ตอนที่ 627 หุบเขาที่เขียวชอุ่มที่สุด ตอนที่ 628 อยากเปลี่ยนพลังวิเศษ
ตอนที่ 627 หุบเขาที่เขียวชอุ่มที่สุด
สภาพพื้นที่เป็นแบบลาดลงแล้วขึ้นมาอีก มีความคดเคี้ยว แม่น้ำที่หลบซ่อนอยู่ใต้ดินก็ไม่รู้ว่าไหลไปทางไหน
ถ้ำแห่งนี้ยาวมาก มู่เถาเยาชักสงสัยแล้วว่ามันจะทะลุไปในเขาทุกลูกแถวนี้เลยหรือเปล่า
ถ้าไม่กลับทางเดิม พวกเขาอยากไปตรงจุดที่วางเต็นท์ไว้ก็ยากพอสมควร เพราะสับสนตำแหน่งไปหมดแล้ว
“ซาลาเปาน้อยฟังสิ เสียงลมกับเสียงน้ำชัดขึ้นเรื่อยๆ แล้ว อีกทั้งยังมีแสงทะลุเข้ามา น่าจะใกล้ออกไปได้แล้วล่ะ”
“อืม เสียงแบบนี้…ด้านนอกน่าจะมีน้ำตก”
“ใช่ เสียงเหมือนมีม้าหมื่นตัววิ่งอยู่ พวกเราเดินกันมาอย่างน้อยๆ ก็สามชั่วโมงแล้ว ในที่สุดก็จะได้ออกไปสักที”
นอกจากวังทองคนโง่ก่อนหน้านี้ พอเดินลึกเข้ามาก็เป็นถ้ำธรรมดาๆ แล้ว มีหินย้อยที่รูปร่างประหลาด มันก็สวยอยู่หรอก แต่ไม่มีความพิเศษอะไร หลายที่ก็มีถ้ำหินงอกหินย้อยกับแม่น้ำข้างใต้แบบนี้
ขุมทรัพย์กองพะเนินแบบที่ในนิยายเขียนย่อมไม่มี
ทั้งสองคนเดินต่อไปอีกหน่อยก็เจอปากถ้ำ จากนั้นก็ตะลึงกับทิวทัศน์สุดอลังการตรงหน้า
น้ำตกขนาดใหญ่ที่คล้ายทางช้างเผือกนี้สูงอย่างน้อยก็สามร้อยเมตร กว้างประมาณสามสิบเมตร อลังการยิ่งใหญ่มาก
มันอยู่บนหน้าผาสูงที่ยื่นออกมา รอบๆ มีแมกไม้เขียวชอุ่มเป็นตัวช่วยขับให้โดดเด่น คล้ายม่านสีขาวที่แสนงดงาม
เนื่องจากถูกอิทธิพลจากเหตุการณ์ธรรมชาติ ที่นี่จึงเหมือนเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่ยุบจากตรงกลาง
บริเวณรอบๆ เต็มไปด้วยพรรณไม้หายาก เติบโตอย่างอุดมสมบูรณ์มีชีวิตชีวา
มู่เถาเยาชื่นชมทิวทัศน์อันงดงามอยู่สักพักถึงพูดขึ้น “ที่แบบนี้คนทั่วไปมาไม่ได้”
“นั่นสิ คนทั่วไปขึ้นลงหน้าผาสูงที่อันตรายแบบนี้ยาก”
มู่เถาเยาหยิบกล้องส่องทางไกลจากกระเป๋าสะพายหลังของตี้อู๋เปียนออกมาส่องดูรอบๆ “ภูเขาที่อยู่ตรงน้ำตกมีรอยแยก”
“เดี๋ยวพวกเราไปดูกัน”
“อืม ฉันดูก่อนว่าต้องเข้าจากตรงไหน”
“ไม่รีบซาลาเปาน้อย ถ่ายรูปก่อนค่อยว่ากัน”
มู่เถาเยา “…”
นั่นสินะ เธอรับจ็อบเป็นนางแบบด้วย!
