เฟิงหยูเฮงตกหลุมรักอาณาจักรนี้ในขณะนี้ที่นี่มีครัวเรือนและดอกไม้ ที่นี่มีทั้งสี่ฤดูแตกต่างกัน พืชผลอุดมสมบูรณ์ ผู้คนร่ำรวยและอาณาจักรสงบสุข ผู้คนมีความสุขมากและพวกเขาก็มีอิสระ แม้ว่าพวกเขาจะสามารถเข้าออกจากกูโม่และเดินทางรอบโลกได้ตามต้องการ แต่ก็ไม่มีใครเต็มใจที่จะจากไป และพวกเขาไม่สนใจเรื่องภายนอก และแค่สร้างดินแดนของตัวเอง ซ่องเป็นสิ่งผิดกฎหมาย และมีหอศิลป์ด้วย และผู้หญิงก็ไม่ได้ขายตัว เป็นสถานที่ที่นักวิชาการฟังดนตรี
นางเริ่มเปิดร้านขายของในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่นางเข้าไปในเมืองซวนเทียนหมิงช่วยนางตกแต่งร้านเป็นการส่วนตัวทั้งชั้นบนและชั้นล่าง เฟิงหยูเฮงพาวังซวน หวงซวน และเฟิงจื่อหรูไปด้วย “กักตุน” ด้วยกัน ดังนั้นในการจัดสินค้า นางจึงนำสิ่งของออกจากที่มิติ จากนั้นคนอื่น ๆ จะต้องปฏิบัติตามคำแนะนำของนางเพื่อวางสิ่งของไปยังสถานที่ที่กำหนด เฟิงจื่อหรูเป็นผู้รับผิดชอบในการเขียนป้ายราคา ทุกอย่างมีราคาชัดเจนเว้นแต่จะมีกิจกรรมในร้านค้า จะไม่มีการต่อรองหรือลดราคาภายใต้สถานการณ์อื่น ๆ
อย่างไรก็ตามราคาของเฟิงหยูเฮงนั้นต่ำมากแต่เดิมสิ่งเหล่านี้ไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ สำหรับนาง นอกจากนี้นี่คือที่ดินของสามีของนาง และนางเป็นฮองเฮา นางจะหาเงินจากพลเมืองของนางได้อย่างไร โดยพื้นฐานแล้วสิ่งเหล่านี้เป็นลักษณะกึ่งซื้อกึ่งแจก โดยมีหลากหลายประเภทตั้งแต่จักรยานไปจนถึงสบู่ก้อนเล็ก ๆ และแปรงสีฟัน ในระยะสั้นนางหยิบทุกอย่างที่สามารถขายได้ในอวกาศออกมา
ร้านขายของเปิดในห้าวันต่อมาและได้รับเสียงชื่นชมจากชาวกูโม่ทุกคน
ซวนเทียนหมิงยังจัดงานเลี้ยงตามคำร้องขอของพลเมืองในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาซึ่งถือได้ว่าเป็นงานเลี้ยงเสริมสำหรับงานแต่งงานของเขากับเฟิงหยูเฮง
และพลเมืองก็มีความจริงใจมากเช่นกันพวกเขาให้ตะกร้าไข่จริง ๆ และไข่เหล่านั้นก็ทำให้พระราชวังเต็มไปด้วยไข่ ดังนั้นผู้คนในห้องครัวของฮ่องเต้จึงประกาศว่าอาหารทั้งสามมื้อในพระราชวังจะต้องใช้ไข่เป็นหลัก รวมถึงฮ่องเต้และฮองเฮาก็ไม่มีข้อยกเว้น พวกเขามีหน้าที่ทำเมนูไข่ทุกชนิดที่สามารถนึ่ง ต้ม ต้มยำ หรือทอด ผัดไข่ใส่เกลือ และพริกไทย อย่างไรก็ตามมีจุดประสงค์เดียวคือกินไข่
หลังจากกินอาหารได้3 วัน เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านางกำลังจะกลายเป็นไข่ นางจึงสั่งให้ส่งไข่ไปยังค่ายทหารที่ดูแลชายแดนกูโม่เพื่อปรุงอาหารให้ทหาร
แต่ในเวลานี้พ่อครัวยังรายงานว่าพวกเขาได้ค้นพบว่าด้านล่างของตะกร้าไข่แต่ละใบมีซองอั่งเปาพร้อมกับแท่งเงินห่อด้วยกระดาษสีแดงนี่คือของกำนัลแต่งงานจากพลเมืองกูโม่ถึงฮองเฮา !
