บทที่ 588 เรื่องราวการตั้งชื่อของเผยน้อย!
เผยน้อยเป็นเด็กที่กินแล้วไม่ชอบโวยวาย
คนในหมู่บ้านต่างเขย่งเท้ามองดูอยู่นอกหน้าต่าง เจ้าก้อนเกี๊ยวน้อย ๆ ที่อยู่ในห่อผ้า ไม่ต้องพูดถึงว่าน่ารักขนาดไหน
เพื่อมอบของขวัญให้เด็กน้อย คนในหมู่บ้านจึงได้ไปสั่งทำกำไลข้อมือที่ร้านเครื่องเงินเครื่องทองในตำบลฉาซู่ให้ตั้งนานแล้ว แม้ว่าครอบครัวเผยยวนจะไม่ขาดสิ่งเหล่านี้ แต่นี่ก็ถือเป็นน้ำใจของลุง ๆ ป้า ๆ
ฟางจวิ่นเหมยเป็นคนใจกว้างที่สุด จึงสั่งทำหมูทองคำตัวใหญ่ให้หนึ่งตัว แขวนบนคอของเด็กน้อย เมื่อแสงแดดส่องสะท้อน เผยน้อยก็แสบตาจนต้องหลับตาลง
ปากเล็กจึงเบะออกจะร้องไห้อีกแล้ว!
“โอ๋ ๆ ไม่ร้อง ๆ!”
“เด็กดี~”
คนทั้งหมู่บ้านจึงเอ่ยปลอบอย่างมีความสุข เผยน้อยยังนอนอยู่ในห่อผ้า อาฝูก็จะให้เด็กน้อยขี่ม้าไม้แล้ว
ทำให้จี้จือฮวนที่พักฟื้นอยู่หัวเราะจนท้องแข็งไปหมดแล้ว
ของขวัญในลานบ้านเล็ก ๆ มีมาไม่ขาดสาย คนในเมืองหลวงที่ได้ยินข่าวต่างก็แห่มาเยี่ยมเยียนกันหมด แม้แต่อู๋ซิ่วก็ยังลางานมา วันนี้จึงไม่ได้เฝ้าประตูเมือง เพื่อมาดูท่านหญิงน้อยของครอบครัวเผยโดยเฉพาะ
หวงไท่ซุนต่อแถวรอถึงสองชั่วยาม ในที่สุดก็ชิงสิทธิ์ในการดูแลน้องสาวจากท่านป้าคืนมาได้
ในฐานะเด็กที่โตที่สุดในหมู่บ้านตระกูลเฉิน อาฉือดีใจอย่างมากที่มีน้องสาวหน้าตาน่ารัก จะไม่อยากเอาไปอวดได้อย่างไรกัน
“ม้านั่ง!”
อาฝูที่เป็นคนรับใช้รีบยกม้านั่งตัวหนึ่งมาให้ทันที
“โต๊ะ!”
เชลยอ้วนอย่างองค์ชายสิบก็ยกโต๊ะตัวหนึ่งมาให้ทันที
อาฉือนั่งลง บรรดาเด็ก ๆ ต่างก็มองไปที่เด็กน้อยที่กำลังนอนหลับสนิท
“เด็กน้อยของเราน่ารักจริง ๆ”
“แมลงมาจากไหน! รีบไล่ไปเร็วเข้า!”
“เด็กน้อย ๆ เจ้าหิวหรือไม่?”
ปากของเด็กน้อยเหยียดออก ก่อนจะหลับอย่างสนิทต่อ
อาชิงทำปากจู๋อยากจะจุ๊บแก้ม แต่อาฉือกลับขวางไว้อย่างรังเกียจ “เจ้าเพิ่งกินลูกอมมา จะหอมเด็กน้อยได้อย่างไร อย่าจับอย่าหอมส่งเดช เด็กน้อยผิวยังบอบบางอยู่!”
อาชิง “…” ดี คนที่กลายเป็นหมาหัวเน่าก็คือข้าเอง
แต่ไม่เป็นไร! เพราะอย่างไรเสียคนที่ได้รับความรักก็คือเด็กน้อยของพวกเขา!
เด็กน้อยเป็นเด็กที่น่ารักที่สุด ๆ ๆ ในโลก!
อาอินหยิบกลองป๋องแป๋งออกมา รอให้เด็กน้อยตื่นแล้วนางจะเขย่าให้น้องน้อยฟัง!
ยังมีตุ๊กตาเสือที่เซียวเซวียนจิ่นเอาให้นาง นางก็สามารถยกให้เด็กน้อยได้!
ทางด้านนี้ เจ้าหน้าที่ของเมืองหลวงที่มาแสดงความยินดีก็ได้มาถึงแล้ว พร้อมกับถือกล่องของขวัญมากมายเดินเข้ามา ก่อนจะเห็นหวงไท่ซุนนั่งอยู่ตรงนั้นและรายล้อมไปด้วยเด็ก ๆ
คงกำลังรอพวกเราอยู่กระมัง!