หาที่ยืนโพสต์ท่าให้ตี้อู๋เปียนถ่ายๆ ไป
“ซาลาเปาน้อย หุบเขาแห่งนี้เขียวชอุ่มมาก ถ่ายออกมาสวย”
มู่เถาเยาพยักหน้า “นี่เป็นหุบเขาที่เขียวที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย สดชื่นมีชีวิตชีวาไม่แพ้ป่าเซียนโหยว คุณถ่ายเยอะหน่อยเอาไปให้ศาสตราจารย์จินเฉิงเจียงดู ที่นี่มีพืชคุ้มครองหายากหลายชนิด แถมยังเจริญเติบโตมาในยุคเดียวกันกับไดโนเสาร์ เช่น ว่านกีบแรด ต้นเสี่ยนมู่ ต้นแคแสด ฉันว่าที่นี่น่าจะมีพืชล้ำค่าหายากเยอะที่สุดแล้วนอกจากป่าเซียนโหยว ศาสตราจารย์จินต้องสนใจมากแน่ๆ !”
“ซาลาเปาน้อย ไม่ว่าเธอจะเจออะไรก็สามารถนึกถึงคนอื่นได้เสมอ”
“…มันติดเป็นนิสัยไปแล้ว”
“ไว้กลับไปฉันต้องกลับเมืองหลวงคนเดียว เธอจะนึกถึงฉันแม้แต่ตอนกินข้าวดื่มน้ำหรือเปล่า”
“คงไม่เวอร์ขนาดนั้นมั้ง”
“งั้นจะคิดถึงตอนเข้านอนเหรอ”
“…”
อยู่ๆ ก็เข้าเรื่องลามกมันทำให้ตั้งตัวไม่ทันนะ!
ตี้อู๋เปียนวางกล้องถ่ายรูปแล้วเข้าไปโอบเอวบางของมู่เถาเยา “ซาลาเปาน้อย ตอนกลางคืนฉันไม่อยู่ด้วยเธอจะเหงาหรือเปล่า”
“ไม่มีคุณมายี่สิบสองปีฉันก็อยู่ได้ คำว่าเหงาไม่มีอยู่ในสารบบของฉัน!” ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่อยู่เธอก็จะได้นอนหลับเต็มอิ่มสักที
เรื่องบางอย่างทำทุกวันมันก็ดื่มด่ำอยู่หรอก ไม่มีปัญหาเรื่องกำลังวังชา แต่มันกินเวลาเยอะเหลือเกิน
“เมื่อก่อนกับตอนนี้มันเหมือนกันเหรอ ฉันไม่อยากแยกกับเธอ” คนหนึ่งอยู่ใต้ อีกคนอยู่เหนือ ไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้แอบปีนขึ้นเตียงหาตอนกลางคืน
มู่เถาเยาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ตี้อู๋เปียน คุณจะเอาแต่ติดหนึบฉันไม่ได้”
มู่เถาเยาไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ขนาดเยี่ยนหัง อู๋ซวง เยี่ยจั๋ว ยังไม่ติดคนขนาดนี้เลย ฉันว่าคนเรามีระยะห่างกันไว้บ้างก็ดีนะ…”
“ฉันไม่ต้องการระยะห่าง! อยากให้ระยะห่างติดลบไปเลยด้วยซ้ำ!”
“…เอะอะก็วกเข้าเรื่องอย่างว่า! สมองของคุณมีค่ามาก คิดเรื่องที่มีประโยชน์ได้มากมาย”
อย่าได้ถามว่าทำไมเธอมักเข้าใจหมดเวลาที่ตี้อู๋เปียนวกเข้าเรื่องลามก! เพราะเรียนหลักสูตรเร่งรัดมายังไงล่ะ!
