บทที่ 1477 กำราบด้วยความหนักหน่วง

ตอนที่ 1,477 กำราบด้วยความหนักหน่วง

ลำแสงสว่างเจิดจ้า

แสงสีเงินพุ่งออกมาจากหลุมดำ

เงาร่างหลายสายปรากฏตัวออกมาจากแสงสีเงินนั้นและยืนอยู่บนแท่นบูชาเก้าชั้น

ดวงตาของเว่ยหมิงเฉินเป็นประกายวาวโรจน์ด้วยความดีใจ

ในที่สุด เขาก็ทำสำเร็จแล้ว

เว่ยหมิงเฉินรีบเดินเข้าไปหาเงาร่างเหล่านั้นทันที

…

วังหลวง

ตำหนักชั้นใน

แสงกระบี่สาดประกายวูบวาบ

พลังทำลายล้างประจำตำแหน่งใต้เท้าฉางเมื่อมาอยู่ในอาณาเขตอาคมกักบริเวณก็ลดทอนอนุภาพการโจมตีลงอย่างเห็นได้ชัด

ทุกสิ่งทุกอย่างในค่ายอาคมกักบริเวณนี้ถูกแปรเปลี่ยนเป็นลำแสงกระบี่พุ่งเข้าหากันด้วยความดุเดือด…

ร่างของเด็กหนุ่มและเด็กสาวเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็วจนตาเปล่าแทบมองไม่เห็น ลำแสงกระบี่พุ่งวาบในอากาศ บางครั้งก็จะได้ยินเสียงกระบี่ปะทะกันดังขึ้นมา

ทันใดนั้น เงาร่างทั้งสองคล้ายกับเคลื่อนไหวเป็นหนึ่งเดียว

ปรากฏว่าพวกเขากำลังโจมตีออกมาด้วยกระบวนท่าเดียวกัน

การต่อสู้ดำเนินต่อไปด้วยความหนักหน่วงรุนแรง

“กระบวนท่ากระบี่ที่แปด”

“กระบวนท่ากระบี่ที่แปด”

หลินเป่ยเฉินกับไป๋ชินอวิ๋นระเบิดเสียงคำรามออกมาพร้อมกัน ในมือตวัดกระบี่ฟาดฟันด้วยความดุดัน

ลำแสงกระบี่แผ่ปกคลุมรอบบริเวณ

มวลอากาศปั่นป่วน พลังศักดิ์สิทธิ์ระเบิดตัวราวกับดอกไม้ไฟสว่างไสวในฟากฟ้า…

สามสิบลมหายใจให้หลัง ทั้งสองคนก็รั้งกระบี่กลับคืน

ไม่มีฝ่ายใดเป็นผู้ชนะหรือผู้แพ้

“ช่างบังเอิญเสียจริงที่ข้าใช้วิชากระบี่ชนิดเดียวกับเจ้า”

ไป๋ชินอวิ๋นลดกระบี่ลงและหัวเราะในลำคอ ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเหยียดหยาม “วิชากระบี่สิบเจ็ดคาบสมุทร ข้าสามารถเรียนได้แค่สิบสี่กระบวนท่าแรกเท่านั้น หลินเป่ยเฉิน ไม่ทราบว่าเจ้าสามารถใช้ได้กี่กระบวนท่าแล้ว?”

“วิชากระบี่สิบเจ็ดคาบสมุทรเปรียบดั่งมหาสมุทรน้ำลึกไม่มีที่สิ้นสุด เสี่ยวไป๋ เจ้าอายุยังน้อยฝึกได้ถึงขั้นนี้ก็นับว่าไม่ธรรมดา แต่เจ้ายังไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง เมื่อเจ้าหมกมุ่นในวิชานี้มากเกินไป มันจะทำให้เจ้าเข้าสู่ด้านมืด มันจะเปลี่ยนตัวตนของเจ้าไปตลอดกาล เพราะฉะนั้น จงฟังคำแนะนำของข้าให้ดี เลิกฝึกวิชานี้ซะ เจ้ารับมันไม่ไหวหรอก เดี๋ยวข้าจะรับทุกอย่างแทนเจ้าเอง”

