ตอนที่ 300 กลับมาอย่างปลอดภัย
นายอำเภอจูได้ฟังคำพูดนี้ ดวงตาก็ฉายแววตกใจขึ้นมาทันที
ใต้เท้าเฮ่อหมายความว่าอย่างไร
เรียกร้องผลประโยชน์เปิดเผย หรือสงสัยว่าเขาทุจริตโกงกิน
หากเขาบอกว่าไม่มี จะล่วงเกินหรือไม่ หากบอกว่าพอมี เท่าไรนับว่าพอมี?
ร้อยสองร้อยตำลึง ใต้เท้าเฮ่อย่อมไม่เห็นอยู่ในสายตา พันสองพันตำลึง…จะทำให้ใต้เท้าเฮ่อคิดว่าเขาพอมีมากเกินไปหรือไม่ สุดท้ายตกหลุมพราง?
ขณะนายอำเภอจูกำลังลำบากใจอยู่ เฮ่อชิงเซียวถามขึ้นอีกครั้งอย่างเกรงใจว่า “ข้ากับคุณชายซินประสบเหตุ ถุงเงินสูญหาย ไม่ทราบว่านายอำเภอจูให้ยืมสักสิบตำลึงมาหมุนก่อนได้หรือไม่ ไว้ถึงอำเภอไป๋อวิ๋นก็จะคืนให้”
“สิบตำลึง?” นายอำเภอจูตกใจ
เฮ่อชิงเซียวพยักหน้า
นายอำเภอจูสีหน้าสับสน สิบตำลึงเงินไม่จำเป็นต้องใช้คำว่า ‘หมุน’ ทำเอาเขาตกใจแทบตาย
ยืมเงินเสร็จ เฮ่อชิงเซียวก็ออกจากที่ทำการอำเภอไปเดินร้านค้าต่างๆ เขาต้องการสิ่งของสำหรับการแปลงโฉมของซินโย่ว ของไม่แพงมาก แม้ค่อนข้างเป็นชิ้นเล็กๆ หลายชิ้น แต่ก็ต้องใช้เวลาเกินครึ่งชั่วยามจึงจะรวบรวมของได้ครบ
ซินโย่วแปลงโฉมอย่างชำนาญ สวมหมวกสานเสร็จก็เดินออกมา
นายอำเภอจูส่งทั้งสองคนขึ้นรถ ซินโย่วถอดหมวกสานออกเอ่ยขอบคุณ
“คุณชายซินเกรงใจไปแล้ว เป็นหน้าที่ที่ข้าน้อยควรกระทำ” นายอำเภอจูคำนับตอบนอบน้อม ในใจคิดว่าคุณชายซินอายุน้อยจริง ว่ากันว่าคุณชายซินอาจเป็นองค์ชายที่ถือกำเนิดจากฮองเฮา หากวันหน้าจดจำเขาได้ก็คงดี
คิดถึงสิบตำลึงเงินที่ยืมไปอีกครั้ง นายอำเภอจูก็พลันสลดใจ
ตอนนั้นเพราะสถานะใต้เท้าเฮ่อ เขาจึงได้เอาแต่หวาดกลัว สิบตำลึงน้อยเกินไป อย่างไรก็ควรให้ไปสักยี่สิบตำลึง
รถม้าจัดมาเพียงคันเดียว ดีที่ด้านในกว้างขวาง สายตาเฮ่อชิงเซียวมองใบหน้ากระจ่างงามของชายหนุ่ม ความคิดเริ่มล่องลอยไปไกล
“ใต้เท้าเฮ่อกำลังมองอันใดหรือ”
เฮ่อชิงเซียวตั้งสติได้ก็ระงับคลื่นความคิดทันที “แม้ว่าเห็นมามากแล้ว แต่ยังคงอดทึ่งมือคู่นี้ของซินไต้จ้าวไม่ได้”
ฝีมือแปลงโฉมยอดเยี่ยมของคุณหนูซินอาศัยรูปหน้าและเครื่องหน้า ไม่ได้จงใจปกปิดความอ่อนโยนของใบหน้า กลับทำให้การแต่งกายเป็นชายของนางเป็นธรรมชาติมาก ผู้คนได้แต่รู้สึกว่างดงามคล้ายดังคุณหนูน้อย แต่ชายหนุ่มอายุสิบเก้างดงามกระจ่างก็มิได้เป็นเรื่องแปลกอันใด
ทุกอย่างที่เกิดในหุบเขาลึกคล้ายดังความฝันฉากหนึ่ง รถม้าพาเขากับซินไต้จ้าววิ่งทะยานไปถึงอำเภอไป๋อวิ๋น ก็ย่อมตื่นจากความฝันแล้ว
คุณหนูที่ชื่ออาโย่วผู้นั้นอยู่เพียงแค่ในความฝัน
“ใต้เท้าเฮ่อ”
“หืม?”
