หมอยาหวานใจท่านประธาน – ตอนที่ 550-551

ตอนที่ 550 ฉันท้องแล้ว

อีลั่วเสวี่ยมองดูฝานเจียวเจียวที่ทุลักทุเลอยู่ในบึงด้วยสายตาเย็นชา เธอกับเฉวียนหมิงไม่พูดอะไร เดินผละไปจากที่นี่

จะบอกว่าทั้งคู่เลือดเย็นคงไม่ได้ เป็นฝานเจียวเจียวได้รับผลที่ตนเองทำ เป็นกรรมตามสนอง ทำร้ายคนอื่นไม่สำเร็จ กลับเป็นการยกหินทุ่มใส่เท้าตัวเอง

ฝานเจียวเจียวมองดูอีลั่วเสวี่ยและเฉวียนหมิงเดินจากไป โมโหสุดขีด น้ำในบึงช่วงหน้าหนาวเย็นยะเยือก บวกกับที่เธอสวมเสื้อผ้าหนามาก ไม่เพียงรู้สึกเจ็บแปลบหัวใจ ยังหนาวสั่นจนฟันกระทบกัน

“น่าแค้นนัก!” ฝานเจียวเจียวถูกเจ้าหน้าที่ช่วยขึ้นมาบนฝั่ง ยังคงพูดพล่าม ไม่สนใจคนที่มุงดูอยู่ บางคนแนะให้พาเธอไปโรงพยาบาล

อีลั่วเสวี่ยและเฉวียนหมิงอยู่ห่างออกไป มองดูทิศทางที่ฝานเจียวเจียวผละไป ยังมีรอยน้ำหยดเป็นทาง ดูแล้วคงทุลักทุเลมาก

“ยังกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าเรา สงสัยจะเบื่อชีวิตแล้ว!” แววตาเฉวียนหมิงฉายความไม่พอใจอย่างรุนแรง ดูท่าสกุลฝานยังได้รับความทุกข์ทรมานไม่พอที่จะรู้จักสำนึก

อีลั่วเสวี่ยดึงมือเฉวียนหมิงพลางส่ายหน้า “ช่างเถอะค่ะ เวลานี้สกุลฝานมาถึงขั้นนี้แล้ว เหมือนตั๊กแตนหลังฤดูเก็บเกี่ยว คงกระโดดโลดเต้นได้ไม่นานแล้ว”

ไม่ว่าจะอย่างไร สกุลฝานกับสกุลอวิ๋นเคยสนิทชิดเชื้อกันมาก ถ้าเล่นงานพวกเขาตอนนี้ เกรงว่าจะถูกคนตำหนิ พวกเขาไม่จำเป็นต้องลงมือ ย่อมมีคนที่อยากเร่งงานสกุลฝานอยู่แล้ว

นิสัยเย่อหยิ่งจองหองของพวกเขา ย่อมสร้างศัตรูไม่น้อย ปล่อยให้สวรรค์ไปจัดการพวกเขาเถอะ

“ก็แล้วแต่คุณ หิวหรือยัง?” เฉวียนหมิงรับปากทันที ไม่ลงมือก็ได้ แต่ถ้าบังอาจทำอะไรก็อย่าหาว่าเขาไม่เกรงใจก็แล้วกัน สกุลอวิ๋นไม่สะดวกจะลงมือ เขาก็ให้คนอื่นทำแทนได้ ถ้าเขาอยากยืมดาบฆ่าคน รับรองว่าเก็บความลับอย่างดี

อีลั่วเสวี่ยพยักหน้า “ชักรู้สึกหิวแล้ว ระยะนี้ไม่รู้ว่าเพราะหน้าหนาวไหม หิวง่าย”

“แล้วคุณอยากกินอะไร?” เฉวียนหมิงที่รักและหลงเมียมองดูเมียตนเองอย่างรักและห่วงใย

อีลั่วเสวี่ยคิดเล็กน้อย แล้วท่าทางน้ำลายสอ “ปลาต้มผักดอง ซี่โครงเปรี้ยวหวาน กุ้งนึ่งกระเทียม ยัง…”

“พอแล้ว พอแล้ว ตามใจคุณเลย”

ในภัตตาคารที่หรูหรา แขกเต็มร้าน อีลั่วเสวี่ยต้องรอครู่หนึ่งเหมือนคนอื่นจึงมีโต๊ะว่าง หลังจากกินอาหารว่างเล็กน้อย ในที่สุดอาหารก็ถูกยกมา

