นางไม่ได้อยู่ดูองค์ชายหกขึ้นครองบัลลังก์ซึ่งสิ่งที่นางหวังมาตลอดก่อนที่นางจะจากไปและกลายเป็นไทเฮาที่อยู่เบื้องหลังเขา
นางจบชีวิตลงอย่างน่าเศร้าจัดห้องโถงไว้ทุกข์ให้นางเป็นเวลา 3 วันและฝังในวันที่ห้า หลังจากนั้น 9 วัน ฮ่องเต้ก็ประกาศว่าองค์ชายหกคือฮ่องเต้เทียนเฟิง
หลังจากครบร้อยวันหลังจากการเสียชีวิตของมารดาฮ่องเต้องค์ใหม่ได้ปฏิบัติตามคำนำของ “หกพิธีกรรม” ที่ตกลงกันไว้ในหนังสือพระราชพิธี และหลังจากช่วงเวลาแห่งการเสนอชื่อและได้รับการยอมรับ เขาได้แต่งงานกับเหรินซีเฟิง บุตรสาวของแม่ทัพปิงหนานและแต่งตั้งนางเป็นฮองเฮา
ความแตกต่างก็คือพระราชพิธีอภิเษกสมรสไม่มีการ”ต้อนรับ” อย่างสุดท้ายในหกพระราชพิธีเพราะแม้ว่าฮ่องเต้จะส่งของหมั้นได้ แต่ก็ต้องไม่มาต้อนรับภรรยาของเขาด้วยตนเอง ดังนั้นครอบครัวของฮองเฮาจะส่งบุตรสาวของพวกเขาไปที่ประตูเต๋อหยาง ผ่านประตูเทียนซีและประตูเที่ยง จากนั้นเดินไปตามถนนฉางหยางไปยังห้องโถงเฉียนคุน
พิธีอภิเษกสมรสอันยิ่งใหญ่ของฮ่องเต้จัดขึ้นที่ห้องโถงเฉียนคุนฮ่องเต้และฮองเฮานั่งบนบัลลังก์มังกรและบัลลังก์หงส์เพื่อรับคำทักทายจากขุนนาง ในท้ายที่สุดฮองเฮาก็ได้รับตราประทับหงส์เพลิงและถือไว้เหนือศีรษะเพื่อแสดงความเป็นมารดาของแผ่นดิน
ฮ่องเต้องค์ใหม่ประกาศต่อหน้าสาธารณชนว่ามีฮองเฮาเพียงคนเดียวในตำหนักกลางในชีวิตนี้และไม่มีการแต่งตั้งนางสนมคนอื่น ๆ ใครก็ตามที่ขอให้ตั้งนางสนมก็ถือว่าเป็นกบฏ
ฮ่องเต้องค์ใหม่ขึ้นครองบัลลังก์มีเสียงโห่ร้องทั่วโลก และผู้รู้หนังสือเห็นความหวัง ในที่สุดราชวงศ์ต้าชุนก็มีฮ่องเต้ที่เคารพวรรณกรรมซึ่งเป็นความภาคภูมิใจของบัณฑิต ในเวลานั้นเฟิงหยูเฮงกำลังพาเฟิงจื่อหรูไปเก็บเห็ดที่ภูเขาทางตะวันตกของหมู่บ้านซีปิงในช่วงต้นฤดูหนาวทางตะวันตกเฉียงเหนือจะมีอากาศหนาวและหิมะก็ตกเร็ว แม้ว่าจะมีเห็ดแต่ก็มีไม่มาก เฟิงหยูเฮงใช้เสื้อคลุมของนางในมิติเพื่อเปลี่ยนเสื้อให้กับเฟิงจื่อหรู วังซวน, หวงซวน และบานซูไม่มี ดังนั้นนางจึงขอความช่วยเหลือจากช่างตัดเสื้อในหมู่บ้านซีฟิง หลังจากนั้นนางจะให้เงิน ช่างตัดเสื้อก็ไม่พูดอะไร นอกจากตระกูลเหยาเคยอาศัยอยู่ที่นี่กับพี่น้องของพวกเขา เขาจะช่วยตัดเสื้อผ้า แต่เขากลัวว่าคนในเมืองจะสร้างปัญหาเพราะเรื่องนี้ เขาไม่เห็นด้วย
ท้ายที่สุดเมื่อทั้งสามคนถูกส่งมาที่นี่เขตก็บอกว่านี่คือผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้งในเมืองหลวง ถูกคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้ายขับไล่ให้มาที่หมู่บ้านเพื่อดูแลตัวเอง คนในหมู่บ้านมีความรู้และความกล้าหาญเพียงเล็กน้อย แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะเห็นอกเห็นใจตระกูลเหยาและทั้งสามคน แต่พวกเขาก็ยังหลงกลเจ้าหน้าที่ของเขต มีเพียงไม่กี่คนที่กล้าผูกมิตรกับพวกเขา
ช่างตัดเสื้อรู้สึกผิดทุกครั้งที่นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตและพูดกับเฟิงหยูเฮงว่า “ข้าขอโทษ ข้าเป็นคนขี้อายตอนแรก เจ้าน่าสงสารมาก แต่เพราะข้ากลัวที่จะสร้างปัญหาในเขต ข้าจึงไม่กล้าแม้แต่จะเย็บเสื้อผ้าให้ เจ้าไม่มีเสื้อผ้าที่ดีมาตลอดฤดูหนาว และนายน้อยก็ยังป่วยสองสามครั้ง ตอนนี้ข้าทำให้แล้ว ข้าไม่สามารถรับเงินได้อีก ข้าจะทำเพื่อความสบายใจของตัวเอง ! ”
