บทที่154 ป่วยจริงหรือแกล้งป่วย
ตอนนี้หลานเยาเยาที่กำลังกินติ่มซำลิ้มรสอร่อยที่ปลายลิ้นอยู่เมื่อถูกสายตานับสิบกว่าคู่มองมาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองพวกนาง
นางยังไม่ทันได้พูด คุณหนูรองถังของจวนเฉิงเสี้ยงนั้นก็มีเสียง“พรึ่บ”คุกเข่าลงคำนับหัวแนบพื้นสองสามที
“พระชายาเย่ ใครๆล้วนพูดกันว่าวิธีการรักษาของท่านยอดเยี่ยม จิตใจดี ขอร้องท่านช่วยน้องสี่หลี่ด้วย! นางจะไม่ไหวแล้ว ฮื่อฮื่อฮื่อ……”
คุณหนูรองถังคุกเข่าคำนับอ้อนวอนขนาดนี้ ถ้าทุกคนรู้สึกว่าหลานเยาเยาไม่ช่วยคนหล่ะก็นางก็จะเป็นคนชั่วร้าย
มุมปากหลานเยาเยายกขึ้นเล็กน้อยแล้วเช็ดๆที่มุมปาก มองคุณหนูรองถังพูดอย่างอ่อนโยน:
“เจ้าร้องอะไร? คนเขายังไม่ตายนะ เจ้าร้องเสียใจขนาดนี้ถ้าเขาตายขึ้นมาเจ้าก็จะลงหลุมไปพร้อมกันเลยใช่ไหม?
อีกอย่าง เจ้าร้องไห้ได้ปลอมมาก เสียใจขนาดนี้แม้น้ำตาสักหยดก็ไม่มี ข้าดูต่อไปไม่ไหวแล้ว”
คุณหนูรองถังที่โดนเปิดโปงความคิดสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นแดงและขาวในทันที
แต่เล่นละครแล้วก็ต้องเล่นให้จบสิ!
คุณหนูรองถังก็บีบน้ำตาออกมามองนางอย่างโศกเศร้า
“พระชายาเย่ ถ้าท่านไม่อยากช่วยคนก็สั่งให้คนไปตามหมอมาเถอะ! ทำไมต้องมาบอกว่าข้าหลอกลวงด้วย?”
“ข้าแค่บอกว่าเจ้าไม่มีน้ำตาไหลยังไม่ได้พูดเลยว่าเจ้าหลอกลวง เจ้าสารภาพออกมาเองทำไม?”พอพูดจบก็ไม่ให้โอกาสคุณหนูรองถังได้โต้แย้ง พูดขึ้นมาว่า:
“ทุกคนต่างพูดว่าข้าจิตใจดี มีเมตตา คำชื่นชมของพวกเจ้านั้นช่างเหมาะกับนิสัยข้าจริงๆ งั้นข้าก็จะพยายามอย่างสุดความสามารถดูน้อง……สี่หลี่สักหน่อย!”
พอพูดจบ
หลานเยาเยาก็ลุกขึ้น แม้คุณหนูรองถังจะอยากพูดอะไรแต่นางก็ไม่กล้าส่งเสียง
ถึงอย่างไร!
ถ้านางส่งเสียง ก็จะทำให้ทุกคนคิดว่านางตั้งใจถ่วงเวลาอาการป่วยของคุณหนูสี่หลี่
ดังนั้นตอนนี้นางจึงทำได้แต่กลั้นเอาไว้ในใจ ไปต่อไม่ได้ถอยออกมาก็ไม่ได้ ในใจกระสับกระส่าย
แต่พอคิดถึงจุดหมายจริงๆที่มาวันนี้ ความโกรธในใจก็หายไปมาก
หลานเยาเยามาที่หน้าคุณหนูสี่จากตระกูลหลี่แล้วจับชีพจร สีหน้าก็เปลี่ยนไปพูดด้วยความไม่อยากเชื่อ
“พระเจ้า!นี่ไม่ใช่ปวดท้องแต่เป็นโรคที่รักษาไม่ได้!”
เมื่อพูดเช่นนี้
คุณหนูทุกคนไม่ได้ตกใจแม้คุณหนูสี่จากตระกูลหลี่ที่แสร้งทำเป็นปวดท้องก็ไม่ได้ตกใจ ทุกคนต่างมองนางอย่างดูถูก
ตอนนี้ หลานเยาเยาไม่โกรธแต่กลับมองพวกนางอย่างสงสัย
“ทำไมพวกเจ้าไม่ตกใจกันหล่ะ? หรือจะบอกว่าพวกเจ้าก็รู้ว่านางแสร้งป่วย ตั้งใจหลอกข้าแต่แรกเพื่อดูว่าวิธีการรักษาของข้ายอดเยี่ยมเหมือนในข่าวลือรึเปล่า?”
