บทที่ 1525 คาดเดาฐานะ
บางคนไม่รู้จักกู้เสี่ยวหวาน เมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตางดงามยืนอยู่ข้างฮู้กั๋วจวิ้นจู่ ก็พบว่าความสวยของนางไม่ด้อยกว่าฮู้กั๋วจวิ้นจู่แม้แต่น้อย
สวยและสง่ากว่าฮู้กั๋วจวิ้นจู่
บางคนที่ไม่รู้จักกู้เสี่ยวหวานต่างกระซิบกระซาบและคาดเดาเกี่ยวกับภูมิหลังของกู้เสี่ยวหวาน บางคนก็ไม่แน่ใจว่าไม่รู้จักชื่อของกู้เสี่ยวหวานหรือจงใจไม่บอกฐานะของนาง ทำเพียงแต่ยืนดูอยู่ตรงนั้นอย่างสบาย ๆ ไม่มีเจตนาที่จะบอก
ถานอวี้ซูเห็นสิ่งนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะโกรธ
อย่างไรก็ตาม ท่านพี่ก็เป็นเสี้ยนจู่ที่มียศถาบรรดาศักดิ์ แต่เด็กรับใช้คนนี้ก็ไม่คิดจะเอ่ยอะไรเลย ขณะที่กำลังจะเตรียมตำหนิเด็กรับใช้ กู้เสี่ยวหวานก็เหลือบไปเห็นว่านางอารมณ์ไม่ดี จึงรีบดึงตัวนางแล้วพูดว่า “อวี้ซู ช่างเถอะ เป็นการดีที่ไม่บอกชื่อข้า เพื่อไม่ให้พวกนางคิดว่าข้ามาจากบ้านนอก”
หากบอกออกไปว่านางเป็นเสี้ยนจู่ ก็เกรงว่าจะเกิดปัญหาขึ้น
ตนเองมาจากบ้านนอก กลัวว่าหลังจากที่คนเหล่านี้รู้ฐานะของตัวเองแล้วไม่รู้ว่าต้องรู้สึกอย่างไร
แค่เด็กรับใช้คนนี้ไม่พูด คนพวกนั้นก็ไม่รู้ จึงทำได้เพียงคาดเดาเท่านั้น ถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไร วันนี้มีเรื่องสนุก ๆ มากมาย พวกนางไม่เอาเรื่องแค่นี้มาใส่ใจหรอก และเมื่อมีเรื่องอื่นที่น่าสนใจก็เบี่ยงเบนความสนใจไปอีก
นางแค่ดูงานเลี้ยงอย่างเงียบ ๆ หลังจากนั้นหากอะไรกินสักหน่อย หลังจากนั้นก็ขอตัวกลับ
นั่นคือสิ่งที่กู้เสี่ยวหวานวางแผนไว้
ถานอวี้ซูเห็นว่าท่านพี่ไม่คิดเล็กคิดน้อย แต่นางกลับทนไม่ได้ แต่เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานยิ้มกว้างก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีกและปล่อยมันไป “ท่านพี่ เห็นได้ชัดว่าซูเฉี่ยนเยว่ตั้งใจ”
“นางตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจข้าไม่รู้ แต่ดีแล้ว ทุกคนไม่รู้ฐานะของข้า ไม่ดีหรือที่ทุกคนคิดว่าข้าคือคนที่เจ้าพามาด้วย หลังจากจบงานนี้ก็จะไม่มีใครสนใจข้าอีก”
กู้เสี่ยวหวานไม่อยากเป็นที่รู้จัก ที่นี่ใครทำตัวให้เป็นที่สนใจและไม่มีฐานะที่สูง คนนั้นคือคนที่โดดเด่นและจะถูกเพ่งเล็ง
นางไม่อยากเป็นที่สนใจของผู้อื่น
กู้เสี่ยวหวานพูดแบบนี้ ถานอวี้ซูจึงทำได้แค่ลืมมันไป “ท่านพี่ พวกเราดูอยู่ที่นี่ ถ้ามันน่าเบื่อและไม่สนุกพวกเราก็กลับบ้านกัน”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า จากนั้นถานอวี้ซูก็พานางเดินรอบ ๆ
คนเหล่านั้นที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับหมิงตูจวิ้นจู่ ครั้นเห็นถานอวี้ซูก็ทักทายอย่างเย็นชาและไม่สนใจ
ไม่มีใครคุยกับถานอวี้ซู เพราะว่านางมีนิสัยขี้หงุดหงิดและค่อนข้างตรงไปตรงมา นางไม่สง่างามและอ่อนน้อมเหมือนผู้หญิงคนอื่น นางไม่ชอบอะไรก็พูดอย่างตรงไปตรงมา ไม่ชอบชักแม่น้ำทั้งห้า เลยทำให้คุณหนูหลายคนไม่พอใจ
แต่ถานอวี้ซูไม่จำเป็นต้องสนใจ นางเป็นฮู้กั๋วจวิ้นจู่และเป็นที่โปรดปรานของไทเฮากับฮ่องเต้ ด้วยฐานะและความโปรดปรานเช่นนี้ แม้ว่านางจะทำให้สาว ๆ ทุกคนในเมืองหลวงขุ่นเคือง พวกนางก็ไม่กล้ามาต่อว่าถานอวี้ซูต่อหน้า
