บทที่ 1492 ต่อให้อายุสั้นลงก็ข้ายินยอม
“ท่านพี่ ท่านแม่บอกว่าท่านให้วิธีการที่ดีแก่ข้า ท่านแม่จึงอยากพบท่าน” ฟางเพ่ยหยาจับมือกู้เสี่ยวหวานอย่างตื่นเต้นและพูดด้วยรอยยิ้ม “เมื่อก่อนไม่รู้ว่าท่านแม่หาท่านหมอมาให้ข้ากี่คน กินยามากมายหลายชนิดแต่ก็ไม่สามารถช่วยให้ข้าน้ำหนักลงได้ ท่านแม่รู้สึกหมดหวัง ไม่นึกไม่ฝันว่าท่านจะมีวิธีที่ดีเช่นนี้ เห็นหรือไม่ว่าเพิ่งผ่านไปไม่กี่วัน ตอนเช้าเมื่อข้าชั่งน้ำหนักก็พบว่าน้ำหนักลดไปเยอะแล้ว”
“ทั้งหมดเป็นความพยายามของเจ้าเอง ไม่เกี่ยวกับใบสั่งของข้าเลยสักนิด ถ้าเจ้าไม่มีความตั้งใจ ไม่ว่าใบสั่งของข้าจะดีแค่ไหน มันก็จะไม่มีประโยชน์อะไร”
กู้เสี่ยวหวานวางถ้วยชาในมือแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เมื่อก่อนข้ากินมากแค่ไหนก็มันจะรู้สึกว่ายังกินไม่อิ่ม แต่พอไปบ้านท่านยายและเริ่มทำตามอย่างตั้งใจ น้ำหนักของข้าก็ลดลง
ทันที” ฟางเพ่ยหยาพูดแปลก ๆ “เมื่อก่อนข้ากินอะไรที่ไม่ควรกินหรือเปล่า”
เมื่อกู้เสี่ยวหวานเห็นการแสดงออกของฟางเพ่ยหยา เมื่อนางพูดถึงตระกูลฟางก็ดูไม่มีความสุขและดูเหมือนจะเป็นคนละคน นางจึงรู้สึกโกรธเคืองมาก
“เพ่ยหยา” กู้เสี่ยวหวานรีบจับมือนางไว้ และปลอบว่านางไม่ต้องเสียใจ
“อย่ากังวลไปเลยท่านพี่” แม้ว่าสีหน้าของฟางเพ่ยหยาจะหดหู่ แต่มันก็ดีกว่าครั้งเมื่ออยู่ที่ตระกูลฟาง “ท่านพี่ ตอนนี้ข้ารู้แค่ว่ายิ่งอ่อนแอ คนอื่นก็ยิ่งจะรังแกข้าได้ง่าย เช่นเดียวกับท่านแม่ของข้า ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าท่านแม่ของข้ากำลังจะตาย และข้าต้องเตรียมงานศพของท่านแม่ แต่ท่านหมอคนอื่นบอกว่าท่านแม่ถูกวางยาพิษและมีพิษสะสมอยู่ในร่างกาย แต่ท่านแม่ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับใคร นางใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมาโดยตลอด ดูแลสามีและลูก แต่ใครจะเคยคิดว่าท่านพ่อจะทำแบบนี้ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะมีผู้หญิงคนอื่น ตอนนี้ท่านแม่ของข้ารู้ตัวแล้วว่าเขาเป็นเพียงชายคนหนึ่งที่ต่อหน้าอีกอย่าง ลับหลังก็อีกอย่าง” ครั้นนึกถึงใบหน้าของชายคนนั้นก็รู้สึกหวาดกลัวไปหมด
เห็นได้ชัดว่าฟางเพ่ยหยายังคงห่วงใยพ่อของตน ไม่เช่นนั้นน้ำเสียงของนางคงไม่ได้กังวลใจถึงเพียงนี้หรอก
“ท่านพี่คิดว่าผู้ชายทุกคนในโลกนี้จะเป็นแบบนี้หรือไม่ ปากบอกว่ารักท่านพี่ แต่ลับหลังกลับทำเรื่องแย่ ๆ” ฟางเพ่ยหยาพูดอย่างโศกเศร้าพลางเช็ดน้ำตา
“ไม่หรอก ส่วนน้อยที่จะเจอผู้ชายแบบนี้” กู้เสี่ยวหวานปลอบโยนนาง “เพ่ยหยาเป็นจิตใจอ่อนโยน ในอนาคตเจ้าจะได้พบกับผู้ชายที่ดีที่รักเจ้าและปฏิบัติต่อเจ้าราวกับสมบัติล้ำค่า”
ฟางเพ่ยหยายิ้มอย่างขมขื่น “ถ้ามีผู้ชายแบบนี้ แม้ว่าชีวิตของข้าจะลดลงไปสิบปี ข้าก็เต็มใจ”
ทัศนคติของฟางเจิ้งสิงที่มีต่อหลูเหวินซินมีอิทธิพลต่อหัวใจของฟางเพ่ยหยา
ในใจนางคิดว่าผู้ชายส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ ต่อหน้าอีกอย่าง ลับหลังอีกอย่าง หัวใจของนางเต็มไปด้วยความกลัว หวาดกลัวการมีความรักและการแต่งงาน
กู้เสี่ยวหวานนึกถึงครอบครัวเดิมของนาง
นี่อาจเป็นอิทธิพลของตระกูลที่มีต่อฟางเพ่ยหยา
“ช่วงนี้ฮูหยินฟางเป็นอย่างไรบ้าง?” กู้เสี่ยวหวานต้องการเปลี่ยนเรื่อง ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปที่ฮูหยินฟาง
“ดีมากเลยเจ้าค่ะ ท่านยายดูแลท่านแม่ด้วยตัวเอง และคนที่ดูแลล้วนแต่เป็นคนรอบตัวที่ไว้ใจได้ ไม่เคยปล่อยให้ใครมาก้าวก่าย อีกอย่างท่านแม่ก็อยู่ในการดูแลของท่านยาย ไม่มีเรื่องสกปรกเกี่ยวกับผู้หญิงและผู้ชายคนนั้น สุขภาพของท่านแม่จึงดูดีขึ้น” ฟางเพ่ยหยากล่าวอย่างมีความสุข
“แบบนั้นก็ดี” หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานพูดจบ นางก็เม้มปากดูเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
ถ้าไปต่อไม่ได้ก็เลิกกันเสียเถอะ
แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เมื่อคำพูดก็มาถึงริมฝีปาก นางก็กลืนมันกลับลงไป
นางเป็นคนสมัยใหม่และมีมุมมองที่ชัดเจนมากเกี่ยวกับการหย่าร้าง แต่นี่คือสมัยโบราณ
ผู้หญิงในยุคนี้เมื่ออยู่ที่บ้านต้องเชื่อฟังพ่อ หลังจากแต่งงานต้องเชื่อฟังสามี และหลังจากสามีเสียชีวิตก็ต้องเชื่อฟังลูกชาย ตลอดชีวิตต้องผูกติดอยู่กับผู้ชาย ไม่มีแม้แต่อิสระของตนเอง
การเกิดเป็นผู้หญิงยุคนี้ช่างน่าเศร้าจริง ๆ
ผู้ชายสามารถตกหลุมรักกันคนอื่นได้ มีอนุภรรยาหรือมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงข้างนอกได้ แต่ผู้หญิงไม่สามารถอยู่ในได้เลย
ก่อนที่ผู้หญิงจะแต่งงาน สมาชิกในครอบครัวของพวกนางวางแผนไว้แล้วว่าจะให้แต่งงานกับครอบครัวใดเพื่อแลกกับความมั่งคั่งของครอบครัว หลังจากแต่งงานก็ต้องกตัญญูต่อครอบครัวสามี ดูแลสามีและสั่งสอนลูก ๆ และยังต้องเฝ้าดูนางบำเรอที่มาใหม่เป็นครั้งคราว เมื่อมองดูสาวสวยเหล่านั้นที่แย่งความสนใจจากสามีของตัวเองไป พวกนางทำได้เพียงทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ไม่เช่นนั้นนางคงไม่สามารถรักษาตำแหน่งภรรยาเอกไว้ได้
นางรักษาตำแหน่งมาตลอด เดินด้วยความยากลำบาก และกลัวว่ามีเพียงผู้ที่มีประสบการณ์เท่านั้นที่สามารถเข้าใจความยากลำบากได้
ถ้าฟางเพ่ยหยาได้ยินตัวเองพูดคำว่า ‘หย่าร้าง’ นางอาจจะไม่พอใจ
หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ กู้เสี่ยวหวานก็ยังไม่ได้พูดอะไร
“มีผู้ชายมากมายในโลกนี้ แต่เจ้าต้องลืมตาเพื่อดูว่าจะได้พบคนที่ปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนสมบัติล้ำค่าหรือไม่” กู้เสี่ยวหวานปลอบใจ “ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน ผู้ชายคนนี้ดีหรือไม่ นอกจากสัมผัสด้วยใจแล้วต้องดูความคิดเห็นของทุกคนด้วย ดังคำกล่าว คนที่อยู่ในความสัมพันธ์นั้นจะไม่สามารถมองสถานการณ์โดยรวมได้และคนที่รักเจ้าอย่างแท้จริงย่อมต้องการมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเจ้าโดยธรรมชาติ และไม่เต็มใจที่จะให้เจ้าทนทุกข์แม้แต่น้อย”
หลังจากที่ฟางเพ่ยหยาได้ฟังก็ตกตะลึงไปชั่วขณะและพูดว่า “มีผู้ชายแบบนี้อยู่ในโลกนี้จริงหรือ?”
หลังจากนั้นนางส่ายหน้าทันทีและยิ้มอย่างขมขื่นด้วยท่าทางไม่เชื่อ แต่กู้เสี่ยวหวานก็จับความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ลึกในดวงตาของนางได้
ไม่ว่าในกรณีใด นางยังคงเต็มไปด้วยความคาดหวังในอนาคต
ตราบใดที่ยังมีความหวัง ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้ปิดบังอะไรและไม่ได้สนใจหัวข้อนี้อีกต่อไป
หลังจากที่ทั้งสองพูดคุยกันเสร็จ ฟางเพ่ยหยาก็กำลังจะลุกขึ้นและออกไป นางรีบออกไปเพราะนางต้องกลับไปดูแลท่านแม่ของนาง
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้รั้งนางไว้ และส่งนางไปที่รถม้า
ทันใดนั้นมีคนสองคนเดินผ่านกู้เสี่ยวหวานไปและเอ่ยว่า “นายน้อย พวกเราเดินทางมาได้ครึ่งหนึ่งของเมืองหลวงแล้ว หากต้องตามหาใครสักคน แต่เราจะหาคนได้อย่างไร ท่านดูสิ เสื้อผ้าชุ่มเหงื่อไปหมดแล้ว ถ้าเป็นหวัดล่ะ ทำไมเราไม่กลับไปที่ร้านขายผ้าก่อนและออกมาในตอนบ่าย ดีหรือไหม?”
