ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย – บทที่ 1509 หารือที่จวนท่านอ๋อง

บทที่ 1509 หารือที่จวนท่านอ๋อง

เมื่อฉางกุ้ยได้ยินสิ่งนี้ เขาก็พูดด้วยความอยากรู้อยากเห็น “โอ้ นางคือนางบำเรอของนายท่านฟางหรือ ผู้ที่ให้กำเนิดลูกสองคนแก่เขามีลักษณะเช่นนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่นายท่านฟางจะเอ็นดูนาง”

คุณชายเลี่ยวมองไปที่ฉางกุ้ยและฟังสิ่งที่เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “มันเป็นแค่ข่าวลือเท่านั้น นอกจากนี้เจ้าเห็นกับตาแล้วหรือว่านายท่านฟางปฏิบัติต่ออนุภรรยาคนนี้ราวกับอัญมณีที่ล้ำค่า”

“ท่านลุงเลี่ยว ท่านไม่รู้หรอกว่าตอนที่ข้าไปส่งของที่บ้านตระกูลฟาง คนใช้เหล่านั้นเรียกนางว่าฮูหยิน แต่นางเป็นเพียงนางบำเรอ ข้าเห็นว่าผู้ชายคนนี้มีความเคารพและประจบสอพลอมากเพียงใด นางต้องเป็นที่โปรดปรานอย่างมากในบ้านตระกูลฟาง”

ฉางกุ้ยพูดออกมา

คุณชายเลี่ยวหัวเราะเบา ๆ และพูดถึงประเด็นเดียวกัน “แล้วทำไมวันนี้นางถึงมาที่ร้านขายผ้าจิ่นซิ่วคนเดียวโดยไม่มีสาวใช้หรือรถม้าล่ะ”

เมื่อครู่ที่หลิวซื่อมาซื้อของ คุณชายเลี่ยวสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนถึงความตื่นตระหนกในดวงตาของนาง ถ้าเขารักนางมาก ทำไมถึงไม่มีแม้แต่รถม้าให้นางนั่งล่ะ

ดูเหมือนว่าข่าวลือจะไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น นายท่านฟางอาจไม่ได้รักนางบำเรอคนนี้มากเท่ากับข่าวลือที่ว่า

ฉางกุ้ยเกาศีรษะ คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว ทำไมกัน? คนรับใช้คนนั้นยังประหลาดใจมากเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นและพูดว่าทำไมฮูหยินถึงมาคนเดียว”

มีข่าวลือในเมืองหลวงว่าฮูหยินฟางกำลังจะตาย และได้ยินมาว่าฮูหยินฟางยังคงพักฟื้นอยู่ในบ้านของตระกูลหลู และนางไม่ได้กลับไปที่บ้านตระกูลฟาง

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ คุณชายเลี่ยวก็สงสัยว่า ในครั้งนี้จะมีการเปลี่ยนแปลงแบบไหนเกิดขึ้นกับตระกูลฟาง

เป็นไปได้ไหมว่า ฟางเจิ้งสิงต้องการให้หลิวซื่อกลายเป็นฮูหยินของตระกูลฟาง?

เป็นเพียงผู้หญิงที่มีเสน่ห์ หากไม่มีภูมิหลัง ไม่มีพรสวรรค์ ไม่มีความรู้ ผู้หญิงเช่นนี้จะสามารถรักษาตำแหน่งฮูหยินได้หรือ?

อาชีพของนายท่านฟางเต็มไปด้วยความผันผวน และตอนนี้เขาเป็นขุนนางระดับสูง ตราบใดที่เขาก้าวขึ้นไปอีกขั้น เขาจะควบคุมตำแหน่งเสนาบดีซ้ายขวา เขาจะยอมหยุดนิ่งหรือ?

ยังมีอีกหลายคนในเมืองหลวงที่สามารถแข่งขันกับฟางเจิ้งสิงเพื่อช่วงชิงตำแหน่งเสนาบดี พวกเขาทั้งหมดมีภูมิหลังทางครอบครัวที่ดี ทว่าฟางเจิ้งสิงไม่มีภูมิหลังทางครอบครัว เขาจะสามารถแข่งขันกับคนพวกนั้นได้อย่างไร?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ คุณชายเลี่ยวก็ก้มลงมองสมุดบัญชีในมือ หน้าแรกยังคำนวณได้ไม่ชัดเจน แต่เขาก็เริ่มสนใจเรื่องของคนอื่น

อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น

กิจการก็คือกิจการ และขุนนางก็คือขุนนาง

พวกเขาเป็นพ่อค้า ตราบใดที่พวกเขาไม่รุกรานขุนนางเหล่านี้ ไม่ว่าพวกเขาจะก้าวหน้าหรือตกต่ำอย่างไร นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาต้องกังวล และพวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

เขาหยิบพู่กันขึ้นมา ลืมเรื่องยุ่งเหยิงของคนอื่นไปให้หมดแล้วจดจ่ออยู่กับการคำนวณบัญชี

ในไม่ช้า ฟางเจิ้งสิงก็มาถึงจวนหมิงอ๋อง เขาลงจากรถม้าและกำลังจะเดินเข้าไป เมื่อคนขับรถม้าเห็นจึงพูดขึ้นทันทีว่า “นายท่าน ข้าต้องกลับไปรับฮูหยินหรือไม่ อยู่บนถนนตามลำพังแบบนั้น ไม่ปลอดภัยแน่นอน”

เมื่อฟางเจิ้งสิงได้ยินคนรับใช้พูดว่าฮูหยิน เขาคิดว่ากำลังพูดถึงหลูเหวินซิน แต่เขาไม่รู้ว่ากำลังพูดถึงหลิวเนี่ยนโหรว จนกระทั่งเขาได้ยินครึ่งหลังของประโยค

ใบหน้าของเขามืดลงทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาเพียงแค่เหลือบมองคนขับอย่างเย็นชา

คนขับรถม้าแสร้งทำเป็นฉลาดและคิดว่าฟางเจิ้งสิงจะชมเขา แต่อีกฝ่ายกลับมองตัวเองอย่างเย็นชา ทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ขาทรุดลงด้วยความตกใจและรีบคุกเข่าลง “นายท่าน!”

