บทที่ 1463 เรียกชื่อผิด

ตอนที่ 1,463 เรียกชื่อผิด

มีข่าวดีแจ้งมาจากทางเกาะร้างกลางทะเล

หลินเป่ยเฉินรีบตรงไปที่เกาะร้างโดยทันที

ทั้งที่ยังอยู่อีกห่างไกล แต่เด็กหนุ่มกลับรู้สึกได้ถึงมวลพลังมหาศาลพุ่งออกมาจากทิศทางของเกาะร้างแห่งนั้น

นี่เป็นพลังการต่อสู้ขั้นเซียน

“เกิดอะไรขึ้น? หรือว่ามีผู้บุกรุก?”

หลินเป่ยเฉินคิดด้วยความร้อนใจและรีบเพิ่มความเร็วมากขึ้น

วูบ!

เงาของหนูยักษ์ตัวหนึ่งลอยกระเด็นขึ้นมาในอากาศ

หลินเป่ยเฉินพุ่งเข้าไปรับตัวเอาไว้ได้ทันเวลาพอดี

“จี๊ด…”

เมื่อเจ้าหนูอากวงหันมาเห็นว่าผู้ที่มาถึงเป็นหลินเป่ยเฉิน มันก็ต้องส่งเสียงร้องออกมาด้วยความดีใจ

เพียะ!

หลินเป่ยเฉินตบหัวเจ้าหนูอย่างแรง “เขียนมาซิ… เกิดอะไรขึ้น?”

อดีตราชันย์หนูอสูรหางกุดรีบนำกระดานชนวนออกมาเขียนข้อความอย่างรวดเร็ว ‘พวกเรากำลังคิดหาวิธีเอาชนะอยู่ขอรับ…’

กำลังคิดหาวิธี?

หลินเป่ยเฉินขมวดคิ้วนิ่วหน้า หูได้ยินเสียงดังตุ้บ เกาะร้างสั่นไหวอย่างรุนแรง เสียงร้องโหยหวนดังกังวานในอากาศ ก่อนที่ร่างของเซียวปิงจะลอยขึ้นมาจากเกาะร้างราวกับเป็นกระสอบทรายใบหนึ่ง

หลินเป่ยเฉินยื่นมืออีกข้างไปคว้าตัวเด็กหนุ่มร่างอ้วนเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ

“พี่ใหญ่ ท่านกลับมาแล้ว พวกเราสองคนโดนมันทุบเอาแต่เพียงฝ่ายเดียวเลยขอรับ”

เมื่อเห็นหน้าหลินเป่ยเฉิน เซียวปิงก็รีบฟ้องโดยทันที

เรื่องของเรื่องก็คือเซียวปิงกับอากวงได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่ต่อสู้กับหุ่นเหล็กมฤตยูที่ควบคุมโดยเยว่หงเซียง เพื่อที่นางจะได้เก็บข้อมูลการต่อสู้ต่อไป

“ในที่สุด เสี่ยวเซียงเซียงก็สามารถควบคุมหุ่นตัวนั้นได้แล้วหรือ?”

หลินเป่ยเฉินยิ้มร่าด้วยความดีใจ

เขาโยนอากวงกับเซียวปิงลงไปที่ท้องทะเลด้านล่างอย่างไม่ไยดีและรีบทิ้งตัวลงไปยืนอยู่บนเกาะร้างด้วยความเร็วไว

ขณะนี้ เขากำลังเห็นหุ่นเหล็กหมุนตัวตีลังกาอย่างคล่องแคล่ว

แต่ที่ด้านข้างนั้น เยว่หงเซียงกลับกำลังยืนทำหน้าเครียด

นางชำเลืองมองมาที่หลินเป่ยเฉิน ไม่พูดอะไรสักคำ แล้วสายตาของนางก็หันกลับไปจ้องมองที่หุ่นเหล็กอย่างใช้ความคิดอีกครั้ง

เห็นได้ชัดว่ายังมีปัญหาบางอย่าง

หลินเป่ยเฉินพูดอะไรไม่ออก

เมื่อเยว่หงเซียงปรับตัวอยู่ในโหมดการศึกษาเต็มรูปแบบ นางก็ไม่เหลือความรู้สึกอื่นใดอยู่ในหัวใจอีกแล้ว

