บทที่ 1500 ไม่มีใครสามารถพูดได้
เพียงแต่ไม่มีใครคาดคิดว่า สุดท้ายแล้วสิ่งที่บำรุงร่างกายจะกลายเป็นของที่อันตรายถึงชีวิต
มียาพิษผสมอยู่ในไก่
ฮูหยินหลูเกิดความสงสัย คนที่ใส่ยาในไก่ต้องเป็นคนที่คุ้นเคยกับชีวิตประจำวันของเหวินซิน
ไม่อย่างนั้น ทำไมถึงรู้เรื่องธูปหอมกลิ่นอีหลานเซียงที่ทำให้เหวินซินหลับสบายได้อย่างไร
นอกจากนี้ยังรู้ส่วนผสมของธูปหอมกลิ่นอีหลานเซียง
เกรงว่าจะต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่นอน
“ห้ามใครเอาเรื่องที่หมอหลวงห่าวเหลียนมารักษาลูกสาวข้าไปบอกต่อ มิเช่นนั้นพวกเจ้าจะถูกเฆี่ยนตาย” ฮูหยินหลูไม่เคยมีท่าทางน่ากลัวเช่นนี้มาก่อน แต่เพื่อลูกสาวในตอนนี้นางจำเป็นต้องใจร้าย
ซ่งจวินหัวและเนี่ยอวี่เห็นแม่สามีตกอยู่ในความกังวล และรู้ว่าในใจของนางเต็มไปด้วยความสงสัย ดังนั้นพวกนางทั้งสองจึงพยักหน้า
ถานอวี้ซูดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง จึงพยักหน้าทันที “ฮูหยินหลู ท่านไม่ต้องกังวล อวี้ซูจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้แน่”
คนในตระกูลหลูไม่รู้จะพูดอย่างไรจึงทำได้เพียงแต่พยักหน้า แต่ถานอวี้ซูเป็นคนนอก และนางเองก็ต้องรีบให้ความมั่นใจกับพวกเขา
ฮูหยินหลูรู้สึกประหลาดใจจากการได้รับคำมั่นสัญญาอย่างไม่คาดฝัน และรีบพูดว่า “แน่นอนว่าข้าเชื่อในตัวจวิ้นจู่ มิเช่นนั้นเจ้าคงไม่ช่วยเหวินซินของข้าตั้งหลายครั้ง”
ถานอวี้ซูได้ยินก็สงสัยและสับสน แต่เห็นท่าทีสุภาพและมีมารยาทของฮูหยินหลู
ฟางเพ่ยหยารู้ว่ายิ่งมีคนรู้เรื่องนี้น้อยเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น ผู้ที่ต้องการทำร้ายท่านแม่จะมีความสุขมากเพราะรู้ว่าท่านแม่กำลังจะตายในไม่ช้า และเป้าหมายของพวกเขาก็จะสำเร็จ
“ท่านยาย เราจะทำอย่างไรต่อไปดี” ฟางเพ่ยหยาถาม
“ข่าวที่ว่าสามารถรักษาได้นั้น ไม่อนุญาตให้เปิดเผยออกไป เพียงแค่บอกว่าเหวินซินไม่มีทางรักษาและอีกไม่นานก็จะตาย” ฮูหยินหลูไม่ได้แช่งลูกสาวของตัวเอง แต่เพื่อตามหาตัวผู้ที่อยู่เบื้องหลัง นางต้องจัดการอย่างรัดกุม
หากมีคนต้องการทำร้ายฮูหยินฟางจริง ๆ ได้ยินว่าฮูหยินฟางกำลังจะตายต้องมีความสุขมากแน่ ๆ และก็จะแสดงตัวออกมาเอง
ทุกคนฟังฮูหยินหลู ถานอวี้ซูและกู้เสี่ยวหวานเห็นว่าพวกเขายังมีเรื่องที่ต้องหารือกัน ดังนั้นจึงขอตัวกลับก่อน
นี่เป็นเรื่องของตระกูลหลู พวกนางเป็นคนนอกดังนั้นการอยู่ต่อคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไรนัก
นางรู้ว่าจวิ้นจู่กับท่านพี่จะไม่ปากโป้งเรื่องของวันนี้แน่ มิเช่นนั้น อวี้ซูคงไม่เชิญหมอหลวงห่าวเหลียนมา
“อวี้ซู ขอบคุณเจ้ามากสำหรับวันนี้ ถ้าไม่ใช่เจ้า ท่านแม่ข้าคง…” พูดได้แค่นี้ ฟางเพ่ยหยาสะอื้น ดวงตาก็ขึ้นสีแดงอีกครั้ง
ถานอวี้ซูรู้สึกอธิบายไม่ถูก “เกิดอะไรขึ้น ฮูหยินฟางไม่เห็นท่านหมอห่าวเหลียนหรือ ทำไมเจ้าถึงขอบคุณข้า”
เมื่อครู่ตอนอยู่ในห้อง ฮูหยินหลูก็ขอบคุณนางเช่นกัน
นางแค่รายงานความเป็นไปเท่านั้น
