หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป – บทที่ 406 อ๋องเย่ประมูลกระเป๋าพยาบาล

บทที่ 406 อ๋องเย่ประมูลกระเป๋าพยาบาล

บทที่ 406 อ๋องเย่ประมูลกระเป๋าพยาบาล

“เจ้าสำนักวางใจได้ อีกไม่นานก็จะได้เจอแล้ว พวกเราก็รอจะเจอเช่นกัน!”

พวกเขาไม่กี่คนคุยกันอยู่สักพัก หลังจากที่ตาแก่ออกไป

หลานเยาเยาก็หันไปทางจื่อเฟิง เขายังไม่ไป

ดังนั้นจึงถามขึ้นมาว่า: “มีเรื่องอะไรอยากพูดงั้นหรือ?”

“อื้ม!”สีหน้าของจื่อเฟิงสงบ คำนับแล้วพูดว่า: “คุณหนู วันก่อนตอนที่เย็นหงถูกลอบฆ่า ที่ตำหนักมีองครักษ์นายหนึ่งทำตัวผิดปกติ เมื่อวานข้าน้อยสะกดรอยตามเขาไป ก็พบว่าเขาเป็นสายลับของคนอื่น”

“อ้อ? ยังมีเรื่องแบบนี้อีกหรือ?”

องครักษ์และสาวใช้ในตำหนัก นางนั้นซื้อมาจากตลาดดำ เป็นไปไม่ได้ที่คนอื่นจะส่งมาเป็นสายลับ

สิ่งที่เป็นไปได้เพียงอย่างเดียวก็คือพวกเขาถูกคนอื่นกว้านซื้อ

“จริงแท้แน่นอน”จื่อเฟิงพูดอย่างเฉียบขาด

หลานเยาเยาพยักหน้าน้อยๆ เพื่อบ่งบอกว่าตัวเองรู้แล้ว นางเงียบไปครู่หนึ่ง นิ้วขาวเรียวยาวทั้งห้าเคาะบนโต๊ะไม่หยุด

ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง

นิ้วมือก็หยุด เสียงเคาะกังวานก็หยุดลง หลานเยาเยายกมุมปากขึ้น

“จื่อเฟิง พรุ่งนี้เจ้าพาสายลับนั่นออกไปข้างนอกกับข้าหน่อย”หลานเยาเยาคิดอุบายยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวออกแล้ว

“ขอรับ คุณหนู”

จื่อเฟิงคำนับเตรียมจะออกไป แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้า ก็เห็นจื่อซีวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยดีนัก

“คุณหนู เมื่อครู่ข้าน้อยอยู่บนถนนได้ยินข่าวมาเรื่องนึง บอกว่าอ๋องเย่จะประมูลกระเป๋าพยาบาลอัตโนมัติที่เคยประมูลมาได้ที่ร้านประมูลเสินตู”

กระเป๋าพยาบาลอัตโนมัติ?!

แทบจะลืมไปแล้วว่ากระเป๋าพยาบาลนี้เคยเป็นของนาง เวลาผ่านไปนานสามปี นางเคยซื้อขายของยุคปัจจุบันที่ร้านประมูลเสินตูเหมือนกัน

นั่นเป็นเพราะว่าตนเองในตอนนั้นเงินขาดมือ ต้องการเงินมาก และก็เจอกับคนเฝ้าประตูที่เป็นคนดูถูกคนพอดี ดังนั้นจึงหยิบกระเป๋าพยาบาลอัตโนมัติออกมาแสดงต่อหน้าทุกคน

จากนั้นก็ถูกท่านหานผู้ดูแลของร้านประมูลเสินตูเชิญเข้าไปในร้านประมูล และทำการประมูล สุดท้ายเม็ดมุกเย่หมิงก็ถูกประมูลได้โดยเย่แจ๋หยิ่ง

คนบนโลกตอนนี้ นอกจากเย่แจ๋หยิ่งแล้ว ก็มีเพียงตนเองเท่านั้นที่จะสามารถใช้กระเป๋าพยาบาลได้

อย่างไรกระเป๋าพยาบาลนี้ก็สามารถเปลี่ยนลายนิ้วมือและรหัสได้

คิดไม่ถึงว่าเพื่อแผนนี้ เย่แจ๋หยิ่งจะเอากระเป๋าพยาบาลอัตโนมัตินี้ออกมาประมูล

ทันทีที่ข่าวนี้ออกไป ในเมืองหลวงจะต้องเกิดความโกลาหลเป็นแน่

แต่ว่า……

แบบนี้ก็ดี สิ่งที่ต้องการก็คือผลลัพธ์เช่นนี้

หลานเยาเยาส่งเสียง “อืม” เบาๆ จากนั้นก็หันหน้าไปทางจื่อซี มองเขาแล้วถามเรียบๆว่า: “เมื่อไหร่?”

