมันเสมอ เสือหมอบหรือเปล่า แต่บางครั้งมันก็อยากจะทำให้ผู้คนหวาดกลัว และในที่สุดก็เกิดเสียงคำรามดังขึ้น ผลก็คือไม่มีใครกลัวมันและเรียกคนมาดูด้วยซ้ำ แล้วกล่าวว่า “มาดูสิ ! พวกเรา เสี่ยวไป๋เป็นอะไรไม่รู้ คำรามดังลั่นเลย” มันเป็นเสือไม่ใช่แมว! มันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ดังนั้นในคืนหนึ่งที่มืดและมีลมแรง มันจึงกัดซี่กรงเหล็กให้ขาดด้วยการกัดเพียงครั้งเดียว วิ่งออกมาและตรงไปทางตะวันตกเฉียงเหนือเพื่อตามหานายหญิงคนโปรดของมัน
โชคดีที่มันมาและนายหญิงของมันกำลังจะถูกหมีดำกิน ไอ้พวกโง่ ! แม้แต่เจ้านายก็ไม่สามารถปกป้องได้ดี ดังนั้นจึงต้องเป็นการลงมือของเสี่ยวไป๋ ตามนั้นเลยจะดีกว่าถ้ากินพวกไร้ประโยชน์เหล่านี้ให้หมด ในอนาคตมันจะสามารถปกป้องนายหญิงได้อย่างปลอดภัยดีกว่าใคร
เฟิงหยูเฮงเฝ้าดูสีหน้าท่าทางของเสี่ยวไป๋ที่เปลี่ยนไปอย่างขบขันและดูเหมือนว่าจะสามารถเดาได้ว่าเสือกำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนี้ นางกล่าวชื่นชม “พวกเรา เสี่ยวไป๋เป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเก่งกว่าพวกเราตอนนี้ จากนี้เจ้าจะอยู่กับข้า ข้าจะพาเจ้าไปทุกที่ที่เราไป และจะไม่ทิ้งเสี่ยวไป๋อีก” เสี่ยวไป๋พยักหน้าด้วยความพึงพอใจถูหัวของมันกับเฟิงหยูเฮงอีกครั้ง และจ้องมองไปที่หมูป่าด้วยความไม่พอใจ โกรธมากจึงต้องการต่อสู้กับมัน
ตอนนี้อยากจะสู้กับหมูป่าแต่ตอนนี้มีหมีซึ่งถือเป็นโชคลาภเช่นกัน เมื่อลงจากภูเขา หมีดำก็ถูกเสี่ยวไป๋คาบหลังจากนั้น สิ่งนี้ก็หนักและหนักเกินกว่าที่มนุษย์จะแบกได้ !
เสี่ยวไป๋เดินลงจากภูเขาแบกหมีดำที่หัวขาดลงไป ผู้คนในหมู่บ้านซีปิงต่างหวาดกลัวและไม่มีใครกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า เมื่อมองไปที่ดวงตาของเฟิงหยูเฮงอีกครั้ง มันเหมือนกับการมองสัตว์ประหลาด
นางเป็นเด็กดีพวกเขาได้ยินเพียงว่าคุณหนูรองของตระกูลเฟิงมีอำนาจมากหลังจากกลับไปที่เมืองหลวง และต่อมาได้กลายเป็นพระชายาหยูขององค์ชายเก้า และไปที่สนามรบกับองค์ชายเก้า พวกเขาคิดว่าข่าวลือมันเกินจริงไปหน่อย ใครเคยได้ยินเรื่องที่ผู้หญิงเข้าสู่สนามรบบ้าง ? แต่เมื่อเห็นฉากนี้ตอนนี้ทุกคนก็เชื่อแล้ว ข่าวลือเป็นเรื่องจริง ! พระชายาหยูช่างกล้าหาญจริง ๆ
หมีดำลงมาจากภูเขาและถูกแบ่งโดยคนในหมู่บ้านหมีตัวใหญ่มากและแต่ละครอบครัวจะได้เนื้อชิ้นใหญ่ อุ้งเท้าหมีถูกทิ้งไว้โดยเฟิงหยูเฮง พวกนางกิน 1 ชิ้น และอีก 1 ชิ้นสำหรับเสี่ยวไป๋ และอีก 2 ชิ้นที่เหลือถูกเก็บไว้ในมิติและเก็บไว้ให้ซวนเทียนหมิงในภายหลัง
ในตอนกลางคืนนางนั่งตะแคงบนหลังของเสี่ยวไป๋เสี่ยวไป๋ก็แบกนางเดินเล่นในหมู่บ้าน
เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวดวงจันทร์ก็เบาบางลงคล้ายกับวันแรกที่นางเข้ามาในโลกนี้ แม้ว่าในวันนั้นจะมีฟ้าร้องแต่ฝนก็ไม่ตก และท้องฟ้าก็แจ่มใส ฟ้าร้องเสียงดังมาก และมันก็ฟาดลงไปในหลุมศพโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าปลุกจิตวิญญาณของคนรุ่นหลังของนาง
เฟิงหยูเฮงลูบหัวเสี่ยวไป๋และพึมพำ”เขาจะมาในอีกไม่กี่เดือน”
ในขณะนี้ในที่สุดกองกำลังขององค์ชายแปดตัวปลอมก็มาถึงประตูเมือง
ทุกคนในเมืองหลวงกลับเข้าบ้านและประตูของพวกเขาถูกปิดอย่างแน่นหนาทหารของราชวงศ์ต้าชุนเฝ้าประตูบ้านแต่ละหลังเพื่อปกป้องพลเมืองไม่ให้ได้รับผลกระทบเมื่อศัตรูเข้ามาในเมืองหลวง
ในพระราชวังฮ่องเต้เทียนเฟิงกำลังเล่นหมากรุกกับซวนเทียนหมิงราวกับว่ากองทัพนอกเมืองไม่มีตัวตนและไม่มีความรู้สึกถึงวิกฤต
ขันทีซุนรังรออยู่ด้านข้างเติมน้ำชาเป็นระยะๆ เฟิงหยูเฮงให้ชาที่ดีไว้ และกลิ่นของชาก็อบอวลไปทั่วทั้งพระราชวัง
ทันทีที่เขาล้มลงฮ่องเต้เทียนเฟิงก็กล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าเสี่ยวไป๋หนีไปแล้ว เจ้าคิดว่ามันจะไปที่ไหน ? ”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะเบาๆ “จะไปไหนอีก เสือก็คิดนายหญิงของมัน ทันทีที่เฟิงหยูเฮงออกจากเมืองหลวง มันก็กินน้อยลง ในตอนแรกมันต้องกินเนื้อสัตว์ 20 กิโลกรัม แต่ต่อมามันก็กินเพียง 18 กิโลกรัมเท่านั้น”
”เสือก็เหมือนมนุษย์นับประสาอะไรกับเสือ เมื่อเร็ว ๆ นี้ฮองเฮามักพูดถึงเจ้า และน้องสะใภ้ โดยบอกว่าผู้หญิงของราชวงศ์ต้าชุนสามารถมีการเปลี่ยนแปลง และโชคดีในวันนี้ได้ซึ่งถือเป็นความดีของน้องสะใภ้”
ซวนเทียนหมิงโบกมือ”เสด็จพี่อย่าพูดให้นางได้ยิน ผู้หญิงคนนั้นไม่ค่อยถ่อมตนเลย หากเสด็จพี่จะมอบรางวัลให้ นางจะกวาดสมบัติทั้งหมดในท้องพระคลังโดยปราศจากความเมตตา”
ฮ่องเต้เทียนเฟิงหัวเราะ”ถ้าน้องสะใภ้ของข้าต้องการสมบัติ เอาไปให้นางดีหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงเงยหน้าขึ้นมองเขา”เสด็จพี่ ข้าต้องขอบคุณแทนชายาของข้า”
”ในใจของข้านางก็เหมือนกับน้องสาวของข้า” ฮ่องเต้เทียนเฟิงลุกขึ้น พี่น้องของเขาเป็นมิตรและหันไปทางประตูเต๋อหยาง เมื่อมองไปในทิศทางนั้น เขาก็ยื่นมือขึ้นและชี้ออกไป “ศัตรูของเรามาแล้ว”
”ใช่แล้ว! ” ซวนเทียนหมิงก็ลุกขึ้นยืน “ศัตรูกำลังมา ถึงแม้ว่าเราจะวางแผนรับมืออย่างดี แต่เราก็ยังไม่ต้องการปล่อยมันไป พวกเขาโจมตีเมืองและรบกวนบ้านของเรา”
”งั้นก็ออกไปต่อสู้กันคราวนี้ข้าจะร่วมปกป้องบ้านของเรา และฆ่าศัตรูคนสุดท้ายให้สิ้นซาก ! ”
”เอาล่ะพี่น้องร่วมใจกันเพื่อผลประโยชน์เดียวกัน”