เฟิงหยูเฮงจะทำอย่างไรได้นอกจากปล่อยให้เขาตัดให้ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เมื่อผู้คนปฏิเสธที่จะช่วยในช่วงแรก ๆ มันก็ถูกบังคับโดยสถานการณ์และมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคนเหล่านี้ จะบอกว่านางเกลียดจริง ๆ นางแค่เกลียดหวังซูเจินและภรรยาของเขาที่ฆ่าเจ้าของร่างเดิมเพื่อเงิน ฆ่าคนต้องชดใช้ชีวิต ซวนเทียนหมิงได้ชำระบัญชีนี้ให้นางเมื่อหลายปีก่อน ท้ายที่สุดซวนเทียนหมิงก็จับตาดูสิ่งที่เกิดขึ้นในภูเขาอย่างใกล้ชิด ภรรยาของเขาถูกรังแก เป็นการยั่วยุอารมณ์ของเขาให้มีความขุ่นเคือง เขาจะปรานีได้อย่างไร
เฟิงจื่อหรูดึงคอเสื้อลงและพูดอย่างมีความสุข”เสื้อที่ท่านพี่เอาให้ข้า ไม่เพียงแค่ให้ความอบอุ่นแต่ยังเบามาก ถึงแม้ว่ามันจะดูแปลก ๆ แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียด ดีจริง ๆ ” เขาชี้นิ้วไปที่เห็ดหลากสีที่ขึ้นอยู่บนต้นไม้ และพูดว่า “เมื่อก่อนข้าไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วเห็ดที่มีสีสันสดใสเป็นเห็ดมีพิษซึ่งไม่สามารถกินได้ ถูกต้องหรือไม่ขอรับ ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า”ใช่ ไม่ใช่แค่เห็ด หลักการหลายอย่างในโลกนี้ก็เหมือนกัน เจ้าต้องไม่ตัดสินคนด้วยรูปลักษณ์หรือรูปลักษณ์ในหลาย ๆ กรณี ยิ่งคนสวยมากเท่าไหร่ หัวใจก็ยิ่งเหมือนแมงป่องมีพิษ เป็นเรื่องง่ายที่จะเข้ากันได้กับรูปลักษณ์ที่เรียบง่าย”
”เหมือนพี่สาวคนโตใช่หรือไม่ขอรับ”เฟิงจื่อหรูถอนหายใจ “ถ้าพี่สาวคนโต และมารดาของนางไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นตระกูลเฟิงของเราก็ยังคงสามัคคีกันอยู่มาก”
”ข้าไม่สามารถตำหนิมารดาของนางสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น”เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างยุติธรรม “ก่อนหน้านี้เจ้ายังเด็กและมีความจริงบางอย่างที่เจ้าไม่รู้ ดังนั้นเจ้าไม่เคยพูดอะไรมากกว่านี้ ตอนนี้เจ้าโตแล้ว ข้าถามเจ้าว่าถ้าผู้หญิงคนหนึ่งเป็นที่รักในวัยเด็กของเจ้า และช่วยให้ครอบครัวของเจ้ามีชื่อเสียง และยังสมัครใจอยู่ในบ้านเกิดเพื่อดูแลมารดาของเจ้า หลังจากที่เจ้ามีชื่อเสียง เจ้าต้องการแต่งงานเพื่อให้หน้าที่การงานของเจ้าเจริญก้าวหน้า เจ้าบอกทีว่านี่ยุติธรรมสำหรับคนรักในวัยเด็กคนนั้นหรือไม่ ? ”
เฟิงจื่อหรูส่ายหน้า”มันไม่ยุติธรรมเลย มันเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจมาก”
”เฉินซื่อเป็นคนรักในวัยเด็ก”นางบอกเฟิงจื่อหรู “ท่านพ่อเป็นบุตรชายที่ไปเมืองหลวงเพื่อสอบจอหงวนและได้คะแนนสูงสุด และเพื่อที่จะสามารถยืนหยัดในเมืองหลวงได้ เขาได้สู่ขอท่านแม่จากตระกูลเหยาให้แต่งงานเป็นฮูหยินใหญ่ หญิงชราที่อยู่ในบ้านเกิดของเขาและได้รับการดูแลคือฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลเฟิง หากสิ่งนี้ถูกมองจากมุมมองของตระกูลเฉิน สิ่งที่นางทำมันไม่ได้มากเกินไป ไม่ใช่หรือ ? ”