สีหน้าของจื่อซีเป็นกังวล เขาจ้องมองคุณหนูของตนเอง หลังจากที่พบว่าคุณหนูของตนเองไม่ได้มีอะไรแปลกไป ถึงค่อยๆเปิดปาก:

“พรุ่งนี้!”

สามปีก่อนตอนที่อ๋องเย่ยังเป็นเจ้านายของพวกเขา เขาเห็นกับตาว่าอ๋องเย่นั้นใช้มุกเย่หมิงซื้อกระเป๋าพยาบาลอัตโนมัติของคุณหนู หลังจากนั้นอ๋องเย่ก็เก็บรักษาอย่างดี บางครั้งก็จะเอากระเป๋าพยาบาลออกมาเล่น

จู่ๆตอนนี้อ๋องเย่จะเอาออกมาประมูล คุณหนูจะต้องไม่สบายใจแน่?

สายตาของจื่อเฟิงที่ยืนอยู่ข้างๆก็มองมายังหลานเยาเยา

เขาไม่เหมือนกับจื่อซี ที่ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะปรากฏอยู่บนหน้า แต่ภายในนัยน์ตาเขานั้นวูบไหว

เขาเองก็ไม่อยากให้คุณหนูต้องโศกเศร้า……

เมื่อรู้สึกถึงความแปลกของทั้งสองคน หลานเยาเยาก็หันไปมองพวกเขาอย่างสงสัย มองสีหน้าท่าทางของพวกเขา นางก็พูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก:

“นี่มันท่าทางอะไรของพวกเจ้ากัน? ไม่ต้องเป็นห่วงข้า กระเป๋าพยาบาลนั่นเดิมเป็นของข้า ตอนนี้ก็แค่คืนกลับสู่เจ้าของเดิมก็เท่านั้น”

นางต้องได้กระเป๋าพยาบาลนั่น

อีกทั้งแผนของพรุ่งนี้ก็ต้องสำเร็จ

ด้านนี้นางจะต้องเตรียมพร้อมให้รอบคอบ หวังว่าด้านเย่แจ๋หยิ่งนั้นก็จะเตรียมให้พร้อมเช่นกัน

รอจนหลังจากจื่อเฟิงและจื่อซีออกไป หลานเยาเยาก็ลุกขึ้นไปห้องที่เหล่าตาแก่อยู่……

วันที่สอง

ทุกอย่างได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ส่วนข่าวเรื่องที่เย่แจ๋หยิ่งต้องการจะประมูลกระเป๋าพยาบาลที่ร้านประมูลเสินตู ทำให้เมืองหลวงแทบระเบิด ทันใดนั้นก็มีข่าวลือไม่รู้จบ

บางคนบอกว่า: กระเป๋าพยาบาลอัตโนมัติถือว่าเป็นของแทนใจของอ๋องเย่และพระชายาเย่ ในเมื่ออ๋องเย่เอากระเป๋าพยาบาลมาประมูล ก็สามารถบอกได้ว่า ความรู้สึกที่อ๋องเย่มีต่อพระชายาเย่นั้นได้หมดแล้ว

และก็มีบางคนบอกว่า: อ๋องเย่ทำเพื่อเทพธิดา เพราะอย่างไรกระเป๋าพยาบาลนี่ก็เป็นของที่อ๋องเย่ซื้อมาจากพระชายาเย่

ตอนนี้อ๋องเย่ชอบเทพธิดา ต้องการประมูลกระเป๋าพยาบาลนี้ออกไปเพื่อตามจีบเทพธิดาอีกครั้ง

อย่างไรก็ตามมันก็มีเรื่องซุบซิบเละเทะไปหมด

อย่างไรเสีย!