ฮ่องเต้เทียนเฟิงนำซวนเทียนเฟิงออกไปนอกประตูเต๋อหยางซวนเทียนฉี ซวนเทียนหลิง ซวนเทียนยี่ และซวนเทียนหยานผู้คืนบัลลังก์ล้วนแต่งกายพร้อมรบ คราวนี้บุตรชายทั้งหมดของตระกูลซวนได้พบกับศัตรูด้วยกัน ปกป้องภูเขาและแม่น้ำอันยิ่งใหญ่นี้ และทำให้แม่น้ำที่ตระหง่านนี้มีเสถียรภาพ สงครามครั้งนี้ดำเนินไปอย่างรวดเร็วใช้เวลาเพียง 1 ชั่วยามครึ่งในการโค่นล้มองค์ชายแปดตัวปลอม
ในเดือนสิบเอ็ดในปีแรกของรัชสมัยฮ่องเต้เทียนเฟิงองค์ชายแปดตัวปลอมถูกกำจัดอย่างราบรื่น ฮ่องเต้เทียนเฟิงประกาศให้โลกรู้ว่านี่คือบรรพบุรุษของราชวงศ์ซงซุยที่ปลอมตัวมา เป็นเศษเดนของราชวงศ์ซงซุย และฉีกหน้ากากหนังมนุษย์ออก และแขวนไว้ที่ประตูตะวันออกของเมืองหลวงเพื่อเตือนโลก
สามวันต่อมาซวนเทียนหมิงออกจากเมืองหลวงพร้อมกับอดีตฮ่องเต้และพระชายาหยุนรถม้าที่หรูหราและสง่างามวิ่งไปทางตะวันตก
เมื่อออกจากเมืองฮ่องเต้เทียนเฟิงได้พาฮองเฮาและกลุ่มพี่น้องไปส่ง เฟิงเทียนหยู และหลี่คุนก็มาเช่นเดียวกับเป่ยจื่อและเป่ยฟู่หรง
เป่ยจื่อคุกเข่าลงบนพื้นส่งเจ้านายของเขาออกไปจำได้ว่าเมื่อเขาออกมาจากค่ายฝึกหัดมายังเมืองหลวง คนแรกที่เขาเห็นคือซวนเทียนหมิง ตั้งแต่นั้นมาเขารู้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่เพื่อคน ๆ นี้ไปตลอดชีวิต จุดประสงค์ของการดำรงอยู่ของเขาคือเพื่อปกป้องชีวิตของคน ๆ นี้ ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะแต่งงานตลอดชีวิต และเขาจะไม่มีวันแยกจากเจ้านายของตัวเองไปตลอดชีวิต แต่ในพริบตาเดียวไม่กี่ปีเขาก็มีภรรยาที่รักอยู่เคียงข้างและมีบุตรอยู่ในท้อง เขาคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะแยกจากกัน และเขากำลังจะบอกลา
เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ซวนเทียนหมิงซึ่งยืนอยู่ข้างรถม้าราชสำนักพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
ซวนเทียนหมิงขมวดคิ้วและมองไปที่เขา”เจ้าร้องไห้ทำไม ไม่ใช่ว่าเจ้าหายไปชั่วชีวิต ข้าจะกลับมาเพื่อช่วยญาติพี่น้องเสมอ เจ้าต้องอยู่ที่เมืองหลวงและปกป้องครอบครัว เพื่อองค์ชายองค์นี้” เป่ยจื่อพยักหน้าอย่างแรงแต่ก็ยังไม่สามารถพูดอะไรได้เขาก็เอาแต่ร้องไห้ คุกเข่าคำนับ
ซวนเทียนหมิงพูดกับฟู่โหร่งว่า”รีบมาช่วยเขา ตอนนี้เขาเป็นสามีของเจ้าแล้วทำไมยังเป็นแบบนี้”
เป่ยจื่อลุกขึ้นเช็ดน้ำตาเมื่อเช็ดแล้วน้ำตาก็ไหลอีกครั้ง เขาก็เช็ดอีกอย่างไม่จบไม่สิ้น