จนกระทั่งอากวงกับเซียวปิงว่ายน้ำกลับมาขึ้นฝั่ง เยว่หงเซียงจึงได้สติหันมามองหน้าหลินเป่ยเฉินด้วยความประหลาดใจ “อ้าว พี่เป่ยเฉิน ท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

หลินเป่ยเฉินพูดอะไรไม่ออกแล้วจริง ๆ

หากไม่ใช่ว่าเข้าใจในตัวตนของเยว่หงเซียงอย่างถ่องแท้ เขาคงคิดจริง ๆ ว่าเด็กสาวผู้นี้กำลังเล่นสงครามจิตวิทยากับเขาอยู่

เด็กสาวยื่นส่งบุหรี่มาให้ หลินเป่ยเฉินยิ้มรับและกล่าวว่า “ดูเหมือนการถอดโครงสร้างหุ่นเหล็กจะเป็นไปอย่างราบรื่นดีสินะ”

เยว่หงเซียงเกี่ยวปอยผมไปทัดไว้หลังใบหู สีหน้าเคร่งเครียดแสดงออกถึงความเศร้าเสียใจ ตอบว่า “นี่เป็นเพียงความสามารถขั้นพื้นฐานของหุ่นตัวนี้เท่านั้นเจ้าค่ะ มันอาจจะสามารถต่อสู้ในระยะใกล้ได้ก็จริง แต่ยังไม่สามารถใช้พลังทำลายล้างของมันได้อย่างเต็มอัตรา โดยเฉพาะพลังปราณธาตุทั้งห้าที่ไหลเวียนอยู่ในตัวมันนั้น ยังจำเป็นต้องถอดโครงสร้างกันต่อไป หากเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งจริง ๆ เราก็ยังคงฝากความหวังเอาไว้ที่มันไม่ได้”

“แต่อากวงกับเซียวปิงก็ต้องแพ้ไปแล้วไม่ใช่หรือ?”

หลินเป่ยเฉินถามด้วยความสงสัย

เยว่หงเซียงหันไปมองหน้าเด็กหนุ่มร่างอ้วนกับอดีตราชันย์หนูอสูรหางกุด พลางกล่าวว่า “หุ่นเหล็กตัวนี้เป็นตัวแทนของเทพเจ้า การเอาชนะสองคนนี้ได้ ก็นับเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”

น่องไก่หลุดออกมาจากในปากของเซียวปิงทันที

อากวงก้มหน้างุดด้วยความอับอาย

หลินเป่ยเฉินหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

ก่อนถามว่า “แล้วเจ้ามีวิธีแก้ไขหรือไม่?”

เยว่หงเซียงส่ายศีรษะ “มันเป็นค่ายอาคมที่มีความซับซ้อนมาก หุ่นเหล็กตัวนี้ผูกจิตอยู่กับตัวขององค์ราชันย์แห่งเทพพงไพร ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่สามารถควบคุมมันได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ… เว้นแต่ว่า เราจะหาทางปลดปล่อยจิตของมันให้เป็นอิสระเจ้าค่ะ”

“อย่างนี้นี่เอง”

หลินเป่ยเฉินไม่สงสัยในสิ่งที่เยว่หงเซียงพูดแม้แต่น้อย

เพราะในแผ่นดินตงเต้า ไม่น่าจะมีผู้ใดชำนาญเรื่องการสร้างค่ายอาคมมากไปกว่าเสี่ยวเซียงเซียงอีกแล้ว

หลินเป่ยเฉินหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาจะเป็นประกายระยิบระยับ “ดูเหมือนข้าจะค้นพบวิธีแล้วสิ…”

เยว่หงเซียงก็มีดวงตาเป็นประกายระยิบระยับขึ้นมาเช่นกัน “ไม่ทราบว่าข้าต้องทำอย่างไร?”