ใครจะไม่ต้องการกระเป๋าพยาบาลของมหัศจรรย์นั้นหล่ะ?

นอกจากพวกเขาจะสงสัยว่าทำไมอ๋องเย่ถึงต้องประมูลกระเป๋าพยาบาลแล้ว สิ่งที่พวกเขาสนใจยิ่งกว่าก็คือ ใครจะประมูลกระเป๋าพยาบาลไปได้ สุดท้ายแล้วกระเป๋าพยาบาลจะตกเป็นของตระกูลไหน?

คนมีอำนาจมีอิทธิพลบางพวก ต้องการจะได้กระเป๋าพยาบาลนี้มาก

เพียงแต่พวกเขาไม่รู้ว่า ตอนนั้นอ๋องเย่ได้ใช้มูลค่าของมุกเย่หมิงประมูลกระเป๋าพยาบาลนี้มา ตอนนี้กระเป๋าพยาบาลได้ถูกประมูล ก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้ตั๋วเงินเท่าไหร่ในการประมูล

แน่นอนว่าไม่สามารถที่จะต่ำกว่ามูลค่าของมุกเย่หมิง

แต่ทว่า!

มุกเย่หมิงนั้นเป็นสมบัติที่ประเมินค่าไม่ได้……

สำหรับคำพูดพวกนี้ หลานเยาเยานั้นเอือมระอา

มีเวลาซุบซิบเดาไปเดามา สู้ไปกินข้าวให้มากๆหน่อย ดื่มน้ำให้เยอะขึ้นจะดีกว่า

นางแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย

เมื่อวานมีข่าวที่เย่แจ๋หยิงต้องการประมูลกระเป๋าพยาบาลที่ร้านประมูลเสินตูออกมา นางก็ส่งคนไปร้านประมูลเสินตูเพื่อบอกข่าวท่านหาน ว่าให้เขาเก็บห้องพักหรูไว้ให้หนึ่งห้อง

“แอ๊ด……”

ประตูห้องเปิดออก หลานเยาเยาเดินออกมาจากห้องบรรทม

หลานเยาเยาที่สวมเสื้อผ้าสีแดงเดินอย่างเชื่องช้า ใบหน้าสวยงดงาม ริมฝีปากงามหยดย้อย แม้แต่รอยประทับดอกไม้จางๆบนแก้มขาวก็ยังดูลึกลับแสนเสน่ห์

นางเดินมายังหน้าลาน

จื่อเฟิงและจื่อซีที่หล่อเหลาสง่างามได้รออยู่ที่นั่นนานแล้ว ข้างกายพวกเขายังพาองครักษ์มาด้วยหนึ่งคน

หน้าตาขององครักษ์นั้นไม่ได้น่าเกลียด แต่ก็ไม่ได้นับว่าหล่อ หน้าตาถือว่าทั่วไป และดูจากท่าทางก็น่าจะใกล้ก้าวเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว

ที่คางขององครักษ์มีรอยมีดที่รุนแรง

หลานเยาเยามีความประทับใจในตัวเขาเล็กน้อย ตอนที่เห็นเขาที่ตลาดดำในตอนนั้น ก็เป็นเพราะรอยมีดบนคางเขา ทำให้นางมีความประทับใจ

ศิลปะการต่อสู้ของผู้นี้ดีมาก พูดเจาะจงยิ่งขึ้นก็คือเขาเคยเป็นคนที่ชั่วช้าสามานย์ ร่อนเร่พเนจรมาถึงตลาดดำแล้วก็ถูกขายมาขายไป ได้รับความเจ็บปวดทรมาน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความกระหายในอิสรภาพ

หลานเยาเยาคิดว่าถ้าช่วยเขาออกมาจากความทุกข์ยาก เขาจะต้องซาบซึ้งในบุญคุณ

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะถูกคนอื่นกว้านซื้อ และกลายเป็นสายลับของคนอื่น

ไม่เป็นไร!