วันเวลาผ่านไปเนิ่นนานตอนนั้นเฟิงหยูเฮงรู้แล้วว่ากูโม่เป็นอาณาจักรที่มีเมืองเดียวและอาณาเขตมีขนาดเท่ากับเมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุน 2 แห่ง มีเจ้าหน้าที่อยู่ในแต่ละทิศ แต่ก็ไม่ได้จำกัดการสื่อสารของผู้คน สำหรับผู้คน นี่คือเครื่องบินที่พวกเขาสามารถไปที่ที่พวกเขาคิดได้
เจ้าหน้าที่ของกูโม่อยู่ท่ามกลางประชาชนโดยปราศจากการเสแสร้งและทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อประชาชนด้วยความบริสุทธิ์ใจ ในบางครั้งมีผู้ที่สามารถให้คำแนะนำที่ดีได้และเจ้าหน้าที่จะนำพวกเขาเข้าไปในพระราชวังเพื่อเข้าเฝ้าฮ่องเต้ หากมีการนำเสนอความคิดเห็นก็จะได้รับรางวัล
แน่นอนว่าผู้คนไม่สนใจรางวัลพลเมืองของกูโม่ไม่ขาดแคลนเงิน คนที่นี่มีไร่นาหรือทำธุรกิจเล็ก ๆ แม้ว่าในครอบครัวจะมีแต่คนแก่และเด็ก แต่ราชสำนักก็จะมอบอาหารและเสื้อผ้าเพียงพอแก่พวกเขา กังวลเงินอุดหนุน และประชาชนอย่าพึ่งราชสำนักทุกอย่าง สำหรับครอบครัวที่ทำงานไม่ได้ เพื่อนบ้านจะช่วยเหลือ ทุกคนจะมีบทบาทนำเพื่อให้ทุกคนมีชีวิตที่ดี
เนื่องจากมีจักรยานของเฟิงหยูเฮงคอยให้บริการการจราจรของกูโม่จึงสะดวกมากขึ้น ผู้คนเดินทางไปทั่วอาณาจักรโดยไม่ต้องนั่งรถม้าที่น่าเบื่อเดินให้เหนื่อย และจะไปถึงเร็ว ๆ และยังสามารถออกกำลังกายได้อีกด้วย
แน่นอนว่าชุดของคนสมัยก่อนไม่สะดวกที่จะขี่จักรยานดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงขอให้คนวาดเสื้อผ้าหลาย ๆ ชิ้นตามคำสั่งของนาง พวกมันทั้งหมดเป็นเสื้อผ้าที่เรียบง่ายและเรียบร้อยสำหรับคนรุ่นหลัง จากนั้นนางก็นำแบบไปให้ร้านตัดเสื้อทำ และขายในร้านของนาง ยกเว้นเงินสำหรับร้านตัดเสื้อ นางไม่ได้เพิ่มราคา แต่ขายให้คนในราคายุติธรรม ทำให้ชีวิตของผู้คนสะดวกสบายขึ้น
ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็เข้าใจว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสวรรค์จริงๆ แต่ไม่ใช่สวรรค์ แต่เป็นวิถีชีวิตในอุดมคติ ไม่ว่าชีวิตนี้หรือชีวิตที่ผ่านมา ชีวิตแบบนี้มีอยู่ในจินตนาการของผู้คน และนางเชื่อเสมอว่าวิถีชีวิตแบบนี้ไม่สามารถมีอยู่ในโลกได้ โดยไม่คาดคิดในทวีปนี้ สถานที่แห่งนี้มีอยู่จริงในสภาพอุดมคติเช่นนี้ ครั้งหนึ่งนางเคยคิดว่ามันเป็นภาพลวงตา หลังจากใช้ชีวิตได้ไม่กี่เดือน นางก็ค่อย ๆ ได้สัมผัสกับความเป็นจริง
ด้วยเหตุนี้นางจึงเพิ่มความพยายามที่จะช่วยการก่อสร้างของกูโม่ไม่เพียงแต่ทำตามแนวทางของเหรินซีเฟิงเท่านั้น แต่นางยังสนับสนุนการลงทะเบียนที่เท่าเทียมกันสำหรับชายและหญิง และความเท่าเทียมกันในฐานะเจ้าหน้าที่ นางยังนำนโยบายที่ได้รับการทดลองมาใช้ในมณฑลจี่อันมาใช้กับกูโม่ ใช้รถม้าขนาดใหญ่เป็นรถประจำทาง และใช้ล้อยางของจักรยานเพื่อเปลี่ยนรถม้าเพื่อให้ได้ผลการดูดซับแรงกระแทกที่ดีที่สุด นอกจากนี้ยังมีการจัดตั้งระบบสวัสดิการสังคมที่สมบูรณ์ และมีการจัดตั้งประกันสุขภาพ
