บทที่ 1501 ความยากลำบาก
ฮูหยินหลูได้ยินว่าจวิ้นจู่ไม่ได้เป็นคนเชิญท่านหมอหลวงห่าวมาก็ตกใจยิ่งนัก “จวิ้นจู่บอกว่านางไม่ได้เชิญมาหรือ?”
“อืม อวี้ซูนางบอกว่าไม่ใช่นาง” ฟางเพ่ยหยาตอบกลับ
“จะเป็นใครได้ ในเมืองหลวงทุกคนรู้จักสถานะและความรับผิดชอบของหมอหลวงห่าว ไม่มีใครสามารถเชิญเขาได้ยกเว้นฮ่องเต้” ฮูหยินหลูถามด้วยความประหลาดใจ
แต่วันนี้ไม่เพียงแต่ท่านหมอหลวงห่าวเท่านั้นที่มา ยังมาเยี่ยมลูกสาวที่แต่งงานแล้วที่บ้านของขุนนางระดับสี่ด้วย
มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว
“ท่านแม่ ใช่ท่านพ่อหรือ” ซ่งจวินหัวขมวดคิ้วและพูดว่า “บางทีอาจจะเป็นท่านพ่อที่เชิญมา”
ฟางเพ่ยหยามองไปที่ป้าสะใภ้ใหญ่แล้วก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไรออกมา
ฮูหยินหลูส่ายหน้า นางรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ หากแต่ไม่มีคำอธิบายอื่นออกมา “รอท่านพ่อกลับมา ข้าจะถามเขา”
แม้จะไม่รู้ว่าใครเป็นคนเชิญหมอหลวงห่าว แต่เรื่องที่ว่าท่านหมอหลวงห่าวมารักษาคนป่วยที่ตระกูลหลู แสดงให้เห็นว่าฮ่องเต้รักตระกูลหลูมากเพียงใด
“ใช่แล้ว” เนี่ยอวี่ก็นึกบางอย่างขึ้นได้และถาม “เพ่ยหยา หญิงที่คลุมหน้าข้าง ๆ จวิ้นจู่ดูแปลกมาก แม่นางเป็นคนตระกูลไหน”
ทันทีที่พูดจบ ท่านยายและป้าสะใภ้ใหญ่ก็มองมาที่นางอย่างอยากรู้อยากเห็น รอให้นางตอบ
“อ่า” ฟางเพ่ยหยาเห็นพวกนางถามแบบนี้ หัวใจก็เต้นรัว
ก่อนจากไป อวี้ซูจงใจดึงนางและบอกนางว่าอย่าบอกคนในครอบครัวถึงตัวตนที่แท้จริงของพี่สาว
พี่สาวทำให้หมิงตูจวิ้นจู่ขุ่นเคือง ดังนั้นจึงไม่ต้องการสร้างปัญหา และหลังจากวันผ่านวันเกิดของไทเฮา นางก็จะกลับบ้านเกิดเลยทันที
แม้ว่าฟางเพ่ยหยารู้สึกเสียดาย แต่ท่านพี่นั้นสูงส่งและงดงามมาก เป็นหนึ่งในหญิงที่ดีสุดในเมืองหลวง มีความรู้รอบตัว นอกจากสถานะโดยกำเนิดแล้ว นางยังดีมากถึงขนาดที่ไม่มีอะไรจะตำหนิ
ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้ท่านพี่เป็นเสี้ยนจู่ระดับห้า ดังนั้นใครเล่าจะกล้าประเมินนางต่ำไป
ท่านพี่ที่เก่งและงดงามเช่นนี้ เกรงว่าจะหาสามีที่ดีในเมืองหลวงได้ และจะมีอนาคตที่ดีกว่าการกลับไปอยู่บ้านนอกเสียอีก
แต่น่าเสียดายที่ฟางเพ่ยหยาต้องเคารพความต้องการของกู้เสี่ยวหวาน
นางรีบพูดว่า “เป็นญาติห่าง ๆ ของจวิ้นจู่ นางเดินทางมาเมืองหลวงเพื่อเยี่ยมจวิ้นจู่เมื่อไม่กี่วันมานี้”
“เป็นญาติห่าง ๆ ของจวิ้นจู่?” ฮูหยินหลูถามอย่างสงสัยและพยายามนึกถึงคำพูดที่น่าเชื่อถือของฟางเพ่ยหยา
“ท่านยาย เขาเป็นญาติห่าง ๆ ของจวิ้นจู่จริง ๆ” ฟางเพ่ยหยาเห็นท่านยายสงสัย จึงรีบพูดสาบาน “ท่านยาย ป้าสะใภ้ใหญ่ ป้าสะใภ้เล็ก พวกท่านวางใจเถอะ ข้าเพิ่งทำข้อตกลงกับจวิ้นจู่ เรื่องของวันนี้ว่าข้าจะไม่แพร่งพรายออกไป จวิ้นจู่สัญญากับข้าแล้วว่านางจะไม่พูดอะไร”
ฟางเพ่ยหยาจะเล่นตลกกับชีวิตของแม่ตัวเองได้อย่างไร จวิ้นจู่และคนอื่น ๆ จะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ ฮูหยินหลูเชื่อในสิ่งนี้
ฮูหยินหลูไม่เชื่อในสถานะของแม่นางที่สวมผ้าคลุมหน้า แต่นางยังไม่รู้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร ดังนั้นตอนนี้จึงต้องยอมเชื่อคำพูดของฟางเพ่ยหยา