ฟางเจิ้งสิงมองคนขับรถม้าด้วยท่าทางถือตัว นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา เพียงแค่สะบัดเสื้อคลุมของเขา ก่อนจะหันหลังและจากไป

คนขับรถม้ากลัวจนเหงื่อไหลออกมา เขาคุกเข่าลงบนพื้นราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูและไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองฟางเจิ้งสิง แต่ถึงอย่างนั้นก็สัมผัสได้ถึงความกดดันที่รุนแรงและความไม่พอใจของเจ้านาย

เมื่อเสียงหายไป คนขับรถม้าก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ ในที่สุดเขาก็ไม่เห็นฟางเจิ้งสิง ดังนั้นจึงตบหน้าอกของตัวเองด้วยความโล่งใจ ก่อนจะยืนขึ้นและขับรถม้าออกไป ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่สามารถเข้าใจได้

เมื่อตอนรุ่งเช้า เจ้านายก็ยังประคองฮูหยินด้วยความเสน่หาเช่นเดิม

แต่เหตุใดเมื่อออกมาจากตระกูลหลู นายท่านจึงมีสีหน้าเปลี่ยนไป

คนขับรถม้าบ่นอย่างเศร้า ๆ และตบตัวเอง “เจ้า… เจ้า… พูดมากเสียจริง”

ทว่าก็ยังรู้สึกแปลกประหลาดในใจ เกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้กัน?

ฟางเจิ้งสิงเดินผ่านลานบ้านและศาลาอันหรูหราภายใต้การนำของข้ารับใช้ แม้แต่ฟางเจิ้งสิงผู้เคยมาที่จวนหมิงอ๋องหลายครั้งแล้วก็ยังรู้สึกชื่นชมเมื่อเห็นความหรูหราเช่นนี้

ในใจก็นึกอิจฉาอยู่มาก

ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงห้องทำงานของหมิงอ๋อง นี่เป็นสถานที่สำหรับทั้งสองเพื่อพูดคุยเรื่องต่าง ๆ โดยปกติแล้วมีเพียงพวกเขาสองคนในห้องและองครักษ์ที่ไว้ใจได้ของหมิงอ๋องที่จะเฝ้ารออยู่ที่ประตูเพื่อป้องกันไม่ให้บุคคลที่สามเข้ามาใกล้

ฟางเจิ้งสิงมาที่ประตู จัดแจงท่าทางของเขาแล้วเดินเข้าไป เมื่อมาถึงโต๊ะที่คุ้นเคยและคุกเข่าลง “ข้าน้อยฟางเจิ้งสิงขอเข้าพบท่านอ๋อง”

ซูห้าววางพู่กันขนหมาป่าในมือของเขาแล้วโบกมือ “ใต้เท้าฟาง ท่านมาดูสิ ภาพวาดของข้างดงามจริง ๆ”

ฟางเจิ้งสิงรีบลุกขึ้น ก้าวเท้าอย่างรวดเร็วและมาที่ด้านข้างของซูห้าว บนโต๊ะมีภาพการชนไก่ที่เขาเพิ่งวาดเสร็จ

ในภาพวาดมีไก่ตัวสูงและทรงพลังที่มีหงอนสีแดงเลือดนกยืนอยู่อย่างภาคภูมิด้วยความเย่อหยิ่งหลังชัยชนะ

ถัดจากไก่ตัวสูงก็มีไก่ตัวเล็กกว่าที่โซเซจนเกือบล้มลง

ไก่ตัวเล็กไม่ใหญ่นัก มันเตี้ยกว่าไก่ตัวใหญ่ครึ่งหนึ่ง และตอนนี้มันยืนยอมรับความพ่ายแพ้ ขนของมันยุ่งเหยิงและขนบางส่วนถูกจิกจนหลุดลอย เห็นได้ชัดว่าพวกมันเพิ่งต่อสู้กันอย่างดุเดือดและถูกไก่ตัวสูงจิกไม่น้อย

ด้วยสายตาที่เหม่อลอย ไก่ตัวเล็กที่พ่ายแพ้และไก่ตัวใหญ่ที่ได้รับชัยชนะ ฟางเจิ้งสิงสามารถมองเห็นความหมายของภาพวาดนี้ได้อย่างรวดเร็ว

ด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอบนใบหน้าของฟางเจิ้งสิง เขายกมือขึ้นเพื่อชมเชย “ท่านอ๋องวาดเก่งจริง ๆ ภาพการชนไก่เช่นนี้เป็นที่น่าชื่นชม”

หลังจากล้างมือ ซูห้าวเดินมาที่โต๊ะข้าง ๆ เขา ดื่มชาปี้หลัวชุนและพูดด้วยรอยยิ้ม “มันก็แค่ไก่ตัวเล็กที่พยายามเอาชนะไก่ตัวใหญ่ มันเกินกำลังของมันเกินไป”