พอพูดจบหลานเยาเยาก็หมุนตัวกลับไปยังที่นั่งตนเองอย่างสง่างาม
ขี้เกียจจะเสแสร้งกับพวกนางจึงพูดเรียบๆอย่างเด็ดเดี่ยวว่า: “พูดมา ใครเป็นคนบงการ?”
คำพูดออกไปเช่นนี้!
คุณหนูทุกคนก็เข้าใจทันที
ที่แท้เมื่อครู่ที่หลานเยาเยาบอกว่าเป็นโรคที่รักษาไม่ได้นั้นก็แค่หลอกพวกนาง
ส่วนสีหน้าดูถูกที่พวกนางแสดงออกมาเมื่อครู่นั้นก็เป็นเพราะพวกนางรวมหัวกันหลอกหลานเยาเยา
นี่มันได้อย่างนั้นเหรอ?
ถ้าคนที่หลอกตำแหน่งต่ำกว่าพวกนางก็ยังว่าไปแต่นี่พวกนางหลอกคือพระชายาเย่นะ
อ๋องเย่มีอำนาจยิ่งใหญ่อีกทั้งยังฆ่าคนได้ในพริบตา
ดูจากตอนนี้แล้ว พระชายาเย่จะไม่ใช่คนโง่เขลาซ้ำยังได้ความรักของอ๋องเย่ เป็นพวกนางที่ขุดหลุมฝังศพตนเองเสียเอง!
ดังนั้น!
ทุกคนรีบคุกเข่าก้มหัวลงบนพื้น ไม่กล้าพูดจา
โทษที่หลอกพระชายาเย่พวกนางแบกรับไม่ไหวแต่ก็ต้องรับ……
พอคิดถึงตรงนี้ ทุกคนก็หันไปมองคุณหนูรองถังที่ตอนนี้คุกเข่าอยู่ด้านหน้าสุดอย่างเงียบๆ
ซ้ายขวาไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้ พวกนางทำได้เพียงกัดฟันก้มหัวยอมรับผิด“พระชายาเย่ พวกเราสำนึกผิดแล้ว พวกเราได้ยินข่าวลือว่าวิธีการรักษาของท่านนั้นยอดเยี่ยมก็เกิดความอิจฉาขึ้นเท่านั้น จึงจำต้องคิดแผนอันโง่เขลาเพียงเพราะอยากเห็นวิธีการรักษาของท่านกับตา
คิดไม่ถึงว่าวิธีการรักษาของพระชายาเย่จะสูงส่งเช่นนี้ เพียงแค่จับชีพจรเล็กน้อยก็รู้แล้วว่าพวกเราเล่นละคร
โปรดพระชายาเย่อภัยให้ด้วย พวกเราไม่ได้ตั้งใจ”
หลังจากที่ร้องไห้อ้อนวอน คุณหนูรองถังก็พูดออกมาได้ทันเวลา
คุณหนูรองถังก็ไม่ได้โง่ พระชายาเย่ในตอนนี้ก็ไม่ได้เป็นคนที่ไม่มีความสำคัญ พวกนางทำแบบนี้ ก็เป็นเพียงการเอาไข่ไปกระทบกับหินก็เท่านั้น
ตนเองก็เชื่อฟังพี่สาวขนาดนั้นก็นึกว่าหลานเยาเยาคือคุณหนูหกตระกูลหลานที่แต่ก่อนรังแกใครไปทั่ว
ดังนั้นตอนนี้สิ่งที่นางสามารถทำได้ก็คือยอมรับผิดอย่างจริงใจ
“รู้ว่าผิดก็พอ ข้าเหนื่อยแล้วเชิญพวกเจ้ากลับไป!”
คุณหนูรองถังที่เป็นคนฉลาด
ไม่คิดว่าจะกลายเป็นคนสร้างปัญหาไปได้
ไม่พูดอะไรมากก็รีบไล่คนออกไป!
นางยังคิดว่าจะออกจากเมืองหลวงไปชาวหยินไห่อย่างไร!
