บทที่ 445 มีคนเท้าแพลง
แต่คุณหนูผู้นั้นกลัว ขณะที่ท่านชายคลานเข้าไปหานางนั้น นางก็ก้าวถอยหลังทีละก้าว
พวกเขาอยู่ในห้องด้านล่างของข้างๆ ตำหนัก ซึ่งอยู่ในสภาพที่ทรุดโทรมมานานหลายปีมาก และมีความชื้นเล็กน้อย เดิมใช้เป็นห้องเพาะเมล็ด อาจเป็นเพราะความอับชื้น จึงถูกทิ้งร้างไป
เสียงก็ดังเอี๊ยดเมื่อเท้าเหยียบลงบนกระดานไม้ ราวกับหนักหน่อยๆ จนอาจจะเหมือนทำให้กระดานไม้แตก
ทันใดนั้นเอง!
เสียง “แกรก” ดังขึ้น กระดานไม้ก็พังจริงๆ
“โอ๊ย……”
“โอ๊ย……”
ยิ่งไปกว่านั้นชิ้นส่วนขนาดใหญ่ก็หัก ในเวลาเดียวกันคุณหนูและท่านชายผู้นั้นก็ตกลงไป หลุมที่ผิดปกตินั่นก็ถูกแยกออก ความมืดสลัวด้านล่าง ราวกับความลึกที่มองไม่เห็นนั้น เมื่อสองคนนั้นหล่นลงไปก็ไม่ได้ยินเสียงแล้ว
ก็เหมือนกับปากเหวขนาดใหญ่ ที่กลืนกินทั้งสองคนลงไปอย่างเงียบๆ ……
ทางหลานเยาเยา พวกเขาได้เดินไปตามทางที่คดเคี้ยว และหยุดได้หยุดลงอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะวนเป็นวงกลมแต่กลับไม่เห็นอะไรเลย แต่กลับทำให้พวกเขายิ่งระวังมากขึ้น
เพราะพวกเขาได้กลิ่นดอกไม้ที่ดูเหมือนจะอยู่ที่นั่น ในตอนแรกมันไม่ชัดเจน แถมยังคิดว่าเป็นแค่ภาพลวงตา สุดท้ายกลิ่นดอกไม้ก็ชัดเจนมากขึ้น
สำหรับกลิ่นดอกไม้ชนิดนี้
ไม่ต้องพูดถึงหลานเยาเยาและหานแส แม้แต่จื่อซีและจื่อเฟิงก็ยังหวาดกลัวอยู่ดี
นั่นคือกลิ่นของดอกกระดูกขาวนี่!
ทางเดินที่พวกเขาอยู่ตอนนี้ กว้างกว่าทางเดินที่พวกเขาเพิ่งลงค่อนข้างมาก
จื่อซีก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พูดกระซิบว่า
“คุณหนู ทางเดินนี้คดเคี้ยวไปมา เดินไปก็เหมือนเดินเป็นวงกลม ดูเหมือนมันถูกขุดซ่อมแซมไปกำแพงของสวนว่างฮัว”
จื่อซีพูดออกมาด้วยความสงสัย นี่เป็นข้อสรุปของเขาที่เขาเดินไปสักระยะหนึ่ง แม้ว่าทางเดินจะคดเคี้ยว แต่ส่วนโค้งของมันก็ไปในทิศทางเดียวกัน
อีกทั้ง ขณะที่พวกเขาเข้าไปรวมอยู่ท่ามกลางของสวนว่างฮัวแล้ว ก็ได้ตรวจสอบลักษณะทางกายภาพของสวนว่างฮัวรอบหนึ่ง จากนั้นเขาจึงกล้าที่จะบอกกับคุณหนูของตนเอง
“อืม!” หลานเยาเยาพยักหน้าเล็กน้อย
เป็นเช่นนั้นจริงๆ และนางยังพบว่า ในเมื่ออุโมงค์ใต้ดินถูกสร้างเป็นวงกลม อย่างนั้นดอกกระดูกขาวก็อาจจะอยู่ตรงกลางของวงกลม
เพียงแต่การสร้างอุโมงค์นั้นล้วนแต่จะสร้างด้วยหินทั้งหมด ดังนั้นหากต้องการเข้าไปถึงแหล่งเพาะพันธุ์ดอกกระดูกขาว ก็คงจะไม่สามารถใช้กำลังภายในเขย่าให้เปิดได้ สุดท้ายก็คงขุดไม่ได้ และไม่รู้ว่าแหล่งเพาะพันธุ์ดอกกระดูกขาวนั่นไกลจากตรงนี้เท่าไร
มิเช่นนั้นหากว่าพิษกู่จิ้นที่อยู่ดอกกระดูกขาวตื่นขึ้น ก็คงจะต้องหายนะเป็นแน่
ดังนั้นพวกเราจึงทำได้แค่เข้าไปให้ถึงแหล่งเพาะพันธุ์ดอกกระดูกขาวนั่นเสียก่อน จึงจะปลอดภัยที่สุด
ไม่รู้ว่าคิดอะไรขึ้นมา จู่ๆ หลานเยาเยาก็หยุดฝีเท้าลง จากนั้นมองไปที่จื่อซี และถามด้วยความสงสัย
“วันนี้ไม่ได้ให้ยู่หลิวซูและถิงเมี่ยนมาที่นี่หรือ ทำไมพวกเขาถึงไม่อยู่”
สำหรับถิงเมี่ยนและยู่หลิวซู ตอนแรกที่พวกเขาได้รับเข้าสำนักหงอี ก็ได้ประกาศไปทั้งใต้หล้าว่าพวกเขาจะสนับสนุนนาง ดังนั้นทุกคนจึงรู้ว่าพวกเขาทั้งสองเป็นคนของนาง
เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ ก็ไม่ได้มีอะไร
หลานเยาเยารู้สึกว่ายู่หลิวซูและถิงเมี่ยน ต่างก็มีพรสวรรค์ ดังนั้นเมื่อมีเรื่องอะไรที่สำคัญที่ต้องทำ นางมักจะพาพวกเขาไป
สำหรับเรื่องของคนโดนมนต์ดำ……
แหล่งเพาะพันธุ์ของราชครูเทียนเวิงที่มีอยู่ทั่วใต้หล้า แม้ว่าเย่แจ๋หยิ่งจะพบว่ามีอยู่หลายที่ แต่ก็มักจะไม่เจออยู่เสมอ
นางรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่า ต้องมีสักวัน ที่คนโดนมนต์ดำคงจะสร้างความหายนะ เช่นเดียวกับยุคผีดิบ
ดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีเช่นกันที่จะทำให้พวกเขาสองคนได้รู้จักคนโดนมนต์ดำ
แต่กลับไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาทั้งสองคนถึงไม่ปรากฏตัว
สิ่งนี้ทำให้หลานเยาเยารู้สึกสงสัย
“เรียนคุณหนู ยู่หลิวซูถูกแทงได้รับบาดเจ็บ และวันนี้เป็นวันครบรอบการตายของพ่อแม่เขา จึงอาจจะมาสาย ส่วนถิงเมี่ยน……เขาข้อเท้าแพลง ไม่สามารถมาได้”
ยู่หลิวซูบอกว่าเป็นวันครบรอบวันตาย ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง แต่ถิงเมี่ยนบอกว่าข้อเท้าแพลงจึงมาไม่ได้ ก็เป็นเรื่องที่น่าสงสัยมาก
เหอะ!·
ข้อเท้าแพลงงั้นหรือ
เหตุผลนี้มันไม่ได้ดูแย่เกินไปหน่อยหรือเปล่า
แต่ในเมื่อเขาไม่มา อย่างนั้นเขาอาจจะมีเหตุผลที่เขามาไม่ได้ จึงพูดว่า
“ไม่มาก็ไม่เป็นไร หาโอกาสลงโทษเขาไม่ได้เลยนี่สิ ไม่นานมานี้มีการศึกษาค้นค้นพิษชนิดใหม่ออกมา ดูเหมือนว่าข้าจะต้องคิดให้ดีก่อน”
พูดเช่นนี้ หลานเยาเยาก็ยังต้องคิดอย่างรอบคอบขึ้นมา
เมื่อจื่อซีมองแล้ว ก็รู้สึกได้ว่าคุณหนูที่ต้องการจะลงโทษถิงเมี่ยนนั้นเหมือนจะเป็นเรื่องจริง จึงอยากจะปาดเหงื่อให้ถิงเมี่ยนอย่างเงียบๆ
และป่ายเม่ยเซิงที่อยู่เบื้องหน้าที่เกือบจะดีขึ้นจากพิษนั้นแล้ว ไม่รู้ว่าเกิดอะไร จู่ๆ เท้าของเขาก็เย็นลงทันที หากไม่ใช่ซาหมั่นเฉิงคอยปกป้องเขาอยู่ข้างๆ เกรงว่าเขาคงจะล้มลงกับพื้นแล้ว
“เป็นอะไรหรือ พิษแมลงบนมือของเจ้ายังไม่ดีขึ้นหรือ” ซาหมั่นเฉิงเหลือบมองไปที่เขา และพูดอย่างสงสัย
“เปล่า เปล่า เกือบหายแล้ว”
“ยังไม่รีบไปอีก”
“เท้า เท้าแพลง”
“……” สำหรับเจ้าคนอวดดีนี้ สีหน้าซาหมั่นเฉิงก็ไม่ค่อยดีนัก แต่มือก็ยังคงรั้งร่างของเขาไว้อย่างไม่รู้ตัว
หลานเยาเยามองการขยับของอีกฝ่ายที่อยู่ด้านหน้าอย่างสงสัย ปฏิกิริยาหนักขนาดนี้ พิษยังไม่ได้รับการแก้อีกหรือ
เป็นไปไม่ได้!