เฟิงจื่อหรูสูดหายใจเข้าลึกๆ เขารู้เรื่องเหล่านี้มาก่อน แต่เขาไม่เคยพิจารณาปัญหาจากมุมมองของเฉินซื่อ ทันทีที่พี่สาวของเขาพูด เขาก็รู้ทันทีว่า “ปรากฏว่าสิ่งต่าง ๆ ในโลกไม่สามารถมองเพียงด้านเดียวได้ ทุกอย่างมีหลายด้าน จะเห็นความแตกต่างเมื่อยืนอยู่ในฐานะคนนอก มันสมเหตุสมผลแล้ว เราไม่ควรเกลียดตระกูลเฉินหรอกหรือ สิ่งที่นางทำทั้งหมดนั้นให้อภัยได้หรือไม่ หรือว่า… ท่านแม่ของเราคิดผิดเพราะแย่งคนรักในวัยเด็กของนาง ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว”ไม่ ข้าควรเกลียดเพราะนางคิดผิด นางผิดที่ไม่เอาความเจ็บปวดไปให้คนอื่น และนางไม่ควรใช้อารมณ์ของนางไปฆ่าคนอื่น แม้ว่านางจะน่าสงสารแต่สิ่งที่ข้าทำในช่วงหลายปีที่ผ่านมาได้ลบล้างความคิดที่น่าสงสาร และท่านแม่ของเรานางอาศัยอยู่ในเมืองหลวงตั้งแต่นางยังเด็ก นางรู้แค่ว่าเฟิงจินหยวนสอบได้อันดับสูงสุด นางจะรู้ได้อย่างไรว่ามีอีกคนหนึ่งรอท่านพ่ออยู่ที่บ้านเกิด ? ผ่านมาหลายปีแล้ว เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เฟิงจินหยวนคือคนที่ควรเกลียดที่สุด แต่เขาก็ได้ชดใช้สำหรับความผิดพลาดของตัวเอง ดังนั้นจึงมีการกล่าวว่าความดีและความชั่วจะได้รับการตอบแทน”
”แต่ตอนนี้เวลาเปลี่ยนไปเราไม่ควรมีความเกลียดชังในใจอีกต่อไปใช่หรือไม่ขอรับ ? ” เฟิงจื่อหรูกล่าว “อาจารย์กล่าวว่าการให้อภัยเป็นคุณธรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดใช่หรือไม่ขอรับ ? ”
”ใช่”นางมีความสุขมากที่เฟิงจื่อหรูรับเป็นลูกศิษย์ของเย่หร่ง อาจารย์ของฮ่องเต้ เขาไม่ได้เบี่ยงเบนไปจากการสอนของเฟิงจื่อหรู ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจกับความดีทั้งหมดในใจของเด็กคนนี้ สองพี่น้องจับมือกันแล้วเดินเข้าไปในภูเขาวังซวนเดินตามไปตลอดทาง และบอกว่า “ข้าได้ยินชาวบ้านบอกว่ามีหมูป่าอยู่บนภูเขา ถ้าเราเจอ เราจะล่าสัตว์และมอบให้ชาวบ้านเมื่อเรากลับไป อีกอย่างในฤดูหนาวนี้การต้มผักใส่หมูในหม้อร้อน ๆ มันต้องอร่อยมากแน่ ๆ เจ้าค่ะ”
ขณะที่นางพูดมีการเคลื่อนไหวมาจากด้านหลังมีคนวิ่งขึ้นไปบนภูเขา และวิ่งไปยังที่ที่พวกนางอยู่ ความเร็วนั้นเร็วเหมือนลูกธนูจากเชือก และมันก็มาถึงพวกเขาทั้งสามคนภายในไม่กี่วินาที
วังซวนยิ้มและพูดว่า “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต้องแกล้งข้า พวกเจ้าขึ้นมาบนภูเขาไม่อย่างนั้นก็แค่หลอกคน มันจะเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร”
ผู้มาเยือนคือหวงซวนและบานซู หวงซวนก็เลิกทำอย่างสนุกสนาน และเอื้อมมือไปจักจี้วังซวน และทั้งสองก็หัวเราะเล่นด้วยกัน แต่ที่นี่บานซูรายงานกับเฟิงหยูเฮง “มีข่าวจากเมืองหลวงว่าฮ่องเต้และคุณหนูเหรินแต่งงาน และอภัยโทษให้กับนักโทษ หลายคนได้รับการปล่อยตัวจากห้องขังของมณฑล และทุกคนก็โค้งคำนับไปตามทิศทางของเมืองหลวง ต้องขอบคุณฮ่องเต้สำหรับการอภัยโทษของฝ่าบาท”
เฟิงหยูเฮงตกตะลึงเพียงรู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วหลังจากมาที่หมู่บ้านซีปิงได้ไม่นาน องค์ชายหกและเหรินซีเฟิงเป็นสามีภรรยา และตอนนี้เหรินซีเฟิงเป็นฮองเฮา
นางหัวเราะ”มันเยี่ยมมาก ทุกคนใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการ มันยอดเยี่ยมมาก”
