ตอนที่ 590 ตักเตือน(1)
หลังเยวี่ยจงจีได้ยินคำพูดนี้ของหลี่หมิงฮุ่ย เขาก็กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ฉินมู่หลานมีทักษะทางการแพทย์ดีขนาดนั้น ถ้าตู้เยว่เอ๋อร์ทำงานร่วมกับหล่อน หล่อนก็อาจจะรู้ เพราะฉะนั้นมีโอกาสสูงที่ตู้เยว่เอ๋อร์จะให้ฉินมู่หลานช่วยหาวิธีให้หล่อนตั้งครรภ์ หรือไม่…หล่อนอาจจะตั้งครรภ์แล้วก็ได้”
“ไม่มีทางหรอก…”
หลี่หมิงฮุ่ยรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้เลย จากนั้นก็อดไม่ได้จะเอ่ยแนะนำ “หรือว่าพรุ่งนี้พวกเราลองไปถามฉินมู่หลานกันไหมล่ะ”
แต่ถึงอย่างนั้นเยวี่ยจงจีก็ปฏิเสธทันที
“ไม่ต้องถาม พวกเราไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างตู้เยว่เอ๋อร์กับฉินมู่หลานเป็นยังไง หากว่าพวกหล่อนสนิทกัน ก็หมายความว่าพวกเราจะแหวกหญ้าให้งูตื่น”
หลี่หมิงฮุ่ยก็คิดเช่นนั้น สุดท้ายก็อดถอนหายใจไม่ได้ แล้วเอ่ยว่า “เฮ้อ…ก็ได้แค่โทษพ่อตัวเองที่หลงเล่ห์มารยาสาว แต่งงานกับผู้หญิงเยอะแยะขนาดนั้น”
อันที่จริงตระกูลหลี่ของเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันนัก เมื่อหลายปีก่อน เขาก็เกือบโดนภรรยาใหญ่ของตระกูลสังหาร เป็นโชคดีของเขาที่รอดชีวิตมาได้
อีกด้านหนึ่ง ฉินมู่หลานและเซี่ยปิงหรุ่ยเดินไปด้วยกันสักพักก็แยกย้ายกันกลับ
“มู่หลาน ไว้เจอกันนะ เธอรีบไปรับเด็ก ๆ ทั้งสองเถอะ”
“ตกลง เธอก็รีบกลับเถอะ”
หลังจากฉินมู่หลานแยกย้ายกับเซี่ยปิงหรุ่ย เธอก็รีบไปรับเด็ก ๆ ทั้งสองคนที่โรงเรียนอนุบาล ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียน ฉินมู่หลานจึงต้องรออีกประมาณสิบนาทีกว่าคุณครูจะลงมาพร้อมกับพวกเด็ก ๆ จากนั้นก็เห็นชิงชิงและเฉินเฉินได้ในทันที พลางทักทายพวกเขาพร้อมรอยยิ้ม โดยที่เด็กทั้งสองก็ตื่นเต้นมากเมื่อได้เห็นเธอ
“หม่าม้า…”
เมื่อเด็กทั้งสองลงมาถึง พวกเขาก็รีบวิ่งมาหาฉินมู่หลาน แล้วกอดขาของเธอคนละข้างซ้ายขวา
“ชิงชิง เฉินเฉิน บอกลาคุณครูสิลูก”
“ลาก่อนค่ะ/ครับคุณครู”
เด็กทั้งสองกล่าวลาคุณครูหลิวด้วยท่าทางสุภาพ
หลิวหยิงชอบฝาแฝดคู่นี้มาก ไม่เพียงแค่หน้าตาหล่อสวยเท่านั้น แต่ยังเป็นเด็กดีมากด้วย หล่อนจึงย่อตัวนั่งลงยอง ๆ กับพื้น แล้วกล่าวลาทั้งสองพร้อมรอยยิ้มเช่นกัน หลังจากนั้นก็หันมองฉินมู่หลานแล้วกล่าวว่า “เด็ก ๆ ทั้งสองคนเป็นเด็กดีมากเลยค่ะ พวกเขาปรับตัวได้ดีมาก ครอบครัวของคูณแม่ไม่ต้องกังวลเลยนะคะ” และอดกล่าวชื่นชมเด็กทั้งสองอีกครั้งไม่ได้
ฉินมู่หลานได้ยินสิ่งนี้ ก็กล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ฝากคุณครูด้วยนะคะ”
ขณะที่ฉินมู่หลานกำลังจะพาเด็กทั้งสองกลับบ้าน ก็ได้พบว่าเซี่ยเจ๋อหลี่ก็มาด้วยเหมือนกัน เธอจึงตกตะลึงเมื่อเห็นเขา “อาหลี่ คุณมาทำไมคะ ตอนบ่ายพวกคุณว่างเหรอ?”
