บทที่ 478 เขาอันตรายกว่าข้า
หลังจากนั้นไม่นาน รถม้าขนาดใหญ่ทั้งแปดก็ออกจากเมือง เย่หลีเฉินตรวจสอบคนในกลุ่ม จากนั้นเขาก็ลูบขมับอย่างเหนื่อยล้า ฝีเท้าเซเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังจะเป็นลม
“องค์ชายรัชทายาท ท่านเป็นอะไรไปหรือ?”
องครักษ์วังหลวงหลายคนที่อยู่ข้างๆ เขา เมื่อเห็นเช่นนี้จึงตกใจมาก และรีบเข้ามาพยุงเขา
“ไม่มีอะไร เวียนหัวนิดหน่อย”
ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งกล่าว “องค์ชายรัชทายาท สองสามวันมานี้ท่านไม่ค่อยได้พักผ่อน วิ่งเต้นไปมา ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้น้ำสักหยดก็ยังไม่ได้เข้าไป ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปร่างกายก็จะดูเกินจริง รีบไปรับประทานอะไรสักหน่อยเถอะ!”
“ยังมีขันทีอยู่ที่นี่ ท่านไม่จำเป็นต้องทำเอง ร่างกายต้องสำคัญ”
คนสนิทที่ติดตามตัวเขา เมื่อเห็นท่าทางซีดเซียวขององค์ชายรัชทายาท จึงไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ฮ่องเต้ให้เวลาองค์ชายรัชทายาทเพียงสามวันเท่านั้น วันนี้เป็นวันสุดท้าย หากไม่พบเบาะแสของเทพธิดาอีก ตำแหน่งขององค์ชายรัชทายาทก็จะถูกยกเลิก
องค์ชายรัชทายาทในตอนนี้ได้เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก
ทำงานด้วยใจจริงเพียงหนึ่งเดียว แต่วันนี้ฮ่องเต้กลับขาดสติไปแล้ว
เย่หลีเฉินพยักหน้าเล็กน้อย ทำตามคำพูดของผู้ใต้บังคับบัญชาและกล่าวว่า:
“ตกลง ข้าจะไปหาอะไรกิน เดี๋ยวจะไปทันที ตรงนี้รบกวนขันทีแล้ว”
“ได้เลยได้เลย องค์ชายรัชทายาทเชิญเถอะ!”
ขันทีต้องการให้เย่หลีเฉินรีบออกไป เป็นเพราะเย่หลีเฉินอยู่ เขาคิดที่จะตักตวงบางอย่างไม่ได้ ตอนนี้เขาหวังเพียงให้เย่หลีเฉินออกไปนานสักหน่อย เพื่อที่เขาจะได้สิ่งของที่มีมูลค่ามากขึ้น
กระทั่งเย่หลีเฉินหายลับไปต่อหน้าตนเอง สายตาของขันทีแฝงไปด้วยความเยาะเย้ย และแอบยิ้มอยู่ในใจ:
องค์ชายรัชทายาทคนเดียว ที่อยู่ในสภาพเช่นนี้ คงจะเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์
ฮ่องเต้ฉลาดปราดเปรื่องกว่าจริงๆ องค์ชายรัชทายาทผู้นี้คงจะถูกทอดทิ้งไปนานแล้ว
ทันทีที่ละสายตาจากขันที เย่หลีเฉินก็รีบกลับเข้าไปในโรงน้ำชา และเมื่อเข้ามาใกล้ก็เห็นเถ้าแก่คนหนึ่งประสานมือแสดงความเคารพไปที่เขาด้วยรอยยิ้ม
“เชิญเสด็จองค์ชายรัชทายาท ต้องการดื่มอะไรสั่งได้ตามต้องการ เมนูดังขึ้นชื่อในร้านของเรา……”
ยังไม่ทันจะพูดจบ เย่หลีเฉินก็ขึ้นไปชั้นสองแล้ว และเสียงของเขาก็ดังขึ้นหลังจากไม่เห็นใครอยู่แล้ว:
“น้ำชาที่ดีที่สุดในโรงน้ำชา!”