อาฉือกระแอมในลำคอ ก่อนจะยื่นเด็กน้อยในอ้อมแขนไปข้างหน้าเล็กน้อย จากนั้นจึงเหลือบมองคนที่อยู่ตรงข้าม
ตอนแรกพวกเขายังไม่ค่อยเข้าใจ!
แต่หลังจากมีคนชมว่าเด็กน้อยหน้าตาน่ารัก หวงไท่ซุนก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ คนที่เหลือจึงเข้าใจได้ทันที!
คำประจบสอพลอเหล่านั้น อีกนิดก็แทบจะชมว่าเผยน้อยเป็นเทพธิดาบนสวรรค์ลงมาจุติอยู่แล้ว!
แม้แต่คำว่า ‘งดงามที่สุดในใต้หล้า’ ก็มีคนพูดออกมาแล้ว
จึงลำบากขุนนางเหล่านี้ที่ต้องสรรหาคำชมมาพูดกับเจ้าก้อนเกี๊ยวน้อยใบหน้ายังยับย่นที่ออกมาอาบแดด
“อ๊ะ!” และตอนที่อาฉือกำลังภาคภูมิใจอยู่นั้น ปัสสาวะอุ่น ๆ ก็ทำให้เสื้อผ้าของเขาเปียกชุ่มไปหมด! ทุกคนจึงคิดว่าเขาคงจะรีบส่งให้แม่นมเป็นแน่ แต่ใครจะคาดคิดว่าหวงไท่ซุนกลับเดินเข้าไปในห้องเล็กด้านข้างอย่างมีความสุข และเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เด็กน้อยด้วยตัวเขาเอง
ก่อนเปลี่ยนยังได้ปิดประตูด้วย และอนุญาตให้แค่อาอินกับอาชิงเข้ามาเท่านั้น
คนหนึ่งรับผิดชอบเรื่องการหยิบผ้าอ้อมผืนใหม่มา อีกคนก็รับผิดชอบคอยปลอบเด็กน้อย ส่วนเขาแน่นอนว่าต้องรับหน้าที่เปลี่ยนผ้าอ้อมผืนใหม่ให้เด็กน้อยอย่างตั้งใจ!
ส่วนเจ้าเด็กหน้าเหม็นคนอื่น อย่าคิดว่าจะได้ดูเด็กน้อยของพวกเขาเด็ดขาด!
“เด็กน้อย ข้าคือพี่ชาย~ พี่ชาย” อาชิงพูดกับตัวเองอย่างมีความสุข ราวกับคำนี้พูดอย่างไรก็ไม่มีวันเบื่ออย่างไรอย่างนั้น
อยากเอาเด็กน้อยใส่กระเป๋า พาไปสำนักศึกษาด้วยจังเลย!
เด็กน้อยก็ติดพวกเขาสามคนมากที่สุด จะนอนก็ต้องฟังเสียงของพี่ชายก่อนนอนจึงจะหลับ
ช่วงพักฟื้นจี้จือฮวนจึงสบายอย่างยิ่ง หลังจากกลับมาแข็งแรงดีแล้ว ลิงแดงที่หน้ายับย่น ในที่สุดก็เริ่มขาวอวบน่ารักขึ้นกว่าเดิม
ในที่สุดจี้จือฮวนก็วางใจได้แล้ว “ข้ายังกังวลว่านางจะขี้เหร่ไปตลอดเสียอีก”
เด็กน้อยพ่นฟองออกมา อ้าปากพะงาบ ๆ “ฮ่า~ ฮ่า~” ดวงตากลมโตสีดำมองไปรอบ ๆ อย่างสงสัย
เผยยวนเข้าไปใกล้นาง ก่อนจะยื่นมือออกมาชี้นิ้วไปที่จมูกของลูกสาว “จมูกนี้เหมือนเจ้า
ดวงตาเหมือนเจ้า
ปากเหมือนเจ้าที่สุด
รูปหน้าก็เหมือนเจ้า”
“สามารถมองรูปหน้าออกด้วยอย่างนั้นหรือ เด็กทารกก็หน้ากลม ๆ เหมือนกันหมดไม่ใช่หรือ?”
อาชิงส่ายหน้าแรง ๆ “ไม่เหมือนขอรับ ข้าเคยเห็นเด็กทารกบ้านอื่นไม่สวยเหมือนเด็กน้อยของพวกเราขอรับ”
อาอินก็พยักหน้าเห็นด้วย “น้องชายโง่ครั้งนี้เขาพูดถูกเจ้าค่ะ”
พวกเขาก็แค่หลงเด็กน้อยจนมองไม่เห็นข้อเสียต่างหาก
จี้จือฮวนคิดไม่ถึงว่าเด็กสองคนนี้จะหลงเด็กน้อยหัวปักหัวปำเช่นนี้
สิ่งที่เผยยวนไม่พอใจที่สุดก็คือ ทุกวันเขาอยากจะอุ้มลูกบ้าง แต่ก็มักจะถูกเด็ก ๆ แย่งไปอุ้มก่อนทุกครั้ง!
ลูกสาวของตัวเองแท้ ๆ แต่กลับอุ้มได้เพียงไม่กี่ครั้ง ทุกวันจึงต้องอาศัยตอนกลางคืนที่เด็กน้อยหลับไปแล้ว เขากับจี้จือฮวนจึงได้มีเวลาอยู่ดูลูกสาวบ้าง
แต่คืนนี้สมาชิกคนสำคัญของตระกูลเผยทุกคนต่างก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
ทุกคนต่างก็ตั้งชื่อดี ๆ ให้เด็กน้อย เลือกชื่อที่ดีที่สุดจากตัวเลือกมากมาย เขียนไว้บนกระดาษแผ่นเล็ก
โดยจะให้เผยน้อยจับเลือกด้วยตัวเอง!
อาชิงเริ่มขอพร “จับของข้า ๆ!”
อาอินสะกิด “เจ้าตั้งชื่อว่าอะไร?”
อาชิงเอ่ยตอบเสียงเบา “เผยอ้ายชิง!”
อาอิน “…”
น้องชายคนนี้คงปล่อยเอาไว้ไม่ได้แล้ว!
พวกเขาเพียงแค่อยากให้เด็กน้อยมีความสุข สุขภาพแข็งแรง แต่เจ้ากลับอยากเก็บนางเอาไว้คนเดียวอย่างนั้นหรือ!
อาอินจึงรีบขอพรทันที “ขออย่าให้จับได้ของอาชิงเด็ดขาด ๆ”
อาชิง “???”
พี่หญิง ท่านทำเกินไปแล้วนะ!
เผยยวนวางกระดาษที่ม้วนเรียบร้อยแล้วไว้ตรงหน้าลูกสาว พร้อมทำสีหน้าเคร่งขรึม
และรู้สึกอยากจะขอพรตามอาชิงบ้าง!
เผยน้อยยังไม่รู้เรื่องรู้ราว จึงเอาแต่พ่นฟองน้ำลายและรู้สึกง่วงด้วย
จี้จือฮวนจึงยกมือเล็กของนางขึ้นมา แล้วนำกระดาษเหล่านั้นยัดใส่ในมือของนาง “ลูกรัก นี่จะเป็นชื่อของเจ้าในอนาคต ดังนั้นเลือกที่เจ้าชอบที่สุดนะ”
นางแกว่งแขนไปมา สุดท้ายก็เหลืออยู่หนึ่งอัน!
ทุกคนต่างก็เข้ามาดูผล!
“เลือกของข้า ๆ!”
“เลือกของข้า!”
จี้จือฮวนหยิบกระดาษม้วนนั้นขึ้นมา และกระแอมเล็กน้อย “ตอนนี้ข้าจะประกาศผู้ที่ชนะแล้ว”
ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นขึ้นมา ส่วนไท่ซ่างหวงนั้นตื่นเต้นจนอยากจะกินยาแก้เครียดสักสองเม็ด
เมื่อเห็นจี้จือฮวนคลี่กระดาษออก ทุกคนต่างก็เข้าไปมุงดูทันที
“เผยอวิ่นเกอ”
“เสี่ยวเกอเอ๋อร์! ต่อไปเด็กน้อยของเราจะมีชื่อว่าเสี่ยวเกอเอ๋อร์!”
เผยยวนย่อมต้องดีใจมากกว่าใคร เพราะชื่อนี้เขาเป็นคนตั้งเอง เดิมเขาคิดว่าหากเป็นผู้ชายก็จะให้ชื่อว่า เผยอวิ่นเกอ โดยเป็นเกอตัวเดียวกับชื่อของเผยเกอ
อาชิงผิดหวังอย่างมาก “โหย เผยอ้ายชิงของข้าเสียเปล่าแล้ว!”
ส่วนอาอินนั้นตั้งชื่ออย่างเรียบง่ายที่สุด เป็นน้องสาวก็ต้องหวาน ๆ ดังนั้นนางจึงตั้งชื่อว่า เผยเถียนเถียน!
“ท่านย่า ท่านตั้งว่าอะไรหรือเจ้าคะ?”
“เผยจินจาว”
ไท่ซ่างหวงเองก็ผิดหวังเล็กน้อย ดูท่าเสี่ยวเกอเอ๋อร์ผู้นี้คงรักพ่อของตัวเองมากเป็นแน่!
ชื่อที่พวกเขาตั้ง จึงไม่ถูกใจเท่าของทาสลูกสาวอย่างเผยยวน
เสี่ยวเกอเอ๋อร์ถือกระดาษแผ่นน้อยไว้ในมือ พลางหัวเราะคิกคักออกมา น้ำลายก็ไหลย้อยลงมาบนมือของเผยยวน ถือเป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับพ่อของนาง~
แต่ไม่ว่านางจะชื่ออะไร แต่นางก็ยังเป็นสมบัติล้ำค่าของครอบครัว และเป็นเด็กที่มีความสุขมากที่สุด!