ซินโย่วขยับริมฝีปาก คำพูดมากมายในที่สุดก็มิได้เอ่ยออกมา “ข้านอนสักครู่”
เพราะต้องการต่อสู้กับกลุ่มอิทธิพลที่ทำให้ท่านแม่ต้องตาย จำเป็นต้องปกปิดสถานะหญิง ใจปฏิพัทธ์ของนางที่มีต่อใต้เท้าเฮ่อ ไม่อาจให้ผู้ใดมองออกได้ มิเช่นนั้นใต้เท้าเฮ่อจะกลายเป็นจุดอ่อนของนาง หากนางใช้สถานะ ‘คุณชายซิน’ ทำสำเร็จ ค่อยจากไปให้ไกลและมีชีวิตอิสระอีกครั้ง แต่ก็ไม่อาจพาใต้เท้าเฮ่อไปด้วยได้ แม้ว่าใต้เท้าเฮ่อยินดีสละสถานะและอำนาจ แต่คนผู้นั้นก็คงไม่ปล่อยให้ใต้เท้าเฮ่อหลุดพ้นจากการควบคุมของเขาไปได้ หากสืบลงไปเบื้องลึกก็ย่อมพบการมีอยู่ของนาง
ซินโย่วค่อยๆ หลับลง ในตอนนี้เอง เฮ่อชิงเซียวจึงได้กล้ามองนางเงียบๆ
คนยามหลับขมวดคิ้วแน่น คล้ายว่ามีเรื่องกลัดกลุ้มมากมาย
เขาอดยื่นมือออกไปไม่ได้ ไปหยุดที่หว่างคิ้วนาง สุดท้ายค่อยๆ ชักมือกลับ
สามวันต่อมา รถม้ามาถึงอำเภอไป๋อวิ๋น
“อะไรนะ คุณชายซินกับใต้เท้าเฮ่อ?” ทหารประจำประตูเมืองสองนายได้ยินสถานะคนในรถม้าจากมือปราบอำเภอหลิงซานที่รับหน้าที่คุ้มกันมา ก็ตกใจมาก
พวกเขาตะโกนดัง คนที่ผ่านไปมาล้วนได้ยิน
“คุณชายซินอยู่ที่ไหน”
“นั่นคือรถม้าของคุณชายซิน!”
คนมากมายวิ่งกรูกันมาที่รถม้า
ซินโย่วเลิกมุมผ้าม่านขึ้นมองออกไปทีหนึ่งก่อนจะรีบปิดลง
“คนมากจริง”
“ข่าวที่เจ้าช่วยคนหมู่บ้านซ่างเหอและซย่าเหอไว้ต้องแพร่กระจายออกไปแล้ว ชาวอำเภอไป๋อวิ๋นคงมองเจ้าเป็นเทพเซียนไปแล้ว” แม้อยู่ในรถม้าก็ยังรับรู้ความครึกครื้นของภายนอกได้ เฮ่อชิงเซียวคาดเดาเช่นนี้
“ทุกคนหลบหน่อย คุณชายซินสุขภาพไม่ค่อยดี ต้องรีบกลับไปพักผ่อนที่ที่ทำการอำเภอ” ไม่รู้ว่าผู้ใดตะโกนดังขึ้น รถม้าที่หยุดลงจึงเคลื่อนต่อไปได้
หลายวันนี้ภารกิจสำคัญของทางการก็คือค้นหาคุณชายซินกับใต้เท้าเฮ่อ คนที่ตามซิ่วอ๋องมาก็ยิ่งให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ พอเกิดความเคลื่อนไหวทางนี้ขึ้น ก็มีคนไปรายงานที่ทำการอำเภอทันที
“คุณชายซินกลับมาแล้ว?” นายอำเภอจ้าวได้รับข่าวก็รีบผลุนผลันออกไปทันที
คนที่วิ่งตามไปในใจต่างคิดว่าหลายวันนี้นายอำเภอผอมไปไม่น้อย แต่ออกวิ่งทีก็เร็วยิ่งนัก
รถม้าห่างจากที่ทำการอำเภออีกระยะหนึ่ง ขบวนนำโดยนายอำเภอจ้าววิ่งมาอย่างรีบร้อน
เฮ่อชิงเซียวลงจากรถม้าก่อน มายืนข้างรถม้า
นายอำเภอจ้าวจำเฮ่อชิงเซียวได้ ยังไม่ทันได้เดินเข้าไปก็ประสานมือก่อน “ใต้เท้าเฮ่อ พวกท่านกลับมาแล้ว! คุณชายซินไม่เป็นอันใดกระมัง”
“ไม่เป็นอันใดมาก แค่ต้องพักผ่อนสักสองสามวันเท่านั้น”
“เช่นนั้นก็ดีๆ” นายอำเภอจ้าวตื่นเต้นมาก
หากทั้งสองท่านนี้เกิดเรื่องในพื้นที่เขา หมวกขุนนางเขารักษาไว้ไม่ได้ยังน้อย ไม่แน่อาจทำให้ครอบครัวเดือดร้อนไปด้วย นับประสาอันใดกับการที่คุณชายซินเกิดเรื่องเพราะออกช่วยราษฎร แม้ไม่คำนึงถึงเรื่องอื่น เขาก็คาดหวังให้คุณชายซินกับใต้เท้าเฮ่อกลับมาอย่างปลอดภัยได้
รถม้าวิ่งตรงไปยังที่ทำการอำเภอ ชาวบ้านที่ตามมาด้านหลังต่างมารุมล้อมด้านหน้าที่ทำการพากันส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์ครึกครื้น
นายอำเภอจ้าวเห็นซินโย่วลงจากรถม้าด้วยตาตนเองก็รีบเข้าไปคำนับนาง
“นายอำเภอจ้าวทำให้ข้าอายุสั้นแล้ว” ซินโย่วประสานมือตอบ
“คุณชายซินคู่ควรกับการคำนับนี้ วันนั้นหากไม่ได้คุณชายซินเตือน ชาวหมู่บ้านซ่างเหอและซย่าเหอ สองร้อยกว่าชีวิตก็คงจบชีวิตท่ามกลางน้ำไหลบ่าแล้ว แม้แต่พวกข้าน้อยก็คงเอาชีวิตไปทิ้งด้วยเช่นกัน…”
พอเข้ามานั่งในโถงแล้ว เฮ่อชิงเซียวถามขึ้นว่า “ไม่ทราบว่าตอนพวกเราไม่อยู่ มีเรื่องอันใดหรือไม่”
นายอำเภอจ้าวจึงได้เล่าให้ทั้งสองฟัง “หลังจากใต้เท้าเฮ่อกับคุณชายซินหายสาบสูญไป คนที่ท่านทั้งสองท่านนำมา กับคนของที่ทำการอำเภอก็ออกค้นหามาตลอด ยังมีพวกชาวบ้านและคนในเมืองที่ได้ยินว่าคุณชายซินช่วยราษฎร ชายฉกรรจ์ไม่น้อยก็รวมตัวกันออกค้นหา…”
พูดจบ นายอำเภอจ้าวก็หยุดไปก่อนเอ่ยว่า “หลายวันก่อนมีคนมาจากเมืองหลวง ผู้นำมาก็คือซิ่วอ๋อง”
“ซิ่วอ๋อง?” เฮ่อชิงเซียวอดมองไปทางซินโย่วทีหนึ่งไม่ได้
“เรื่องที่ท่านทั้งสองเกิดเรื่องได้ส่งรายงานด่วนไปยังเมืองหลวง ฝ่าบาททรงเป็นห่วงมาก ซิ่วอ๋องทรงขอพระราชทานพระราชานุญาตลงใต้ด้วยตนเอง…”
“ตอนนี้ซิ่วอ๋องอยู่ที่ใด”
“ซิ่วอ๋องนำคนออกไปค้นหาท่านทั้งสองแต่เช้า ยังมีขุนพลหญิงอีกท่านหนึ่ง เป็นหัวหน้าหน่วยทหาร บอกว่าเป็นบุตรีขุนพลไป๋…”
ทำความเข้าใจเรื่องราวต่างๆ จากนายอำเภอจ้าวได้ไม่น้อยแล้ว ราวหนึ่งชั่วยามถัดมา พวกที่ได้ข่าวเร็วสุดและเร่งเดินทางกลับมาถึงก่อน ก็คือพวกหวงเฉิงกับเชียนเฟิง
“ข้าน้อยไร้สามารถ ขอใต้เท้าลงโทษ!” หวงเฉิงเห็นเฮ่อชิงเซียวก็ลงคุกเข่า
หัวหน้าหกกับเจ้าแปดกำลังเตรียมคุกเข่า ก็เห็นเชียนเฟิงกับผิงอันถือมีดสั้นลงคุกเข่าก่อน ขอให้ซิน โย่วมอบความตายให้
หัวหน้าหกกับเจ้าแปดปรี่ลงคุกเข่า เดิมคิดว่าจะขอรับโทษที่คุ้มกันไม่ดี แต่ตอนนี้กำลังตกใจ
ทั้งสองคนแอบสบตากัน
“ทำอย่างไรดี?” เจ้าแปดส่งสายตาถาม
หัวหน้าหกสีหน้าเคร่งเครียด การแสดงออกไม่อาจด้อยไปกว่าพวกเชียนเฟิง แต่ขอรับความตายนั้น พวกเขาทำไม่ได้จริงๆ เกิดคุณชายตกลงจะทำอย่างไร
“คุณชาย ท่านกลับมาได้เสียที ข้าน้อยคิดว่าจะไม่ได้พบท่านอีกแล้ว เศร้าเสียใจจนนอนไม่หลับไปหลายวัน!”
หัวหน้าหกปรี่เข้ามาคิดกอดขาซินโย่วแสดงความภักดี แต่ไม่ทันได้แตะต้องกางเกงนาง ก็ถูกเฮ่อชิงเซียวเตะออกไป