“เธอคือของล้ำค่าที่ประเมินราคาไม่ได้ ไม่ใช่แค่มีราคา แล้วฉันเอาแต่คิดถึงเธอเยอะๆ มันผิดตรงไหนเหรอ”
“…ไปเรียนคำพูดพวกนี้มาจากไหน”
“เรื่องแบบนี้ต้องเรียนโดยเฉพาะด้วยเหรอ กับผู้หญิงที่ชอบผู้ชายสามารถแสดงออกได้เองโดยไม่ต้องมีคนสอน ประสบการณ์ของผู้หญิงก็ผู้ชายสอนทั้งนั้น ซาลาเปาน้อย ด้านนี้เธอยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ”
“…ไปกันใหญ่แล้ว!”
“ซาลาเปาน้อย เธอจะเอาแต่เลี่ยงพูดเรื่องพวกนี้ไม่ได้นะ ความชอบ รสนิยมเซ็กส์ เธอไม่พูดฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำไม่ถึงตรงไหน…”
มู่เถาเยาอุดปากเขา
เธอไม่พูด เธอทำ โอเคหรือยัง!
ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่มีอะไรให้ต้องพูดถึง เพราะเขาทำได้ดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ปล่อยให้บรรเลงเพลงรักทุกวันหรอก
ตี้อู๋เปียนเหมือนได้รับการปลอบโยนทันที ไม่นานก็ลืมเรื่องเมื่อครู่ไปหมด
ทั้งสองคนดื่มด่ำกันและกันท่ามกลางบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติกนี้
พืชพรรณด้านนอกราวกับเขียวชอุ่มยิ่งกว่าเดิม เสียงน้ำตกที่ไหลจากที่สูงลงต่ำก็ดังกว่าเดิม
ตอนที่ 628 อยากเปลี่ยนพลังวิเศษ
เมื่อทุกอย่างสงบลง ตี้อู๋เปียนมองมู่เถาเยาที่ผิวขาวนวลด้วยความพึงพอใจ “ซาลาเปาน้อย ตอนนี้ยังมีแสงสว่าง ฉันไปดูใต้น้ำตกหน่อยดีกว่าว่ามีสระน้ำให้อาบน้ำได้ไหม”
มู่เถาเยาพยักหน้า แก้มของเธอแดงอมชมพู งดงามเหลือเกิน
นึกไม่ถึงว่าเวลาเที่ยงกับช่วงบ่ายจะผ่านไปแบบนี้
เรื่องแบบนี้มันทำให้…เธอนึกถึงคำพูดที่ว่า ‘นับแต่นี้กษัตริย์มิทรงงานเช้า’ และก็เข้าใจแล้วว่าทำไม ‘แผนคุยบนเตียง’ ถึงได้ผลดีนัก
การดื่มด่ำขั้นสุดแบบนี้ใครจะปฏิเสธได้ลง
เฮ้อ เธอก็ละทางโลกไม่ได้เหมือนกันสินะ
นึกถึงตอนนั้นที่เธอเป็นจักรพรรดินี ไม่เคยได้ลิ้มลองผู้ชายเลยสักคน…ดูเหมือนจะขาดทุนหรือเปล่านะ
แต่พอนึกถึงพวกลูกหลานของขุนนางใหญ่ที่จะถูกจับใส่พานมาถวาย เธอก็ไม่รู้สึกว่าขาดทุนอะไร
คนที่จะถูกถวายให้จักรพรรดิย่อมหน้าตาใช้ได้ แต่เธอแค่คิดก็ทำใจที่จะร่วมเตียงกับคนพวกนั้นไม่ได้แล้ว
ทำไมแผ่นดินจงโจวถึงไม่มีตี้อู๋เปียนนะ มู่เถาเยาครุ่นคิดพลางใส่เสื้อผ้า
“ซาลาเปาน้อย?”
“หืม?”