“ทราบแล้ว ขอบพระทัยในความใจกว้างของพระชายาเย่ ข้าจะพาพี่น้องข้าออกไป”
เหล่าคุณหนูทุกคนที่รู้จักการหลบเลี่ยงก็รีบลุกขึ้นจากไป
แต่ว่า……
“อ๊ะ……”
พวกนางเพิ่งไปถึงประตูห้องโถง คุณหนูสี่จากตระกูลหลี่ที่แสร้งปวดท้องเมื่อก่อนหน้านี้ได้ร้องออกมา จากนั้นก็ล้มลงพื้น
คุณหนูทุกคนต่างอึ้ง สุดท้ายก็ตกใจตื่นมา
“น้องสี่หลี่อย่ามาแสร้ง พระชายาเย่รู้หมดแล้ว ถ้าเจ้าทำเช่นนี้อีกแม้แต่หน้าของพวกเราก็ไม่เหลือแล้ว”
“ใช่ รีบลุกขึ้นมาเร็ว! พวกเรากลับไปจะทำอาหารบำรุงที่โด่งดังมาให้พระชายาเย่เป็นการขอโทษ……น้องสี่หลี่ทำไมเจ้าอ้วกออกมาเป็นเลือด?”
“มีบางอย่างผิดปกติ นางไม่ได้แสร้ง นางอ้วกออกมาเป็นเลือดจริงๆ” สีหน้าของคุณหนูรองถังเปลี่ยนไปรีบหาถึงความผิดปกติ
การเคลื่อนไหวนอกประตูเสียงดัง
หลานเยาเยารีบเดินออกไป เมื่อเห็นท่าทางของคุณหนูสี่จากตระกูลหลี่ก็รีบก้าวไปตรวจสอบ
หัวคิ้วเริ่มดำ ริมฝีปากม่วง อ้วกออกมาเป็นเลือดสีดำ
เห็นได้ชัดว่านางถูกพิษแต่พิษที่นางโดนนั้นแพร่ไวมาก ถ้ายังไม่ทำอะไรต่อไปอีกพิษก็จะเข้าสู่อวัยวะภายใน
ดังนั้น!
หลานเยาเยาจึงรีบหันกลับไปชี้องครักษ์ที่ปกป้องประตูห้องโถงแล้วสั่งว่า
“เจ้ามาสกัดจุดเลือดลมให้นาง!”
จากนั้นก็ชี้ไปที่องครักษ์อีกนาย: “รีบไปบอกท่านอ๋องว่าไม่ให้คนในคนนอกออกจากตำหนักชั่วคราว”
“ขอรับ พระชายา!”
เมื่อรู้ถึงความร้ายแรงของเรื่อง องครักษ์สองนายก็ไม่กล้าล่าช้า
คุณหนูสี่จากตระกูลหลี่ที่ถูกสกัดจุดเลือดลมอย่างรวดเร็ว แม้ตอนนี้สถานการณ์ยังคงอันตรายแต่ก็ไม่ถึงขั้นถึงชีวิต
ดังนั้นนางจึงรีบสั่งให้คนไปเอายาแก้พิษมา หลังจากนั้นก็เริ่มใช้เข็มขับพิษส่วนใหญ่ที่อยู่ในร่างกายนางออกมา
คุณหนูสี่จากตระกูลหลี่ก็ถือได้ว่าถูกดึงกลับมาจากประตูผีแล้ว
“ให้นางอยู่ในห้องโถงก่อน!”
หลังจากสั่งเรียบร้อย หลานเยาเยาก็ลุกขึ้น คิดจะไปดูคนที่แอบซ่อนอยู่ในที่มืดว่าจับได้หรือไม่
อย่างไรเสีย ตั้งแต่ที่เหล่าคุณหนูก้าวเข้าประตูมา คนที่คิดจะมาสืบข่าวก็ต้องแอบอยู่ในจวนอ๋องเย่ตั้งนานแล้ว
ข้อนี้นางรู้ ไม่ต้องให้เย่แจ๋หยิ่งบอก
แต่สิ่งที่ทำให้นางไม่เข้าใจก็คือ จวนอ๋องเย่ที่กำแพงล้อมรอบราวกับเหล็กทำไมถึงให้คนที่แอบซ่อนอยู่เข้ามาได้?
เย่แจ๋หยิ่งคิดจะทำอะไร?
แต่ว่า……
ปัญหาที่นางควรคิดตอนนี้ไม่ใช่พวกนี้แต่เป็นเหล่าคุณหนูที่ตกใจตรงหน้า
พวกนางต่างตกตะลึง จ้องนางไม่แม้กะพริบตาสักนิด