ร้านห้องโถงสมุนไพรและสำนักศึกษาทางการแพทย์ของร้านห้องโถงสมุนไพรได้เปิดรับสมัครมีหลายคนที่สนใจการพัฒนายาได้มาสมัคร เฟิงหยูเฮงไม่สามารถทำได้ด้วยตัวคนเดียว นางจึงต้องเขียนจดหมายถึงตระกูลเหยา และขอให้เหยาซวนมาช่วยกันที่นี่
ในเดือนเมษายนปีที่สองของฮ่องเต้เทียนเฟิงเหยาซวนมาถึงกูโม่ ไม่มีใครคิดว่าเหยาซวนไม่ได้มาคนเดียว นอกจากเขาแล้วยังมีซวนเทียนเฟิง, เหรินซีเฟิง, หลี่คุน, เฟิงเทียนหยู, เป่ยจื่อ, เป่ยฟู่หรง, บุตร ๆ ของพวกเขา, ช่างฝีมือเป่ย, ซวนเทียนยี่, เฟิงเซียงหรู, อันชิ, ซวนเทียนหยาน, เฟิงเฟินได, เสี่ยวเปา รวมถึงลุงและป้าทั้งสามของตระกูลเหยา และลูกพี่ลูกน้องอีก 5 คนก็มาด้วยเช่นกัน
ช่วงเวลาที่เฟิงหยูเฮงเห็นพวกเขานางก็น้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน
เฟิงเซียงหรูและเฟิงเฟินไดวิ่งเข้าไปกอดนางและเฟิงเฟินไดก็พูดเสียงดังว่า “พี่รอง ! องค์ฮ่องเต้บอกว่าท่านพี่จองหองอยู่ที่นี่ ท่านรู้ว่าข้าจองหองตั้งแต่ข้ายังเด็ก ดังนั้นข้าจึงมาคุยกับท่านพี่ เหวี่ยงหน่อย ท่านพี่ทำให้ข้าจองหองไปสองวันด้วย ! ”
เฟิงเซียงหรูเช็ดน้ำตาและพูดว่า “พี่รอง เราคิดถึงท่านมาก ฮ่องเต้บอกว่าจะพาพวกเราไปเที่ยว เราจึงมาเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงกอดน้องสาวทั้งสองคนคิดถึงสิ่งที่พวกนางพูดในใจ ซวนเทียนเฟิงเป็นคนคิดหรือ เขาพาพวกเขาเดินทางมาด้วยกันหรือไม่ ?
หันไปมองซวนเทียนเฟิงเขาเห็นซวนเทียนเฟิงโบกมือไปที่นาง “ไม่ใช่ความคิดของข้าทั้งหมด ข้าปฏิบัติตามเจตนาของพลเมืองเป็นหลัก”
อย่างไรก็ตามที่เมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุนมีเสนาบดีเฟิงและแม่ทัพปิงหนานดูแลอยู่ดังนั้นจะไม่เกิดความวุ่นวาย ฮ่องเต้จึงพาพวกเขามาเที่ยว
ผู้คนจำนวนมากรออยู่บนถนนที่หน้าประตูเมืองและยืนคุยกันเป็นเวลานานในที่สุดบางคนก็ทนไม่ได้ พวกเขาก้าวไปข้างหน้า และถามว่า “ไปหาอะไรดื่มที่โรงเตี๊ยมกันเถิด”
ซวนเทียนหมิงขับไล่ผู้คนออกไป” ไปทางอื่นเลย ใครจะไปดื่มในโรงเตี๊ยมของเจ้า ? ”
”ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าควรกลับไปคุยกันที่พระราชวัง! ข้าจะทำธุรกิจได้อย่างไรในขณะที่ขวางประตูร้านของข้า ! จริง ๆ ข้ารู้จักพวกเจ้าทุกคน ไปที่พระราชวัง ไปเล่นไพ่นกกระจอกกัน”
นับตั้งแต่ฮ่องเต้และพระชายาหยุนมาที่กูโม่พวกเขาไม่ได้ทำอะไรอื่นเลย พวกเขาได้ส่งเสริมการเล่นไพ่นกกระจอกและต่อสู้กับเจ้าของบ้าน ตอนนี้พลเมืองกูโม่ก็เล่นเมื่อพวกเขาไม่มีอะไรทำ แต่พวกเขาไม่เดิมพันการชนะหรือแพ้ด้วยเงิน เป็นเพียงเศษข้าวโพด แม้ว่าจะเป็นงานอดิเรกก็ตาม
ซวนเทียนหมิงรู้สึกพอใจกับเจ้าของร้านนี้เขายกขาขึ้นเตะ และดึงซวนเทียนเฟิงและคนอื่น ๆ ไปที่พระราชวังอย่างรวดเร็ว คนที่มาจากราชวงศ์ต้าชุนก็ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าวัฒนธรรมของกูโม่นั้นพิเศษจริง ๆ !
