บทที่ 556 การตกใจตื่นจากฝันของฮ่องเต้รุ่นแรก4
หันกลับไปกะทันหัน ริมฝีปากสีชมพูนุ่มกับริมฝีบางเย็นๆผ่านกันไป ราวกับว่าชนกันแล้ว และราวกับว่าไม่เคยได้สัมผัสกันมาก่อน
ร่างกายของฮ่องเต้ชะงักไปครู่หนึ่ง
หลานเยาเยาก็ชะงักแล้ว
คงไม่ได้สัมผัสโดนแล้วหรอกนะ? คงจะไม่ นางไม่ได้รู้สึกเลยสักนิด
ไม่มีเด็ดขาด!
หลานเยาเยาระงับอารมณ์ไว้ แต่ฮ่องเต้ไม่เหมือนกันแล้ว เขาผละออกไปในทันที ยื่นมือไปสัมผัสริมฝีปากของตัวเอง ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าที่สง่างามแดงระเรื่อขึ้นในพริบตา
“ซู่เอ๋อ ความรู้สึกนี้ดีมาๆ”
“ปากของเจ้าหวานมาก ยังจะมีไฟฟ้าเล็กน้อย ชาๆ ในใจของข้าหัวใจเต้นเร็วมาก”
ฮ่องเต้พูดอย่างจริงจัง
ดวงตาจ้องมองนางตรงๆ กล่าวอย่างแน่วแน่ ยกริมฝีปากจ้องตรงไปที่นาง มีจังหวะที่ต้องการจะพุ่งเข้ามา
“ซู๋เอ๋อ ลองอีกทีได้หรือไม่?”
พูดจบ ไม่รอการตอบสนองของหลานเยาเยา ก็โน้มตัวเข้ามา มือสองข้างกุมหน้าของหลานเยาเยาไว้ ทำปากจู๋แล้วต้องการจูบเข้ามา
หลานเยาเยาผลักเขาออก มองค้อนเขาไปแวบหนึ่ง
“ท่านบ้าไปแล้วหรือไง?”
สมควรตาย ยังจะสัมผัสโดนแล้ว
“ไม่ได้บ้า ซู๋เอ๋อ ได้หรือไม่?”
“ไม่ได้” ในห้ององครักษ์ลับของฮ่องเต้กำลังฆ่าฟันกับนักฆ่า เขาฮ่องเต้ผู้หนึ่ง อยู่บนเตียงพูดเรื่องจูบกับผู้หญิงผู้หนึ่ง เช่นนี้ดีหรือ?
ดังนั้น นางปฏิเสธทันควัน
“หลังจากนี้เรื่องแบบนี้คิดก็ไม่ต้องคิด”
ได้ยินดังนั้น ฮ่องเต้เงียบแล้ว สีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย เหมือนกับว่าความชอบบางอย่างถูกแย่งชิงไปเช่นนั้น
แต่เงียบเพียงครู่เดียว ในดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยแสงประกายทันที
“เช่นนั้นก็สามารถเกิดอย่างไม่คาดคิดได้? ก็เหมือนเมื่อครู่ ไม่ได้ตั้งใจมาก่อน?”
“……”
คนผู้นี้ยังจะสามารถพูดออกมาได้อีก เขาไม่อาย นางก็อายแทนเขาแล้ว
แต่ว่า เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้บางคนเข้าใจผิดที่ใบหน้าของนางแดงก่ำเพราะความโกรธ เข้าใกล้นางเล็กน้อย ถามอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย
“ซู๋เอ๋อ นี่คือเจ้ายอมรับโดยนัยแล้ว?”
ลุกขึ้นจากเตียงแล้ว หลานเยาเยาสวมรองเท้าเสร็จแล้ว เหลือบมองฮ่องเต้แวบหนึ่ง
“ฮ่องเต้ท่านเป็นประมุขของประเทศ อ่านหนังสือมากมาย แผนการเหนือผู้คน ไม่รู้เชียวหรือว่าหญิงชายไม่สามารถถูกเนื้อต้องตัวกันได้?”
“ข้าคือฮ่องเต้ เจ้าคือฮองเฮาของข้า เดิมทีก็เป็นสามีภรรยา หญิงชายไม่สามารถถูกเนื้อต้องตัวกันได้มาจากไหน? เรื่องเมื่อครู่ ควรจะยิ่งมากยิ่งดี”
ก่อนหน้านี้เขามักจะคิดว่าคนอื่นพูดเรื่องเช่นนี้ชั่งวาจาไหลเหลวและหน้าไม่อาย ไม่ใช่การกระทำของสุภาพบุรุษ
แม้ว่าเขาจะไม่สุภาพบุรุษ แต่กลับเป็นฮ่องเต้ วาจาเหล่านี้เขาไม่ควรพูดออกมา
แต่ตอนนี้ต่อหน้านาง คำพูดเหล่านี้ก็กระทำตามใจ
“ไม่รู้จักอาย!”
