ตอนที่ 624 ช่วยเหลือ(2)
เห็นซุนหนานรีบวิ่งหนีออกไป สีหน้าของเหมาชุนเถาก็เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
ส่วนคนรอบข้างเห็นว่าไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว จึงไม่อยู่ต่อเหมือนกัน
เหมาชุนเถาทราบดีว่าเรื่องในวันนี้ต้องขอบคุณกู้วั่งหลาน หล่อนจึงรีบขอบคุณเขาทันที
กู้วั่งหลานโบกมือก่อนจะพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ผมแค่บังเอิญผ่านมาทางนี้พอดี เห็นแบบนี้เป็นใครก็ต้องช่วย พวกคุณสองแม่ลูกอยู่ที่นี่กันตามลำพังอาจจะไม่ค่อยปลอดภัยนัก ตอนนี้สามีเก่าของคุณกลับไปแล้วก็จริง แต่อาจจะย้อนกลับมาอีก พวกคุณรับมือเขาไม่ไหวแน่นอน”
เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ สีหน้าของเหมาชุนเถาก็เต็มไปด้วยความกังวล
แต่ฉินมู่หลานก้าวขึ้นทันที “ชุนเถา เธอกับจี๋เซียงน้อยไปอยู่ที่บ้านฉันก่อนเถอะ วันนี้ที่ฉันมาหา ตอนแรกว่าจะมาชวนไปฉลองปีใหม่ที่บ้าน แต่ตอนนี้ไปก่อนล่วงหน้าก็ได้”
เหมาชุนเถารู้สึกซาบซึ้งใจนิดหน่อย แต่ก็กลัวว่าจะไปรบกวนครอบครัวของฉินมู่หลาน
“ชุนเถา เธอมัวทำอะไรอยู่ล่ะ รีบไปเก็บกระเป๋าของเธอกับจี๋เซียงสิ จะได้กลับไปที่บ้านพร้อมกับฉัน”
ตอนแรกเหมาชุนเถายังลังเลใจนิดหน่อย แต่เมื่อเห็นฉินมู่หลานเร่งเร้า จึงพยักหน้าตอบตกลง “มู่หลาน ขอบคุณนะ ฉันจะไปเก็บข้าวของเดี๋ยวนี้เลย”
กู้วั่งหลานยังไม่กลับไป รอจนกระทั่งเหมาชุนเถาเก็บข้าวของเสร็จ เขาก็ยังเดินไปส่งพวกเธอที่บ้านของฉินมู่หลานอีกด้วย “พวกคุณมาถึงกันแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
ฉินมู่หลานเห็นแบบนี้ก็รีบชวนกินข้าว “ผอ.กู้คะ นี่ก็เย็นมากแล้ว อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับเถอะค่ะ”
กู้วั่งหลานส่ายหัวแล้วบอกกล่าว “ไม่เป็นไรครับ ผมยังมีธุระต้องไปทำ ขอตัวกลับก่อนนะครับ”
จนกระทั่งกู้วั่งหลานกลับไป เหมาชุนเถาก็อดกล่าวไม่ได้ “นึกไม่ถึงเลยว่าผอ.กู้ที่ดูแข็งกระด้าง แท้จริงแล้วจะเป็นคนใจดีอบอุ่น”
ซูหว่านอี๋และเหยาจิ้งจือเห็นสองแม่ลูกเหมาชุนเถาและจี๋เซียงน้อยมาหาก็ต้อนรับด้วยความอบอุ่น หลังจากทราบเรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ก็รู้สึกเห็นใจสองแม่ลูกคู่นี้เป็นอย่างมาก เพียงแต่กลัวว่าพวกเขาจะรู้สึกไม่ดี จึงไม่ได้ถามถึงสาเหตุที่มาอยู่ที่นี่มากมายนัก แล้วช่วยจัดเตรียมห้องรับรอง
“ชุนเถา เธอกับจี๋เซียงน้อยพักที่นี่นะ พวกเธอมากัน ทำให้บ้านมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะเลย”
เหมาชุนเถาได้ยินแบบนี้จึงรีบบอกกล่าว “คุณป้า ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ”
ซูหว่านอี๋และเหยาจิ้งจือรีบโบกมือแล้วกล่าว “เจ้าเด็กคนนี้ จะต้องขอบคุณอะไรกัน ช่วงนี้พวกเธอก็พักอยู่ที่นี่อย่างสบายใจไปเถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรทั้งนั้น”
“อื้ม”
เหมาชุนเถารู้สึกดีเหลือเกินที่ตัวเองได้พบฉินมู่หลาน อีกฝ่ายช่วยเหลือพวกหล่อนสองแม่ลูกเอาไว้มากมายเหลือเกิน
จากนั้นเหมาชุนเถาและลูกชายก็จัดของ ซูหว่านอี๋และเหยาจิ้งจือเดินไปทางลานหน้าบ้าน เมื่อเห็นว่าฉินมู่หลานยังอยู่ จึงรีบเข้าไปคุยกับเธอในเรื่องที่จะไปไห่เฉิง
“มู่หลาน พวกแม่ตัดสินใจแล้วว่าจะไปไห่เฉิงพรุ่งนี้”
เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ ฉินมู่หลานก็พูดด้วยความแปลกใจนิดหน่อย “ทำไมรีบจังคะ?”
“จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้รีบหรอก แต่อีกไม่นานก็ใกล้จะถึงช่วงปีใหม่แล้ว พวกแม่ว่าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนปีใหม่น่ะ”
เมื่อเห็นและแม่สามีกล่าวแบบนั้น ฉินมู่หลานจึงไม่ว่าอะไรมาก เพียงแค่ย้ำเตือน ให้พวกหล่อนระมัดระวังตัวตอนเดินทางไปข้างนอก
“วางใจเถอะ พวกแม่จะระวังตัวอยู่แล้ว นอกจากนี้ยังมีคนที่เสี่ยวหย่งจัดหาให้ตามไปคุ้มกันพวกเราที่นั่นอีก เพราะฉะนั้นลูกไม่ต้องห่วง”
นับตั้งแต่ฉินมู่หลานเกือบเป็นอันตราย เซี่ยเจ๋อหลี่ก็เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของคนอื่นในครอบครัวด้วย จึงบอกให้โหยวหย่งจัดหาคนมาคอยคุ้มกัน
ฉินมู่หลานก็ทราบเรื่องนี้ดีอยู่แล้ว จึงรู้สึกโล่งใจกับการเดินทางในครั้งนี้ของแม่และคนอื่น ๆ “ค่ะ แล้วพวกแม่เก็บข้าวของหรือยังคะ”
“วางใจเถอะ พวกเราเก็บของกันเกือบเสร็จแล้ว”
เมื่อถึงวันรุ่งขึ้น ซูหว่านอี๋และเหยาจิ้งจือก็พาหลี่เสวี่ยเยี่ยนและพวกคนที่คอยคุ้มกันออกเดินทางมุ่งสู่ไห่เฉิง ทันทีที่หลายคนออกจากบ้านไป อยู่ ๆ ภายในบ้านก็เงียบเหงาลงนิดหน่อย
คุณนายเหยาอดกล่าวไม่ได้ “นึกไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าพวกจิ้งจือจะยุ่งกันขนาดนี้ ตอนนี้หมกมุ่นกับเรื่องงานมาก จนไม่มีเวลาอยู่บ้านเลย”
เนื่องจากลูกสาวออกเดินทางไกล ผู้อาวุโสทั้งสองจึงมาอยู่ที่นี่อีกครั้ง เพื่อช่วยดูแลเจ้าสามและเจ้าสี่
นายท่านเหยาได้ฟังคำพูดนี้ ก็หันมองคุณนายเหยา ก่อนจะกล่าวว่า “หมกมุ่นกับงานก็ดีแล้ว คุณพูดให้น้อยลงหน่อยเถอะ”
คุณนายเหยาได้ยินแบบนี้ก็หยุดพูดทันที ทราบว่าคำพูดคำจาของตัวเองฟังไม่ค่อยเข้าหูนัก จึงรีบหุบปาก เมื่อสักครู่นางพูดไปโดยไม่รู้ตัว ก็ได้แต่หวังว่ามู่หลานและคนอื่น ๆจะไม่คิดมาก
ตอนนี้ฉินมู่หลานไม่ได้คิดมากเลย เพราะเธอพอจะทราบแล้วว่าคุณนายเหยาเป็นคนแบบไหน ยิ่งไปกว่านั้นผู้อาวุโสทั้งสองก็มาที่นี่เพื่อช่วยดูแลเจ้าสามและเจ้าสี่ด้วย เธอจึงไม่ว่าอะไรมาก
“ใช่ค่ะแม่กับพี่สะใภ้หมกมุ่นเรื่องงานถือเป็นเรื่องดี ตอนนี้เครื่องสำอางมู่เสวี่ยประสบความสำเร็จมากขึ้นเรื่อย ๆ ต่อไปทุกคนก็จะกลายเป็นเจ้าของธุรกิจสาวกันหมดแล้วค่ะ”
นายท่านเหยาได้ยินแบบนี้ก็หัวเราะขึ้นมา “ใช่แล้ว เจ้าของธุรกิจสาวพูดออกมาแล้วน่าภูมิใจมากเลยนะ เพราะฉะนั้นหมกมุ่นกับเรื่องงานถือเป็นเรื่องดี”
และตอนนี้เหยาจิ้งจือและพวกซูหว่านอี๋ก็ได้ขึ้นรถไฟกันเรียบร้อยแล้ว หลังจากพวกเธอมาถึงไห่เฉิง ก็ตรงไปที่ห้างสรรพสินค้าโหย่วอี้ทันทีโดยไม่หยุดพัก