ซวนเทียนหมิงเป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงในพระราชวังกูโม่เพื่อสร้างความบันเทิงให้กับทุกคนการร้องเพลงและการเต้นรำนั้นพิเศษมาก เฟิงหยูเฮงเป็นผู้สอนเพลงและเต้นรำให้กับคนรุ่นหลัง ไม่มีเครื่องดนตรี และเสียงมาจากเครื่องเล่นซีดี เฟิงหยูเฮงรู้สึกขอบคุณที่มีเครื่องเล่นซีดีแบบชาร์จไฟได้ในมิติซึ่งสามารถใช้งานได้
ทุกคนรู้สึกใหม่มากกับเพลงและการเต้นประเภทนี้เฟิงเฟินไดยังคงหลงรักเพลงแห่งศตวรรษที่ 21 และนางต้องการเรียนจากนักแสดงคนอื่น ๆ
เหรินซีเฟิงยังตระหนักว่านางคิดว่าการเปลี่ยนแปลงของราชวงศ์ต้าชุนนั้นไม่เคยมีมาก่อนแต่นางไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะมีเล่ห์เหลี่ยมมากกว่านี้ ไม่ ไม่ นางต้องทำตาม และส่งเสริมใช้ในราชวงศ์ต้าชุนหลังจากที่นางกลับไป เดินโซซัดโซเซแออัดไปด้วยเพื่อนร้องเพลง เต้นรำ และดื่มไวน์เต็มไปหมด ผู้คนพูดคุยกัน ผู้หญิงพูดคุยอย่างสนิทสนม และผู้ชายก็ผลักกันยกถ้วยอย่างหยิ่งผยอง และเปลี่ยนถ้วย
อดีตฮ่องเต้ดื่มมากเกินไปและตะโกนเสียงดังให้ซวนเทียนเฟิงดื่มกับเขาโดยบอกว่าบุตรชายของเขาทุกคนดื่มกับเขามาหลายปีแล้ว แต่องค์ชายหกไม่เคยออกมาข้างหน้าและไม่พูดอะไรในครั้งนี้
ซวนเทียนเฟิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปดื่มกับอดีตฮ่องเต้
ทุกคนค่อยๆ ดื่มมากเกินไปรวมทั้งผู้หญิงด้วยในขณะนี้มีคำพูดมากขึ้น และมีคลื่นแสงที่น่าเวียนหัวทุกที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเคลือบสีในห้องโถงแห่งนี้ซึ่งทำให้รู้สึกตื่นตามากขึ้น
ในขณะนี้นางเห็นร่างสีขาวเดินอยู่นอกประตูห้องโถงใหญ่สง่างามและเต็มไปด้วยฝุ่นดูราวกับนางฟ้า นางลุกขึ้นยืนทันทีจ้องมองชายคนนั้นน้ำตาไหลริน
ซวนเทียนเฟิงก็ยืนขึ้นซวนเทียนยี่ ซวนเทียนหยาน และคนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้นยืนมองคนที่เข้ามา ทุกเส้นประสรทสั่นสะท้านด้วยความตื่นเต้น
เขาตื่นขึ้นมาในวันฤดูใบไม้ผลิฤดูใบไม้ผลิอันอ่อนโยนกลับสู่สวรรค์และโลก
เมื่อนึกถึงการปิดปากของนางและร้องไห้ซวนเทียนยี่ก็หัวเราะ และพูดเสียงดังว่า “น้องเจ็ด! ถ้าเจ้าไม่ตื่น พี่สี่ของเจ้าก็ยังไม่ได้แต่งงาน”
ทุกคนหัวเราะและผู้คนก็วิ่งเข้าไปหาเขาพี่น้องล้อมรอบซวนเทียนฮั่วส่งเสียงดัง หัวเราะและกระโดด กำจัดรังสีแห่งความเศร้าโศกครั้งสุดท้ายในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา จากนี้ไปตระกูลซวนรวมตัวใหม่
ซวนเทียนหมิงกอดภรรยาของเขาไว้ในอ้อมแขนโดยเอาคางวางบนหัวของนาง และพูดเบาๆ ว่า “ต้องขอบคุณภรรยาของข้า ที่ทำให้โลกสว่างไสว”
นางหันไปมองที่สามีของนางมุมริมฝีปากของนางโค้งขึ้นด้วยรอยยิ้ม นางกล่าวว่า “ซวนเทียนหมิง ข้ามีของกำนัลจะให้เจ้า”
