บทที่ 1516 คนที่ได้รับเชิญ
ซูจือเยว่หัวเราะ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันแม้ว่าตอนนี้จะรู้สึกกระสับกระส่ายก็ตาม
หลายชิ่งไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงรีบถามอย่างสงสัย “นายน้อย นายท่านกำลังจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ ทำไมท่านไม่ปรึกษาเรื่องนี้กับฮูหยินก่อนและเกลี้ยกล่อมฮูหยิน นายท่านจะเห็นด้วยโดยธรรมชาติ”
ซูจือเยว่ฟัง จากนั้นส่ายหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องรีบ ดูไปก่อนและเช็ดผมข้าให้แห้งก่อน”
ดูไปก่อน…
หลายชิ่งกำลังสงสัยว่าดูอะไรก่อน
เขาไม่เข้าใจเมื่อเห็นสีหน้าของนายน้อยเปลี่ยนไปในทันที แม้ว่าเขาจะมีคำถามเป็นร้อยคำถามอยู่ในใจ แต่เมื่อเห็นนายน้อยอารมณ์ดีขึ้น เขาก็มีความสุขเช่นกัน
ตราบใดที่นายน้อยอารมณ์ดี เขาก็มีความสุข
ดังนั้นเขาจึงยืนอยู่ข้าง ๆ และเช็ดผมของซูจือเยว่ มองดูนายน้อยถือหนังสืออ่านอย่างมีความสุข
หลายชิ่งมีสายตาที่เฉียบคม เขาสังเกตเห็นว่านายน้อยไม่ได้พลิกหน้าหนังสือหลังจากทำท่าอ่านเป็นเวลานาน และปลายนิ้วที่ถือหนังสือดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย
ดูเหมือนว่านายน้อยจะตื่นเต้นมาก
หลังจากเช็ดผมจนแห้ง หลายชิ่งก็หวีผมของเขาอย่างชำนาญ ซูจือเยว่เปลี่ยนเป็นชุดลำลองสีขาวและมีจี้หยกสีเขียวทรงกลมห้อยลงมาจากเอวของเขา
ด้วยรูปร่างที่สูงสง่าและแข็งแกร่งราวกับต้นไผ่ที่แข็งแรง ใบหน้าดั่งหยกงาม ดวงตาเปล่งประกายดุจดวงดาวที่เจิดจ้า เขาเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาทำให้ผู้คนชื่นชมเขา
เมื่อมองไปที่นายน้อยสุดหล่อเหลา หลายชิ่งก็รู้สึกอิ่มเอมใจและภูมิใจ
นายน้อยทั้งหล่อเหลา สง่างาม และมีทักษะศิลปะการต่อสู้ มีความรู้ ผู้ชายแบบนี้ไม่รู้จริง ๆ ว่าในอนาคตจะเหมาะกับผู้หญิงแบบไหน
หลายชิ่งครุ่นคิดอย่างหนัก และหลังจากซูจือเยว่ได้จากไปแล้ว ทว่าเขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น มองเจ้านายของเขาด้วยความชื่นชม
ขณะที่เดิน ผ้าสีขาวที่ใช้มัดผมก็ปลิวไสวไปตามสายลม ส่งผลให้ทั้งร่างก็ดูราวกับเทพเซียน
ในห้องโถง ซูเผยอันก็กลับมาถึงบ้านแล้ว
ซูเผยอันอยู่ในวัยสี่สิบปี มีจมูกสูงโด่งและคิ้วคม ร่างกายดูอวบอ้วนขึ้นเล็กน้อย แต่สามารถมองเห็นความหล่อเหลาและอ่อนเยาว์ได้จากดวงตาของเขา
เขาแต่งกายด้วยชุดลำลองและกำลังนั่งคุยกับฮูหยินซู โดยมีซูเฉี่ยนเยว่ซึ่งนั่งถัดจากเขากำลังพูดถึงบางสิ่งทำให้ซูเผยอันหัวเราะเบา ๆ เป็นครั้งคราว มองดูแล้วมีความสุขมาก
ฮูหยินซูก็หัวเราะเช่นกัน แต่ดวงตาของนางดูหม่นหมองและเป็นกังวลเล็กน้อย นางยิ้มตามซูเผยอัน แต่ใจของนางดูเหมือนจะไม่อยู่ที่นี่
ซูจือเยว่ไม่เห็นความกังวลในดวงตาของฮูหยินซู ตอนนี้เขามีบางอย่างอยู่ในใจ
หลังจากเข้าไปในห้องโถง ซูจือเยว่ก็ทักทายซูเผยอันและฮูหยินซู จากนั้นนั่งลงทางด้านซ้าย
“กำลังคุยเรื่องอะไรกันหรือขอรับ ทำไมดูมีความสุขจัง” ซูจือเยว่ถาม
เมื่อเห็นว่าท่านพี่ของนางอารมณ์ดี ซูเฉี่ยนเยว่ก็ลุกขึ้นยืน เดินมาหาซูจือเยว่และพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้ากำลังบอกท่านพ่อเกี่ยวกับการเตรียมการสำหรับงานเลี้ยงที่จะมีขึ้นในอีกเจ็ดวัน หลังจากฟัง ท่านพ่อก็ยกย่องข้าอย่างมาก”
“เฉี่ยนเยว่ ท่านแม่ก็ช่วยด้วยเช่นกันไม่ใช่หรือ แต่ข้าได้ยินมาว่าเจ้านอนไม่หลับเพราะมีความกังวลใจจนไม่มีแรงทำสิ่งเหล่านี้ แต่ท่านแม่จัดการเรื่องทั้งหมดนี้” ซูจือเยว่พูดติดตลกด้วยรอยยิ้ม