“ข้าต้องลองดูก่อน วิธีของข้าอาจไม่ได้ผลก็ได้”

หลินเป่ยเฉินยังไม่อยากออกตัวแรงและรีบเปลี่ยนเรื่องพูดโดยเร็ว “อ้อ จริงด้วยสิ ข้านำของเล่นใหม่มาให้เจ้าอีกแล้ว”

หลังจากนั้น เขาก็นำหุ่นเหล็กมฤตยูตัวที่สองออกมาตั้งไว้ที่ใจกลางเกาะร้าง

เยว่หงเซียงเบิกตาโตด้วยความตื่นเต้น

เห็นได้ชัดว่าการวิจัยหุ่นเหล็กและค่ายอาคมของมัน ถือเป็นของขวัญที่ทำให้นางตื่นเต้นได้ยิ่งกว่าการมอบอัญมณีหรือดอกไม้งามเสียอีก

นางแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะได้เริ่มต้นค้นคว้าวิจัย

หลินเป่ยเฉินนำหุ่นเหล็กมฤตยูตัวที่หนึ่งมาทดสอบด้วยตนเอง

เขามีความคิดบางอย่าง

ความคิดที่เรียบง่าย

แค่ต้องติดตั้งระบบปฏิบัติการให้แก่หุ่นเหล็กตัวนี้เท่านั้น

แล้วจะติดตั้งระบบปฏิบัติการได้อย่างไร?

ก็ใช้ตำแหน่งเทพเจ้าไงล่ะ

หลินเป่ยเฉินอยากจะให้หุ่นเหล็กมฤตยูดูดซับพลังจากลูกแก้วบรรจุตำแหน่งเทพเจ้าที่มีความซื่อสัตย์หนึ่งร้อยคะแนนเต็ม หลังจากนั้น ก็มาดูกันเถอะว่าผลที่เกิดขึ้นจะเป็นอย่างไร

อีกอย่าง ตำแหน่งเทพเจ้าก็ไม่ใช่สิ่งของทั่วไป

ไม่น่าจะเคยมีผู้ใดทดลองบรรจุตำแหน่งเทพเจ้าลงในวัตถุอื่น ๆ มาก่อน

แต่เมื่อพิจารณาดูจากการทำงานของค่ายอาคมที่คล้ายคลึงกับการทำงานของวิชาห้าธาตุหลอมวิญญาณในตัวของหุ่นเหล็กมฤตยู หลินเป่ยเฉินก็คิดว่าตนเองน่าจะมีความหวังอยู่ไม่น้อย

และผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง

เขานำลูกแก้วที่บรรจุตำแหน่งเทพเจ้าออกมาหนึ่งใบและเปลี่ยนถ่ายพลังจากในลูกแก้วนั้นเข้าสู่ค่ายอาคมแกนหลักในตัวหุ่นเหล็กมฤตยู กระบวนการนี้ต้องใช้เวลานานนับครึ่งค่อนวัน… แต่ในที่สุด การเปลี่ยนถ่ายพลังก็สำเร็จลงด้วยดี

การหลอมรวมตำแหน่งเทพเจ้ากับค่ายอาคมที่เป็นแกนหลักของหุ่นเหล็กมฤตยูมีความสมบูรณ์แบบเสียจนหลินเป่ยเฉินอดประหลาดใจไม่ได้

ทันทีที่การหลอมรวมพลังเสร็จสมบูรณ์ ดวงตาของหุ่นเหล็กก็มีเปลวไฟพวยพุ่ง

หลินเป่ยเฉินรู้สึกได้ถึงพลังปราณธาตุไฟในร่างกายตนเองที่กำลังเคลื่อนไหว

มันเป็นพลังที่เชื่อมต่อกับพลังปราณธาตุไฟในตัวหุ่นเหล็กตัวนี้

ยิ่งเวลาผ่านไปนานมากเท่าไหร่ ความรู้สึกของการเชื่อมต่อพลังก็ยิ่งหนาแน่นมากเท่านั้น

“ย่อเข่าลง”

“ยกมือขึ้น”

“สะบัดแขน”

“นอนลง”

“สะบัดก้น…”

หลินเป่ยเฉินพยายามออกคำสั่งที่เรียบง่าย

หุ่นเหล็กมฤตยูสามารถทำตามคำสั่งของเขาได้อย่างแม่นยำ

“เปิดใช้งานพลังปราณธาตุ…”

“เปลี่ยนพลังปราณธาตุ…”

“พลังปราณธาตุไฟ…”

“พลังปราณธาตุน้ำ”

หุ่นเหล็กมฤตยูสามารถสลับสับเปลี่ยนพลังปราณธาตุของตนเองได้ตามคำสั่งของหลินเป่ยเฉินถูกต้องทุกประการ

“เจ้าเห็นก้อนหินที่ตั้งอยู่ตรงนั้นหรือไม่? เดินไปยกมันขึ้นมา แล้วโยนทิ้งไปในทะเลห่างออกไปสิบลี้…”

หลินเป่ยเฉินทดลองออกคำสั่งที่มีความซับซ้อนมากขึ้น

วูบ!