”โอ้? ” เขาเลิกคิ้ว “อะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงเขย่งเท้าแล้วโน้มตัวกระซิบบอกเขาเบาๆ”ซวนเทียนหมิง ข้าท้อง ! ”
ราชวงศ์ต้าชุนรัชสมัยฮ่องเต้เทียนเฟิง ในเดือนหนึ่งของปีที่สาม
กูโม่รัชสมัยฮ่องเต้ซวนเทียนหมิง เดือนหนึ่งของปีที่สิบสอง
บุตรชายและบุตรสาวของมังกรกับหงส์เพลิงของซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงสืบเชื้อสายมาสู่โลกพวกเขาตั้งชื่อว่าซวนเฟยหลี่ และซวนหรูหลิง
********* END***********
นางเริ่มเปิดร้านขายของในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่นางเข้าไปในเมืองซวนเทียนหมิงช่วยนางตกแต่งร้านเป็นการส่วนตัวทั้งชั้นบนและชั้นล่าง เฟิงหยูเฮงพาวังซวน หวงซวน และเฟิงจื่อหรูไปด้วย “กักตุน” ด้วยกัน ดังนั้นในการจัดสินค้า นางจึงนำสิ่งของออกจากที่มิติ จากนั้นคนอื่น ๆ จะต้องปฏิบัติตามคำแนะนำของนางเพื่อวางสิ่งของไปยังสถานที่ที่กำหนด เฟิงจื่อหรูเป็นผู้รับผิดชอบในการเขียนป้ายราคา ทุกอย่างมีราคาชัดเจนเว้นแต่จะมีกิจกรรมในร้านค้า จะไม่มีการต่อรองหรือลดราคาภายใต้สถานการณ์อื่น ๆ
อย่างไรก็ตามราคาของเฟิงหยูเฮงนั้นต่ำมากแต่เดิมสิ่งเหล่านี้ไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ สำหรับนาง นอกจากนี้นี่คือที่ดินของสามีของนาง และนางเป็นฮองเฮา นางจะหาเงินจากพลเมืองของนางได้อย่างไร โดยพื้นฐานแล้วสิ่งเหล่านี้เป็นลักษณะกึ่งซื้อกึ่งแจก โดยมีหลากหลายประเภทตั้งแต่จักรยานไปจนถึงสบู่ก้อนเล็ก ๆ และแปรงสีฟัน ในระยะสั้นนางหยิบทุกอย่างที่สามารถขายได้ในอวกาศออกมา
ร้านขายของเปิดในห้าวันต่อมาและได้รับเสียงชื่นชมจากชาวกูโม่ทุกคน
ซวนเทียนหมิงยังจัดงานเลี้ยงตามคำร้องขอของพลเมืองในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาซึ่งถือได้ว่าเป็นงานเลี้ยงเสริมสำหรับงานแต่งงานของเขากับเฟิงหยูเฮง
และพลเมืองก็มีความจริงใจมากเช่นกันพวกเขาให้ตะกร้าไข่จริง ๆ และไข่เหล่านั้นก็ทำให้พระราชวังเต็มไปด้วยไข่ ดังนั้นผู้คนในห้องครัวของฮ่องเต้จึงประกาศว่าอาหารทั้งสามมื้อในพระราชวังจะต้องใช้ไข่เป็นหลัก รวมถึงฮ่องเต้และฮองเฮาก็ไม่มีข้อยกเว้น พวกเขามีหน้าที่ทำเมนูไข่ทุกชนิดที่สามารถนึ่ง ต้ม ต้มยำ หรือทอด ผัดไข่ใส่เกลือ และพริกไทย อย่างไรก็ตามมีจุดประสงค์เดียวคือกินไข่
หลังจากกินอาหารได้3 วัน เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่านางกำลังจะกลายเป็นไข่ นางจึงสั่งให้ส่งไข่ไปยังค่ายทหารที่ดูแลชายแดนกูโม่เพื่อปรุงอาหารให้ทหาร
แต่ในเวลานี้พ่อครัวยังรายงานว่าพวกเขาได้ค้นพบว่าด้านล่างของตะกร้าไข่แต่ละใบมีซองอั่งเปาพร้อมกับแท่งเงินห่อด้วยกระดาษสีแดงนี่คือของกำนัลแต่งงานจากพลเมืองกูโม่ถึงฮองเฮา !