เซี่ยเจ๋อหลี่เห็นว่าฉินมู่หลานมารับเด็กทั้งสองคนแล้ว ก็อดกล่าวไม่ได้ “พวกคุณเสร็จธุระกันแล้วเหรอ?”
“ใช่ค่ะ เสร็จตั้งนานแล้วล่ะ แต่พวกนักศึกษาแลกเปลี่ยนจากฮ่องกงตามพวกเราไปดูซิงหลินถังและโรงงานผลิตยามา” พูดจบ ฉินมู่หลานก็จูงมือเด็กทั้งสองไปข้างเซี่ยเจ๋อหลี่
เซี่ยเจ๋อหลี่อธิบายเรื่องตัวเองเหมือนกัน “ภาคบ่ายพวกผมมีเรียนแค่วิชาเดียว พอเสร็จแล้วผมก็รีบกลับมาเลย”
หลังจากกล่าวจบ เซี่ยเจ๋อหลี่ก็อุ้มเด็กทั้งสองเอาไว้ด้วยแขนคนละข้าง จากนั้นก็เอ่ยถามพวกเขาพร้อมรอยยิ้ม “วันนี้ไปโรงเรียนอนุบาลมาเป็นยังไงบ้าง มีเพื่อนสนิทแล้วหรือยัง?”
เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ ชิงชิงก็รีบพยักหน้าแล้วกล่าวทันที “มีค่ะ หนูชอบเสี่ยวฮวา”
เฉินเฉินที่อยู่อีกด้านก็กล่าวเพิ่มเติม “เสี่ยวฮวาเป็นน้องสาวที่ดูดีมากครับ”
เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ ฉินมู่หลานและเซี่ยเจ๋อหลี่ก็ถามพร้อมรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นเฉินเฉินก็เป็นเพื่อนกับเสี่ยวฮวาเหมือนกันใช่ไหม?”
“อื้ม”
ครอบครัวสี่คนพูดคุยกันขณะเดินกลับบ้าน เมื่อมาถึงก็พบว่าซูหว่านอี๋และเหยาจิ้งจือกลับมากันแล้ว พอพวกหล่อนเห็นว่าพาเด็กทั้งสองกลับมาแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “พวกเรากำลังกังวลว่าพวกลูกสองคนจะยุ่งแล้วไปรับเด็ก ๆ ไม่ทัน ไม่คิดว่าพวกลูกจะกลับมากันแล้ว พวกแม่กำลังจะไปโรงเรียนอนุบาลกันพอดีเลย”
หลังจากพูดจบ ทั้งสองก็หันมองชิงชิงและเฉินเฉินอีกครั้ง แล้วเอ่ยถามพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องในโรงเรียนอนุบาลด้วยสีหน้าเป็นกังวล
ฉินมู่หลานเห็นพวกเขาถูกพาไปเล่นแล้ว ก็หันมองเซี่ยเจ๋อหลี่แล้วกล่าวขึ้น “อาหลี่ เดี๋ยวฉันไปทำงานก่อนนะ ช่วงสองวันนี้ฉันต้องช่วยทำยาให้นักศึกษาแลกเปลี่ยนพวกนั้น”
เธอสัญญาเอาไว้กับเซเลน่าและมัลฟอยว่าจะปรุงยาให้ จึงต้องรีบปรุงโดยเร็วที่สุด
เซี่ยเจ๋อหลี่ได้ยินแบบนี้ ก็พยักหน้าแล้วกล่าว “ได้ คุณรีบไปจัดการเถอะ”