หุ่นเหล็กเคลื่อนไหวเป็นลำแสง

มันพุ่งไปทำตามคำสั่งโดยไม่รีรอ

“จงขยายขนาดใหญ่ขึ้น ขยายใหญ่มากกว่านี้อีก ใหญ่มากกว่านี้อีก…”

หุ่นเหล็กมฤตยูขยายร่างของตนเองขึ้นตามคำสั่งของหลินเป่ยเฉิน จนกระทั่ง มันมีร่างกายใหญ่โตไม่ต่างจากภูเขาลูกหนึ่งที่มีความสูงเสียดฟ้าและปลดปล่อยพลังกดดันออกมาอย่างหนักหน่วงรุนแรง

เรียบร้อย

หลินเป่ยเฉินปรบมือด้วยความดีใจ

หลังจากนั้น เขาก็ทดสอบอะไรบางอย่าง เพื่อพิสูจน์ว่าหุ่นเหล็กตัวนี้มีตำแหน่งเทพเจ้าที่ซื่อสัตย์ต่อเขาติดตั้งอยู่เรียบร้อยแล้วจริง ๆ

นี่คือการลงระบบปฏิบัติการให้แก่หุ่นเหล็กมฤตยู

เพียงเท่านี้ก็สามารถใช้งานในการต่อสู้ระดับสูงได้แล้ว

“เอาล่ะ ย่อร่างลงมาขนาดเท่าเดิมซะ”

เมื่อได้ยินคำสั่งของหลินเป่ยเฉิน หุ่นเหล็กยักษ์ก็ย่อร่างของตนเองจนมีขนาดเท่ากับคนทั่วไปอีกครั้ง

“ข้าจะตั้งชื่อให้กับเจ้า”

หลินเป่ยเฉินยกมือทำท่าดันแว่นด้วยความเคยชิน “นับจากนี้ไป เจ้าจะมีชื่อว่าหุ่นยนต์หมายเลขหนึ่ง”

หุ่นเหล็กมฤตยูให้การตอบสนองเป็นอย่างดี ดวงตาของมันมีเปลวไฟพุ่งออกมาหลายครั้ง ก่อนที่อักขระอาคมบนร่างกายจะเรืองแสงขึ้นมาเสมือนมีไฟฟ้าวิ่งผ่าน หลังจากนั้น ทุกอย่างก็ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ กระบวนการตั้งชื่อเสร็จสิ้นลงอย่างง่ายดาย

“นับจากนี้ไป เจ้าจะเป็นองครักษ์ส่วนตัวของเสี่ยวเซียงเซียง กลับไปทำหน้าที่ของเจ้าซะ เจ้าหุ่นยนต์”

หลินเป่ยเฉินออกคำสั่งเป็นการปิดท้าย

แต่หุ่นเหล็กกลับนิ่งเฉย

อ้าว?

“เจ้าหุ่นยนต์?”

“เจ้าหุ่นยนต์ ย่อเขาลง!”

“เจ้าหุ่นยนต์ นั่งลง!”

“ขยายร่างหน่อยสิ เจ้าหุ่นยนต์!”

หลินเป่ยเฉินพยายามออกคำสั่งหลายครั้ง แต่หุ่นเหล็กมฤตยูกลับไม่ตอบสนองอีกแล้ว

เด็กหนุ่มยืนงงอยู่ตรงนั้น แต่แล้วก็นึกอะไรได้บางอย่าง จึงกล่าวว่า “เจ้าหุ่นยนต์หมายเลขหนึ่ง ย่อเข่าลง”

ทันใดนั้น หุ่นเหล็กมฤตยูก็กลับมาทำตามคำสั่งอีกครั้ง

นี่มันอะไรกันเนี่ย?

หลินเป่ยเฉินเบิกตาโตด้วยความมึนงง

เรียกชื่อผิด?

ต้องเรียกชื่อเต็มยศทุกครั้งเลยอย่างนั้นหรือ?

หลินเป่ยเฉินอยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา

สงสัยผู้คนทั่วแผ่นดินตงเต้าคงจะได้รู้จักกับคำว่าหุ่นยนต์ก็คราวนี้เองล่ะกระมัง