วันเวลาผ่านไปเนิ่นนานตอนนั้นเฟิงหยูเฮงรู้แล้วว่ากูโม่เป็นอาณาจักรที่มีเมืองเดียวและอาณาเขตมีขนาดเท่ากับเมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุน 2 แห่ง มีเจ้าหน้าที่อยู่ในแต่ละทิศ แต่ก็ไม่ได้จำกัดการสื่อสารของผู้คน สำหรับผู้คน นี่คือเครื่องบินที่พวกเขาสามารถไปที่ที่พวกเขาคิดได้
เจ้าหน้าที่ของกูโม่อยู่ท่ามกลางประชาชนโดยปราศจากการเสแสร้งและทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อประชาชนด้วยความบริสุทธิ์ใจ ในบางครั้งมีผู้ที่สามารถให้คำแนะนำที่ดีได้และเจ้าหน้าที่จะนำพวกเขาเข้าไปในพระราชวังเพื่อเข้าเฝ้าฮ่องเต้ หากมีการนำเสนอความคิดเห็นก็จะได้รับรางวัล
แน่นอนว่าผู้คนไม่สนใจรางวัลพลเมืองของกูโม่ไม่ขาดแคลนเงิน คนที่นี่มีไร่นาหรือทำธุรกิจเล็ก ๆ แม้ว่าในครอบครัวจะมีแต่คนแก่และเด็ก แต่ราชสำนักก็จะมอบอาหารและเสื้อผ้าเพียงพอแก่พวกเขา กังวลเงินอุดหนุน และประชาชนอย่าพึ่งราชสำนักทุกอย่าง สำหรับครอบครัวที่ทำงานไม่ได้ เพื่อนบ้านจะช่วยเหลือ ทุกคนจะมีบทบาทนำเพื่อให้ทุกคนมีชีวิตที่ดี
เนื่องจากมีจักรยานของเฟิงหยูเฮงคอยให้บริการการจราจรของกูโม่จึงสะดวกมากขึ้น ผู้คนเดินทางไปทั่วอาณาจักรโดยไม่ต้องนั่งรถม้าที่น่าเบื่อเดินให้เหนื่อย และจะไปถึงเร็ว ๆ และยังสามารถออกกำลังกายได้อีกด้วย
แน่นอนว่าชุดของคนสมัยก่อนไม่สะดวกที่จะขี่จักรยานดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงขอให้คนวาดเสื้อผ้าหลาย ๆ ชิ้นตามคำสั่งของนาง พวกมันทั้งหมดเป็นเสื้อผ้าที่เรียบง่ายและเรียบร้อยสำหรับคนรุ่นหลัง จากนั้นนางก็นำแบบไปให้ร้านตัดเสื้อทำ และขายในร้านของนาง ยกเว้นเงินสำหรับร้านตัดเสื้อ นางไม่ได้เพิ่มราคา แต่ขายให้คนในราคายุติธรรม ทำให้ชีวิตของผู้คนสะดวกสบายขึ้น
ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็เข้าใจว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสวรรค์จริงๆ แต่ไม่ใช่สวรรค์ แต่เป็นวิถีชีวิตในอุดมคติ ไม่ว่าชีวิตนี้หรือชีวิตที่ผ่านมา ชีวิตแบบนี้มีอยู่ในจินตนาการของผู้คน และนางเชื่อเสมอว่าวิถีชีวิตแบบนี้ไม่สามารถมีอยู่ในโลกได้ โดยไม่คาดคิดในทวีปนี้ สถานที่แห่งนี้มีอยู่จริงในสภาพอุดมคติเช่นนี้ ครั้งหนึ่งนางเคยคิดว่ามันเป็นภาพลวงตา หลังจากใช้ชีวิตได้ไม่กี่เดือน นางก็ค่อย ๆ ได้สัมผัสกับความเป็นจริง
ด้วยเหตุนี้นางจึงเพิ่มความพยายามที่จะช่วยการก่อสร้างของกูโม่ไม่เพียงแต่ทำตามแนวทางของเหรินซีเฟิงเท่านั้น แต่นางยังสนับสนุนการลงทะเบียนที่เท่าเทียมกันสำหรับชายและหญิง และความเท่าเทียมกันในฐานะเจ้าหน้าที่ นางยังนำนโยบายที่ได้รับการทดลองมาใช้ในมณฑลจี่อันมาใช้กับกูโม่ ใช้รถม้าขนาดใหญ่เป็นรถประจำทาง และใช้ล้อยางของจักรยานเพื่อเปลี่ยนรถม้าเพื่อให้ได้ผลการดูดซับแรงกระแทกที่ดีที่สุด นอกจากนี้ยังมีการจัดตั้งระบบสวัสดิการสังคมที่สมบูรณ์ และมีการจัดตั้งประกันสุขภาพ