หลังจากพูดคำเช่นนี้แล้ว หลานเยาเยาก็ไม่สนใจฮ่องเต้ที่ยังอยู่บนเตียงอีก สังเกตคนที่ฆ่าฟันกันไม่กี่คนในห้อง
มองดูประเพณีการแต่งตัวของต่างชาติ เหมือนคนของเผ่าอี๋หมานกลุ่มนั้นที่เห็นเมื่อคืนเป็นที่สุด แต่ดูอย่างละเอียด ราวกับว่ามีความผิดปกติเล็กน้อยอีก
การแต่งตัวของเผ่าอี๋หมาน แม้เป็นประเพณีของต่างชาติ แต่ก็ไม่ถึงกับเกินจริงมากนัก
ดังนั้น คนเหล่านี้จงใจเลียนแบบเผ่าอี๋หมาน ปกปิดฐานะที่แท้จริงของตัวเอง
หลังจากที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย หลานเยาเยามองไปทางฮ่องเต้ที่อยู่ด้านหลัง
กลับพบว่าเขาได้ลงจากเตียงนานแล้ว ยืนอยู่ข้างกายของตัวเอง อดขมวดคิ้วไม่ได้ กล่าวเบาๆ :
“พวกเขาเหมือน……”
นิ้วชี้ที่เรียวยาวของฮ่องเต้วางไว้ที่ข้างปากของหลานเยาเยา กล่าวเบาๆ : “ฉู่ว!”
หืม?
หลานเยาเยาไม่พูดจาทันที มองเขาด้วยดวงตาที่สงสัย ราวกับกำลังถามเขาว่าทำไมไม่ให้พูด
“ซู๋เอ๋อ เชื่อข้าหรือไม่?” เขายื่นมือออกไปให้นาง
เชื่อไหม?
หลานเยาเยาก็ถามตัวเองเหมือนกัน
แน่นอน นางเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง สำหรับฮ่องเต้นางเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ดูมือที่ยื่นเข้ามาของเขา นึกไม่ถึงว่าจะจับมือของเขาไว้โดยไม่รู้ตัว
จากนั้น……ยังจะแกว่งขึ้นลง
ราวกับผู้คนในยุคปัจจุบันพบหน้ากันแล้วต้องจับมือกันเช่นนั้น
ในแววตาของฮ่องเต้มีความสงสัยแวบผ่าน รู้สึกว่าตัวเองรู้สึกผิด แต่ยังเอานางไว้ในอ้อมกอด จากนั้นก็โอบเอวนางอย่างนุ่มนวล แฉลบตัวออกไป
เดิมทีคิดว่าฮ่องเต้จะพานางไปที่ที่ปลอดภัย
ใครจะรู้ว่าจะพานางเข้าไปในถ้ำงูที่ทั้งลึกทั้งซ่อนเร้นอย่างนึกไม่ถึง พูดให้ถูกต้อง คือระหว่างที่ฮ่องเต้พานางเหาะ กลับแอบเอาเปรียบนาง หลังจากที่นางขัดขืนผลลัพธ์จึงเป็นเช่นนี้ ทั้งสองคนตกลงไปอย่างไม่ทันระวังตัว
ที่นี่เป็นที่ที่เรียกว่าทุรกันดารอย่างแท้จริง คือสถานที่ที่เรียกว่าอยู่ในภาวะตกอับหาความช่วยเหลือได้ยากเช่นนั้น
ด้านในยังมีงูพิษอยู่เป็นโขยง งูแต่ละชนิดนับไม่ถ้วน
ฮึกเหิมต่อการมาถึงของพวกเขาอย่างประหลาด หากไม่ใช่ว่านางมีระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ ด้านในยังมียาผงไล่งูป้องกันแมลง คาดว่าเวลานี้พวกเขาก็กลายเป็นอาหารในจานแล้ว
แต่ช่วยอะไรไม่ได้งูพิษเหล่านี้เยอะเกินไปแล้ว
ฆ่าก็ฆ่าไม่หมด ไล่ก็ไล่ไม่ไป และพวกเขาก็ออกไปไม่ได้ และไม่ใช่ว่างูอะไรก็จะกลัวหมด
มีบ้างที่ไม่เอาชีวิต ทำให้คนป้องกันก็ป้องกันไม่ได้อย่างแท้จริง
ในกลางดึกก็สามารถรู้สึกได้ถึงงูพิษเย็นๆคลานมาถึงที่ข้างเท้า ขวักไขว่ น่ากลัวเป็นที่สุด……
ตกใจตื่นจากความฝันอีกครั้ง หลานเยาเยามองดูทิวทัศน์ข้างหน้าที่ไกลออกไปไม่ชัด—ทะเลทรายสีเหลืองขมุกขมัวที่ไร้ขอบเขตผืนหนึ่ง ต่อกันเป็นคลื่น สภาพอากาศเลวร้าย แดดแรง เป็นสถานที่ที่เงียบเชียบกันดารเป็นที่สุด
ไม่รู้เป็นเพราะความไม่น่าเชื่อของทิวทัศน์ด้านหน้า หรือว่าเพราะตกใจตื่นจากฝันยังดึงสติกลับมาไม่ได้ ดังนั้นตอนนี้หลานเยาเยาเบิกตาสีดำดั่งหมึกกว้าง มุมปากกระตุกตลอด
ใครมาบอกนางที นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
รู้สึกว่าใจเต้นแรงเจ็บปวดอย่างกะทันหัน นางเอามือกุมหน้าอก รู้สึกได้อย่างแท้จริง ทำให้นางลืมแม้ความเจ็บปวดเป็นที่สุด อดมองไปที่มือของตัวเองอย่างมึนงงไม่ได้ จากนั้นก็ดูร่างกายของตัวเองอีก
นี่……
นี่เกิดอะไรขึ้น?
ร่างกายนี้ ไม่ใช่ร่างกายที่นางเคยข้ามเวลามาที่แผ่นดินใหญ่นี้ และก็คือ ไม่ใช่ร่างกายของหลานเยาเยาในยุคโบราณนั้น
แต่…..แต่เป็นร่างกายเดิมของนาง
นางไม่ได้ข้ามเวลาเพียงจิตวิญญาณหรือ?
ทำไมตอนนี้แม้ร่างกายของนางก็ข้ามเวลาเข้ามาด้วยแล้ว?
อีกทั้งจิตวิญญาณและร่างกายยังผสานเข้ากันได้อย่างดีมาก ไม่จำเป็นต้องปรับตัว ก็คล่องแคล่วเป็นธรรมชาติแล้ว
แต่ที่นี่คือทะเลทราย? !
“เป็นอย่างไรบ้างขอรับ? รู้สึกดีมากใช่หรือไม่ขอรับ?”
ฉับพลันนั้นเสียงที่เรียบเฉยก็ดังขึ้น อยู่ทางด้านหลัง หลานเยาเยาหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว
คนด้านหลัง เป็นส้งเย่นกุยที่แผ่อุปนิสัยของปัญญาชนออกมาทั้งตัวอย่างนึกไม่ถึง เมื่อเห็นสีหน้าที่ยิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้มของเขา ความทรงจำที่ถูกปิดผนึกเหล่านั้นเหมือนกับว่ามุดเข้ามาในสมองอย่างรวดเร็ว
แม้การข้ามเวลามาที่แผ่นดินใหญ่ในครั้งแรกของนาง การพบฮ่องเต้ครั้งแรก รวมทั้งทุกอย่างในสมองขณะฟื้นที่ได้พบได้เจอทั้งหมด
ขณะเดียวกันที่นางและฮ่องเต้ตกลงไปในถ้ำงู จิตวิญญาณของพวกเขาเริ่มค่อยๆเข้าใกล้กัน
ในนี้ งูพิษเหล่านั้นในที่สุดโจมตีพวกเขาอย่างไม่คิดชีวิต ฮ่องเต้เย่ซางหลิงเพื่อช่วยนาง ไม่สนใจทุกอย่าง เกือบโดนพิษตาย หลังจากนั้นยังเป็นชาวบ้านที่ผ่านมาช่วยพวกเขาไว้
นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นทั้งหมด
นางค่อนข้างหมดอาลัยตายอยาก ก่อนหน้าที่ไม่เคยรู้ถึงความทรงจำนี้ ไม่เข้าใจคุณค่าในสิ่งนั้น
ตอนนี้จำได้แล้ว
จึงเข้าใจถึงความยากลำบากและการช่วยเหลือกันในเวลาทุกข์ยากในนั้น ยังมีความรู้สึกมากมายที่ทำให้คนตัดไม่ขาด
สุดท้ายนางหวั่นไหวแล้ว เพื่อฮ่องเต้เย่ซางหลิงไม่สนใจทุกอย่าง เหมือนเขาที่ไม่สนใจทุกอย่างเช่นกัน
“ข้า……นี่ข้าเป็นอะไร?”
ก่อนหน้านี้ก็นับว่าจมอยู่กับความทรงจำในอดีตมาตลอด ไม่มีปัญญาจะถอนตัวได้มาตลอด ความถลำลึกจากในใจเช่นนั้น ลืมปฏิกิริยาตอบสนองของตัวเองกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด จนกระทั่งตอนนี้นางค่อนข้างงงงันแล้ว
“ร่างกายของข้าล่ะ?”