ไม่ว่าเขาจะมีความลำบากใจหรือไม่ นางจะให้โอกาสเขาครั้งสุดท้าย ถ้าคว้าเอาไว้ได้ก็มีชีวิต ถ้าคว้าเอาไว้ไม่ได้ก็ตาย

บนท้องถนนยังคึกคักเหมือนเคย พ่อค้างทั้งสองฝั่งต่างตะโกนเรียกลูกค้าให้ซื้อ บนถนนนั้นยิ่งเจริญ มีรถราวิ่งมากมาย

คนเดินถนนกระซิบกระซาบ พูดคุยเกี่ยวกับข่าวการประมูลกระเป๋าพยาบาลของอ๋องเย่ในวันนี้ไปทุกหนแห่ง

ปัจจุบันนักวรยุทธ์ในยุทธภพที่อยู่ในเมืองหลวงนั้นมีน้อยมาก แต่ในความน้อยนั้นก็ยังมีคนอยู่จำนวนหนึ่ง

พอได้ยินว่าวันนี้ร้านประมูลเสินตูจะประมูลกระเป๋าพยาบาลอัตโนมัติของอ๋องเย่ หนุ่มๆสาวๆที่วัยรุ่นหน่อยก็คึกคักมีกำลังวังชามุ่งหน้าไปยังร้านประมูลเสินตู

วันนี้แม้จะซื้อกระเป๋าพยาบาลอัตโนมัติไม่ได้ แต่ได้ไปเห็นสักครั้งก็ดีมากแล้ว

น่าเสียดายที่คนมาออกันที่ร้านประมูลเสินตูมากไป ถ้าหากไม่ใช่ท่านผู้ควบคุมร้านประมูลเสินตู สั่งให้ผู้คุมประตูมาเคลียร์ทางไว้ คาดว่าคนที่ต้องการจะเข้าร้านประมูลเสินตู จะหาไม่เจอแม้แต่ประตู……

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

อ่านนิยาย เรื่อง หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป ฟรี ได้ที่ novel-fast 


บทนำ
โดยนำเนื้อเรื่องมาจากบางส่วนของ หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป
ได้ยินมาว่าท่านอ๋องเป็นคนโหดร้าย เขาไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิง?ไม่ใช่เลย ตั้งแต่เขาแต่งงานกับคุณหนูหกของจวนแม่ทัพก็เปลี่ยนไปแล้ว “เยาเยาร่างกายอ่อนแอ ไม่ชอบพูดคุย ข้าไม่วางใจให้เขาไปคนเดียว”รู้สึกอับอายนัก!พระชายาใช้ไม้ตีรัชทายาท นังเสแสร้ง ปากนั้นสามารถทำให้คนตายกลับมามีชีวิตได้ ยังไม่วางใจอีกหรือ?“เยาเยา นางไม่มีความรู้ที่เกี่ยวกับสงคราม ฝีมือทางการแพทย์ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พวกเจ้าอย่ารังแกนาง”ทหารของฝ่ายศัตรูกระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก ตอนนี้ทหารสิบหมื่นที่ถูกพระชายาวางแผนมาเป็นเชลยศึกกำลังรอการถอนพิษอยู่ นี่ไม่ใช่กลยุทธ์ของพระชายาเย่ หรอ?“ เยาเยานางไร้เดียงสา ไม่เคยยุ่งกับคนอื่น” ทหารทั้งหลายเหลือบมองเจ้านายที่กำลังหลีกเลี่ยงเพื่อความรัก เจ้านาย จริยธรรมของท่านที่อยู่ไหน?

เรื่องย่อ

“อูว์……”

เสียงหมาป่าเห่าหอนยาวอย่างน่าสยดสยองข้างหู หลานเยาเยาที่ค่อยๆ ได้สติงงเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้

เสียงหมาป่าเหรอ?

มีองค์กรผู้ก่อการร้ายปฏิบัติภารกิจช่วยเหลือลับในใจกลางเมือง รอบทิศเต็มไปด้วยตึกอาคารสูง

จะมีหมาป่าได้อย่างไร?

หลานเยาเยาต้องการลืมตาเพื่อสำรวจ แต่พบว่าเปลือกตาหนักราวกับพันกิโลเปิดยาก

ทั่วร่างกายเหมือนถูกแทงด้วยมีดร้อนนับหมื่นเล่ม เจ็บปวดเหมือนใจจะขาด

ทันใดนั้น!

“กรุ๊บๆ……”

ราวกับเสียงกระดูกที่ถูกเคี้ยวละเอียดทีละนิด ตามด้วยกลิ่นคาวเลือดคลุ้งแตะเข้าไปที่จมูก

หลายเยาเยารู้สึกไม่ดี……

เธอพยายามลืมตาทันที หลังจากที่เธอดิ้นรนนับครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดดวงตาของเธอก็เปิดออก

เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นหลังจากที่สายตาปรับแสงได้

ภาพที่เห็น ทำให้หลานเยาเยาเสียวสันหลังในทันที

หมาป่าผอมหนังติดกระดูกที่หิวโหยตัวหนึ่ง กำลังกัดกินศพหญิงในชุดโบราณอย่างบ้าคลั่ง

หลานเยาเยารีบพยุงร่างกายที่เจ็บปวดสุดจะทนถอยหลังอย่างช้าๆ ……

“ฉับ……”

หินแหลมคมแทงบาดแผลของเธอ ทำให้เธอคร่ำครวญอย่างช่วยไม่ได้

ทันใดนั้นหมาป่าผู้หิวโหยก็หันมามอง พบว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ขนบนร่างกายลุกซู่ทันที เขี้ยวเต็มไปด้วยเลือด

กระโจนเข้ามาทันที

เขี้ยวอันแหลมคมของหมาป่าผู้หิวโหยเล็งไปที่คอหลานเยาเยา ก่อนที่จะถูกหมาป่าผู้หิวโหยกระโจนเข้าใส่ หลานเยาเยาบิดตัว

หมาป่าผู้หิวโหยพลาดท่า เมื่อหันตัวกลับมาก็ถูกหลานเยาเยาใช้มือทั้งสองบีบคอมันอย่างดิ้นไม่หลุด

ไม่ว่าหมาป่าผู้หิวโหยจะดิ้นรนอย่างไร และแม้เล็บเท้าทั้งสี่ของมันจะฉีกเสื้อผ้าและเลือดเนื้อของเธออย่างไร

เธอก็ไม่ยอมปล่อย

ค่อยๆ ……

แรงดิ้นรนของหมาป่าผู้หิวโหยลดลงต่อเนื่อง กระทั่งสูญเสียแรงขัดขืน หยุดหายใจในที่สุด

“เฮ้อ……”

หลานเยาเยาถอนหายใจโล่งอก

ขณะนี้!

เธอเพิ่งพบว่าตนอยู่ใต้หน้าผาสูง ล้อมรอบด้วยหินเย็บเฉียบสีเทา มีซากกระดูกที่ยุ่งเหยิงและไม่สมบูรณ์หลายชิ้นบนหิน

ใบหน้าซีดเผือดของหลานเยาเยาค่อยๆ ขยับไปที่ข้างศพหญิงชุดโบราณนั้น พอเห็นใบหน้าของเธอ

เหมือนในหัวของหลานเยาเยาเปิดออก ความทรงจำประหลาดเป็นส่วนๆ เติมเต็มเข้ามาสมอง……

“โอ๊ย……”

ความรู้สึกปวดหัวทำให้เธอทนไม่ไหวและร้องออกมา!

ผ่านไปค่อนข้างนาน

หลานเยาเยาก็ได้สติหลังจากตกใจ ตะโกนด่าออกไปอย่างอดมิได้

“แม่เอ๊ย ข้ามภพซะแล้ว!”

ใบบัตรเครดิตมีวงเงินตั้งแปดหลักเชียวนะ!

คิดถึงจุดนี้ ในใจก็โศกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก

หลานเยาเยาขยับร่างกายราวกับร่างกายกำลังจะกระจุย ก็ดึงถูกบาดแผลที่เกิดจากตกลงมาจากหน้าผาในทันที

ทันใดนั้น มีเสียงฝีเท้าเบาๆ เดินมา และยังเข้าใกล้เรื่อยๆ แรงอาฆาตที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ……

มีคนมาแล้ว!

สายตาของหลายเยาเยาคมชัดขึ้นในทันที ดึงหินแหลมคมก้อนนั้นออก

หัว แล้วหันหลังกลับทันที ทำให้องครักษ์ที่คนเป็นๆ ทั้งสองสัมผัสเงียบๆ จากด้านหลังเธอตกใจ

องครักษ์ผอมและอ้วนทั้งสองคือคนที่บังให้เจ้าของร่างและหญิงที่นอนอยู่กับพื้นกระโดดผา……

“นางยังไม่ตายหรือ?”