“แม่นางคนนั้นสูงส่ง เป็นสาวงามที่หายากจริง ๆ เกรงว่าจะหาผู้หญิงที่มีลักษณะเช่นนี้ได้ยากในเมืองหลวง” ซ่งจวินหัวถอนหายใจ
ตั้งแต่แต่งงานกับตระกูลฟาง เป็นเรื่องปกติที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงในเมืองหลวง และเคยเห็นผู้หญิงหลายคนในเมืองหลวง แต่กลับไม่เคยเจอนางจริง ๆ ทว่าวันนี้นางผู้นั้นกลับทำให้ผู้คนสะดุดตา หัวใจเปี่ยมไปด้วยความสุข
ไม่รู้ว่าแม่นางคนนี้ได้รับการปลูกฝังในลักษณะที่สูงส่งเช่นนี้ได้อย่างไร
ฟางเพ่ยหยาเห็นซ่งจวินหัวชมพี่สาว ในใจก็รู้สึกมีความสุข
มีคำสรรเสริญอยู่เต็มปาก แต่ทำได้เพียงอดกลั้นและกลืนมันกลับเข้าไป
สำหรับพี่สาวคงพูดอะไรไม่ได้
เห็นฟางเพ่ยหยาไม่พูดอะไร ฮูหยินหลูก็ล้มเลิกที่จะถามและเชื่อว่านางเป็นญาติห่าง ๆ ของจวิ้นจู่
ในรถม้า สีหน้าของถานอวี้ซูฉายแววสงสัย “ท่านพี่ ท่านว่าใครเชิญท่านหมอหลวงมา”
เมื่อมองใบหน้าที่แปลกใจของถานอวี้ซู นางจึงปลดผ้าคลุมใบหน้าออก เผยให้เห็นรอยยิ้มที่อบอุ่น “ใครเชิญมานั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือฮูหยินฟางรอดแล้ว หิวน้ำไหม มาดื่มชากันเถอะ”
พูดจบก็ส่งชาอุ่น ๆ ให้กับถานอวี้ซู
ถานอวี้ซูรู้สึกกระหายน้ำ เมื่อเห็นชาตรงหน้าก็กระดกดื่มจนหมดในอึกเดียว
หากแต่ความกระหายนั้นยังคงไม่หายไป นางยิ้มและพูดว่า “อาอวี้ ขอชาให้ข้าอีกถ้วย”
อาอวี้ยิ้มและส่งถ้วยชาให้คุณหนูของตนเองอีกถ้วย กู้เสี่ยวหวานเห็นนางอารมณ์ดีก็รู้สึกมีความสุข
ในที่สุดสาเหตุของอาการป่วยของท่านแม่ฟางเพ่ยหยาก็หาพบแล้ว และหมอหลวงห่าวก็ยืนยันว่ามันจะหายขาด
ถานอวี้ซูรู้สึกสงสารฟางเพ่ยหยา และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนาง ดังนั้นจึงมีความสุขไปด้วยกับนาง
อย่างไรก็ตาม กู้เสี่ยวหวานคิดถึงความโชคร้ายของฮูหยินฟางซึ่งเกือบจะคร่าชีวิตนาง และอะไรเป็นสาเหตุให้เกิดเหตุการณ์นั้น
ยาในธูปหอมกลิ่นอีหลานเซียงและยาในอาหารเชื่อมโยงกัน แม้ว่าคนที่ทำคือคนที่รู้เรื่องเรื่องยาแล้วเป็นใครล่ะ ถานอวี้ซูก็นึกถึงสถานการณ์นี้เช่นกันและเป็นกังวลเล็กน้อย
“ท่านพี่บอกข้าที ใครทำร้ายฮูหยินฟาง” ถานอวี้ซูถามอย่างสงสัย
กู้เสี่ยวหวานส่ายหัว มีคนจำนวนมากที่ทำสองอย่างนี้ และทุกคนล้วนน่าสงสัย
ธูปหอมกลิ่นอีหลานเซียงเป็นของท่านหมอเฉิง แต่ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นยาที่ท่านหมอเฉิงทำหรือไม่
แต่ว่ามันก็ไม่แน่นอน
ท่านหมอเฉิงใส่ส่วนผสมที่เป็นยาในกลิ่นอีหลานเซียง บางทีอาจไม่มีอะไรผิดปกติ ความผิดคือมีคนรู้ส่วนประกอบของกลิ่นอีหลานเซียง และจงใจเลือกส่วนผสมที่ทั้งสร้างและยับยั้งร่างกายแต่ส่วนผสมยานี้เพียงอย่างเดียวใช้เป็นยาชูกำลังที่ดี
เช่นนั้นไม่สามารถหาเจอได้
การใช้ยาทั้งสองชนิดร่วมกันอาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้
“ท่านพี่คิดว่าครั้งนี้ตระกูลหลูสามารถหาตัวคนร้ายได้หรือไม่”
กู้เสี่ยวหวานยังคงส่ายหัวและพูดอย่างน่าเสียดายว่า “ไม่แน่”
มีหลายคนที่สัมผัสสองอย่างนี้ และใครจะพิสูจน์ได้ว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจ
