เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 1043 แผนฆ่า

บทที่ 1043 แผนฆ่า

องค์หญิงรัชทายาทกำลังจัดทรงผมอย่างเอียงอาย สายตาทอดมองที่ซูอันขณะที่เขาก้มหน้าช่วยนางสวมผ้าคาดเอว เมื่อต้นคอเปลือยเปล่าเปิดออก แววตาเย็นเยียบพลันฉายวาบในดวงตาของนาง

นางถอดปิ่นทองออกแล้วแทงไปตรงท้ายทอยของซูอันอย่างโหดเหี้ยม ปิ่นทองกะพริบเป็นแสงสีน้ำเงินจาง ๆ เห็นได้ชัดว่าถูกแช่อยู่ในพิษมาเป็นเวลานาน เมื่อแทงแล้วเป้าหมายจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

อย่างไรก็ตาม ท้ายที่ปิ่นทองไม่ได้แทงเข้าที่ท้ายทอยของซูอันอย่างที่ควรเป็น แต่มันหยุดไปหนึ่งข้อนิ้วก่อนที่จะสัมผัสเขา ไม่ใช่ว่าองค์หญิงรัชทายาทเกิดความเมตตา แต่เป็นสองนิ้วของซูอันที่คีบหยุดมันไว้…

สีหน้าขององค์หญิงรัชทายาทเปลี่ยนไป “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะฆ่าเจ้า!?” ทั้งสองอยู่ใกล้กันมากจนเกือบจะไม่สามารถป้องกันการโจมตีได้ เว้นแต่อีกฝ่ายจะระมัดระวังตลอดเวลา

ซูอันโคจรพลังพร้อมกับสะบัดข้อมือรุนแรงส่งผลให้ปิ่นทองหลุดออกจากมือขององค์หญิงรัชทายาทมาอยู่ในมือเขา ซูอันค่อย ๆ ลุกขึ้นและพูดว่า “บอกตามตรง ตอนแรกกระหม่อมหลงเชื่อไปแล้ว” เขาโยนปิ่นทองทิ้งแล้วถอนหายใจ “องค์หญิงรัชทายาทผู้งดงามและสูงส่งถอดเสื้อผ้าออกต่อหน้าข้าโดยไม่ยั้งคิดเลย ผู้ชายคนไหนในโลกจะสามารถต้านทานการล่อลวงเช่นนี้ได้?”

“แม้แต่ชายที่โง่เขลาที่สุดก็คงรู้สึกว่าองค์หญิงรัชทายาทรู้สึกบางอย่างกับตัวเอง” นี่คงเป็นเหตุผลเดียวที่นางจะเปลื้องผ้าต่อหน้าเขา นางทำให้เขาอาจรู้สึกว่าตัวเองมีโอกาสได้สานสัมพันธ์กับนาง

“พระองค์ยังย้ำอีกว่าไม่เคยรู้สึกอะไรกับองค์รัชทายาท นั่นจะทำให้ความคิดของผู้ชายบ้าคลั่งยิ่งขึ้นไปอีก สร้างจินตนาการว่านี่จะเป็นโอกาสที่สมบูรณ์แบบที่จะเข้ามาแทนที่องค์รัชทายาทและกลายเป็นผู้ชายของพระองค์”

“แล้วทำไมเจ้าถึงสงสัยข้าล่ะ!” นั่นคือสิ่งที่องค์หญิงรัชทายาทไม่สามารถเข้าใจได้ ซูอันคนนี้ดูเหมือนเป็นชายเจ้าสำราญที่มากตัณหา นางเสียสละตัวเองเพื่อสร้างกับดักน้ำผึ้งขนาดใหญ่นี้ แต่เขากลับสามารถมองทะลุผ่านมันได้!

ซูอันสูดหายใจเข้าลึกก่อนอธิบาย “สาเหตุที่กับดักของพระองค์มีช่องโหว่ เป็นเพราะพระองค์คิดว่าตัวเองฉลาดเกินไปจนคิดใช้ข้ออ้างว่าพระองค์เป็นเด็กสาวผู้ใสซื่อ”

“เดิมทีความประทับใจของกระหม่อมที่มีต่อพระองค์คือองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ การถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมดอย่างไม่ยี่หระก็ยิ่งแนบเนียนเข้ากับบุคลิกปกติของพระองค์ อย่างไรก็ตาม ต่อมาพระองค์กลับบอกว่าไม่รู้สึกอะไรกับองค์รัชทายาท ซึ่งทำให้พระองค์กลายเป็นดูเหมือนเด็กสาวที่จู่ ๆ ก็ตกหลุมรักกระหม่อมในทันที การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนี้มันประหลาดเกินไป ดังนั้นกระหม่อมจึงอดไม่ได้ที่จะกังวล”

ใบหน้าขององค์หญิงรัชทายาทแดงก่ำ “ข้าทำถึงขนาดนี้แล้ว แต่เจ้ายังคงวิเคราะห์ทุกอย่างอย่างเยือกเย็น นี่เจ้ายังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า?!”

ซูอันยิ้ม “ก่อนหน้านี้พระองค์ก็ได้เห็นไปแล้วไม่ใช่หรือว่ากระหม่อมเป็นผู้ชายหรือเปล่า?”

องค์หญิงรัชทายาทคิดถึงฉากที่นางเห็นเมื่อตอนตื่นนอน อาวุธของผู้ชายคนนี้เหมือนม้าพยศ! ถ้าคนผู้นี้ไม่ใช่ผู้ชาย ก็ไม่มีใครเป็นผู้ชายได้อีกแล้ว!

