บทที่ 1493 โชคชะตา
กู้เสี่ยวหวานภายใต้ร่มกระดาษน้ำมันทำให้นางมองไม่เห็นสองคนนั้น ทว่าเมื่อนางได้ยินคำว่าร้านขายผ้า หญิงสาวก็คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นที่ร้านขายผ้าจินซิ่วเมื่อเช้านี้ได้
“ตกลง” เสียงทุ้มต่ำหากแต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้นั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
ทั้งสองเดินผ่านด้านข้างของกู้เสี่ยวหวาน โดยไม่ได้สนใจกู้เสี่ยวหวาน
เมื่อกู้เสี่ยวหวานมาถึงประตู นางไม่รีบร้อนที่จะเข้าไป แต่กลับหันศีรษะไปมองทางซ้าย และเห็นผู้ชายที่หน้าตางดงาม ผมสีดำขลับ เสื้อคลุมของเขาปลิวไหวไปกับสายลมราวกับว่ากำลังจะโบยบินสู่แดนสวรรค์
แม้ว่าจะไม่ได้เห็นใบหน้าอย่างชัดเจน แต่ก็สามารถรับรู้ได้ว่าชายคนนี้หล่อเหลายิ่งนัก
แผ่นหลังของพวกเขาห่างออกไปเรื่อย ๆ กู้เสี่ยวหวานมองเพียงแวบเดียว สีหน้าของนางดูนิ่งสงบ จากนั้นนางก็ก้าวเท้ากลับเข้าไปในสวนชิง
การหยุดชั่วขณะและการจ้องมองในเมื่อครู่ ดูเหมือนจะไม่เคยเกิดขึ้น
แต่ทันใดนั้น เสิ่นเหวินเจวี้ยนก็หันศีรษะกลับมาราวกับว่าเขาค้นพบบางสิ่ง เขามองดูถนนที่ว่างเปล่าอย่างอยากรู้อยากเห็นและครุ่นคิด
“นายท่าน ท่านกำลังดูอะไรอยู่” ฉางเซิงคร่ำครวญเมื่อเห็นเสิ่นเหวินเจวี้ยนหยุดเดินอีกครั้ง
ฉางเซิงไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่ส้นเท้าทั้งสองข้างดูเหมือนจะเต็มไปด้วยตะกั่วและไม่สามารถยกมันขึ้นได้ เขาต้องการที่จะไปถึงร้านขายผ้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อหาที่นั่งพัก
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าในที่สุดนายน้อยก็ตอบตกลง แต่แล้วก็หยุดลงอีกครั้ง ฉางเซิงจึงได้แต่บ่นอุบในใจ
ต้องการหาต่ออีกแล้วอย่างนั้นหรือ
เสิ่นเหวินเจวี้ยนยังได้เรียนรู้การป้องกันตัวเองเล็กน้อยตั้งแต่เขายังเด็ก ดังนั้นเขาจึงมีการตอบสนองต่อบางสิ่งที่รวดเร็วกว่าคนทั่วไป
เขารู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังมองเขาอยู่ข้างหลัง แม้ว่าเวลาจะสั้นมาก แต่เขาก็ยังรู้สึกได้ แต่เมื่อเขากันกลับไป ความรู้สึกนั้นก็หายไป และแม้แต่คนก็หายไปด้วย
ราวกับว่าเขารู้สึกไปเอง
แต่เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกถึงมัน
“นายน้อย นายน้อย” เมื่อเห็นว่านายน้อยไม่พูด ฉางเซิงจึงตะโกนขึ้นอีกครั้ง
“นายน้อย ท่านเป็นอะไรไป อย่าทำให้ฉางเซิงกลัวสิขอรับ”
เป็นไปได้ไหมว่านายน้อยเดินมานานจึงเหนื่อยจนพูดไม่ออก?
ฉางเซิงเป็นกังวลอยู่พักหนึ่ง และเห็นเสิ่นเหวินเจวี้ยนหันกลับมาอีกครั้ง “ไปกันเถอะ”
“เฮ้อ…” เมื่อฉางเซิงเห็นว่านายน้อยกลับมามีท่าทีเหมือนปกติ และขาของเขาก็รู้สึกดีขึ้นจึงเดินตามเสิ่นเหวินเจวี้ยนไปจนถึงร้านขายผ้าจิ่นซิ่ว
เมื่อกลับมาที่ร้านขายผ้าก็เห็นว่าเสื้อผ้าของเสิ่นเหวินเจวี้ยนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ อาจารย์เลี่ยวจึงรีบสั่งให้คนไปเตรียมน้ำให้อาบ
เสิ่นเหวินเจวี้ยนรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย แต่ความเหนื่อยล้าทางร่างกายนี้ไม่มีอะไรเทียบได้กับความรู้สึกสูญเสียในใจ
เขายังหาผู้หญิงคนนั้นไม่เจอ เฮ้อ…
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เสิ่นเหวินเจวี้ยนก็มาที่ห้องรับแขกเพื่อชงชาและพักผ่อน
จากนั้นอาจารย์ก็เข้ามาในเวลานี้ เขาถือของบางอย่างไว้ในมือและพูดอย่างไม่สบายใจว่า “นายน้อย”
เสิ่นเหวินเจวี้ยนเงยหน้าขึ้นและเห็นสิ่งที่อาจารย์เลี่ยวถืออยู่จึงถามอย่างเป็นกันเองว่า “เอามาจากไหน”
อาจารย์เลี่ยวจึงตอบว่า “มีคนให้มาขอรับ”
“พวกเขาต้องการอะไร ไม่ได้บอกหรอกหรือว่าราคายุติธรรมสำหรับสิ่งที่พวกเขาต้องการและจะไม่ยอมรับอะไรเหล่านี้” เสิ่นเหวินเจวี้ยนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ในที่สุดความหงุดหงิดที่ไม่พบหญิงสาวก็ระเบิดออกมาเมื่อเขาเห็นของขวัญในมือของอาจารย์เลี่ยว
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพียงพ่อค้าขายผ้า แต่เนื่องจากพวกเขาสามารถซื้อวัสดุที่มีค่าและคุณภาพสูงได้มากมาย บุคคลสำคัญและตระกูลที่ร่ำรวยบางคนจะมาที่ร้านขายผ้าจิ่นซิ่วเพื่อทำการจองล่วงหน้าเพื่อรับวัสดุที่สามารถแสดงสถานะของพวกเขาได้
และบางคนก็กลัวว่าร้านขายผ้าจิ่นซิ่วจะไม่ขายวัสดุดี ๆ ให้พวกเขา ดังนั้นบางคนจึงนำของขวัญมามอบให้เพื่อเอาใจคนของร้านขายผ้าจิ่นซิ่วล่วงหน้า
เสิ่นเหวินเจวี้ยนเคยพูดเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้เมื่อเขาเห็นสิ่งที่อาจารย์เลี่ยวถืออยู่ในมือ ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ท่านลุง ท่านเป็นคนของร้านขายผ้าจิ่นซิ่วด้วย ข้าพูดกี่ครั้งแล้วว่าร้านขายผ้าจิ่นซิ่วทำธุรกิจด้วยราคาที่ยุติธรรมและซื่อสัตย์มาโดยตลอด เราไม่มีทางยอมรับสิ่งเหล่านี้ได้ ทำไมท่านถึงลืม”
เสิ่นเหวินเจวี้ยนรู้สึกหมดหนทางและโกรธมาก
อาจารย์เลี่ยวเป็นคนของร้านนี้และเขารู้เรื่องนี้ดีที่สุด แต่เขาฝ่าฝืนกฎได้อย่างไร
“นายน้อย สิ่งนี้ไม่ใช่…” อาจารย์เลี่ยวรู้ว่าเสิ่นเหวินเจวี้ยนเข้าใจผิด ดังนั้นเขาจึงไม่โต้เถียงกับเสิ่นเหวินเจวี้ยน และอธิบายว่า “นายน้อย สิ่งนี้ไม่ใช่ของขวัญจากลูกค้า”
“ไม่ใช่หรอกหรือ?” การแสดงออกของเสิ่นเหวินเจวี้ยนดีขึ้นมากเมื่อเขาได้ยิน
“แล้วมันเป็นของใคร”
“มีหญิงสาวคนหนึ่งมาหาท่านเมื่อเช้า และบอกว่านางอยากจะขอบคุณที่ช่วยชีวิตไว้เมื่อวาน”
ท่านลุงเลี่ยวยังพูดไม่ทันจบก็เห็นดวงตาของเสิ่นเหวินเจวี้ยนเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น ทันใดนั้น เสิ่นเหวินเจวี้ยนก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง จับมืออาจารย์เลี่ยวและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ท่านลุง เมื่อครู่ท่านพูดว่าอะไรนะ”
ท่านลุงเลี่ยวไม่เคยเห็นเสิ่นเหวินเจวี้ยนตื่นเต้นมากแบบนี้มาก่อน
นายน้อยอ่อนโยนราวกับสายลมอันอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิ
แต่อาจารย์เลี่ยวไม่ค่อยเห็นนายน้อยมีอาการตื่นเต้นเช่นนี้ และแสงในดวงตาของเขาก็แสดงความตื่นเต้นอย่างชัดเจน
อาจารย์เลี่ยวสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดว่า “เช้านี้มีหญิงสาวมาหาและบอกว่านางต้องการขอบคุณที่ท่านช่วยชีวิตไว้เมื่อวานนี้”
“เป็นเด็กสาวอายุประมาณสิบสองหรือสิบสามปีหรือเปล่า?” เสิ่นเหวินเจวี้ยนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง
“ไม่ใช่ขอรับ แต่เป็นพี่สาวของแม่นางคนนั้น” อาจารย์เลี่ยวรู้ว่าเสิ่นเหวินเจวี้ยนหมายถึงใคร และเขาหมายถึงน้องสาวของหญิงสาวที่มาในวันนี้อย่างชัดเจน
“แล้วทำไมไม่ส่งคนไปเรียกข้า” พี่สาวก็พี่สาว ถ้ารู้จักพี่สาวก็จะรู้ได้ว่าน้องสาวเป็นใคร
“ฉางกุ้ยไปตามท่านแล้ว แต่ท่านบอกว่ามีเรื่องต้องทำ” อาจารย์เลี่ยวไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“เขาบอกว่าหญิงสาวที่ซื้อด้ายสีทองและผ้าสีเทาอยู่ที่นี่” เสิ่นเหวินเจวี้ยนนิ่งเงียบไม่ตอบสนองในทันใดและโพล่งออกไป และเมื่อเขานึกถึงบางสิ่ง ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “ท่านหมายความว่าผู้หญิงที่ข้าช่วยไว้คือคนที่มาซื้อของที่ร้านเรา”
อาจารย์เลี่ยวพยักหน้า “ขอรับ นายน้อย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสิ่นเหวินเจวี้ยนปรบมืออย่างตื่นเต้น
ดวงตาเต็มไปด้วยความสุขและความตื่นเต้น รวมถึงความเขินอายที่เห็นได้ชัด
ความเขินอาย…