หลินเป่ยเฉินพยายามเกลี้ยกล่อมด้วยความจริงใจ

ไป๋ชินอวิ๋นขมวดคิ้วด้วยความมึนงงสงสัย

นางไม่พูดอะไรออกมา

แต่ไป๋ชินอวิ๋นรู้จักหลินเป่ยเฉินมานานแล้ว ย่อมรู้ดีว่าบางครั้งเขาก็มักจะพูดวาจาที่เหลวไหลออกมาอย่างไม่มีเหตุผลเมื่ออาการทางสมองกำเริบ

“หลินเป่ยเฉิน นี่คือเรื่องราวที่เจ้ารับมือไม่ไหวหรอก ปล่อยให้ข้าจัดการทุกอย่างแทนเถอะ… วันนี้ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไรออกมา เจ้าก็ต้องอยู่ที่นี่ แต่ในเมื่อเจ้าปฏิเสธ ข้าก็ต้องสั่งสอนเจ้าสักหน่อย…”

ไป๋ชินอวิ๋นลงมือโจมตีอีกครั้ง

หลินเป่ยเฉินก้าวออกมาข้างหน้าและยกกระบี่ขึ้นมาอีกหน

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าไป๋ชินอวิ๋นจะสามารถใช้วิชากระบี่สิบเจ็ดคาบสมุทรได้อย่างชำนาญถึงขนาดนี้

คัมภีร์กระบี่สิบเจ็ดคาบสมุทรเคยเป็นสมบัติของท่านมหาเทพ

แต่แล้วไงล่ะ?

หลินเป่ยเฉินมั่นใจว่าตนเองยังเป็นผู้ควบคุมสถานการณ์อยู่ดี

ไป๋ชินอวิ๋นโคจรพลังศักดิ์สิทธิ์ใส่ลงไปในกระบี่ทองคำของตนเอง

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

ประกายไฟสาดกระจาย

กระบี่ศักดิ์สิทธิ์ในมือไป๋ชินอวิ๋นพลันแตกสลายกลายเป็นเศษเหล็ก

การต่อสู้หยุดชะงักลง

“พอได้แล้ว อย่าสร้างปัญหาอีกเลย”

หลินเป่ยเฉินชี้กระบี่ของตนเองลงบนพื้น เป่าเส้นผมที่ปรกหน้าผากให้ลอยกลับขึ้นไปและกล่าวว่า “ที่ข้าไม่สังหารเจ้าก็เพราะยังเมตตาเจ้าอยู่ ข้าเพียงอยากจะสั่งสอนเจ้าเท่านั้น”

ไป๋ชินอวิ๋นโยนด้ามจับกระบี่ในมือทิ้งไปทันที

“เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย หลินเป่ยเฉินผู้ครองตำแหน่งเซียนกระบี่ประจำเมืองไป๋หยุนมีทักษะกระบี่เป็นเลิศ แม้แต่ข้าที่ชำนาญการใช้วิชากระบี่สิบเจ็ดคาบสมุทรได้ถึงสิบสี่กระบวนท่าก็ยังไม่ใช่คู่ต่อกรของเจ้า”

ผมสีแดงยาวสลวยปลิวไสวในอากาศ

ปลายผมของนางมีลำแสงสีทองเรืองรองออกมา และเพียงพริบตาเดียวเท่านั้น เส้นผมทั้งศีรษะของไป๋ชินอวิ๋นก็กลายเป็นสีทองคำบริสุทธิ์

ตามมาด้วยใบหน้าของนาง

และเพียงไม่กี่ลมหายใจเท่านั้น ไป๋ชินอวิ๋นก็แปลงร่างเป็น ‘มนุษย์ทองคำ’ โดยสมบูรณ์

หลินเป่ยเฉินหยุดชะงักด้วยความตกใจ

นี่มันวิชาอะไรกันเนี่ย? ทำไมเขาถึงไม่เคยพบเจอมาก่อน?