กู้เสี่ยวหวานชอบชื่นชมดอกไม้
แม้ว่าดอกไม้ไม่มีความรู้สึก พูดไม่ได้ แต่ดอกไม้จะงดงามได้ก็ต้องเบิกบานให้เต็มที่ พวกมันไม่ทะเลาะกันและไม่อิจฉาริษยากันเพียงเพราะว่าดอกไม้อื่นสวยกว่าตัวมันเอง
ดอกไม้เป็นสิ่งที่เรียบง่ายที่สุด มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ไม่ทะเลาะ ไม่อิจฉา ไม่มีกุศโลบาย
มีดอกเบญจมาศอยู่ไม่ไกลและตรงนั้นเป็นที่ที่มีผู้คนน้อยที่สุด กู้เสี่ยวหวานลากถานอวี้ซูเดินไปยังสถานที่ที่ไม่มีผู้คน
พวกคุณหนูสองสามคนเห็นถานอวี้ซูเข้ามาก็ทำความเคารพ ถานอวี้ซูเชิดหน้าขึ้นดึงมือกู้เสี่ยวหวานไปข้างหน้าโดยไม่ได้มองไปรอบ ๆ และไม่ได้สนใจผู้หญิงพวกนั้นเลย
ผู้หญิงเหล่านั้นคุ้นเคยกับความเย็นชาของถานอวี้ซูมานานแล้ว และไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก แต่หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานและถานอวี้ซูเดินจากไป พวกนางก็กระซิบกระซาบคาดเดาฐานะของกู้เสี่ยวหวาน
กู้เสี่ยวหวานทำเป็นไม่ได้ยินและเดินไปอย่างใจเย็นภายใต้สายตาที่อยากรู้อยากเห็นและเย็นชาของพวกนาง
ข้างหลังยังมีคนถามอย่างสงสัย “เจ้ารู้จักแม่นางชุดขาวไหม”
คนที่ถูกถามก็พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าจะรู้จักได้อย่างไร”
คนถามถูกพูดประชดประชัดใส่ก็รู้สึกงง “เจ้าไม่รู้จักนาง แล้วทำไมเจ้าถึงมองนางตลอดเวลา”
“ข้ามองนางเมื่อไรกัน?” คนถูกถามก็ขึ้นเสียงและพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “นางไม่ใช่ดอกไม้ที่สวย ข้าไม่ดูดอกไม้ ข้าจะมองนางทำไม”
คนคนนั้นเดินไปด้วยความโกรธ เหลือคนที่ถูกถามไว้ด้วยอาการแปลกใจ “ข้าคิดว่าผู้หญิงคนนั้นสวยกว่าดอกไม้เสียอีก ลายดอกไห่ถังบนชุดที่นางสวมอยู่เหมือนกับดอกไม้ที่มีชีวิต”
กู้เสี่ยวหวานเดินมาหยุดลงหน้ากระถางดอกเบญจมาศที่วางอยู่ที่นั่น ล้อมรอบด้วยรั้วไม้ เพราะกลัวจะมีคนเผลอก้าวเข้ามาสัมผัสดอกไม้
แค่ดอกเบญจมาศหนึ่งหรือสองกระถางที่นี่ก็หายากมากแล้ว ไม่ต้องพูดถึงดอกเบญจมาศหลายสิบกระถางที่อยู่ภายในรั้วไม้
ถานอวี้ซูเห็นก็ถอนหายใจอย่างคิดไม่ถึง “ดอกเบญจมาศเหล่านี้สวยงามจริง ๆ มีดอกเบญจมาศมากมายหลายชนิด ข้ารู้จักดอกเบญจมาศเหล่านี้ แต่มีอีกหลายชนิดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“นั่นคือดอกโบตั๋นดำ เบญจมาศหนู ดอกเบญจมาศสีชมพู แล้วก็ดอกเบญจมาศแมงมุม” ถานอวี้ซูรู้จักแค่สองสามชนิด ส่วนดอกอื่น ๆ ไม่รู้ว่าคือดอกอะไร
“ดอกไม้เหล่านี้สวยงามจริง ๆ แต่ไม่รู้ว่าชื่อดอกอะไร ในครั้งนี้ตระกูลซูใจดีจริง ๆ นำดอกเบญจมาศมามากมายจนไม่สามารถระบุชื่อได้เพื่อเพิ่มความสนุกสนาน ดังคำกล่าวที่ว่า ชื่นชมดอกบัวในฤดูร้อนและดอกเบญจมาศในฤดูใบไม้ร่วง ซึ่งเป็นช่วงที่ดอกเบญจมาศบานสะพรั่ง” ถานอวี้ซูไม่ได้เศร้าเลยที่ไม่สามารถบอกชื่อดอกเบญจมาศชนิดอื่น ๆ ได้
ที่นี่มีดอกเบญจมาศหลายสิบสายพันธุ์ หลายดอกที่นางไม่เคยเห็นในพระราชวัง ดังนั้นจึงประหลาดใจที่ที่นี่มีดอกไม้มากมายเช่นนี้
ตราบใดที่เห็นดอกไม้ ก็ถือว่าได้พักผ่อนสายตา
“จวิ้นจู่ ท่านมาแล้ว เฉี่ยนเยว่มาทักทายท่าน” ซูเฉี่ยนเยว่เห็นถานอวี้ซูกำลังดูดอกเบญจมาศ ก็นำฝูงชนมาทำความเคารพถานอวี้ซู