คนเลวอายุยืนจริง!

แต่ดูท่าคงใกล้ตายแล้ว องครักษ์อ้วนที่ใบหน้าดุดัน เห็นสายตาที่แหลมคมหลานเยาเยา ใจสั่นอย่างไร้เหตุผล

“จะตายอยู่แล้ว งั้นรีบส่งนางไปพบยมบาลล่วงหน้า กลับไปจะได้รายงานได้”

องครักษ์ผอมจ้องหลายเยาเยาที่ที่เหลือลมหายใจแผ่วเบา ความรู้สึกกลัวเล็กน้อยในตอนนั้นหายไปหมดแล้ว

หลายเยาเยาถูกบังคับให้กระโดดผาแล้ว คุณหนูสี่ไม่เห็นศพก็ไม่วางใจ

เลยสั่งให้พวกเขาไปยืนยันความเป็นความตายใต้หน้าผา

คาดไม่ถึงว่ากระโดดจากหน้าผาสูงขนาดนั้นแต่เธอไม่ตาย……

องครักษ์ผอมตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว ดึงดาบแล้วฟันลงไปที่หลานเยาเยา

หลานเยาเยาหยีตาเล็กน้อย หลบดาบที่ฟันลงมาอย่างรวดเร็ว พลิกมือที่ถือหินทุบไปที่หน้าขององครักษ์ผอม

และมืออีกข้างก็คว้ามีดจากมือของเขา แทงตรงไปที่องครักษ์อ้วนที่ไม่มีการตอบสนองที่อยู่ข้างๆ

การกระทำทั้งหมดเสร็จสิ้นเพียงชั่วขณะเดียว รวดเร็ว แม่นยำ โหดเหี้ยม!

“โอ๊ย……”

“โอ๊ย……”

เสียงโอดครวญทั้งสองดังขึ้น องครักษ์อ้วนตายคาที่ องครักษ์ผอมถูกฟันเข้าที่หน้า เลือดท่วมเต็มหน้า ตาบอดไปอีกข้างหนึ่ง

ขณะนี้นอนร้องทุรนทุรายอยู่กับพื้น

เมื่อกี้เอาแรงที่มีทั้งหมดออกมาใช้ หลังฆ่าองครักษ์อ้วนตาย หลานเยาเยาก็เข่าอ่อนแทบล้มลง

เธอใช้มีดค้ำกับหิน พยุงร่างของตนเอง!

ในนามทหารแพทย์ที่มาจากกองกำลังพิเศษ เข้าใจสัจธรรมหนึ่งอย่างลึกซึ้ง ไม่จะไม่สามารถฆ่าศัตรูให้ตายได้ก็ตาม

อย่างน้อยก็ต้องทำให้เขาสูญเสียแรงต่อต้าน

ฮึๆ ……

ตอนนี้เธอไปไกลเกินมาตรฐานแล้ว!

ไม่เพียงฆ่าตายทันที ยังทำให้อีกคนสูญเสียแรงต่อต้าน

หลังจากหลานเยาเยาดีขึ้นบ้างแล้ว ค่อยๆ เดินเข้าใกล้องครักษ์ผอมพร้อมดาบ

เมื่อองครักษ์ผอมเห็นว่าองครักษ์อ้วนตายแล้ว เสียขวัญ ตอนแรกอยากลุกขึ้นและอาศัยจังหวะที่เธอเผลอฆ่าเธอให้ตาย

แต่เมื่อเขาเห็นตัวตนของหลานเยาเยา มีดก็จ่ออยู่ที่คอของเขาแล้ว……

เขาตกใจรีบร้องขอชีวิต:

“คุณหนูหกไว้ชีวิตข้าด้วย ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ เป็นคำสั่งของคุณหนูสี่ ข้าเพียงแค่รับคำสั่ง……อ่า……”

เอ็นดูเขาเอ็นเราขาด!