ทันใดนั้น เด็กหนุ่มรู้สึกว่าพลังที่แผ่ออกมาจากตัวไป๋ชินอวิ๋นผิดปกติไปจากเดิม เพราะนางไม่เหมือนเป็นมนุษย์ผู้หนึ่งอีกแล้ว แต่นางดูคล้ายกับเป็นรูปปั้นทองคำขนาดใหญ่ที่สามารถเคลื่อนไหวได้ตัวหนึ่งต่างหาก

และพลังกดดันที่คุกคามหลินเป่ยเฉินก็เพิ่มมากกว่าเดิม

“หลินเป่ยเฉิน นี่คือกระบวนท่าแรกในวิชาอสูรกนกกายา ต้องขอรับคำแนะนำจากเจ้าสักหน่อยแล้ว”

ไป๋ชินอวิ๋นเลิกคิ้วขึ้นสูง ดวงตาคู่งามเป็นประกายดุดัน ร่างกายพุ่งออกมาข้างหน้าก่อนจะหายวับไปในพริบตา

หัวใจของหลินเป่ยเฉินกระตุกวูบ

เขาเกิดสังหรณ์อัปมงคลว่าตนเองกำลังตกอยู่ในอันตราย กระบี่เงินในมือจึงยกขึ้นปัดป้องตามสัญชาตญาณ

เปรี้ยง!

แรงกระแทกมหาศาลจู่โจมเข้ามา

กำปั้นทองคำกระแทกเข้าใส่กระบี่ของเขาอย่างแรง

หลินเป่ยเฉินลอยกระเด็นไปข้างหลังอย่างไม่อาจควบคุมตนเองได้

นับเป็นการโจมตีที่รุนแรงเหลือเกิน

หลินเป่ยเฉินอดตกตะลึงไม่ได้

แต่ไป๋ชินอวิ๋นยังคงตามติดมาเป็นเงาตามตัว แม้จะมีม่านพลังเปลวไฟคุ้มครองร่างกาย แต่กำปั้นของนางก็ยังกระหน่ำซ้ำลงมาบนหน้าอกของหลินเป่ยเฉินได้อย่างไร้อุปสรรค

ไป๋ชินอวิ๋นปล่อยหมัดใส่หน้าอกหลินเป่ยเฉินนับครั้งไม่ถ้วน

หลินเป่ยเฉินเปิดการใช้งานแอป NetEase Cloud Music โดยไม่รู้ตัว

‘โอ้ ที่รัก ได้โปรดฟังฉันก่อน…’

เสียงบทเพลงที่คุ้นหูดังขึ้น

พลังในร่างกายเพิ่มพูน

หลินเป่ยเฉินกลายเป็นผู้ที่มีพลังแข็งแกร่งมากกว่าเดิม

ไม่ว่าจะเป็นสายตา ปฏิกิริยาตอบรับ หรือความเร็วในการเคลื่อนไหว ทุกอย่างต่างก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า จนเขาสามารถรับมือการโจมตีจากไป๋ชินอวิ๋นได้อย่างไม่มีปัญหา

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

กำปั้นทองคำปะทะเข้ากับกระบี่เงินนับครั้งไม่ถ้วน

“เสี่ยวไป๋ หากเจ้ายังทำเช่นนี้อีก ข้าคงต้องแทงเจ้าแล้วนะ”

หลินเป่ยเฉินรู้ดีว่าตนเองไม่สามารถถ่วงเวลาได้นานมากไปกว่านี้ มิฉะนั้นแล้ว อย่าว่าแต่ความปลอดภัยของเขาเลยที่น่าเป็นห่วง แม้แต่ความปลอดภัยของทุกคนที่อยู่ในนครหลวงก็จะน่าเป็นห่วงด้วยเช่นกัน

“เก่งจริงเจ้าก็ลองดู”

ไป๋ชินอวิ๋นเปลี่ยนร่างเป็นลำแสงทองคำพุ่งเข้ามาต่อยหมัดอีกครั้ง

การเคลื่อนไหวของนางในขณะนี้พึ่งพาแต่พละกำลังทางร่างกายเท่านั้น อย่าว่าแต่พลังหมัดของนางเพียงอย่างเดียว ก็สามารถถล่มภูเขาทั้งลูกได้อย่างไม่มีปัญหา

ในสายตาของหลินเป่ยเฉิน นางได้กลายเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งคนหนึ่งของเขาไปเรียบร้อยแล้ว

วูบ!

กระบี่เงินแทงออกไป

คลื่นกระบี่พุ่งทะยานในอากาศ

ลำแสงกระบี่สายนี้จี้ใส่หัวไหล่ของไป๋ชินอวิ๋น

แต่ทว่า…

เคร้ง!

คมกระบี่แทงทะลุเสื้อผ้า แต่กลับไม่มีโลหิตไหลซึมออกมา ได้ยินเสียงคล้ายกับโลหะปะทะกันดังขึ้น แล้วกระบี่ที่เสียบแทงเทพเจ้ามานับจำนวนไม่ถ้วน ก็ต้องพบกับแรงดีดสะท้อนอันรุนแรง

หลินเป่ยเฉินสะดุ้งเฮือก

ผิวแข็งขนาดนี้เลยหรือ?

กระบี่เงินในมือเขาคือสิ่งที่สามารถแทงทะลุได้ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง เหตุไฉนถึงแทงไป๋ชินอวิ๋นไม่เข้า?

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

จังหวะที่หลินเป่ยเฉินกำลังมึนงงอยู่นั้นเอง ไป๋ชินอวิ๋นก็กระแทกหมัดใส่หน้าอกหลินเป่ยเฉินติด ๆ กันอีกสามครั้ง

“ฟู่!”

ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาจุกหน้าอก โลหิตพุ่งออกมาจากปากของหลินเป่ยเฉิน ตัวคนลอยกระเด็นไปกระแทกกับพื้นหิน

“จบสิ้นกันแต่เพียงเท่านี้ละนะ”

เงาร่างสีขาวเคลื่อนไหวตามติดเข้ามาในระยะประชิด

ดวงตาของนางทอประกายดุร้าย ปลดปล่อยลำแสงกระบี่ใส่ร่างกายช่วงล่างของหลินเป่ยเฉิน โดยที่มีเจตนาจะตัดขาของเขาทิ้งไป

“เดี๋ยวก่อนสิเฮ้ย”

หลินเป่ยเฉินคำรามด้วยความโกรธแค้น “เจ้าชักจะเล่นแรงเกินไปแล้วนะ”

เด็กหนุ่มสามารถม้วนตัวตีลังกาหลบหลีกการโจมตีได้อย่างเฉียดฉิว

กระบี่เงินในมือเขาถูกแทนที่ด้วยปืนกลมือกระบอกเขื่อง

ปัง! ปัง! ปัง!

เกิดเสียงแปลกประหลาดดังขึ้น

แล้วลำแสงสีน้ำเงินก็พุ่งเข้าใส่ไป๋ชินอวิ๋นเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

สะเก็ดไฟสีทองคำกระจายออกมาจากร่างของไป๋ชินอวิ๋น มวลอากาศเบื้องหน้าเด็กสาวเกิดเป็นรอยบุ๋มที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ลักษณะของรอยบุ๋มนี้ไม่ต่างจากรอยบุ๋มของผิวน้ำในทะเลสาบที่เงียบสงบยามมีเม็ดฝนโปรยปรายลงมา

อาวุธทุกชนิดที่เขาพกพาติดตัวอยู่ในขณะนี้ เป็นหลินเป่ยเฉินซื้อหามาจากแอปเถาเป่า ปืนทุกกระบอกเป็นรุ่นใหม่ล่าสุด โดยเฉพาะปืนกลมือที่เขากำลังใช้งาน กระสุนที่หลอมรวมมาจากพลังศักดิ์สิทธิ์รัวยิงใส่ร่างกายของไป๋ชินอวิ๋นอย่างหูดับตับไหม้ แต่ถึงกระนั้น อานุภาพของคมกระสุนเหล่านี้กลับไม่ระคายผิวนางแม้แต่น้อย…

หลินเป่ยเฉินยังคงรัวยิงอย่างต่อเนื่อง

เขาทราบดีว่าตนเองจะสงสารไป๋ชินอวิ๋นไม่ได้อีกต่อไป

เขาจำเป็นต้องจัดการนางให้ได้โดยเร็วที่สุด!