ร้านห้องโถงสมุนไพรและสำนักศึกษาทางการแพทย์ของร้านห้องโถงสมุนไพรได้เปิดรับสมัครมีหลายคนที่สนใจการพัฒนายาได้มาสมัคร เฟิงหยูเฮงไม่สามารถทำได้ด้วยตัวคนเดียว นางจึงต้องเขียนจดหมายถึงตระกูลเหยา และขอให้เหยาซวนมาช่วยกันที่นี่
ในเดือนเมษายนปีที่สองของฮ่องเต้เทียนเฟิงเหยาซวนมาถึงกูโม่ ไม่มีใครคิดว่าเหยาซวนไม่ได้มาคนเดียว นอกจากเขาแล้วยังมีซวนเทียนเฟิง, เหรินซีเฟิง, หลี่คุน, เฟิงเทียนหยู, เป่ยจื่อ, เป่ยฟู่หรง, บุตร ๆ ของพวกเขา, ช่างฝีมือเป่ย, ซวนเทียนยี่, เฟิงเซียงหรู, อันชิ, ซวนเทียนหยาน, เฟิงเฟินได, เสี่ยวเปา รวมถึงลุงและป้าทั้งสามของตระกูลเหยา และลูกพี่ลูกน้องอีก 5 คนก็มาด้วยเช่นกัน
ช่วงเวลาที่เฟิงหยูเฮงเห็นพวกเขานางก็น้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน
เฟิงเซียงหรูและเฟิงเฟินไดวิ่งเข้าไปกอดนางและเฟิงเฟินไดก็พูดเสียงดังว่า “พี่รอง ! องค์ฮ่องเต้บอกว่าท่านพี่จองหองอยู่ที่นี่ ท่านรู้ว่าข้าจองหองตั้งแต่ข้ายังเด็ก ดังนั้นข้าจึงมาคุยกับท่านพี่ เหวี่ยงหน่อย ท่านพี่ทำให้ข้าจองหองไปสองวันด้วย ! ”
เฟิงเซียงหรูเช็ดน้ำตาและพูดว่า “พี่รอง เราคิดถึงท่านมาก ฮ่องเต้บอกว่าจะพาพวกเราไปเที่ยว เราจึงมาเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงกอดน้องสาวทั้งสองคนคิดถึงสิ่งที่พวกนางพูดในใจ ซวนเทียนเฟิงเป็นคนคิดหรือ เขาพาพวกเขาเดินทางมาด้วยกันหรือไม่ ?
หันไปมองซวนเทียนเฟิงเขาเห็นซวนเทียนเฟิงโบกมือไปที่นาง “ไม่ใช่ความคิดของข้าทั้งหมด ข้าปฏิบัติตามเจตนาของพลเมืองเป็นหลัก”
อย่างไรก็ตามที่เมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุนมีเสนาบดีเฟิงและแม่ทัพปิงหนานดูแลอยู่ดังนั้นจะไม่เกิดความวุ่นวาย ฮ่องเต้จึงพาพวกเขามาเที่ยว
ผู้คนจำนวนมากรออยู่บนถนนที่หน้าประตูเมืองและยืนคุยกันเป็นเวลานานในที่สุดบางคนก็ทนไม่ได้ พวกเขาก้าวไปข้างหน้า และถามว่า “ไปหาอะไรดื่มที่โรงเตี๊ยมกันเถิด”
ซวนเทียนหมิงขับไล่ผู้คนออกไป” ไปทางอื่นเลย ใครจะไปดื่มในโรงเตี๊ยมของเจ้า ? ”
”ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าควรกลับไปคุยกันที่พระราชวัง! ข้าจะทำธุรกิจได้อย่างไรในขณะที่ขวางประตูร้านของข้า ! จริง ๆ ข้ารู้จักพวกเจ้าทุกคน ไปที่พระราชวัง ไปเล่นไพ่นกกระจอกกัน”
นับตั้งแต่ฮ่องเต้และพระชายาหยุนมาที่กูโม่พวกเขาไม่ได้ทำอะไรอื่นเลย พวกเขาได้ส่งเสริมการเล่นไพ่นกกระจอกและต่อสู้กับเจ้าของบ้าน ตอนนี้พลเมืองกูโม่ก็เล่นเมื่อพวกเขาไม่มีอะไรทำ แต่พวกเขาไม่เดิมพันการชนะหรือแพ้ด้วยเงิน เป็นเพียงเศษข้าวโพด แม้ว่าจะเป็นงานอดิเรกก็ตาม
ซวนเทียนหมิงรู้สึกพอใจกับเจ้าของร้านนี้เขายกขาขึ้นเตะ และดึงซวนเทียนเฟิงและคนอื่น ๆ ไปที่พระราชวังอย่างรวดเร็ว คนที่มาจากราชวงศ์ต้าชุนก็ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าวัฒนธรรมของกูโม่นั้นพิเศษจริง ๆ !