“โอ้ เสร็จแล้ว! ชาหลงจิ่งของทะเลสาบซีหูชั้นเลิศ”
ประโยคหลังนั้น เป็นของเสี่ยวเอ้อในโรงน้ำชาอย่างชัดเจน
เย่หลีเฉินรีบมายังห้องที่เคยเห็นเงาสีแดงบนถนนก่อนหน้านี้ และระงับอารมณ์ที่ซับซ้อนของตนเอง “ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น
เห็นได้ชัดว่ากังวลมที่จะเห็นนาง ในใจก็มีความสงสัยที่จะถาม แต่เมื่อประตูห้องเปิดออก
เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย เขากลับพูดไม่ออกเลยสักคำ ได้แต่มองไปที่นางอย่างนิ่งๆ อารมณ์ที่ซับซ้อนก็ค่อยๆ สงบลง
“ทำไมหรือ?” ไม่เจอสองสามวัน ก็ไม่รู้จักกันแล้ว”
หลังจากที่ทั้งสองนั่งตรงข้ามกัน และทั้งสองก็นิ่งเงียบไปนาน
หลานเยาเยายกมุมปากขึ้น และพูดอย่างแผ่วเบา: “เจ้ามีอะไรอยู่ในใจ ทำไมไม่ถาม?”
หลานเยาเยารู้ว่า ก่อนที่พิธีบวงสรวงจะเริ่มนั้น ก็ตอนที่อยู่สุสานหลวง เย่หลีเฉินก็เคยสงสัยนางมาก่อน
แม้ว่าในวันทำพิธีบวงสรวงนั้น นางได้ปฏิเสธว่าตนเองไม่ใช่หลานเยาเยา ฮ่องเต้ก็เชื่อ และราชครูเทียนเวิงก็เชื่อเช่นกัน แต่นิสัยของเย่หลีเฉินไม่มีวันเชื่อ
อีกทั้งเมื่อนางได้เห็นความรู้สึกที่แสดงออกทางสายตาของเขาแล้ว และเขายืนยันว่านางคือหลานเยาเยา
“ถามอะไรน่ะหรือ? ถามเจ้าว่าสรุปแล้วใช่หลานเยาเยาหรือไม่?”
ข้าขอถามว่าที่เจ้าทำทุกวิถีทางเพื่อมาใกล้ชิดกับข้า ก็เพื่อให้เมืองหลวงกลายเป็นลักษณะที่ไม่สมบูรณ์แบบอย่างทุกวันนี้?
แล้วขอถามอีกว่าที่เจ้ากลับมาเมืองหลวง ต้องการที่จะล้มล้างราชสำนักปัจจุบัน และช่วยให้คนที่เหลืออยู่ของราชวงศ์เก่าเหล่านั้นมาควบคุมราชวงศ์เก่าใช่ไหม?”
เมื่อเขาพูดนี้ น้ำเสียงก็สั่นเล็กน้อย แม้แต่ร่างกายก็สั่นเทาเช่นกัน
อดีตก็คืออดีต ตอนนั้นหลานเยาเยายังคงเป็นหลานเยาเยาที่น่าเกลียดอย่างยิ่ง ในใจและในสายตาของนางเต็มไปด้วยเขา ดวงตาคู่นั้นแทบทนไม่ได้ที่จะแนบชิดร่างกายของเขา
แต่เขาในตอนนั้น นอกจากหลานเยาเยาจะเบื่อหน่ายหลานเยาเยาแล้ว ก็เหลือเพียงความรังเกียจลึกๆ เท่านั้น
หลังจากการเปลี่ยนแปลงเพียงครั้งเดียว ก็เปลี่ยนไปทุกอย่าง หลานเยาเยาเปลี่ยนแปลงจนแพรวพราว และทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะมองนาง แต่นางก็ไม่สนใจเขาอีกเลย แม้แต่สายตาที่มองเขาก็ล้วนแต่เย็นชา ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกใดๆ
การใส่ร้ายของเสด็จแม่ ทำให้เสด็จแม่ต้องฆ่าตัวตายในที่สุด และความโลภของเสด็จพ่อ ทำให้นางเกือบจะตายไม่ดี
เขาก็เคยเกลียดนางมาก่อนเช่นกัน แต่เขาก็เกลียดเสด็จพ่อเสด็จแม่ของตนเองเช่นกัน อันที่จริงเขาอยากจะขอโทษหลานเยาเยา แต่เขาไม่สามารถพูดออกมาได้
เพราะเสด็จแม่กลับเสียชีวิตเพราะนาง แต่เมื่อทราบข่าวการเสียชีวิตของนาง เขากลับรู้สึกปวดใจอย่างแท้จริง
เดิมที ตนเองไม่รู้ตัวว่าได้ชอบคนที่ตนเองเคยเกลียดคนนั้นมาก่อน สามปีแล้ว เขาไม่เคยที่จะลืมนาง แม้แต่ในตอนกลางดึกได้แอบไปยังสุสานฝังหมวกและเสื้อที่เสด็จอาสร้างไว้ให้นาง และเฝ้าหลุมฝังศพจนถึงรุ่งสาง
แต่เมื่อเทพธิดาผู้ที่ลึกลับปรากฏตัวขึ้น เขาก็ถูกดวงตาคู่นั้นของนางดึงดูดอย่างลึกซึ้งที่คล้ายกับหลานเยาเยา เพียงเพราะดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่ดูเหมือนหลานเยาเยามาก แต่การแสดงออกของดวงตากลับแตกต่างกัน
เมื่อเคยผ่านความเป็นความตายกับเทพธิดามาด้วยกัน ทำให้เขาเริ่มสงสัยว่า ทำไมเทพธิดาผู้ซึ่งเป็นที่ชื่นชอบของประชาชนนี้ ถึงยิ่งเหมือนกับหลานเยาเยาขึ้นเรื่อยๆ ?”
กระทั่งในวันนั้น……
เป็นพิธีบวงสรวง เมื่อได้ยินที่คนอื่นพูดมากับหูของตนเองว่านางคือหลานเยาเยา
เขาตกใจ……
จนทำอะไรไม่ถูก เพราะนางกลับมาแล้ว และเข้าหาเขาอย่างมีจุดมุ่งหมาย แล้วเขาจะทำอย่างไร?
เขาเกลียดไม่ลง!
“จุดมุ่งหมายของข้าไม่ใช่เจ้า!”
เมื่อเห็นการแสดงออกที่ซับซ้อนของเย่หลีเฉิน หลานเยาเยากำลังจะหงายไพ่เขา เขาไม่พูดคำใด และหลานเยาเยาได้แต่พูดต่อ:
“เสด็จแม่ของเจ้าพยายามที่จะฆ่าข้าหลายครั้ง ข้าจึงปล่อยให้นางได้รับผลที่ตามมา ข้าไม่คิดว่าข้าผิด
เสด็จพ่อของเจ้าคิดกับข้าเลยเถิด หากไม่สามารถรับได้ก็ต้องคิดที่จะทำลาย ข้าเกลียดเขา
แต่ข้าไม่สามารถที่จะโค่นล้มอำนาจของฮ่องเต้ด้วยเหตุนี้ได้ ทำให้ราษฎรต้องตกอยู่ในความทุกข์ยากลำบาก ข้าสามารถมีชีวิตกลับมาได้ เป้าหมายเดียวคือราชครูเทียนเวิงเท่านั้น
เขาจะต้องตาย หากเขาไม่ตาย ใต้หล้าก็จะวุ่นวาย
แน่นอน ข้ายังต้องคิดบัญชีเสด็จพ่อของเจ้า แต่เจ้าไม่ใช่เขา”
ด้วยเหตุนี้ การอธิบายถึงจุดนี้ก็ดี อธิบายไปมากก็ไร้ประโยชน์
หากเย่หลีเฉินไม่สามารถคิดได้ด้วยตนเอง หรือการตัดสินใจขั้นสุดท้ายคือการเลือกอยู่ข้างเสด็จพ่อของเขาก็ไม่สำคัญ
เย่หลีเฉินคนเดียวก็ไม่เป็นอันตรายต่อแผนของนาง
“เสด็จอาล่ะ? เจ้าจริงใจกับเขามากแค่ไหน?”
ในความเป็นจริงเขาก็รู้เช่นกัน ว่าตั้งแต่หลานเยาเยามายังเมืองหลวงในฐานะเทพธิดา ไม่ใช่หลานเยาเยาที่สามารถเข้าใกล้นางได้ แต่เสด็จพ่อจงใจสร้างโอกาสให้ตนเอง และหลานเยาเยาก็แค่ถูกเข้าหาก็เท่านั้น
“เขาเป็นสามีของข้า เราเป็นสามีภรรยากันมาหลายภพหลายชาติ”
ไม่ต้องพูดถึงความจริงใจของนางว่ามีมากแค่ไหน เพียงคำตอบแบบนี้ก็เข้าใจดีอยู่แล้วว่าเย่หลีเฉินเข้าใจเพียงพอ
“ทะเลทรายช่างอันตราย แต่เขาปล่อยให้เจ้าไปเสี่ยงแบบนี้หรือ?”
บางครั้งข้าก็ไม่เข้าใจเสด็จอาเลยจริงๆ เห็นชัดๆ อยู่ว่าหลานเยาเยาผู้ซึ่งพิเศษเช่นนั้น เห็นได้ชัดว่าเขามีความสามารถในการปกป้องนางจากอันตรายทั้งปวง แต่ทำไมถึงต้องให้นางต้องเสี่ยงอันตราย? การผ่านอันตรายพวกนั้นก็อาจเสียชีวิตได้ทุกเมื่อ
หลานเยาเยาส่ายหน้า
ในใจรู้สึกโศกเศร้า
“เขาอันตรายกว่าข้าอีกนะ!”