เมื่อเห็นว่าเขาพูดไม่ออกจริงๆ เป่ยฟู่หรงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องก้าวไปข้างหน้าและพูดกับเป่ยจื่อ นางกล่าวว่า “สามี เจ้าบอกข้าเกี่ยวกับชีวิตเมื่อวานนี้ เจ้าอยู่กับองค์ชายเก้ามาหลายปี แต่เดิมข้าอยากอยู่กับเจ้าไปชั่วชีวิต แต่ข้าไม่ได้คิดว่าจะแยกจากกันในเร็ว ๆ นี้ องค์ชายเก้า ขอบคุณสำหรับการแต่งงานของเราที่สมบูรณ์แบบ และขอบคุณที่ดูแลสามีของข้ามาตลอดหลายปี อยู่เคียงข้างข้า เขาจะเป็นทหารองครักษ์ของพระองค์ตลอดไป และข้าจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของอาเฮงตลอดไป พระองค์มีพวกเราอยู่ที่นี่ ทุกอย่างในเมืองหลวงเป็นไปด้วยดี ฝากบอกอาเฮงด้วยว่า ข้า… ข้ากำลังตั้งครรภ์ ขอบคุณสำหรับใบสั่งยาที่นางไว้ให้ข้าก่อนที่นางจะออกจากเมืองหลวง ข้าคิดว่ามันคงเป็นเรื่องยากสำหรับข้าที่จะตั้งครรภ์ ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณอาเฮง”
ซวนเทียนหมิงเลิกคิ้วและภรรยาของเป่ยจื่อกำลังตั้งครรภ์ ? เขาพึ่งรู้ในวันนี้ ดังนั้นเขาจึงสั่งนางกำนัลอาวุโสโจว “เตรียมของกำนัลสำหรับทั้งคู่ หากข้าไม่อยู่ที่นี่ ข้าจะฝากเรื่องเหล่านี้ไว้กับนางกำนัลอาวุโสโจว ไม่ต้องกังวล”
นางกำนัลอาวุโสโจวรีบพูดว่า”พระองค์ไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้ามีฉิงหยูมาช่วย ไม่ว่าจะเป็นตำหนักหยูหรือคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล นางสามารถจัดการได้อย่างเรียบร้อย และของในคลังก็ยังไม่สูญหายไป เป่ยจื่อเป็นครอบครัวของพวกเราเอง พระองค์ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าเมื่อเขาหันหน้าไปทางรถม้า เขาก็มองไปที่ฮ่องเต้เทียนเฟิงและพูดเสียงดัง “พี่หก! ท่านพี่รู้ว่าข้าจะไปที่ไหน ไม่ต้องกังวล จากนี้ไปหมิงเอ๋อจะช่วยท่านพี่ให้นั่งสงบอยู่ในโลกนี้ และมีความสุขตลอดไป”
หมีไม่ได้เป็นภัยคุกคามใดๆ ต่อเฟิงหยูเฮงเพราะนางสามารถเข้าไปในมิติได้ทุกที่ทุกเวลาเพื่อหลบหนี แต่หมีมาเร็วมากจนนางไม่สามารถกระพริบตาได้ นางถือเห็ดสีฟ้าไว้ในมือขวาก่อนจะโยนเห็ดลงไปที่พื้น ก่อนที่นางจะเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อด้านซ้าย หมีดำก็ตะปบและแยกแขนสองข้าง
ด้วยเสียงพึมพำในหัวของนางความสิ้นหวังผ่านไปนางพร้อมที่จะต่อสู้แบบตัวต่อตัว ต่อสู้ครั้งสุดท้ายเพื่อชีวิต แต่ในขณะนี้นางได้ยินเสียงคำรามของเสืออีกตัวมาจากทิศทางเดียว จากระยะไกลไปยังใกล้ หมีดำที่วิ่งมาข้างหน้าก็ถูกเสือผลักออกไป และด้วยเสียงคำรามที่รุนแรง มันก็กระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่
ต้นไม้ใหญ่ทนแรงขนาดนี้ไม่ไหวก็หักหมีดำไม่ยอม มันลุกขึ้นและต้องการโจมตีต่อ แต่เสือก็กล้าหาญเช่นกัน มันวิ่งตรงไปที่หมีดำและกัดหมี นั่นคือหลังจากหายใจไม่กี่ครั้ง มันก็กัดคอของหมีดำไม่ยอมปล่อย หมีดำดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง มันมองเสือที่กัดมันและหัวของมันหลุด เสียงร้องโหยหวนดังก้อง
ทุกคนรีบมาที่นี่บานซูปกป้องเฟิงหยูเฮงทันที แต่เมื่อเขามองไปอีกครั้ง ! เสือตัวนั้น นั่นมันเสี่ยวไป๋ที่พวกเขาเลี้ยงไม่ใช่หรือ?