ซวนเทียนหมิงเป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงในพระราชวังกูโม่เพื่อสร้างความบันเทิงให้กับทุกคนการร้องเพลงและการเต้นรำนั้นพิเศษมาก เฟิงหยูเฮงเป็นผู้สอนเพลงและเต้นรำให้กับคนรุ่นหลัง ไม่มีเครื่องดนตรี และเสียงมาจากเครื่องเล่นซีดี เฟิงหยูเฮงรู้สึกขอบคุณที่มีเครื่องเล่นซีดีแบบชาร์จไฟได้ในมิติซึ่งสามารถใช้งานได้
ทุกคนรู้สึกใหม่มากกับเพลงและการเต้นประเภทนี้เฟิงเฟินไดยังคงหลงรักเพลงแห่งศตวรรษที่ 21 และนางต้องการเรียนจากนักแสดงคนอื่น ๆ
เหรินซีเฟิงยังตระหนักว่านางคิดว่าการเปลี่ยนแปลงของราชวงศ์ต้าชุนนั้นไม่เคยมีมาก่อนแต่นางไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะมีเล่ห์เหลี่ยมมากกว่านี้ ไม่ ไม่ นางต้องทำตาม และส่งเสริมใช้ในราชวงศ์ต้าชุนหลังจากที่นางกลับไป เดินโซซัดโซเซแออัดไปด้วยเพื่อนร้องเพลง เต้นรำ และดื่มไวน์เต็มไปหมด ผู้คนพูดคุยกัน ผู้หญิงพูดคุยอย่างสนิทสนม และผู้ชายก็ผลักกันยกถ้วยอย่างหยิ่งผยอง และเปลี่ยนถ้วย
อดีตฮ่องเต้ดื่มมากเกินไปและตะโกนเสียงดังให้ซวนเทียนเฟิงดื่มกับเขาโดยบอกว่าบุตรชายของเขาทุกคนดื่มกับเขามาหลายปีแล้ว แต่องค์ชายหกไม่เคยออกมาข้างหน้าและไม่พูดอะไรในครั้งนี้
ซวนเทียนเฟิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปดื่มกับอดีตฮ่องเต้
ทุกคนค่อยๆ ดื่มมากเกินไปรวมทั้งผู้หญิงด้วยในขณะนี้มีคำพูดมากขึ้น และมีคลื่นแสงที่น่าเวียนหัวทุกที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเคลือบสีในห้องโถงแห่งนี้ซึ่งทำให้รู้สึกตื่นตามากขึ้น
ในขณะนี้นางเห็นร่างสีขาวเดินอยู่นอกประตูห้องโถงใหญ่สง่างามและเต็มไปด้วยฝุ่นดูราวกับนางฟ้า นางลุกขึ้นยืนทันทีจ้องมองชายคนนั้นน้ำตาไหลริน
ซวนเทียนเฟิงก็ยืนขึ้นซวนเทียนยี่ ซวนเทียนหยาน และคนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้นยืนมองคนที่เข้ามา ทุกเส้นประสรทสั่นสะท้านด้วยความตื่นเต้น
เขาตื่นขึ้นมาในวันฤดูใบไม้ผลิฤดูใบไม้ผลิอันอ่อนโยนกลับสู่สวรรค์และโลก
เมื่อนึกถึงการปิดปากของนางและร้องไห้ซวนเทียนยี่ก็หัวเราะ และพูดเสียงดังว่า “น้องเจ็ด! ถ้าเจ้าไม่ตื่น พี่สี่ของเจ้าก็ยังไม่ได้แต่งงาน”
ทุกคนหัวเราะและผู้คนก็วิ่งเข้าไปหาเขาพี่น้องล้อมรอบซวนเทียนฮั่วส่งเสียงดัง หัวเราะและกระโดด กำจัดรังสีแห่งความเศร้าโศกครั้งสุดท้ายในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา จากนี้ไปตระกูลซวนรวมตัวใหม่
ซวนเทียนหมิงกอดภรรยาของเขาไว้ในอ้อมแขนโดยเอาคางวางบนหัวของนาง และพูดเบาๆ ว่า “ต้องขอบคุณภรรยาของข้า ที่ทำให้โลกสว่างไสว”
นางหันไปมองที่สามีของนางมุมริมฝีปากของนางโค้งขึ้นด้วยรอยยิ้ม นางกล่าวว่า “ซวนเทียนหมิง ข้ามีของกำนัลจะให้เจ้า”
”โอ้? ” เขาเลิกคิ้ว “อะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงเขย่งเท้าแล้วโน้มตัวกระซิบบอกเขาเบาๆ”ซวนเทียนหมิง ข้าท้อง ! ”
ราชวงศ์ต้าชุนรัชสมัยฮ่องเต้เทียนเฟิง ในเดือนหนึ่งของปีที่สาม
กูโม่รัชสมัยฮ่องเต้ซวนเทียนหมิง เดือนหนึ่งของปีที่สิบสอง
บุตรชายและบุตรสาวของมังกรกับหงส์เพลิงของซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงสืบเชื้อสายมาสู่โลกพวกเขาตั้งชื่อว่าซวนเฟยหลี่ และซวนหรูหลิง
********* END***********
