บทที่ 340 ปลานักรบร้องขอเข้าร่วมการต่อสู้
เหล่าปลาน้อยต่างเฝ้ามองด้วยความปรารถนาและอิจฉา น้ำลายในปากไหลย้อยเมื่อได้เห็นอาหารที่หลิงเยว่ปรุง แต่ก็ไม่กล้าทำตามหัวหน้าปลานักรบที่บุกเข้าไปแย่งชิง
หัวหน้าปลานักรบกัดซาลาเปาที่มีขนาดแค่ครึ่งฝ่ามือของมันหมดในคำเดียว
การทำเป็นแสร้งอายของปลา ทำให้หลิงเยว่รู้สึกกระอักกระอ่วนยิ่งนัก นางจึงเร่งเร้า “รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง!”
“อร่อย!”
หัวหน้าปลานักรบสรุปทุกอย่างในคำเดียว ทำเอาหลิงเยว่อึ้งไปชั่วขณะ
“นอกจากอร่อยแล้ว ร่างกายเจ้ารู้สึกผิดปกติตรงไหนหรือไม่? เช่น รู้สึกถึงพลังที่เพิ่มพูนหรืออะไรทำนองนั้น?”
ซาลาเปานี้ หลิงเยว่บรรจงทำขึ้นมาอย่างพิเศษ ไม่เพียงแต่ใช้น้ำแกงที่เคี่ยวจากโครงกระดูกบรรพบุรุษของปลานักรบผสมกับเนื้อปลาบดละเอียดสดใหม่เท่านั้น แต่ยังได้ผสมผสานสมุนไพรต่าง ๆ ลงในไส้และแป้งที่ใช้ทำซาลาเปาด้วย!
เป็นไปไม่ได้ที่จะมีดีแค่อร่อย หลิงเยว่ไม่เชื่อ!
หากซาลาเปาแปลงร่างบรรพบุรุษนี้ไม่ได้ผลเฉพาะกับปลานักรบ นางยังอยากจะลองชิมเองสักคำ แน่นอนว่าตอนนี้นางอยากจะลองเมื่อไหร่ก็ได้ เพียงแต่นางกลัวว่าถ้ากินเข้าไปแล้วจะเป็นการสิ้นเปลือง
หัวหน้าปลานักรบกำลังจะตอบว่าไม่มี แต่กลับพบว่าร่างกายของตนร้อนขึ้น ปลาที่อยู่รอบข้างได้ยินเสียงกระดูกของมันลั่นดังกร๊อบแกร๊บ และได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของร่างกายมันด้วยตาตนเอง
ปลาที่ยาวกว่าสองเมตรกำลังเติบโตขึ้น!
เมื่อปลานักรบเข้าสู่สภาวะการต่อสู้ ร่างกายจะใหญ่ขึ้น เกล็ดสีดำจะเข้มและแข็งแกร่งขึ้น ฟันที่หนาแน่นและคมกริบจะยิ่งแหลมคม ครีบและหาง รวมถึงปีกปลาที่หลังทั้งหมดจะกลายเป็นใบมีดคม หากพวกมันต้องการ เกล็ดก็สามารถแยกออกเพื่อโจมตีศัตรูได้เช่นกัน
หัวหน้าปลานักรบตรงหน้าได้เข้าสู่สภาวะการต่อสู้โดยไม่รู้ตัว
ผู้นำเผ่าปลาหมัวอินที่เพิ่งครุ่นคิดเสร็จและก้าวเท้าเข้าสุสานถูกทักทายด้วยหางปลาทันที มันหลบหลีกได้อย่างหวุดหวิด ในชั่วพริบตาต่อมา หนามคมได้แยกออกจากหาง กลายเป็นใบมีดคมหนาแน่นพยายามจะแทงปลาที่เข้ามาให้เป็นโครงกระดูก
“ท่านผู้นำ มาต่อสู้กันเถิด!” หัวหน้าปลานักรบรู้สึกว่าตอนนี้ตนสามารถเอาชนะผู้นำได้ โดยไม่สนใจว่าผู้นำจะยินยอมหรือไม่ มันตะโกนแล้วพุ่งเข้าไปทันที
ในฐานะผู้นำจะขลาดกลัวได้อย่างไร? มันจึงแปลงร่างเข้าสู่การต่อสู้ ปลาทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือดเลือดสาดกระเซ็น
ปลาโตเต็มวัยบนเกาะและปลาเยาว์วัยในทะเลสาบต่างออกมาดูและส่งเสียงกันอย่างคึกคัก!
ปลาผู้นำถูกปีกของหัวหน้าปลานักรบตบจนลอยไปไกล แต่ในชั่วพริบตามันก็บินกลับมา เพียงแต่ยิ่งต่อสู้ก็ยิ่งตกใจ ดูเหมือนว่ามันจะสู้ไม่ไหว?
