บทที่ 1533 กำหนดเป้าหมาย
“เฉียวเยว่ หุบปาก”
“หุบปาก”
ฮูหยินซูและซูจือเยว่ดุซูเฉี่ยนเยว่อย่างพร้อมเพรียงกัน ในขณะที่ใบหน้าของผู้คนรอบตัวนางซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว
ซูเฉี่ยนเยว่ไม่รู้ว่านางกระทำความผิดร้ายแรง เมื่อเห็นว่าท่านแม่และพี่ชายตำหนิตนต่อหน้าทุกคนก็รู้สึกไม่มีความสุขยิ่งนัก นางทำหน้าบึ้งและพูดอย่างไม่พอใจว่า “ท่านแม่ ท่านพี่ ข้าไม่ผิด การที่กู้เสี่ยวหวานผู้นี้กลั่นแกล้งท่านพี่หวงนั้นน่ารังเกียจเกินไป”
“หุบปาก!” เมื่อเห็นว่าซูเฉี่ยนเยว่ยังคงขุ่นเคืองกู้เสี่ยวหวาน การแสดงออกของฮูหยินซูก็เปลี่ยนไปอย่างมากและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เฉี่ยนเยว่ เจ้ารีบขอโทษเสี้ยนจู่อันผิงเดี๋ยวนี้”
ซูเฉี่ยนเยว่ไม่เข้าใจ “ท่านแม่ นางเป็นคนผิด ทำไมลูกต้องขอโทษนางด้วย นางควรขอโทษท่านพี่หวง”
“ขอโทษสิ”
ฮูหยินซูพูดอย่างเย็นชาพลางมองไปที่การแสดงออกอันไร้มารยาทของซูเฉี่ยนเยว่
“ท่านพี่ ท่านแม่เป็นอะไรไป ท่านแม่พูดแทนคนนอกได้อย่างไร” ซูเฉี่ยนเยว่ถูกฮูหยินซูบังคับ น้ำตาก็ไหลอาบใบหน้าด้วยความเศร้าโศกและขุ่นเคือง “ท่านพี่ ท่านพี่หวงช่างน่าสงสาร ข้าแค่ทำเพื่อท่านพี่หวง”
“ขอโทษเสี้ยนจู่อันผิงเสีย!” ซูจือเยว่มีสีหน้าเย็นชา และไม่ปล่อยให้มีช่องว่างสำหรับการเจรจาเลย
ซูเฉี่ยนเยว่ไม่เข้าใจว่า เหตุใดท่านแม่และท่านพี่ของนางจึงบังคับให้นางขอโทษกู้เสี่ยวหวานด้วย ผู้คนมากมายอยู่ที่นี่ ถ้านางขอโทษกู้เสี่ยวหวานจริง ๆ มันจะไม่พิสูจน์ว่านางเป็นคนผิดอย่างนั้นหรือเปล่า?
ตัวเองทำอะไรผิดกัน…
นางแค่เห็นว่าท่านพี่หวงน่าสงสาร นางจึงพูดแทนท่านพี่หวง เช่นนั้นแล้วนางผิดตรงไหนหรือ?
ซูเฉี่ยนเยว่มองไปที่ซูหมิ่นเพื่อขอความช่วยเหลือ ซูหมิ่นไม่ได้ตั้งใจจะพูดในตอนแรก แต่เมื่อเห็นว่าซูเฉี่ยนเยว่มองนางราวกับขอความช่วยเหลือ ซูหมิ่นก็ขยับตัวและพูดว่า “ฮูหยินซู พี่จือเยว่ เฉี่ยนเยว่ไม่ได้ตั้งใจ นางเป็นคนจิตใจดี นางเห็นว่าคุณหนูหวงถูกกลั่นแกล้งก็เกิดความรู้สึกสงสารจึงพูดออกไปเช่นนั้น แต่นางแค่พูดในสิ่งที่ผิด ฮูหยินซูได้โปรดเห็นแก่หน้าหมิ่นเอ๋อร์ คราวนี้ลืมมันไปเถอะ เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นเพราะเสี้ยนจู่อันผิงและคุณหนูหวง เราไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของพวกนาง ไม่เช่นนั้นคนอื่นจะกล่าวหาว่าเรากำลังรังแกผู้อื่น”
ซูเฉี่ยนเยว่พยักหน้าอย่างรีบร้อน จากนั้นก็เห็นฮูหยินซูพยักหน้า และทุกคนดูเหมือนจะรอให้ฮูหยินซูสรุปผล
ฮูหยินซูถอนหายใจเมื่อมองไปที่ลูกสาวคนนี้ หัวใจของนางก็พลุ่งพล่านด้วยความโกรธ
นี่คือลูกสาวของนาง แต่นางไม่ได้ใช้สมองเมื่อทำสิ่งต่าง ๆ วันนี้ไม่ใช่เรื่องของนาง แต่นางก็รับมันไว้เอง และนางยังกล่าวถึงฮ่องเต้องค์ปัจจุบันโดยไม่มีความเกรงกลัว
แต่ท่านหมิงตูจวิ้นจู่…
ฮูหยินซูก็ตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เมื่อถานอวี้ซูเห็นว่าตระกูลซูดูเหมือนจะคล้อยตาม นางก็ตะคอกอย่างเย็นชาในใจ ซูเฉี่ยนเยว่ผู้นี้เหมือนหมูจริง ๆ นางคิดว่าตัวเองได้รับการปกป้องจากหมิงตูจวิ้นจู่ ดังนั้นนางจึงสามารถทำทุกอย่างที่ตัวเองต้องการได้ วันนี้เป็นครั้งแรกที่ท่านพี่มาเข้าร่วมงานเลี้ยงในฐานะเสี้ยนจู่อันผิง หากครั้งนี้พวกนางรังแกท่านพี่ได้ ครั้งหน้าไม่ว่าใครก็สามารถเหยียบย่ำท่านพี่ได้อีก
เพื่อประโยชน์ของกู้เสี่ยวหวาน ถานอวี้ซูจึงตะคอกอย่างเย็นชา “ข้าได้ยินสิ่งที่หมิงตูจวิ้นจู่พูดและดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะจบลงแล้ว”
ซูหมิ่นไม่สุภาพอีกต่อไป “จบลงแล้ว ท่านฮู้กั๋วจวิ้นจู่ต้องการอะไร แม้ว่าเสี้ยนจู่อันผิงจะเกิดในชนบท แต่เมื่อนางมางานเลี้ยงเป็นครั้งแรกกลับมีความขัดแย้งกับคุณหนูระดับที่สอง ทุกคนที่นี่รู้ว่าคุณหนูหวงเป็นคนอ่อนโยนและใจดี แต่เสี้ยนจู่อันผิงเป็นคนที่ทุกคนไม่คุ้นเคย”
ดูเหมือนจะบอกว่าคุณหนูหวงเป็นคนอ่อนโยนและใจดี แต่เสี้ยนจู่อันผิงคนนี้พวกเราไม่รู้จัก ใครจะรู้ว่านางมีนิสัยอย่างไร บางทีนางอาจหยิ่งยโส ไม่มีเหตุผล และชอบทำอะไรตามอำเภอใจ
คำพูดของซูหมิ่นดูเหมือนจะยืนยันว่ากู้เสี่ยวหวานเป็นคนป่าเถื่อน จากนั้นพูดว่า “ฮูหยินซู ข้าได้ยินมาว่าผู้คนจากชนบทไม่ได้รับการศึกษาตั้งแต่ยังเด็ก ทั้งคำพูดและพฤติกรรมของนางนั้นก็หยาบคายมาก แม้ว่าภายนอกดูเหมือนนางมีการศึกษาและมีเหตุผล แต่นิสัยนี้เปลี่ยนยาก ข้าเกรงว่านิสัยใจคอที่แท้จริงของนางอาจแตกต่างไปจากรูปร่างหน้าตาของนางอย่างสิ้นเชิง”
ทุกคำพูดของซูหมิ่นมุ่งเป้าไปที่กู้เสี่ยวหวาน และบางคนที่ไม่ทราบเหตุผลก็สงสัยเช่นกัน สงสัยว่าท่านเสี้ยนจู่อันผิงที่มางานเลี้ยงเป็นครั้งแรกทำให้ท่านหมิงตูจวิ้นจู่ขุ่นเคืองได้อย่างไร
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นท่านฮู้กั๋วจวิ้นจู่ปกป้องนางแบบนี้ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้นิสัยของท่านเสี้ยนจู่อันผิงคนนี้จะต้องแตกต่างจากรูปร่างหน้าตาของนางและไม่ใช่คนที่ดีอย่างแน่นอน
ทุกคนมองหน้ากัน แต่พวกเขาไม่สามารถเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างพวกนางได้
ผู้ที่รู้ความคับข้องใจระหว่างกู้เสี่ยวหวานและซูหมิ่นก็ดูพวกเขาต่อสู้กัน
คนหนึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของฮ่องเต้น้อย และอีกคนหนึ่งเป็นหญิงสาวจากหมู่บ้านในชนบทที่ได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน กู้เสี่ยวหวานผู้นี้มีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับหมิงตูจวิ้นจู่ นางช่างกล้าหาญเสียจริง
เสี้ยนจู่อันผิงคนนี้ คนอย่างนางควรทำการเกษตรและเลี้ยงไก่ในชนบท นางจะมาเพลิดเพลินกับเมืองหลวงเช่นพวกเขาได้อย่างไร?
ซูหมิ่นจงใจกำหนดเป้าหมายไปที่กู้เสี่ยวหวาน ทำให้ซูจือเยว่ร้อนใจเล็กน้อย
ดูเหมือนเขาจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมซูหมิ่นถึงกำหนดเป้าหมายไปที่กู้เสี่ยวหวาน ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะพูดกับกู้เสี่ยวหวาน เขาทำได้เพียงแอบมองกู้เสี่ยวหวานเป็นครั้งคราว แต่เขาเห็นใบหน้าที่สงบของนาง และความสงบบนใบหน้าของนางทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจ
แต่ยิ่งนางไม่สนใจมากเท่าไร ซูหมิ่นก็ยิ่งรู้สึกเกลียดมากขึ้นเท่านั้น
เห็นเพียงหางคิ้วของกู้เสี่ยวหวานเลิกขึ้นเล็กน้อย มุมปากที่สดใสของนางโค้งขึ้นเล็กน้อย และร่างกายของนางก็สงบนิ่ง ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา
“เสี่ยวหวานยอมรับว่าเสี่ยวหวานเกิดและเติบโตในชนบท ข้าเป็นผู้หญิงบ้านนอกจริง ๆ” กู้เสี่ยวหวานยอมรับตัวตนของนาง ซึ่งทำให้ซูหมิ่นหัวเราะเบา ๆ
“ดูสิ แม้แต่ตัวนางเองก็ยอมรับว่าเป็นคนบ้านนอก”
คำพูดเสียดสีนั้นทำให้ซูจือเยว่ขมวดคิ้ว
“แค่ว่าเสี่ยวหวานไม่ยอมรับว่าข้าต่ำต้อยเหมือนสาวบ้านนอก” กู้เสี่ยวหวานเปลี่ยนเรื่อง แต่ซูหมิ่นแปลกใจ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