ฟางเพ่ยหยาเช็ดน้ำตาและเอ่ยขอบคุณ “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าเชิญท่านหมอหลวงห่าวเหลียนมา ไม่อย่างนั้นเขาจะมาที่จวนหลูได้อย่างไร ท่านปู่บอกให้ข้าขอบคุณเจ้า รอท่านแม่ของข้าหายดี ถึงตอนนั้นจะพาไปขอบคุณถึงบ้าน”
พูดจบ ฟางเพ่ยหยาก็ย่อตัวลงและกำลังจะทำความเคารพ
ถานอวี้ซูรีบดึงนางขึ้น และพูดด้วยใบหน้าที่สงสัย “ข้าไม่ได้เชิญท่านหมอหลวงห่าวมา ข้าคิดว่าเป็นตระกูลหลูที่เชิญมา”
“ตระกูลหลูเป็นเพียงขุนนางระดับสี่เท่านั้น จะเชิญหมอหลวงห่าวมาได้อย่างไร” ฟางเพ่ยหยายิ้มอย่างขมขื่น และเมื่อได้ยินถานอวี้ซูบอกว่าตนเองไม่ได้เชิญ ตอนแรกก็ไม่เชื่อ เพราะคิดว่าถานอวี้ซูล้อเล่นกับนาง
แต่เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของนาง เหมือนว่าจะไม่ได้ล้อเล่น และตอนนี้ก็รู้สึกประหลาดใจ “อวี้ซู ไม่ได้ทูลขอต่อฮ่องเต้เพื่อเชิญท่านหมอหลวงห่าวมาหรือ”
ถานอวี้ซูยกมือปฏิเสธ “ไม่ใช่ข้าจริง ๆ หมอหลวงห่าวเหลียนดูแลฮ่องเต้ ฮองเฮา และไทเฮา และการได้พบเขานั้นไม่แน่นอน นอกจากไปพระราชวัง ไปโรงหมอ เขาก็ไม่ไปไหน อุทิศตนอย่างเต็มที่เพื่ออ่านตำราหมอและมีทักษะทางการรักษาที่ยอดเยี่ยม ดังนั้นคนธรรมดาเชิญท่านหมอหลวงห่าวไม่ได้ นอกเสียจากพี่ชายฮ่องเต้เอ่ยปาก มิเช่นนั้นไม่มีใครเชิญหมอหลวงห่าว”
ยากที่ถานอวี้ซูจะอธิบาย
ตระกูลหลูเป็นเพียงตระกูลขุนนางระดับที่สี่ในเมืองหลวง ขุนนางระดับนี้หาได้ทั่วไป ท่านหมอหลวงห่าวไปดูฮูหยินฟางที่จวนหลู
ครั้นพูดแบบนี้ออกมา มันก็น่าเหลือเชื่อจริง ๆ
“เป็นใต้เท้าหลูหรือ” ลูกสาวป่วยหนักขนาดนี้ ใต้เท้าหลูต้องทนทุกข์ทรมาน เขาเห็นว่าไม่มีใครในเมืองหลวงรักษาได้ ดังนั้นจึงทำเรื่องร้องขอต่อฮ่องเต้ เพื่อให้ฮ่องเต้ส่งท่านหมอหลวงห่าวมาที่นี่
“ท่านตา” ฟางเพ่ยหยาส่ายหัวและฝืนยิ้ม “ท่านตาของข้านิสัยเป็นอย่างไร เจ้าก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ เขาเดินทางไปทั่วเพื่อหาท่านหมอมารักษาท่านแม่ เป็นไปไม่ได้ที่จะทำเรื่องถึงฮ่องเต้แล้วเชิญท่านหมอหลวงมา ถ้าท่านตาของข้าเชิญ อาจจะเป็นหมอคนอื่น จะเชิญหมอหลวงห่าวได้อย่างไร”
ท่านตาเป็นคนไม่สุงสิงกับใคร และไม่เคยต้องการทำให้ใครเดือดร้อน เขาเป็นคนเย่อหยิ่งจองหอง
ในตอนวัยรุ่น เขานั่งในตำแหน่งขุนนางระดับสี่ ในเวลานั้น ไม่มีใครในเมืองหลวงบอกว่าท่านตามีอนาคตที่สดใส
แต่ต่อมาไม่รู้ทำไม ขุนนางระดับสี่เหมือนจะสูงที่สุดแล้ว หลายปีผ่านไปก็ยังอยู่ที่เดิม
ทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับบุคลิกของท่านตา
เขาทำงานหนักและไม่เต็มใจที่จะรับหน้าถูไถเอาตัวรอด ไม่มีสหาย ไม่มีใครรับหน้าแทนเขา ถึงได้เป็นขุนนางระดับสี่มาหลายปี
“หรืออาจจะเป็นใต้เท้าฟาง” ถานอวี้ซูนึกถึงใครบางคนและถาม
เมื่อฟางเพ่ยหยาได้ยินก็ส่ายหน้าทันที “จะเป็นเขาได้อย่างไร ข้าค่อนข้างเชื่อว่าเป็นปู่ของข้า”
เนื่องจากเดาไม่ออกว่าเป็นใคร ฟางเพ่ยหยาไม่อยากรบกวนเวลาของถานอวี้ซู หลังจากบอกลาทั้งสองคนแล้ว จึงมองดูรถม้าแล่นออกไปจากจวน
หลังจากเข้ามาในจวน เห็นท่านตากับท่านป้าสะใภ้ยังพูดคุยกันอยู่ในบ้าน นางจึงเดินเข้าไปบอกฮูหยินหลูเรื่องที่คุยกับถานอวี้ซูเมื่อครู่