ซูอันกล่าวต่อว่า “อันที่จริงกระหม่อมเริ่มรู้สึกระแวดระวังมาก่อนแล้วในตอนที่เห็นพระองค์ฆ่าปิดปากทูตยุทธ์เสื้อแพรเหล่านั้น พวกเขาไม่รู้ตัวตนของพระองค์ด้วยซ้ำและคงจะให้เบาะแสได้เพียงเล็กน้อย แต่พระองค์ยังคงฆ่าพวกเขา แล้วกับกระหม่อมที่รู้เห็นทุกอย่างตั้งแต่แรกจะรอดตัวไปได้อย่างไร?”

“นี่เป็นเหตุผลว่า ทำไมยิ่งพระองค์ดีกับกระหม่อมมากเท่าไร กระหม่อมก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้น” ซูอันหัวเราะ “แน่นอนว่า เหตุผลที่พระองค์ยอมพากระหม่อมมาไกลได้ขนาดนี้ก็เพราะว่ากระหม่อมโดดเด่นเกินไปจนสตรีเช่นท่านอดไม่ได้ที่จะชื่นชม”

องค์หญิงรัชทายาทเงียบ ผู้ชายคนนี้ไร้ยางอายจนถึงระดับที่ไม่สามารถจินตนาการได้!

“องค์หญิงรัชทายาท ท่านช่วยบอกข้าที ตอนนี้กระหม่อมควรจะจัดการกับพระองค์อย่างไรดี?” ซูอันเอื้อมมือไปเชยคางของนางยกขึ้น น่าเสียดายที่องค์หญิงรัชทายาทสะบัดศีรษะไปด้านข้างอย่างดื้อรั้น เห็นได้ชัดว่านางไม่เต็มใจและโกรธเกรี้ยว

—

ท่านยั่วยุปี่หลิงหลงสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +233… +233… +233…

—

สีหน้าของซูอันเย็นชา เขาออกแรงหันศีรษะของนางกลับมา “แม่นาง ดูเหมือนเจ้าไม่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเองเลยนะ”

องค์หญิงรัชทายาทเย้ยหยัน “ลามปาม! เป็นไปได้เหรอที่เจ้าจะกล้าฆ่าข้า”

ซูอันขมวดคิ้ว พูดตามตรงมันค่อนข้างยาก… ฐานะของนางสูงส่งเกินไป

ปี่หลิงหลงหัวเราะอย่างดูถูกเมื่อเห็นความลังเลใจของเขา “แน่นอนว่าเจ้าคงไม่กล้า รีบปล่อยข้าไปเสีย แล้วข้าจะคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น คำสัญญาของข้าก่อนหน้านี้ยังคงมีผล ข้าจะส่งเสริมและช่วยเจ้าพัฒนาการบ่มเพาะ”

ซูอันถอนหายใจ จากนั้นสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นชั่วร้ายรวมไปถึงคำพูดจาไม่มีความสุภาพอีกต่อไป “เป็นเรื่องจริงที่ข้าไม่สามารถฆ่าเจ้าได้ แต่การยั่วยุข้าแบบนี้… ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่รู้ว่ามีอย่างอื่นที่ข้าสามารถทำกับเจ้าได้ใช่ไหม?”

“อะไร?” องค์หญิงรัชทายาทใจเต้น นางเริ่มมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

ซูอันเปิดเผยรอยยิ้มชั่วร้าย เขาเอื้อมมือไปจับที่คอของนางและเริ่มนวดเบา ๆ “ถ้าข้าบังคับให้เจ้านอนกับข้าตอนนี้ เจ้าจะทำอะไรได้?”

“บังอาจ! เจ้ากล้าเหรอ!?” องค์หญิงรัชทายาทตวาด สุดท้ายผู้ชายคนนี้ก็เป็นพวกโรคจิตที่น่าขยะแขยงคนหนึ่ง!

—

ท่านยั่วยุปี่หลิงหลง

สำเร็จได้รับคะแนนความโกรธแค้น +444… +444… +444…

—

ซูอันยักไหล่ “แล้วทำไมข้าจะไม่กล้าล่ะ? มีเพียงเราสองคนที่รู้ ต่อให้ข้าจะนอนกับเจ้า แต่เมื่อคำนึงถึงตัวตน คำนึงถึงตระกูลปี่หรือแม้แต่ความทะเยอทะยานของเจ้าเอง เจ้าคงไม่กล้าไปบอกใครหรอก ข้าพูดผิดหรือเปล่า?”

สีหน้าขององค์หญิงรัชทายาทเปลี่ยนไปแม้ว่านางไม่ต้องการยอมรับ แต่สิ่งที่เขาพูดส่วนใหญ่เป็นความจริง นางจะกล้ากล่าวโทษเขาได้จริงเหรอ? ถ้าทำอย่างนั้น นางและตระกูลปี่จะต้องถึงจุดจบเป็นแน่

ซูอันหัวเราะเมื่อเห็นการสีหน้าที่เปลี่ยนไปของนาง เขาเชยคางนางขึ้นและจูบที่ริมฝีปากอันอวบอิ่มแรง ๆ

“อื้อ…!” องค์หญิงรัชทายาทต่อสู้อย่างดุเดือด ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาจูบกันก็เพราะต้องการตบตาจูเซี่ยฉือซิน แต่ตอนนี้ทั้งสองอยู่ในที่ส่วนตัว นางจะยอมรับเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร?

ซูอันถอนริมฝีปากออก เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่เป็นการลงโทษที่พยายามจะฆ่าข้า ครั้งต่อไปถ้าเจ้าคิดเรื่องแบบนั้นอีก อย่าหาว่าข้าหยาบคายก็แล้วกัน!”