หวงซวนยิ้มและกล่าวว่า “ใช่เจ้าค่ะ! พระราชโองการของฮองเฮาคนใหม่ได้รับการประกาศอีกด้วย และตอนนี้ผู้หญิงของราชวงศ์ต้าชุนสามารถทำเช่นเดียวกับผู้ชาย พวกนางเข้าเรียนเมื่ออายุ 6 ขวบ ผู้หญิงไม่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับการเขียนตัวอักษร ภาพวาด และดนตรีอีกต่อไป เราสามารถไปสำนักศึกษาและทำงานได้เหมือนผู้ชาย และไม่ต้องคอยอยู่แต่ในบ้านเหมือนเมื่อก่อนเจ้าค่ะ” ข่าวนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงสนใจมากครั้งหนึ่งนางเคยเล่าเรื่อให้เหรินซีเฟิงเกี่ยวกับคนรุ่นหลัง แน่นอนว่านางไม่สามารถพูดได้ชัดเจน นางบอกกับเหรินซีเฟิงว่าชีวิตของผู้หญิงไม่เพียงแต่อยู่ในสวนด้านในของบ้านเท่านั้น แต่ยังเป็นเหมือนผู้ชายได้อีกด้วย การทำงานและการเรียนหนังสือทำให้ผู้หญิงได้เปิดหูเปิดตา จะได้ไม่คอยแต่อิจฉาริษยากันในบ้าน หากนางทำได้ นางหวังว่าจะกำจัดนิสัยที่ไม่ดีนี้โดยเร็วที่สุด เพื่อให้ผู้หญิงทุกคนในโลกมีชีวิตที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
โดยไม่คาดคิดเหรินซีเฟิงเขียนมันลงไปซึ่งทำให้นางประหลาดใจมาก นางถามหวงซวนว่า “มีอะไรอีกหรือไม่นอกเหนือจากนี้ ? ”
”เจ้าค่ะ”หวงซวนยิ้มและกล่าวว่า “ผู้หญิงสามารถเข้าร่วมการสอบจอหงวนได้เช่นกัน และสามารถเข้าพระราชวังในฐานะขุนนางหญิงได้ ไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้ชายผู้หญิงในคำถามทดสอบ ตราบใดที่พวกนางสามารถทำได้ หลังจากผ่านการตรวจสอบตั้งแต่การสอบระดับชาติไปจนถึงการสอบในพระราชวัง ผู้ที่มีคะแนนสูงสุดสามารถเป็นเสนาบดีได้อีกด้วย ในระยะสั้นไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้หญิงในราชวงศ์ต้าชุนและเท่าเทียมกับผู้ชายทุกอย่าง โอ้ ใช่อะไรอีก… การลาคลอดของฮองเฮาต้องบอกว่าถ้าผู้หญิงออกไปทำงาน หากพวกนางตั้งครรภ์ เมื่อถึงกำหนดคลอด จะมีการลาคลอด แต่เจ้านายยังคงต้องจ่ายค่าจ้างให้ปกติ”
เฟิงหยูเฮงฟังแล้วรู้สึกว่าเหรินซีเฟิงที่เป็นฮองเฮานั่นไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิมที่ถูกกักขังอยู่ที่ลานด้านในของบ้าน นางเป็นคนใจกว้างและอิสระ นางเด็ดขาดและยอมรับสิ่งใหม่ ๆ ได้ เมื่อนางเข้าสู่ตำหนัก พระราชโองการฉบับแรกได้จัดทำขึ้นและทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในโลก ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมาก
พวกเขาพูดคุยและหัวเราะและยังคงเดินขบวนไปบนภูเขา โดยคิดว่าพวกเขาจะเอาหมูป่าตัวใหญ่ลงจากภูเขา แต่ในขณะนี้เฟิงหยูเฮงรู้สึกได้เพียงสายลมที่พัดมา และดูเหมือนว่ามีวัตถุขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนผ่านป่า เร็วมาก เร็วกว่าที่หวงซวนและบานซูแกล้งพวกนาง
ความรู้สึกวิกฤตเกิดขึ้นในทันทีเพราะพวกเขากำลังมองหาหมูป่าคนจำนวนน้อยที่ขึ้นไปบนภูเขาจึงเดินแยกจากกัน แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ไม่ไกลกัน แต่พวกเขาก็อยู่ในระยะที่มองเห็นได้ แต่วัตถุนั้นมาเร็วมากจนนางไม่ได้รับอนุญาต หลังจากคิดเรื่องนี้นานขึ้นเล็กน้อย นางรู้สึกเพียงว่ามีเมฆสีดำมาปกคลุมหัวของนาง ตามด้วยเสียงคำรามของสัตว์ร้าย
เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้นมองในช่วงสุดท้ายมันคือหมีดำตัวใหญ่ที่วิ่งเข้าหานาง…
นางจบชีวิตลงอย่างน่าเศร้าจัดห้องโถงไว้ทุกข์ให้นางเป็นเวลา 3 วันและฝังในวันที่ห้า หลังจากนั้น 9 วัน ฮ่องเต้ก็ประกาศว่าองค์ชายหกคือฮ่องเต้เทียนเฟิง
หลังจากครบร้อยวันหลังจากการเสียชีวิตของมารดาฮ่องเต้องค์ใหม่ได้ปฏิบัติตามคำนำของ “หกพิธีกรรม” ที่ตกลงกันไว้ในหนังสือพระราชพิธี และหลังจากช่วงเวลาแห่งการเสนอชื่อและได้รับการยอมรับ เขาได้แต่งงานกับเหรินซีเฟิง บุตรสาวของแม่ทัพปิงหนานและแต่งตั้งนางเป็นฮองเฮา
ความแตกต่างก็คือพระราชพิธีอภิเษกสมรสไม่มีการ”ต้อนรับ” อย่างสุดท้ายในหกพระราชพิธีเพราะแม้ว่าฮ่องเต้จะส่งของหมั้นได้ แต่ก็ต้องไม่มาต้อนรับภรรยาของเขาด้วยตนเอง ดังนั้นครอบครัวของฮองเฮาจะส่งบุตรสาวของพวกเขาไปที่ประตูเต๋อหยาง ผ่านประตูเทียนซีและประตูเที่ยง จากนั้นเดินไปตามถนนฉางหยางไปยังห้องโถงเฉียนคุน
พิธีอภิเษกสมรสอันยิ่งใหญ่ของฮ่องเต้จัดขึ้นที่ห้องโถงเฉียนคุนฮ่องเต้และฮองเฮานั่งบนบัลลังก์มังกรและบัลลังก์หงส์เพื่อรับคำทักทายจากขุนนาง ในท้ายที่สุดฮองเฮาก็ได้รับตราประทับหงส์เพลิงและถือไว้เหนือศีรษะเพื่อแสดงความเป็นมารดาของแผ่นดิน
ฮ่องเต้องค์ใหม่ประกาศต่อหน้าสาธารณชนว่ามีฮองเฮาเพียงคนเดียวในตำหนักกลางในชีวิตนี้และไม่มีการแต่งตั้งนางสนมคนอื่น ๆ ใครก็ตามที่ขอให้ตั้งนางสนมก็ถือว่าเป็นกบฏ
ฮ่องเต้องค์ใหม่ขึ้นครองบัลลังก์มีเสียงโห่ร้องทั่วโลก และผู้รู้หนังสือเห็นความหวัง ในที่สุดราชวงศ์ต้าชุนก็มีฮ่องเต้ที่เคารพวรรณกรรมซึ่งเป็นความภาคภูมิใจของบัณฑิต ในเวลานั้นเฟิงหยูเฮงกำลังพาเฟิงจื่อหรูไปเก็บเห็ดที่ภูเขาทางตะวันตกของหมู่บ้านซีปิงในช่วงต้นฤดูหนาวทางตะวันตกเฉียงเหนือจะมีอากาศหนาวและหิมะก็ตกเร็ว แม้ว่าจะมีเห็ดแต่ก็มีไม่มาก เฟิงหยูเฮงใช้เสื้อคลุมของนางในมิติเพื่อเปลี่ยนเสื้อให้กับเฟิงจื่อหรู วังซวน, หวงซวน และบานซูไม่มี ดังนั้นนางจึงขอความช่วยเหลือจากช่างตัดเสื้อในหมู่บ้านซีฟิง หลังจากนั้นนางจะให้เงิน ช่างตัดเสื้อก็ไม่พูดอะไร นอกจากตระกูลเหยาเคยอาศัยอยู่ที่นี่กับพี่น้องของพวกเขา เขาจะช่วยตัดเสื้อผ้า แต่เขากลัวว่าคนในเมืองจะสร้างปัญหาเพราะเรื่องนี้ เขาไม่เห็นด้วย
ท้ายที่สุดเมื่อทั้งสามคนถูกส่งมาที่นี่เขตก็บอกว่านี่คือผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้งในเมืองหลวง ถูกคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้ายขับไล่ให้มาที่หมู่บ้านเพื่อดูแลตัวเอง คนในหมู่บ้านมีความรู้และความกล้าหาญเพียงเล็กน้อย แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะเห็นอกเห็นใจตระกูลเหยาและทั้งสามคน แต่พวกเขาก็ยังหลงกลเจ้าหน้าที่ของเขต มีเพียงไม่กี่คนที่กล้าผูกมิตรกับพวกเขา
ช่างตัดเสื้อรู้สึกผิดทุกครั้งที่นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตและพูดกับเฟิงหยูเฮงว่า “ข้าขอโทษ ข้าเป็นคนขี้อายตอนแรก เจ้าน่าสงสารมาก แต่เพราะข้ากลัวที่จะสร้างปัญหาในเขต ข้าจึงไม่กล้าแม้แต่จะเย็บเสื้อผ้าให้ เจ้าไม่มีเสื้อผ้าที่ดีมาตลอดฤดูหนาว และนายน้อยก็ยังป่วยสองสามครั้ง ตอนนี้ข้าทำให้แล้ว ข้าไม่สามารถรับเงินได้อีก ข้าจะทำเพื่อความสบายใจของตัวเอง ! ”
เฟิงหยูเฮงจะทำอย่างไรได้นอกจากปล่อยให้เขาตัดให้ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เมื่อผู้คนปฏิเสธที่จะช่วยในช่วงแรก ๆ มันก็ถูกบังคับโดยสถานการณ์และมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคนเหล่านี้ จะบอกว่านางเกลียดจริง ๆ นางแค่เกลียดหวังซูเจินและภรรยาของเขาที่ฆ่าเจ้าของร่างเดิมเพื่อเงิน ฆ่าคนต้องชดใช้ชีวิต ซวนเทียนหมิงได้ชำระบัญชีนี้ให้นางเมื่อหลายปีก่อน ท้ายที่สุดซวนเทียนหมิงก็จับตาดูสิ่งที่เกิดขึ้นในภูเขาอย่างใกล้ชิด ภรรยาของเขาถูกรังแก เป็นการยั่วยุอารมณ์ของเขาให้มีความขุ่นเคือง เขาจะปรานีได้อย่างไร
เฟิงจื่อหรูดึงคอเสื้อลงและพูดอย่างมีความสุข”เสื้อที่ท่านพี่เอาให้ข้า ไม่เพียงแค่ให้ความอบอุ่นแต่ยังเบามาก ถึงแม้ว่ามันจะดูแปลก ๆ แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียด ดีจริง ๆ ” เขาชี้นิ้วไปที่เห็ดหลากสีที่ขึ้นอยู่บนต้นไม้ และพูดว่า “เมื่อก่อนข้าไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วเห็ดที่มีสีสันสดใสเป็นเห็ดมีพิษซึ่งไม่สามารถกินได้ ถูกต้องหรือไม่ขอรับ ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า”ใช่ ไม่ใช่แค่เห็ด หลักการหลายอย่างในโลกนี้ก็เหมือนกัน เจ้าต้องไม่ตัดสินคนด้วยรูปลักษณ์หรือรูปลักษณ์ในหลาย ๆ กรณี ยิ่งคนสวยมากเท่าไหร่ หัวใจก็ยิ่งเหมือนแมงป่องมีพิษ เป็นเรื่องง่ายที่จะเข้ากันได้กับรูปลักษณ์ที่เรียบง่าย”
”เหมือนพี่สาวคนโตใช่หรือไม่ขอรับ”เฟิงจื่อหรูถอนหายใจ “ถ้าพี่สาวคนโต และมารดาของนางไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นตระกูลเฟิงของเราก็ยังคงสามัคคีกันอยู่มาก”
”ข้าไม่สามารถตำหนิมารดาของนางสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น”เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างยุติธรรม “ก่อนหน้านี้เจ้ายังเด็กและมีความจริงบางอย่างที่เจ้าไม่รู้ ดังนั้นเจ้าไม่เคยพูดอะไรมากกว่านี้ ตอนนี้เจ้าโตแล้ว ข้าถามเจ้าว่าถ้าผู้หญิงคนหนึ่งเป็นที่รักในวัยเด็กของเจ้า และช่วยให้ครอบครัวของเจ้ามีชื่อเสียง และยังสมัครใจอยู่ในบ้านเกิดเพื่อดูแลมารดาของเจ้า หลังจากที่เจ้ามีชื่อเสียง เจ้าต้องการแต่งงานเพื่อให้หน้าที่การงานของเจ้าเจริญก้าวหน้า เจ้าบอกทีว่านี่ยุติธรรมสำหรับคนรักในวัยเด็กคนนั้นหรือไม่ ? ”
เฟิงจื่อหรูส่ายหน้า”มันไม่ยุติธรรมเลย มันเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจมาก”
”เฉินซื่อเป็นคนรักในวัยเด็ก”นางบอกเฟิงจื่อหรู “ท่านพ่อเป็นบุตรชายที่ไปเมืองหลวงเพื่อสอบจอหงวนและได้คะแนนสูงสุด และเพื่อที่จะสามารถยืนหยัดในเมืองหลวงได้ เขาได้สู่ขอท่านแม่จากตระกูลเหยาให้แต่งงานเป็นฮูหยินใหญ่ หญิงชราที่อยู่ในบ้านเกิดของเขาและได้รับการดูแลคือฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลเฟิง หากสิ่งนี้ถูกมองจากมุมมองของตระกูลเฉิน สิ่งที่นางทำมันไม่ได้มากเกินไป ไม่ใช่หรือ ? ”