ซูเฉี่ยนเยว่เม้มปากของนางและพูดอย่างเสียใจ “ท่านแม่ ดูท่านพี่สิ เขาหัวเราะเยาะข้าอีกแล้ว ข้าแค่คิดว่าในที่สุดก็ถึงคราวของครอบครัวเราจะได้จัดงานเลี้ยงใหญ่เช่นนี้ในปีนี้ ข้าจึงตื่นเต้นมาก”
ฮูหยินซูโอบแขนรอบตัวซูเฉี่ยนเยว่และปลอบโยนนาง “จือเยว่ เจ้าอย่าพูดดูถูกนางสิ น้องสาวของเจ้าออกความคิดมากมายในปีนี้ มีการละเล่นอยู่ในนั้นเรียกว่ากวีเจ็ดก้าว มันน่าตื่นเต้นกว่าในปีที่แล้วมาก”
เมื่อฮูหยินซูได้ยินเกี่ยวกับกวีเจ็ดก้าวเป็นครั้งแรก นางรู้สึกงงมากเช่นกัน ทว่าหลังจากฟังคำอธิบายของซูเฉี่ยนเยว่ นางรู้สึกว่าการละเล่นนี้ประเภทนี้น่าสนใจกว่าการแข่งขันบทกวีและภาพวาดก่อนหน้านี้มาก
“วิธีการแต่งกลอนในเจ็ดขั้นตอน” แม้แต่ซูเผยอันก็ยังคิดว่ามันแปลกใหม่และไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับการละเล่นนี้
ซูจือเยว่ก็อยากรู้อยากเห็นเช่นกันและดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขณะที่นางรอคำตอบของซูเฉี่ยนเยว่
“ท่านพ่อ กวีเจ็ดก้าวหมายความว่าผู้ตั้งโจทย์ได้ตั้งหัวข้อหนึ่ง และผู้ที่แสดงต้องแต่งกลอนเกี่ยวข้องภายในเจ็ดขั้นตอน ถ้าแต่งกลอนได้อย่างราบรื่นก็ชนะ ถ้าทำไม่ได้ก็จะแพ้” ซูเฉี่ยนเยว่ยิ้มและอธิบาย
“ไม่เลว ดีมากจริง ๆ” ซูเผยอันปรบมือด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า “การละเล่นนี้ผู้เล่นต้องมีความรู้อย่างลึกซึ้งและกล้าหาญที่จะไม่ท้อแท้หรือหวาดกลัวเมื่อเผชิญกับความตึงเครียด เพื่อคัดเลือกผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริง”
“ท่านพ่อ จะเลือกอะไรดี? มันไม่ใช่เพียงการละเล่นเท่านั้น” เมื่อเห็นว่าซูเผยอันคิดว่ามันสนุก ซูเฉี่ยนเยว่ก็รู้สึกภูมิใจยิ่งขึ้น “เมื่อวันนั้นมาถึง ข้าเกรงว่าจะไม่ค่อยมีคนกล้าเล่น คงมีแต่พวกที่กล้าเล่นจริง ๆ ก็คงเก่งมาก ข้าเกรงว่าเมื่อถึงเวลา ต้าชิงของเราจะมีใครโดดเด่นขึ้นมาอีก”
ซูเฉี่ยนเยว่ยิ้มอย่างสวยงามและดูเหมือนจะภูมิใจเล็กน้อย แต่ซูจือเยว่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับซูเฉี่ยนเยว่
แต่เขาไม่สามารถบอกได้ว่ามีอะไรผิดปกติ นอกจากนี้ สิ่งที่เขาต้องการรู้ในตอนนี้ก็คืออีกเรื่องหนึ่ง
“ครั้งนี้ได้เชิญคุณหนูและนายน้อยทุกคนที่มีตำแหน่งระดับห้าขึ้นไปในเมืองหลวงทั้งหมด ดังนั้นครั้งนี้จึงมีคนมามากมาย” ซูจือเยว่กล่าวอย่างสบาย ๆ ดื่มชาในมือโดยไม่มองไปที่ซูเฉี่ยนเยว่
ซูเฉี่ยนเยว่พยักหน้า “ใช่แล้วท่านพี่ ตราบใดที่พวกเขาอยู่ในระดับห้าหรือสูงกว่านั้น ข้าก็จะเชิญนายน้อยและคุณหนูมาทั้งหมด ข้าส่งเทียบเชิญไปยังคุณหนูและนายน้อยทั้งหมด และยังอนุญาตให้ลูกของนางบำเรอมาด้วย คนเยอะ ๆ ก็สนุกดีนะเจ้าคะ”
“ทุกคนจะมา ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงในเมืองหลวงแต่มีเทียบเชิญล่ะ” ซูจือเยว่ถาม
ซูเฉี่ยนเยว่ไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงใคร แต่นางพิจารณารายชื่อมานานแล้ว ตราบใดที่พวกเขามาจากเมืองหลวง พวกเขาทั้งหมดก็ได้รับเชิญ
“ท่านพี่ ตราบใดที่พวกเขาอยู่ในเมืองหลวง ข้าได้เชิญพวกเขาทั้งหมด เช่นเดียวกับเสี้ยนจู่อันผิงที่มาถึงเมืองหลวงได้ไม่นาน ข้าก็เชิญนางมาด้วยเช่นกัน แต่ท่านพี่ ข้ารู้แค่ว่าเสี้ยนจู่อันผิงมาที่เมืองหลวง ท่านรู้ไหมว่ายังมีคนอื่นอีกหรือเปล่า” ซูเฉี่ยนเยว่พูดด้วยความกังวล นางรู้ว่านางได้เชิญพวกเขาแล้ว แต่นางไม่รู้ว่าพลาดใครไปหรือไม่