“มาแล้ว ปลาตัมผักดองที่คุณชอบกิน” เฉวียนหมิงใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาและผักดอง ใส่ในชามตรงหน้าอีลั่วเสวี่ย เธอชอบกินคู่กันอย่างนี้

อีลั่วเสวี่ยคีบเนื้อปลาที่ตนชอบกินใส่ปาก ยังไม่ทันกลืนลงไป จู่ๆ ก็รู้สึกคลื่นไส้ คายปลาต้มผักดองในปากออกมาทันที

“วันนี้ทำไมปลาถึงคาวมาก!” อีลั่วเสวี่ยขมวดคิ้ว แล้วยื่นมือผลักจานปลาต้มผักดองออกไปห่างๆ

“งั้นหรือ เรากินร้านนี้หลายครั้งแล้วนะ?” เฉวียนหมิงนึกสงสัย แล้วคีบกินคำหนึ่ง “รสชาติเหมือนเดิม อาทิตย์ก่อนเราก็มากันกัน”

อีลั่วเสวี่ยที่ยังสงสัย คีบชิมคำหนึ่ง ยังรู้สึกเหมือนเดิม

ถึงตอนนี้เจ้าลูกบอลเงินลอยมาอยู่ข้างตัวเธอ “เจ้านาย ดูเหมือนจะไม่ใช่ปัญหาอาหาร แต่เป็นปัญหาตัวเจ้าเอง” พูดจบสายตามันก็เบนมาที่ท้องอีลั่วเสวี่ย

อีลั่วเสวี่ยนึกออกทันที ดูเหมือนประจำเดือนเธอขาดหายไประยะหนึ่งแล้ว ยังคิดว่าเพราะช่วงนี้มีเรื่องยุ่ง คงยืดเวลาออกไป

เธอวางมือลงบนข้อมือตัวเองตรวจดูชีพจร ส่วนเฉวียนหมิงขมวดคิ้ว “ผมจะเรียกพนักงาน…”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ไม่ใช่ปัญหาอาหาร” จู่ๆ อีลั่วเสวี่ยก็รู้สึกเขินอาย ร่างเธอมีรังสีของความเป็นแม่ฉายออกมา

เฉวียนหมิงแปลกใจ “ไม่ใช่ปัญหาอาหาร แล้ว…”

“เฉวียนหมิง ฉันท้องแล้ว”

ตอนที่ 551 ฉันจะเป็นคุณตาแล้ว

มือของเฉวียนหมิงเลื่อนลงมาฟาดโต๊ะอย่างไม่รู้ตัว เขามองอีลั่วเสวี่ยอย่างงุนงง “อาเสวี่ย ผมฟังไม่ชัด เมื่อกี้คุณพูดอะไรนะ?”

เมื่อครู่เขาเตรียมเรียกพนักงานมาสอบถามว่าทำไมอาหารวันนี้จึงมีปัญหา แล้วจู่ๆ ก็ได้ยินเธอพูด ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

อีลั่วเสวี่ยได้ยินก็เขินจนเม้มปากแน่น “คุณฟังไม่ผิดหรอก ฉันท้องแล้วจริงๆ”

สำหรับคนที่ผ่านชีวิตสองภพแบบเธอ การตั้งครรภ์เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งแรก เธอเองไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี ในใจรู้สึกสับสน มีความหวานชื่นแต่ก็รู้สึกลังเลบ้าง

เฉวียนหมิงหายใจเข้าลึกๆ สีหน้าไร้ความรู้สึก

พออีลั่วเสวี่ยเห็นเช่นนี้ก็กังวลใจ ลังเลเล็กน้อยแล้วถามหยั่งดู “เฉวียนหมิง คุณชอบเด็ก…ไม่ใช่หรือ?”