วังซวนเดินไปข้างหน้าและลูบหัวของเสี่ยวไป๋แรงๆ สองสามครั้ง โดยยังคงมีอาการหวาดกลัวอยู่และพูดว่า “เสี่ยวไป๋ ขอบคุณเจ้ามาก ถ้าเจ้ามาช้ากว่านี้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น” พร้อมเช็ดเลือดออกจากปากนั้น
เสี่ยวไป๋ส่ายหัวและกลอกตามองพวกวังซวนโดยไม่พูดความจริงนั่นหมายความว่าเขากำลังพูดว่า ถ้าข้าปกป้องนางไม่ได้ ข้าจะต้องไปพบพระเจ้าใช่หรือไม่ ? จากนั้นมันก็เดินไปหาเฟิงหยูเฮงถูหัวของมันกับนางตลอดเวลาด้วยความไม่พอใจ
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกอดคอเสี่ยวไป๋ด้วยความขอบคุณ และพูดว่า “เสี่ยวไป๋ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตข้า ตอนนี้ข้ามากกลัวจริง ๆโชคดีที่เจ้ามา โชคดีที่มีเจ้า แต่…” นางปล่อยมือและมองไปที่เสี่ยวไป๋อย่างจริงจัง “เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร ข้าจำได้ว่าทิ้งเจ้าอยู่ที่ตำหนัก ? เจ้าไม่รอที่จะมากับซวนเทียนหมิงหรือ ? ”
เสี่ยวไป๋ถอนหายใจ? เดี๋ยวจะขาดอากาศหายใจ มันเป็นเสือ ใครได้ยินว่าเสือถูกเลี้ยงไว้ในบ้าน ? คนโง่เหล่านั้นเห็นมันเป็นแมวตัวใหญ่และเอามือเกาคางของมันเสมอ เสือหมอบหรือเปล่า แต่บางครั้งมันก็อยากจะทำให้ผู้คนหวาดกลัว และในที่สุดก็เกิดเสียงคำรามดังขึ้น ผลก็คือไม่มีใครกลัวมันและเรียกคนมาดูด้วยซ้ำ แล้วกล่าวว่า “มาดูสิ ! พวกเรา เสี่ยวไป๋เป็นอะไรไม่รู้ คำรามดังลั่นเลย” มันเป็นเสือไม่ใช่แมว! มันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ดังนั้นในคืนหนึ่งที่มืดและมีลมแรง มันจึงกัดซี่กรงเหล็กให้ขาดด้วยการกัดเพียงครั้งเดียว วิ่งออกมาและตรงไปทางตะวันตกเฉียงเหนือเพื่อตามหานายหญิงคนโปรดของมัน
โชคดีที่มันมาและนายหญิงของมันกำลังจะถูกหมีดำกิน ไอ้พวกโง่ ! แม้แต่เจ้านายก็ไม่สามารถปกป้องได้ดี ดังนั้นจึงต้องเป็นการลงมือของเสี่ยวไป๋ ตามนั้นเลยจะดีกว่าถ้ากินพวกไร้ประโยชน์เหล่านี้ให้หมด ในอนาคตมันจะสามารถปกป้องนายหญิงได้อย่างปลอดภัยดีกว่าใคร
เฟิงหยูเฮงเฝ้าดูสีหน้าท่าทางของเสี่ยวไป๋ที่เปลี่ยนไปอย่างขบขันและดูเหมือนว่าจะสามารถเดาได้ว่าเสือกำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนี้ นางกล่าวชื่นชม “พวกเรา เสี่ยวไป๋เป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเก่งกว่าพวกเราตอนนี้ จากนี้เจ้าจะอยู่กับข้า ข้าจะพาเจ้าไปทุกที่ที่เราไป และจะไม่ทิ้งเสี่ยวไป๋อีก” เสี่ยวไป๋พยักหน้าด้วยความพึงพอใจถูหัวของมันกับเฟิงหยูเฮงอีกครั้ง และจ้องมองไปที่หมูป่าด้วยความไม่พอใจ โกรธมากจึงต้องการต่อสู้กับมัน
ตอนนี้อยากจะสู้กับหมูป่าแต่ตอนนี้มีหมีซึ่งถือเป็นโชคลาภเช่นกัน เมื่อลงจากภูเขา หมีดำก็ถูกเสี่ยวไป๋คาบหลังจากนั้น สิ่งนี้ก็หนักและหนักเกินกว่าที่มนุษย์จะแบกได้ !
เสี่ยวไป๋เดินลงจากภูเขาแบกหมีดำที่หัวขาดลงไป ผู้คนในหมู่บ้านซีปิงต่างหวาดกลัวและไม่มีใครกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า เมื่อมองไปที่ดวงตาของเฟิงหยูเฮงอีกครั้ง มันเหมือนกับการมองสัตว์ประหลาด
นางเป็นเด็กดีพวกเขาได้ยินเพียงว่าคุณหนูรองของตระกูลเฟิงมีอำนาจมากหลังจากกลับไปที่เมืองหลวง และต่อมาได้กลายเป็นพระชายาหยูขององค์ชายเก้า และไปที่สนามรบกับองค์ชายเก้า พวกเขาคิดว่าข่าวลือมันเกินจริงไปหน่อย ใครเคยได้ยินเรื่องที่ผู้หญิงเข้าสู่สนามรบบ้าง ? แต่เมื่อเห็นฉากนี้ตอนนี้ทุกคนก็เชื่อแล้ว ข่าวลือเป็นเรื่องจริง ! พระชายาหยูช่างกล้าหาญจริง ๆ
หมีดำลงมาจากภูเขาและถูกแบ่งโดยคนในหมู่บ้านหมีตัวใหญ่มากและแต่ละครอบครัวจะได้เนื้อชิ้นใหญ่ อุ้งเท้าหมีถูกทิ้งไว้โดยเฟิงหยูเฮง พวกนางกิน 1 ชิ้น และอีก 1 ชิ้นสำหรับเสี่ยวไป๋ และอีก 2 ชิ้นที่เหลือถูกเก็บไว้ในมิติและเก็บไว้ให้ซวนเทียนหมิงในภายหลัง
ในตอนกลางคืนนางนั่งตะแคงบนหลังของเสี่ยวไป๋เสี่ยวไป๋ก็แบกนางเดินเล่นในหมู่บ้าน
เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวดวงจันทร์ก็เบาบางลงคล้ายกับวันแรกที่นางเข้ามาในโลกนี้ แม้ว่าในวันนั้นจะมีฟ้าร้องแต่ฝนก็ไม่ตก และท้องฟ้าก็แจ่มใส ฟ้าร้องเสียงดังมาก และมันก็ฟาดลงไปในหลุมศพโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าปลุกจิตวิญญาณของคนรุ่นหลังของนาง
เฟิงหยูเฮงลูบหัวเสี่ยวไป๋และพึมพำ”เขาจะมาในอีกไม่กี่เดือน”
ในขณะนี้ในที่สุดกองกำลังขององค์ชายแปดตัวปลอมก็มาถึงประตูเมือง
ทุกคนในเมืองหลวงกลับเข้าบ้านและประตูของพวกเขาถูกปิดอย่างแน่นหนาทหารของราชวงศ์ต้าชุนเฝ้าประตูบ้านแต่ละหลังเพื่อปกป้องพลเมืองไม่ให้ได้รับผลกระทบเมื่อศัตรูเข้ามาในเมืองหลวง
ในพระราชวังฮ่องเต้เทียนเฟิงกำลังเล่นหมากรุกกับซวนเทียนหมิงราวกับว่ากองทัพนอกเมืองไม่มีตัวตนและไม่มีความรู้สึกถึงวิกฤต
ขันทีซุนรังรออยู่ด้านข้างเติมน้ำชาเป็นระยะๆ เฟิงหยูเฮงให้ชาที่ดีไว้ และกลิ่นของชาก็อบอวลไปทั่วทั้งพระราชวัง
ทันทีที่เขาล้มลงฮ่องเต้เทียนเฟิงก็กล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าเสี่ยวไป๋หนีไปแล้ว เจ้าคิดว่ามันจะไปที่ไหน ? ”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะเบาๆ “จะไปไหนอีก เสือก็คิดนายหญิงของมัน ทันทีที่เฟิงหยูเฮงออกจากเมืองหลวง มันก็กินน้อยลง ในตอนแรกมันต้องกินเนื้อสัตว์ 20 กิโลกรัม แต่ต่อมามันก็กินเพียง 18 กิโลกรัมเท่านั้น”
”เสือก็เหมือนมนุษย์นับประสาอะไรกับเสือ เมื่อเร็ว ๆ นี้ฮองเฮามักพูดถึงเจ้า และน้องสะใภ้ โดยบอกว่าผู้หญิงของราชวงศ์ต้าชุนสามารถมีการเปลี่ยนแปลง และโชคดีในวันนี้ได้ซึ่งถือเป็นความดีของน้องสะใภ้”
ซวนเทียนหมิงโบกมือ”เสด็จพี่อย่าพูดให้นางได้ยิน ผู้หญิงคนนั้นไม่ค่อยถ่อมตนเลย หากเสด็จพี่จะมอบรางวัลให้ นางจะกวาดสมบัติทั้งหมดในท้องพระคลังโดยปราศจากความเมตตา”
ฮ่องเต้เทียนเฟิงหัวเราะ”ถ้าน้องสะใภ้ของข้าต้องการสมบัติ เอาไปให้นางดีหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงเงยหน้าขึ้นมองเขา”เสด็จพี่ ข้าต้องขอบคุณแทนชายาของข้า”
”ในใจของข้านางก็เหมือนกับน้องสาวของข้า” ฮ่องเต้เทียนเฟิงลุกขึ้น พี่น้องของเขาเป็นมิตรและหันไปทางประตูเต๋อหยาง เมื่อมองไปในทิศทางนั้น เขาก็ยื่นมือขึ้นและชี้ออกไป “ศัตรูของเรามาแล้ว”
”ใช่แล้ว! ” ซวนเทียนหมิงก็ลุกขึ้นยืน “ศัตรูกำลังมา ถึงแม้ว่าเราจะวางแผนรับมืออย่างดี แต่เราก็ยังไม่ต้องการปล่อยมันไป พวกเขาโจมตีเมืองและรบกวนบ้านของเรา”
”งั้นก็ออกไปต่อสู้กันคราวนี้ข้าจะร่วมปกป้องบ้านของเรา และฆ่าศัตรูคนสุดท้ายให้สิ้นซาก ! ”
”เอาล่ะพี่น้องร่วมใจกันเพื่อผลประโยชน์เดียวกัน”
ฮ่องเต้เทียนเฟิงนำซวนเทียนเฟิงออกไปนอกประตูเต๋อหยางซวนเทียนฉี ซวนเทียนหลิง ซวนเทียนยี่ และซวนเทียนหยานผู้คืนบัลลังก์ล้วนแต่งกายพร้อมรบ คราวนี้บุตรชายทั้งหมดของตระกูลซวนได้พบกับศัตรูด้วยกัน ปกป้องภูเขาและแม่น้ำอันยิ่งใหญ่นี้ และทำให้แม่น้ำที่ตระหง่านนี้มีเสถียรภาพ สงครามครั้งนี้ดำเนินไปอย่างรวดเร็วใช้เวลาเพียง 1 ชั่วยามครึ่งในการโค่นล้มองค์ชายแปดตัวปลอม
ในเดือนสิบเอ็ดในปีแรกของรัชสมัยฮ่องเต้เทียนเฟิงองค์ชายแปดตัวปลอมถูกกำจัดอย่างราบรื่น ฮ่องเต้เทียนเฟิงประกาศให้โลกรู้ว่านี่คือบรรพบุรุษของราชวงศ์ซงซุยที่ปลอมตัวมา เป็นเศษเดนของราชวงศ์ซงซุย และฉีกหน้ากากหนังมนุษย์ออก และแขวนไว้ที่ประตูตะวันออกของเมืองหลวงเพื่อเตือนโลก
สามวันต่อมาซวนเทียนหมิงออกจากเมืองหลวงพร้อมกับอดีตฮ่องเต้และพระชายาหยุนรถม้าที่หรูหราและสง่างามวิ่งไปทางตะวันตก
เมื่อออกจากเมืองฮ่องเต้เทียนเฟิงได้พาฮองเฮาและกลุ่มพี่น้องไปส่ง เฟิงเทียนหยู และหลี่คุนก็มาเช่นเดียวกับเป่ยจื่อและเป่ยฟู่หรง
เป่ยจื่อคุกเข่าลงบนพื้นส่งเจ้านายของเขาออกไปจำได้ว่าเมื่อเขาออกมาจากค่ายฝึกหัดมายังเมืองหลวง คนแรกที่เขาเห็นคือซวนเทียนหมิง ตั้งแต่นั้นมาเขารู้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่เพื่อคน ๆ นี้ไปตลอดชีวิต จุดประสงค์ของการดำรงอยู่ของเขาคือเพื่อปกป้องชีวิตของคน ๆ นี้ ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะแต่งงานตลอดชีวิต และเขาจะไม่มีวันแยกจากเจ้านายของตัวเองไปตลอดชีวิต แต่ในพริบตาเดียวไม่กี่ปีเขาก็มีภรรยาที่รักอยู่เคียงข้างและมีบุตรอยู่ในท้อง เขาคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะแยกจากกัน และเขากำลังจะบอกลา
เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ซวนเทียนหมิงซึ่งยืนอยู่ข้างรถม้าราชสำนักพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
ซวนเทียนหมิงขมวดคิ้วและมองไปที่เขา”เจ้าร้องไห้ทำไม ไม่ใช่ว่าเจ้าหายไปชั่วชีวิต ข้าจะกลับมาเพื่อช่วยญาติพี่น้องเสมอ เจ้าต้องอยู่ที่เมืองหลวงและปกป้องครอบครัว เพื่อองค์ชายองค์นี้” เป่ยจื่อพยักหน้าอย่างแรงแต่ก็ยังไม่สามารถพูดอะไรได้เขาก็เอาแต่ร้องไห้ คุกเข่าคำนับ
ซวนเทียนหมิงพูดกับฟู่โหร่งว่า”รีบมาช่วยเขา ตอนนี้เขาเป็นสามีของเจ้าแล้วทำไมยังเป็นแบบนี้”
เป่ยจื่อลุกขึ้นเช็ดน้ำตาเมื่อเช็ดแล้วน้ำตาก็ไหลอีกครั้ง เขาก็เช็ดอีกอย่างไม่จบไม่สิ้น
เมื่อเห็นว่าเขาพูดไม่ออกจริงๆ เป่ยฟู่หรงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องก้าวไปข้างหน้าและพูดกับเป่ยจื่อ นางกล่าวว่า “สามี เจ้าบอกข้าเกี่ยวกับชีวิตเมื่อวานนี้ เจ้าอยู่กับองค์ชายเก้ามาหลายปี แต่เดิมข้าอยากอยู่กับเจ้าไปชั่วชีวิต แต่ข้าไม่ได้คิดว่าจะแยกจากกันในเร็ว ๆ นี้ องค์ชายเก้า ขอบคุณสำหรับการแต่งงานของเราที่สมบูรณ์แบบ และขอบคุณที่ดูแลสามีของข้ามาตลอดหลายปี อยู่เคียงข้างข้า เขาจะเป็นทหารองครักษ์ของพระองค์ตลอดไป และข้าจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของอาเฮงตลอดไป พระองค์มีพวกเราอยู่ที่นี่ ทุกอย่างในเมืองหลวงเป็นไปด้วยดี ฝากบอกอาเฮงด้วยว่า ข้า… ข้ากำลังตั้งครรภ์ ขอบคุณสำหรับใบสั่งยาที่นางไว้ให้ข้าก่อนที่นางจะออกจากเมืองหลวง ข้าคิดว่ามันคงเป็นเรื่องยากสำหรับข้าที่จะตั้งครรภ์ ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณอาเฮง”
ซวนเทียนหมิงเลิกคิ้วและภรรยาของเป่ยจื่อกำลังตั้งครรภ์ ? เขาพึ่งรู้ในวันนี้ ดังนั้นเขาจึงสั่งนางกำนัลอาวุโสโจว “เตรียมของกำนัลสำหรับทั้งคู่ หากข้าไม่อยู่ที่นี่ ข้าจะฝากเรื่องเหล่านี้ไว้กับนางกำนัลอาวุโสโจว ไม่ต้องกังวล”
นางกำนัลอาวุโสโจวรีบพูดว่า”พระองค์ไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้ามีฉิงหยูมาช่วย ไม่ว่าจะเป็นตำหนักหยูหรือคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล นางสามารถจัดการได้อย่างเรียบร้อย และของในคลังก็ยังไม่สูญหายไป เป่ยจื่อเป็นครอบครัวของพวกเราเอง พระองค์ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าเมื่อเขาหันหน้าไปทางรถม้า เขาก็มองไปที่ฮ่องเต้เทียนเฟิงและพูดเสียงดัง “พี่หก! ท่านพี่รู้ว่าข้าจะไปที่ไหน ไม่ต้องกังวล จากนี้ไปหมิงเอ๋อจะช่วยท่านพี่ให้นั่งสงบอยู่ในโลกนี้ และมีความสุขตลอดไป”