“คิดอะไรอยู่ใจลอยขนาดนั้น ฉันเรียกเธออยู่ตรงนั้นตั้งนาน”
“คิดถึงคุณ”
“หรือยังอยากจัดอีก พวกเราไปแช่น้ำก่อน ตอนเย็นยังมีเวลาอีกเยอะ ไม่อย่างนั้นพวกเราก็อยู่ที่นี่อีกสองสามวัน” ตี้อู๋เปียนมีสีหน้าตื่นเต้น
ประสบการณ์แบบนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน! เขาชอบมาก!
มู่เถาเยา “…พรุ่งนี้บ่ายต้องกลับไป ไม่อย่างนั้นพี่หร่วนเหวินมาไม่เจอพวกเราจะเป็นห่วง”
“…ไหนว่าจะมาเช้าวันมะรืนไง งั้นพวกเราค่อยกลับเช้าวันมะรืนก็ได้แล้ว”
“พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ถ้าไม่มีอะไรพวกเราค้างอีกคืนนึงก็ได้” มู่เถาเยายิ้มตาโค้งลูบศีรษะของเขา ราวกับปลอบโยนเด็กน้อย
“ก็ได้ ยังไงพวกเราก็ยังมีเวลาอีกร้อยปี ไม่รีบ”
“อืม”
ตี้อู๋เปียนจับมือมู่เถาเยาแล้วพูด “ซาลาเปาน้อย พวกเราทำงานถึงอายุห้าสิบแล้วเกษียณเถอะ ชีวิตอีกห้าสิบปีก็เอาแบบตอนนี้ ขับรถเที่ยวไปทั่ว”
มู่เถาเยาตะลึง “คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง ดูอาจารย์ใหญ่ อาจารย์รองสิ อายุเก้าสิบกว่าแล้วยังสอนเด็กๆ อยู่เลย”
ตี้อู๋เปียนรู้สึกสยอง “ซาลาเปาน้อย เธอคงไม่ได้อยากจะเป็นเหมือนปู่หยวนปู่ซย่าโหวที่อายุเก้าสิบกว่าแล้วยังอยากทำนั่นทำนี่ใช่ไหม”
“…ต่อให้อายุห้าสิบยกเผ่าให้ลูกๆ ของพี่ใหญ่หรือพี่รองดูแลแล้ว ฉันก็ยังต้องวิจัยยาอยู่ดี! อายุห้าสิบเป็นช่วงวัยที่เหมาะกับการสอนนักศึกษานะ”
ตี้อู๋เปียนงอนตุ๊บป่อง
มู่เถาเยาใช้วิชาลูบหัวง้อ “อย่าเพิ่งสนเรื่องพวกนี้เลย ตอนนี้มันตอบยากว่าอนาคตจะเป็นยังไง”
“อืม ไม่ต้องเอาของไป ตรงปากถ้ำนี้ยังถือว่าแห้งแล้วก็พื้นเรียบ คืนนี้พวกเรานอนนี่แล้วกัน” เขาชอบที่นี่!
“ได้”
ทั้งสองคนจูงมือเหาะไปลงบนหินก้อนใหญ่ที่มันวาวห่างจากล่างน้ำตกไม่ไกล
น้ำที่ไหลลงสู่เบื้องล่างแรงมาก กระเด็นใส่เสื้อผ้าพวกเขาจนเปียก
“ซาลาเปาน้อย สระน้ำตรงนี้ขอบๆ จะตื้นหน่อย ไม่รู้ว่าตรงกลางลึกแค่ไหน มีอะไรบ้าง พวกเราอาบตรงจุดที่มองเห็นพื้นแล้วกัน”
น้ำใสสะอาดมาก แต่เนื่องจากมีไอน้ำลอยอยู่จึงมองไม่เห็นภายในสระ
“อืม”
มู่เถาเยาก็ไม่รอช้า รวบผมดำเงางามที่ยาวถึงเอวขึ้นแล้วถอดเสื้อผ้าลงน้ำ
ตี้อู๋เปียนตามไป ซักเสื้อผ้าของมู่เถาเยาขณะแช่น้ำไปด้วย
พอเริ่มซักชุดชั้นในแบบเล่นกีฬาเขาก็ถามขึ้นด้วยความอยากรู้ “ซาลาเปาน้อย ฉันไม่เคยเห็นเธอใส่ชุดชั้นในแบบนั้นเลย”
“แบบไหนเหรอ”
“แบบมีลูกไม้ เซ็กซี่ๆ น่ะ”
“…แบบนี้มันสบาย”
“ฉันอยากเห็น”
มู่เถาเยาเหล่มองหน้าอกของเขาแล้วแนะนำ “ฉันว่าหน้าอกคุณมันดูเจริญเติบโตได้ดี ไม่งั้นคุณลองซื้อมาใส่เองเป็นไง”
ตี้อู๋เปียน “…” กล้าพูดเนอะ!