เฟิงจื่อหรูสูดหายใจเข้าลึกๆ เขารู้เรื่องเหล่านี้มาก่อน แต่เขาไม่เคยพิจารณาปัญหาจากมุมมองของเฉินซื่อ ทันทีที่พี่สาวของเขาพูด เขาก็รู้ทันทีว่า “ปรากฏว่าสิ่งต่าง ๆ ในโลกไม่สามารถมองเพียงด้านเดียวได้ ทุกอย่างมีหลายด้าน จะเห็นความแตกต่างเมื่อยืนอยู่ในฐานะคนนอก มันสมเหตุสมผลแล้ว เราไม่ควรเกลียดตระกูลเฉินหรอกหรือ สิ่งที่นางทำทั้งหมดนั้นให้อภัยได้หรือไม่ หรือว่า… ท่านแม่ของเราคิดผิดเพราะแย่งคนรักในวัยเด็กของนาง ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว”ไม่ ข้าควรเกลียดเพราะนางคิดผิด นางผิดที่ไม่เอาความเจ็บปวดไปให้คนอื่น และนางไม่ควรใช้อารมณ์ของนางไปฆ่าคนอื่น แม้ว่านางจะน่าสงสารแต่สิ่งที่ข้าทำในช่วงหลายปีที่ผ่านมาได้ลบล้างความคิดที่น่าสงสาร และท่านแม่ของเรานางอาศัยอยู่ในเมืองหลวงตั้งแต่นางยังเด็ก นางรู้แค่ว่าเฟิงจินหยวนสอบได้อันดับสูงสุด นางจะรู้ได้อย่างไรว่ามีอีกคนหนึ่งรอท่านพ่ออยู่ที่บ้านเกิด ? ผ่านมาหลายปีแล้ว เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เฟิงจินหยวนคือคนที่ควรเกลียดที่สุด แต่เขาก็ได้ชดใช้สำหรับความผิดพลาดของตัวเอง ดังนั้นจึงมีการกล่าวว่าความดีและความชั่วจะได้รับการตอบแทน”
”แต่ตอนนี้เวลาเปลี่ยนไปเราไม่ควรมีความเกลียดชังในใจอีกต่อไปใช่หรือไม่ขอรับ ? ” เฟิงจื่อหรูกล่าว “อาจารย์กล่าวว่าการให้อภัยเป็นคุณธรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดใช่หรือไม่ขอรับ ? ”
”ใช่”นางมีความสุขมากที่เฟิงจื่อหรูรับเป็นลูกศิษย์ของเย่หร่ง อาจารย์ของฮ่องเต้ เขาไม่ได้เบี่ยงเบนไปจากการสอนของเฟิงจื่อหรู ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจกับความดีทั้งหมดในใจของเด็กคนนี้ สองพี่น้องจับมือกันแล้วเดินเข้าไปในภูเขาวังซวนเดินตามไปตลอดทาง และบอกว่า “ข้าได้ยินชาวบ้านบอกว่ามีหมูป่าอยู่บนภูเขา ถ้าเราเจอ เราจะล่าสัตว์และมอบให้ชาวบ้านเมื่อเรากลับไป อีกอย่างในฤดูหนาวนี้การต้มผักใส่หมูในหม้อร้อน ๆ มันต้องอร่อยมากแน่ ๆ เจ้าค่ะ”
ขณะที่นางพูดมีการเคลื่อนไหวมาจากด้านหลังมีคนวิ่งขึ้นไปบนภูเขา และวิ่งไปยังที่ที่พวกนางอยู่ ความเร็วนั้นเร็วเหมือนลูกธนูจากเชือก และมันก็มาถึงพวกเขาทั้งสามคนภายในไม่กี่วินาที
วังซวนยิ้มและพูดว่า “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต้องแกล้งข้า พวกเจ้าขึ้นมาบนภูเขาไม่อย่างนั้นก็แค่หลอกคน มันจะเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร”
ผู้มาเยือนคือหวงซวนและบานซู หวงซวนก็เลิกทำอย่างสนุกสนาน และเอื้อมมือไปจักจี้วังซวน และทั้งสองก็หัวเราะเล่นด้วยกัน แต่ที่นี่บานซูรายงานกับเฟิงหยูเฮง “มีข่าวจากเมืองหลวงว่าฮ่องเต้และคุณหนูเหรินแต่งงาน และอภัยโทษให้กับนักโทษ หลายคนได้รับการปล่อยตัวจากห้องขังของมณฑล และทุกคนก็โค้งคำนับไปตามทิศทางของเมืองหลวง ต้องขอบคุณฮ่องเต้สำหรับการอภัยโทษของฝ่าบาท”
เฟิงหยูเฮงตกตะลึงเพียงรู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วหลังจากมาที่หมู่บ้านซีปิงได้ไม่นาน องค์ชายหกและเหรินซีเฟิงเป็นสามีภรรยา และตอนนี้เหรินซีเฟิงเป็นฮองเฮา
นางหัวเราะ”มันเยี่ยมมาก ทุกคนใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการ มันยอดเยี่ยมมาก”