จู่ๆ เฉวียนหมิงก็เงยหน้าขึ้น มองเข้าไปในดวงตาเธอ ใบหน้าที่ยิ้มด้วยความตื่นเต้นดีใจอยู่เบื้องหน้าเธอ ดูท่าทางราวกับถูกรางวัลใหญ่เป็นพิเศษ

“ฮ่าฮ่า มีลูกแล้ว ผมจะเป็นพ่อแล้ว ฮ่าฮ่า ผมจะเป็นพ่อแล้ว” จู่ๆ เฉวียนหมิงก็พูดเสียงดังขึ้น เสียงดังกังวาน ทำให้คนที่นั่งอยู่รอบๆ พากันชำเลืองมอง

แต่พอฟังออกลางๆ ว่าเขาพูดอะไร ทุกคนจึงพากันยิ้ม ไม่ตำหนิอะไร กลับมองพวกเขาด้วยแววตาอวยพร

สำหรับโลกนี้แล้วชีวิตใหม่คือสิ่งที่ทำให้ผู้คนคาดหวัง ยิ่งกว่านั้นนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเจอกับเรื่องนี้ ความรู้สึกแรกสุดคือตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แล้วตามติดด้วยความดีใจจนยากที่จะบรรยายได้

อีลั่วเสวี่ยรู้สึกถึงสายตาทุกคน ก็อายจนวางตัวไม่ถูก เธอมองเฉวียนหมิงด้วยความขวยเขิน “เสียงเบาหน่อยไม่ได้หรือ?”

“เสียงเบา ทำไมหรือ ผมดีใจ อาเสวี่ย ผมดีใจมากเลย” ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงสวรรค์ประทานมาให้เขา ยังมอบสิ่งที่เป็นผลึกแห่งความรักของทั้งคู่ให้ เขาจะไม่ดีใจได้อย่างไร

อีลั่วเสวี่ยเห็นรอยยิ้มที่จริงจังของเฉวียนหมิง ทำให้ความรู้สึกกระสับกระส่ายค่อยๆ สงบลง ในใจเปี่ยมด้วยความหวานชื่น

“จริงหรือคะ? ที่จริงฉันยังไม่ได้เตรียมพร้อมเลย…” พูดพลางลูบคลำท้องตัวเอง แล้วจึงเข้าใจว่าอะไรคือความรัก แต่ตอนนี้จู่ๆ ให้เธอเรียนรู้ที่จะเป็นแม่ ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

เฉวียนหมิงรู้สึกเครียดขึ้นมาทันที “อาเสวี่ย คุณ…ไม่ต้องการเด็กคนนี้หรือ?” น้ำเสียงเขาแฝงด้วยความหวั่นใจ กลัวว่าเธอจะไม่ต้องการเด็กคนนี้

ความกลัวและเศร้าในดวงตาเขาทิ่มแทงใจอีลั่วเสวี่ย ถ้าเกิดเธอไม่ต้องการลูก เขากลับไม่คิดจะโทษเธอ

“ฉันไม่ได้บอกว่าไม่อยากได้ ก็แค่เครียดเล็กน้อยเท่านั้นเอง ลูกไม่ผิด ทำไมฉันจะไม่ต้องการลูกล่ะ?” เธอเองยังไม่รู้ตัวว่าขณะนี้ร่างเธอมีรังสีของความเป็นแม่แผ่ออกมาแล้ว

พอเธอพูดเช่นนี้เฉวียนหมิงก็รู้สึกโล่งอกทันที “ผมยังคิดว่า…” เขาพูดไม่จบก็ยื่นมือไปดึงมืออีลั่วเสวี่ยที่วางบนโต๊ะ แววตาเปี่ยมด้วยความรัก

“อาเสวี่ย ผมมีความสุขมากที่มีคุณ!” ชีวิตเขาหลังจากที่เจออีลั่วเสวี่ยก็เปล่งแสงเจิดจ้าอีกครั้ง เป็นการจุดไฟให้ชีวิตใหม่

อีลั่วเสวี่ยชำเลืองมองเขา “งั้นมีลูกคุณก็ไม่มีความสุขแล้วหรือ?”

“ไม่ ไม่ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น มีความสุขทั้งนั้น มีคุณกับลูก ผมย่อมมีความสุขที่สุด” เฉวียนหมิงตบหน้าผากตัวเอง แล้วพูดอย่างซื่อๆ

“พอแล้วค่ะ เรากินข้าวต่อเถอะ ฉันหิวแล้ว” ถึงปลาจะไม่อร่อย ก็ยังมีอย่างอื่น รสชาติไม่เลว ไม่ทำให้คลื่นไส้

หลังจากกินอาหารแล้ว ทั้งคู่ก็คล้องแขนกันออกจากร้าน ระห่วางนั้นเฉวียนหมิงคอยดูแลอีลั่วเสวี่ยอย่างระมัดระวัง ราวกับถวายการรับใช้พระแม่เจ้า