สำหรับวิชาการรักษาของตนเองนั้น หลานเยาเยาค่อนข้างมั่นใจ ดูท่าแล้วคงอึดอัดจริงๆ
ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครที่พูดขึ้นมาว่า “มีการเคลื่อนไหวข้างหน้า”
เดิมทีที่ทุกคนต่างระแวดระวังอยู่แล้ว เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็ยิ่งระแวดระวังมากขึ้น ไม่นานทุกคนก็หยุดลง หลานเยาเยาก็เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
พวกป่ายเม่ยเซิงและซาหมั่นเฉิงที่ลงมือก็ได้ถอยหลังมา และหลีกทางให้กับหลานเยาเยา
เท่าที่เห็น อุโมงค์ด้านหน้าได้สิ้นสุดทางแล้ว และสุดทางนี้ค่อนข้างแปลก ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเดินวนมาที่มาที่นี่อีกครั้ง……
มีประตูหินบานหนึ่งที่ปลายสุด ซึ่งประตูหินกว้างมาก สามารถรองรับได้สองสามคน อีกทั้งประตูหินที่แข็งแรงนั้นกลับมีรอยร้าวอีกหลายรอย รอยร้าวมีขนาดใหญ่มาก และสามารถมองเห็นสภาพด้านในได้ด้วยตาเปล่า
นอกจากนี้ภายในรอยร้าวยังมีดอกไม้สีแดงที่แปลกประหลาดอีกมากมาย ช่อดอกไม้ที่ตูมก็บานออก ข้างในว่างเปล่า
เมื่อเห็นดังนั้น!
หลานเยาหรี่ตาแคบลงอย่างมาก
มันคือดอกกระดูกขาว
และดอกกระดูกขาวนั้นได้สุกงอมจนเบ่งบานออก พิษกู่จิ้นที่อยู่ด้านในดอกไม้ก็หายไปแล้ว และตรงเหนืออุโมงค์มีปากถ้ำหนึ่งที่ถูกทุบออกมา มีโคลนอยู่บ้างบนพื้นดิน และมีเศษไม้ผุพังกระจัดกระจายอยู่เป็นบางส่วน
ปากถ้ำตรงด้านบน ดูผิดปกติเป็นอย่างมาก
แม้ว่าด้านล่างปากถ้ำจะไม่มีบันไดหรือเชือกเถาวัลย์อะไรเลย แต่กลับมีวิธีที่จะทำให้คนสามารถปีนขึ้นไปได้
เป็นเพราะว่า
ผนังด้านท้ายสุดไม่ได้สร้างขึ้นจากหิน แต่ทำด้วยโคลนอย่างประณีต มีการขุดร่องแบบขั้นบนไดไปในกำแพงโคลน และผู้คนสามารถปีนขึ้นไปตามร่องได้……
สถานการณ์เริ่มท่าไม่ดี
เป็นเพราะมีรอยกรงเล็กที่รอง และคราบเลือดสดอยู่ ดูเหมือนว่ามีคนตกลงมาจากด้านบนโดยไม่ทันระวัง แล้วไปโดนดอกกระดูกขาวเข้า จึงถูกพิษกู่จิ้นแทรกเข้าไปในร่างกาย
จึงกล้ารับประกันว่า มีคนที่ตกลงมาไม่มากกว่าหนึ่งคน บนผนังจึงมีคราบเลือด
คนที่โดนพิษกู่จิ้นนั้น ถือโอกาสที่ยังมีสติอยู่ ปีนขึ้นไปจากที่นี่……
หลานเยาเยามองไปที่จื่อซีและจื่อเฟิงทันทีและพูดด้วยความกังวล
“พวกเจ้าขึ้นไปก่อน และต้องควบคุมสถานการณ์ให้ดี หากสุดวิสัยจริงๆ ฆ่าได้ก็ฆ่าซะ”
“ขอรับ!”
เมื่อทราบถึงสถานการณ์อันร้ายแรง พวกเขาทั้งสองคนยังไม่ทันได้หยุดหย่อน ก็ทำความเคารพและปีนขึ้นไปตามร่อ
