บทที่ 1511 ขาดบุตรชาย
หมิงอ๋องครุ่นคิดเรื่องนี้อย่างหนัก แต่หลังจากที่ฟางเจิ้งสิงฟังคำอธิบายของเขาจนกระจ่างแล้วก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ประเด็นของนายท่านคือ ขุนนางจะต้องดำเนินการเรื่องนี้ให้สำเร็จอย่างแน่นอน”
“ใต้เท้าฟาง เรื่องนี้ไม่ควรรอช้า ท่านเป็นขุนนางระดับสอง ตระกูลที่มีชื่อเสียงเช่นนี้ไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากฮูหยินแม้แต่วันเดียว”
“สิ่งที่ท่านพูด ข้าล้วนเข้าใจดี หลังจากจัดการเรื่องภรรยาแล้ว ข้าจะไปที่จวนของตระกูลหวงเพื่อทำเรื่องสู่ขอให้เร็วที่สุด” ฟางเจิ้งสิงกล่าวอย่างหนักแน่น
หมิงอ๋องยิ้มและตบไหล่ของฟางเจิ้งสิงราวกับว่าพูดกับเขาอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก “ท่านควรไปที่จวนของตระกูลหวงเพื่อทำเรื่องสู่ขอ ยิ่งเร็วเท่าไรยิ่งดี รีบกำหนดวันแต่งงานระหว่างท่านกับคุณหนูหวงก่อน และรอจนกว่าฮูหยินผู้นั้นตาย ท่านจึงสามารถแต่งงานกับคุณหนูหวงได้”
“เพียงแต่ว่าถ้าท่านทำเช่นนี้ จะเป็นการทำให้ขุนนางชั้นผู้น้อยเกรงกลัวเอาได้” ฟางเจิ้งสิงยังคงรู้ตัวดี ถ้าเขาทำเช่นนี้ จะมีกี่คนที่แทงข้างหลังเขาและเรียกเขาว่าคนเนรคุณ
นี่เทียบไม่ได้เลยกับการรับนางบำเรอ ไม่สำคัญว่าเขาจะรับนางบำเรอกี่คน ท้ายที่สุด ผู้ชายจะมีภรรยาสามหรือสี่คนก็ไม่ผิดอะไร
แต่ถ้าเขาไปขอแต่งงานก่อนที่ภรรยาตัวจริงจะเสียชีวิต เกรงว่าจะมีผู้คนสาปแช่งเขาไม่น้อย
“ผู้ที่บรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่จะไม่สนใจเรื่องเล็กน้อย และลูก ๆ ของพวกเขาก็รักกันดี ดังนั้นในสายตาของคนนอก พวกเขาไม่ใช่คนที่ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่” หมิงอ๋องกล่าวด้วยความไม่พอใจ
ฟางเจิ้งสิงรู้สึกกลัวเล็กน้อย ก่อนจะคิดอย่างถี่ถ้วน และคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว “ท่านอ๋อง ข้าจะทำตามคำสั่งของท่านในทุกสิ่ง”
เมื่อเห็นว่าฟางเจิ้งสิงเห็นด้วย หมิงอ๋องก็พยักหน้า จากนั้นก็สนับสนุนฟางเจิ้งสิงอย่างอบอุ่น ตบไหล่เขาพลางยิ้มและพูดว่า “นี่คือคนที่ทำเรื่องสำคัญ ไม่ต้องกังวล อำนาจสูงสุดของฮ่องเต้จะทำให้เจ้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน กลิ่นอายของเจ้า ลูกชายของเจ้าจะสืบทอดตลอดไป ถึงแม้ว่าเจ้าไม่มีลูกชายใต้ฝ่าเท้าของเจ้า แต่เมื่อเจ้าแต่งงานกับคุณหนูหวงในอนาคต เจ้าต้องทำงานหนักขึ้น และอย่าให้ลูกชายคนโตของเจ้าออกมาจากท้องหญิงอื่นอีกล่ะ เข้าใจหรือไม่”
สิ่งที่หมิงอ๋องพูด ฟางเจิ้งสิงรู้สึกสะเทือนใจมาก หมิงอ๋องต้องการทำให้เขาเป็นผู้ที่มีการสืบทอดตำแหน่งและแนะนำให้เขาให้กำเนิดลูกชายโดยเร็วที่สุด ฟางเจิ้งสิงรู้สึกประทับใจและขอบคุณมาก
ตระกูลฟางนั้นมีทุกสิ่งที่ต้องการ เพียงแต่ขาดลูกชาย
วันถัดมา กู้เสี่ยวหวานได้รับจดหมายจากฟางเพ่ยหยา เนื้อความในจดหมายกล่าวว่าฟางเจิ้งสิงมาที่จวนหลูเพื่อพามารดาของนางกลับไป และยังบอกอีกด้วยว่าตนเองตั้งใจยั่วยุให้ฟางเจิ้งสิงโกรธจนถูกเขาทำร้าย และเขาก็ล้มเลิกความคิดที่จะพามารดาของนางกลับไป เมื่ออ่านจดหมายจบ กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกโล่งใจ
เมื่อถานอวี้ซูได้อ่านจดหมายนี้ก็ได้แต่ทอดถอนหายใจ “ในอดีต เพ่ยหยาไม่เคยสนใจเกี่ยวกับอุบายเหล่านี้”
“ทุกคนต้องเรียนรู้ที่จะเติบโต โดยเฉพาะสภาพแวดล้อมที่เพ่ยหยาอาศัยอยู่ตอนนี้ บิดาไม่สนใจไยดี มารดาร่างกายอ่อนแอ อีกทั้งข้างกายบิดายังมีนางบำเรอที่ดุร้ายและโหดเหี้ยม ถ้านางไม่เรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดจากสถานการณ์แบบนี้ นางจะปกป้องสิทธิ์ของตนเองได้อย่าง แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าตนเองจะถูกกำจัดในภายหลัง” กู้เสี่ยวหวานเผาจดหมายในมือและพูดอย่างโกรธเครือง
สิ่งที่บุตรสาวคนโตของขุนนางระดับสูงพูดล้วนมีเหตุผล นางเป็นที่รักของคนนับพับ นางจะอยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไร?