จัดการกับองครักษ์ผอมเรียบร้อย หลานเยาเยาทิ้งดาบลง ล้มลงกับพื้นทันที เธออยากปิดตาแล้วหลับไป……

แต่เมื่อเห็นดวงอาทิตย์กำลังจะลับฟ้า เธอพยายามทนกับความเจ็บปวดแล้วลุกยืนขึ้น

มายืนข้างศพหญิงที่กระดูกทั้งร่างกายแทบละเอียด เธอคือเสี่ยวจู๋ หญิงรับใช้ส่วนตัวเพียงคนเดียวของเจ้าของร่าง

และเป็นเพราะตอนโดดลงผา มีเสี่ยวจู๋คอยปกป้อง เจ้าของร่างจึงไม่เป็นอะไรมาก

ลากร่างศพของเสี่ยวจู๋ขึ้นมา เดินไปยังป่าที่ไม่ลึก…….

ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง เธอต้องการฝังร่างศพเสี่ยวจู๋ก่อนที่ฟ้าจะมืด มิเช่นนั้น

ศพเธอจะถูกสัตว์ป่ากิน

ในที่สุดก็ขุดหลุมตื้นและฝังร่างศพของเสี่ยวจู่เสร็จ

“ติ๊ด……”

ทันใดนั้น เสียงหุ่นยนต์ก็ดังขึ้นในหัว

หลานเยาเยาแทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ!

เสียงนี้เป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยที่สุด นี่คือระบบทางการแพทย์ที่ฝังในร่างเธอในยุคปัจจุบัน

เทียบเคียงได้กับโรงพยาบาลที่มีอุปกรณ์ที่ทันสมัย สามารถเลือกเวชภัณฑ์ได้อย่างอิสระผ่านทางความคิด

คิดไม่ถึงว่าระบบการแพทย์ติดตามเธอไปด้วย……

แต่ระบบทางการแพทย์นี้จะต้องมีการอัพเกรดถึงจะสามารถเปิดใช้งานด้านเวชภัณฑ์ได้

และเธอก็เสียชีวิตหลังจากที่ปลูกฝังระบบไม่นาน ดังนั้น ในระบบสิ่งที่เปิดใช้งานได้จึงถูกจำกัด

แม้จะเป็นเช่นนั้น หลานเยาเยาก็แอบหัวเราะ……

ใช้ความคิดนำผ้าพันแผลผ้าก๊อซและยาแก้อักเสบแก้ปวดอย่างง่ายออกมาอย่างเร่งรีบ

หลังจากจัดการกับแผลบนร่างกายอย่างเรียบง่าย ก็ได้เอายาที่ขมสุดขีดทำเหมือนเป็นขนม “กรุ๊บๆ”

เคี้ยวละเอียดแล้วกลืนลงไป

ในขณะที่ตัดสินใจปีนไปหลับบนต้นไม้……

ทันใดนั้น!

“ตุ๊บ……”

วัตถุที่ไม่รู้จักตกลงมาจากต้นไม้ ทำให้ดอกไม้ป่าเหล่านั้นที่กำลังเบ่งบานบนดินตาย

“โอ้มายกอต!”

วัตถุชิ้นนั้นตกอยู่ข้างเท้าเธอ ทำให้หลานเยาเยาตกใจอดไม่ได้ที่จะตบลูบหน้าอก

ค่อยยังชั่ว!

เกือบจะหล่นใส่เธอแล้ว

กลิ่นคาวเลือดคลุ้งแตะเข้าที่จมูก……

เพ่งมองดู นั่นมันเป็นคน เป็นชายที่สวมชุดจีน เรือนร่างของเขาประกายด้วยท่าทางที่คนไม่ควรเข้าใกล้

ไม่รู้ว่าตายหรือยัง?

แค่เหลือบมองชายคนนั้นอย่างไม่ใส่ใจ หลานเยาเยาถึงกับเบิกตาสว่างอย่างช่วยไม่ได้ แม้ชายคนนั้นเส้นผมยุ่งเหยิง และใบหน้าซีดเผือดเหมือนกระดาษที่เปื้อนเลือด……


และยังมี  นิยาย อ่านนิยาย นิยาย pdf นิยายวาย อ่านนิยายฟรี นิยายออนไลน์ อีกหลายเรื่องที่รอให้คุณอ่านที่ novel-fast.com

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท