ตอนที่ 622 ฝังเข็มรักษา ตอนที่ 623 ทนายเป็นอาชีพรอง
ตอนที่ 622 ฝังเข็มรักษา
ทั้งสองคนงอนกันจนกลับบ้านครอบครัวเจียงเพราะเรื่องคำเรียกแบบคนรัก
มู่เถาเยาจนปัญญา
ให้เธอเรียกผู้ชายที่โตแล้วว่า ‘เบบี๋’ เธอเรียกไม่ออกจริงๆ!
ช่างเถอะ ปล่อยเขางอนไปก่อน ตอนเย็นค่อยง้อ จะให้คุยเรื่องส่วนตัวแบบนี้บนถนนก็ไม่สะดวก
พอถึงบ้านครอบครัวเจียงตี้อู๋เปียนก็เก็บอารมณ์
เด็กแฝดเล่นกันอยู่ที่หน้าบ้าน พอเห็นพวกเขาก็วิ่งเข้าไปต้อนรับด้วยความดีใจ ทั้งยังอยากช่วยถือของด้วย
มู่เถาเยาเอาถุงพลาสติกที่ใส่ดอกคาโนล่าครึ่งโลให้เจียงลั่วซือ เอาถุงใส่มะเขือเทศให้เจียงลั่วเฉิงถือ
เด็กทั้งสองคนดีใจมาก
พ่อเจียงถือผ้าขนหนูประคบเย็นเดินออกมา “ทนายมู่ คุณลู่ ทำไมซื้อผักกับผลไม้มาเยอะแบบนี้ล่ะครับ”
มู่เถาเยายิ้มมุมปาก “ผักที่นี่น่ากินมากเลยค่ะ หนูเห็นแล้วชอบก็เลยเผลอซื้อมาเยอะเลย”
พ่อเจียงพยักหน้าอย่างอารมณ์ดี “ทางนี้อากาศดี ดินก็เหมาะแก่การเพาะปลูก วัตถุดิบทำอาหารเลยธรรมชาติมากๆ ส่วนใหญ่ไม่พ่นยาฆ่าแมลงเลย”
“อันที่จริงหมู่บ้านเราก็พอกัน…”
มู่เถาเยากับพ่อเจียงเดินคุยเข้าบ้าน ตี้อู๋เปียนหิ้วถุงผักผลไม้สองถุงใหญ่เดินตามหลัง
“เจียงเหอกับแม่อยู่ในครัว ทนายมู่กับคุณลู่นั่งดื่มชาไปก่อนนะ”
“คุณลุงคะ เดี๋ยวพวกเราเอาผักไปวางในครัวก่อน ซื้อมาแล้ว จะทิ้งก็ไม่ได้”
“เฮ้อ เด็กสองคนนี้นี่…ลั่วซือลั่วเฉิง พาพวกพี่ๆ ไปในครัวหน่อย”
มู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนเดินตามเด็กสองคนไป หิ้วผักผลไม้เข้าครัวแล้วล้างสตรอว์เบอร์รี่ เชอร์รี่ หั่นสับปะรดออกมา
เด็กแฝดวนเวียนรอบตัวมู่เถาเยาเหมือนเป็นหาง มีความสุขสนุกสนาน
มู่เถาเยาหยิบสตรอว์เบอร์รี่ให้พวกเขา พวกเด็กๆ รู้ด้วยว่าต้องให้ปู่ก่อน
เป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายและรู้ประสาจริงๆ
ขณะกินอาหารเย็น มู่เถาเยาชมปลาต้มของเจียงเหอไม่ขาดปาก
นอกจากวัตถุดิบดีแล้ว ฝีมือก็ถึงขั้นเป็นเชฟใหญ่ได้สบาย
“เสี่ยวเหอรักการกินตั้งแต่เด็ก ตามติดป้าเข้าครัวตั้งแต่สองสามขวบ พอห้าหกขวบก็ปีนเก้าอี้ผัดกับข้าวเองได้แล้ว ตอนนี้แม้แต่ป้าก็สู้ฝีมือทำอาหารของเสี่ยวเหอไม่ได้ ถ้าทนายมู่กับคุณลู่ชอบก็มากินทุกวันได้เลยนะ” แม่เจียงยิ้มอย่างเป็นกันเอง
พ่อเจียง “จริงสิ บ้านเรามีห้องพักแขกด้วยนะ ถ้าไม่ถือสาก็ย้ายเข้ามาพักสิ ประหยัดค่าห้อง กินข้าวก็สะดวกด้วย”
ตี้อู๋เปียนไม่รอให้มู่เถาเยาตอบ เขาชิงตอบก่อน “ไม่ล่ะครับ พวกเราพักโรงแรมเสี่ยวเหอกู่ที่อยู่แถวนี้ มากินข้าวที่นี่ก็สะดวก ขับรถประมาณสิบนาที ห้องพักราคาไม่แพงครับ”
เขาไม่อยากพักบ้านคนอื่นอีกแล้ว!
ห้องเก็บเสียงไม่ดี กลางคืนดื่มด่ำกันได้ไม่เต็มที่!
บ้านครอบครัวเจียงอยู่ชานเมือง ห่างจากใจกลางเมืองขับรถประมาณยี่สิบห้านาทีถึงครึ่งชั่วโมง แต่จุดท่องเที่ยวไม่ได้มีแค่ท้องทุ่ง ยังมีหุบเขาด้วย เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่สวยงามและเงียบสงบมาก
ผู้หญิงทางนี้จะเรียบร้อย สง่างาม คล่องแคล่ว เจียงเหอก็คือแบบฉบับของสาวเมืองเยียนอวิ๋น
ไม่อย่างนั้นผู้ชายที่คลุกคลีกับร้านเหล้ามานานอย่างหลินหาวซุ่น พบเจอผู้หญิงสวยๆ มามากมายนับไม่ถ้วน มีเหรอจะมาหลอกให้แต่งงานด้วย
ถึงแม้ ‘ความชอบ’ นี้จะแสนสั้น แต่เขาไม่ยอมหย่าก็แสดงให้เห็นถึงเสน่ห์ของผู้หญิงแบบเจียงเหอแล้ว
แม่เจียงพยักหน้า “โรงแรมเสี่ยวเหอกู่ใช้ได้อยู่ แต่ราคาสูงทีเดียว แถมอีกเดี๋ยวจะถึงเทศกาลดอกคาโนล่าแล้ว พอถึงตอนนั้นจะขึ้นราคาไปอีก ไม่สู้ย้ายมาพักกับพวกเราดีไหม ถึงบ้านเราจะไม่สบายเท่าโรงแรม แต่ก็สะอาดสะอ้านนะ”
มู่เถาเยายิ้มตาโค้งตอบกลับ “ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราออกมาเที่ยวกันตั้งแต่เดือนกันยาปีที่แล้ว งบพอค่ะ”
พวกเขากินไปคุยไป พอใกล้อิ่มก็มีคนวิ่งหน้าตั้งเข้ามา
“ลุงครับป้าครับ เสี่ยวเหอ…เอ่อ สองท่านนี้คือ?” คนที่วิ่งมาหายใจหอบ
แม่เจียงรีบพูดขึ้น “อาเหวิน มีอะไร อาไฉ่แย่ลงอีกแล้วเหรอ”
“ใช่ครับ ผมมาขอยืมรถพาไปส่งโรงพยาบาล รถผมเสียพอดีครับ”
“งั้นให้เสี่ยวเหอขับรถพาไปส่งนะ”
เจียงเหอรีบลุกไปหยิบกุญแจรถยนต์ทันที
“เด็กป่วยเป็นอะไรคะ ฉันเป็นหมอ ขอตามไปดูหน่อยค่ะ”
“หลอดลมอักเสบครับ”
“ไม่ต้องส่งโรงพยาบาลหรอกค่ะ ฝังเข็มรักษาได้ ฉันเป็นศิษย์สำนักแพทย์โบราณ ฝังเข็มเป็นงานถนัดค่ะ”
เจียงเหวินหลานชายพ่อเจียงอึ้งไปชั่วขณะ
พ่อเจียงถาม “ทนายมู่รักษาโรคหลอดลมอักเสบได้จริงๆ เหรอครับ”
“ต้องขอตรวจคนป่วยก่อนค่ะ ถ้าวางใจให้ฉันรักษา ฉันจะไปโรงพยาบาลกับทุกคนด้วย ไปค่ะ อย่ามัวเสียเวลาเลย”
ทุกคนออกจากห้องครัว ตี้อู๋เปียนไปหิ้วกล่องยาใบน้อย
พ่อเจียงดูเด็กทั้งสองที่บ้าน แม่เจียงกับเจียงเหอตามพวกเขาออกไปด้วยกัน
ตอนไปถึงเด็กผู้หญิงวัยห้าหกขวบกำลังถูกอุ้มให้ออกซิเจนอยู่
“หมอของสำนักแพทย์โบราณมา”
เด็กและผู้ใหญ่ในบ้านหันมามองพร้อมกัน
มู่เถาเยาจับชีพจรเด็กแล้วพูดขึ้น “ถอดเสื้อผ้าเด็กออกแล้วจับนอนคว่ำบนโซฟาค่ะ จำเป็นต้องฝังเข็ม”
ตี้อู๋เปียนได้ฟังก็เปิดกล่องยาทันที หยิบเข็มหางหงส์มาช่วยฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอล์
นับตั้งแต่ครั้งก่อนที่ฝังเข็มให้พ่อเฮ่อสี่เมืองเสวี่ยตูเสร็จ เธอก็เก็บเข็มหางหงส์ไว้ในกล่องยาพกไปด้วยตลอด
“เดี๋ยวเอาหน้ากากออกซิเจนออก พ่อแม่เด็กอยู่ก่อน คนอื่นๆ ให้ออกไป อากาศจะได้ไหลเวียนและบริสุทธิ์ค่ะ” มู่เถาเยาพูดพลางฆ่าเชื้อโรคที่สองมือ
ต่อมาก็ถอดหน้ากากออกซิเจนของเด็กออกแล้วเริ่มฝังเข็ม
พอเสียงเข็มหางหงส์ดังขึ้น เด็กก็หายหอบอย่างรวดเร็ว
ตอนที่ 623 ทนายเป็นอาชีพรอง
หลังจากดึงเข็มออก เด็กน้อยก็เหมือนไม่เคยป่วยมาก่อน
ทั้งครอบครัวพากันขอบคุณด้วยความดีใจ
เจียงเหวินพ่อของเด็กถามด้วยน้ำเสียงดีใจ “คุณหมอเทวดาครับ ฝังเข็มช่วยรักษาโรคของลูกสาวผมให้หายขาดได้ไหมครับ”
มู่เถาเยา “เด็กคนนี้เป็นโรคหืดที่มีแต่อาการไอ ความเป็นไปได้ที่จะหายสนิทมีไม่มาก แต่ผลที่ได้จากการฝังเข็มรักษาดีพอสมควรเลยค่ะ”
ครอบครัวเจียงอึ้งไปชั่วขณะ
คุณแม่ที่ยังสาวถามด้วยสายตาเหม่อลอย “โรคหืดที่มีแต่อาการไอคืออะไรคะ ไม่ใช่หลอดลมอักเสบเหรอ”
“โรคหืดที่มีแต่อาการไอมักถูกวินิจฉัยผิดว่าเป็นโรคหลอดลมอักเสบค่ะ การรักษาด้วยยาปฏิชีวนะก่อนหน้านี้ก็เลยไม่มีผลค่ะ”
ปู่ของเด็กพูดด้วยความโมโห “มิน่ารักษามานานขนาดนี้ถึงไม่ดีขึ้นเลยสักนิด! หมอพวกนั้นไม่เก่ง!”
ย่าของเด็กกอดหลานสาวคนเล็ก “อาไฉ่ของย่าน่าสงสาร”
เด็กน้อยเจียงลั่วไฉ่ปลอบย่า “ย่าคะ ตอนนี้อาไฉ่สบายดีแล้ว” จากนั้นก็ขอบคุณมู่เถาเยา “ขอบคุณค่ะพี่หมอเทวดา”
มู่เถาเยาลูบศีรษะของเด็กน้อย “อาไฉ่จะต้องหายดีเร็วๆ นี้แน่จ้ะ”
เจียงเหวิน “คุณหมอครับ แล้วจะรักษายังไงดีครับ”
“พวกคุณพาเด็กไปฝังเข็มที่โรงพยาบาลนะคะ เดือนแรกวันละครั้ง เดือนที่สองทำสองวันครั้ง ถึงแม้จะรักษาที่ต้นตอให้หายขาดไม่ได้ แต่ช่วยควบคุมอาการได้ค่ะ เด็กสามารถทำกิจกรรมได้ปกติ รวมถึงออกกำลังกายด้วย”
“งั้นก็ดีเลยค่ะ!” แม่อาไฉ่มีสีหน้าเบิกบาน
“ถ้าได้หมอที่เชี่ยวชาญการฝังเข็มก็จะช่วยประคองประสิทธิภาพปอดของอาไฉ่ให้ใกล้เคียงกับคนปกติได้ แถมยังจะช่วยป้องกันอาการทรุดหนัก หลีกเลี่ยงผลข้างเคียงจากการใช้ยารักษาได้ด้วยค่ะ รวมถึงป้องกันอัตราการตายที่เกิดจากการหอบได้ ใช้การฝังเข็มดีๆ จะช่วยต่อชีวิตออกไปได้อีกค่ะ”
ย่าอาไฉ่พูดด้วยความร้อนใจ “คุณหมอเทวดาช่วยพวกเราได้ไหมคะ”
“ฉันไม่มีเวลาอยู่ที่นี่นานขนาดนั้นค่ะ พวกคุณเข้าเมืองไปโรงพยาบาลผิงคังนะคะ หมอของสำนักแพทย์โบราณของเราเก่งเรื่องฝังเข็มมาก รักษาได้ค่ะ”
แม่อาไฉ่ดวงตาเป็นประกาย “ฉันจะลาหยุดยาวเดี๋ยวนี้เลยค่ะ พรุ่งนี้จะพาอาไฉ่กลับบ้านตายาย!”
บ้านตายายของอาไฉ่อยู่ในตัวเมือง ห่างจากโรงพยาบาลผิงคังแค่ขับรถครึ่งชั่วโมง
มู่เถาเยาส่ายมือ “ไม่ต้องรีบค่ะ ฉันยังจะอยู่ที่นี่ไปอีกสักพัก ฉันจะฝังเข็มให้ไปก่อน เข็มของฉันเป็นเข็มหางหงส์ที่เป็นของวิเศษ ใช้ครั้งเดียวมีประสิทธิภาพดีกว่าใช้เข็มทั่วไปสิบครั้ง ไม่อย่างนั้นต้องฝังเข็มอย่างน้อยสามเดือนขึ้นไปถึงจะได้ผลตามที่ฉันเพิ่งบอกไปค่ะ”
ครอบครัวเจียงพูดเป็นเสียงเดียวกัน “งั้นก็เยี่ยมเลย!”
เจียงเหวิน “คุณหมอครับ งั้นพรุ่งนี้ให้พวกเราไปหาที่ไหนดีครับ จริงสิ เมื่อกี้รีบลืมถามไปเลย คุณหมอเป็นเพื่อนกับเจียงเหอเหรอครับ”
ถ้าเป็นญาติเขาก็ต้องเคยเจอหมด
เจียงเหอ “พี่รอง ทนายมู่เป็นทนายที่มาช่วยฉันฟ้องหย่า”
ครอบครัวเจียงพูดเป็นเสียงเดียวกัน “ทนายเหรอ”
มู่เถาเยายิ้ม “ทนายเป็นอาชีพรอง หมอเป็นอาชีพหลักค่ะ”
ทุกคน “…”
เจียงเหวินได้สติกลับมาก่อน ถามน้องสาว “เสี่ยวเหอ จะหย่าเหรอ”
เจียงเหอพยักหน้า “อืม”
“หย่าก็ดี!”
“เขาไม่ยอม หลายวันนี้เขามาเยียนอวิ๋น ฉันเลยขอให้ทนายมู่ช่วยฟ้องหย่าให้”
“มันมาเหรอ อยู่ไหน”
ขนาดครอบครัวเจียงเหอยังไม่รู้จักหลินหาวซุ่นดี แล้วนับประสาอะไรกับครอบครัวเจียงเหวิน
พวกเขาที่เป็นญาติเคยเจอหลินหาวซุ่นแค่ตอนก่อนแต่งงานกับตอนแต่งงาน หลังจากนั้นก็จำได้ว่าเจียงเหออุ้มท้องกลับมาคนเดียว ตั้งแต่เด็กคลอดจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยเห็นหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี
คนแบบนี้เอามาจะมีประโยชน์อะไร!
“ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาพักอยู่ไหน พี่รองอย่าไปยุ่งเลย เดี๋ยวหย่าได้ก็ไม่มีคนคนนี้อีกแล้ว” ตอนนั้นเธออายุยังน้อย โดนหลอกจนเกิดผลลัพธ์แบบตอนนี้ ไม่มีหน้าจะพูดเรื่องพวกนี้ต่อหน้าญาติเลยจริงๆ
แต่ญาติที่ไปมาหาสู่กันบ่อยก็พอเดาได้ว่าเธอกับสามีมีปัญหากัน อย่างไรเสียเรื่องใหญ่อย่างคลอดลูก ต่อให้เป็นญาติห่างๆ ยังมาเยี่ยม แต่กลับไม่เห็นสามีของเธอเลย ใครล่ะจะไม่เข้าใจ
“พวกเธอแยกกันอยู่สองปีแล้ว หย่าได้สบายๆ”
“อืม วางใจเถอะ ไม่นานหรอก”
“อืม อยากให้ช่วยอะไรก็บอกนะ อย่าเก็บไว้ในใจคนเดียว พวกเราครอบครัวเจียงมีกันตั้งหลายคน ไม่ต้องไปกลัวมัน”
แม่อาไฉ่ “เสี่ยวเหอ พี่รองของเธอพูดถูก ผู้หญิงครอบครัวเจียงของพวกเราไม่ได้แต่งไปเพื่อให้ใครรังแกนะ”
เจียงเหอพยักหน้า ขอบตาเริ่มแดง
ตอนแต่งงานปีแรกเธอลำบากมาก
ใช่ว่าตอนนั้นจะไม่น้อยใจ ใช่ว่าจะไม่เสียใจ แต่ก็จำต้องคลอดลูกออกมาก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน
พอคลอดลูกเสร็จ ใจของเธอก็เริ่มสงบ ตัดสินใจเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว
ใครจะไปรู้ว่าคนที่เป็นสามีและพ่อที่ดีไม่ได้อยู่ๆ จะโผล่มารังควานอีก!
แม่เจียงจับมือลูกสาวพลางพูด “เสี่ยวเหอ มันกำลังจะผ่านไป อย่าคิดมากเลยนะ”
“ค่ะ”
อาไฉ่น้อยไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่คุยอะไรกัน รู้แค่ว่าอาเล็กดูเสียใจ จึงถามขึ้น “อาเล็ก ใครรังแกอาเล็กคะ อาไฉ่จะไปช่วยตี!”
ตอนเจียงเหอแต่งงานเด็กน้อยเพิ่งสองขวบกว่า ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับอาเขย จึงไม่รู้ว่าคนที่พวกเขาพูดถึงคือใคร
“มีปู่ย่ากับพ่อแม่ของอาไฉ่อยู่ ใครก็รังแกอาเล็กไม่ได้จ้ะ อาไฉ่แค่ใช้ชีวิตให้มีความสุขก็พอนะ”
เด็กน้อยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ถ้ามีใครรังแกอาเล็ก อาไฉ่กับอาซืออาเฉิงจะไปจัดการให้ พวกเราจะปกป้องอาเล็ก”
“จ้ะ อาไฉ่ อาซือ อาเฉิง ช่วยกันปกป้องอา” เจียงเหอทั้งซาบซึ้งทั้งมีความสุข
คนครอบครัวเจียงน่ารักกันทุกคน เธอมีพวกเขาก็เพียงพอแล้ว