“ตอนที่เพ่ยหยาเกิด สุขภาพของนางไม่ดีจึงทำให้กินยาเป็นจำนวนมาก และด้วยเหตุผลบางอย่าง จึงทำให้น้ำหนักของนางเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ฟางเจิ้งสิงต้องการบุตรสาวหน้าตาดีเพื่อที่ในอนาคตจะเป็นการหาลูกเขยได้ง่าย เมื่อเห็นว่าเพ่ยหยาเติบโตมาเช่นนั้น พวกเขาจึงพาหลิวซื่อ ฟางหลานซิน และฟางจู๋อวิ๋นเข้าบ้าน และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา สถานะของเพ่ยหยาในตระกูลฟางก็แย่ลงทุกวัน”
ถานอวี้ซูพูดด้วยแรงอารมณ์ พลางยกน้ำชาขึ้นจิบ “ฮูหยินฟางเองก็เป็นคนที่ไม่เคยสัมผัสกับอุบายเหล่านี้มาก่อน นางมีพี่ชายสองคน และในที่สุดก็ให้กำเนิดลูกสาวที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตน ฮูหยินหลูเองก็เป็นสตรีแข็งแกร่ง ไม่มีผู้ใดกล้าฝ่าฝืนคำสั่งฮูหยินหลู อย่างไรก็ตาม ฮูหยินหลูปฏิบัติต่อลูกสาวคนนี้เหมือนสมบัติ นางจะเคยพบเจอกลอุบายเช่นนั้นมาก่อนได้อย่างไร การแต่งงานระหว่างฟางเจิ้งสิงและฮูหยินฟาง ทำให้หลูเหวินซินคิดเสมอว่าตนเองได้พบกับรักแท้ และชายคนนี้ก็ปฏิบัติต่อนางอย่างดี แต่ใครจะรู้ เพียงแค่เวลาไม่กี่ปี เส้นทางความรักของนางก็มาถึงทางตัน ฮูหยินฟางเป็นคนหยิ่งผยอง นางใช้สามีร่วมกับหญิงคนอื่นได้อย่างไร หลังจากมีปากเสียงกันไม่กี่ครั้ง ฟางเจิ้งสิงก็หันเหความสนใจทั้งหมดที่หลิวซื่อ สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้นางเป็นอย่างนัก แต่นางอ่อนแอเกินกว่าจะต่อสู้เพื่อผลประโยชน์ของตนเอง”
เรื่องที่ถานอวี้ซูเล่าออกมาทำให้กู้เสี่ยวหวานแทบไม่อยากจะเชื่อ “ฟางเจิ้งสิงหักหลังภรรยาของตนเอง ฮูหยินฟางก็เป็นคนหยิ่งยโส ทำไมไม่ทิ้งฟางเจิ้งสิงไปเสียล่ะ”
ทันทีที่กู้เสี่ยวหวานพูดจบ ถานอวี้ซูก็สำลักน้ำชา นางมองกู้เสี่ยวหวานด้วยความไม่เชื่อ และถามด้วยความประหลาดใจว่า “ทำไมต้องไป? พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน แยกจากกันได้หรือ”
“แน่นอน ในเมื่อทั้งสองหมดรักกัน การอยู่ด้วยกันต่อไปก็เป็นการทำลายความรู้สึกกันเปล่า ๆ โดยเฉพาะฝ่ายหญิง ทำไมเหตุผลการแต่งงานแบบนี้ถึงยังมีอยู่ อยู่ไปก็บั่นทอนกันเสียเปล่า ๆ”
กู้เสี่ยวหวานไม่คิดว่าการหย่าร้างเป็นเรื่องใหญ่ ในยุคปัจจุบันผู้หญิงฟ้องหย่ามากขึ้นเรื่อย ๆ เรื่องนี้เป็นสิทธิ์ของทุกคน
แต่นางลืมไปแล้วว่าในยุคสมัยนี้ หญิงสาวคนหนึ่งมีสถานะคล้ายกับแมวและสุนัขที่บ้าน ถึงแม้ฝ่ายชายจะไม่ต้องการฝ่ายหญิง แต่ก็ไม่มีคู่ไหนที่หย่าร้างกัน
“ท่านพี่ ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องหญิงชายมีการหย่าร้างกันมาก่อน ข้าไม่เคยได้ยินคำว่าหย่าร้างเลยด้วยซ้ำ” ถานอวี้ซูตกใจกับคำพูดนี้ แต่รู้สึกว่าสิ่งที่ท่านพี่พูดมีเหตุผล
ในเมื่อพวกเขาไม่ได้รักกันอีกต่อไปแล้ว ทำไมไม่แยกกันเสียให้สิ้นเรื่อง