หวงซวนยิ้มและกล่าวว่า “ใช่เจ้าค่ะ! พระราชโองการของฮองเฮาคนใหม่ได้รับการประกาศอีกด้วย และตอนนี้ผู้หญิงของราชวงศ์ต้าชุนสามารถทำเช่นเดียวกับผู้ชาย พวกนางเข้าเรียนเมื่ออายุ 6 ขวบ ผู้หญิงไม่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับการเขียนตัวอักษร ภาพวาด และดนตรีอีกต่อไป เราสามารถไปสำนักศึกษาและทำงานได้เหมือนผู้ชาย และไม่ต้องคอยอยู่แต่ในบ้านเหมือนเมื่อก่อนเจ้าค่ะ” ข่าวนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงสนใจมากครั้งหนึ่งนางเคยเล่าเรื่อให้เหรินซีเฟิงเกี่ยวกับคนรุ่นหลัง แน่นอนว่านางไม่สามารถพูดได้ชัดเจน นางบอกกับเหรินซีเฟิงว่าชีวิตของผู้หญิงไม่เพียงแต่อยู่ในสวนด้านในของบ้านเท่านั้น แต่ยังเป็นเหมือนผู้ชายได้อีกด้วย การทำงานและการเรียนหนังสือทำให้ผู้หญิงได้เปิดหูเปิดตา จะได้ไม่คอยแต่อิจฉาริษยากันในบ้าน หากนางทำได้ นางหวังว่าจะกำจัดนิสัยที่ไม่ดีนี้โดยเร็วที่สุด เพื่อให้ผู้หญิงทุกคนในโลกมีชีวิตที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
โดยไม่คาดคิดเหรินซีเฟิงเขียนมันลงไปซึ่งทำให้นางประหลาดใจมาก นางถามหวงซวนว่า “มีอะไรอีกหรือไม่นอกเหนือจากนี้ ? ”
”เจ้าค่ะ”หวงซวนยิ้มและกล่าวว่า “ผู้หญิงสามารถเข้าร่วมการสอบจอหงวนได้เช่นกัน และสามารถเข้าพระราชวังในฐานะขุนนางหญิงได้ ไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้ชายผู้หญิงในคำถามทดสอบ ตราบใดที่พวกนางสามารถทำได้ หลังจากผ่านการตรวจสอบตั้งแต่การสอบระดับชาติไปจนถึงการสอบในพระราชวัง ผู้ที่มีคะแนนสูงสุดสามารถเป็นเสนาบดีได้อีกด้วย ในระยะสั้นไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้หญิงในราชวงศ์ต้าชุนและเท่าเทียมกับผู้ชายทุกอย่าง โอ้ ใช่อะไรอีก… การลาคลอดของฮองเฮาต้องบอกว่าถ้าผู้หญิงออกไปทำงาน หากพวกนางตั้งครรภ์ เมื่อถึงกำหนดคลอด จะมีการลาคลอด แต่เจ้านายยังคงต้องจ่ายค่าจ้างให้ปกติ”
เฟิงหยูเฮงฟังแล้วรู้สึกว่าเหรินซีเฟิงที่เป็นฮองเฮานั่นไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิมที่ถูกกักขังอยู่ที่ลานด้านในของบ้าน นางเป็นคนใจกว้างและอิสระ นางเด็ดขาดและยอมรับสิ่งใหม่ ๆ ได้ เมื่อนางเข้าสู่ตำหนัก พระราชโองการฉบับแรกได้จัดทำขึ้นและทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในโลก ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมาก
พวกเขาพูดคุยและหัวเราะและยังคงเดินขบวนไปบนภูเขา โดยคิดว่าพวกเขาจะเอาหมูป่าตัวใหญ่ลงจากภูเขา แต่ในขณะนี้เฟิงหยูเฮงรู้สึกได้เพียงสายลมที่พัดมา และดูเหมือนว่ามีวัตถุขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนผ่านป่า เร็วมาก เร็วกว่าที่หวงซวนและบานซูแกล้งพวกนาง
ความรู้สึกวิกฤตเกิดขึ้นในทันทีเพราะพวกเขากำลังมองหาหมูป่าคนจำนวนน้อยที่ขึ้นไปบนภูเขาจึงเดินแยกจากกัน แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ไม่ไกลกัน แต่พวกเขาก็อยู่ในระยะที่มองเห็นได้ แต่วัตถุนั้นมาเร็วมากจนนางไม่ได้รับอนุญาต หลังจากคิดเรื่องนี้นานขึ้นเล็กน้อย นางรู้สึกเพียงว่ามีเมฆสีดำมาปกคลุมหัวของนาง ตามด้วยเสียงคำรามของสัตว์ร้าย
เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้นมองในช่วงสุดท้ายมันคือหมีดำตัวใหญ่ที่วิ่งเข้าหานาง…