ต่อให้ฉินมู่หลานจะดำเนินการเร็วมาก แต่การสกัดยาเม็ดสำหรับสองคนก็ยังใช้เวลานานมากอยู่ดี เธอผลิตยาให้ทั้งสองจนถึงเที่ยงคืน หลังจากกลับไปถึงห้องก็พบว่าเซี่ยเจ๋อหลี่ยังไม่ได้นอนพักผ่อน
“อาหลี่ ทำไมคุณไม่นอนก่อนล่ะคะ”
เซี่ยเจ๋อหลี่เดินเข้ามาหาแล้วดึงให้ฉินมู่หลานนั่งลง ก่อนจะเอ่ย “ผมรอคุณกลับมานอนด้วยกันน่ะ”
ได้ยินแบบนี้ ฉินมู่หลานก็อดพูดไม่ได้ “พรุ่งนี้คุณต้องไปเรียน ไม่จำเป็นต้องรอฉันเลยนี่คะ”
แต่เมื่อเห็นเซี่ยเจ๋อหลี่ทำแบบนี้ เธอก็รู้สึกซาบซึ้งใจ กลับมาที่ห้องด้วยความเหนื่อยล้าก็ยังมีคนเปิดไฟสีเหลืองรอเธอยู่
เซี่ยเจ๋อหลี่ล้มตัวลงนอนโดยมีฉินมู่หลานนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“ผมนอนคนเดียวไม่ได้ เอาล่ะ นี่ก็ดึกแล้ว พวกเรารีบนอนกันเถอะ”
“ค่ะ”
ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อยเกินไป หรืออ้อมกอดของเซี่ยเจ๋อหลี่อบอุ่นเกินไป ฉินมู่หลานจึงผล็อยหลับไป
เฝ้ามองมู่หลานหลับไปเพียงเสี่ยววินาที เซี่ยเจ๋อหลี่ก็ตกตะลึงงนิดหน่อย หลังจากนั้นเขาก็รีบหลับตาแล้วเข้านอน
เมื่อถึงวันรุ่งขึ้น หลังจากฉินมู่หลานมาถึงที่พัก ทันทีที่เห็นเซเลน่ากับมัลฟอย ก็นำยาให้พวกเขาทันทีแล้วพูดว่า “ยาเสร็จแล้ว เริ่มรับประทานตั้งแต่วันนี้ เช้าเย็นอย่างละเม็ด”
“โอเค ขอบคุณเธอมากนะฉิน”
เซเลน่ากล่าวด้วยความรู้สึกขอบคุณ เช่นเดียวกับมัลฟอยที่อยู่ข้าง ๆ ขอบคุณฉินมู่หลาน
“ไม่เป็นไร พวกเธอก็ทำตามที่ฉันบอก กินยาเช้าเย็นหลังอาหาร”
“โอเค”
หลังจากฉินมู่หลานให้ยาไปแล้ว ก็เหมือนเสร็จสิ้นเรื่องหนึ่งไป หลังจากนั้นก็ไปหาหลัวซงผิงและหลินไคจง “อาจารย์หลัว อาจารย์หลิน ปิงหรุ่ยยังไม่มาเหรอคะ?”
เมื่อพูดจบ เซี่ยปิงหรุ่ยก็มาถึงแล้ว เมื่อพบว่าฉินมู่หลานมาถึงแล้ว จึงรีบวิ่งไปหาเธออย่างรวดเร็ว “มู่หลาน วันนี้เธอมาเร็วจัง”
“วันนี้ฉันตื่นเช้าน่ะ”
ถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะนอนดึก แต่เธอก็ยังตื่นได้อยู่