ทั้งสองคนเล่นน้ำอยู่ในสระประมาณครึ่งชั่วโมงก็สวมเสื้อผ้าเปียกที่ซักสะอาดแล้ว เหาะขึ้นไปบนหินก้อนนั้น
เสื้อผ้าเปียกแนบเนื้อ ตี้อู๋เปียนอดใจไม่ไหว
ครั้นแล้วทั้งสองคนก็จัดไปอีกหนึ่งยกตรงนี้ จนกระทั่งพระจันทร์ขึ้นกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน ดวงดาวเปล่งแสงระยิบระยับ พวกเขาถึงได้กลับไปตรงปากถ้ำ
ใช้กำลังภายในทำให้เสื้อผ้าแห้ง ตี้อู๋เปียนปล่อยผมที่ทั้งเงาทั้งนุ่มของมู่เถาเยาลงแล้วจับรวบเล่น
“ซาลาเปาน้อย ผมเธอยาวเร็วมาก”
“อืม เดี๋ยวกลับถึงเย่ว์ตูจะไปตัดทิ้งหน่อย”
“สาวๆ หลายคนชอบย้อมผม ทำไมเธอไม่เคยย้อมเลยล่ะ อย่างมู่หว่านกับเจียงเฟิงเหมียนก็เคยย้อม แต่เธอไม่เคยเลย”
“คุณไม่ชอบผมดำเหรอ”
“ชอบ ผมเธอสวย ดำขลับนุ่มลื่น”
“ฉันก็ชอบ ฉันเลยไม่ย้อม”
“เธอชอบก็พอ ไม่ว่ายังไงฉันก็รับได้หมด”
มู่เถาเยายิ้มมุมปากพยักหน้า
“ซาลาเปาน้อย ใกล้จะต้องกลับกันแล้วนะ”
“อืม”
ตี้อู๋เปียนโอบมู่เถาเยาเข้ามาด้วยความไม่พอใจ “เธอไม่เสียใจสักหน่อยเหรอ”
“ยังไม่มีความรู้สึกนี้ รอคุณกลับเมืองหลวงไปก็อาจจะมีมั้ง”
“…ถ้าเปลี่ยนพลังวิเศษได้คงดี”
มู่เถาเยาชักสนใจ เธอถาม “คุณอยากได้พลังแบบไหนเหรอ”
“วาร์ปได้ แบบนี้กลางวันฉันก็อยู่เมืองหลวง กลางคืนวาร์ปไปที่เตียงเธอได้”
“…งั้นพลังแบบเดิมดีแล้วล่ะ อย่างน้อยอยากได้สมุนไพรอะไรก็รู้ว่าอยู่ตรงไหน ประหยัดเงินทุ่นแรงทุ่นเวลาไปเยอะ”
ตี้อู๋เปียนหรี่ตา “ซาลาเปาน้อย ฉันสำคัญเป็นลำดับท้ายๆ ในใจเธอเหรอ” สู้อาจารย์ไม่ได้ยังไม่เท่าไร แต่สู้พวกสมุนไพรไม่ได้ด้วยงั้นเหรอ
“เอ่อ…”
เนื่องจากตอบไม่ถูกใจ มู่เถาเยาเลยต้องออกกำลังกายทั้งคืน