“รับไว้!”
ซาลาเปาสีดำถูกโยนไปตรงหน้าผู้นำเผ่า มันลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วอ้าปากงับในคำเดียว
การปรากฏตัวของซาลาเปาทำให้การต่อสู้ทวีความรุนแรงขึ้น!
ดวงตาของมหาปุโรหิตเบิกโพลง จับจ้องไปยังอาหารสีดำทะมึนเพียงชิ้นเดียวที่สามารถเพิ่มพลังของเผ่าพันธุ์เดียวกันได้ถึงเพียงนี้
“เจ้า…” มหาปุโรหิตหันไปหาหลิงเยว่อย่างเฉื่อยชา คิดจะเอ่ยถาม แต่กลับได้ซาลาเปามาอีกหนึ่งลูก
“ท่านลองชิมดูเถิด” หลิงเยว่กล่าวพลางกัดซาลาเปาอีกหนึ่งคำ แม้รู้ดีว่ามันคงไม่ส่งผลอันใดต่อนางมากนัก แต่ในเมื่อเป็นฝีมือของตนเอง ย่อมต้องลิ้มลองดูสักหน่อย!
แน่นอนว่าไส้ซาลาเปาที่ทำจากเนื้อปลาผสมกับน้ำแกงกระดูกบรรพบุรุษนั้นหอมหวานละมุนลิ้น ส่วนแป้งซาลาเปาสีดำก็นุ่มนิ่มหอมกรุ่น นางช่างเป็นอัจฉริยะเสียจริง!
มหาปุโรหิตเคี้ยวซาลาเปาในปาก ท่ามกลางสายตาอิจฉาของเหล่าบริวาร แววตาที่ดูถูกเหยียดหยามในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นความอร่อยอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้นก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเผ่าพันธุ์ของตนจึงถูกมนุษย์ผู้นี้ซื้อใจได้ หากมิใช่มีหน้าที่อันใหญ่หลวงติดตัว เชื่อแน่ว่ามันเองก็คงจะกลายเป็นผู้ติดตามนางไปแล้ว เพราะน้ำแกงเพียงหนึ่งคำ ปลานึ่งเพียงหนึ่งชิ้นหรือซาลาเปาเพียงหนึ่งลูก
และแล้ว ปลานักรบอีกหนึ่งตัวก็เข้าร่วมการต่อสู้!
เหตุใดท่านมหาปุโรหิตผู้ฝึกฝนคลื่นเสียงเป็นหลัก ถึงได้กลายร่างเป็นปลานักรบได้เล่า?
มันฝึกฝนทั้งสามอย่างเลยหรือ?
อืม…
แท้จริงแล้วผู้ที่สามารถเป็นปุโรหิตได้ ล้วนมิอ่อนแอแม้แต่คนเดียว
เพียงแต่เหตุใดแผงภารกิจจึงยังไม่เปลี่ยนแปลง?
หลิงเยว่เลยเอ่ยถามระบบ
[วัตถุดิบหลักแต่ละชนิดนับได้สูงสุดเพียงสองอย่าง]
“?”
ใช่แล้ว ในป่าแห่งนี้ยังมีวัตถุดิบหลักอยู่มากมาย
“…”
เช่นนั้น นางต้องไปศึกษาเผ่าพันธุ์อื่นที่ไม่ใช่เผ่าพันธุ์ปลาหมัวอินหรือ?
หลิงเยว่เหลือบมองระบบแลกเปลี่ยน นอกจากพืชพันธุ์และไข่ปีศาจหลากหลายชนิดที่ราคาถูกกว่าเล็กน้อยแล้ว อย่างเช่น นกปีศาจจระเข้ ช้างวัวปีศาจ กวางแกะปีศาจ เป็นต้น สิ่งเหล่านี้ล้วนมีราคาแพงอย่างน่าประหลาด
แม้ค่าพลังวิญญาณของนางจะมีมากถึงยี่สิบเก้าล้านกว่า แต่ก็ใช้จ่ายไปอย่างรวดเร็ว
นี่ระบบกำลังบอกใบ้ให้นางกลับไปฝึกฝนวิชาเร่งการเจริญเติบโตที่ถูกทิ้งร้างไปนานแล้วหรือเปล่า?
ก่อนหน้านี้ หลิงเยว่ให้ความสำคัญกับการเรียนรู้วิชาเร่งการเจริญเติบโต วิชาปรสิต และวิชาการรักษา แต่ตอนนี้เพื่อประหยัดพลังวิญญาณ นางจึงทำได้เพียงมุ่งมั่นศึกษาการทำอาหารเท่านั้น
ปลาสามตัวที่บาดเจ็บสาหัสถูกโยนลงไปในน้ำ และถูกลากขึ้นฝั่งโดยปลาที่รอดูอยู่
แสงสีเขียวมรกตสามดวงตกลงไปในร่างกายของพวกมันทีละดวง บาดแผลภายในและภายนอกกำลังสมานกันอย่างรวดเร็วต่อหน้าต่อตา
“เก่งยิ่งนัก!”
“ช่างมหัศจรรย์นัก!”
“เจ้ามนุษย์ พวกข้าขอเรียนด้วยได้หรือไม่?”
เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาทั้งกระหายใคร่รู้และคาดหวังของเหล่าปลาน้อย หลิงเยว่กลับไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ปลาหมัวอินจะมีแก่นปราณพฤกษาได้อย่างไร?
“เจ้าช่างโง่เขลา พวกเราเรียนไม่ได้หรอก!”
ลูกปลาน้อยที่เอ่ยถามถูกปลาที่อายุมากกว่าด้านข้างดูแคลน “ก็เหมือนมนุษย์ผู้นี้ที่ไม่อาจเรียนรู้การโจมตีด้วยคลื่นเสียงของเผ่าเรา การแปลงเป็นร่างต่อสู้ หรือเป็นปุโรหิตของเผ่าเราได้!”
“ใช่แล้ว ท่านดูสิ นางกินซาลาเปาอันนั้นเข้าไปก็ไม่ได้ถูกบรรพบุรุษสิงร่างด้วย!”
“อธิบายได้ดี ข้าขอมอบซาลาเปาให้เป็นรางวัลแล้วกัน”
มหาปุโรหิตและหัวหน้าเผ่าที่ตื่นขึ้นมาเห็นหลิงเยว่กำลังแจกซาลาเปาอยู่ก็รู้สึกเสียดายขึ้นมาทันที ปล่อยให้เด็ก ๆ กินเช่นนี้ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก
หากเก็บไว้ใช้ยามเผชิญสงคราม คงจะเป็นประโยชน์ไม่น้อย!
บรรพชนของปลานักรบลงมายังร่าง และการโจมตีด้วยคลื่นเสียงจากบรรพชนของปลาปุโรหิต พลังรบเช่นนี้… ผู้นำเผ่ามิอาจจินตนาการถึงความเกรียงไกรของเผ่าหมัวอินในอนาคตได้!
เรื่องนี้ยิ่งตอกย้ำความคิดที่มันอยากร่วมมือกับเหล่ามนุษย์ แม้ล้มเหลวก็คงไม่พ้นกลายเป็นวัตถุดิบ แต่หากสำเร็จ โลกใต้น้ำที่ถูกปกครองโดยมนุษย์ เช่น เขตแดนปีศาจที่อยู่ในการดูแลของมนุษย์ผู้นี้ ย่อมดีกว่าถูกปีศาจปกครองเป็นแน่!
นี่เป็นเพียงความเพ้อฝันของผู้นำเผ่า เพราะมนุษย์จะกลายเป็นปีศาจได้อย่างไร?
นอกจากปลาน้อยที่ได้รับรางวัลแล้ว ในเผ่าปลาหมัวอิน ผู้มอบเนื้อสดใหม่ยังได้รับซาลาเปาถึงห้าลูก!
ภาพตรงหน้ากระตุ้นต่อมความอยากของเผ่าเดียวกันที่ไม่ได้รับซาลาเปาเป็นอย่างดี
“ข้า ข้าขอแลกเนื้อสดกับซาลาเปา!”
“ข้ายอมจ่ายสองชิ้น ขอเพียงลูกเดียว ลูกเดียวก็พอ!”
“ข้าด้วย รวมข้าด้วย เชือดข้าก่อนเลย!”
เหล่าปลาต่างล้อมหลิงเยว่ไว้ แข่งกันอวดเกล็ดปลาที่แวววับ และร่างกายกำยำล่ำสันใต้เกล็ด
เพียงแค่เสียเนื้อไปส่วนหนึ่งก็ได้รับโอกาสให้บรรพชนลงมายังร่างของตน นี่คือซาลาเปาที่ช่วยรักษาชีวิต แม้แต่ปกป้องเผ่าก็ยังได้ ไม่ถือว่าขาดทุนเลยแม้แต่น้อย!
สถานการณ์เริ่มควบคุมไม่ได้ แม้แต่ผู้นำเผ่าและเหล่าปุโรหิตก็ยังถูกเบียดจนออกมาอยู่รอบนอก แม้แต่หัวหน้าปลานักรบที่เพิ่งผ่านการต่อสู้ยังต้องเบียดเข้าไปในฝูงปลาเพื่อขอแลกเปลี่ยนด้วยเช่นกัน
เหล่าปุโรหิตและผู้นำเผ่าได้แต่ “…”